Είμαι η Έλεν και έχω εμμονή με το φαγητό. Αλλά δεν ξεκίνησε ως εμμονή με το φαγητό. Στην αρχή είχα εμμονή με την παγκόσμια πολιτική ασφάλειας επειδή ζούσα στη Ν.Υόρκη στις 9/11, και προφανώς το ένα είχε απόλυτη σχέση με το άλλο. Και η εμμονή πέρασε από την παγκόσμια πολιτική ασφάλειας στο φαγητό επειδή συνειδητοποίησα πως όταν πεινάω είμαι πραγματικά τσαντισμένη. Και υποθέτω το ίδιο και ο υπόλοιπος κόσμος. Ειδικά όταν πεινάς εσύ και πεινάνε τα παιδιά σου, και τα παιδιά του γείτονά σου και πεινάει όλη η γειτονιά σου, είσαι αρκετά νευριασμένος. Και για την ακρίβεια,για δείτε,φαίνεται πως οι περιοχές του κόσμου που πεινάνε είναι οι περιοχές που δεν είναι αρκετά ασφαλείς.
I'm Ellen and I'm totally obsessed with food. But I didn't start out obsessed with food. I started out obsessed with global security policy, because I lived in New York during 9/11 and it was a very relevant thing. I got from global security policy to food because I realized when I'm hungry, I'm really pissed off, and I'm assuming the rest of the world is too. Especially if you and your kids are hungry and your neighbor's kids are hungry and your whole neighborhood is hungry. And actually, it looks like the areas of the world that are hungry are also the areas of the world that are pretty insecure. So I took a job at the United Nations World Food Programme
Έτσι έπιασα δουλειά στο Παγκόσμιο Πρόγραμμα Σίτισης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για να μπορέσω να αντιμετωπίσω αυτά τα θέματα με την ασφάλεια μέσα από θέματα επισιτιστικής ασφάλειας. Και όταν ήμουν εκεί, βρήκα αυτό που νομίζω πως είναι το πιο λαμπρό από τα προγράμματά τους. Ονομάζεται Σχολική Σίτιση, και είναι μια πραγματικά απλή ιδέα για να μπεις κατά κάποιο τρόπο στη μέση του κύκλου της φτώχειας και της πείνας που συνεχίζεται για πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, και να τον σταματήσεις. Δίνοντας στα παιδιά ένα γεύμα δωρεάν, τα φέρνεις στο σχολείο, το οποίο προφανώς σημαίνει εκπαίδευση, το πρώτο βήμα για να βγείς από τη φτώχεια. Αλλά τους δίνει επίσης τα ιχνοστοιχεία και τα μακροθρεπτικά συστατικά που χρειάζονται για να αναπτυχθούν πραγματικά και πνευματικά και σωματικά.
as a way to try to address these security issues through food security issues. There, I came across what I think is the most brilliant of their programs. It's called School Feeding and it's a really simple idea to get in the middle of the cycle of poverty and hunger that continues for a lot of people around the world, and stop it. A free school meal gets kids into school, which is education, the first step out of poverty, but it also gives them the micronutrients and the macronutrients they need to develop mentally and physically.
