I'd like to tell you about a legal case that I worked on involving a man named Steve Titus.
Ik wil jullie vertellen over een rechtszaak waar ik aan gewerkt heb. Het ging over een man, Steve Titus,
Titus was a restaurant manager. He was 31 years old, he lived in Seattle, Washington, he was engaged to Gretchen, about to be married, she was the love of his life. And one night, the couple went out for a romantic restaurant meal. They were on their way home, and they were pulled over by a police officer. You see, Titus' car sort of resembled a car that was driven earlier in the evening by a man who raped a female hitchhiker, and Titus kind of resembled that rapist. So the police took a picture of Titus, they put it in a photo lineup, they later showed it to the victim, and she pointed to Titus' photo. She said, "That one's the closest." The police and the prosecution proceeded with a trial, and when Steve Titus was put on trial for rape, the rape victim got on the stand and said, "I'm absolutely positive that's the man." And Titus was convicted. He proclaimed his innocence, his family screamed at the jury, his fiancée collapsed on the floor sobbing, and Titus is taken away to jail.
die manager was in een restaurant. Hij was 31, woonde in Seattle, Washington in de VS. Hij was verloofd met Gretchen, en zou gaan trouwen, want zij was de liefde van zijn leven. Op een avond gingen ze uit voor een romantisch etentje. Op weg naar huis, werden ze aangehouden door een politieagent. Titus' auto leek een beetje op een auto, die eerder op de avond bestuurd werd door een man die een liftster had verkracht. Titus leek een beetje op deze verkrachter. De politie nam een foto van Titus, en zette deze tussen andere foto's, die ze aan het slachtoffer lieten zien. Zij wees naar Titus' foto. Ze zei: "Hij lijkt er het meest op." De politie en de aanklager vervolgden hem. Toen Steve Titus terecht stond voor verkrachting, getuigde het slachtoffer en zei: "Ik ben er zeker van dat dit de man is." Titus werd veroordeeld. Hij verkondigde dat hij onschuldig was. Zijn familie schreeuwde naar de jury, zijn verloofde viel huilend op de grond, en Titus werd naar de gevangenis gebracht.
So what would you do at this point? What would you do? Well, Titus lost complete faith in the legal system, and yet he got an idea. He called up the local newspaper, he got the interest of an investigative journalist, and that journalist actually found the real rapist, a man who ultimately confessed to this rape, a man who was thought to have committed 50 rapes in that area, and when this information was given to the judge, the judge set Titus free.
Wat zouden jullie doen in deze situatie? Wat zouden jullie doen? Titus verloor zijn geloof in het rechtssysteem, maar hij kreeg een idee. Hij belde de lokale krant en trok de aandacht van een onderzoeksjournalist. Die journalist vond de eigenlijke verkrachter, die uiteindelijk de verkrachting bekende. Hij had mogelijk 50 verkrachtingen op zijn geweten, in dat gebied. Toen deze informatie bij de rechter kwam, werd Titus vrijgelaten.
And really, that's where this case should have ended. It should have been over. Titus should have thought of this as a horrible year, a year of accusation and trial, but over.
Eigenlijk had de zaak hier moeten eindigen. Het had voorbij moeten zijn. Hij had het als een afschuwelijk jaar moeten zien, een jaar van beschuldiging en proces, maar voorbij.
It didn't end that way. Titus was so bitter. He'd lost his job. He couldn't get it back. He lost his fiancée. She couldn't put up with his persistent anger. He lost his entire savings, and so he decided to file a lawsuit against the police and others whom he felt were responsible for his suffering.
Het was niet het einde van het verhaal. Titus was zo verbitterd. Hij had zijn baan verloren en kreeg ze niet terug. Hij verloor zijn verloofde. Zij kon niet met zijn voortdurende woede om. Hij verloor al zijn spaargeld. Hij besloot een rechtszaak aan te spannen tegen de politie en anderen, die, naar zijn mening, verantwoordelijk waren voor zijn lijden.
And that's when I really started working on this case, trying to figure out how did that victim go from "That one's the closest" to "I'm absolutely positive that's the guy."
Op dat moment begon deze zaak voor mij. Ik probeerde uit te vinden hoe het slachtoffer veranderde van "Hij lijkt er het meest op" naar "Ik ben er zeker van dat dit de man is."
Well, Titus was consumed with his civil case. He spent every waking moment thinking about it, and just days before he was to have his day in court, he woke up in the morning, doubled over in pain, and died of a stress-related heart attack. He was 35 years old.
