Θα ήθελα να σας μιλήσω για μια δικαστική υπόθεση στην οποία εργάστηκα, που αφορά έναν άνδρα που λεγόταν Στίβ Τάιτους.
I'd like to tell you about a legal case that I worked on involving a man named Steve Titus.
Ο Τάιτους ήταν διευθυντής εστιατορίου. Ήταν 31 ετών, ζούσε στο Σιάτλ, στη Ουάσινγκτον, ήταν αρραβωνιασμένος με την Γκρέτσεν, ο γάμος του πλησίαζε κι ήταν ο έρωτας της ζωής του. Μια βραδιά, το ζευγάρι βγήκε για ένα ρομαντικό γεύμα. Βρίσκονταν στον δρόμο του γυρισμού, όταν τους σταμάτησε ένα περιπολικό. Βλέπετε, το αυτοκίνητο του Τάιτους έμοιαζε με ένα αυτοκίνητο που οδήγησε νωρίτερα ένας άνδρας που βίασε μια γυναίκα που έκανε οτοστόπ, και ο Τάιτους είχε μια κάποια ομοιότητα με τον βιαστή. Οπότε η αστυνομία φωτογράφησε τον Τάιτους, τον έβαλαν στο αρχείο εξακρίβωσης ταυτότητας, και αργότερα το έδειξαν στη γυναίκα θύμα, η οποία έδειξε την φωτογραφία του Τάιτους. Και είπε, «Αυτός μοιάζει περισσότερο». Η αστυνομία και η εισαγγελία προχώρησαν σε ποινική δίωξη, και όταν ο Στίβ Τάιτους δικάστηκε για βιασμό, το θύμα του βιασμού ανέβηκε στο έδρανο και είπε, «είμαι σίγουρη, αυτός είναι ο άνδρας.» Και ο Τάιτους καταδικάστηκε. Διακήρυξε την αθωότητά του, η οικογένειά του ούρλιαξε στους ενόρκους, η αρραβωνιαστικιά του κατέρρευσε στο πάτωμα κλαίγοντας, και ο Τάιτους οδηγήθηκε στην φυλακή.
Titus was a restaurant manager. He was 31 years old, he lived in Seattle, Washington, he was engaged to Gretchen, about to be married, she was the love of his life. And one night, the couple went out for a romantic restaurant meal. They were on their way home, and they were pulled over by a police officer. You see, Titus' car sort of resembled a car that was driven earlier in the evening by a man who raped a female hitchhiker, and Titus kind of resembled that rapist. So the police took a picture of Titus, they put it in a photo lineup, they later showed it to the victim, and she pointed to Titus' photo. She said, "That one's the closest." The police and the prosecution proceeded with a trial, and when Steve Titus was put on trial for rape, the rape victim got on the stand and said, "I'm absolutely positive that's the man." And Titus was convicted. He proclaimed his innocence, his family screamed at the jury, his fiancée collapsed on the floor sobbing, and Titus is taken away to jail.
Τι θα κάνατε λοιπόν σ' αυτό το σημείο; Τι θα κάνατε; Λοιπόν, ο Τάιτους έχασε εντελώς την πίστη του στο νομικό σύστημα εν τούτοις είχε μια ιδέα. Τηλεφώνησε στην τοπική εφημερίδα, προσέλκυσε το ενδιαφέρον ενός ερευνητή δημοσιογράφου, και ο δημοσιογράφος βρήκε τον πραγματικό βιαστή, έναν άνδρα που τελικά ομολόγησε τον βιασμό, έναν άνδρα πού πιστεύεται ότι διέπραξε 50 βιασμούς σε αυτήν την περιοχή, και όταν αυτή η πληροφορία δόθηκε στον δικαστή, ο δικαστής απελευθέρωσε τον Τάιτους.
So what would you do at this point? What would you do? Well, Titus lost complete faith in the legal system, and yet he got an idea. He called up the local newspaper, he got the interest of an investigative journalist, and that journalist actually found the real rapist, a man who ultimately confessed to this rape, a man who was thought to have committed 50 rapes in that area, and when this information was given to the judge, the judge set Titus free.
Πραγματικά εκεί θα έπρεπε να είχε τελειώσει αυτή η υπόθεση. Θα έπρεπε να είχε κλείσει. Ο Τάιτους έπρεπε να θεωρεί φρικτό αυτό το έτος, ένα έτος κατηγοριών και εκδίκασης, άλλα τελειωμένο.