Όταν δούλευα στον ΟΗΕ συνάντησα ένα κορίτσι.Το όνομα της είναι Λώρεν Μπους. Και είχε αυτήν την πραγματικά καταπληκτική ιδέα να πουλήσει την τσάντα που λέγεται Feed Bag το οποίο είναι όμορφα ειρωνικό επειδή μπορείς να δεθείς με μια Feed Bag. Αλλά κάθε τσάντα που πουλάμε θα παρείχε δωρεάν τα σχολικά γεύματα ενός παιδιού για έναν χρόνο. Είναι τόσο απλό,και σκεφτήκαμε, ξέρετε, εντάξει, κοστίζει από 20 ως 50 δολάρια η παροχή σχολικής σίτισης για ένα χρόνο. Θα μπορούσαμε να πουλήσουμε αυτές τις τσάντες και να μαζέψουμε πάρα πολλά λεφτά και να ξυπνήσουμε πολλές συνειδήσεις για το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Σίτισης. Αλλά φυσικά, ξέρετε στον ΟΗΕ, μερικές φορές τα πράγματα προχωράνε αργά, και βασικά είπαν όχι. Και σκεφτήκαμε, Θέε μου, είναι τόσο καλή ιδέα και θα μαζέψουμε τόσα πολλά λεφτά. Έτσι είπαμε άστο, θα φτιάξουμε τη δική μας εταιρεία, πράγμα το οποίο κάναμε τρία χρόνια πριν. Αυτό λοιπόν ήταν το πρώτο μου όνειρο, να φτιάξω αυτήν την εταιρεία που ονομάζεται FEED Και να ένα στιγμιότυπο οθόνης της ιστοσελίδας μας. Φτιάξαμε αυτήν την τσάντα για την Αϊτή, και τη βγάλαμε μόλις ένα μήνα μετά το σεισμό για να παρέχουμε σχολικά γεύματα για τα παιδιά στην Αϊτή. Έτσι η FEED τα πάει περίφημα. Έχουμε προμηθεύσει 55 εκατομμύρια γεύματα σε παιδιά από όλον τον κόσμο πουλώντας μέχρι τώρα 555.000 τσάντες, ένα σωρό τσάντες, πολλές τσάντες.
While I was working at the UN, I met this girl. Her name is Lauren Bush. And she had this really awesome idea to sell the bag, called the "Feed Bag" -- which is really beautifully ironic because you can strap on the Feed Bag. But each bag we'd sell would provide a year's worth of school meals for one kid. It's so simple, and we thought, OK, it costs between 20 and 50 bucks to provide school feeding for a year. We could sell these bags and raise a ton of money and awareness for the World Food Programme. But at the UN, sometimes things move slowly and they basically said no. And we thought, this is such a good idea, it's going to raise so much money. So we said screw it, we'll start our own company, which we did, three years ago. That was my first dream, to start this company called FEED, and here's a screenshot of our website. We did a bag for Haiti just a month after the earthquake to provide school meals for kids in Haiti. So FEED's doing great. We've so far provided 55 million meals to kids around the world by selling now 550,000 bags, a ton of bags, a lot of bags.
'Ολο αυτόν τον καιρό εσείς -- όταν σκέφτεστε την πείνα, είναι κάτι δύκολο να το σκεφτείς, επειδή αυτό που σκεφτόμαστε είναι το φαγητό. Εγώ σκέφτομαι πολύ το φαγητό, και πραγματικά μου αρέσει πολύ. Και αυτό που είναι λίγο περίεργο με την πείνα ανά τον κόσμο και τις συζητήσεις για παγκόσμια ζητήματα είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν κάπως να μάθουν τι κάνεις στην Αμερική. Τι κάνεις για τα παιδιά της Αμερικής; Σίγουρα υπάρχει πείνα στην Αμερική, 49 εκατομμύρια άνθρωποι και περίπου 16.7 εκατομμύρια παιδιά. Θέλω να πω αυτό είναι πραγματικά δραματικό για τη χώρα μας. Η πείνα στην Αμερική σίγουρα σημαίνει κάτι λίγο διαφορετικό απ' ό,τι στον υπόλοιπο κόσμο αλλά είναι πολύ σημαντικό να αντιμετωπίσουμε την πείνα στη δική μας χώρα. Αλλά προφανώς το μεγαλύτερο πρόβλημα το οποίο γνωρίζουμε όλοι είναι η παχυσαρκία,και είναι δραματικό. Κάτι επίσης δραματικό είναι ότι και η πείνα και η παχυσαρκία έχουν αυξηθεί πραγματικά τα τελευταία 30 χρόνια. Δυστυχώς, η παχυσαρκία δεν είναι πρόβλημα μόνο στην Αμερική. Στην πραγματικότητα έχει αρχίσει να εξαπλώνεται σε όλον τον κόσμο και κυρίως μέσω του είδους των συστημάτων τροφίμων που εξάγουμε. Τα νούμερα είναι τρελά. Ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι είναι παχύσαρκοι ή υπέρβαροι και ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι πεινάνε.