Titus werd opgeslokt door zijn civiele zaak. Hij dacht er de hele tijd aan. Een paar dagen voor zijn zaak zou voorkomen, werd hij 's nachts wakker van de pijn werd hij 's nachts wakker van de pijn en overleed aan de gevolgen van een stress-gerelateerde hartaanval. Hij was 35.
So I was asked to work on Titus' case because I'm a psychological scientist. I study memory. I've studied memory for decades. And if I meet somebody on an airplane -- this happened on the way over to Scotland -- if I meet somebody on an airplane, and we ask each other, "What do you do? What do you do?" and I say "I study memory," they usually want to tell me how they have trouble remembering names, or they've got a relative who's got Alzheimer's or some kind of memory problem, but I have to tell them I don't study when people forget. I study the opposite: when they remember, when they remember things that didn't happen or remember things that were different from the way they really were. I study false memories.
Ik werd gevraagd om aan zijn zaak te werken, omdat ik wetenschapper ben in de psychologie. Ik bestudeer al tientallen jaren het geheugen. Als ik iemand in het vliegtuig ontmoet -- dit was op weg naar Schotland -- als ik iemand in het vliegtuig ontmoet en we spreken over ons werk en ik zeg: "Ik bestudeer het geheugen" dan vertellen mensen me meestal dat ze moeilijk namen onthouden, of dat ze een familielid met dementie hebben of een ander geheugenprobleem, dan moet ik zeggen, dat ik niet bestudeer wat mensen vergeten, maar het tegenovergestelde: dat ze zich dingen herinneren die niet gebeurd zijn, of die anders zijn dan wat er werkelijk gebeurd is. Ik bestudeer valse herinneringen.
Unhappily, Steve Titus is not the only person to be convicted based on somebody's false memory. In one project in the United States, information has been gathered on 300 innocent people, 300 defendants who were convicted of crimes they didn't do. They spent 10, 20, 30 years in prison for these crimes, and now DNA testing has proven that they are actually innocent. And when those cases have been analyzed, three quarters of them are due to faulty memory, faulty eyewitness memory.
Jammer genoeg is Steve Titus niet de enige, die veroordeeld is op basis van een valse herinnering. In een onderzoek in de Verenigde Staten zijn gegevens verzameld over 300 onschuldige mensen, die veroordeeld zijn voor misdaden die ze niet begingen. Ze hebben 10, 20, 30 jaar vastgezeten en nu heeft DNA-onderzoek bewezen dat ze inderdaad onschuldig zijn. Toen deze zaken geanalyseerd werden, bleek driekwart veroorzaakt te zijn door onjuiste herinneringen van ooggetuigen.
Well, why? Like the jurors who convicted those innocent people and the jurors who convicted Titus, many people believe that memory works like a recording device. You just record the information, then you call it up and play it back when you want to answer questions or identify images. But decades of work in psychology has shown that this just isn't true. Our memories are constructive. They're reconstructive. Memory works a little bit more like a Wikipedia page: You can go in there and change it, but so can other people. I first started studying this constructive memory process in the 1970s. I did my experiments that involved showing people simulated crimes and accidents and asking them questions about what they remember. In one study, we showed people a simulated accident and we asked people, how fast were the cars going when they hit each other? And we asked other people, how fast were the cars going when they smashed into each other? And if we asked the leading "smashed" question, the witnesses told us the cars were going faster, and moreover, that leading "smashed" question caused people to be more likely to tell us that they saw broken glass in the accident scene when there wasn't any broken glass at all. In another study, we showed a simulated accident where a car went through an intersection with a stop sign, and if we asked a question that insinuated it was a yield sign, many witnesses told us they remember seeing a yield sign at the intersection, not a stop sign.
