I'd like to tell you about a legal case that I worked on involving a man named Steve Titus.
אני רוצה לספר לכם על תיק משפטי עליו עבדתי הקשור לאדם בשם סטיב טיטוס.
Titus was a restaurant manager. He was 31 years old, he lived in Seattle, Washington, he was engaged to Gretchen, about to be married, she was the love of his life. And one night, the couple went out for a romantic restaurant meal. They were on their way home, and they were pulled over by a police officer. You see, Titus' car sort of resembled a car that was driven earlier in the evening by a man who raped a female hitchhiker, and Titus kind of resembled that rapist. So the police took a picture of Titus, they put it in a photo lineup, they later showed it to the victim, and she pointed to Titus' photo. She said, "That one's the closest." The police and the prosecution proceeded with a trial, and when Steve Titus was put on trial for rape, the rape victim got on the stand and said, "I'm absolutely positive that's the man." And Titus was convicted. He proclaimed his innocence, his family screamed at the jury, his fiancée collapsed on the floor sobbing, and Titus is taken away to jail.
טיטוס היה מנהל מסעדה. הוא היה בן 31, חי בסיאטל, וושינגטון, היה מאורס לגרטשן, הם עמדו להינשא, היא היתה אהבת חייו. ולילה אחד הזוג יצא לארוחה רומנטית במסעדה. הם היו בדרכם הביתה כששוטר עצר אותם. אתם מבינים, הרכב של טיטוס היה דומה לרכב בו נהג מוקדם יותר אדם שאנס טרמפיסטית, וטיטוס היה די דומה לאנס הזה. אז המשטרה צילמה את טיטוס, ושמה את התמונה במסדר זיהוי, והראתה אותה לקורבן, והיא הצביעה על התמונה של טיטוס. היא אמרה: "הוא הכי דומה." המשטרה והתביעה תבעו אותו, וכשסטיב טיטוס הועמד לדין על אונס, קורבן האונס עמדה על הדוכן ואמרה: "אני בטוחה לגמרי שזה האדם." וטיטוס הורשע. הוא הכריז על חפותו, המשפחה שלו צרחה על המושבעים, ארוסתו התמוטטה על הרצפה בבכי, וטיטוס נלקח לכלא.
So what would you do at this point? What would you do? Well, Titus lost complete faith in the legal system, and yet he got an idea. He called up the local newspaper, he got the interest of an investigative journalist, and that journalist actually found the real rapist, a man who ultimately confessed to this rape, a man who was thought to have committed 50 rapes in that area, and when this information was given to the judge, the judge set Titus free.
אז מה הייתם עושים בשלב הזה? מה אתם הייתם עושים? ובכן, טיטוס איבד כל אמון במערכת המשפט, אבל היה לו רעיון. הוא התקשר לעיתון המקומי, עורר את סקרנותו של עיתונאי חוקר, והעיתונאי הזה גילה את האנס האמיתי, אדם שבסופו של דבר הודה באונס הזה, אדם שחושבים שביצע 50 מקרי אונס באיזור הזה, וכשהמידע הועבר לשופט, השופט שחרר את טיטוס.
And really, that's where this case should have ended. It should have been over. Titus should have thought of this as a horrible year, a year of accusation and trial, but over.
ובאמת, כאן הסיפור צריך היה להסתיים. הוא צריך היה להסתיים. טיטוס צריך היה לראות בכך שנה איומה, שנה של האשמה ומשפט, אבל שנה שחלפה.
It didn't end that way. Titus was so bitter. He'd lost his job. He couldn't get it back. He lost his fiancée. She couldn't put up with his persistent anger. He lost his entire savings, and so he decided to file a lawsuit against the police and others whom he felt were responsible for his suffering.
זה לא נגמר כך. טיטוס היה כה מריר. הוא איבד את עבודתו. הוא לא יכול היה לקבל אותה חזרה. הוא איבד את ארוסתו. היא לא יכלה לעמוד בכעס התמידי שלו. הוא איבד את כל חסכונותיו, ולכן החליט להגיש תביעה נגד המשטרה ואחרים שהיו אחראים, לדעתו, לסבל שלו.