All this time you're really -- hunger is a hard thing to think about, because what we think about is eating. I think about eating a lot and I really love it. And the thing that's strange about international hunger and talking about international issues is that most people want to know: "What are you doing for America's kids?" There's definitely hunger in America: 49 million people and almost 16.7 million children. I mean that's pretty dramatic for our own country. Hunger definitely means something different in America than it does internationally, but it's incredibly important to address hunger in our own country. But the bigger problem that we all know about is obesity, and it's dramatic. The other thing that's dramatic is that both hunger and obesity have really risen in the last 30 years. Unfortunately, obesity's not only an American problem. It's actually been spreading all around the world and mainly through our kind of food systems that we're exporting. The numbers are pretty crazy. There's a billion people obese or overweight and a billion people hungry.
Αυτά μοιάζουν σαν δύο διχαλωτά προβλήματα αλλά εγώ άρχισα να σκέφτομαι,ξέρετε, τι είναι η παχυσαρκία και τι η πείνα. Με τι σχετίζονται και τα δύο; Λοιπόν, και τα δύο σχετίζονται με το φαγητό. Και όταν σκέφτεσαι το φαγητό, η υποστήριξη του φαγητού και στις δύο περιπτώσεις είναι δυνητικά η προβληματική γεωργία. Και η γεωργία είναι η'πηγή' του φαγητού. Λοιπόν η γεωργία στην Αμερική είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Είναι πολύ ενοποιημένη. Και τα τρόφιμα που παράγονται είναι τα τρόφιμα που τρώμε. Και τα τρόφιμα που παράγονται είναι,λίγο πολύ,το καλαμπόκι, η σόγια και το σιτάρι. Και όπως μπορείτε να δείτε, είναι τα ¾ των τροφίμων που τρώμε περισσότερο, επεξεργασμένα τρόφιμα και φαστ-φουντ. Δυστυχώς, στο γεωργικό μας σύστημα, δεν κάναμε καλή δουλειά τα τελευταία 30 χρόνια στο να εξάγουμε αυτές τις τεχνολογίες στον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι η γεωργία της Αφρικής,που είναι το μέρος με την περισσότερη πείνα στον κόσμο, έχει πραγματικά μειωθεί απότομα ενώ η πείνα έχει αυξηθεί. Έτσι κάπως δεν κάνουμε τη σύνδεση για την εξαγωγή ενός καλού γεωργικού συστήματος που θα βοηθήσει να τραφούν άνθρωποι σε όλον τον κόσμο.
So those seem like two bifurcated problems, but I kind of started to think about, you know, what is obesity and hunger? What are both those things about? Well, they're both about food. And when you think about food, the underpinning of food in both cases is potentially problematic agriculture. And agriculture is where food comes from. Agriculture in America's very interesting. It's very consolidated and the foods that are produced lead to the foods that we eat. The foods that are produced are, more or less, corn, soy and wheat. And that's three-quarters of the food that we're eating: processed foods and fast foods. Unfortunately, in our agricultural system, we haven't done a good job in the last three decades of exporting those technologies around the world. So African agriculture, which is the place of most hunger in the world, has actually fallen precipitously as hunger has risen. So somehow we're not making the connect between exporting a good agricultural system that will help feed people all around the world.
