I'd like to tell you about a legal case that I worked on involving a man named Steve Titus.
Aș vrea să vă povestesc despre un caz juridic la care am lucrat, în care era implicat un bărbat pe nume Steve Titus.
Titus was a restaurant manager. He was 31 years old, he lived in Seattle, Washington, he was engaged to Gretchen, about to be married, she was the love of his life. And one night, the couple went out for a romantic restaurant meal. They were on their way home, and they were pulled over by a police officer. You see, Titus' car sort of resembled a car that was driven earlier in the evening by a man who raped a female hitchhiker, and Titus kind of resembled that rapist. So the police took a picture of Titus, they put it in a photo lineup, they later showed it to the victim, and she pointed to Titus' photo. She said, "That one's the closest." The police and the prosecution proceeded with a trial, and when Steve Titus was put on trial for rape, the rape victim got on the stand and said, "I'm absolutely positive that's the man." And Titus was convicted. He proclaimed his innocence, his family screamed at the jury, his fiancée collapsed on the floor sobbing, and Titus is taken away to jail.
Titus era managerul unui restaurant. Avea 31 de ani, locuia în Seattle, Washington, era logodit cu Gretchen, pe punctul de a se căsători; ea era dragostea vieții lui. Într-o noapte, cuplul a ieșit la o cină romantică la restaurant. Se îndreptau spre casă când au fost opriți de un ofițer de poliție. Mașina lui Titus semăna cu o mașină condusă în acea seară, de un bărbat care violase o autostopistă, iar Titus semăna oarecum cu violatorul. Prin urmare, poliția l-a fotografiat pe Titus, a prezentat poza la identificarea făcută ulterior de către victimă, iar aceasta a indicat fotografia lui Titus. A spus: „Acela seamănă cel mai bine". Poliția și acuzarea au inițiat un proces, iar când Steve Titus a fost acuzat de viol, victima violului a declarat: „Sunt absolut sigură că el este." Iar Titus a fost condamnat. El și-a susținut nevinovăția, familia sa a strigat la jurați, logodnica lui s-a prăbușit la podea, plângând în hohote, iar Titus a fost dus la închisoare.
So what would you do at this point? What would you do? Well, Titus lost complete faith in the legal system, and yet he got an idea. He called up the local newspaper, he got the interest of an investigative journalist, and that journalist actually found the real rapist, a man who ultimately confessed to this rape, a man who was thought to have committed 50 rapes in that area, and when this information was given to the judge, the judge set Titus free.
Ce-aţi fi făcut la acel moment? Ce ați face? Titus și-a pierdut pe deplin încrederea în sistemul juridic, apoi i-a venit o idee. A sunat la ziarul local, a trezit interesul unui jurnalist detectiv, care l-a descoperit pe adevăratul violator, care în final și-a mărturisit fapta, care s-a bănuit apoi că era vinovat de comiterea a 50 de violuri în acea zonă, iar când această informație a fost furnizată judecătorului, acesta l-a eliberat pe Titus.
And really, that's where this case should have ended. It should have been over. Titus should have thought of this as a horrible year, a year of accusation and trial, but over.
Aici ar fi trebuit să se termine acest caz. Ar fi trebuit să se încheie. Titus ar fi trebuit să se gândească doar că a fost un an oribil, un an de acuzații și procese, dar încheiat.
It didn't end that way. Titus was so bitter. He'd lost his job. He couldn't get it back. He lost his fiancée. She couldn't put up with his persistent anger. He lost his entire savings, and so he decided to file a lawsuit against the police and others whom he felt were responsible for his suffering.
N-a fost aşa. Titus era atât de amărât. Își pierduse slujba. Nu și-o mai putea recăpăta. Își pierduse logodnica. Nu mai făcea faţă furiei lui. Și-a pierdut toate economiile, așa că s-a hotărât să deschidă un proces împotriva poliției și a altora pe care îi considera responsabili pentru suferința sa.
And that's when I really started working on this case, trying to figure out how did that victim go from "That one's the closest" to "I'm absolutely positive that's the guy."
