I'd like to tell you about a legal case that I worked on involving a man named Steve Titus.
Egy büntetőperről szeretnék mesélni, amiben részt vettem, egy férfit vádoltak, akit úgy hívtak: Steve Titus.
Titus was a restaurant manager. He was 31 years old, he lived in Seattle, Washington, he was engaged to Gretchen, about to be married, she was the love of his life. And one night, the couple went out for a romantic restaurant meal. They were on their way home, and they were pulled over by a police officer. You see, Titus' car sort of resembled a car that was driven earlier in the evening by a man who raped a female hitchhiker, and Titus kind of resembled that rapist. So the police took a picture of Titus, they put it in a photo lineup, they later showed it to the victim, and she pointed to Titus' photo. She said, "That one's the closest." The police and the prosecution proceeded with a trial, and when Steve Titus was put on trial for rape, the rape victim got on the stand and said, "I'm absolutely positive that's the man." And Titus was convicted. He proclaimed his innocence, his family screamed at the jury, his fiancée collapsed on the floor sobbing, and Titus is taken away to jail.
Titus egy éttermet vezetett. 31 éves volt, a Washington állambeli Seattle-ben élt, jegyben járt Gretchen-nel, el akarta venni, ő volt élete szerelme. Egy napon a pár elment egy étterembe, egy romantikus vacsorára. Amikor mentek hazafelé, megállította őket a rendőrség. Nos, Titus autója olyasmi volt, mint annak a férfinak a kocsija, aki korábban aznap este megerőszakolt egy stoppos lányt, és Titus valamennyire még hasonlított is az elkövetőre. Tehát a rendőrség lefotózta Titus-t, a fotót berakták a rendőrségi fotóalbumba, amit aztán az áldozat végignézett, és kiválasztotta Titus-t. Ezt mondta: "Ez hasonlít a legjobban." A rendőrség és az ügyészség vádat emelt, és amikor Steve Titus tárgyalása volt, az áldozat odalépett a pulpitushoz, és azt mondta: "Egészen biztos vagyok benne, hogy ez a férfi volt az." És Titus-t elítélték. Ő ártatlannak vallotta magát, a családja orditozott az esküdtekkel, a menyasszonya a földre roskadva zokogott, Titus-t meg elvitték a börtönbe.
So what would you do at this point? What would you do? Well, Titus lost complete faith in the legal system, and yet he got an idea. He called up the local newspaper, he got the interest of an investigative journalist, and that journalist actually found the real rapist, a man who ultimately confessed to this rape, a man who was thought to have committed 50 rapes in that area, and when this information was given to the judge, the judge set Titus free.
Önök mit tennének ebben a helyzetben? Hogyan cselekednének? Nos, Titus elvesztette az igazságszolgáltatásba vetett hitét, de volt még egy ötlete. Felhívta a helyi újságot, ott felkeltette egy oknyomozó riporter érdeklődését, és ez az újságíró éppenséggel megtalálta az igazi tettest, egy férfit, aki végül beismerte a bűncselekményt, és aki még 50, a környéken elkövetett nemi erőszakkal volt gyanúsítható, és amikor ezt az információt a bíróság elé terjesztették, a bíróság felmentette Titus-t.
And really, that's where this case should have ended. It should have been over. Titus should have thought of this as a horrible year, a year of accusation and trial, but over.
És igazából ezzel az ügynek vége is lehetne. Vége kellett volna, hogy legyen. Titusnak úgy kellett volna gondolkodnia, hogy ez egy szörnyű év volt, a megvádolás és tárgyalás éve, de vége van.
It didn't end that way. Titus was so bitter. He'd lost his job. He couldn't get it back. He lost his fiancée. She couldn't put up with his persistent anger. He lost his entire savings, and so he decided to file a lawsuit against the police and others whom he felt were responsible for his suffering.
