It's a great time to be a molecular biologist. (Laughter) Reading and writing DNA code is getting easier and cheaper. By the end of this year, we'll be able to sequence the three million bits of information in your genome in less than a day and for less than 1,000 euros. Biotech is probably the most powerful and the fastest-growing technology sector. It has the power, potentially, to replace our fossil fuels, to revolutionize medicine, and to touch every aspect of our daily lives.
Het is een fantastische tijd om moleculair bioloog te zijn. (Gelach) DNA-code lezen en schrijven wordt makkelijker en goedkoper. DNA-code lezen en schrijven wordt makkelijker en goedkoper. Tegen het einde van dit jaar bepalen we de sequentie van de 3 miljoen bits informatie in jouw genoom binnen één dag en voor minder dan 1000 euro. in jouw genoom binnen één dag en voor minder dan 1000 euro. Biotech is waarschijnlijkst de krachtigste en snelst groeiende technologiesector. Het bezit het potentieel om onze fossiele brandstoffen te vervangen, onze gezondheidszorg te revolutionaliseren en aan elk aspect van onze dagelijkse levens te raken.
So who gets to do it? I think we'd all be pretty comfortable with this guy doing it. But what about that guy? (Laughter) (Laughter)
Maar wie mag het doen? We zullen het allemaal prima vinden als hij het doet. Maar hoe zit het met deze knul? (Gelach) Maar hoe zit het met deze knul? (Gelach) (Gelach)
In 2009, I first heard about DIYbio. It's a movement that -- it advocates making biotechnology accessible to everyone, not just scientists and people in government labs. The idea is that if you open up the science and you allow diverse groups to participate, it could really stimulate innovation. Putting technology in the hands of the end user is usually a good idea because they've got the best idea of what their needs are. And here's this really sophisticated technology coming down the road, all these associated social, moral, ethical questions, and we scientists are just lousy at explaining to the public just exactly what it is we're doing in those labs. So wouldn't it be nice if there was a place in your local neighborhood where you could go and learn about this stuff, do it hands-on? I thought so.
In 2009 hoorde ik voor het eerst van doe-het-zelf-bio. Deze beweging wil biotechnologie voor iedereen toegankelijk te maken, niet alleen voor wetenschappers en mensen in overheidslabs. Het idee is dat als je wetenschap openstelt en uiteenlopende groepen laat meedoen, innovatie sterk gestimuleerd kan worden. Technologie toevertrouwen aan de eindgebruiker werkt meestal goed, want zij hebben doorgaans het beste zicht op wat hun behoeften zijn. Er is zeer verfijnde technologie in aantocht, die gepaard gaat met een heleboel sociale, morele, ethische vragen, en wij als wetenschappers zijn slecht in uitleggen aan het publiek wat we precies doen in die labs. Zou het niet mooi zijn als je ergens in je eigen buurt meer zou kunnen leren over deze dingen en het zelf zou kunnen doen? Dat vond ik wel.
So, three years ago, I got together with some friends of mine who had similar aspirations and we founded Genspace. It's a nonprofit, a community biotech lab in Brooklyn, New York, and the idea was people could come, they could take classes and putter around in the lab in a very open, friendly atmosphere.
Drie jaar geleden richtte ik, samen met wat gelijkgestemde vrienden, Genspace op. Het is een non-profit gemeenschaps-biolab in Brooklyn, New York. Het idee was dat mensen konden komen om lessen te volgen en wat te knutselen in het lab in een open, vriendelijke atmosfeer.
None of my previous experience prepared me for what came next. Can you guess? The press started calling us. And the more we talked about how great it was to increase science literacy, the more they wanted to talk about us creating the next Frankenstein, and as a result, for the next six months, when you Googled my name, instead of getting my scientific papers, you got this. ["Am I a biohazard?"] (Laughter) It was pretty depressing. The only thing that got us through that period was that we knew that all over the world, there were other people that were trying to do the same thing that we were. They were opening biohacker spaces, and some of them were facing much greater challenges than we did, more regulations, less resources. But now, three years later, here's where we stand. It's a vibrant, global community of hackerspaces, and this is just the beginning. These are some of the biggest ones, and there are others opening every day. There's one probably going to open up in Moscow, one in South Korea, and the cool thing is they each have their own individual flavor that grew out of the community they came out of.