And that's when I really started working on this case, trying to figure out how did that victim go from "That one's the closest" to "I'm absolutely positive that's the guy."
וזה היה השלב בו התחלתי לעבוד על המקרה, בניסיון להבין איך הקורבן עברה מ"הוא הכי דומה." ל"אני בטוחה לגמרי שזה האדם."
Well, Titus was consumed with his civil case. He spent every waking moment thinking about it, and just days before he was to have his day in court, he woke up in the morning, doubled over in pain, and died of a stress-related heart attack. He was 35 years old.
ובכן, טיטוס שקע בתביעה האזרחית שלו. הוא חשב עליה בכל רגע ביום, וימים לפני שהגיע תורו בבית המשפט, הוא התעורר בבוקר, מקופל מכאבים, ומת מהתקף לב בעקבות הלחץ. הוא היה בן 35.
So I was asked to work on Titus' case because I'm a psychological scientist. I study memory. I've studied memory for decades. And if I meet somebody on an airplane -- this happened on the way over to Scotland -- if I meet somebody on an airplane, and we ask each other, "What do you do? What do you do?" and I say "I study memory," they usually want to tell me how they have trouble remembering names, or they've got a relative who's got Alzheimer's or some kind of memory problem, but I have to tell them I don't study when people forget. I study the opposite: when they remember, when they remember things that didn't happen or remember things that were different from the way they really were. I study false memories.
אז אני נתבקשתי לעבוד על המקרה של טיטוס כי אני מדענית פסיכולוגית. אני חוקרת זיכרון. עשיתי זאת עשרות שנים. ואם אני פוגשת מישהו במטוס -- זה קרה בדרך מעל סקוטלנד -- אם אני פוגשת מישהו במטוס, ואנחנו שואלים זה את זו “מה את עושה? מה אתה עושה?” ואני אומרת "אני חוקרת זיכרון," הם בד“כ רוצים לספר לי על הקושי שלהם לזכור שמות, או על קרוב משפחה שחלה באלצהיימר או על איזו שהיא בעיה בזיכרון, אבל אני חייבת לומר להם שאני לא חוקרת מתי אנשים שוכחים. אני חוקרת את ההיפך: מתי אנשים זוכרים, מתי הם זוכרים דברים שלא התרחשו או זוכרים דברים השונים מכפי שהיו במציאות. אני חוקרת זכרונות שווא.
Unhappily, Steve Titus is not the only person to be convicted based on somebody's false memory. In one project in the United States, information has been gathered on 300 innocent people, 300 defendants who were convicted of crimes they didn't do. They spent 10, 20, 30 years in prison for these crimes, and now DNA testing has proven that they are actually innocent. And when those cases have been analyzed, three quarters of them are due to faulty memory, faulty eyewitness memory.
לצערי, סטיב טיטוס אינו היחיד שהורשע על סמך זיכרון שווא של מישהו. בפרוייקט אחד בארה"ב, נאסף מידע על 300 אנשים חפים מפשע, 300 נאשמים שהורשעו בפשעים שהם לא ביצעו. הם ישבו 10, 20, 30 שנה בכלא על הפשעים הללו, ועכשיו בדיקות דנ"א הוכיחו שהם בעצם זכאים. וכשניתחו את המקרים הללו, 3/4 מהם נגרמו בשל זיכרון שגוי, בעיות בזיכרון של עדים.