De nem lett így vége. Titus megkeseredett. Elvesztette az állását. Nem tudta visszakapni. Elvesztette a menyasszonyát, aki nem tudta kezelni az ő állandósult haragját. Elvesztette az összes megtakarítását, így tehát elhatározta, hogy pert indít a rendőrség és mindazok ellen, akikről úgy gondolta, hogy felelősek a szenvedéseiért.
And that's when I really started working on this case, trying to figure out how did that victim go from "That one's the closest" to "I'm absolutely positive that's the guy."
Ez az a pont, ahol én igazán elkezdtem az üggyel foglalkozni, Megpróbáltam kideríteni, hogy hogyan jutott el az áldozat onnan, hogy "Ez hasonlít legjobban" odáig, hogy "Egészen biztos vagyok benne, hogy ez a pasas volt az."
Well, Titus was consumed with his civil case. He spent every waking moment thinking about it, and just days before he was to have his day in court, he woke up in the morning, doubled over in pain, and died of a stress-related heart attack. He was 35 years old.
Nos, Titus-t felemésztette a polgári per. Minden ébren töltött pillanatában az járt a fejében, és pár nappal a tárgyalás előtt, reggel felébredt, összegörnyedt a fájdalomtól, stressz okozta szívinfarktust kapott, és meghalt. 35 éves volt.
So I was asked to work on Titus' case because I'm a psychological scientist. I study memory. I've studied memory for decades. And if I meet somebody on an airplane -- this happened on the way over to Scotland -- if I meet somebody on an airplane, and we ask each other, "What do you do? What do you do?" and I say "I study memory," they usually want to tell me how they have trouble remembering names, or they've got a relative who's got Alzheimer's or some kind of memory problem, but I have to tell them I don't study when people forget. I study the opposite: when they remember, when they remember things that didn't happen or remember things that were different from the way they really were. I study false memories.
Felkértek, hogy dolgozzak Titus ügyén, mivel pszichológus kutató vagyok. Az emlékezést kutatom. Évtizedekig óta tanulmányoztam a memóriát. És ha találkozom valakivel a repülőn - ez történt, amikor Skóciába mentem -, szóval, ha találkozom valakivel a repülőn, és ugye megkérdezzük: "Mivel foglalkozol? És te mivel foglalkozol" és én azt mondom "A memóriát kutatom" akkor egyből el akarják mesélni, hogy milyen nehezen emlékeznek a nevekre, vagy van egy rokonuk, aki Alzheimer-től, vagy valami más memória-problémától szenved, de el kell mondanom nekik, hogy én nem azt tanulmányozom, hogy az emberek felejtenek. Éppen az ellenkezőjét: amikor emlékeznek, amikor olyan dolgokra emlékeznek, amik meg sem történtek, vagy máshogy emlékeznek a dolgokra, mint ahogy azok valójában történtek. A téves memóriát kutatom.
Unhappily, Steve Titus is not the only person to be convicted based on somebody's false memory. In one project in the United States, information has been gathered on 300 innocent people, 300 defendants who were convicted of crimes they didn't do. They spent 10, 20, 30 years in prison for these crimes, and now DNA testing has proven that they are actually innocent. And when those cases have been analyzed, three quarters of them are due to faulty memory, faulty eyewitness memory.
Sajnálatos módon nem Steve Titus az egyetlen, akit elítéltek valaki téves memóriája alapján. Egy Egyesült Államokbeli projekt keretében adatokat gyűjtöttek 300 ártatlan emberről, 300 vádlottról, akiket olyan bűncselekményekért ítéltek el, amiket nem követtek el. 10, 20, 30 évet töltöttek börtönben ezekért a bűnökért, és most a DNS vizsgálat bebizonyította, hogy ők igazából ártatlanok. És amikor ezeket az eseteket megvizsgálták, kiderült, hogy 3/4-ük téves memória, a szemtanú hamis emléke alapján lett elítélve.