În acest punct am început eu să lucrez la acest caz, încercând să îmi dau seama cum a ajuns victima de la acel „Acesta seamănă cel mai bine" la „Sunt absolut sigură că el este."
Well, Titus was consumed with his civil case. He spent every waking moment thinking about it, and just days before he was to have his day in court, he woke up in the morning, doubled over in pain, and died of a stress-related heart attack. He was 35 years old.
Ei bine, Titus era total absorbit de cazul său. În fiecare moment era cu gândul la el, și, cu câteva zile înainte de proces, s-a trezit într-o dimineață, chircit de durere, și a murit de atac de cord cauzat de stres. Avea 35 de ani.
So I was asked to work on Titus' case because I'm a psychological scientist. I study memory. I've studied memory for decades. And if I meet somebody on an airplane -- this happened on the way over to Scotland -- if I meet somebody on an airplane, and we ask each other, "What do you do? What do you do?" and I say "I study memory," they usually want to tell me how they have trouble remembering names, or they've got a relative who's got Alzheimer's or some kind of memory problem, but I have to tell them I don't study when people forget. I study the opposite: when they remember, when they remember things that didn't happen or remember things that were different from the way they really were. I study false memories.
Am fost solicitată să lucrez la cazul lui Titus, deoarece sunt psiholog cercetător. Studiez memoria de zeci de ani. Dacă întâlnesc pe cineva într-un avion - aceasta s-a întâmplat în zborul spre Scoția - dacă discut cu cineva într-un avion și mă întreabă: „Cu ce te ocupi?" iar eu spun „Studiez memoria" oamenii îmi spun că îşi amintesc greu nume, sau că au o rudă cu Alzheimer sau cu alte probleme legate de memorie, iar eu trebuie să le spun că nu studiez când uită oamenii. Studiez contrariul: când își amintesc, când își amintesc lucruri care nu s-au întâmplat sau își amintesc lucruri care erau altfel față de cum erau în realitate. Studiez amintirile false.
Unhappily, Steve Titus is not the only person to be convicted based on somebody's false memory. In one project in the United States, information has been gathered on 300 innocent people, 300 defendants who were convicted of crimes they didn't do. They spent 10, 20, 30 years in prison for these crimes, and now DNA testing has proven that they are actually innocent. And when those cases have been analyzed, three quarters of them are due to faulty memory, faulty eyewitness memory.
Din nefericire, Steve Titus nu este singura persoană condamnată pe baza unei amintiri false. În cadrul unui proiect din Statele Unite, s-au adunat informații de la 300 de persoane nevinovate, 300 de acuzați, condamnați pentru infracțiuni pe care nu le săvârşiseră. Care petrecuseră 10, 20, 30 de ani în închisoare pentru ele, iar acum, testele ADN au dovedit că sunt nevinovați. Când au fost analizate aceste cazuri, trei sferturi dintre ele s-au bazat pe amintiri greșite ale martorilor oculari.
Well, why? Like the jurors who convicted those innocent people and the jurors who convicted Titus, many people believe that memory works like a recording device. You just record the information, then you call it up and play it back when you want to answer questions or identify images. But decades of work in psychology has shown that this just isn't true. Our memories are constructive. They're reconstructive. Memory works a little bit more like a Wikipedia page: You can go in there and change it, but so can other people. I first started studying this constructive memory process in the 1970s. I did my experiments that involved showing people simulated crimes and accidents and asking them questions about what they remember. In one study, we showed people a simulated accident and we asked people, how fast were the cars going when they hit each other? And we asked other people, how fast were the cars going when they smashed into each other? And if we asked the leading "smashed" question, the witnesses told us the cars were going faster, and moreover, that leading "smashed" question caused people to be more likely to tell us that they saw broken glass in the accident scene when there wasn't any broken glass at all. In another study, we showed a simulated accident where a car went through an intersection with a stop sign, and if we asked a question that insinuated it was a yield sign, many witnesses told us they remember seeing a yield sign at the intersection, not a stop sign.
