Όπως πολλοί από εμάς, είχα πολλές καριέρες στη ζωή μου, και παρόλο που ήταν ποικίλες, η πρώτη μου δουλειά έβαλε τα θεμέλια για όλες τις άλλες. Στα 20 ήμουν μαμμή για τοκετούς στο σπίτι. Nα ξεγεννώ μωρά με δίδαξε πολύτιμα, και μερικές φορές, αναπάντεχα πράγματα, όπως πώς να βάζεις μπρος ένα αυτοκίνητο στις 2 το πρωί, όταν έχει μείον 10 βαθμούς.
Like many of us, I've had several careers in my life, and although they've been varied, my first job set the foundation for all of them. I was a home-birth midwife throughout my 20s. Delivering babies taught me valuable and sometimes surprising things, like how to start a car at 2am. when it's 10 degrees below zero.
(Γέλια)
(Laughter)
Ή πώς να επαναφέρεις έναν πατέρα που λιποθύμησε βλέποντας αίμα.
Or how to revive a father who's fainted at the sight of blood.
(Γέλια)
(Laughter)
Ή πως να κόψεις τον ομφάλιο λώρο με τέτοιο τρόπο, ώστε να φτάξεις έναν ωραίο αφαλό.
Or how to cut the umbilical cord just so, to make a beautiful belly button.
Αλλά αυτά δεν είναι τα πράγματα που μου έμειναν ή με καθοδήγησαν όταν έπαψα να είμαι μαμμή και ξεκίνησα άλλες δουλειές. Αυτό που μου έμεινε ήταν η βασική αρχή ότι καθένας από εμάς έρχεται στον κόσμο με μια μοναδική αξία. Όταν κοιτούσα το πρόσωπο ενός νεογέννητου, έβλεπα μια φευγαλέα αναλαμπή αυτής της αξίας, αυτής της αμετανόητης μοναδικότητας, αυτής της μοναδικής σπίθας. Χρησιμοποιώ τη λέξη «ψυχή» για να περιγράψω αυτή τη σπίθα, γιατί είναι η μόνη λέξη στα Αγγλικά που μπορεί να περιγράψει κάπως αυτό που κάθε μωρό έφερνε μέσα στο χώρο.
But those aren't the things that stuck with me or guided me when I stopped being a midwife and started other jobs. What stuck with me was this bedrock belief that each one of us comes into this world with a unique worth. When I looked into the face of a newborn, I caught a glimpse of that worthiness, that sense of unapologetic selfhood, that unique spark. I use the word "soul" to describe that spark, because it's the only word in English that comes close to naming what each baby brought into the room.
Κάθε νεογέννητο ήταν μοναδικό σαν μια χιονονιφάδα. Ένας απαράμιλλος συνδυασμός βιολογίας, γενεαλογίας και μυστηρίου. Μετά αυτό το μωρό μεγαλώνει, και για να ταιριάξει στην οικογένεια, να ενσωματωθεί στην κουλτούρα, την κοινωνία, το φύλο, αυτό το μικρούλι αρχίζει σιγά-σιγά να καλύπτει την ψυχή του. Γεννιόμαστε έτσι, αλλά --
Every newborn was as singular as a snowflake, a matchless mash-up of biology and ancestry and mystery. And then that baby grows up, and in order to fit into the family, to conform to the culture, to the community, to the gender, that little one begins to cover its soul, layer by layer. We're born this way, but --
(Γέλια)
(Laughter)
καθώς μεγαλώνουμε, πολλά πράγματα μας συμβαίνουν που μας κάνουν... να θέλουμε να κρύψουμε την ιδιαιτερότητα και την αυθεντικότητά μας. Όλοι το έχουμε κάνει αυτό. Όλοι σε αυτό το δωμάτιο είναι ένα πρώην μωρό --
But as we grow, a lot of things happen to us that make us ... want to hide our soulful eccentricities and authenticity. We've all done this. Everyone in this room is a former baby --
(Γέλια)
(Laughter)
με ένα ξεχωριστό εκ γενετής δικαίωμα. Αλλά σαν ενήλικες, περνάμε τόσο χρόνο νιώθοντας άβολα στο πετσί μας, λες και έχουμε ΔΕΑ: Διαταραχή Έλλειψης Αυθεντικότητας. Αλλά όχι αυτά τα μωρά. Όχι ακόμα. Το μήνυμά τους προς εμένα ήταν: Ξεσκέπασε την ψυχή σου και ψάξε για αυτή την σπίθα της ψυχής μέσα σε όλους τους άλλους. Είναι ακόμα εκεί.
with a distinctive birthright. But as adults, we spend so much of our time uncomfortable in our own skin, like we have ADD: authenticity deficit disorder. But not those babies -- not yet. Their message to me was: uncover your soul and look for that soul-spark in everyone else. It's still there.
