Like many of us, I've had several careers in my life, and although they've been varied, my first job set the foundation for all of them. I was a home-birth midwife throughout my 20s. Delivering babies taught me valuable and sometimes surprising things, like how to start a car at 2am. when it's 10 degrees below zero.
Zoals bij zovelen onder ons was mijn loopbaan erg gevarieerd. Ondanks de variatie heeft mijn eerste job de basis gelegd voor mijn verdere carrière. Als twintiger was ik een vroedvrouw aan huis. Bevallingen begeleiden leerde me waardevolle en soms verrassende zaken, zoals hoe een wagen te starten om 2 uur 's morgens, wanneer het -10 graden is.
(Laughter)
(Gelach)
Or how to revive a father who's fainted at the sight of blood.
Of hoe een vader te laten bijkomen die flauwviel bij het zien van bloed.
(Laughter)
(Gelach)
Or how to cut the umbilical cord just so, to make a beautiful belly button.
Of hoe de navelstreng zo te knippen dat je een mooie navel krijgt.
But those aren't the things that stuck with me or guided me when I stopped being a midwife and started other jobs. What stuck with me was this bedrock belief that each one of us comes into this world with a unique worth. When I looked into the face of a newborn, I caught a glimpse of that worthiness, that sense of unapologetic selfhood, that unique spark. I use the word "soul" to describe that spark, because it's the only word in English that comes close to naming what each baby brought into the room.
Maar dat zijn niet de zaken die me bijbleven of me richting gaven toen ik stopte als vroedvrouw en een andere richting uitging. Wat me bijbleef, was de fundamentele overtuiging dat elk van ons op de wereld komt met een unieke waarde. Wanneer ik in het gezicht van een pasgeborene keek, ving ik daarvan een glimp op, van dat gevoel van eigenheid, die unieke sprankel. Ik gebruik het woord 'ziel' om die sprankel te beschrijven, omdat dat het enige woord is dat ook maar enigszins kan beschrijven wat elke baby met zich mee bracht.
Every newborn was as singular as a snowflake, a matchless mash-up of biology and ancestry and mystery. And then that baby grows up, and in order to fit into the family, to conform to the culture, to the community, to the gender, that little one begins to cover its soul, layer by layer. We're born this way, but --
Elke pasgeborene was zo uniek als een sneeuwvlokje, een onovertroffen mix van biologie, herkomst en mysterie. Vervolgens groeit die baby op en om in de familie te passen, om zich aan te passen aan de cultuur, aan de gemeenschap, aan het geslacht, begint het kind zijn ziel te bedekken, laag voor laag. We worden op deze manier geboren, maar --
(Laughter)
(Gelach)
But as we grow, a lot of things happen to us that make us ... want to hide our soulful eccentricities and authenticity. We've all done this. Everyone in this room is a former baby --
Wanneer we opgroeien, gebeuren er veel zaken die ervoor zorgen dat we... onze eigenaardigheden en authenticiteit willen verbergen. We hebben dit allen gedaan. Iedereen in deze ruimte was ooit een baby --
(Laughter)
(Gelach)
with a distinctive birthright. But as adults, we spend so much of our time uncomfortable in our own skin, like we have ADD: authenticity deficit disorder. But not those babies -- not yet. Their message to me was: uncover your soul and look for that soul-spark in everyone else. It's still there.
met uitgesproken rechten. Maar als volwassenen zitten we zo vaak slecht in ons vel, alsof we een aandoening hebben waardoor we onze eigenheid niet kunnen behouden. In tegenstelling tot die baby's -- voor even dan toch. Hun boodschap aan mij was: bevrijd je ziel en zoek naar die individuele sprankel in elk ander mens. Het is er nog.
And here's what I learned from laboring women. Their message was about staying open, even when things are painful. A woman's cervix normally looks like this. It's a tight little muscle at the base of the uterus. And during labor, it has to stretch from this to this. Ouch! If you fight against that pain, you just create more pain, and you block what wants to be born.
En dit leerde ik van het assisteren bij bevallingen. Hun boodschap was om open te blijven staan, zelfs wanneer het pijnlijk is. De baarmoederhals ziet er normaal zo uit. Het is een strakke kleine spier aan de basis van baarmoeder. En tijdens de bevalling moet het rekken van dit tot dit. Au! Wanneer je tegen die pijn vecht, creëer je enkel meer pijn en blokkeer je wat geboren wil worden.