De ce? Asemeni juraților care i-au condamnat pe acei nevinovaţi și a juraților care l-au condamnat pe Titus, mulți cred că memoria funcționează ca un aparat de înregistrare. Pur și simplu înregistrezi informațiile, le accesezi și le reiei când răspunzi la întrebări sau identifici imagini. Muncind zeci de ani în psihologie am aflat că lucrurile nu stau aşa. Amintirile noastre sunt constructive. Se reconstruiesc. Memoria funcționează cam ca o pagină Wikipedia: o poți accesa și schimba, dar la fel pot face și alții. Am început să studiez memoria constructivă în anii '70. Am făcut experimente în care arătam oamenilor infracțiuni și accidente simulate și îi întrebam ce-și amintesc. Într-unul din ele am arătat un accident simulat și i-am întrebat cât de repede mergeau mașinile în momentul impactului? Pe alții i-am întrebat cât de repede mergeau mașinile când s-au izbit? Când am pus întrebarea cu „izbit", au declarat că mașinile mergeau cu viteză mai mare, și, mai mult, întrebarea cu „izbit" i-a determinat să spună că au văzut cioburi de sticlă la locul accidentului când nu existau deloc. Într-un alt studiu, am prezentat un accident simulat cu o mașină traversând o intersecție având un indicator de STOP și, când am pus o întrebare insinuând că semnul era de CEDEAZĂ, mulţi au declarat că-și aminteau semnul CEDEAZĂ în acea intersecție și nu STOP.
And you might be thinking, well, you know, these are filmed events, they are not particularly stressful. Would the same kind of mistakes be made with a really stressful event? In a study we published just a few months ago, we have an answer to this question, because what was unusual about this study is we arranged for people to have a very stressful experience. The subjects in this study were members of the U.S. military who were undergoing a harrowing training exercise to teach them what it's going to be like for them if they are ever captured as prisoners of war. And as part of this training exercise, these soldiers are interrogated in an aggressive, hostile, physically abusive fashion for 30 minutes and later on they have to try to identify the person who conducted that interrogation. And when we feed them suggestive information that insinuates it's a different person, many of them misidentify their interrogator, often identifying someone who doesn't even remotely resemble the real interrogator.
Aţi putea crede că fiind evenimente filmate nu sunt stresante emoţional. Oare aceleaşi greşeli se fac în cazul unui eveniment cu adevărat stresant? Într-un studiu publicat câteva luni în urmă răspundem la această întrebare. Studiul era neobişnuit pentru că aranjasem ca subiecţii să aibă o experienţă stresantă. Participanții la acest studiu au fost militari ai Statelor Unite supuși unui antrenament chinuitor pentru a-i învăța cum ar fi dacă ar fi capturați ca prizonieri de război. Parte a exercițiului, soldații erau interogaţi agresiv, ostil, abuzaţi fizic timp de 30 de minute, ca mai apoi să li se ceară să identifice persoana care a condus interogatoriul. Când le-am servit informații sugestive insinuând că e vorba de o altă persoană, mulți l-au indicat greșit pe interogator, deseori indicând pe cineva care nu semăna deloc cu cel care-i interogase în realitate.
And so what these studies are showing is that when you feed people misinformation about some experience that they may have had, you can distort or contaminate or change their memory.
Aceste studii ne arată că atunci când serveşti oamenilor informații eronate legate de experienţe pe care le-ar fi avut, poți să le distorsionezi, să le contaminezi sau chiar să le modifici amintirile.
Well out there in the real world, misinformation is everywhere. We get misinformation not only if we're questioned in a leading way, but if we talk to other witnesses who might consciously or inadvertently feed us some erroneous information, or if we see media coverage about some event we might have experienced, all of these provide the opportunity for this kind of contamination of our memory.
În lumea reală dezinformarea e omniprezentă. Suntem dezinformați nu doar prin întrebări puse tendenţios, ci şi vorbind cu alți martori care ar putea, conștient sau neatent, să furnizeze informații eronate, sau dacă vedem un reportaj despre un eveniment pe care l-am fi trăit, toate acestea oferă ocazii pentru acest gen de contaminare a amintirilor.