And really, that's where this case should have ended. It should have been over. Titus should have thought of this as a horrible year, a year of accusation and trial, but over.
Δεν τελείωσε έτσι. Ο Τάιτους ήταν τόσο πικραμένος. Είχε χάσει τη δουλειά του. Δεν μπορούσε να την πάρει πίσω. Έχασε την αρραβωνιαστικιά του, η οποία δεν μπορούσε να αντέξει τον συνεχή θυμό του. Έχασε όλες τις οικονομίες του, και έτσι αποφάσισε να κάνει αγωγή εναντίον της αστυνομίας και άλλων, που έκρινε ότι ήταν υπεύθυνοι για τον πόνο του.
It didn't end that way. Titus was so bitter. He'd lost his job. He couldn't get it back. He lost his fiancée. She couldn't put up with his persistent anger. He lost his entire savings, and so he decided to file a lawsuit against the police and others whom he felt were responsible for his suffering.
Τότε ήταν που ξεκίνησα πραγματικά να εργάζομαι σε αυτήν την υπόθεση προσπαθώντας να καταλάβω πώς αυτό το θύμα πέρασε από το «Αυτός μοιάζει περισσότερο» στο «είμαι σίγουρη, αυτός είναι ο άνδρας.»
And that's when I really started working on this case, trying to figure out how did that victim go from "That one's the closest" to "I'm absolutely positive that's the guy."
ο Τάιτους ήταν εξουθενωμένος από την πολιτική του αγωγή. Δεν πέρναγε στιγμή που να μην την σκεφτόταν, και μόλις κάποιες μέρες πριν από την ημέρα του δικαστηρίου, ξύπνησε το πρωί, διπλωμένος από τον πόνο, και πέθανε από καρδιακή προσβολή εξαιτίας του άγχους. Ήταν 35 χρονών.
Well, Titus was consumed with his civil case. He spent every waking moment thinking about it, and just days before he was to have his day in court, he woke up in the morning, doubled over in pain, and died of a stress-related heart attack. He was 35 years old.
Μου ζητήθηκε λοιπόν να εργαστώ στην υπόθεση του Τάιτους γιατί είμαι ψυχολόγος. Ερευνώ την μνήμη. Μελέτησα την μνήμη επί δεκαετίες. Και αν συναντήσω κάποιον στο αεροπλάνο - αυτό έγινε καθώς ερχόμουν στη Σκωτία - αν συναντήσω κάποιον στο αεροπλάνο και ρωτήσουμε ο ένας τον άλλον, «Με τι ασχολείσαι;» κι εγώ απαντήσω «Μελετάω την μνήμη» συνήθως θέλουν να μού πουν, για τη δυσκολία που έχουν να θυμηθούν ονόματα, ή ότι έχουν ένα συγγενή που έχει Αλτσχάιμερ ή για κάποιου είδους πρόβλημα μνήμης, αλλά πρέπει να τους πω πως δεν μελετάω πότε οι άνθρωποι ξεχνούν, μελετάω το αντίθετο: πότε θυμούνται, πότε θυμούνται πράγματα που δεν συνέβησαν ή θυμούνται πράγματα που ήταν διαφορετικά από τον τρόπο που πραγματικά έγιναν. Μελετάω ψευδείς αναμνήσεις.
So I was asked to work on Titus' case because I'm a psychological scientist. I study memory. I've studied memory for decades. And if I meet somebody on an airplane -- this happened on the way over to Scotland -- if I meet somebody on an airplane, and we ask each other, "What do you do? What do you do?" and I say "I study memory," they usually want to tell me how they have trouble remembering names, or they've got a relative who's got Alzheimer's or some kind of memory problem, but I have to tell them I don't study when people forget. I study the opposite: when they remember, when they remember things that didn't happen or remember things that were different from the way they really were. I study false memories.
Δυστυχώς, ο Στίβ Τάιτους δεν είναι το μοναδικό πρόσωπο που καταδικάστηκε με βάση την ψευδή ανάμνηση κάποιου. Σε μια μελέτη στις Ηνωμένες Πολιτείες, συλλέχθηκαν πληροφορίες 300 αθώων ανθρώπων, 300 κατηγορούμενων που καταδικάστηκαν για εγκλήματα που δεν έκαναν. Πέρασαν 10, 20, 30 χρόνια στην φυλακή γι' αυτά τα εγκλήματα και τώρα η ανάλυση DNA απέδειξε ότι στην πραγματικότητα είναι αθώοι. Όταν αυτές οι υποθέσεις αναλύθηκαν, τρία τέταρτα εξ αυτών οφείλονταν στην ελαττωματική μνήμη των αυτοπτών μαρτύρων.