Ποιός καλλιεργεί για αυτούς; Αυτό αναρωτιόμουν. Κι έτσι πήγα και στάθηκα σ'ένα μεγάλο σιλό στα κεντροδυτικά. Και αυτό δεν με βοήθησε να καταλάβω τι γίνεται με τις καλλιέργειες, αλλά νομίζω πως έβγαλα μια πολύ ωραία φωτογραφία. Και ξέρετε, η αλήθεια είναι πως ανάμεσα στους αγρότες της Αμερικής, οι οποίοι εντελώς ειλικρινά,όταν περνάω χρόνο στα κεντροδυτικά,(βλέπω ότι) είναι γενικά αρκετά μεγαλόσωμοι. Και οι φάρμες τους είναι κι αυτές μεγάλες. Αλλά οι αγρότες στον υπόλοιπο κόσμο είναι αρκετά αδύνατοι,και αυτό επειδή πεθαίνουν της πείνας. Οι περισσότεροι άνθρωποι που πεινάνε στον κόσμο είναι αγρότες που παράγουν τα προς προσωπική κατανάλωση μόνο αγαθά Και οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους είναι γυναίκες-- αλλά αυτό είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα το οποίο δεν θα θίξω τώρα, αλλά πολύ θα ήθελα να ασχολήθω και με το φεμινιστικό θέμα κάποια στιγμή. Νομίζω πως είναι πραγματικά ενδιαφέρον να δεις τη γεωργία από αυτές τις δύο πλευρές. Υπάρχει η μαζική,ενοποιημένη γεωργία που οδήγησε σε αυτά που τρώμε στην Αμερική. Και υπάρχει περίπου από το 1980, μετά την κρίση με το πετρέλαιο, όταν, ξέρετε, είχαμε τη μαζική ενοποίηση, τη μαζική έξοδο των μικρών αγροτών σε αυτή τη χώρα. Και ύστερα την ίδια χρονική περίοδο, αφήσαμε κατά κάποιο τρόπο τους αγρότες στην Αφρική να κάνουν το δικό τους. Δυστυχώς, ό,τι καλλιεργείται καταλήγει να είναι αυτό που τρώμε. Και στην Αμερική πολλά από αυτά που τρώμε έχουν οδηγήσει στην παχυσαρκία και έχουν οδηγήσει σε μία πραγματική αλλαγή σε αυτό που αποτελεί τη διατροφή μας τα τελευταία 30 χρόνια.
Who is farming? That's what I was wondering. So I went and stood on a big grain bin in the Midwest, and that really didn't help me understand farming, but I think it's a really cool picture. And the reality is that between farmers in America -- who actually, quite frankly, when I spend time in the Midwest, are pretty large in general. And their farms are also large. But farmers in the rest of the world are actually quite skinny, and that's because they're starving. Most hungry people in the world are subsistence farmers. And most of those people are women -- which is a totally other topic that I won't get on right now, but I'd love to do the feminist thing at some point. I think it's really interesting to look at agriculture from these two sides. There's this large, consolidated farming that's led to what we eat in America, and it's really been since around 1980, after the oil crisis, when, you know -- mass consolidation, mass exodus of small farmers in this country. And then in the same time period, we've kind of left Africa's farmers to do their own thing. Unfortunately, what is farmed ends up as what we eat. And in America, a lot of what we eat has led to obesity and has led to a real change in sort of what our diet is, in the last 30 years.
Είναι τρελό. 1/5 των παιδιών κάτω των δύο πίνει κόκα κόλα. Δεν βάζεις κόκα κόλα στα μπιμπερό. Αλλά οι άνθρωποι το κάνουν γιατί είναι φθηνό. Και έτσι όλο το διατροφικό μας σύστημα τα τελευταία 30 χρόνια έχει αλλάξει. Νομίζω, ξέρετε, πως αυτό δε συμβαίνει μόνο στη δική μας χώρα, αλλά στην πραγματικότητα εξάγουμε το σύστημα σε όλο τον κόσμο. Και όταν κοιτάς τις στατιστικές των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών-- ειδικά στις πόλεις, που αναπτύσσονται γρήγορα-- οι άνθρωποι τρώνε Αμερικάνικα επεξεργασμένα φαγητά. Και σε μια γενιά, περνάνε από την πείνα, και όλα τα καταστρεπτικά της αποτελέσματα στην υγεία, στην παχυσαρκία και σε πράγματα όπως ο διαβήτης και οι καρδιακές παθήσεις σε μια γενιά. Έτσι το προβληματικό σύστημα τροφίμων επηρεάζει και την πείνα και την παχυσαρκία. Δε θέλω να επαναλαμβάνομαι, αλλά πρόκειται για ένα παγκόσμιο σύστημα τροφίμων όπου ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι πεινάνε και ένα δισεκατομμύριο είναι παχύσαρκοι. Νομίζω αυτός είναι ο μόνος τρόπος να το δούμε. Και αντί να πάρουμε αυτά τα δύο πράγματα ως διχαλωτά προβλήματα που είναι ξεχωριστά το ένα απο το άλλο, είναι πραγματικά σημαντικό να τα δούμε ως ένα σύστημα. Εισάγουμε πολλά τρόφιμα απ' όλον τον κόσμο. Και άνθρωποι απ' όλον τον κόσμο εισάγουν το σύστημα τροφίμων μας. Έτσι είναι απίστευτα σχετικό να ξεκινήσουμε να το βλέπουμε με ένα καινούργιο τρόπο.