Ik was volledig onvoorbereid op wat er volgde. Kun het raden? Ik was volledig onvoorbereid op wat er volgde. Kan je het raden? De pers hing aan de telefoon. Hoe enthousiaster we spraken over wetenschappelijke geletterdheid, hoe meer zij wilden praten over hoe wij de volgende Frankenstein zouden scheppen. hoe meer zij wilden praten over hoe wij de volgende Frankenstein zouden scheppen. Wanneer je in de zes maanden daarna mijn naam googelde, vond je in plaats van mijn wetenschappelijke papers: "Ben ik een biologisch gevaar?" (Gelach) "Ben ik een biologisch gevaar?" (Gelach) Het was behoorlijk deprimerend. Het enige wat ons door die tijd heen sleepte, was dat we wisten dat overal ter wereld anderen hetzelfde probeerden te doen als wij. anderen hetzelfde probeerden te doen als wij. Ze openden biohacker-ruimten, en sommigen stonden voor veel grotere uitdagingen dan wij. Meer regels, minder hulpmiddelen. Nu, drie jaar later, is de situatie echter als volgt. Een bruisende, wereldwijde gemeenschap van hackerruimten en dit is slechts het begin. Dit zijn enkele van de grootste, en elke dag worden er meer geopend. Waarschijnlijk opent er een in Moskou, in Zuid-Korea, en het mooie is dat ze allemaal hun eigen individuele karakter bezitten en het mooie is dat ze allemaal hun eigen individuele karakter bezitten dat voortkwam uit de gemeenschap waaruit ze groeiden.
Let me take you on a little tour. Biohackers work alone. We work in groups, in big cities — (Laughter) — and in small villages. We reverse engineer lab equipment. We genetically engineer bacteria. We hack hardware, software, wetware, and, of course, the code of life. We like to build things. Then we like to take things apart. We make things grow. We make things glow. And we make cells dance.
Ik neem je mee op een kleine toer. Biohackers werken alleen. We werken in groepen. In grote steden – (Gelach) – en in kleine dorpen. We doen aan 'reverse engineering' van labinstrumenten. We sleutelen aan de genen van bacteriën. We hacken hardware, software, wetware, en, uiteraard, de code van het leven. We houden van het bouwen van dingen. Dan halen we graag dingen uit elkaar. We laten dingen groeien. En gloeien. We laten cellen dansen.
The spirit of these labs, it's open, it's positive, but, you know, sometimes when people think of us, the first thing that comes to mind is bio-safety, bio-security, all the dark side stuff. I'm not going to minimize those concerns. Any powerful technology is inherently dual use, and, you know, you get something like synthetic biology, nanobiotechnology, it really compels you, you have to look at both the amateur groups but also the professional groups, because they have better infrastructure, they have better facilities, and they have access to pathogens.
De geest van deze labs is open. Positief. Maar soms als mensen aan ons denken, is hun eerste associatie bio-veiligheid. Al de negatieve zaken. Ik zal die zorgen niet onderschoffelen. Elke krachtige technologie is inherent tweezijdig te gebruiken, en als je kijkt naar synthetische biologie, of nanobiotechnologie ... die dwingen je om behalve naar de amateurgroepen ook naar de professionele groepen te kijken, want die hebben betere infrastructuur, betere faciliteiten, en toegang tot pathogenen.
So the United Nations did just that, and they recently issued a report on this whole area, and what they concluded was the power of this technology for positive was much greater than the risk for negative, and they even looked specifically at the DIYbio community, and they noted, not surprisingly, that the press had a tendency to consistently overestimate our capabilities and underestimate our ethics. As a matter of fact, DIY people from all over the world, America, Europe, got together last year, and we hammered out a common code of ethics. That's a lot more than conventional science has done.