Unhappily, Steve Titus is not the only person to be convicted based on somebody's false memory. In one project in the United States, information has been gathered on 300 innocent people, 300 defendants who were convicted of crimes they didn't do. They spent 10, 20, 30 years in prison for these crimes, and now DNA testing has proven that they are actually innocent. And when those cases have been analyzed, three quarters of them are due to faulty memory, faulty eyewitness memory.
Μα γιατί; Όπως οι ένορκοι που καταδίκασαν αυτούς τους αθώους ανθρώπους και οι ένορκοι που καταδίκασαν τον Τάιτους, έτσι πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η μνήμη λειτουργεί σαν μια συσκευή εγγραφής. Γράφετε τις πληροφορίες, και τις ανακαλείτε για να τις ξαναπαίξετε όταν θέλετε ν' απαντήσετε σ' ερωτήσεις ή ν' αναγνωρίσετε εικόνες. Δεκαετίες ψυχολογικής έρευνας όμως, έχουν δείξει ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Οι μνήμες μας είναι κατασκευάσιμες. Είναι ανακατασκευάσιμες. Η μνήμη λειτουργεί πιο πολύ σαν μια σελίδα της Βικιπαίδεια: Μπορείτε να μπείτε εκεί μέσα και να την αλλάξετε, και το ίδιο μπορούν και άλλοι άνθρωποι. Ξεκίνησα για πρώτη φορά τη μελέτη της διαδικασίας της κατασκευασμένης μνήμης το 1970. Έκανα τα πειράματά μου, που μεταξύ άλλων, έδειχναν στους ανθρώπους προσομοιώσεις εγκλημάτων και ατυχημάτων και περιλάμβαναν ερωτήσεις σχετικά με το τι θυμούνται. Σε μία μελέτη, δείξαμε στους ανθρώπους μια προσομοίωση ενός ατυχήματος και ρωτήσαμε κάποια άτομα, πόσο γρήγορα κινούνταν τα αυτοκίνητα όταν συγκρούστηκαν; Ρωτήσαμε κάποια άλλα άτομα, πόσο γρήγορα κινούνταν τα αυτοκίνητα όταν συνετρίβησαν; και όταν κάναμε την κύρια ερώτηση με τη λέξη "συνετρίβησαν" οι μάρτυρες απάντησαν ότι τα αυτοκίνητα κινούνταν γρηγορότερα και επί πλέον, αυτή η ερώτηση με τη λέξη "συνετρίβησαν" έκανε τους ανθρώπους να είναι πιθανότερο να μας πούνε ότι είδαν θραύσματα γυαλιού στο χώρο του ατυχήματος όταν δεν υπήρχαν καθόλου σπασμένα γυαλιά. Σε μια άλλη ερευνητική μελέτη, δείξαμε μια προσομοίωση ατυχήματος στην οποία ένα αυτοκίνητο πέρασε μια διασταύρωση με στοπ και αν η ερώτηση υπαινίσσονταν ότι ήταν ένα σήμα παραχώρησης προτεραιότητας πολλοί μάρτυρες μας είπαν ότι θυμούνταν να έχουν δει ένα σήμα παραχώρησης προτεραιότητας στην διασταύρωση και όχι ένα σήμα στοπ.
Well, why? Like the jurors who convicted those innocent people and the jurors who convicted Titus, many people believe that memory works like a recording device. You just record the information, then you call it up and play it back when you want to answer questions or identify images. But decades of work in psychology has shown that this just isn't true. Our memories are constructive. They're reconstructive. Memory works a little bit more like a Wikipedia page: You can go in there and change it, but so can other people. I first started studying this constructive memory process in the 1970s. I did my experiments that involved showing people simulated crimes and accidents and asking them questions about what they remember. In one study, we showed people a simulated accident and we asked people, how fast were the cars going when they hit each other? And we asked other people, how fast were the cars going when they smashed into each other? And if we asked the leading "smashed" question, the witnesses told us the cars were going faster, and moreover, that leading "smashed" question caused people to be more likely to tell us that they saw broken glass in the accident scene when there wasn't any broken glass at all. In another study, we showed a simulated accident where a car went through an intersection with a stop sign, and if we asked a question that insinuated it was a yield sign, many witnesses told us they remember seeing a yield sign at the intersection, not a stop sign.