I'll never forget the magic that would happen when a woman stopped resisting the pain and opened. It was as if the forces of the universe took notice and sent in a wave of help. I never forgot that message, and now, when difficult or painful things happen to me in my life or my work, of course at first I resist them, but then I remember what I learned from the mothers: stay open. Stay curious. Ask the pain what it's come to deliver. Something new wants to be born.
Ik zal nooit de magie vergeten van een vrouw die stopte zich tegen de pijn te verzetten en zich ervoor openstelde. Het was alsof de universele krachten het opmerkten en een golf van hulp stuurden. Ik vergat die boodschap nooit, en nu, wanneer ik het moeilijk heb, of wanneer iets pijnlijk gebeurt in mijn leven of in mijn werk, dan spartel ik initieel nog tegen, maar dan denk ik aan wat ik leerde van de moeders: sta ervoor open. Blijf nieuwsgierig. Vraag aan de pijn wat het komt brengen. Iets nieuws wil geboren worden.
And there was one more big soulful lesson, and that one I learned from Albert Einstein. He wasn't at any of the births, but --
Er was nog een grote les en die leerde ik van Albert Einstein. Hij was niet bij de geboortes, maar --
(Laughter)
(Gelach)
It was a lesson about time. At the end of his life, Albert Einstein concluded that our normal, hamster-wheel experience of life is an illusion. We run round and round, faster and faster, trying to get somewhere. And all the while, underneath surface time is this whole other dimension where the past and the present and the future merge and become deep time. And there's nowhere to get to.
Het was een les over 'tijd'. Op het einde van zijn leven concludeerde Albert Einstein dat onze normale ervaring van het leven, als dat van een hamster in zijn wiel, een illusie is. We lopen rond en rond, sneller en sneller, om ergens te proberen te geraken. Maar ondertussen bestaat onder die oppervlakkige tijd een andere dimensie, waarbij het verleden, het heden en de toekomst samen komen en diepe tijd worden. En daarin hoeven we nergens te geraken.
Albert Einstein called this state, this dimension, "only being." And he said when he experienced it, he knew sacred awe. When I was delivering babies, I was forced off the hamster wheel. Sometimes I had to sit for days, hours and hours, just breathing with the parents; just being. And I got a big dose of sacred awe.
Albert Einstein noemde deze staat, deze dimensie, 'enkel zijn'. En hij zei dat wanneer hij het ervoer, hij een heilig respect voelde. Wanneer ik hielp bij bevallingen moest ik van het hamsterwiel afstappen. Soms moest ik urenlang, dagenlang zitten, gewoon ademhalen met de ouders; gewoon zijn. En ik kreeg een grote dosis heilig respect.
So those are the three lessons I took with me from midwifery. One: uncover your soul. Two: when things get difficult or painful, try to stay open. And three: every now and then, step off your hamster wheel into deep time.
Dus dit zijn de drie lessen die ik meenam uit mijn tijd als vroedvrouw. Eén: laat je ziel vrij. Twee: wanneer het leven moeilijk of pijnlijk is, probeer ervoor open te staan. En drie: stap zo nu en dan af van het hamsterwiel en stap in de diepe tijd.
Those lessons have served me throughout my life, but they really served me recently, when I took on the most important job of my life thus far.
Deze lessen zijn gans mijn leven van pas gekomen, maar recent kwamen ze me echt van pas, toen ik de belangrijkste job in mijn leven aannam.
Two years ago, my younger sister came out of remission from a rare blood cancer, and the only treatment left for her was a bone marrow transplant. And against the odds, we found a match for her, who turned out to be me. I come from a family of four girls, and when my sisters found out that I was my sister's perfect genetic match, their reaction was, "Really? You?"
Twee jaar geleden kwam mijn jongere zus uit remissie van een zeldzaam type bloedkanker en de enige behandeling die nog overbleef was een beenmergtransplantatie. En tegen alle verwachtingen in, vonden we een match voor haar. Dat bleek ik te zijn. Ik kom uit een gezin met vier meisjes en toen mijn zussen te weten kwamen dat ik de perfecte genetische match was, was hun reactie: "Echt? Jij?"
