The minute she said it, the temperature in my classroom dropped. My students are usually laser-focused on me, but they shifted in their seats and looked away.
Op het moment dat ze het zei, zakte de temperatuur in mijn klas. Mijn leerlingen zijn meestal op me gefocust, maar ze zaten te schuifelen op hun stoel en keken weg.
I'm a black woman who teaches the histories of race and US slavery. I'm aware that my social identity is always on display. And my students are vulnerable too, so I'm careful. I try to anticipate what part of my lesson might go wrong. But honestly, I didn't even see this one coming. None of my years of graduate school prepared me for what to do when the N-word entered my classroom.
Ik ben een zwarte vrouw die lesgeeft over de geschiedenis van ras en de Amerikaanse slavernij. Ik ben me ervan bewust dat mijn sociale identiteit altijd te kijk staat. En mijn studenten zijn ook kwetsbaar, dus ben ik voorzichtig. Ik probeer te anticiperen op welk deel van mijn les het mis zou kunnen gaan. Maar eerlijk, deze had ik niet eens zien aankomen. Geen van mijn jaren universiteit had me voorbereid op wat te doen wanneer het n-woord in mijn klas zou opduiken.
I was in my first year of teaching when the student said the N-word in my class. She was not calling anyone a name. She was bright-eyed and bushy-tailed. She came to class with her readings done, she sat in the front row and she was always on my team. When she said it, she was actually making a point about my lecture, by quoting a line from a 1970s movie, a comedy, that had two racist slurs. One for people of Chinese descent and the other the N-word. As soon as she said it, I held up my hands, said, "Whoa, whoa." But she assured me, "It's a joke from 'Blazing Saddles,'" and then she repeated it.
Ik gaf mijn eerste jaar les toen die student dat n-woord in mijn klas gebruikte. Ze gebruikte het niet als scheldwoord. Ze was bijdehand. Ze kwam voorbereid naar de les, ze zat op de eerste rij en ze stond altijd aan mijn kant. Toen ze het zei, zei ze iets over mijn lezing, door een regel uit een film, een komedie uit 1970, te citeren met twee racistische beledigingen. Een over mensen van Chinese afkomst en de ander het n-woord. Zodra ze het zei, stak ik mijn handen op en zei: "Hola, hola." Maar ze verzekerde me: "Het is een grap uit 'Blazing Saddles'", en toen zei ze het nog eens.
This all happened 10 years ago, and how I handled it haunted me for a long time. It wasn't the first time I thought about the word in an academic setting. I'm a professor of US history, it's in a lot of the documents that I teach. So I had to make a choice. After consulting with someone I trusted, I decided to never say it. Not even to quote it. But instead to use the euphemistic phrase, "the N-word." Even this decision was complicated. I didn't have tenure yet, and I worried that senior colleagues would think that by using the phrase I wasn't a serious scholar. But saying the actual word still felt worse.
Dit was 10 jaar geleden en hoe ik er op inging heeft me lange tijd dwarsgezeten. Het was niet de eerste keer dat ik aan het woord dacht in een academische context. Ik ben professor in de geschiedenis van de VS en het duikt op in veel documenten waarover ik les geef. Dus moest ik een keuze maken. Na overleg met iemand die ik vertrouwde, besloot ik om het nooit uit te spreken. Niet eens om het te citeren. Maar in plaats daarvan gebruik te maken van de eufemistische uitdrukking: het 'n-woord'. Zelfs deze beslissing was ingewikkeld. Ik had nog geen vaste aanstelling en was bang dat oudere collega's zouden denken dat ik door de uitdrukking te gebruiken geen serieuze geleerde zou zijn. Maar het echte woord zeggen voelde nog slechter aan.
The incident in my classroom forced me to publicly reckon with the word. The history, the violence, but also -- The history, the violence, but also any time it was hurled at me, spoken casually in front of me, any time it rested on the tip of someone's tongue, it all came flooding up in that moment, right in front of my students. And I had no idea what to do.