Θα πρέπει να σκέφτεστε τώρα πως αυτά είναι κινηματογραφημένα γεγονότα, δεν είναι ιδιαίτερα αγχωτικά. Θα μπορούσαν να γίνουν τα ίδια λάθη με ένα ιδιαίτερα αγχωτικό γεγονός; Σε μια μελέτη που εκδώσαμε πριν από μερικούς μήνες, απαντήσαμε σε αυτό το ερώτημα, γιατί αυτό που ήταν ασυνήθιστο με αυτή τη μελέτη είναι ότι κανονίσαμε αυτοί οι άνθρωποι να έχουν μια πολύ αγχωτική εμπειρία. Το άτομα σε αυτήν την μελέτη ήταν μέλη του στρατού των ΗΠΑ οι οποίοι υποβάλλονταν σε μια βασανιστική εκπαιδευτική άσκηση που θα τους δίδασκε πως θα είναι γι' αυτούς αν ποτέ συλληφθούν ως αιχμάλωτοι πολέμου. Ως μέρος της εκπαιδευτικής άσκησης αυτοί οι στρατιώτες ανακρίνονταν με έναν επιθετικό, εχθρικό, σωματικά καταχρηστικό τρόπο για 30 λεπτά και αργότερα έπρεπε ν' αναγνωρίσουν το άτομο που διεξήγαγε την ανάκριση. Όταν τους παρέχουμε προτεινόμενες πληροφορίες που υπονοούν ότι είναι διαφορετικό πρόσωπο, πολλοί από αυτούς κάνουν εσφαλμένη αναγνώριση του ανακριτή, συχνά αναγνωρίζοντας κάποιον που ούτε κατά διάνοια δεν μοιάζει με τον αληθινό ανακριτή.
And you might be thinking, well, you know, these are filmed events, they are not particularly stressful. Would the same kind of mistakes be made with a really stressful event? In a study we published just a few months ago, we have an answer to this question, because what was unusual about this study is we arranged for people to have a very stressful experience. The subjects in this study were members of the U.S. military who were undergoing a harrowing training exercise to teach them what it's going to be like for them if they are ever captured as prisoners of war. And as part of this training exercise, these soldiers are interrogated in an aggressive, hostile, physically abusive fashion for 30 minutes and later on they have to try to identify the person who conducted that interrogation. And when we feed them suggestive information that insinuates it's a different person, many of them misidentify their interrogator, often identifying someone who doesn't even remotely resemble the real interrogator.
Οπότε αυτό που δείχνουν οι μελέτες αυτές είναι ότι όταν παρέχεις στους ανθρώπους ψευδείς πληροφορίες για μια εμπειρία που μπορεί να είχαν, μπορείς να διαστρεβλώσεις ή να μολύνεις ή ν' αλλάξεις την μνήμη τους.
And so what these studies are showing is that when you feed people misinformation about some experience that they may have had, you can distort or contaminate or change their memory.
Εκεί έξω στον πραγματικό κόσμο η παραπληροφόρηση είναι παντού. Λαμβάνουμε παραπληροφόρηση όχι μόνο όταν ανακρινόμαστε κατά έναν κατευθυνόμενο τρόπο άλλα και αν μιλήσουμε με άλλους μάρτυρες που μπορεί συνειδητά ή ακούσια να μας παράσχουν κάποια λανθασμένη πληροφορία, ή όταν παρακολουθήσουμε την κάλυψη από τα ΜΜΕ κάποιου γεγονότος που έχουμε βιώσει, όλα αυτά παρέχουν την ευκαιρία για μια τέτοιου είδους μόλυνση της μνήμης.
Well out there in the real world, misinformation is everywhere. We get misinformation not only if we're questioned in a leading way, but if we talk to other witnesses who might consciously or inadvertently feed us some erroneous information, or if we see media coverage about some event we might have experienced, all of these provide the opportunity for this kind of contamination of our memory.