In the 1990s, we began to see an even more extreme kind of memory problem. Some patients were going into therapy with one problem -- maybe they had depression, an eating disorder -- and they were coming out of therapy with a different problem. Extreme memories for horrific brutalizations, sometimes in satanic rituals, sometimes involving really bizarre and unusual elements. One woman came out of psychotherapy believing that she'd endured years of ritualistic abuse, where she was forced into a pregnancy and that the baby was cut from her belly. But there were no physical scars or any kind of physical evidence that could have supported her story. And when I began looking into these cases, I was wondering, where do these bizarre memories come from? And what I found is that most of these situations involved some particular form of psychotherapy. And so I asked, were some of the things going on in this psychotherapy -- like the imagination exercises or dream interpretation, or in some cases hypnosis, or in some cases exposure to false information -- were these leading these patients to develop these very bizarre, unlikely memories? And I designed some experiments to try to study the processes that were being used in this psychotherapy so I could study the development of these very rich false memories.
În anii '90 am început să vedem și o variantă extremă a problemei a amintirilor. Unii pacienți apelau la terapie pentru o problemă - o depresie, o tulburare de alimentație - și ieșeau din terapie cu o problemă diferită: amintiri extreme ale unor brutalități cumplite, uneori ritualuri satanice, cu elemente bizare și neobișnuite. O femeie a ieșit din psihoterapie cu convingerea că a îndurat ani buni de abuz ritualic, în cursul căruia a fost obligată la o sarcină, apoi copilul i-a fost smuls din pântece. Însă nu existau cicatrici fizice sau alte dovezi fizice care să-i dovedească povestea. Când am început să cercetez aceste cazuri, m-am întrebat care e sursa acestor amintiri? Am aflat că cele mai multe dintre ele implicaseră o anumită formă de psihoterapie. M-am întrebat dacă unele din lucrurile petrecute în acea psihoterapie - cum ar fi exercițiile de imaginaţie sau interpretarea viselor, sau, în unele cazuri, hipnoza, sau, în unele cazuri, expunerea la informații false - oare acestea făceau ca pacienții să dezvolte aceste amintiri improbabile foarte stranii. Am conceput câteva experimente pentru a încerca să studiez procedeele utilizate în această psihoterapie, ca să pot studia dezvoltarea acestor false amintiri atât de bogate.
In one of the first studies we did, we used suggestion, a method inspired by the psychotherapy we saw in these cases, we used this kind of suggestion and planted a false memory that when you were a kid, five or six years old, you were lost in a shopping mall. You were frightened. You were crying. You were ultimately rescued by an elderly person and reunited with the family. And we succeeded in planting this memory in the minds of about a quarter of our subjects. And you might be thinking, well, that's not particularly stressful. But we and other investigators have planted rich false memories of things that were much more unusual and much more stressful. So in a study done in Tennessee, researchers planted the false memory that when you were a kid, you nearly drowned and had to be rescued by a life guard. And in a study done in Canada, researchers planted the false memory that when you were a kid, something as awful as being attacked by a vicious animal happened to you, succeeding with about half of their subjects. And in a study done in Italy, researchers planted the false memory, when you were a kid, you witnessed demonic possession.
Într-unul din primele studii, am utilizat sugestia, ca metodă inspirată de psihoterapia acestor cazuri, am folosit acest tip de sugestie şi am plantat o amintire falsă potrivit căreia în copilărie, pe la 5-6 ani, te-ai pierdut într-un mall la cumpărături. Erai speriat. Plângeai. Erai salvat de o persoană în vârstă și reunit cu familia. Am reușit să plantăm această amintire la un sfert din participanți. Ați spune că nu e foarte stresant. Însă noi și alți cercetători am plantat amintiri false bogate ale unor lucruri mult mai neobișnuite și mult mai stresante. Într-un studiu realizat în Tennessee, cercetătorii au plantat amintirea falsă cum că în copilărie, erai aproape înecat și te-a salvat un salvamar. Într-un studiu făcut în Canada, cercetătorii au indus amintirea falsă că în copilărie ți s-a intâmplat ceva îngrozitor - ai fost atacat de un animal înfiorător - plantate cu succes la aproximativ jumătate dintre participanții la studiu. Într-un studiu realizat în Italia, cercetătorii au indus amintirea falsă că, în copilărie, ai fost martorul unui caz de posedare demonică.