Het incident in mijn klas dwong me om publiekelijk af te rekenen met het woord. De geschiedenis, het geweld, maar ook -- De geschiedenis, het geweld, maar ook elke keer dat het me toegeroepen werd, of in mijn bijzijn terloops werd gebruikt, telkens als het iemand op de tong lag, dat alles ging toen door me heen terwijl ik daar voor de klas stond. En ik had geen idee wat te doen.
So I've come to call stories like mine points of encounter. A point of encounter describes the moment you came face-to-face with the N-word. If you've even been stumped or provoked by the word, whether as the result of an awkward social situation, an uncomfortable academic conversation, something you heard in pop culture, or if you've been called the slur, or witnessed someone getting called the slur, you have experienced a point of encounter. And depending on who you are and how that moment goes down, you might have a range of responses. Could throw you off a little bit, or it could be incredibly painful and humiliating. I've had lots of these points of encounter in my life, but one thing is true. There's not a lot of space to talk about them.
Daarom noem ik verhalen zoals het mijne: punten van ontmoeting. Een punt van ontmoeting beschrijft het moment dat je geconfronteerd wordt met het n-woord. Als je ooit gekwetst of geprovoceerd werd door het woord, hetzij als gevolg van een vervelende sociale situatie, een ongemakkelijk academisch gesprek, iets wat je hoorde in de popcultuur, of als je ermee werd uitgescholden, of iemand anders werd ermee uitgescholden, heb je een punt van ontmoeting ervaren. En afhankelijk van wie je bent en hoe je dat moment verwerkt, kan je een scala van reacties hebben. Het kan je een beetje irriteren of het kan ongelooflijk pijnlijk en vernederend zijn. Ik had veel van die punten van ontmoeting tijdens mijn leven, maar één ding is waar: je hebt niet veel ruimte om erover te praten.
That day in my classroom was pretty much like all of those times I had an uninvited run-in with the N-word. I froze. Because the N-word is hard to talk about. Part of the reason the N-word is so hard to talk about, it's usually only discussed in one way, as a figure of speech, we hear this all the time, right? It's just a word. The burning question that cycles through social media is who can and cannot say it. Black intellectual Ta-Nehisi Coates does a groundbreaking job of defending the African American use of the word. On the other hand, Wendy Kaminer, a white freedom of speech advocate, argues that if we don't all just come and say it, we give the word power. And a lot of people feel that way. The Pew Center recently entered the debate. In a survey called "Race in America 2019," researchers asked US adults if they thought is was OK for a white person to say the N-word. Seventy percent of all adults surveyed said "never."
Die dag in mijn klas leek vrij veel op al die keren dat ik het n-woord ongewenst tegenkwam. Ik bevroor. Omdat het moeilijk valt om over het n-woord te praten. Een deel van de reden dat het zo moeilijk is om over het n-woord te praten, is dat er meestal op één manier over wordt gesproken, bij wijze van spreken, horen we de hele tijd, toch? Het is maar een woord. De brandende vraag in de sociale media gaat over wie het wel en wie het niet mag zeggen. De zwarte intellectueel Ta-Nehisi Coates doet baanbrekend werk voor het verdedigen van het Afro-Amerikaanse gebruik ervan. Aan de andere kant beweert Wendy Kaminer, een witte bepleiter van vrijheid van meningsuiting, dat als we het niet gewoon gaan gebruiken, we het woord macht geven. En veel mensen voelen het zo. Het Pew Center is onlangs de discussie aangegaan. In het onderzoek 'Race in Amerika 2019' vroegen onderzoekers Amerikaanse volwassenen of ze dachten dat het oké was dat een witte persoon het n-woord gebruikte. Zeventig procent van alle ondervraagde volwassenen zei: nooit.