Το 1990 αρχίσαμε να παρατηρούμε ένα ακόμα πιο ακραίο είδος προβλήματος της μνήμης. Κάποιοι ασθενείς εισέρχονταν για θεραπεία με ένα πρόβλημα -- μπορεί να είχαν κατάθλιψη, μια διατροφική διαταραχή -- και έβγαιναν από τη θεραπεία με ένα διαφορετικό πρόβλημα. Ακραίες αναμνήσεις φρικτών βιαιοτήτων, κάποιες φορές σε σατανικές τελετές, ορισμένες φορές περιλάμβαναν πραγματικά περίεργα και ασυνήθιστα στοιχεία. Μια γυναίκα εξήλθε από την ψυχοθεραπεία πιστεύοντας ότι υπέμεινε χρόνια τελετουργικών βιαιοτήτων, στις οποίες εξαναγκάστηκε σε μια εγκυμοσύνη και ότι το μωρό αφαιρέθηκε χειρουργικά από την κοιλιά της. Αλλά δεν υπήρχαν ουλές η κάποιου άλλου είδους σωματικά στοιχεία που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την ιστορία της. Όταν ξεκίνησα να ερευνώ αυτές τις υποθέσεις, αναρωτιόμουν, από πού προέρχονται αυτές οι παράξενες αναμνήσεις; Αυτό που ανακάλυψα είναι ότι οι περισσότερες από αυτές τις περιπτώσεις περιλάμβαναν κάποια συγκεκριμένη μορφή ψυχοθεραπείας. Γι' αυτό αναρωτήθηκα αν κάποια από τα στοιχεία αυτής της ψυχοθεραπείας -- όπως οι ασκήσεις φαντασίας ή η ερμηνεία των ονείρων, ή σε κάποιες περιπτώσεις, ο υπνωτισμός, ή σε ορισμένες περιπτώσεις η έκθεση σε ψευδείς πληροφορίες -- αν κατεύθυναν τους ασθενείς ν' αναπτύξουν αυτές τις πολύ περίεργες, απίθανες αναμνήσεις. Σχεδίασα κάποια πειράματα για να προσπαθήσω να μελετήσω τις διαδικασίες που χρησιμοποιούνταν σε αυτή την ψυχοθεραπεία ούτως ώστε να μελετήσω την ανάπτυξη αυτών των πολύ πλούσιων ψευδών αναμνήσεων.
In the 1990s, we began to see an even more extreme kind of memory problem. Some patients were going into therapy with one problem -- maybe they had depression, an eating disorder -- and they were coming out of therapy with a different problem. Extreme memories for horrific brutalizations, sometimes in satanic rituals, sometimes involving really bizarre and unusual elements. One woman came out of psychotherapy believing that she'd endured years of ritualistic abuse, where she was forced into a pregnancy and that the baby was cut from her belly. But there were no physical scars or any kind of physical evidence that could have supported her story. And when I began looking into these cases, I was wondering, where do these bizarre memories come from? And what I found is that most of these situations involved some particular form of psychotherapy. And so I asked, were some of the things going on in this psychotherapy -- like the imagination exercises or dream interpretation, or in some cases hypnosis, or in some cases exposure to false information -- were these leading these patients to develop these very bizarre, unlikely memories? And I designed some experiments to try to study the processes that were being used in this psychotherapy so I could study the development of these very rich false memories.
Σε μια από τις πρώτες μελέτες που κάναμε, χρησιμοποιήσαμε την υπόδειξη, μια μέθοδο εμπνευσμένη από την ψυχοθεραπεία που είδαμε σ' αυτές τις περιπτώσεις, χρησιμοποιήσαμε αυτού του είδους την υπόδειξη και εμφυτεύσαμε μια ψεύτικη μνήμη ότι όταν ήσουν παιδί, πέντε ή έξι χρονών, είχες χαθεί σ' ένα εμπορικό κέντρο. Ήσουν έντρομος. Έκλαιγες. Τελικά σωζόσουν από ένα ηλικιωμένο άτομο και ξαναέσμιγες με την οικογένεια σου. Τα καταφέραμε να εμφυτεύσουμε αυτήν την ανάμνηση στο μυαλό του ενός τετάρτου των υποκειμένων μας. Θα πρέπει να σκέφτεστε, πως αυτό δεν είναι ιδιαίτερα αγχωτικό. Αλλά εμείς και άλλοι ερευνητές έχουμε εμφυτεύσει πλούσιες ψευδείς αναμνήσεις πραγμάτων που ήταν πολύ πιο περίεργα και πιο αγχωτικά. Έτσι, σε μια έρευνα που έγινε στο Τενεσί, οι ερευνητές εμφύτευσαν την ψευδή ανάμνηση, ότι όταν ήσουν παιδί, έφτασες πολύ κοντά στον πνιγμό και σώθηκες από ένα ναυαγοσώστη. Σε μία έρευνα που έγινε στον Καναδά, οι ερευνητές εμφύτευσαν την ψευδή ανάμνηση, με επιτυχία στα μισά άτομα, ότι όταν ήταν παιδιά, τους συνέβη κάτι τόσο τρομερό όσο μια επίθεση από ένα άγριο ζώο. Και σε μια έρευνα στην Ιταλία, οι ερευνητές εμφύτευσαν την ψευδή ανάμνηση, ότι όταν ήσουν παιδί, έγινες μάρτυρας δαιμονικής κατοχής.
