Τη στιγμή που το είπε, έπεσε η θερμοκρασία στην τάξη μου. Συνήθως η προσοχή των φοιτητών μου είναι καρφωμένη πάνω μου, αλλά κουνήθηκαν στις θέσεις τους και κοίταξαν αλλού. Είμαι μια μαύρη γυναίκα που διδάσκει φυλετική ιστορία των Η.Π.Α. και ιστορία της δουλείας. Γνωρίζω ότι η κοινωνική μου ταυτότητα είναι πάντα σε κοινή θέα. Αλλά και οι φοιτητές μου είναι ευάλωτοι, γι′ αυτό είμαι προσεκτική. Είμαι σε εγρήγορση, ξέρω τι μπορεί να πάει στραβά στο μάθημα. Αλλά ειλικρινά, αυτό δεν το περίμενα με τίποτα. Στις μεταπτυχιακές μου σπουδές ποτέ δεν διδάχθηκα τι να κάνω όταν στο μάθημα θα ακουγόταν η λέξη από Ν. Δίδασκα για πρώτη χρονιά όταν μια φοιτήτρια χρησιμοποίησε τη λέξη από Ν. Δεν είχε σκοπό να προσβάλει κάποιον. Ήταν ενθουσιώδης και γεμάτη ενέργεια. Πάντα ερχόταν διαβασμένη, καθόταν στην πρώτη σειρά και πάντα με υποστήριζε. Όταν το είπε, με σκοπό να σχολιάσει τη διάλεξη μου, παρέθεσε μια ατάκα από ταινία, από μια κωμωδία του 1970, με δύο ρατσιστικές βρισιές. Μία για ανθρώπους κινεζικής καταγωγής και τη λέξη από Ν. Με το που το είπε, σήκωσα τα χέρια και είπα «Ώπα, μισό λεπτό». Εκείνη με καθησύχασε: «Είναι ένα αστείο από το “Μπότες, Σπιρούνια και Καυτές Σέλες“, και το επανέλαβε. Αυτό συνέβη πριν 10 χρόνια, αλλά ο τρόπος που το χειρίστηκα με στοίχειωνε για αρκετό καιρό. Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα αυτή τη λέξη σε ακαδημαϊκό πλαίσιο. Είμαι καθηγήτρια ιστορίας των Η.Π.Α., βρίσκεται σε πολλά κείμενα που διδάσκω. Συνεπώς, έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Συμβουλεύτηκα ένα άτομο εμπιστοσύνης μου και αποφάσισα να μην την πω ποτέ. Ούτε να την παραθέτω. Στη θέση της θα χρησιμοποιούσα τον ευφημισμό «η λέξη από Ν». Όχι πως αυτό έκανε τα πράγματα απλούστερα. Δεν είχα γίνει ακόμη μόνιμη και φοβόμουν πως οι ανώτεροι συνάδελφοι δεν θα με έπαιρναν σοβαρά ως ακαδημαϊκό αν χρησιμοποιούσα αυτόν τον ευφημισμό. Όμως το να χρησιμοποιώ την ίδια τη λέξη ήταν πιο λάθος. Το περιστατικό στην τάξη με ανάγκασε να αντιμετωπίσω δημοσίως τη λέξη. Την ιστορία, τη βία που κουβαλά, αλλά και -- Την ιστορία, τη βία, αλλά και τις φορές που μου την είχαν φτύσει στα μούτρα, την πρόφεραν ανέμελα μπροστά μου, κάθε φορά που ήταν στην άκρη κάποιας γλώσσας, όλα αυτά με κατέκλυσαν εκείνη τη στιγμή, μπροστά στους φοιτητές μου. Δεν είχα ιδέα τι να κάνω. Από τότε αποκαλώ ιστορίες σαν τη δική μου σημεία συνάντησης. Σημείο συνάντησης είναι η στιγμή που έρχεσαι αντιμέτωπος με τη λέξη. Αν ποτέ αυτή η λέξη σας έχει φέρει σε αμηχανία ή σας έχει προκαλέσει, είτε ως μια αμήχανη κοινωνική στιγμή, ή μια άβολη ακαδημαϊκή συζήτηση, κάτι που άκουσες από την ποπ-κουλτούρα, ή αν σε έβρισαν εσένα, ή αν είδες να βρίζουν κάποιον με τη λέξη αυτή, έχεις βρεθεί σε ένα σημείο συνάντησης. Και αναλόγως του ποιος είσαι και τι συνέβη εκείνη τη στιγμή μπορεί να αντιδράσεις διαφορετικά. Μπορεί να σου χαλάσει τη διάθεση ή μπορεί να σε πονέσει και να σε ντροπιάσει απίστευτα. Είχα πολλά τέτοια σήμεια συνάντησης στη ζωή μου, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρα αλήθεια. Δεν υπάρχει χώρος να μιλήσουμε για αυτά. Εκείνη η μέρα στην τάξη μου λίγο-πολύ έμοιαζε με όλες αυτές τις περιπτώσεις που είχα μια απρόσμενη συνάντηση με τη λέξη από Ν. Πάγωσα. Είναι τόσο δύσκολο να μιλήσεις για τη λέξη από Ν. Εν μέρει, είναι τόσο δύσκολο να μιλήσεις για τη λέξη από Ν, επειδή πάντα τη συζητάμε από μια οπτική. σαν σχήμα λόγου, πάντα αυτό δεν ακούμε; Είναι μόνο μια λέξη. Το ερώτημα που ανακυκλώνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ποιος μπορεί να τη λέει και ποιος όχι. Ο μαύρος διανοούμενος Τανεχάσι Κόουτς κάνει πρωτοποριακή δουλειά αμυνόμενος τη χρήση της λέξης από