And these debates are important. But they really obscure something else. They keep us from getting underneath to the real conversation. Which is that the N-word is not just a word. It's not neatly contained in a racist past, a relic of slavery. Fundamentally, the N-word is an idea disguised as a word: that black people are intellectually, biologically and immutably inferior to white people. And -- and I think this is the most important part -- that that inferiority means that the injustice we suffer and inequality we endure is essentially our own fault. So, yes, it is ...
En deze debatten zijn belangrijk. Maar in feite verdoezelen ze iets anders. Ze weerhouden ons ervan om het echte gesprek aan te gaan. Namelijk dat het n-woord niet alleen maar een woord is. Het zit niet netjes opgeslagen in een racistisch verleden als overblijfsel van de slavernij. Fundamenteel is het n-woord een idee vermomd als een woord: dat zwarte mensen intellectueel, biologisch en onveranderlijk inferieur zijn aan witten. En -- en ik denk dat dat het belangrijkste onderdeel is -- dat die minderwaardigheid betekent dat het onrecht dat we lijden en de ongelijkheid die wij moeten verdragen in wezen onze eigen schuld is. Dus, ja, het is zo ...
Speaking of the word only as racist spew or as an obscenity in hip hop music makes it sounds as if it's a disease located in the American vocal cords that can be snipped right out. It's not, and it can't. And I learned this from talking to my students.
Het woord alleen maar zien als racistisch braaksel of als een obsceniteit in hiphop-muziek, laat het klinken alsof het een ziekte is van de Amerikaanse stembanden die alleen maar weggeknipt hoeft te worden. Dat is het niet en dat gaat niet. Ik leerde dit uit de gesprekken met mijn studenten.
So next time class met, I apologized, and I made an announcement. I would have a new policy. Students would see the word in my PowerPoints, in film, in essays they read, but we would never ever say the word out loud in class. Nobody ever said it again. But they didn't learn much either. Afterwards, what bothered me most was that I didn't even explain to students why, of all the vile, problematic words in American English, why this particular word had its own buffer, the surrogate phrase "the N-word."
Bij de volgende les verontschuldigde ik me en liet verstaan dat ik het anders zou aanpakken. Studenten zouden het woord zien in mijn powerpoints, in films, in de essays die ze lazen, maar we zouden het woord nooit hardop zeggen in de klas. Niemand heeft het ooit weer gezegd. Maar veel leerden ze er ook niet uit. Wat me later het meest stoorde, was dat ik de studenten niet eens had uitgelegd waarom van alle verachtelijke, problematische woorden in het Amerikaanse Engels, net dit bepaald woord zijn eigen buffer had, de vervanguitdrukking, het 'n-woord'.
Most of my students, many of them born in the late 1990s and afterwards, didn't even know that the phrase "the N-word" is a relatively new invention in American English. When I was growing up, it didn't exist. But in the late 1980s, black college students, writers, intellectuals, more and more started to talk about racist attacks against them. But increasingly, when they told these stories, they stopped using the word. Instead, they reduced it to the initial N and called it "the N-word." They felt that every time the word was uttered it opened up old wounds, so they refused to say it. They knew their listeners would hear the actual word in their heads. That wasn't the point. The point was they didn't want to put the word in their own mouths or into the air. By doing this, they made an entire nation start to second-guess themselves about saying it. This was such a radical move that people are still mad about it. Critics accuse those of us who use the phrase "the N-word," or people who become outraged, you know, just because the word is said, of being overprincipled, politically correct or, as I just read a couple of weeks ago in The New York Times, "insufferably woke." Right?