Waarom? Net als de juryleden die deze onschuldige mensen hebben veroordeeld, net als de juryleden die Titus hebben veroordeeld, geloven veel mensen dat het geheugen werkt zoals een opnameapparaat. Je neemt gewoon de informatie op, en dan roep je het op en speel je het af als je een vraag wil beantwoorden of een plaatje wil benoemen. Decennia van psychologisch onderzoek heeft bewezen dat dit niet waar is. Onze herinneringen zijn constructief. Ze zijn geconstrueerd. Herinnering werkt een beetje zoals een Wikipedia-pagina: Je kunt ze bewerken, maar andere mensen kunnen dat ook. Ik begon mijn studie naar geconstrueerde herinneringen in de jaren zeventig. Ik deed experimenten waarin ik mensen beelden liet zien van gesimuleerde misdaden en ongelukken. Ik stelde vragen over wat zij zich herinnerden. In een onderzoek, lieten we mensen een gesimuleerd ongeluk zien en vroegen ze daarna hoe snel de auto's reden toen ze elkaar raakten. We vroegen andere mensen hoe snel de auto's reden toen ze crashten. Als we de sturende vraag met 'crashten' stelden, dan zeiden de getuigen dat de auto's sneller gingen. Daarbij kwam dat als we de sturende vraag stelden, mensen meer geneigd waren om te vertellen dat ze gebroken ramen op de plek van het ongeluk hadden gezien, terwijl er helemaal geen gebroken ramen waren. In een ander onderzoek lieten we een gesimuleerd ongeluk zien, waarbij een auto een baan kruiste met een stopbord. Bij een vraag waarbij we insinueerden dat het een voorrangsbord was, vertelden veel getuigen dat zij zich een voorrangsbord herinnerden, in plaats van een stopbord.
And you might be thinking, well, you know, these are filmed events, they are not particularly stressful. Would the same kind of mistakes be made with a really stressful event? In a study we published just a few months ago, we have an answer to this question, because what was unusual about this study is we arranged for people to have a very stressful experience. The subjects in this study were members of the U.S. military who were undergoing a harrowing training exercise to teach them what it's going to be like for them if they are ever captured as prisoners of war. And as part of this training exercise, these soldiers are interrogated in an aggressive, hostile, physically abusive fashion for 30 minutes and later on they have to try to identify the person who conducted that interrogation. And when we feed them suggestive information that insinuates it's a different person, many of them misidentify their interrogator, often identifying someone who doesn't even remotely resemble the real interrogator.
Nu denken jullie misschien, ach, dit is gefilmd. Nu denken jullie misschien, ach, dit is gefilmd. Dit zijn geen stressvolle situaties. Zouden dezelfde fouten gemaakt worden in een echt stressvolle situatie? In een recent gepubliceerd onderzoek vonden we een antwoord op deze vraag. In dit onderzoek brachten we mensen in een erg stressvolle situatie. De proefpersonen waren Amerikaanse militairen, De proefpersonen waren Amerikaanse militairen, die aan een afschuwwekkende training meededen om ze te leren hoe het zou zijn om krijgsgevangen gemaakt te worden. Als onderdeel van deze training werden de soldaten een half uur lang ondervraagd op een agressieve, vijandige en gewelddadige manier. Later moeten ze proberen de persoon te identificeren die de ondervraging leidde. Later moeten ze proberen de persoon te identificeren die de ondervraging leidde. Als we ze suggestieve informatie geven, die insinueert dat het iemand anders is, dan vergissen velen zich in hun ondervrager. Vaak wijzen ze iemand aan die absoluut niet lijkt op hun echte ondervrager. Vaak wijzen ze iemand aan die absoluut niet lijkt op hun echte ondervrager.
And so what these studies are showing is that when you feed people misinformation about some experience that they may have had, you can distort or contaminate or change their memory.
Uit deze onderzoeken blijkt dat als je mensen valse informatie geeft over een ervaring die ze misschien hadden, dat je hun herinnering kunt vervormen, beïnvloeden of veranderen.
Well out there in the real world, misinformation is everywhere. We get misinformation not only if we're questioned in a leading way, but if we talk to other witnesses who might consciously or inadvertently feed us some erroneous information, or if we see media coverage about some event we might have experienced, all of these provide the opportunity for this kind of contamination of our memory.
In de echte wereld, is er overal misinformatie. We krijgen valse informatie, niet alleen als we op een misleidende manier ondervraagd worden, maar ook als we met andere getuigen praten, die ons misschien bewust of onbedoeld foute informatie geven, die ons misschien bewust of onbedoeld foute informatie geven, of als we beelden in de media zien van gebeurtenissen waar we bij waren. Al deze dingen kunnen ons geheugen beïnvloeden. Al deze dingen kunnen ons geheugen beïnvloeden.