(Laughter)
(Gelach)
"A perfect match for her?" Which is pretty typical for siblings. In a sibling society, there's lots of things. There's love and there's friendship and there's protection. But there's also jealousy and competition and rejection and attack. In siblinghood, that's where we start assembling many of those first layers that cover our soul.
"Een perfecte match voor haar?" Wat nogal typisch is voor zussen. In de relatie tussen zussen zijn er veel gevoelens. Er is liefde en er is vriendschap en er is bescherming. Maar er is ook jaloezie en competitie en afstoting en aanval. In de relatie met zussen en broers leggen we de eerste lagen over onze ziel.
When I discovered I was my sister's match, I went into research mode. And I discovered that the premise of transplants is pretty straightforward. You destroy all the bone marrow in the cancer patient with massive doses of chemotherapy, and then you replace that marrow with several million healthy marrow cells from a donor. And then you do everything you can to make sure that those new cells engraft in the patient. I also learned that bone marrow transplants are fraught with danger. If my sister made it through the near-lethal chemotherapy, she still would face other challenges. My cells might attack her body. And her body might reject my cells. They call this rejection or attack, and both could kill her.
Toen ik te weten kwam dat ik de match was voor mijn zus, ging ik in onderzoeksmodus. En ik ontdekte dat het principe van transplantatie erg helder is. Men vernietigt het beenmerg van de kankerpatiënt volledig met enorme dosissen chemotherapie en dan vervangt men het beenmerg met miljoenen gezonde beenmergcellen van een donor. En dan doet men al het mogelijke om ervoor te zorgen dat deze nieuwe cellen zich vastzetten in de patiënt. Ik leerde ook dat beenmergtransplantaties beladen zijn met gevaren. Als mijn zus de bijna-dodelijke chemotherapie overleefde, zou ze nog steeds voor andere uitdagingen komen te staan. Mijn cellen konden haar lichaam aanvallen. En haar lichaam kon mijn cellen afstoten. Ze noemen dit afstoting of aanval en beide konden haar het leven kosten.
Rejection. Attack. Those words had a familiar ring in the context of being siblings. My sister and I had a long history of love, but we also had a long history of rejection and attack, from minor misunderstandings to bigger betrayals. We didn't have the kind of the relationship where we talked about the deeper stuff; but, like many siblings and like people in all kinds of relationships, we were hesitant to tell our truths, to reveal our wounds, to admit our wrongdoings.
Afstoting. Aanval. Die woorden deden een belletje rinkelen in de relatie tussen zussen. Mijn zus en ik hadden een lange geschiedenis van liefde, maar we hadden ook een lange geschiedenis van afstoting en aanval, van kleine misverstanden tot groter verraad. We hadden niet het soort relatie waarin we over de diepere zaken praatten; maar, zoals zoveel zussen en broers, en zoals in zoveel types relaties, aarzelden we om elkaar de waarheid te vertellen, om onze kwetsuren te laten zien, om onze vergissingen toe te geven.
But when I learned about the dangers of rejection or attack, I thought, it's time to change this. What if we left the bone marrow transplant up to the doctors, but did something that we later came to call our "soul marrow transplant?" What if we faced any pain we had caused each other, and instead of rejection or attack, could we listen? Could we forgive? Could we merge? Would that teach our cells to do the same?
Maar toen ik leerde over de gevaren van afstoting of aanval, vond ik dat ik hierin verandering moest brengen. Wat als we de beenmergtransplantatie aan de dokters lieten, maar iets deden wat we later onze 'ziels-mergtransplantatie' zouden noemen? Wat als we de pijn die we elkaar gedaan hadden onder ogen zagen en in plaats van af te stoten of aan te vallen, we zouden luisteren? We zouden vergeven? We zouden samensmelten? Zou dat onze cellen leren hetzelfde te doen?
To woo my skeptical sister, I turned to my parents' holy text: the New Yorker Magazine.
Om mijn sceptische zus ervoor te winnen, wendde ik me tot de bijbel van mijn ouders: the New Yorker Magazine.
(Laughter)
(Gelach)
I sent her a cartoon from its pages as a way of explaining why we should visit a therapist before having my bone marrow harvested and transplanted into her body. Here it is.
Ik stuurde haar hieruit een cartoon om uit te leggen waarom we een therapeut moesten opzoeken, vooraleer mijn beenmerg afgenomen en in haar lichaam getransplanteerd werd. Hier is het.
