It's a great time to be a molecular biologist. (Laughter) Reading and writing DNA code is getting easier and cheaper. By the end of this year, we'll be able to sequence the three million bits of information in your genome in less than a day and for less than 1,000 euros. Biotech is probably the most powerful and the fastest-growing technology sector. It has the power, potentially, to replace our fossil fuels, to revolutionize medicine, and to touch every aspect of our daily lives.
זה זמן מצוין להיות ביולוג מולקולרי. (צחוק) לקרוא ולכתוב קודים של דנ"א הולך ונעשה קל יותר וזול יותר. בסוף שנה זו, נהיה מסוגלים ליצור רצף של 3 מיליון רסיסי מידע בגנום שלכם בפחות מיום ובעלות נמוכה מ-1000 אירו. ביוטכנולוגיה היא כנראה המגזר הטכנולוגי החזק ביותר שגדל במהירות הרבה ביותר. יש לו הכוח, הפוטנציאלי, להחליף את דלק המאובנים שלנו, לחולל מהפכה ברפואה, ולגעת בכל היבט של חיינו היומיומיים.
So who gets to do it? I think we'd all be pretty comfortable with this guy doing it. But what about that guy? (Laughter) (Laughter)
אז מי הם אלה שעושים זאת? אני חושבת שהיינו מרגישים די בנוח עם האדם הזה שעושה זאת. אבל מה עם האדם הזה? (צחוק) (צחוק)
In 2009, I first heard about DIYbio. It's a movement that -- it advocates making biotechnology accessible to everyone, not just scientists and people in government labs. The idea is that if you open up the science and you allow diverse groups to participate, it could really stimulate innovation. Putting technology in the hands of the end user is usually a good idea because they've got the best idea of what their needs are. And here's this really sophisticated technology coming down the road, all these associated social, moral, ethical questions, and we scientists are just lousy at explaining to the public just exactly what it is we're doing in those labs. So wouldn't it be nice if there was a place in your local neighborhood where you could go and learn about this stuff, do it hands-on? I thought so.
ב-2009 שמעתי לראשונה על DIYbio (ביו -עשה זאת בעצמך). זוהי תנועה שדוגלת בהפיכת ביוטכנולוגיה לנגישה לכולם. לא רק למדענים ואנשים במעבדות ממשלתיות. הרעיון הוא שאם אתם פותחים את המדע ומאפשרים לקבוצות שונות להשתתף, זה באמת יוכל לעודד חדשנות. הפקדת הטכנולוגיה בידיו של משתמש הקצה מומלצת בדרך כלל משום שאלה יודעים הכי טוב מהם הצרכים שלהם. והנה כאן טכנולוגיה מתוחכמת באמת זו שמגיעה מכל הכיוונים, כל השאלות החברתיות, המוסריות, והאתיות, הללו שקשורות, ואנחנו המדענים פשוט גרועים בלהסביר לציבור מה בדיוק אנחנו עושים במעבדות אלו. אז האם לא יהיה זה נחמד לו היה מקום בשכונה שלכם שאליו יכולתם ללכת וללמוד על החומר הזה, לעשות את זה באופן מודע ואקטיבי? כך חשבתי.
So, three years ago, I got together with some friends of mine who had similar aspirations and we founded Genspace. It's a nonprofit, a community biotech lab in Brooklyn, New York, and the idea was people could come, they could take classes and putter around in the lab in a very open, friendly atmosphere.
אז, לפני שלוש שנים חברתי לכמה חברים שלי שהיו להם שאיפות דומות ויסדנו את "גנספייס". היא מלכ"ר, מעבדת ביוטק קהילתית בברוקלין, ניו יורק, והרעיון היה שאנשים יוכלו להגיע, יוכלו לקבל שיעורים, לשוטט במעבדה באווירה מאוד פתוחה וידידותית.
None of my previous experience prepared me for what came next. Can you guess? The press started calling us. And the more we talked about how great it was to increase science literacy, the more they wanted to talk about us creating the next Frankenstein, and as a result, for the next six months, when you Googled my name, instead of getting my scientific papers, you got this. ["Am I a biohazard?"] (Laughter) It was pretty depressing. The only thing that got us through that period was that we knew that all over the world, there were other people that were trying to do the same thing that we were. They were opening biohacker spaces, and some of them were facing much greater challenges than we did, more regulations, less resources. But now, three years later, here's where we stand. It's a vibrant, global community of hackerspaces, and this is just the beginning. These are some of the biggest ones, and there are others opening every day. There's one probably going to open up in Moscow, one in South Korea, and the cool thing is they each have their own individual flavor that grew out of the community they came out of.