Well, why? Like the jurors who convicted those innocent people and the jurors who convicted Titus, many people believe that memory works like a recording device. You just record the information, then you call it up and play it back when you want to answer questions or identify images. But decades of work in psychology has shown that this just isn't true. Our memories are constructive. They're reconstructive. Memory works a little bit more like a Wikipedia page: You can go in there and change it, but so can other people. I first started studying this constructive memory process in the 1970s. I did my experiments that involved showing people simulated crimes and accidents and asking them questions about what they remember. In one study, we showed people a simulated accident and we asked people, how fast were the cars going when they hit each other? And we asked other people, how fast were the cars going when they smashed into each other? And if we asked the leading "smashed" question, the witnesses told us the cars were going faster, and moreover, that leading "smashed" question caused people to be more likely to tell us that they saw broken glass in the accident scene when there wasn't any broken glass at all. In another study, we showed a simulated accident where a car went through an intersection with a stop sign, and if we asked a question that insinuated it was a yield sign, many witnesses told us they remember seeing a yield sign at the intersection, not a stop sign.
למה? כמו המושבעים שהרשיעו את האנשים הזכאים האלה, והמושבעים שהרשיעו את טיטוס, אנשים רבים מאמינים שזיכרון עובד כמו מתקן הקלטה. אתם מקליטים את המידע, ואז אתם מאחזרים אותו ומשמיעים אותו שוב כשאתם רוצים לענות על שאלות או לזהות דימויים. אבל עשרות שנות מחקר בפסיכולוגיה מראות שזה פשוט אינו נכון. הזיכרונות שלנו נבנים. הם משתחזרים. זיכרון פועל קצת יותר כמו דף בוויקיפדיה: אתם יכולים להיכנס ולשנות אותו, אבל כך גם אחרים. התחלתי לחקור את תהליך בניית הזיכרון בשנות ה-70. ערכתי ניסויים בהם הראיתי לאנשים סימולציות של פשעים ותאונות ושאלתי אותם שאלות על מה הם זוכרים. במחקר אחד הראינו לאנשים תאונה מבויימת ושאלנו אותם מה היתה מהירות הנסיעה של המכוניות כשהן פגעו זו בזו? ושאלנו אחרים, מה היתה מהירות הנסיעה של המכוניות כשהן התנגשו זו בזו? ואם אמרנו את מילת ההנחייה "התנגשו", העדים אמרו לנו שהמהירות היתה גבוהה יותר, יתרה מכך, כשהנחינו אותם ב"התנגשו" אנשים נטו יותר לומר לנו שהם ראו זכוכיות שבורות במקום התאונה, שלא היו שם כלל. במחקר אחר הראינו תאונה מבוימת בה מכונית עברה בצומת עם תמרור עצור, ואם רמזנו שזה היה תמרור "תן זכות קדימה", עדים רבים אמרו לנו שהם זוכרים תמרור כזה בצומת, ולא תמרור עצור.
And you might be thinking, well, you know, these are filmed events, they are not particularly stressful. Would the same kind of mistakes be made with a really stressful event? In a study we published just a few months ago, we have an answer to this question, because what was unusual about this study is we arranged for people to have a very stressful experience. The subjects in this study were members of the U.S. military who were undergoing a harrowing training exercise to teach them what it's going to be like for them if they are ever captured as prisoners of war. And as part of this training exercise, these soldiers are interrogated in an aggressive, hostile, physically abusive fashion for 30 minutes and later on they have to try to identify the person who conducted that interrogation. And when we feed them suggestive information that insinuates it's a different person, many of them misidentify their interrogator, often identifying someone who doesn't even remotely resemble the real interrogator.
ואולי אתם חושבים, טוב, אלה אירועים מצולמים, הם לא במיוחד מלחיצים. האם אותן שגיאות תתרחשנה במצב מלחיץ אמיתי? ממחקר שפרסמנו רק לפני כמה חודשים, יש לנו תשובה לשאלה הזו, כי מה שהיה מיוחד במחקר הזה הוא שסידרנו שאנשים יעברו חוויה מאוד מלחיצה. המשתתפים במחקר הזה היו חיילים אמריקאיים שעברו אימונים קשים שמלמדים אותם מה יקרה אם הם ייפלו בשבי. וכחלק מהאימונים הללו, החיילים נחקרים בתוקפנות, בעוינות ובהתעללות במשך 30 דקות, ואח"כ הם צריכים לנסות ולזהות את האדם שערך את החקירה הזו. וכשאנחנו מזינים אותם במידע סוגסטיבי שרומז על כך שזה אדם אחר, רבים מהם שוגים בזיהוי החוקר, ולעיתים קרובות מזהים אדם שכלל לא דומה לחוקר האמיתי.