"I have never forgiven him for that thing I made up in my head."
"Ik heb hem nooit vergeven voor datgene wat ik verzonnen had in mijn hoofd."
(Laughter)
(Gelach)
I told my sister we had probably been doing the same thing, carting around made-up stories in our heads that kept us separate. And I told her that after the transplant, all of the blood flowing in her veins would be my blood, made from my marrow cells, and that inside the nucleus of each of those cells is a complete set of my DNA. "I will be swimming around in you for the rest of your life," I told my slightly horrified sister.
Ik vertelde mijn zus dat wij waarschijnlijk hetzelfde gedaan hadden, rondjes draaien om zelf verzonnen verhalen die ons gescheiden hielden. En ik vertelde haar dat na de transplantatie al het bloed in haar aderen mijn bloed zou zijn, gecreëerd uit mijn beenmergcellen, en dat in de kern van al die cellen een complete set van mijn DNA zou zitten. "Ik zal in jou zwemmen voor de rest van jouw leven," vertelde ik mijn lichtjes geschokte zus.
(Laughter)
(Gelach)
"I think we better clean up our relationship."
"Ik denk dat we onze relatie beter opruimen."
A health crisis makes people do all sorts of risky things, like quitting a job or jumping out of an airplane and, in the case of my sister, saying "yes" to several therapy sessions, during which we got down to the marrow. We looked at and released years of stories and assumptions about each other and blame and shame until all that was left was love.
Gezondheidsproblemen zorgen ervoor dat mensen risico's nemen, zoals ontslag nemen of uit een vliegtuig springen en, in het geval van mijn zus, 'ja' zeggen op meerdere sessies bij de therapeut, waarbij we tot op het bot gingen. We keken naar jaren van verhalen en lieten ze los, net zoals veronderstellingen over elkaar en beschuldigingen en schaamte tot er enkel liefde overbleef.
People have said I was brave to undergo the bone marrow harvest, but I don't think so. What felt brave to me was that other kind of harvest and transplant, the soul marrow transplant, getting emotionally naked with another human being, putting aside pride and defensiveness, lifting the layers and sharing with each other our vulnerable souls. I called on those midwife lessons: uncover your soul. Open to what's scary and painful. Look for the sacred awe.
Mensen hebben me gezegd dat ik moedig was om beenmerg te laten afnemen, maar dat geloof ik niet. Wat wel als moedig aanvoelde, was die andere afname of transplantatie, de ziels-mergtransplantatie, emotioneel naakt zijn met een ander individu, een defensieve houding en trots opzij zetten, de lagen weghalen en onze kwetsbare zielen delen. Ik ging terug naar de lessen als vroedvrouw: laat je ziel vrij. Sta open voor wat beangstigend en pijnlijk is. Zoek naar het heilige respect.
Here I am with my marrow cells after the harvest. That's they call it -- "harvest," like it's some kind of bucolic farm-to-table event --
Hier sta ik met mijn beenmergcellen na de afname. In het Engels noemen ze het 'oogst', alsof het een soort landelijke van-boer-tot-tafel gebeurtenis is --
(Laughter)
(Gelach)
Which I can assure you it is not. And here is my brave, brave sister receiving my cells. After the transplant, we began to spend more and more time together. It was as if we were little girls again. The past and the present merged. We entered deep time. I left the hamster wheel of work and life to join my sister on that lonely island of illness and healing. We spent months together -- in the isolation unit, in the hospital and in her home.
Ik kan u verzekeren dat het dat niet is. En hier is mijn moedige, moedige zus, die mijn cellen ontvangt. Na de transplantatie begonnen we meer en meer tijd samen te spenderen. Het was alsof we terug meisjes waren. Het verleden en het heden kwamen samen. We stapten diepe tijd in. Ik verliet het hamsterwiel van werk en leven om mijn zus bij te staan op dat eenzame eiland van ziekte en genezing. We spendeerden maanden samen -- op de isolatie-afdeling, in het ziekenhuis en bij haar thuis.
Our fast-paced society does not support or even value this kind of work. We see it as a disruption of real life and important work. We worry about the emotional drain and the financial cost -- and, yes, there is a financial cost. But I was paid in the kind of currency our culture seems to have forgotten all about. I was paid in love. I was paid in soul. I was paid in my sister.