It's crazy. A fifth of kids under two drinks soda. Hello! You don't put soda in bottles. But people do, because it's so cheap, and so our whole food system in the last 30 years has really shifted. I mean, you know, it's not just in our own country, but really we're exporting the system around the world, and when you look at the data of least developed countries -- especially in cities, which are growing really rapidly -- people are eating American processed foods. And in one generation, they're going from hunger and all of the detrimental health effects of hunger to obesity and things like diabetes and heart disease in one generation. So the problematic food system is affecting both hunger and obesity. Not to beat a dead horse, but this is a global food system where there's a billion people hungry and a billion people obese. I think that's the only way to look at it. And instead of taking these two things as bifurcated problems that are very separate, it's really important to look at them as one system. We get a lot of our food from all around the world and people from all around the world are importing our food system, so it's incredibly relevant to start a new way of looking at it.
Το θέμα είναι, έμαθα-- και οι άνθρωποι της τεχνολογίας που είναι εδώ, και εγώ δεν είμαι ένας απ' αυτούς-- αλλά όπως φαίνεται, παίρνει 30 χρόνια σε πολλές τεχνολογίες για να γίνουν ενδημικές σε μας, όπως το ποντίκι και το διαδίκτυο και τα windows. Ξέρετε, υπάρχουν τριαντάχρονοι κύκλοι Νομίζω πως το 2010 μπορεί να αποτελέσει μια πραγματικά ενδιαφέρουσα χρονιά. Επειδή είναι το τέλος ενός τριαντάχρονου κύκλου. Και είναι τα γενέθλια του παγκόσμιου συστήματος τροφίμων. Έτσι αυτά είναι τα πρώτα γενέθλια για τα οποία θέλω να μιλήσω. Νομίζω ότι αν πραγματικά πιστεύουμε ότι αυτό είναι κάτι που συνέβη τα τελευταία τριάντα χρόνια, υπάρχει ελπίδα. Είνα η τριακοστή επέτειος των γενετικά μεταλλαγμένων καλλιεργειών και του ποτού Big Gulp, των Chicken Mc Nuggets και του σιροπιού από καλαμπόκι υψηλής φρουκτόζης, της κρίσης της γεωργίας στην Αμερική και της αλλαγή στον τρόπο αντιμετώπισης της γεωργίας σε διεθνές επίπεδο. Γι' αυτό υπάρχουν πολλοί λόγοι ν' αφήσουμε αυτήν την περίοδο των τριάντα χρόνων για τη δημιουργία αυτού του νέου συστήματος τροφίμων. Δεν είμαι η μόνη με εμμονή σ' αυτήν τη θεωρία για τα τριάντα χρόνια. Άνθρωποι όπως ο Mάικλ Πόλαν και ο Τζέιμι Όλιβερ στην ομιλία του όταν πήρε το βραβείο TED και οι δυο είπαν πως η περίοδος των τριάντα τελευταίων χρόνων είναι σχετική με την αλλαγή στο σύστημα τροφίμων. Λοιπόν στ' αλήθεια με νοιάζει για τη δεκαετία του '80 επειδή είναι και για μένα η τριακοστή επέτειος φέτος. Και έτσι στη ζωή μου, πολλά από αυτά που συνέβησαν στον κόσμο -- και όντας ένα άτομο με εμμονές για το φαγητό -- πολλα απ' αυτά αλλαξαν.