Well, why? Like the jurors who convicted those innocent people and the jurors who convicted Titus, many people believe that memory works like a recording device. You just record the information, then you call it up and play it back when you want to answer questions or identify images. But decades of work in psychology has shown that this just isn't true. Our memories are constructive. They're reconstructive. Memory works a little bit more like a Wikipedia page: You can go in there and change it, but so can other people. I first started studying this constructive memory process in the 1970s. I did my experiments that involved showing people simulated crimes and accidents and asking them questions about what they remember. In one study, we showed people a simulated accident and we asked people, how fast were the cars going when they hit each other? And we asked other people, how fast were the cars going when they smashed into each other? And if we asked the leading "smashed" question, the witnesses told us the cars were going faster, and moreover, that leading "smashed" question caused people to be more likely to tell us that they saw broken glass in the accident scene when there wasn't any broken glass at all. In another study, we showed a simulated accident where a car went through an intersection with a stop sign, and if we asked a question that insinuated it was a yield sign, many witnesses told us they remember seeing a yield sign at the intersection, not a stop sign.
Nos, miért? Az esküdtekhez hasonlóan, akik elítélték az ártatlan embereket, és mint, akik elítélték Titust is, sok ember azt gondolja, hogy a memória olyan, mint egy adatrögzítő eszköz. Csak lemented az információt, aztán előhívod, és lejátszod ha kérdésekre akarsz válaszolni, vagy képeket akarsz azonosítani. Azonban az évtizedes pszichológiai munka azt mutatja, hogy ez nem igaz. A memóriánk építő jellegű, újrateremtő. A memória kicsit olyan, mint egy Wikipedia oldal: Odamehetsz, megváltoztathatod, mint ahogy más is megteheti ezt. Először az 1970-es években kezdtem vizsgálni ezt a konstruktív memóriát. Csináltam kísérleteket, amiben embereknek szimulált baleseteket és bűncselekményeket mutattam, és kérdéseket tettem fel, hogy mire emlékeznek. Egy tanulmányban szimulált balesetet mutattunk, és azt kérdeztük az emberektől, hogy milyen gyorsan mentek a kocsik, amikor ütköztek. Aztán másik csoporttól úgy kérdeztük, hogy milyen gyorsan mentek a kocsik, amikor egymásnak csapódtak? Amikor az "egymásnak csapódtak" a irányított kérdést kapták, a szemtanúk nagyobb sebességet mondtak, ráadásul, az "egymásnak csapódtak" a irányított kérdés miatt az emberek nagyobb valószínűséggel meséltek üvegtörmelékről a baleset helyszínén, ahol egyébként egyáltalán nem volt üvegtörmelék. Egy másik tanulmányban olyan szimulált balesetet mutattunk, ahol az autó átment egy STOP táblás kereszteződésen, és ha olyan kérdést tettünk fel, ami azt sugalmazta, hogy elsőbbségadás tábla volt, akkor sok szemtanú állította, hogy úgy emlékszik, elsőbbségadás táblát látott a kereszteződésben, és nem STOP táblát.
And you might be thinking, well, you know, these are filmed events, they are not particularly stressful. Would the same kind of mistakes be made with a really stressful event? In a study we published just a few months ago, we have an answer to this question, because what was unusual about this study is we arranged for people to have a very stressful experience. The subjects in this study were members of the U.S. military who were undergoing a harrowing training exercise to teach them what it's going to be like for them if they are ever captured as prisoners of war. And as part of this training exercise, these soldiers are interrogated in an aggressive, hostile, physically abusive fashion for 30 minutes and later on they have to try to identify the person who conducted that interrogation. And when we feed them suggestive information that insinuates it's a different person, many of them misidentify their interrogator, often identifying someone who doesn't even remotely resemble the real interrogator.