שום דבר בניסיון הקודם שרכשתי לא הכין אותי למה שבא אחר כך. האם אתם יכולים לנחש? העיתונות התחילה להתקשר אלינו. וככל שדיברנו יותר על כמה נפלא זה היה להגדיל אוריינות מדעית, יותר הם רצו לדבר עלינו כעל מי שמייצר את הפרנקנשטיין הבא, וכתוצאה מכך, במשך ששת החודשים הבאים, אם חיפשתם אותי בגוגל, במקום לקבל את המאמרים המדעיים, קיבלתם את זה. ["האם אני מפגע ביולוגי?"] (צחוק) זה היה די מדכא. הדבר היחיד שעזר לנו לעבור את אותה תקופה היה שידענו שבכל העולם, היו אנשים אחרים שניסו לעשות את אותו דבר שאנחנו עשינו. הם פתחו מרחבים של ביו-האקרים , וכמה מהם מצאו עצמם עומדים בפני אתגרים גדולים בהרבה משהיו לנו, יותר תקנות , פחות משאבים. אבל עכשיו, שלוש שנים מאוחר יותר, הנה היכן שאנחנו עומדים. זוהי קהילה גלובלית תוססת, של מרחבי האקרים, וזוהי רק ההתחלה. אלה הם אחדים מהגדולים ביותר, ויש אחרים שנפתחים מדי יום. יש אחד שכנראה עומד להיפתח במוסקבה, אחד בדרום קוריאה, ומה שמגניב הוא שלכל אחד מהם יש ניחוח אישי שצמח מתוך הקהילה שממנה הם יצאו.
Let me take you on a little tour. Biohackers work alone. We work in groups, in big cities — (Laughter) — and in small villages. We reverse engineer lab equipment. We genetically engineer bacteria. We hack hardware, software, wetware, and, of course, the code of life. We like to build things. Then we like to take things apart. We make things grow. We make things glow. And we make cells dance.
הרשו לי לקחת אתכם לסיור קטן. ביו-האקרים עובדים לבד. אנחנו עובדים בקבוצות, בערים הגדולות — (צחוק) — ובכפרים קטנים. אנחנו מהנדסים אחורנית ציוד מעבדה. אנו מהנדסים חיידקים באופן גנטית אנו פורצים לחומרה, תוכנה, וחמרים ביולוגיים, ו-, כמובן, לקוד החיים. אנחנו רוצים לבנות דברים. ולאחר מכן אנחנו אוהבים לפרק דברים. אנחנו גורמים לדברים לגדול. אנחנו גורמים לדברים לזהור. ואנחנו גורמים לתאים לרקוד,
The spirit of these labs, it's open, it's positive, but, you know, sometimes when people think of us, the first thing that comes to mind is bio-safety, bio-security, all the dark side stuff. I'm not going to minimize those concerns. Any powerful technology is inherently dual use, and, you know, you get something like synthetic biology, nanobiotechnology, it really compels you, you have to look at both the amateur groups but also the professional groups, because they have better infrastructure, they have better facilities, and they have access to pathogens.
רוח המעבדות האלו, זה פתוח, זה חיובי, אבל, אתם יודעים, לפעמים כאשר אנשים חושבים עלינו, הדבר הראשון שעולה על הדעת הוא ביו-בטיחות, ביו-אבטחה, כל הדברים של הצד האפל. אני לא הולכת למזער חששות אלה. בכל טכנולוגיה רבת-עוצמה ישנו שימוש דואלי מיסודו, ואתם יודעים, אתם מקבלים משהו כמו ביולוגיה סינתטית, ננוביוטכנולוגייה, זה באמת כופה עליכם, אתם צריכים להסתכל על שניהם על קבוצות החובבים, אבל גם על הקבוצות המקצועיות, כי יש להם תשתית טובה יותר, יש להם מתקנים טובים יותר, ויש להם גישה לפתוגנים.
So the United Nations did just that, and they recently issued a report on this whole area, and what they concluded was the power of this technology for positive was much greater than the risk for negative, and they even looked specifically at the DIYbio community, and they noted, not surprisingly, that the press had a tendency to consistently overestimate our capabilities and underestimate our ethics. As a matter of fact, DIY people from all over the world, America, Europe, got together last year, and we hammered out a common code of ethics. That's a lot more than conventional science has done.