De Verenigde Naties deden precies dat, en recentelijk brachten ze een rapport uit over dit hele gebied, en concludeerden dat de positieve mogelijkheden van deze technologie veel groter waren dan de negatieve risico's. Ze keken zelfs specifiek naar de doe-het-zelf-biogemeenschap. Ze stelden vast, niet verrassend, dat de pers onze vermogens pleegt te overschatten en onze ethiek pleegt te onderschatten,. In feite kwamen vorig jaar doe-het-zelf-mensen uit de hele wereld bij elkaar en timmerden een ethische code in elkaar. uit de hele wereld bij elkaar en timmerden een ethische code in elkaar. Dat is meer dan de gewone wetenschap heeft gedaan.
Now, we follow state and local regulations. We dispose of our waste properly, we follow safety procedures, we don't work with pathogens. You know, if you're working with a pathogen, you're not part of the biohacker community, you're part of the bioterrorist community, I'm sorry. And sometimes people ask me, "Well, what about an accident?" Well, working with the safe organisms that we normally work with, the chance of an accident happening with somebody accidentally creating, like, some sort of superbug, that's literally about as probable as a snowstorm in the middle of the Sahara Desert. Now, it could happen, but I'm not going to plan my life around it.
We houden ons aan landelijke en lokale regels. We zorgen dat ons afval goed terecht komt, volgen veiligheidsprocedures, werken niet met pathogenen. Als je met ziekteverwekkers werkt, ben je geen deel van de biohacker-gemeenschap maar deel van de bioterroristengemeenschap. Sorry hoor. Soms vragen mensen me: "Maar hoe zit het met ongelukken?" Nou, bij de veilige organismen waarmee we meestal werken, is de kans dat een ongeluk gebeurt waarbij iemand een reuzenongedierte creëert of iets dergelijks, waarbij iemand een reuzenongedierte creëert of iets dergelijks, ongeveer even waarschijnlijk als een sneeuwstorm midden in de Sahara. Het kan gebeuren maar ik ga er mijn leven niet omheen plannen.
I've actually chosen to take a different kind of risk. I signed up for something called the Personal Genome Project. It's a study at Harvard where, at the end of the study, they're going to take my entire genomic sequence, all of my medical information, and my identity, and they're going to post it online for everyone to see. There were a lot of risks involved that they talked about during the informed consent portion. The one I liked the best is, someone could download my sequence, go back to the lab, synthesize some fake Ellen DNA, and plant it at a crime scene. (Laughter) But like DIYbio, the positive outcomes and the potential for good for a study like that far outweighs the risk.
Ik koos voor een ander soort risico. Ik heb me opgegeven voor het zogenaamde Personal Genome Project. Dat is een onderzoek op Harvard, waarbij ze op het eind mijn gehele genoomsequentie, en al mijn medische informatie en mijn identiteit online gaan zetten zodat iedereen die kan zien. Ze vertelden me over een hoop risico's voordat ik mijn toestemming gaf. Deze vond ik de leukste. Iemand kon mijn sequentie downloaden, teruggaan naar het lab, nep-Ellen-DNA genereren, en het op een plaats van misdrijf achterlaten. (Gelach) Maar net als bij doe-het-zelf-bio wegen de risico's lang niet op tegen de positieve resultaten en het positieve potentieel.
Now, you might be asking yourself, "Well, you know, what would I do in a biolab?" Well, it wasn't that long ago we were asking, "Well, what would anyone do with a personal computer?" So this stuff is just beginning. We're only seeing just the tip of the DNA iceberg. Let me show you what you could do right now. A biohacker in Germany, a journalist, wanted to know whose dog was leaving little presents on his street? (Laughter) (Applause) Yep, you guessed it. He threw tennis balls to all the neighborhood dogs, analyzed the saliva, identified the dog, and confronted the dog owner. (Laughter) (Applause) I discovered an invasive species in my own backyard. Looked like a ladybug, right? It actually is a Japanese beetle. And the same kind of technology -- it's called DNA barcoding, it's really cool -- You can use it to check if your caviar is really beluga, if that sushi is really tuna, or if that goat cheese that you paid so much for is really goat's. In a biohacker space, you can analyze your genome for mutations. You can analyze your breakfast cereal for GMO's, and you can explore your ancestry. You can send weather balloons up into the stratosphere, collect microbes, see what's up there. You can make a biocensor out of yeast to detect pollutants in water. You can make some sort of a biofuel cell. You can do a lot of things. You can also do an art science project. Some of these are really spectacular, and they look at social, ecological problems from a completely different perspective. It's really cool.