Αφρο-Αμερικανούς. Από την άλλη, η Γουέντι Κάμινερ, λευκή και υπέρμαχος της ελευθερίας λόγου υποστηρίζει ότι αν δεν τη χρησιμοποιούμε όλοι ελεύθερα, της δίνουμε δύναμη. Και πολλοί αισθάνονται το ίδιο. Το Ερευνητικό Κέντρο Pew μπήκε πρόσφατα στη συζήτηση. Σε μια έρευνα με τίτλο «Φυλετικά ζητήματα στην Αμερική 2019», ερευνητές ρώτησαν ενηλίκους στις ΗΠΑ αν θεωρούν σωστό ένας λευκός να χρησιμοποιεί τη λέξη από Ν. Το εβδομήντα τοις εκατό απάντησε «ποτέ». Αυτές οι συζητήσεις έχουν σημασία. Αλλά συσκοτίζουν κάτι. Μας αποτρέπουν από το να μπούμε πιο βαθιά, στο πραγματικό ζήτημα. Κι αυτό είναι ότι η λέξη από Ν δεν είναι απλώς μια λέξη. Δεν είναι ξεχασμένη σε ένα ρατσιστικό παρελθόν, ένα κειμήλιο της δουλείας. Στην ουσία, η λέξη από Ν, είναι μια ιδέα μεταμφιεσμένη σε λέξη: η ιδέα πως οι μαύροι άνθρωποι είναι διανοητικά, βιολογικά και αναπόδραστα κατώτεροι από τους λευκούς ανθρώπους. Και -- και νομίζω πως αυτό είναι το πιο σημαντικό -- αυτή η κατωτερότητα σημαίνει ότι για την αδικία που υποφέρουμε, τις ανισότητες που υπομένουμε φταίμε, εν τέλει, εμείς. Επομένως, ναι... Το να συζητάμε για τη λέξη ως μια ακόμη ρατσιστική βρισιά ή ως μια χυδαία έκφραση στη χιπ χοπ μουσική την κάνει να ακούγεται σαν πάθηση στις φωνητικές χορδές των Αμερικανών που μπορεί κανείς απλώς να την ξεριζώσει. Δεν είναι πάθηση, ούτε γίνεται αυτό το τελευταίο. Αυτό το έμαθα μιλώντας με τους φοιτητές μου. Έτσι, στην επόμενή μας συνάντηση, ζήτησα συγγνώμη και τους ανακοίνωσα την πολιτική μου από εδώ και πέρα. Οι φοιτητές θα βλέπουν τη λέξη στα PowerPoint μου, σε ταινίες, σε δοκίμια, αλλά ποτέ, μα ποτέ, δεν θα ξαναπροφέρουν τη λέξη στο μάθημα. Κανείς δεν την ξαναπρόφερε από τότε. Αυτό όμως δεν τους δίδαξε κάτι παραπάνω. Με ενοχλούσε περισσότερο που δεν καν εξήγησα στους φοιτητές γιατί από όλες τις φορτισμένες, προβληματικές λέξεις στα Αμερικανικά Αγγλικά, γιατί αυτή η συγκεκριμένη είχε το δικό της μαξιλαράκι ασφαλείας την υποκατάστατη φράση «η λέξη από Ν». Οι περισσότεροι φοιτητές μου, πολλοί γεννημένοι μετά τα τέλη της δεκαετίας του 1990, ούτε που είχαν ακούσει ότι η φράση «η λέξη από Ν» είναι μια σχετικά πρόσφατη προσθήκη στα Αμερικανικά Αγγλικά. Δεν υπήρχε όταν μεγάλωνα. Ωστόσο, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, μαύροι φοιτητές, συγγραφείς και διανοούμενοι, μιλούσαν όλο και περισσότερο για ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον τους. Όλο και περισσότερο, όταν διηγούνταν τι τους είχε συμβεί, σταμάτησαν να χρησιμοποιούν τη λέξη. Αντ′ αυτού, την αντικαθιστούσαν με το αρχικό N και την αποκαλούσαν «η λέξη από Ν». Ένιωθαν πως κάθε φορά που ακουγόταν η λέξη σκάλιζε παλιές πληγές, οπότε δεν την πρόφεραν. Ήξεραν ότι το ακροατήριό τους θα φανταζόταν την αληθινή λέξη. Δεν ήταν εκεί το θέμα. Το θέμα ήταν ότι δεν ήθελαν να βάλουν τη λέξη στο στόμα τους ούτε στην ατμόσφαιρα. Με τον τρόπο αυτό, έκαναν ένα ολόκληρο έθνος να αναθεωρήσει πριν την προφέρει. Αυτή ήταν μια τόσο ριζοσπαστική κίνηση που ακόμη και σήμερα ενοχλεί. Κριτικοί κατηγορούν εμάς που χρησιμοποιούμε τη φράση «η λέξη από Ν» ή όσους αισθάνονται οργή απλώς επειδή, ξέρετε, ακούγεται η λέξη, ότι είμαστε κολλημένοι στις αρχές μας, υπέρ της πολιτικής ορθότητας ή, όπως διάβασα πρόσφατα τους Times της Νέας Υόρκης, «αφόρητα αφυπνισμένοι». Έτσι δεν είναι; Παρασύρθηκα κι εγώ λίγο, και γι′ αυτό την επόμενη φορά που είχαμε μάθημα πρότεινα να κάνουμε ντιμπέιτ για την ελευθερία του λόγου. Η «λέξη από Ν» στον ακαδημαϊκό χώρο - υπέρ ή κατά; Ήμουν βέβαιη πως θα ήταν πρόθυμοι να λογομαχήσουν για το ποιος μπορεί ή όχι να τη λέει. Αλλά δεν ήταν. Αντ′ αυτού... οι φοιτητές μου άρχισαν να εξομολογούνται. Μια λευκή