De meeste van mijn studenten, velen van hen geboren in de late jaren 1990 en daarna, wist niet eens dat de uitdrukking 'n-woord' een relatieve nieuwkomer was in het Amerikaanse Engels. Toen ik opgroeide, bestond het niet. Maar in de late jaren 1980 begonnen zwarte studenten, schrijvers, intellectuelen, meer en meer te praten over de racistische aanvallen tegen hen. In toenemende mate, toen ze deze verhalen vertelden, stopten ze met het gebruik van het woord. In plaats daarvan reduceerden ze het tot de initiaal n en noemden het: het 'n-woord'. Zij vonden dat telkens als het woord werd uitgesproken, het oude wonden openreet, dus weigerden ze het te zeggen. Ze wisten dat hun luisteraars het echte woord in hun hoofd zouden horen. Dat was niet het punt. Het ging erom dat ze het woord niet in eigen mond wilden nemen of rondstrooien. Door dit te doen, deden ze een hele natie nadenken over het gebruik ervan. Dit was zo'n radicale zet dat mensen er nog steeds boos over zijn. Critici beschuldigen degenen onder ons die de term 'n-woord' gebruiken -- of mensen die verontwaardigd raken gewoon omdat het woord wordt gezegd -- 'overdreven principieel' te zijn, politiek correct of, zoals ik net een paar weken geleden las in The New York Times: 'onverdraaglijk overgevoelig'. Toch?
So I bought into this a little bit too, which is why the next time I taught the course I proposed a freedom of speech debate. The N-word in academic spaces, for or against? I was certain students would be eager to debate who gets to say it and who doesn't. But they weren't. Instead ... my students started confessing. A white student from New Jersey talked about standing by as a black kid at her school got bullied by this word. She did nothing and years later still carried the guilt. Another from Connecticut talked about the pain of severing a very close relationship with a family member, because that family member refused to stop saying the word.
Dus ging ik daar een beetje in mee, en daarom stelde ik de volgende keer dat ik de cursus gaf een debat over de vrijheid van meningsuiting voor. Het n-woord aan de universiteit: wie is voor of tegen? Ik was er zeker van dat studenten graag zouden debatteren over wie het mocht zeggen en wie niet. Maar zo ging het niet. In plaats daarvan ... begonnen mijn studenten op te biechten. Een witte studente uit New Jersey sprak over toekijken terwijl een zwarte jongen op haar school met dit woord werd gepest. Ze deed niets en jaren later voelde ze nog steeds de schuld. Een ander uit Connecticut sprak over de pijn van het doorsnijden van een zeer nauwe relatie met een familielid, want dat familielid weigerde om te stoppen met het woord te zeggen.
One of the most memorable stories came from a very quiet black student from South Carolina. She didn't understand all the fuss. She said everyone at her school said the word. She wasn't talking about kids calling each other names in the hall. She explained that at her school when teachers and administrators became frustrated with an African American student, they called that student the actual N-word. She said it didn't bother her at all. But then a couple of days later, she came to visit me in my office hours and wept. She thought she was immune. She realized that she wasn't.
Een van de meest memorabele verhalen kwam van een zeer rustige zwarte student uit South Carolina. Ze begreep al die drukte niet. Ze zei dat iedereen op haar school het woord gebruikte. Het ging niet over kinderen die elkaar uitscholden in de gangen. Ze legde uit dat op haar school, als docenten en bestuurders gefrustreerd raakten door een Afro-Amerikaanse student, ze deze student met het echte n-woord noemden. Ze zei dat ze dat helemaal niet erg vond. Maar dan een paar dagen later kwam ze me opzoeken tijdens mijn kantooruren, en weende. Ze dacht dat ze immuun was. Ze besefte dat ze het niet was.
Over the last 10 years, I have literally heard hundreds of these stories from all kinds of people from all ages. People in their 50s remembering stories from the second grade and when they were six, either calling people the word or being called the word, but carrying that all these years around this word, you know. And as I listened to people talk about their points of encounter, the pattern that emerged for me as a teacher that I found most upsetting is the single most fraught site for these points of encounter is the classroom.