In one of the first studies we did, we used suggestion, a method inspired by the psychotherapy we saw in these cases, we used this kind of suggestion and planted a false memory that when you were a kid, five or six years old, you were lost in a shopping mall. You were frightened. You were crying. You were ultimately rescued by an elderly person and reunited with the family. And we succeeded in planting this memory in the minds of about a quarter of our subjects. And you might be thinking, well, that's not particularly stressful. But we and other investigators have planted rich false memories of things that were much more unusual and much more stressful. So in a study done in Tennessee, researchers planted the false memory that when you were a kid, you nearly drowned and had to be rescued by a life guard. And in a study done in Canada, researchers planted the false memory that when you were a kid, something as awful as being attacked by a vicious animal happened to you, succeeding with about half of their subjects. And in a study done in Italy, researchers planted the false memory, when you were a kid, you witnessed demonic possession.
Θα ήθελα να προσθέσω ότι μπορεί να φαίνεται ότι τραυματίζουμε αυτά τα πειραματικά υποκείμενα στον όνομα της επιστήμης, αλλά οι έρευνές μας έχουν περάσει από ενδελεχή αξιολόγηση από συμβούλια ερευνητικής δεοντολογίας που πήραν την απόφαση, ότι η προσωρινή ταλαιπωρία που κάποια από αυτά τα άτομα ενδέχεται να βιώσουν σε αυτές τις έρευνες αντισταθμίζεται από την σημασία αυτού του προβλήματος για την κατανόηση των διεργασιών της μνήμης και για την κατάχρηση της μνήμης που βρίσκεται σε εξέλιξη σε κάποια μέρη του κόσμου.
I do want to add that it might seem like we are traumatizing these experimental subjects in the name of science, but our studies have gone through thorough evaluation by research ethics boards that have made the decision that the temporary discomfort that some of these subjects might experience in these studies is outweighed by the importance of this problem for understanding memory processes and the abuse of memory that is going on in some places in the world.
Λοιπόν, προς μεγάλη μου έκπληξη, όταν δημοσίευσα αυτή τη δουλειά και ξεκίνησα να μιλάω ανοιχτά ενάντια σ' αυτού του είδους την ψυχοθεραπεία, δημιουργήθηκαν κάποια σοβαρά προβλήματα για εμένα: εχθρότητες, κυρίως από θεραπευτές των καταπιεσμένων αναμνήσεων που αισθάνονταν να δέχονται επίθεση, και από ασθενείς τους οποίους είχαν επηρεάσει. Μερικές φορές είχα οπλισμένους φρουρούς στις ομιλίες που με είχαν καλέσει να δώσω, άτομα που οργάνωναν εκστρατείες γραπτών επιστολών για να με διώξουν. Αλλά μάλλον το χειρότερο ήταν οι υποψίες μου ότι μια γυναίκα ήταν αθώα για την κακοποίηση που κατηγορούνταν από την ενήλικη κόρη της. Κατηγορούσε την μητέρα της για σεξουαλική κακοποίηση βασιζόμενη σε μια καταπιεσμένη μνήμη. Και αυτή η κόρη κατήγορος είχε επιτρέψει η ιστορία της να κινηματογραφηθεί και να παρουσιαστεί σε δημόσιους χώρους. Μου φάνηκε ύποπτη αυτή η ιστορία, και έτσι ξεκίνησα να διερευνώ, και τελικά βρήκα πληροφορίες που με έπεισαν ότι η μητέρα ήταν αθώα. Δημοσίευσα μια αποκαλυπτική έκθεση για την υπόθεση, και λίγο αργότερα η κατήγορος κόρη κατέθεσε αγωγή. Ακόμα κι αν δεν είχα ποτέ αναφέρει το όνομά της, μου έκανε μήνυσε για συκοφαντική δυσφήμιση και παραβίαση της ιδιωτικής της ζωής. Πέρασα περίπου πέντε χρόνια αντιμετωπίζοντας αυτή την μπερδεμένη και δυσάρεστη προσφυγή αλλά τελικά, επιτέλους τέλειωσε και μπόρεσα πραγματικά να ξεκινήσω πάλι τη δουλειά μου. Στην πορεία όμως έγινα μέρος μιας ανησυχητικής τάσης στην Αμερική όπου οι επιστήμονες μηνύονται για την απλή αναφορά τους σε ζητήματα μεγάλης δημόσιας αντιπαράθεσης.