Ορίστε τι έμαθα από τις γυναίκες που γεννούσαν. Το μήνυμά τους ήταν να μένουμε ανοιχτοί, ακόμα και όταν τα πράγματα είναι επίπονα. Ο τράχηλος μιας γυναίκας είναι κάπως έτσι. Είναι ένας σφιχτός μικρός μυς στη βάση της μήτρας. Κατά τη διάρκεια του τοκετού, πρέπει ν' ανοίξει από εδώ μέχρι εκεί. Άουτς! Αν αντισταθείς στον πόνο, απλά θα προκαλέσεις περισσότερο πόνο, και θα εμποδίσεις αυτό που θέλει να γεννηθεί.
And here's what I learned from laboring women. Their message was about staying open, even when things are painful. A woman's cervix normally looks like this. It's a tight little muscle at the base of the uterus. And during labor, it has to stretch from this to this. Ouch! If you fight against that pain, you just create more pain, and you block what wants to be born.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μαγεία που υπήρχε όταν η γυναίκα σταματούσε να αντιστέκεται στον πόνο και άνοιγε. Ήταν λες και οι δυνάμεις του σύμπαντος το καταλάβαιναν και έστελναν ένα κύμα βοήθειας. Ποτέ δεν ξέχασα αυτό το μήνυμα, και τώρα, όταν μου συμβαίνουν δύσκολα ή επίπονα πράγματα στη ζωή μου ή στη δουλειά μου, φυσικά στην αρχή τους αντιστέκομαι, αλλά μετά θυμάμαι τι έμαθα από τις μητέρες: Να μένεις ανοιχτός. Να παραμένεις περίεργος. Να ρωτάς τον πόνο τι ήρθε να σου φέρει. Κάτι νέο θέλει να γεννηθεί.
I'll never forget the magic that would happen when a woman stopped resisting the pain and opened. It was as if the forces of the universe took notice and sent in a wave of help. I never forgot that message, and now, when difficult or painful things happen to me in my life or my work, of course at first I resist them, but then I remember what I learned from the mothers: stay open. Stay curious. Ask the pain what it's come to deliver. Something new wants to be born.
Υπήρχε κι άλλο ένα μεγάλο μάθημα ψυχής, που έμαθα από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν. Δεν ήταν σε καμία από τις γέννες, αλλά --
And there was one more big soulful lesson, and that one I learned from Albert Einstein. He wasn't at any of the births, but --
(Γέλια)
(Laughter)
Ήταν ένα μάθημα για τον χρόνο. Στο τέλος της ζωής του, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν συμπέρανε ότι ο σύνηθες τρόπος που ζούμε, σαν τα χάμστερ που γυρίζουν τη ρόδα, είναι μια ψευδαίσθηση. Τρέχουμε γύρω γύρω, όλο και πιο γρήγορα, προσπαθώντας να φτάσουμε κάπου. Την ίδια ώρα, κάτω από τον εξωτερικό χρόνο υπάρχει μια εντελώς άλλη διάσταση όπου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ενώνονται, γίνονται βαθύς χρόνος, και δεν έχουμε κάπου να πάμε.
It was a lesson about time. At the end of his life, Albert Einstein concluded that our normal, hamster-wheel experience of life is an illusion. We run round and round, faster and faster, trying to get somewhere. And all the while, underneath surface time is this whole other dimension where the past and the present and the future merge and become deep time. And there's nowhere to get to.
Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν αποκάλεσε αυτή την κατάσταση, αυτή τη διάσταση, απλά, «Υπάρχω». Είπε πως όταν το βίωσε αυτό, κατάλαβε τι σημαίνει ιερό δέος. Όταν ξεγεννούσα μωρά, αναγκαζόμουν να κατέβω από τη ρόδα του χάμστερ. Μερικές φορές έπρεπε να κάθομαι για μέρες και ατελείωτες ώρες, απλά να αναπνέω με τους γονείς, απλά να υπάρχω. Έπαιρνα μεγάλη δόση ιερού δέους.
Albert Einstein called this state, this dimension, "only being." And he said when he experienced it, he knew sacred awe. When I was delivering babies, I was forced off the hamster wheel. Sometimes I had to sit for days, hours and hours, just breathing with the parents; just being. And I got a big dose of sacred awe.
Οπότε, αυτά είναι τα τρία μαθήματα που πήρα από τη μαιευτική. Ένα: Ξεσκέπασε την ψυχή σου. Δύο: Όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα ή επίπονα, προσπάθησε να μείνεις ανοιχτός. Και τρία: Μια στο τόσο, κατέβα από τη ρόδα του χάμστερ και μπες στον βαθύ χρόνο.
So those are the three lessons I took with me from midwifery. One: uncover your soul. Two: when things get difficult or painful, try to stay open. And three: every now and then, step off your hamster wheel into deep time.
Αυτά τα μαθήματα με βοήθησαν σε όλη τη ζωή μου, αλλά με βοήθησαν περισσότερο πρόσφατα, όταν ανέλαβα τη σημαντικότερη δουλειά της ζωής μου μέχρι στιγμής.
Those lessons have served me throughout my life, but they really served me recently, when I took on the most important job of my life thus far.
Πριν δυο χρόνια, η μικρότερη αδερφή μου, είχε υποτροπή μιας σπάνιας μορφής καρκίνου του αίματος, και η μόνη θεραπεία που απέμενε να κάνει ήταν μεταμόσχευση μυελού των οστών. Παρά τις δυσκολίες, βρήκαμε συμβατό δότη, που αποδείχθηκε πως ήμουν εγώ. Προέρχομαι από μια οικογένεια τεσσάρων κοριτσιών, και όταν οι αδερφές μου έμαθαν ότι εγώ ήμουν ο τέλειος δότης για την αδερφή μας, η αντίδρασή τους ήταν: «Αλήθεια; Εσύ;»
Two years ago, my younger sister came out of remission from a rare blood cancer, and the only treatment left for her was a bone marrow transplant. And against the odds, we found a match for her, who turned out to be me. I come from a family of four girls, and when my sisters found out that I was my sister's perfect genetic match, their reaction was, "Really? You?" (Laughter)
(Γέλια)
"A perfect match for her?"
«Ο τέλειος δότης;» Αυτό είναι συνηθισμένο για αδέρφια. Σε μια κοινωνία αδερφών, υπάρχουν πολλά πράγματα. Υπάρχει αγάπη, υπάρχει φιλία, υπάρχει προστασία, αλλά επίσης υπάρχει ζήλια, ανταγωνισμός, απόρριψη και επίθεση. Όταν έχουμε αδέρφια ξεκινάμε να διαμορφώνουμε πολλά από τα πρώτα στρώματα που καλύπτουν την ψυχή μας.
Which is pretty typical for siblings. In a sibling society, there's lots of things. There's love and there's friendship and there's protection. But there's also jealousy and competition and rejection and attack. In siblinghood, that's where we start assembling many of those first layers that cover our soul.
Όταν ανακάλυψα ότι ήμουν συμβατή με την αδερφή μου, μπήκα σε ρυθμό έρευνας. Ανακάλυψα ότι... η υπόθεση μεταμόσχευση είναι αρκετά ξεκάθαρη. Καταστρέφουν όλο τον μυελό των οστών στον ασθενή με καρκίνο με τεράστιες δόσεις χημειοθεραπείας, και μετά αντικαθιστούν αυτόν τον μυελό με πολλά εκατομμύρια υγιή κύτταρα μυελού ενός δότη. Μετά κάνουν ό,τι μπορούν για να σιγουρευτούν ότι ο ασθενής θα αφομοιώσει τα νέα κύτταρα. Έμαθα, επίσης, ότι οι μεταμοσχεύσεις μυελού των οστών εμπεριέχουν πολλούς κινδύνους. Αν η αδερφή μου γλίτωνε από την σχεδόν θανατηφόρα χημειοθεραπεία, θα είχε ν' αντιμετωπίσει κι άλλες προκλήσεις. Τα κύτταρά μου θα μπορούσαν να επιτεθούν στο σώμα της και το σώμα της θα μπορούσε να απορρίψει τα κύτταρά μου. Αυτά ονομάζονται απόρριψη ή επίθεση, και τα δύο θα μπορούσαν να την σκοτώσουν.