φοιτήτρια από το Ν. Τζέρσεϋ διηγήθηκε το περιστατικό εκφοβισμού ενός μαύρου συμμαθητή της καθώς αυτή στεκόταν και κοιτούσε. Χρόνια μετά, ένιωθε ενοχές που δεν έκανε τίποτα τότε. Κάποιος άλλος φοιτητής από το Κοννέκτικατ μίλησε για το πόσο πόνεσε όταν ξέκοψε από έναν συγγενή με τον οποίο είχαν στενές σχέσεις επειδή δεν σταματούσε να χρησιμοποιεί τη λέξη. Μια αξέχαστη ιστορία διηγήθηκε μια πολύ ήσυχη μαύρη φοιτήτρια από τη Νότια Καρολίνα. Δεν καταλάβαινε τον ντόρο. Είπε πως όλοι στο σχολείο της χρησιμοποιούσαν τη λέξη. Δεν εννοούσε τις βρισιές που αντάλλασσαν τα παιδιά στους διαδρόμους. Μας εξήγησε ότι στο σχολείο της όταν οι δάσκαλοι ή η διοίκηση νευρίαζαν με κάποιον Αφρο-Αμερικανό μαθητή, τον αποκαλούσαν με ολόκληρη τη «λέξη από Ν». Είπε πως αυτό δεν την ενοχλούσε καθόλου. Δύο μέρες αργότερα, ήρθε κλαίγοντας να με βρει στο γραφείο μου. Νόμιζε πως έχει αποκτήσει ανοσία. Συνειδητοποίησε πως δεν ήταν έτσι. Την τελευταία δεκαετία έχω ακούσει εκατοντάδες τέτοιες ιστορίες από διαφορετικούς ανθρώπους όλων των ηλικιών. Πενηντάρηδες που θυμόντουσαν ιστορίες από την Β′ δημοτικού ή από τότε που ήταν έξι ετών, φώναζαν άλλους ή τους φώναζαν με τη λέξη, πάντως κουβαλώντας το φορτίο της λέξης όλα αυτά τα χρόνια. Ακούγοντας άλλους να μιλούν για τις δικά τους σημεία συνάντησης, έβρισκα ένα τρομακτικό μοτίβο που με αναστάτωνε ως εκπαιδευτικό: η τοποθεσία που προκαλεί τον περισσότερο τρόμο για συνάντηση με τη λέξη είναι η σχολική τάξη. Τα περισσότερα παιδιά στις Η.Π.Α. θα την ακούσουν εκεί. Πολύ συχνά διδάσκεται στα σχολεία των Η.Π.Α είναι «Οι Περιπέτειες του Χακλμπέρυ Φι» του Μαρκ Τουέιν στο οποίο η λέξη εμφανίζεται πάνω από 200 φορές. Κι εδώ δεν απαγγέλλουμε κατηγορίες στον «Χακ Φιν». Η λέξη είναι σε πολλά σημεία στην αμερικανική λογοτεχνία και ιστορία. Είναι παντού στην Αφρο-Αμερικανική λογοτεχνία. Ωστόσο ακούω από τους φοιτητές ότι όταν η λέξη ακούγεται στο μάθημα, εκτός πλαισίου συζήτησης, δηλητηριάζει όλη την ατμόσφαιρα της τάξης. Η εμπιστοσύνη μεταξύ μαθητή - δασκάλου διασπάτται. Κι όμως, πολλοί εκπαιδευτικοί, ακόμη κι αν έχουν τις καλύτερες προθέσεις, χρησιμοποιούν ακόμη τη λέξη στην αίθουσα. Για να καταδείξουν τη φρίκη του ρατσισμού στις ΗΠΑ, βασίζονται στην αναστάτωση που προκαλεί. Όταν την επικαλείσαι, ξεγυμνώνεις την ασχήμια του εθνικού μας παρελθόντος. Ξεχνούν όμως, ότι οι έννοιες αυτές είναι ακόμη ζωντανές στον κοινωνικό μας ιστό. Η λέξη με τα έξι γράμματα είσαι σαν μια κάψουλα συγκεντρωμένου πόνου. Κάθε φορά που ακούγεται, κάθε φορά, απελευθερώνει στην ατμόσφαιρα την απεχθή ιδέα ότι οι μαύροι άνθρωποι είναι λιγότερο άνθρωποι. Οι μαύροι φοιτητές μου μού λένε ότι όταν η λέξη ακούγεται στην αίθουσα νιώθουν να πέφτει πάνω τους το φως ενός τεράστιου προβολέα Ένας φοιτητής μου μού είπε ότι οι συμφοιτητές του γύριζαν το κεφάλι αυτόματα για να δουν την αντίδρασή του. Ένας λευκός φοιτητής μου είπε ότι όταν διδάσκονταν στη Β′ γυμνασίου το «Όταν Σκοτώνουν Τα Κοτσύφια» και το διάβαζαν φωναχτά στην τάξη, ο ίδιος ένιωθε πανικό στην ιδέα ότι θα πρέπει να διαβάσει δυνατά τη λέξη, και ο δάσκαλος επέμενε να το κάνουν όλοι, οπότε πέρασε σχεδόν όλη την ενότητα κλεισμένος στην τουαλέτα. Είναι σοβαρό. Φοιτητές σε όλη τη χώρα λένε ότι παρατούν τις σπουδές τους ή αλλάζουν αντικείμενο λόγω κακής διδασκαλίας σχετικά με τη λέξη από Ν. Το ζήτημα που δημιουργεί η απρόσεκτη χρήση της από το καθηγητικό σώμα έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα που προκάλεσε διαδηλώσεις στο Πρίνστον, στο Έμορυ, στη Νέα Σχολή, στο Κολλέγιο Σμιθ, όπου διδάσκω και στο Κολλέγιο Γουίλιαμς όπου πρόσφατα φοιτητές μποϋκόταραν ολόκληρο το τμήμα Αγγλικής Φιλολογίας για τον λόγο αυτό αλλά και για άλλα θέματα. Κι αυτές είναι μονάχα οι περιπτώσεις που φτάνουν ως τις ειδήσεις. Πρόκειται για μια αληθινή κρίση. Κι αν η αντίδραση των φοιτητών μοιάζει αντίθετη στην ελευθερία λόγου, σας υπόσχομαι, πρόκειται για ζήτημα διδασκαλίας. Οι φοιτητές μου δεν φοβούνται εκπαιδευτικό υλικό που περιέχει τη λέξη. Θέλουν να μάθουν για τον Τζέιμς Μπόλντουιν, για τον Γουίλιαμ Φώκνερ και για το κίνημα πολιτικών δικαιωμάτων. Για την ακρίβεια, οι ιστορίες τους δείχνουν πως η λέξη αποτελεί σημαντικό στοιχείο της νεανικής τους ζωής στις Η.