And so what these studies are showing is that when you feed people misinformation about some experience that they may have had, you can distort or contaminate or change their memory.
ומה שהמחקרים האלה מראים הוא שכשמזינים אנשים במידע שגוי על חוויה שהם אולי עברו, ניתן לעוות או לזהם או לשנות את הזיכרון שלהם.
Well out there in the real world, misinformation is everywhere. We get misinformation not only if we're questioned in a leading way, but if we talk to other witnesses who might consciously or inadvertently feed us some erroneous information, or if we see media coverage about some event we might have experienced, all of these provide the opportunity for this kind of contamination of our memory.
בעולם האמיתי, מידע שגוי נמצא בכל מקום. אנחנו מקבלים מידע שגוי לא רק אם מתחקרים אותנו באופן מונחה, אלא גם אם אנו מדברים עם עדים אחרים שעלולים להזין אותנו במודע או לא במידע מוטעה, או אם אנחנו נחשפים לכיסוי תקשורתי על ארוע שאולי עברנו, כל אלה הן הזדמנויות לזהם את הזיכרון שלנו בדרך הזו.
In the 1990s, we began to see an even more extreme kind of memory problem. Some patients were going into therapy with one problem -- maybe they had depression, an eating disorder -- and they were coming out of therapy with a different problem. Extreme memories for horrific brutalizations, sometimes in satanic rituals, sometimes involving really bizarre and unusual elements. One woman came out of psychotherapy believing that she'd endured years of ritualistic abuse, where she was forced into a pregnancy and that the baby was cut from her belly. But there were no physical scars or any kind of physical evidence that could have supported her story. And when I began looking into these cases, I was wondering, where do these bizarre memories come from? And what I found is that most of these situations involved some particular form of psychotherapy. And so I asked, were some of the things going on in this psychotherapy -- like the imagination exercises or dream interpretation, or in some cases hypnosis, or in some cases exposure to false information -- were these leading these patients to develop these very bizarre, unlikely memories? And I designed some experiments to try to study the processes that were being used in this psychotherapy so I could study the development of these very rich false memories.
בשנות ה-90 התחלנו לראות בעיית זיכרון אפילו קיצונית יותר. כמה פציינטים נכנסו לטיפול עם בעיה אחת - למשל דיכאון או הפרעת אכילה - ויצאו מהטיפול עם בעיה אחרת. זיכרונות קיצוניים של התעללויות נוראיות, לפעמים בטקסים שטניים, לפעמים עם מרכיבים ממש מוזרים וחריגים. אשה אחת יצאה מטיפול פסיכותרפי באמונה שהיא סבלה שנים מהתעללות טקסית, בה היא נאנסה ונכנסה להריון, והתינוק נעקר מבטנה. אבל לא היו צלקות פיזיות או כל סוג של עדות פיזית שיתמכו בסיפור שלה. וכשהתחלתי לבחון את המקרים האלה, תהיתי, מאין מגיעים הזיכרונות המוזרים הללו? ומה שגיליתי הוא שרוב המצבים הללו כללו סוג מסוים מאד של פסיכותרפיה. אז שאלתי, האם חלק מהדברים שהתרחשו בטיפול הזה - כמו תרגילי דמיון או פירוש חלומות, או במקרים מסוימים היפנוזה, או במקרים מסוימים חשיפה למידע שגוי - האם הם גרמו למטופלים הללו לפתח את הזיכרונות ההזויים והלא סבירים הללו? ותיכננתי כמה ניסויים לנסות ולחקור את התהליכים ששימשו בטיפול הזה, כך שאוכל לבחון את ההתפתחות של זכרונות מזויפים כה מפורטים.