I've learned -- and the technology people here, which I'm totally not one of -- but apparently, it really takes 30 years for a lot of technologies to become really endemic to us, like the mouse and the Internet and Windows. You know, there's 30-year cycles. I think 2010 can be a really interesting year because it is the end of the 30-year cycle, and it's the birthday of the global food system. That's the first birthday I want to talk about. If we really think that this is something that's happened in the last 30 years, there's hope in that. It's the 30th anniversary of GMO crops and the Big Gulp, Chicken McNuggets, high-fructose corn syrup, the farm crisis in America and the change in how we've addressed agriculture internationally. So there's a lot of reasons to take this 30-year time period as sort of the creation of this new food system. I'm not the only one who's obsessed with this whole 30-year thing. The icons like Michael Pollan and Jamie Oliver in his TED Prize wish both addressed this last three-decade time period as incredibly relevant for food system change. Well, I really care about 1980 because it's also the 30th anniversary of me this year. And so in my lifetime, a lot of what's happened in the world -- and being a person obsessed with food -- a lot of this has really changed.
'Ετσι το δεύτερό μου όνειρο είναι νομίζω να δούμε τα επόμενα τριάντα χρόνια σα μια περίοδο που θα αλλάξουμε το σύστημα τροφίμων και πάλι. Και ξέρουμε τι συνέβη στο παρελθόν, έτσι αν ξεκινήσουμε τώρα, και κοιτάξουμε τις τεχνολογίες και τις βελτιώσεις στο σύστημα τροφών μακροπρόθεσμα, ίσως να μπορέσουμε να ξαναδημιουργήσουμε το σύστημα τροφίμων. Και όταν δώσω την επόμενη ομιλία μου στο TED στα 60 μου θα μπορέσω να πω ότι σημειώσαμε επιτυχία. 'Ετσι σήμερα θα ανακοινώσω την έναρξη μιας καινούργιας οργάνωσης, ή ενός καινούργιου ταμείου μέσα στο ίδρυμα FEED, που ονομάζεται Σχέδιο 30. Και το Σχέδιο 30 εστιάζει σ' αυτές τις μακροπρόθεσμες ιδέες για αλλαγή στο σύστημα τροφίμων. Και νομίζω φέρνοντας σε μια κοινή γραμμή τους υποστηρικτές που αντιμετωπίζουν την πείνα και τους υποστηρικτές στη χώρα μας που αντιμετωπίζουν την παχυσαρκία, ίσως ψάξουμε για μακροπρόθεσμες λύσεις που θα κάνουν το σύστημα τροφίμων καλύτερο για όλους μας.
So my second dream is that I think we can look to the next 30 years as a time to change the food system again. And we know what's happened in the past, so if we start now and we look at technologies and improvements to the food system long-term, we might be able to recreate the food system so when I give my next talk and I'm 60 years old, I'll be able to say that it's been a success. So I'm announcing today the start of a new organization, or a new fund within the FEED Foundation, called the 30 Project. And the 30 Project is really focused on these long-term ideas for food system change. And I think by aligning international advocates that are addressing hunger and domestic advocates that are addressing obesity, we might actually look for long-term solutions that will make the food system better for everyone.