In the 1990s, we began to see an even more extreme kind of memory problem. Some patients were going into therapy with one problem -- maybe they had depression, an eating disorder -- and they were coming out of therapy with a different problem. Extreme memories for horrific brutalizations, sometimes in satanic rituals, sometimes involving really bizarre and unusual elements. One woman came out of psychotherapy believing that she'd endured years of ritualistic abuse, where she was forced into a pregnancy and that the baby was cut from her belly. But there were no physical scars or any kind of physical evidence that could have supported her story. And when I began looking into these cases, I was wondering, where do these bizarre memories come from? And what I found is that most of these situations involved some particular form of psychotherapy. And so I asked, were some of the things going on in this psychotherapy -- like the imagination exercises or dream interpretation, or in some cases hypnosis, or in some cases exposure to false information -- were these leading these patients to develop these very bizarre, unlikely memories? And I designed some experiments to try to study the processes that were being used in this psychotherapy so I could study the development of these very rich false memories.
In de jaren 90 zagen we een veel ernstiger probleem met het geheugen. Sommige patiënten gingen in therapie voor een probleem -- zoals een depressie of een eetstoornis -- en kwamen uit therapie met een ander probleem. Heftige herinneringen aan afschuwelijke mishandelingen, soms van satanische rituelen, soms met hele rare en ongewone elementen. Een vrouw kwam uit psychotherapie en geloofde dat ze jarenlang ritueel misbruikt was en gedwongen tot een zwangerschap en dat de baby uit haar buik gesneden was. Maar er waren geen littekens en er was geen enkel bewijs van fysiek geweld, dat haar verhaal kon bevestigen. Toen ik deze zaken ging bestuderen, vroeg ik me af waar deze bizarre herinneringen vandaan kwamen. vroeg ik me af waar deze bizarre herinneringen vandaan kwamen. Ik kwam tot de conclusie dat in de meeste gevallen een bepaalde vorm van psychotherapie gebruikt was. Ik vroeg me af of wat er in therapie gebeurde -- Ik vroeg me af of wat er in therapie gebeurde -- zoals verbeeldingsoefeningen, of het verklaren van dromen, of hypnose in sommige gevallen, of blootgesteld worden aan valse informatie -- dat deze patiënten op het spoor hadden gezet om deze vreemde onwaarschijnlijke herinneringen te ontwikkelen? om deze vreemde onwaarschijnlijke herinneringen te ontwikkelen? Ik heb experimenten opgezet om te achterhalen welke processen in deze psychotherapie gebruikt werden, om te bestuderen hoe deze levendige valse herinneringen tot stand kwamen.
In one of the first studies we did, we used suggestion, a method inspired by the psychotherapy we saw in these cases, we used this kind of suggestion and planted a false memory that when you were a kid, five or six years old, you were lost in a shopping mall. You were frightened. You were crying. You were ultimately rescued by an elderly person and reunited with the family. And we succeeded in planting this memory in the minds of about a quarter of our subjects. And you might be thinking, well, that's not particularly stressful. But we and other investigators have planted rich false memories of things that were much more unusual and much more stressful. So in a study done in Tennessee, researchers planted the false memory that when you were a kid, you nearly drowned and had to be rescued by a life guard. And in a study done in Canada, researchers planted the false memory that when you were a kid, something as awful as being attacked by a vicious animal happened to you, succeeding with about half of their subjects. And in a study done in Italy, researchers planted the false memory, when you were a kid, you witnessed demonic possession.
In een van de eerste onderzoeken die we deden, gebruikten we suggestie, geïnspireerd op de psychotherapie die we hadden gezien. gebruikten we suggestie, geïnspireerd op de psychotherapie die we hadden gezien. We gebruikten deze vorm van suggestie en plantten de valse herinnering dat iemand toen hij een kind was, van vijf of zes, verdwaald was in een winkelcentrum. Het kind was bang en huilde en werd uiteindelijk gered door een ouder iemand, die hem terugbracht naar zijn familie. We slaagden erin om deze herinnering in het geheugen te planten van ongeveer een kwart van de deelnemers. Jullie denken misschien, dat het niet zo stressvol is. Maar wij en andere onderzoekers hebben ook andere levendige valse herinneringen gebruikt, die veel onwaarschijnlijker en stressvoller waren. In een onderzoek in Tennessee, werd de valse herinnering gebruikt, dat iemand als kind bijna verdronk en gered moest worden door de badmeester. In een onderzoek in Canada, werd de valse herinnering gebruikt, dat iemand als kind iets vreselijks overkwam, zoals een aanval door een gevaarlijk dier. dat iemand als kind iets vreselijks overkwam, zoals een aanval door een gevaarlijk dier. dat iemand als kind iets vreselijks overkwam, zoals een aanval door een gevaarlijk dier. In ongeveer de helft van de gevallen had dit succes. In een onderzoek in Italië, plantten onderzoekers de valse herinnering, dat iemand als kind getuige was van een demonische bezetenheid.