In one of the first studies we did, we used suggestion, a method inspired by the psychotherapy we saw in these cases, we used this kind of suggestion and planted a false memory that when you were a kid, five or six years old, you were lost in a shopping mall. You were frightened. You were crying. You were ultimately rescued by an elderly person and reunited with the family. And we succeeded in planting this memory in the minds of about a quarter of our subjects. And you might be thinking, well, that's not particularly stressful. But we and other investigators have planted rich false memories of things that were much more unusual and much more stressful. So in a study done in Tennessee, researchers planted the false memory that when you were a kid, you nearly drowned and had to be rescued by a life guard. And in a study done in Canada, researchers planted the false memory that when you were a kid, something as awful as being attacked by a vicious animal happened to you, succeeding with about half of their subjects. And in a study done in Italy, researchers planted the false memory, when you were a kid, you witnessed demonic possession.
באחד המחקרים הראשונים שערכנו, השתמשנו בסוגסטיה, בהשראת הפסיכותרפיה שראינו במקרים הללו, השתמשנו בסוגסטיה הזו, ושתלנו זיכרון שגוי שכשהיית ילד בן 5-6, הלכת לאיבוד בקניון. פחדת. בכית. לבסוף הציל אותך אדם זקן והחזיר אותך למשפחה. והצלחנו לשתול את הזיכרון הזה במוחם של כרבע מהנבדקים. ואולי אתם חושבים, טוב, זה לא ממש מלחיץ. אבל אנחנו וחוקרים אחרים שתלנו זיכרונות מזויפים ומפורטים של דברים שהיו הרבה יותר חריגים ומלחיצים. אז במחקר שנערך בטנסי, חוקרים השתילו זיכרון מזויף שכשהיית ילד, כמעט טבעת ומציל הציל אותך. ובמחקר שנערך בקנדה, חוקרים השתילו את הזיכרון המזויף שכשהיית ילד, קרה לך משהו נורא, כמו התקפה של בע"ח אכזרי, והצליחו עם בערך מחצית מהנבדקים שלהם. ובמחקר שנעשה באיטליה, חוקרים שתלו את הזיכרון המזויף, שכשהיית ילד, היית עד לדיבוק שטני.
I do want to add that it might seem like we are traumatizing these experimental subjects in the name of science, but our studies have gone through thorough evaluation by research ethics boards that have made the decision that the temporary discomfort that some of these subjects might experience in these studies is outweighed by the importance of this problem for understanding memory processes and the abuse of memory that is going on in some places in the world.
אני רוצה להוסיף שזה אולי נראה כאילו אנחנו גורמים לטראומה לנבדקים הללו, בשם המדע, אבל המחקרים שלנו עברו הערכה יסודית ע"י ועדות מחקר אתיות שקיבלו את ההחלטה שאי הנוחות הזמנית שחלק מהנבדקים עלולים לחוש במחקרים הללו, היא פחותה מחשיבות הבעיה הזו של הבנת תהליכי זיכרון והשימוש לרעה בזיכרון, שמתרחש במקומות מסוימים בעולם.
Well, to my surprise, when I published this work and began to speak out against this particular brand of psychotherapy, it created some pretty bad problems for me: hostilities, primarily from the repressed memory therapists, who felt under attack, and by the patients whom they had influenced. I had sometimes armed guards at speeches that I was invited to give, people trying to drum up letter-writing campaigns to get me fired. But probably the worst was I suspected that a woman was innocent of abuse that was being claimed by her grown daughter. She accused her mother of sexual abuse based on a repressed memory. And this accusing daughter had actually allowed her story to be filmed and presented in public places. I was suspicious of this story, and so I started to investigate, and eventually found information that convinced me that this mother was innocent. I published an exposé on the case, and a little while later, the accusing daughter filed a lawsuit. Even though I'd never mentioned her name, she sued me for defamation and invasion of privacy. And I went through nearly five years of dealing with this messy, unpleasant litigation, but finally, finally, it was over and I could really get back to my work. In the process, however, I became part of a disturbing trend in America where scientists are being sued for simply speaking out on matters of great public controversy.