Onze snelle maatschappij ondersteunt noch waardeert dit type werk. We zien het als een onderbreking van het echte leven en belangrijk werk. We maken ons zorgen over de emotionele en financiële kosten -- en ja, er waren kosten. Maar ik werd betaald in een munteenheid die onze cultuur precies vergeten is. Ik werd betaald in liefde. Ik werd betaald in ziel. Ik werd betaald in mijn zus.
My sister said the year after transplant was the best year of her life, which was surprising. She suffered so much. But she said life never tasted as sweet, and that because of the soul-baring and the truth-telling we had done with each other, she became more unapologetically herself with everyone. She said things she'd always needed to say. She did things she always wanted to do. The same happened for me. I became braver about being authentic with the people in my life. I said my truths, but more important than that, I sought the truth of others.
Een jaar na de transplantatie zei mijn zus dat dit het beste jaar van haar leven was, wat verrassend was. Ze had zoveel geleden. Maar ze zei dat het leven nooit zo zacht aanvoelde en dat dankzij het delen van onze ziel en het elkaar vertellen van de waarheid, ze meer, zonder excuses, zichzelf kon zijn bij iedereen. Ze zei zaken die ze altijd al had willen zeggen. Ze deed zaken die ze altijd al had willen doen. Hetzelfde gebeurde met mij. Ik werd moediger om waarachtig te zijn met de mensen in mijn leven. Ik vertelde mijn waarheden, maar belangrijker dan dat, ik zocht de waarheden van anderen.
It wasn't until the final chapter of this story that I realized just how well midwifery had trained me. After that best year of my sister's life, the cancer came roaring back, and this time there was nothing more the doctors could do. They gave her just a couple of months to live.
Het was pas op het einde van dit laatste hoofdstuk van het verhaal dat ik besefte hoe goed vroedvrouw zijn me geholpen had. Na dat beste jaar in het leven van mijn zus kwam de kanker terug, en dit keer was er niks wat de dokters nog konden doen. Ze gaven haar enkel nog een paar maanden te leven.
The night before my sister died, I sat by her bedside. She was so small and thin. I could see the blood pulsing in her neck. It was my blood, her blood, our blood. When she died, part of me would die, too.
De nacht voor mijn zus stierf, zat ik naast haar bed. Ze was zo klein en mager. Ik kon het bloed zien stromen in haar nek. Het was mijn bloed, haar bloed, ons bloed. Wanneer ze stierf, zou een stuk van mij met haar mee sterven.
I tried to make sense of it all, how becoming one with each other had made us more ourselves, our soul selves, and how by facing and opening to the pain of our past, we'd finally been delivered to each other, and how by stepping out of time, we would now be connected forever.
Ik probeerde het te begrijpen, hoe het één worden met elkaar ons meer onszelf gemaakt had, onze ziel-zelf, en hoe we, door het onder ogen zien en het openstaan voor de pijn uit ons verleden, we elkaar beter begrepen, en hoe we, door uit de tijd te stappen, we voor altijd verbonden zouden zijn.
My sister left me with so many things, and I'm going to leave you now with just one of them. You don't have to wait for a life-or-death situation to clean up the relationships that matter to you, to offer the marrow of your soul and to seek it in another. We can all do this. We can be like a new kind of first responder, like the one to take the first courageous step toward the other, and to do something or try to do something other than rejection or attack. We can do this with our siblings and our mates and our friends and our colleagues. We can do this with the disconnection and the discord all around us. We can do this for the soul of the world.
Mijn zus liet me zoveel zaken na en ik zal jullie er nu één van meegeven. Je hoeft niet te wachten op een levensbedreigende situatie om relaties die ertoe doen op te schonen, om wat 'ziels-merg' te geven en het te zoeken in een ander. We kunnen dit allemaal doen. We kunnen een nieuw type hulpverlener worden, iemand die de moedige eerste toenadering zoekt tot de ander, en om iets te doen of iets proberen te doen wat geen afstoting of aanval is. We kunnen dit doen met broers of zussen en onze kameraden en onze vrienden en collega's. We kunnen dit doen ondanks de vervreemding en de verdeeldheid rondom ons. We kunnen dit doen voor de ziel van de maatschappij.
Thank you.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)