Π.Α. Είναι στη μουσική που ακούνε, στην ποπ κουλτούρα που αφομοιώνουν, στις κωμωδίες που βλέπουν, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο και έχει απαθανατιστεί στα μουσεία μας. Την ακούνε στα αποδυτήρια, στο Instagram, στους διαδρόμους του σχολείου, στα τσατ ρουμ, όταν παίζουν βιντεοπαιχνίδια. Είναι παντού στον κόσμο που βιώνουν. Αλλά δεν ξέρουν τι να σκεφτούν γι′ αυτήν ούτε τι ακριβώς σημαίνει η λέξη από Ν. Ούτε εγώ καταλάβαινα τη σημασία της λέξης μέχρι να την ερευνήσω. Έμεινα έκπληκτη όταν έμαθα ότι πρώτοι οι ίδιοι οι μαύροι την ενσωμάτωσαν στο λεξιλόγιό τους ως πολιτική διαμαρτυρία, όχι τη δεκαετία του 1970 ή του 1980, αλλά στη μακρινή δεκαετία του 1770. Μακάρι να είχα περισσότερο χρόνο να μιλήσω για αυτή τη μακρά ανατρεπτική ιστορία της χρήσης της λέξης από Ν από τους μαύρους. Θα πω όμως το παρακάτω: Συχνά, οι φοιτητές μου έρχονται και μου λένε: «Καταλαβαίνω ποια είναι η μολυσμένη ρίζα αυτής της λέξης - η δουλεία». Δεν έχουν απόλυτο δίκιο. Η λέξη υπήρχε πριν καταλήξει δυσφημιστική, αλλά γίνεται βρισιά σε μια καθοριστική στιγμή για την ιστορία των Η.Π.Α., όταν πολλοί μαύροι άνθρωποι κερδίζουν την ελευθερία τους, ξεκινώντας από τον Βορρά τη δεκαετία του 1820. Με άλλα λόγια, η λέξη αυτή ουσιαστικά επιτίθεται στην ελευθερία τους, στην κινητικότητα των μαύρων ανθρώπων και στις φιλοδοξίες τους. Ακόμη και σήμερα τίποτα δεν εξαπολύει τόσο άμεσα έναν εξάψαλμο της λέξης από Ν όσο ένα μαύρος άνθρωπος που διεκδικεί τα δικαιώματά του, ή πηγαίνει όπου θέλει και ευημερεί. Θυμηθείτε τις επιθέσεις κατά του Κόλιν Κάπερνικ, όταν γονάτισε ή του Μπαράκ Ομπάμα όταν έγινε Πρόεδρος. Οι φοιτητές μου θέλουν να μάθουν την ιστορία τους. Αλλά όταν κάνουν ερωτήσεις, τους κλείνουμε το στόμα, τους ντροπιάζουμε. Όταν όμως αποφεύγουμε να μιλήσουμε για τη λέξη από Ν, τη μετατρέπουμε στο απόλυτο ταμπού. Την κάνουμε τόσο δελεαστική ώστε για όλα τα παιδιά στις Η.Π.Α., ανεξαρτήτως φυλετικής καταγωγής. μέρος της ενηλικίωσής τους είναι να βρουν τρόπο να ξεπεράσουν αυτή τη λέξη. Κάπως έτσι μιλάμε για το σεξ πριν τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ανατριχιάζουμε και σωπαίνουμε από νευρικότητα. Οπότε μαθαίνουν τη λέξη ψιθυριστά από φίλους που ξέρουν εξίσου λίγα Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω σ′ εκείνη την τάξη, εκείνη τη μέρα και να αντιμετωπίσω τον φόβο μου να μιλήσω για το ότι κάτι όντως συνέβη. Όχι μόνο σε μένα ή στους μαύρους φοιτητές μου, αλλά σε όλους μας. Πιστεύω, ξέρετε, ότι μας συνδέει η αδυναμία να μιλήσουμε για τη λέξη. Κι αν εξερευνούσαμε τα σημεία συνάντησης μαζί της; Κι αν αρχίζαμε να μιλάμε γι' αυτά; Σήμερα, προσπαθώ να δημιουργώ τους όρους στην τάξη μου που επιτρέπουν ανοιχτές και ειλικρινείς συζητήσεις γι′ αυτή. Ένας από αυτούς τους όρους είναι το να μη τη λέμε. Μπορούμε να μιλήσουμε επειδή δεν μπαίνει στην αίθουσα. Άλλος σημαντικός όρος είναι να μη ρίχνω το βάρος στους μαύρους φοιτητές να διδάσκουν τους συμφοιτητές τους για τη λέξη αυτή. Είναι δική μου δουλειά. Οπότε, είμαι προετοιμασμένη. Έχω τον απόλυτο έλεγχο της συζήτησης και το όπλο μου είναι οι γνώσεις μου για την ιστορία. Πάντα θέτω στους φοιτητές την ίδια ερώτηση. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να μιλήσουμε για τη λέξη από Ν; Δίνουν απίθανες απαντήσεις Πραγματικά απίθανες. Περισσότερο από όλα όμως έχω μελετήσει σε βάθος τα δικά μου σημεία συνάντησης, την προσωπική μου ιστορία γύρω από τη λέξη. Επειδή, όταν η «λέξη από Ν» εισβάλλει στο σχολείο ή οπουδήποτε αλλού κουβαλά μαζί της όλη την πολύπλοκη ιστορία του ρατσισμού, την εθνική ιστορία των Η.Π.Α. αλλά και τη δική μου αυτή τη στιγμή, εδώ που βρισκόμαστε. Αδύνατο να την αποφύγεις. (Χειροκρότημα)
The minute she said it, the temperature in my classroom dropped. My students are usually laser-focused on me, but they shifted in their seats and looked away. I'm a black woman who teaches the histories of race and US slavery. I'm aware that my social identity is always on display. And my students are vulnerable too, so I'm careful. I try to anticipate what part of my lesson might go wrong. But honestly, I didn't even see this one coming. None of my years of graduate school prepared me for what to do when the N-word entered my classroom. I was in my first year of teaching when the student said the N-word in my class. She was not calling anyone a name. She was bright-eyed and bushy-tailed. She came to class with her readings done, she sat in the front row and she was always on my team. When she said it, she was actually making a point about my lecture, by quoting a line from a 1970s movie, a comedy, that had two racist slurs. One for people of Chinese descent and the other the N-word. As soon as she said it, I held up my hands, said, "Whoa, whoa." But she assured me, "It's a joke from 'Blazing Saddles,'" and then she repeated it. This all happened 10 years ago, and how I handled it haunted me for a long time. It wasn't the first time I thought about the word in an academic setting. I'm a professor of US history, it's in a lot of the documents that I teach. So I had to make a choice. After consulting with someone I trusted, I decided to never say it. Not even to quote it. But instead to use the euphemistic phrase, "the N-word." Even this decision was complicated. I didn't have tenure yet, and I worried that senior colleagues would think that by using the phrase I wasn't a serious scholar. But saying the actual word still felt worse. The incident in my classroom forced me to publicly reckon with the word. The history, the violence, but also -- The history, the violence, but also any time it was hurled at me, spoken casually in front of me, any time it rested on the tip of someone's tongue, it all came flooding up in that moment, right in front of my students. And I had no idea what to do. So I've come to call stories like mine points of encounter. A point of encounter describes the moment you came face-to-face with the N-word. If you've even been stumped or provoked by the word, whether as the result of an awkward social situation, an uncomfortable academic conversation, something you heard in pop culture, or if you've been called the slur, or witnessed someone getting called the slur, you have experienced a point of encounter. And depending on who you are and how that moment goes down, you might have a range of responses. Could throw you off a little bit, or it could be incredibly painful and humiliating. I've had lots of these points of encounter in my life, but one thing is true. There's not a lot of space to talk about them. That day in my classroom was pretty much like all of those times I had an uninvited run-in with the N-word. I froze. Because the N-word is hard to talk about. Part of the reason