ובכן, להפתעתי, כשפירסמתי את המחקר הזה והתחלתי להטיף נגד טיפולים מהסוג הספציפי הזה, זה יצר עבורי כמה בעיות די קשות: עוינות, בעיקר ממטפלים בזיכרונות מודחקים, שחשו שהם תחת התקפה, ומצד הפציינטים עליהם הם השפיעו. לפעמים הגיעו איתי שומרים חמושים להרצאות שהוזמנתי לתת, אנשים ניסו לארגן קמפיינים של כתיבת מכתבים, שנועדו לפטר אותי. אבל הכי גרוע היה שחשדתי שאשה, שנתבעה ע"י בתה הבוגרת, היא בעצם חפה מפשע ההתעללות. הבת האשימה את אמה בהתעללות מינית בהתבסס על זיכרון מודחק. והבת המאשימה הזו אפשרה לסיפור שלה להיות מוסרט ומוצג במקומות ציבוריים. אני חשדתי בסיפור הזה, אז התחלתי לחקור, ולבסוף מצאתי מידע ששכנע אותי שהאמא היתה חפה מאשמה. פרסמתי את ממצאי ביחס למקרה, ומעט לאחר מכן, הבת המאשימה הגישה תביעה משפטית. למרות שמעולם לא הזכרתי את שמה, היא תבעה אותי על דיבה וחדירה לפרטיות. ואני עברתי כמעט 5 שנים של התמודדות עם משפט לא נעים, אבל לבסוף, לבסוף, הוא נגמר ואני יכולתי באמת לחזור לעבודה שלי. אבל בתהליך הזה, הפכתי להיות חלק ממגמה מטרידה בארה"ב בה מדענים נתבעים על כך שהם מדברים על נושאים הנמצאים במחלוקת ציבורית גדולה.
When I got back to my work, I asked this question: if I plant a false memory in your mind, does it have repercussions? Does it affect your later thoughts, your later behaviors? Our first study planted a false memory that you got sick as a child eating certain foods: hard-boiled eggs, dill pickles, strawberry ice cream. And we found that once we planted this false memory, people didn't want to eat the foods as much at an outdoor picnic. The false memories aren't necessarily bad or unpleasant. If we planted a warm, fuzzy memory involving a healthy food like asparagus, we could get people to want to eat asparagus more. And so what these studies are showing is that you can plant false memories and they have repercussions that affect behavior long after the memories take hold.
כשחזרתי לעבודתי, שאלתי את השאלה הבאה: אם אשתול זיכרון מזויף במוחכם, האם תהיינה לכך השלכות? הם זה ישפיע על מחשבותיכם לאחר מכן? על ההתנהגויות שלכם? במחקר הראשון שלנו שתלנו זיכרון מזויף שכילד, חלית לאחר שאכלת מאכלים מסויימים: ביצים קשות, מלפפונים חמוצים, גלידת תות. ומצאנו שמרגע שהשתלנו את הזיכרון המזויף הזה, אנשים לא כ"כ רצו לאכול את המאכלים הללו בפיקניקים בטבע. זיכרונות השווא הללו אינם בהכרח רעים או בלתי נעימים. אם שתלנו זיכרון חם ונעים המעורב באוכל בריא כמו אספרגוס, יכולנו לגרום לאנשים לרצות לאכול יותר אספרגוס. ומה שהמחקרים הללו מראים הוא שניתן להשתיל זכרונות שווא ויש להם השלכות המשפיעות על ההתנהגות הרבה זמן לאחר שהזיכרון מתגבש.