Well, to my surprise, when I published this work and began to speak out against this particular brand of psychotherapy, it created some pretty bad problems for me: hostilities, primarily from the repressed memory therapists, who felt under attack, and by the patients whom they had influenced. I had sometimes armed guards at speeches that I was invited to give, people trying to drum up letter-writing campaigns to get me fired. But probably the worst was I suspected that a woman was innocent of abuse that was being claimed by her grown daughter. She accused her mother of sexual abuse based on a repressed memory. And this accusing daughter had actually allowed her story to be filmed and presented in public places. I was suspicious of this story, and so I started to investigate, and eventually found information that convinced me that this mother was innocent. I published an exposé on the case, and a little while later, the accusing daughter filed a lawsuit. Even though I'd never mentioned her name, she sued me for defamation and invasion of privacy. And I went through nearly five years of dealing with this messy, unpleasant litigation, but finally, finally, it was over and I could really get back to my work. In the process, however, I became part of a disturbing trend in America where scientists are being sued for simply speaking out on matters of great public controversy.
Όταν γύρισα πίσω στην δουλεία μου, έκανα αυτήν την ερώτηση: Αν εμφυτεύσω μια ψευδή ανάμνηση στο μυαλό σας, υπάρχουν επιπτώσεις; Επηρεάζει τις μελλοντικές σας σκέψεις, τη μελλοντική σας συμπεριφορά; Η πρώτη μας μελέτη, εμφύτευσε μια ψευδή ανάμνηση πως αρρωστήσατε ως παιδί, λόγω της κατανάλωσης συγκεκριμένων τροφών: βραστά αυγά, αγγουράκια τουρσί, παγωτό φράουλα. Διαπιστώσαμε ότι από τη στιγμή που εμφυτεύαμε την ψευδή ανάμνηση, τα άτομα δεν ήθελαν να τρώνε αυτά τα τρόφιμα τόσο πολύ σε ένα υπαίθριο πικ-νικ. Οι ψευδές αναμνήσεις δεν είναι απαραιτήτως κακές ή δυσάρεστες. Αν εμφυτεύαμε μια ζεστή, ασαφή ανάμνηση που εμπεριέχει μια υγιεινή τροφή, όπως τα σπαράγγια θα μπορούσαμε να κάνουμε τους ανθρώπους να τρώνε τα σπαράγγια περισσότερο. Και έτσι αυτό που δείχνουν οι μελέτες αυτές είναι ότι μπορείς να εμφυτεύσεις ψευδείς αναμνήσεις και ότι έχουν επιπτώσεις που επηρεάζουν την συμπεριφορά πολύ μετά το ρίζωμα τους.
When I got back to my work, I asked this question: if I plant a false memory in your mind, does it have repercussions? Does it affect your later thoughts, your later behaviors? Our first study planted a false memory that you got sick as a child eating certain foods: hard-boiled eggs, dill pickles, strawberry ice cream. And we found that once we planted this false memory, people didn't want to eat the foods as much at an outdoor picnic. The false memories aren't necessarily bad or unpleasant. If we planted a warm, fuzzy memory involving a healthy food like asparagus, we could get people to want to eat asparagus more. And so what these studies are showing is that you can plant false memories and they have repercussions that affect behavior long after the memories take hold.
Λοιπόν, μαζί με αυτή την ικανότητα εμφύτευσης αναμνήσεων και ελέγχου της συμπεριφοράς προφανώς γεννιούνται κάποια σημαντικά ηθικά προβλήματα, όπως, το πότε θα πρέπει να χρησιμοποιούμε αυτήν εγκεφαλική τεχνολογία, και αν θα πρέπει κάποτε να απαγορεύσουμε τη χρήση της. Οι θεραπευτές δεν μπορούν να εμφυτεύσουν ψευδείς αναμνήσεις με ηθικό τρόπο στο μυαλό των ασθενών τους ακόμα κι αν θα βοηθούσε τον ασθενή, αλλά τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει έναν γονιό από το να προσπαθήσει να το κάνει στον υπέρβαρο ή παχύσαρκο έφηβο του. Όταν το πρότεινα αυτό δημοσίως, προκάλεσε πάλι κατακραυγή. «Εκεί το πάει. Υποστηρίζει ότι οι γονείς λένε ψέμματα στα παιδιά τους.»