I do want to add that it might seem like we are traumatizing these experimental subjects in the name of science, but our studies have gone through thorough evaluation by research ethics boards that have made the decision that the temporary discomfort that some of these subjects might experience in these studies is outweighed by the importance of this problem for understanding memory processes and the abuse of memory that is going on in some places in the world.
Het lijkt misschien alsof we mensen traumatiseerden in naam van de wetenschap, maar deze onderzoeken zijn grondig geëvalueerd door ethische commissies die hebben beslist dat het tijdelijke ongemak van sommige proefpersonen dat het tijdelijke ongemak van sommige proefpersonen minder zwaar woog dan het belang om te begrijpen hoe het geheugen werkt en het misbruik dat ermee samenhangt op sommige plaatsen in de wereld.
Well, to my surprise, when I published this work and began to speak out against this particular brand of psychotherapy, it created some pretty bad problems for me: hostilities, primarily from the repressed memory therapists, who felt under attack, and by the patients whom they had influenced. I had sometimes armed guards at speeches that I was invited to give, people trying to drum up letter-writing campaigns to get me fired. But probably the worst was I suspected that a woman was innocent of abuse that was being claimed by her grown daughter. She accused her mother of sexual abuse based on a repressed memory. And this accusing daughter had actually allowed her story to be filmed and presented in public places. I was suspicious of this story, and so I started to investigate, and eventually found information that convinced me that this mother was innocent. I published an exposé on the case, and a little while later, the accusing daughter filed a lawsuit. Even though I'd never mentioned her name, she sued me for defamation and invasion of privacy. And I went through nearly five years of dealing with this messy, unpleasant litigation, but finally, finally, it was over and I could really get back to my work. In the process, however, I became part of a disturbing trend in America where scientists are being sued for simply speaking out on matters of great public controversy.
Tot mijn verrassing, creëerde ik problemen voor mezelf toen ik erover publiceerde en me uitsprak tegen deze vormen van psychotherapie. Het bracht me in de problemen. Vijandigheid, meestal van de therapeuten die werkten met verdrongen herinneringen en die zich aangevallen voelden en van de patiënten die door hen waren beïnvloed. Soms had ik bewaking nodig bij lezingen die ik op uitnodiging gaf. Mensen probeerden me via brievencampagnes te laten ontslaan. Het ergste geval was toen ik vermoedde dat een vrouw onschuldig was aan misbruik was toen ik vermoedde dat een vrouw onschuldig was aan misbruik van haar volwassen dochter. Zij beschuldigde haar moeder van seksueel misbruik gebaseerd op verdrongen herinneringen. Deze dochter had zelfs toegestaan dat haar verhaal verfilmd en in het openbaar vertoond werd. Ik was achterdochtig en daarom onderzocht ik het verhaal en vond uiteindelijk informatie die mij ervan overtuigde dat deze moeder onschuldig was. Ik publiceerde een artikel over deze zaak en niet lang daarna werd ik door de dochter aangeklaagd. en niet lang daarna werd ik door de dochter aangeklaagd. Terwijl ik haar naam nooit genoemd had. Zij klaagde me aan voor laster en schending van haar privacy. Ongeveer vijf jaar lang moest ik me in deze vervelende zaak verdedigen, maar toen was het eindelijk voorbij en kon ik me weer op mijn werk richten. Ik werd echter deel van een verontrustende trend in de Verenigde Staten waarin wetenschappers aangeklaagd worden omdat ze zich uitspreken over zaken die in de publieke opinie controversieel zijn.
When I got back to my work, I asked this question: if I plant a false memory in your mind, does it have repercussions? Does it affect your later thoughts, your later behaviors? Our first study planted a false memory that you got sick as a child eating certain foods: hard-boiled eggs, dill pickles, strawberry ice cream. And we found that once we planted this false memory, people didn't want to eat the foods as much at an outdoor picnic. The false memories aren't necessarily bad or unpleasant. If we planted a warm, fuzzy memory involving a healthy food like asparagus, we could get people to want to eat asparagus more. And so what these studies are showing is that you can plant false memories and they have repercussions that affect behavior long after the memories take hold.