When I discovered I was my sister's match, I went into research mode. And I discovered that the premise of transplants is pretty straightforward. You destroy all the bone marrow in the cancer patient with massive doses of chemotherapy, and then you replace that marrow with several million healthy marrow cells from a donor. And then you do everything you can to make sure that those new cells engraft in the patient. I also learned that bone marrow transplants are fraught with danger. If my sister made it through the near-lethal chemotherapy, she still would face other challenges. My cells might attack her body. And her body might reject my cells. They call this rejection or attack, and both could kill her.
Απόρριψη. Επίθεση. Αυτές οι λέξεις είχαν κάτι γνώριμο στο πλαίσιο του να έχεις αδέρφια. Η αδερφή μου κι εγώ είχαμε μια μεγάλη προϊστορία αγάπης, αλλά είχαμε και μια μεγάλη προϊστορία απόρριψης και επίθεσης, από ασήμαντες παρεξηγήσεις σε μεγαλύτερες προδοσίες. Δεν είχαμε το είδος της σχέσης όπου θα μιλούσαμε για βαθύτερα πράγματα, αλλά, όπως πολλά αδέρφια, και όπως όλοι άνθρωποι σε κάθε είδους σχέση, διστάζαμε να πούμε τις αλήθειες μας, να αποκαλύψουμε τις πληγές μας, να παραδεχτούμε τα λάθη μας.
Rejection. Attack. Those words had a familiar ring in the context of being siblings. My sister and I had a long history of love, but we also had a long history of rejection and attack, from minor misunderstandings to bigger betrayals. We didn't have the kind of the relationship where we talked about the deeper stuff; but, like many siblings and like people in all kinds of relationships, we were hesitant to tell our truths, to reveal our wounds, to admit our wrongdoings.
Αλλά όταν έμαθα για τους κινδύνους της απόρριψης ή της επίθεσης, σκέφτηκα πως ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτό. Τι θα γινόταν αν αφήναμε τη μεταμόσχευση μυελού των οστών στους γιατρούς, αλλά κάναμε κάτι που αργότερα ονομάσαμε «μεταμόσχευση μυελού της ψυχής»; Τι θα γινόταν αν αντιμετωπίζαμε κάθε πόνο που είχε προκαλέσει η μία στην άλλη, και αντί να απορρίψουμε ή να επιτεθούμε, να μπορέσουμε να ακούσουμε, να συγχωρήσουμε, να ενωθούμε; Θα μπορούσαμε να διδάξουμε τα κύτταρά μας να κάνουν το ίδιο;
But when I learned about the dangers of rejection or attack, I thought, it's time to change this. What if we left the bone marrow transplant up to the doctors, but did something that we later came to call our "soul marrow transplant?" What if we faced any pain we had caused each other, and instead of rejection or attack, could we listen? Could we forgive? Could we merge? Would that teach our cells to do the same?
Για να στηρίξω τη διστακτική αδερφή μου, στράφηκα στη βίβλο των γονιών μου: το περιοδικό New Yorker.
To woo my skeptical sister, I turned to my parents' holy text: the New Yorker Magazine.
(Γέλια)
(Laughter)
Της έστειλα ένα καρτούν από τις σελίδες του για να της εξηγήσω γιατί έπρεπε να επισκεφτούμε έναν ψυχολόγο πριν μου πάρουν μυελό των οστών και τον μεταμοσχεύσουν στο σώμα της. Να το.
I sent her a cartoon from its pages as a way of explaining why we should visit a therapist before having my bone marrow harvested and transplanted into her body. Here it is.
«Δεν τον συγχώρησα ποτέ για αυτό το πράγμα που επινόησα».