I do want to add that it might seem like we are traumatizing these experimental subjects in the name of science, but our studies have gone through thorough evaluation by research ethics boards that have made the decision that the temporary discomfort that some of these subjects might experience in these studies is outweighed by the importance of this problem for understanding memory processes and the abuse of memory that is going on in some places in the world.
Vreau să adaug că poate părea că traumatizăm subiecţii experimentelor în numele științei, însă studiile noastre au fost supuse unei evaluări riguroase realizate de comisia de etică, care a hotărât că disconfortul temporar pe care unii subiecţi l-ar avea pe parcursul acestor studii e justificat de importanța acestei probleme în înțelegerea mecanismelor amintirilor și al abuzului asupra memoriei care se petrece în unele zone ale lumii.
Well, to my surprise, when I published this work and began to speak out against this particular brand of psychotherapy, it created some pretty bad problems for me: hostilities, primarily from the repressed memory therapists, who felt under attack, and by the patients whom they had influenced. I had sometimes armed guards at speeches that I was invited to give, people trying to drum up letter-writing campaigns to get me fired. But probably the worst was I suspected that a woman was innocent of abuse that was being claimed by her grown daughter. She accused her mother of sexual abuse based on a repressed memory. And this accusing daughter had actually allowed her story to be filmed and presented in public places. I was suspicious of this story, and so I started to investigate, and eventually found information that convinced me that this mother was innocent. I published an exposé on the case, and a little while later, the accusing daughter filed a lawsuit. Even though I'd never mentioned her name, she sued me for defamation and invasion of privacy. And I went through nearly five years of dealing with this messy, unpleasant litigation, but finally, finally, it was over and I could really get back to my work. In the process, however, I became part of a disturbing trend in America where scientists are being sued for simply speaking out on matters of great public controversy.
Spre surprinderea mea, când am publicat lucrarea și am început să iau atitudine împotriva acestui tip de psihoterapie, au apărut probleme urâte pentru mine: ostilități, în principal din partea terapeuților pe amintiri reprimate, care s-au simțit atacați și din partea pacienților pe care i-au influențat. Uneori am avut pază armată la conferințele la care eram invitată să vorbesc, oameni încercau să organizeze campanii de petiții pentru concedierea mea. Însă cea mai neplăcută a fost când am bănuit că o femeie nu era vinovată de un abuz pretins de fiica ei adultă. Aceasta şi-a acuzat mama de abuz sexual pe baza unor amintiri reprimate. Această fiică acuzatoare a permis ca povestea ei să fie filmată și prezentată în locuri publice. Aveam suspiciuni legate de această poveste așa că am început să investighez, găsind până la urmă informații care m-au convins că mama era nevinovată. Am publicat o expunere a cazului, după care, fiica aceasta care aducea acuzații mi-a intentat proces. Cu toate că nu menționasem niciodată numele ei, m-a dat în judecată pentru defăimare și încălcarea intimității. Mi-am petrecut aproape cinci ani într-un proces haotic, neplăcut, dar s-a terminat și m-am putut întoarce la munca mea. În cursul procesul am devenit parte a unei tendințe deranjante în America, în care oamenii de știință sunt dați în judecată doar pentru că îşi spun părerea în probleme controversate public.
When I got back to my work, I asked this question: if I plant a false memory in your mind, does it have repercussions? Does it affect your later thoughts, your later behaviors? Our first study planted a false memory that you got sick as a child eating certain foods: hard-boiled eggs, dill pickles, strawberry ice cream. And we found that once we planted this false memory, people didn't want to eat the foods as much at an outdoor picnic. The false memories aren't necessarily bad or unpleasant. If we planted a warm, fuzzy memory involving a healthy food like asparagus, we could get people to want to eat asparagus more. And so what these studies are showing is that you can plant false memories and they have repercussions that affect behavior long after the memories take hold.