Most gondolhatják, hogy jól van, ezek csak filmek eseményekről, nem különösebben stresszes szituációk. Hasonló hibákat követnének el az alanyok egy igazán stresszes esemény kapcsán? Egy pár hónappal ezelőtt publikált tanulmányunk választ ad erre a kérdésre, mert ebben a tanulmányban az volt a rendhagyó, hogy nagyon stresszes körülményeket teremtettünk az alanyok számára. A vizsgálat alanyai az amerikai hadsereg tagjai voltak, akik egy sokkoló gyakorlaton vettek részt, ami arra készítette fel őket, hogy milyen lesz, ha valaha hadifogságba kerülnek. A gyakorlat részeként a katonákat 30 percen keresztül vallatták agresszív, ellenséges, fizikailag bántalmazó módon, és később meg kellet próbálniuk azonositani a kihallgatás vezetőjét. És ha ráutaló információkkal sugalmaztuk, hogy másik személy volt az, akkor sokuk tévesen azonosította a kihallgatóját, gyakran olyasvalakit azonosítva, aki távolról sem hasonlít a valódi kihallgató tisztre.
And so what these studies are showing is that when you feed people misinformation about some experience that they may have had, you can distort or contaminate or change their memory.
Szóval ezek a tanulmányok azt mutatják, hogy ha olyan valótlan élményekkel táplálod az embert, amiket akár meg is tapasztalhatott, akkor eltorzíthatod, befolyásolhatod, vagy megváltoztathatod az emlékeit.
Well out there in the real world, misinformation is everywhere. We get misinformation not only if we're questioned in a leading way, but if we talk to other witnesses who might consciously or inadvertently feed us some erroneous information, or if we see media coverage about some event we might have experienced, all of these provide the opportunity for this kind of contamination of our memory.
Nos a való világ odakint tele van félrevezető információval. Téves információkat kapunk nem csak akkor, ha irányított kérdéseket tesznek fel, de akkor is, ha beszélünk más tanúkkal, akik tudatosan vagy véletlenül félrevezetnek minket néhány hibás információval, vagy ha egy média-tudósítást látunk egy olyan eseményről, amin részt is vehettünk volna, mindezek lehetőséget adnak az emlékeink ilyenfajta befolyásolásának.
In the 1990s, we began to see an even more extreme kind of memory problem. Some patients were going into therapy with one problem -- maybe they had depression, an eating disorder -- and they were coming out of therapy with a different problem. Extreme memories for horrific brutalizations, sometimes in satanic rituals, sometimes involving really bizarre and unusual elements. One woman came out of psychotherapy believing that she'd endured years of ritualistic abuse, where she was forced into a pregnancy and that the baby was cut from her belly. But there were no physical scars or any kind of physical evidence that could have supported her story. And when I began looking into these cases, I was wondering, where do these bizarre memories come from? And what I found is that most of these situations involved some particular form of psychotherapy. And so I asked, were some of the things going on in this psychotherapy -- like the imagination exercises or dream interpretation, or in some cases hypnosis, or in some cases exposure to false information -- were these leading these patients to develop these very bizarre, unlikely memories? And I designed some experiments to try to study the processes that were being used in this psychotherapy so I could study the development of these very rich false memories.
Az 1990-es években kezdtünk felfigyelni egy ennél is szélsőségesebb memória-problémára. Néhány páciens elment kezelésre egy bizonyos problémával, - mondjuk depresszióval, vagy táplálkozási zavarral, - és kijött a kezelésről egy másfajta problémával. Szélsőséges emlékek szörnyűséges brutalitásokról, néha sátáni rituálékról, néha igazán furcsa és bizarr elemekről. Egy nő kijött a pszichoterápiáról azza a tudattal, hogy évekig elszenvedője volt egy rituális megerőszakolásnak amitől terhes lett, és babát kivágták a hasából. De nem volt sebhely, vagy egyéb fizikai bizonyíték, ami alátámaszthatta volna a történetét. Amikor elkezdtem ezekkel az esetekkel foglalkozni, arra voltam kíváncsi, hogy honnan jönnek ezek a bizarr emlékek. És azt találtam, hogy a legtöbb ilyen eset a pszichoterápia egy bizonyos módjához köthető. Szóval azt kérdeztem, voltak-e ezeken a kezeléseken - mint képzettársítási gyakorlatok, vagy álom-értelmezési gyakorlatok, vagy néhány esetben hipnózis, vagy néhány esetben hamis információ-feltárás - olyan fajta dolgok, amelyek arra késztetik a pacienst hogy ilyen nagyon bizarr valószínűtlen emlékeket gyártsanak maguknak? Ezért néhány olyan kísérletet terveztem az ebben a pszichoterápiában használt módszereknek a tanulmányozására, hogy meg tudjam figyelni ezeknek a nagyon részletgazdag téves emlékeknek a kialakulását.