Nu vraag je je misschien af: "Wat kun je nou doen in een biolab?" Nou, nog niet zo lang geleden vroegen we: "Wat kan iemand nou doen met een computer?" Het begint dus nog maar net. We zien enkel de top van de DNA-ijsberg. Ik zal je laten zien wat we nu al kunnen doen. Een biohacker in Duitsland, een journalist, wilde weten wiens hond al die presentjes achterliet op straat. (Gelach) (Applaus) Je raadt het al. Hij gooide tennisballen naar alle honden in de buurt, analyseerde het speeksel, identiceerde de hond en confronteerde de eigenaar. (Gelach) (Applaus) Ik ontdekte een invasieve soort in mijn achtertuin. Ziet eruit als een lieveheersbeestje, niet? Maar het is een Japanse kever. Met dezelfde soort technologie -- het heet DNA-streepjescode, heel cool -- kun je checken of je kaviaar echte beluga is, of die sushi echt tonijn is, of die geitenkaas waar je zoveel voor betaalde, echt van een geit komt. In een biohackerruimte kan je je genoom analyseren op mutaties. Je kan kijken of je muesli genetisch gemodificeerd is, en onderzoeken wie je voorouders waren. Je kan weerballons naar de stratosfeer sturen om microben te verzamelen, en te zien wat daar boven is. Je kan van gist een biosensor maken om vervuiling in het water te ontdekken. Je kan een soort brandstofcel maken. Je kan een hele hoop dingen doen. Je kan ook wetenschappelijk kunstprojecten doen. Sommige zijn echt spectaculair. Ze kijken naar sociale en ecologische problemen vanuit een compleet ander perspectief. Geweldig.
Some people ask me, well, why am I involved? I could have a perfectly good career in mainstream science. The thing is, there's something in these labs that they have to offer society that you can't find anywhere else. There's something sacred about a space where you can work on a project, and you don't have to justify to anyone that it's going to make a lot of money, that it's going to save mankind, or even that it's feasible. It just has to follow safety guidelines. If you had spaces like this all over the world, it could really change the perception of who's allowed to do biotech. It's spaces like these that spawned personal computing. Why not personal biotech? If everyone in this room got involved, who knows what we could do? This is such a new area, and as we say back in Brooklyn, you ain't seen nothin' yet. (Laughter) (Applause)
Sommige mensen vragen me waarom ik hieraan meedoe. Ik zou een harstikke mooie, reguliere wetenschappelijke carrière kunnen hebben. Maar iets in deze labs biedt de samenleving iets dat je nergens anders vindt. Er is iets heiligs aan een ruimte waar je kan werken aan een project zonder dat het lucratief hoeft te zijn, of de mensheid moet redden. Je hoeft niet eens de haalbaarheid te bewijzen. Je hoeft enkel de veiligheidsrichtlijnen te volgen. Als je over de hele wereld dergelijke ruimtes had, zou dat echt de perceptie veranderen van wie er biotechnologie mag doen. In dergelijke ruimtes is personal computing ontstaan. Waarom niet personal biotech? Wie weet wat we konden bereiken als iedereen in deze ruimte zou meedoen? Wie weet wat we konden bereiken als iedereen in deze ruimte zou meedoen? Dit is zo'n nieuw gebied, en zoals we in Brooklyn zeggen: "You ain't seen nothin' yet." (Gelach) (Applaus)