In de afgelopen 10 jaar hoorde ik letterlijk honderden van deze verhalen van allerlei mensen van alle leeftijden. Vijftigers herinnerden zich verhalen uit de lagere school en van toen ze zes waren, van hoe ze ofwel mensen zo noemden ofwel zelf zo genoemd werden, maar dat ze al die jaren dit woord met zich meesleepten, weet je. Ik luisterde naar mensen die over hun punten van ontmoeting praatten. Het patroon dat voor mij naar voren kwam en dat ik als leraar het meest schokkend vond, was dat de meest beladen plaats voor deze punten van ontmoeting de klas is.
Most US kids are going to meet the N-word in class. One of the most assigned books in US high schools is Mark Twain’s "The Adventures of Huckleberry Finn" in which the word appears over 200 times. And this isn't an indictment of "Huck Finn." The word is in lots of US literature and history. It's all over African American literature. Yet I hear from students that when the word is said during a lesson without discussion and context, it poisons the entire classroom environment. The trust between student and teacher is broken. Even so, many teachers, often with the very best of intentions, still say the N-word in class. They want to show and emphasize the horrors of US racism, so they rely on it for shock value. Invoking it brings into stark relief the ugliness of our nation's past. But they forget the ideas are alive and well in our cultural fabric.
De meeste Amerikaanse kinderen gaan het n-woord in de klas tegenkomen. Een van de meest toegewezen boeken in de Amerikaanse middelbare scholen is Mark Twains 'De avonturen van Huckleberry Finn', waarin het woord meer dan 200 keer verschijnt. Dit is geen aanklacht van 'Huck Finn'. Het woord kom je veel tegen in de VS literatuur en geschiedenis. De Afro-Amerikaanse literatuur staat er vol van. Maar toch hoor ik van studenten dat wanneer het woord tijdens een les zonder discussie en context wordt gezegd, het de hele klasomgeving vergiftigt. Het vertrouwen tussen student en docent is gebroken. En toch gebruiken veel leraren, vaak met de beste bedoelingen, nog steeds het n-woord in de klas. Ze willen de verschrikkingen van het Amerikaanse racisme laten zien en benadrukken, en gebruiken het om te choqueren. Oproepen ervan benadrukt de lelijkheid van het verleden van onze natie. Ze vergeten dat die ideeën springlevend zijn in ons culturele weefsel.
The six-letter word is like a capsule of accumulated hurt. Every time it is said, every time, it releases into the atmosphere the hateful notion that black people are less. My black students tell me that when the word is quoted or spoken in class, they feel like a giant spotlight is shining on them. One of my students told me that his classmates were like bobbleheads, turning to gauge his reaction. A white student told me that in the eighth grade, when they were learning "To Kill a Mockingbird" and reading it out loud in class, the student was stressed out at the idea of having to read the word, which the teacher insisted all students do, that the student ended up spending most of the unit hiding out in the bathroom.
Het vijf-letter-woord is als een capsule van opgehoopte pijn. Elke keer als het wordt gezegd, elke keer, emaneert het het haatdragende idee dat zwarte mensen minder zijn. Mijn zwarte studenten vertellen me dat wanneer het woord valt in de klas, ze dat voelen alsof er een enorm spotlight op hen schijnt. Een van mijn studenten vertelde me dat zijn klasgenoten wiebelhoofden leken die zich naar hem toe draaiden om zijn reactie te peilen. Een witte student vertelde me dat toen ze in de achtste klas leerden over 'To Kill a Mockingbird', ze het hardop moesten lezen in de klas. De student was zo gestrest bij het idee om het woord te moeten lezen -- en de leerkracht drong erop aan dat alle studenten het deden -- dat hij zich het grootste deel van de les ging wegsteken op het toilet.
This is serious. Students across the country talk about switching majors and dropping classes because of poor teaching around the N-word. The issue of faculty carelessly speaking the word has reached such a fevered pitch, it's led to protests at Princeton, Emory, The New School, Smith College, where I teach, and Williams College, where just recently students have boycotted the entire English Department over it and other issues. And these were just the cases that make the news. This is a crisis. And while student reaction looks like an attack on freedom of speech, I promise this is an issue of teaching.