In one of the first studies we did, we used suggestion, a method inspired by the psychotherapy we saw in these cases, we used this kind of suggestion and planted a false memory that when you were a kid, five or six years old, you were lost in a shopping mall. You were frightened. You were crying. You were ultimately rescued by an elderly person and reunited with the family. And we succeeded in planting this memory in the minds of about a quarter of our subjects. And you might be thinking, well, that's not particularly stressful. But we and other investigators have planted rich false memories of things that were much more unusual and much more stressful. So in a study done in Tennessee, researchers planted the false memory that when you were a kid, you nearly drowned and had to be rescued by a life guard. And in a study done in Canada, researchers planted the false memory that when you were a kid, something as awful as being attacked by a vicious animal happened to you, succeeding with about half of their subjects. And in a study done in Italy, researchers planted the false memory, when you were a kid, you witnessed demonic possession.
Az egyik első megfigyelésben, szuggesztiót alkalmaztunk, a módszert, amit az esetekben látott terapeuta alkalmazott, azt a fajta szuggesztiót használtuk, és hamis emléket ültettünk el, mint például, amikor gyerek voltál, 5-6 évesen, elvesztél egy bevásárlóközpontban. Meg voltál rémülve. Sírtál. Végül egy idős ember mentett meg, és haza vitt a családodhoz. És sikeresen elültettük ezeket az emlékekeket körülbelül az alanyok negyedének elméjében. Most gondolhatják, hogy ez azért nem annyira stresszes emlék. De mi is, és más kutatók is elültettek különböző hamis emlékeket sokkal szokatlanabb, és sokkal stresszesebb dolgokról. Egy Tennessee állambeli kísérletben a kutatók azt ültették el, mint hamis emlék, hogy amikor gyerek voltál, majdnem megfulladtál, és egy életmentőnek kellett kimentenie. Egy kanadai kisérletben a kutatók azt ültették el, mint hamis emlék, hogy amikor gyerek voltál, valami olyan szörnyűség történt veled, hogy megtámadott egy gonosz vadállat, és az alanyok felénél sikerrel jártak. És egy olaszországi kísérletben, a kutatók azt ültették el, mint hamis emlék, hogy gyerekkorodban démoni kísértés áldozatául estél.
I do want to add that it might seem like we are traumatizing these experimental subjects in the name of science, but our studies have gone through thorough evaluation by research ethics boards that have made the decision that the temporary discomfort that some of these subjects might experience in these studies is outweighed by the importance of this problem for understanding memory processes and the abuse of memory that is going on in some places in the world.
Hozzátenném, hogy ez úgy tűnhet, hogy mi traumás sérülést okozunk az alanyoknak a tudomány nevében, de a kísérleteink átmentek tudományos etikai bizottsági vizsgálatokon, és az a döntés született, hogy az átmeneti rossz érzés, amit néhány alany tapasztalhat ezekben a kísérletekben, elenyésző annak a problémának a fontosságához képest, hogy megértsük, a memória működését, és azokat a memóriával való visszaéléseket, amelyek a világ egyes részein folynak.