Well, along with this ability to plant memories and control behavior obviously come some important ethical issues, like, when should we use this mind technology? And should we ever ban its use? Therapists can't ethically plant false memories in the mind of their patients even if it would help the patient, but there's nothing to stop a parent from trying this out on their overweight or obese teenager. And when I suggested this publicly, it created an outcry again. "There she goes. She's advocating that parents lie to their children."
ובכן, יחד עם היכולת הזו להשתיל זיכרונות ולשלוט בהתנהגות, עולות כמובן כמה שאלות מוסריות חשובות, כמו, מתי צריך להשתמש בטכנולוגייה הנפשית הזו? והאם עלינו לאסור את השימוש בה? מבחינה אתית, מטפלים לא יכולים להשתיל זיכרונות שווא במוחות המטופלים שלהם, אפילו אם זה יסייע למטופל, אבל אין דבר שימנע מהורים לנסות זאת על המתבגרת שלהם בעלת משקל יתר. וכשהצעתי זאת בציבור, זה שוב העלה זעקה. “היא שוב מתחילה. היא מעודדת הורים לשקר לילדיהם.”
Hello, Santa Claus. (Laughter)
הלו, סנטה קלאוס. (צחוק)
I mean, another way to think about this is, which would you rather have, a kid with obesity, diabetes, shortened lifespan, all the things that go with it, or a kid with one little extra bit of false memory? I know what I would choose for a kid of mine.
כלומר, דרך אחרת לחשוב על זה היא לשאול מה הייתם מעדיפים, ילד עם בעיית השמנה, סכרת, תוחלת חיים קצרה, וכל מה שקשור בכך, או ילד עם זיכרון שווא אחד קטן? אני יודעת מה הייתי בוחרת עבור הילד שלי.
But maybe my work has made me different from most people. Most people cherish their memories, know that they represent their identity, who they are, where they came from. And I appreciate that. I feel that way too. But I know from my work how much fiction is already in there. If I've learned anything from these decades of working on these problems, it's this: just because somebody tells you something and they say it with confidence, just because they say it with lots of detail, just because they express emotion when they say it, it doesn't mean that it really happened. We can't reliably distinguish true memories from false memories. We need independent corroboration. Such a discovery has made me more tolerant of the everyday memory mistakes that my friends and family members make. Such a discovery might have saved Steve Titus, the man whose whole future was snatched away by a false memory.
אבל יתכן שעבודתי הפכה אותי לשונה מרוב האנשים. רוב האנשים מוקירים את הזיכרונות שלהם, יודעים שהם מייצגים את הזהות שלהם, מי הם, מניין הגיעו. ואני מעריכה את זה. גם אני חשה כך. אבל אני יודעת מעבודתי כמה בדיות כבר נמצאות שם. אם למדתי משהו מעשרות השנים בהן אני עובדת על הבעיות הללו, זה שרק משום שמישהו אומר לכם משהו ועושה זאת בבטחון, רק משום שהוא אומר זאת בפירוט רב, רק משום שהוא מבטא רגש באומרו זאת, זה לא אומר שזה באמת קרה. אנחנו לא יכולים להבחין באופן מהימן בין זיכרונות אמת לזיכרונות שווא. אנחנו זקוקים לאישוש בלתי תלוי. תגלית זו הפכה אותי ליותר סובלנית לטעויות זיכרון יומיומיות שחברי ובני משפחתי עושים. תגלית כזו היתה יכולה להציל את סטיב טיטוס, האדם שכל עתידו נחטף ממנו ע"י זיכרון שווא.
But meanwhile, we should all keep in mind, we'd do well to, that memory, like liberty, is a fragile thing. Thank you. Thank you. Thank you. (Applause) Thanks very much. (Applause)
אך בינתיים, על כולנו לזכור, כדאי לזכור, שזיכרון, כמו חירות, הוא דבר שביר. תודה. תודה. תודה. (מחיאות כפיים) תודה רבה. (מחיאות כפיים)