Dit is serieus. Studenten in het hele land praten over het veranderen van richting en wegblijven uit de les, vanwege de slechte manier van lesgeven over het n-woord. De kwestie van het onnadenkend uitspreken van het woord werd zo intens beleefd dat het leidde tot protesten in Princeton, Emory, The New School, Smith College, waar ik les geef, en Williams College, waar onlangs studenten de hele afdeling Engels hebben geboycot over dit en andere zaken. Dat waren alleen nog maar de gevallen die het nieuws haalden. Dit is een crisis. En al ziet de studentenreactie eruit als een aanval op de vrijheid van meningsuiting, neem maar van mij aan dat dit een kwestie is van onderwijs.
My students are not afraid of materials that have the N-word in it. They want to learn about James Baldwin and William Faulkner and about the civil rights movement. In fact, their stories show that this word is a central feature of their lives as young people in the United States. It's in the music they love. And in the popular culture they emulate, the comedy they watch, it's in TV and movies and memorialized in museums. They hear it in locker rooms, on Instagram, in the hallways at school, in the chat rooms of the video games they play. It is all over the world they navigate. But they don't know how to think about it or even really what the word means.
Mijn leerlingen zijn niet bang van lesmateriaal met het n-woord. Ze willen leren over James Baldwin en William Faulkner en over de burgerrechtenbeweging. In feite tonen hun verhalen aan dat dit woord een centraal onderdeel is van hun leven als jongeren in de Verenigde Staten. Het zit in hun favoriete muziek. En in de populaire cultuur die ze nabootsen, de shows die ze bekijken, het zit in tv en films en wordt herdacht in de musea. Ze horen het in kleedkamers, op Instagram, in de gangen op school, in de chatrooms van de videogames die ze spelen. Het is er in de hele wereld waarover ze navigeren. Maar ze weten niet hoe erover te denken of zelfs niet wat het woord echt betekent.
I didn't even really understand what the word meant until I did some research. I was astonished to learn that black people first incorporated the N-word into the vocabulary as political protest, not in the 1970s or 1980s but as far back as the 1770s. And I wish I had more time to talk about the long, subversive history of the black use of the N-word. But I will say this: Many times, my students will come up to me and say, "I understand the virulent roots of this word, it's slavery." They are only partially right. This word, which existed before it became a slur, but it becomes a slur at a very distinct moment in US history, and that's as large numbers of black people begin to become free, starting in the North in the 1820s. In other words, this word is fundamentally an assault on black freedom, black mobility, and black aspiration.
Ik begreep zelf niet eens wat het woord betekende, totdat ik er wat onderzoek over deed. Ik was verbaasd om te leren dat zwarte mensen voor het eerst het n-woord in hun vocabulaire opnamen als politiek protest, niet in de jaren 1970 of 1980, maar zo ver terug als de jaren 1770. Ik wou dat ik meer tijd had om te praten over de lange, subversieve geschiedenis van de zwarte gebruik van het n-woord. Maar ik zal dit zeggen: Vaak komen mijn studenten naar me toe en zeggen: "Ik begrijp de giftige wortels van dit woord; het is de slavernij." Ze hebben slechts gedeeltelijk gelijk. Dit woord, dat al bestond voordat het een scheldwoord werd, maar een scheldwoord wordt op een zeer afgetekend moment in de Amerikaanse geschiedenis: wanneer grote aantallen zwarte mensen beginnen vrij te komen, eerst in het noorden in de jaren 1820. Met andere woorden, dit woord is fundamenteel een aanval op zwarte vrijheid, zwarte mobiliteit, en zwarte aspiratie.