Well, to my surprise, when I published this work and began to speak out against this particular brand of psychotherapy, it created some pretty bad problems for me: hostilities, primarily from the repressed memory therapists, who felt under attack, and by the patients whom they had influenced. I had sometimes armed guards at speeches that I was invited to give, people trying to drum up letter-writing campaigns to get me fired. But probably the worst was I suspected that a woman was innocent of abuse that was being claimed by her grown daughter. She accused her mother of sexual abuse based on a repressed memory. And this accusing daughter had actually allowed her story to be filmed and presented in public places. I was suspicious of this story, and so I started to investigate, and eventually found information that convinced me that this mother was innocent. I published an exposé on the case, and a little while later, the accusing daughter filed a lawsuit. Even though I'd never mentioned her name, she sued me for defamation and invasion of privacy. And I went through nearly five years of dealing with this messy, unpleasant litigation, but finally, finally, it was over and I could really get back to my work. In the process, however, I became part of a disturbing trend in America where scientists are being sued for simply speaking out on matters of great public controversy.
Nos, legnagyobb meglepetésemre, amikor publikáltam ezt a munkát, és elkezdtem a pszichoterápia e bizonyos típusa ellen ágálni, okoztam magamnak egy elég kellemetlen problémát: ellenségeket szereztem, elsősorban elfojtottemlék-terapeutákat, akik támadva érezték magukat, és az ő pácienseiket, akikre ők hatást gyakoroltak. Néha fegyveres őrök voltak az előadásokon, ahova meghívtak előadni, próbáltak embereket toborozni levél-kampányokhoz, hogy kirúgassanak. De talán a legrosszabb az az eset volt, amikor gyanút fogtam, hogy egy nő akit saját felnőtt lánya zaklatással gyanúsít, ártatlan. Szexuális zaklatással gyanúsította az anyját egy elfojtott emlék alapján. Ez a vádló lány hozzájárult, hogy filmre vegyük a történetét, és nyilvánosságra hozzuk. Kételkedtem a történetében, szóval elkezdtem nyomozni, és kisvártatva olyan információt találtam, ami meggyőzött, hogy az anya ártatlan. Publikáltam egy expozét az ügyről, és egy kicsivel később, a vádló lány pert inditított ellenem. Noha még csak nem is említettem a nevét, beperelt rágalmazásért, és személyiségi jogainak megséréséért. Majdnem öt éven keresztül tartott ez a mocskolódó, kellemetlen pereskedés, de végül, végül ennek vége lett, és vissza tudtam térni a munkámhoz. Ezáltal azonban részese lettem annak a nyugtalanító trendnek Amerikában, hogy a kutatókat beperelik, pusztán azért, mert véleményt nyilvánítanak egy nagy közfelháborodást okozó témában.
When I got back to my work, I asked this question: if I plant a false memory in your mind, does it have repercussions? Does it affect your later thoughts, your later behaviors? Our first study planted a false memory that you got sick as a child eating certain foods: hard-boiled eggs, dill pickles, strawberry ice cream. And we found that once we planted this false memory, people didn't want to eat the foods as much at an outdoor picnic. The false memories aren't necessarily bad or unpleasant. If we planted a warm, fuzzy memory involving a healthy food like asparagus, we could get people to want to eat asparagus more. And so what these studies are showing is that you can plant false memories and they have repercussions that affect behavior long after the memories take hold.
A munkához visszatérve, ez a kérdés foglalkoztatott: ha elültetek egy hamis emléket az elmédben, annak van következménye? Befolyásolja a későbbi gondolataidat, a későbbi viselkedésedet? Első tanulmányomban elültettem egy hamis emléket, hogy gyermekkorodban megbetegedtél egy bizonyos ételtől: főtt tojástól, kapros savanyúságtól, eperfagyitól. És azt tapasztaltuk, hogy miután ezt a hamis emléket elültettük az emberekben, nem nagyon akarták megenni ezeket egy szabadtéri piknik alkalmával. A hamis emlékek nem feltétlenül rosszak, vagy kellemetlenek. Ha valami kellemes, homályos emléket ültettünk el egésszéges ételről, mint például a spárga, akkor rá tudtuk venni az embereket, hogy több spárgát egyenek. Szóval amit ezek a tanulmányok mutatnak az az, hogy el tudunk ültetni hamis emlékeket, és ezeknek van későbbi hatásuk, ami befolyásolja a viselkedést sokkal azután, hogy az emlék keletkezett.