אז האו"ם עשה בדיוק את זה, והם לאחרונה הנפיקו דו"ח על כל התחום הזה כולו. ומה שהם הסיקו היה שכוחה של טכנולוגיה זו לחיובי היה רב יותר מאשר הסיכון לשלילי, והם אפילו בחנו במיוחד את קהילת ה- DIYbio, הם ציינו, באופן לא מפתיע, שלעיתונות הייתה נטייה מתמדת להעריך יתר על המידה את היכולות שלנו ולהמעיט בערכה של האתיקה שלנו. לאמיתו של דבר, אנשי DIY מכל רחבי העולם, אמריקה, אירופה, התכנסו בשנה שעברה, וגיבשנו קוד אתי. זה הרבה יותר מאשר עשה המדע הקונבנציונאלי.
Now, we follow state and local regulations. We dispose of our waste properly, we follow safety procedures, we don't work with pathogens. You know, if you're working with a pathogen, you're not part of the biohacker community, you're part of the bioterrorist community, I'm sorry. And sometimes people ask me, "Well, what about an accident?" Well, working with the safe organisms that we normally work with, the chance of an accident happening with somebody accidentally creating, like, some sort of superbug, that's literally about as probable as a snowstorm in the middle of the Sahara Desert. Now, it could happen, but I'm not going to plan my life around it.
עכשיו, אנחנו נוהגים על פי התקנות, הן המקומיות והן של המדינה. אנו משליכים את הפסולת שלנו כראוי, אנו מקיימים נהלי בטיחות, אנו לא עובדים עם פתוגנים. אתם יודעים, אם אתם עובדים עם פתוגן, אינכם חלק מקהילת הביו-האקרים, אתם חלק מקהילת הביוטרוריסטים, אני מצטערת. ולפעמים אנשים שואלים אותי, "ובכן, מה לגבי תאונה?" ובכן, בעבודה עם אורגניזמים בטוחים כמו אלה שאנחנו בדרך כלל עובדים אתם, הסיכוי שתקרה תאונה עם מישהו שבטעות יוצר, כאילו, סוג של סופרבאג, הסבירות שלו היא ממש כמו סופת שלג באמצע מדבר סהרה. כעת, זה יכול לקרות, אבל אני לא מתכוונת לתכנן את החיים שלי סביב זה.
I've actually chosen to take a different kind of risk. I signed up for something called the Personal Genome Project. It's a study at Harvard where, at the end of the study, they're going to take my entire genomic sequence, all of my medical information, and my identity, and they're going to post it online for everyone to see. There were a lot of risks involved that they talked about during the informed consent portion. The one I liked the best is, someone could download my sequence, go back to the lab, synthesize some fake Ellen DNA, and plant it at a crime scene. (Laughter) But like DIYbio, the positive outcomes and the potential for good for a study like that far outweighs the risk.
למעשה, בחרתי לקחת סוג אחר של סיכון. נרשמתי למשהו שנקרא מיזם הגנום האנושי האישי. זהו מחקר באוניברסיטת הרווארד, שבסופו, הם הולכים לקחת רצף גנומי מלא שלי, את כל המידע הרפואי שלי, ואת הזהות שלי, והם הולכים לפרסם את זה באינטרנט כך שיהיה פתוח לכולם. היו הרבה סיכונים כרוכים בזה שהם דיברו עליהם במהלך השלב של ההסכמה מדעת. מה שהכי אהבתי, מישהו יוכל להוריד את הרצף שלי, לחזור למעבדה, לסנתז DNA מזויף של אלן, ולשתול אותו בזירת פשע. (צחוק) אבל כמו ב- DIYbio, התוצאות החיוביות והפוטנציאל למחקר טוב כמו זה עולים בהרבה על הסיכון.
Now, you might be asking yourself, "Well, you know, what would I do in a biolab?" Well, it wasn't that long ago we were asking, "Well, what would anyone do with a personal computer?" So this stuff is just beginning. We're only seeing just the tip of the DNA iceberg. Let me show you what you could do right now. A biohacker in Germany, a journalist, wanted to know whose dog was leaving little presents on his street? (Laughter) (Applause) Yep, you guessed it. He threw tennis balls to all the neighborhood dogs, analyzed the saliva, identified the dog, and confronted the dog owner. (Laughter) (Applause) I discovered an invasive species in my own backyard. Looked like a ladybug, right? It actually is a Japanese beetle. And the same kind of technology -- it's called DNA barcoding, it's really cool -- You can use it to check if your caviar is really beluga, if that sushi is really tuna, or if that goat cheese that you paid so much for is really goat's. In a biohacker space, you can analyze your genome for mutations. You can analyze your breakfast cereal for GMO's, and you can explore your ancestry. You can send weather balloons up into the stratosphere, collect microbes, see what's up there. You can make a biocensor out of yeast to detect pollutants in water. You can make some sort of a biofuel cell. You can do a lot of things. You can also do an art science project. Some of these are really spectacular, and they look at social, ecological problems from a completely different perspective. It's really cool.