Even now, nothing so swiftly unleashes an N-word tirade as a black person asserting their rights or going where they please or prospering. Think of the attacks on Colin Kaepernick when he kneeled. Or Barack Obama when he became president. My students want to know this history. But when they ask questions, they're shushed and shamed. By shying away from talking about the N-word, we have turned this word into the ultimate taboo, crafting it into something so tantalizing, that for all US kids, no matter their racial background, part of their coming of age is figuring out how to negotiate this word. We treat conversations about it like sex before sex education. We're squeamish, we silence them. So they learn about it from misinformed friends and in whispers.
Zelfs nu ontketent niets zo snel een n-woord-tirade als zwarte mensen die opkomen voor hun rechten, die gaan waar ze willen of die het voor de wind gaat. Denk aan de aanvallen op Colin Kaepernick toen hij knielde. Of Barack Obama toen hij president werd. Mijn studenten willen deze geschiedenis leren kennen. Maar als ze vragen stellen, worden ze het zwijgen opgelegd of beschaamd gemaakt. Door niet te willen praten over het n-woord, hebben we dit woord tot het ultieme taboe verklaard, het omgevormd tot iets zo verleidelijks dat het voor alle Amerikaanse kinderen -- hun raciale achtergrond maakt niet uit -- deel uitmaakt van hun opgroeien hoe om te gaan met dit woord. We behandelen gesprekken erover als seks vóór de seksuele voorlichting. We zijn preuts; we leggen hen het zwijgen op. Dus leren ze erover van verkeerd geïnformeerde vrienden en al fluisterend.
I wish I could go back to the classroom that day and push through my fear to talk about the fact that something actually happened. Not just to me or to my black students. But to all of us. You know, I think we're all connected by our inability to talk about this word. But what if we explored our points of encounter and did start to talk about it?
Ik wou dat ik terug kon gaan naar de klas die dag en ondanks mijn angst praten over het feit dat er echt iets gebeurd is. Niet alleen met mij of mijn zwarte studenten. Maar met ons allemaal. Weet je, ik denk dat we allemaal met elkaar verbonden zijn door ons onvermogen om te praten over dit woord. Maar wat als we onze punten van ontmoeting eens verkenden en erover begonnen te praten?
Today, I try to create the conditions in my classroom to have open and honest conversations about it. One of those conditions -- not saying the word. We're able to talk about it because it doesn't come into the classroom. Another important condition is I don't make my black students responsible for teaching their classmates about this. That is my job. So I come prepared. I hold the conversation with a tight rein, and I'm armed with knowledge of the history. I always ask students the same question: Why is talking about the N-word hard? Their answers are amazing. They're amazing. More than anything though, I have become deeply acquainted with my own points of encounter, my personal history around this word. Because when the N-word comes to school, or really anywhere, it brings with it all of the complicated history of US racism. The nation's history and my own, right here, right now. There's no avoiding it.
Vandaag probeer ik in mijn klas de voorwaarden te creëren om er open en eerlijk over te praten. Eén van die voorwaarden -- het woord niet uitspreken. We kunnen erover praten, want het komt de klas niet in. Een andere belangrijke voorwaarde is dat ik mijn zwarte studenten niet verantwoordelijk maak om er hun klasgenoten over te onderwijzen. Dat is mijn taak. Dus kom ik voorbereid. Ik houd het gesprek strak in handen en ik ben gewapend met mijn kennis van de geschiedenis. Ik stel de studenten altijd dezelfde vraag: waarom is spreken over het n-woord moeilijk? Hun antwoorden zijn geweldig. Ze zijn geweldig. Maar meer dan wat dan ook ben ik diep vertrouwd geraakt met mijn eigen punten van ontmoeting, mijn persoonlijke geschiedenis rond dit woord. Want als het n-woord naar school komt, of eigenlijk overal, brengt het de hele gecompliceerde geschiedenis van het Amerikaanse racisme met zich mee. De geschiedenis van de natie en die van mij, hier en nu. Er is geen ontkomen aan.
(Applause)
(Applaus)