the N-word is so hard to talk about, it's usually only discussed in one way, as a figure of speech, we hear this all the time, right? It's just a word. The burning question that cycles through social media is who can and cannot say it. Black intellectual Ta-Nehisi Coates does a groundbreaking job of defending the African American use of the word. On the other hand, Wendy Kaminer, a white freedom of speech advocate, argues that if we don't all just come and say it, we give the word power. And a lot of people feel that way. The Pew Center recently entered the debate. In a survey called "Race in America 2019," researchers asked US adults if they thought is was OK for a white person to say the N-word. Seventy percent of all adults surveyed said "never." And these debates are important. But they really obscure something else. They keep us from getting underneath to the real conversation. Which is that the N-word is not just a word. It's not neatly contained in a racist past, a relic of slavery. Fundamentally, the N-word is an idea disguised as a word: that black people are intellectually, biologically and immutably inferior to white people. And -- and I think this is the most important part -- that that inferiority means that the injustice we suffer and inequality we endure is essentially our own fault. So, yes, it is ... Speaking of the word only as racist spew or as an obscenity in hip hop music makes it sounds as if it's a disease located in the American vocal cords that can be snipped right out. It's not, and it can't. And I learned this from talking to my students. So next time class met, I apologized, and I made an announcement. I would have a new policy. Students would see the word in my PowerPoints, in film, in essays they read, but we would never ever say the word out loud in class. Nobody ever said it again. But they didn't learn much either. Afterwards, what bothered me most was that I didn't even explain to students why, of all the vile, problematic words in American English, why this particular word had its own buffer, the surrogate phrase "the N-word." Most of my students, many of them born in the late 1990s and afterwards, didn't even know that the phrase "the N-word" is a relatively new invention in American English. When I was growing up, it didn't exist. But in the late 1980s, black college students, writers, intellectuals, more and more started to talk about racist attacks against them. But increasingly, when they told these stories, they stopped using the word. Instead, they reduced it to the initial N and called it "the N-word." They felt that every time the word was uttered it opened up old wounds, so they refused to say it. They knew their listeners would hear the actual word in their heads. That wasn't the point. The point was they didn't want to put the word in their own mouths or into the air. By doing this, they made an entire nation start to second-guess themselves about saying it. This was such a radical move that people are still mad about it. Critics accuse those of us who use the phrase "the N-word," or people who become outraged, you know, just because the word is said, of being overprincipled, politically correct or, as I just read a couple of weeks ago in The New York Times, "insufferably woke." Right? So I bought into this a little bit too, which is why the next time I taught the course I proposed a freedom of speech debate. The N-word in academic spaces, for or against? I was certain students would be eager to debate who gets to say it and who doesn't. But they weren't. Instead ... my students started