Well, along with this ability to plant memories and control behavior obviously come some important ethical issues, like, when should we use this mind technology? And should we ever ban its use? Therapists can't ethically plant false memories in the mind of their patients even if it would help the patient, but there's nothing to stop a parent from trying this out on their overweight or obese teenager. And when I suggested this publicly, it created an outcry again. "There she goes. She's advocating that parents lie to their children."
Γεια σου, Άγιε Βασίλη. (Γέλια)
Hello, Santa Claus. (Laughter)
Θέλω να πω, ένας άλλος τρόπος για να το σκεφτούμε είναι, τι θα προτιμούσατε να έχετε, ένα παιδί με παχυσαρκία, διαβήτη, μικρότερη διάρκεια ζωής, όλα τα πράγματα που συνεπάγονται μ' αυτό, ή ένα παιδί με ένα μικρό επιπλέον κομμάτι ψευδούς μνήμης; Ξέρω τι θα διάλεγα εγώ για το παιδί μου.
I mean, another way to think about this is, which would you rather have, a kid with obesity, diabetes, shortened lifespan, all the things that go with it, or a kid with one little extra bit of false memory? I know what I would choose for a kid of mine.
Αλλά μπορεί η δουλειά μου να με έκανε διαφορετική από τους περισσότερους ανθρώπους. Οι περισσότεροι άνθρωποι λατρεύουν τις αναμνήσεις τους, ξέρουν ότι αντιπροσωπεύουν την ταυτότητά τους, ποιοι είναι, από πού ήρθαν. Και το εκτιμώ αυτό. Έτσι αισθάνομαι κι εγώ. Αλλά ξέρω από τη δουλειά μου πόση μυθοπλασία υπάρχει ήδη εκεί μέσα. Αν έμαθα κάτι από αυτές τις δεκαετίες δουλειάς πάνω σε αυτά τα προβλήματα, είναι αυτό: Μόνο και μόνο επειδή κάποιος σας λέει κάτι και το λέει με αυτοπεποίθηση, μόνο και μόνο επειδή το λέει με πολύ λεπτομέρεια, μόνο και μόνο επειδή εκφράζει τα συναισθήματά του όταν το λέει, αυτό δεν σημαίνει ότι πραγματικά συνέβη. Δεν μπορούμε αξιόπιστα να διακρίνουμε αληθινές αναμνήσεις από ψευδές αναμνήσεις. Χρειαζόμαστε ανεξάρτητη επιβεβαίωση. Μια τέτοια ανακάλυψη με έχει κάνει πιο ανεκτική στα καθημερινά λάθη της μνήμης που κάνουν οι φίλοι μου και τα μέλη της οικογένειάς μου. Μια τέτοια ανακάλυψη θα μπορούσε να είχε σώσει τον Στίβ Τίτους, ο άνθρωπος του οποίου ολόκληρο το μέλλον αρπάχτηκε από μια ψευδή ανάμνηση.
But maybe my work has made me different from most people. Most people cherish their memories, know that they represent their identity, who they are, where they came from. And I appreciate that. I feel that way too. But I know from my work how much fiction is already in there. If I've learned anything from these decades of working on these problems, it's this: just because somebody tells you something and they say it with confidence, just because they say it with lots of detail, just because they express emotion when they say it, it doesn't mean that it really happened. We can't reliably distinguish true memories from false memories. We need independent corroboration. Such a discovery has made me more tolerant of the everyday memory mistakes that my friends and family members make. Such a discovery might have saved Steve Titus, the man whose whole future was snatched away by a false memory.
Αλλά εν τω μεταξύ, θα πρέπει όλοι να έχουμε κατά νου, και καλά θα κάναμε, ότι η μνήμη, όπως η ελευθερία, είναι ένα εύθραυστο πράγμα. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα) Ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα)
But meanwhile, we should all keep in mind, we'd do well to, that memory, like liberty, is a fragile thing. Thank you. Thank you. Thank you. (Applause) Thanks very much. (Applause)