עכשיו, אתם עשויים לשאול את עצמכם, "ובכן, אתם יודעים, מה אני הייתי עושה במעבדת ביו?" טוב, לפני זמן לא רב שאלנו, "ובכן, מה כל אחד יעשה עם מחשב אישי?" אז זה רק מתחיל. אנו רואים רק את קצה הקרחון של ה-DNA. הרשו לי להראות לכם מה תוכלו לעשות עכשיו. ביו-האקר בגרמניה, עיתונאי, רצה לדעת למי שייך הכלב שמשאיר את ה"מתנות" הקטנות ברחוב שלו? (צחוק) (מחיאות כפיים) כן, ניחשתם נכון. הוא זרק כדורי טניס לכל הכלבים בשכונה, בדק את הרוק, זיהה את הכלב, והתעמת עם הבעלים שלו. (צחוק) (מחיאות כפיים) גיליתי זן פולש בחצר האחורית שלי. נראה כמו מושית, נכון? בעצם זוהי חיפושית יפנית. ואותו סוג של טכנולוגיה- זה נקרא ברקוד DNA, זה ממש מגניב- באפשרותכם להשתמש בו כדי לבדוק אם הקוויאר שלכם הוא קוויאר בלוגה אמתי, אם הסושי אכן מטונה, או אם גבינת עיזים זו ששילמתם עבורה כל כך הרבה היא באמת מעזים. במרחב ביו-האקרי, ניתן לאבחן את הגנום שלכם למוטציות. באפשרותכם לאבחן את דגני בוקר שלכם ל-הנדסה גנטית, ואתם יכולים לחקור את השושלת שלכם. באפשרותכם לשלוח בלוני מזג אוויר לסטרטוספרה, לאסוף חיידקים, לראות מה קורה שם. באפשרותכם ליצר ביוסנסור משמרים לזהות מזהמים במים. באפשרותכם ליצר סוג של תא דלק ביולוגי. אתם יכולים לעשות הרבה דברים. באפשרותכם גם לבצע מיזם לאמנות המדע. חלק מאלה הם באמת מרהיבים, והם בוחנים בעיות חברתיות אקולוגיות מנקודת מבט שונה לחלוטין. זה ממש מגניב.
Some people ask me, well, why am I involved? I could have a perfectly good career in mainstream science. The thing is, there's something in these labs that they have to offer society that you can't find anywhere else. There's something sacred about a space where you can work on a project, and you don't have to justify to anyone that it's going to make a lot of money, that it's going to save mankind, or even that it's feasible. It just has to follow safety guidelines. If you had spaces like this all over the world, it could really change the perception of who's allowed to do biotech. It's spaces like these that spawned personal computing. Why not personal biotech? If everyone in this room got involved, who knows what we could do? This is such a new area, and as we say back in Brooklyn, you ain't seen nothin' yet. (Laughter) (Applause)
כמה אנשים שואלים אותי, ובכן, מה גרם לי להיות מעורבת? יכלה להיות לי קריירה טובה בזרם המרכזי של המדע העניין הוא, יש משהו במעבדות אלו שמאפשר להן להציע לחברה מה שאין באפשרותכם למצוא בשום מקום אחר. יש משהו קדוש במקום שבו ניתן לעבוד על פרוייקט, ואין צורך להצדיק לאף אחד שזה הולך לעשות הרבה כסף, שזה הולך להציל את המין האנושי, או אפילו שזה בר ביצוע. יש רק לעקוב אחר הנחיות בטיחות. אם היו מרחבים כמו זה בכל רחבי העולם, זה באמת יכול היה לשנות את התפיסה של מי מורשה לעסוק בביוטכנולוגיה. בזכות מרחבים כמו אלה נולד המחשוב אישי. מדוע לא ביוטכנולוגיה אישית? אם כולם בחדר זה ייעשו מעורבים, מי יודע מה נוכל לעשות? זהו תחום כל כך חדש, וכפי שאנו אומרים שם בברוקלין, אתם עדיין לא ראיתם כלום. (צחוק) (מחיאות כפיים)