confessing. A white student from New Jersey talked about standing by as a black kid at her school got bullied by this word. She did nothing and years later still carried the guilt. Another from Connecticut talked about the pain of severing a very close relationship with a family member, because that family member refused to stop saying the word. One of the most memorable stories came from a very quiet black student from South Carolina. She didn't understand all the fuss. She said everyone at her school said the word. She wasn't talking about kids calling each other names in the hall. She explained that at her school when teachers and administrators became frustrated with an African American student, they called that student the actual N-word. She said it didn't bother her at all. But then a couple of days later, she came to visit me in my office hours and wept. She thought she was immune. She realized that she wasn't. Over the last 10 years, I have literally heard hundreds of these stories from all kinds of people from all ages. People in their 50s remembering stories from the second grade and when they were six, either calling people the word or being called the word, but carrying that all these years around this word, you know. And as I listened to people talk about their points of encounter, the pattern that emerged for me as a teacher that I found most upsetting is the single most fraught site for these points of encounter is the classroom. Most US kids are going to meet the N-word in class. One of the most assigned books in US high schools is Mark Twain’s "The Adventures of Huckleberry Finn" in which the word appears over 200 times. And this isn't an indictment of "Huck Finn." The word is in lots of US literature and history. It's all over African American literature. Yet I hear from students that when the word is said during a lesson without discussion and context, it poisons the entire classroom environment. The trust between student and teacher is broken. Even so, many teachers, often with the very best of intentions, still say the N-word in class. They want to show and emphasize the horrors of US racism, so they rely on it for shock value. Invoking it brings into stark relief the ugliness of our nation's past. But they forget the ideas are alive and well in our cultural fabric. The six-letter word is like a capsule of accumulated hurt. Every time it is said, every time, it releases into the atmosphere the hateful notion that black people are less. My black students tell me that when the word is quoted or spoken in class, they feel like a giant spotlight is shining on them. One of my students told me that his classmates were like bobbleheads, turning to gauge his reaction. A white student told me that in the eighth grade, when they were learning "To Kill a Mockingbird" and reading it out loud in class, the student was stressed out at the idea of having to read the word, which the teacher insisted all students do, that the student ended up spending most of the unit hiding out in the bathroom. This is serious. Students across the country talk about switching majors and dropping classes because of poor teaching around the N-word. The issue of faculty carelessly speaking the word has reached such a fevered pitch, it's led to protests at Princeton, Emory, The New School, Smith College, where I teach, and Williams College, where just recently students have boycotted the entire English Department over it and other issues. And these were just the cases that make the news. This is a crisis. And while student reaction looks like an attack on