Toen ik weer aan het werk ging, vroeg ik me af of een valse herinnering in iemands geheugen planten, gevolgen heeft? Beïnvloedt het je gedachten en gedrag in de toekomst? Ons eerste onderzoek gebruikte een valse herinnering dat iemand als kind ziek werd van het eten van bepaald voedsel: hardgekookte eieren, dille in het zuur en aardbeienijs. We ontdekten dat deze valse herinnering maakte dat mensen dit voedsel niet meer wilden eten bij een picknick. Valse herinneringen zijn niet per se slecht of naar. Als we een leuke herinnering namen met iets gezonds zoals asperges, dan konden we mensen zover krijgen dat ze er meer van wilden eten. Deze onderzoeken laten zien dat je valse herinneringen kunt inplanten en dat ze gevolgen hebben voor het gedrag lang daarna.
Well, along with this ability to plant memories and control behavior obviously come some important ethical issues, like, when should we use this mind technology? And should we ever ban its use? Therapists can't ethically plant false memories in the mind of their patients even if it would help the patient, but there's nothing to stop a parent from trying this out on their overweight or obese teenager. And when I suggested this publicly, it created an outcry again. "There she goes. She's advocating that parents lie to their children."
Natuurlijk brengt dit vermogen om herinneringen in te planten en gedrag te beïnvloeden belangrijke ethische vraagstukken met zich mee. Zoals: wanneer mogen we deze technieken inzetten? En moeten we het ooit verbieden? Therapeuten mogen ethisch gezien nooit een valse herinnering in het geheugen van patiënten planten, zelfs als het ze zou helpen. Maar niets weerhoudt een ouder ervan dit te proberen bij een kind met overgewicht of obesitas. Toen ik dit eens in het openbaar zei, kwam er weer een storm van verontwaardiging los. "Kijk haar, ze pleit ervoor dat ouders tegen hun kinderen liegen."
Hello, Santa Claus. (Laughter)
Hallo Sinterklaas. (Gelach)
I mean, another way to think about this is, which would you rather have, a kid with obesity, diabetes, shortened lifespan, all the things that go with it, or a kid with one little extra bit of false memory? I know what I would choose for a kid of mine.
Ik bedoel maar, .. (Gelach, Applaus) je kunt je afvragen wat je liever hebt, een kind met obesitas, diabetes, een kortere levensverwachting met alles wat daarbij komt of een kind met een paar valse herinneringen. Ik weet wat ik zou kiezen voor mijn kind.
But maybe my work has made me different from most people. Most people cherish their memories, know that they represent their identity, who they are, where they came from. And I appreciate that. I feel that way too. But I know from my work how much fiction is already in there. If I've learned anything from these decades of working on these problems, it's this: just because somebody tells you something and they say it with confidence, just because they say it with lots of detail, just because they express emotion when they say it, it doesn't mean that it really happened. We can't reliably distinguish true memories from false memories. We need independent corroboration. Such a discovery has made me more tolerant of the everyday memory mistakes that my friends and family members make. Such a discovery might have saved Steve Titus, the man whose whole future was snatched away by a false memory.
Misschien heeft mijn werk me anders gemaakt dan anderen. De meeste mensen koesteren hun herinneringen, omdat het hun identiteit vertegenwoordigt, wie ze zijn, waar ze vandaan komen. Dat begrijp ik goed en zo denk ik er ook over. Maar ik weet uit mijn werk hoeveel fantasie er al in onze herinnering zit. Als er iets is dat ik heb geleerd uit alle jaren, dat ik aan dit probleem werk, dan is het dat alleen omdat iemand je iets met stelligheid vertelt, alleen omdat iemand je iets met stelligheid vertelt, alleen omdat iemand veel details weet te geven alleen omdat ze emotie laten zien als ze het vertellen, het nog niet betekent dat het echt gebeurd is. We kunnen niet op een betrouwbare manier echte herinneringen van valse onderscheiden. We hebben onafhankelijke bevestiging nodig. Deze ontdekking heeft me veel toleranter gemaakt ten opzichte van de geheugenfouten, die vrienden en familieleden maken. Zo'n ontdekking had Steve Titus kunnen redden, de man wiens toekomst hem ontnomen werd door een valse herinnering.
But meanwhile, we should all keep in mind, we'd do well to, that memory, like liberty, is a fragile thing. Thank you. Thank you. Thank you. (Applause) Thanks very much. (Applause)
In de tussentijd moeten we onthouden, dat we er goed aan doen te onthouden dat herinnering, net als vrijheid zeer kwetsbaar is. Dankjewel. Dankjewel. Dankjewel. (Applaus) Dankjewel. (Applaus)