Όλοι έχουμε την τάση να σκεφτόμαστε πως αυτά τα συστήματα είναι διαφορετικά. Και οι άνθρωποι διαφωνούν για το αν τα οργανικά προϊόντα μπορούν να ταΐσουν τον κόσμο. Αλλά με την προοπτική των 30 χρόνων, υπάρχει περισσότερη ελπίδα για ιδέες συνεργασίας. Έτσι ελπίζω πως συνδέοντας πραγματικά ανόμοιους οργανισμούς όπως η εκστρατεία της ΟΝΕ και αυτή της Slow Food, οι οποίες αυτή τη στιγμή δε φαίνεται να έχουν πολλά κοινά, μπορούμε να μιλήσουμε για ολιστικές, μακροπρόθεσμες, συστημικές λύσεις που θα βελτιώσουν τη σίτιση για όλους. Μερικές ιδέες που έχω είναι, κοιτάξτε, η αλήθεια είναι, ότι τα παιδιά στο Νότιο Μπρονξ χρειάζονται μήλα και καρότα και το ίδιο και τα παιδιά στη Μποτσουάνα. Και πώς θα εξασφαλίσουμε αυτές τις θρεπτικές τροφές σε αυτά τα παιδιά;
We all tend to think that these systems are quite different and people argue whether or not organic can feed the world, but if we take a 30-year view, there's more hope in collaborative ideas. So I'm hoping that by connecting really disparate organizations like the ONE campaign and Slow Food, which don't seem right now to have much in common, we can talk about holistic, long-term, systemic solutions that will improve food for everyone. Some ideas I've had is like, look, the reality is -- kids in the South Bronx need apples and carrots and so do kids in Botswana. And how are we going to get those kids those nutritious foods?
Ένα άλλο πράγμα που έχει αποκτήσει παγκόσμια διάσταση είναι η παραγωγή κρέατος και ψαριού. Το να κατανοήσουμε πώς θα παράγουμε πρωτεΐνη με τέτοιο τρόπο που να είναι υγιής για το περιβάλλον και τους ανθρώπους θα είνα απίστευτα σημαντικό για να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις όπως οι κλιματικές αλλαγές και το πώς χρησιμοποιούμε τα πετροχημικά λιπάσματα. Και ξέρετε, αυτά είναι σχετικά θέματα που είναι μακροπρόθεσμα και σημαντικά και για τους ανθρώπους στην Αφρική που έχουν μικρές καλλιέργειες και για τους ανθρώπους στην Αμερική που και καλλιεργούν και καταναλώνουν.
Another thing that's become incredibly global is production of meat and fish. Understanding how to produce protein in a way that's healthy for the environment and healthy for people will be incredibly important to address things like climate change and how we use petrochemical fertilizers. And, you know, these are really relevant topics that are long-term and important for both people in Africa who are small farmers and people in America who are farmers and eaters.
Και επίσης νομίζω πως το να σκεφτόμαστε με έναν καινούργιο τρόπο για τα επεξεργασμένα φαγητά, όπου συμπεριλαμβάνουμε τα αρνητικά όπως πετροχημικά και παρόμοια λιπάσματα στην τιμή από ένα σακουλάκι πατατάκια. Λοιπόν, αν η τιμή αυτής της σακούλας με πατατάκια γίνεται υψηλότερη από αυτήν ενός μήλου, τότε ίσως είναι ώρα για μια διαφορετική αίσθηση προσωπικής ευθύνης στην επιλογή φαγητού επειδή οι επιλογές είναι στην πραγματικότητα επιλογές για να μην παρασκευάζονται τα ¾ των προϊόντων από καλαμπόκι,σόγια και σιτάρι.
And I also think that thinking about processed foods in a new way, where we actually price the negative externalities like petrochemicals and like fertilizer runoff into the price of a bag of chips -- Well, if that bag of chips then becomes inherently more expensive than an apple, then maybe it's time for a different sense of personal responsibility in food choice because the choices are actually choices instead of three-quarters of the products being made just from corn, soy and wheat.
Σήμερα παρουσιάζουμε για πρώτη φορά το 30project.org, και έχω συγκεντρώσει ένα συνασπισμό λίγων οργανισμών για αρχή. Και ο αριθμός τους θα αυξηθεί μέσα στους επόμενους μήνες. Αλλά ελπίζω πραγματικά πως θα σκεφτείτε όλοι τρόπους που μπορείτε να δείτε μακροπρόθεσμα πράγματα όπως το σύστημα τροφίμων και να κάνετε την αλλαγή.
The 30Project.org is launched and I've gathered a coalition of a few organizations to start. And it'll be growing over the next few months. But I really hope that you will all think of ways that you can look long-term at things like the food system and make change.
(Χειροκρότημα)
(Applause)