freedom of speech, I promise this is an issue of teaching. My students are not afraid of materials that have the N-word in it. They want to learn about James Baldwin and William Faulkner and about the civil rights movement. In fact, their stories show that this word is a central feature of their lives as young people in the United States. It's in the music they love. And in the popular culture they emulate, the comedy they watch, it's in TV and movies and memorialized in museums. They hear it in locker rooms, on Instagram, in the hallways at school, in the chat rooms of the video games they play. It is all over the world they navigate. But they don't know how to think about it or even really what the word means. I didn't even really understand what the word meant until I did some research. I was astonished to learn that black people first incorporated the N-word into the vocabulary as political protest, not in the 1970s or 1980s but as far back as the 1770s. And I wish I had more time to talk about the long, subversive history of the black use of the N-word. But I will say this: Many times, my students will come up to me and say, "I understand the virulent roots of this word, it's slavery." They are only partially right. This word, which existed before it became a slur, but it becomes a slur at a very distinct moment in US history, and that's as large numbers of black people begin to become free, starting in the North in the 1820s. In other words, this word is fundamentally an assault on black freedom, black mobility, and black aspiration. Even now, nothing so swiftly unleashes an N-word tirade as a black person asserting their rights or going where they please or prospering. Think of the attacks on Colin Kaepernick when he kneeled. Or Barack Obama when he became president. My students want to know this history. But when they ask questions, they're shushed and shamed. By shying away from talking about the N-word, we have turned this word into the ultimate taboo, crafting it into something so tantalizing, that for all US kids, no matter their racial background, part of their coming of age is figuring out how to negotiate this word. We treat conversations about it like sex before sex education. We're squeamish, we silence them. So they learn about it from misinformed friends and in whispers. I wish I could go back to the classroom that day and push through my fear to talk about the fact that something actually happened. Not just to me or to my black students. But to all of us. You know, I think we're all connected by our inability to talk about this word. But what if we explored our points of encounter and did start to talk about it? Today, I try to create the conditions in my classroom to have open and honest conversations about it. One of those conditions -- not saying the word. We're able to talk about it because it doesn't come into the classroom. Another important condition is I don't make my black students responsible for teaching their classmates about this. That is my job. So I come prepared. I hold the conversation with a tight rein, and I'm armed with knowledge of the history. I always ask students the same question: Why is talking about the N-word hard? Their answers are amazing. They're amazing. More than anything though, I have become deeply acquainted with my own points of encounter, my personal history around this word. Because when the N-word comes to school, or really anywhere, it brings with it all of the complicated history of US racism. The nation's history and my own, right here, right now. There's no avoiding it. (Applause)