Well, along with this ability to plant memories and control behavior obviously come some important ethical issues, like, when should we use this mind technology? And should we ever ban its use? Therapists can't ethically plant false memories in the mind of their patients even if it would help the patient, but there's nothing to stop a parent from trying this out on their overweight or obese teenager. And when I suggested this publicly, it created an outcry again. "There she goes. She's advocating that parents lie to their children."
Nos, ezzel az emlék-elültetéssel és viselkedés-befolyásoló képességgel kapcsolatban nyilván felmerül pár fontos etikai kérdés, mint például mikor kellene használnunk ezt az emlék-technológiát? És meg kell tiltanunk valaha a használatát? A terapeuták nem tudnak etikusan hamis emléket ültetni a pácienseik emlékezetébe, még akkor se, ha ez esetleg a beteg javára vállna, de semmi nem gátolja meg a szülőt abban, hogy kipróbálja a túlsúlyos, vagy elhízott gyerekén. És amikor ezekre utaltam nyilvánosan, felháborodást okozott, megint. "Ott megy. Arra biztatja a szülőket, hogy csapják be a gyerekeiket"
Hello, Santa Claus. (Laughter)
Hello, Mikulás. (Nevetés)
I mean, another way to think about this is, which would you rather have, a kid with obesity, diabetes, shortened lifespan, all the things that go with it, or a kid with one little extra bit of false memory? I know what I would choose for a kid of mine.
Szóval, más szemszögből is tekinthetjük: mit szeretnél inkább? Egy elhízott, cukorbeteg gyereket rövid várható élettartammal, és mindent, ami ezzel jár, vagy egy gyereket egy pici hamis emlékkel? Én tudom, mit választanék a gyerekem számára.
But maybe my work has made me different from most people. Most people cherish their memories, know that they represent their identity, who they are, where they came from. And I appreciate that. I feel that way too. But I know from my work how much fiction is already in there. If I've learned anything from these decades of working on these problems, it's this: just because somebody tells you something and they say it with confidence, just because they say it with lots of detail, just because they express emotion when they say it, it doesn't mean that it really happened. We can't reliably distinguish true memories from false memories. We need independent corroboration. Such a discovery has made me more tolerant of the everyday memory mistakes that my friends and family members make. Such a discovery might have saved Steve Titus, the man whose whole future was snatched away by a false memory.
De lehet, hogy a munkám miatt más vagyok, mint a többiek. Sokan becsben tartják az emlékezetüket, tudva, hogy az fejezi ki az identitásukat, kik ők, honnan jöttek. Ezt tiszteletben tartom. Ugyanígy érzem én is. De tudom a munkámból kifolyólag, hogy mennyi valótlanság van már amúgy is az emlékeinkben. Ha megtanultam valamit az ezzel a problémával töltött évtizedek alatt, az ez: csak attól, hogy valaki állít valamit, és teszi ezt magabiztosan, csak attól, hogy sok részletet mond, csak attól, hogy érzelmeket visz a mondanivalójába, attól az még nem jelenti azt, hogy az valójában megtörtént. Nem tudunk megbízhatóan különbséget tenni valós, és hamis emlékek között. Független megerősítésre van szükségünk. Az ilyen barátaim vagy családtagjaim által tett felderítések toleránsabbá tettek a mindennapok téves emlékeivel kapcsolatban. Egy ilyen felderítés megmenthette volna Steve Titus-t azt az embert, akinek a jövőjét elrabolta egy hamis emlék.
But meanwhile, we should all keep in mind, we'd do well to, that memory, like liberty, is a fragile thing. Thank you. Thank you. Thank you. (Applause) Thanks very much. (Applause)
De addig is, észben kellene tartanunk, - legalábbis jobban tennénk -, hogy a memória, mint a szabadság, törékeny dolog. Köszönöm. Köszönöm. Köszönöm. (Taps) Nagyon szépen köszönöm (Taps)