Reîntoarsă la munca mea, m-am întrebat: dacă plantez o amintire falsă în mintea ta, oare are repercusiuni? Îţi influențează gândurile şi comportamentul viitor? Primul studiu planta o amintire falsă cum că în copilărie, te-ai fi îmbolnăvit, mâncând anumite alimente: ouă fierte tari, murături şi înghețată de căpșuni. Am descoperit că odată plantată această amintire falsă, oamenii nu mai prea mâncau aceste alimente la un picnic. Amintirile false nu-s neapărat rele sau neplăcute. Dacă am planta o amintire caldă, plăcută despre un aliment ca sparanghelul, oamenii şi-ar dori să mânănce mai mult sparanghel. Aceste studii ne arată că putem induce amintiri false cu consecințe asupra comportamentului, mult după ce sunt instalate.
Well, along with this ability to plant memories and control behavior obviously come some important ethical issues, like, when should we use this mind technology? And should we ever ban its use? Therapists can't ethically plant false memories in the mind of their patients even if it would help the patient, but there's nothing to stop a parent from trying this out on their overweight or obese teenager. And when I suggested this publicly, it created an outcry again. "There she goes. She's advocating that parents lie to their children."
Odată cu această capacitate de a planta amintiri și de a controla comportamentul, sigur că se pun probleme importante de etică, de pildă, când să folosim această tehnologie asupra minții? Ar fi bine să interzicem vreodată utilizarea ei? Nu e etic ca terapeuţii să planteze aceste amintiri false în mintea pacienților chiar dacă l-ar ajuta, însă nimic nu poate opri un părinte să încerce acest lucru la un adolescent supraponderal sau obez. Când am propus public acest lucru, am creat un nou val de proteste. „Iat-o! Îndeamnă părinții să-și mintă copiii."
Hello, Santa Claus. (Laughter)
Salut, Moș Crăciun. (Râsete)
I mean, another way to think about this is, which would you rather have, a kid with obesity, diabetes, shortened lifespan, all the things that go with it, or a kid with one little extra bit of false memory? I know what I would choose for a kid of mine.
Privind din alt punct de vedere, ce ți-ai dori mai mult, un copil obez, diabetic, cu durata de viață scurtată, cu toate afecţiunile conexe, sau un copil cu o mică amintire falsă? Știu ce aş alege eu pentru copilul meu.
But maybe my work has made me different from most people. Most people cherish their memories, know that they represent their identity, who they are, where they came from. And I appreciate that. I feel that way too. But I know from my work how much fiction is already in there. If I've learned anything from these decades of working on these problems, it's this: just because somebody tells you something and they say it with confidence, just because they say it with lots of detail, just because they express emotion when they say it, it doesn't mean that it really happened. We can't reliably distinguish true memories from false memories. We need independent corroboration. Such a discovery has made me more tolerant of the everyday memory mistakes that my friends and family members make. Such a discovery might have saved Steve Titus, the man whose whole future was snatched away by a false memory.
Poate că munca mea m-a făcut diferită de majoritatea oamenilor. Majoritatea îşi preţuiesc amintirile, convinși că ele le conferă identitate, conştiinţă de sine, trecut. Apreciez asta. Și eu simt la fel. Însă știu din munca mea cât de multă ficțiune există deja acolo. Am învățat în acești zeci de ani în domeniu, că: doar pentru că cineva îți spune ceva, cu încredere, doar pentru că-ți dă multe detalii, doar pentru că-şi exprimă emoţiile când ți-o spun, nu înseamnă că aşa stau lucrurile. Nu distingem clar amintirile reale de cele false. E nevoie de coroborare independentă. Această descoperire m-a făcut mai tolerantă față de amintirile greșite ale prietenilor și ale familiei. Descoperirea l-ar fi putut salva pe Steve Titus, omul al cărui viitor a fost distrus de o amintire falsă.
But meanwhile, we should all keep in mind, we'd do well to, that memory, like liberty, is a fragile thing. Thank you. Thank you. Thank you. (Applause) Thanks very much. (Applause)
Ar trebui să reţinem, ar fi foarte bine să reţinem că amintirea, ca şi libertatea, e un lucru fragil. Vă mulțumesc. Mulțumesc. Vă mulțumesc. (Aplauze) Vă mulţumesc din suflet. (Aplauze)