"I have never forgiven him for that thing I made up in my head."
(Γέλια)
(Laughter)
Είπα στην αδερφή μου ότι πιθανώς κάναμε το ίδιο, κουβαλώντας στο μυαλό μας επινοημένες ιστορίες που μας κρατούσαν χωριστά. Της είπα ότι μετά τη μεταμόσχευση, όλο το αίμα που θα κυλούσε στις φλέβες της θα ήταν το δικό μου, φτιαγμένο από τα κύτταρα του μυελού μου, και ότι μέσα στον πυρήνα καθενός από αυτά τα κύτταρα υπάρχει ένα πλήρες σετ του γενετικού μου υλικού. «Θα κολυμπάω μέσα σου για το υπόλοιπο της ζωής σου», είπα στην κάπως τρομοκρατημένη αδερφή μου.
I told my sister we had probably been doing the same thing, carting around made-up stories in our heads that kept us separate. And I told her that after the transplant, all of the blood flowing in her veins would be my blood, made from my marrow cells, and that inside the nucleus of each of those cells is a complete set of my DNA. "I will be swimming around in you for the rest of your life," I told my slightly horrified sister.
(Γέλια)
(Laughter)
«Νομίζω πως καλό θα ήταν να ξεκαθαρίσουμε τη σχέση μας».
"I think we better clean up our relationship."
Μία κρίση υγείας κάνει τους ανθρώπους να κάνουν ριψοκίνδυνα πράγματα, όπως να παραιτηθούν από τη δουλειά τους ή να πηδήξουν από ένα αεροπλάνο και στην περίπτωση της αδερφής μου, να πει το «ναι» για αρκετές θεραπευτικές συνεδρίες, κατά τη διάρκεια των οποίων φτάσαμε μέχρι τον μυελό. Κοιτάξαμε και απελευθερώσαμε ιστορίες χρόνων, υποθέσεις που έκανε η μία για την άλλη, κατηγορίες και ντροπή, μέχρι που στο τέλος απέμεινε μόνο η αγάπη.
A health crisis makes people do all sorts of risky things, like quitting a job or jumping out of an airplane and, in the case of my sister, saying "yes" to several therapy sessions, during which we got down to the marrow. We looked at and released years of stories and assumptions about each other and blame and shame until all that was left was love.
Οι άνθρωποι λένε ότι ήμουν γενναία που υποβλήθηκα σε συγκομιδή μυελού των οστών, αλλά εγώ δεν το νομίζω. Αυτό για το οποίο νιώθω γενναία είναι το άλλο είδος συγκομιδής και μεταμόσχευσης: η μεταμόσχευση μυελού της ψυχής, που γυμνώθηκα συναισθηματικά με έναν άλλο άνθρωπο, βάζοντας στην άκρη την περηφάνια και την άμυνα, ξεσκεπάζοντας τα στρώματα, και μοιράζοντας μεταξύ μας τις ευάλωτες ψυχές μας. Ανέτρεξα σε εκείνα τα μαθήματα μαιευτικής: Ξεσκέπασε την ψυχή σου. Μείνε ανοιχτή σε οτιδήποτε τρομακτικό και επίπονο. Ψάξε για το ιερό δέος.
People have said I was brave to undergo the bone marrow harvest, but I don't think so. What felt brave to me was that other kind of harvest and transplant, the soul marrow transplant, getting emotionally naked with another human being, putting aside pride and defensiveness, lifting the layers and sharing with each other our vulnerable souls. I called on those midwife lessons: uncover your soul. Open to what's scary and painful. Look for the sacred awe.
Εδώ είμαι με τα κύτταρα μυελού μου μετά τη συγκομιδή. Έτσι το ονομάζουν. Συγκομιδή. Λες και είναι κάτι που πάει από το χωράφι στο τραπέζι.
Here I am with my marrow cells after the harvest. That's they call it -- "harvest," like it's some kind of bucolic farm-to-table event --
(Γέλια)
(Laughter)
Σας διαβεβαιώ πως δεν είναι έτσι. Να και η πολύ γενναία αδερφή μου που λαμβάνει τα κύτταρά μου. Μετά τη μεταμόσχευση, αρχίσαμε να περνάμε όλο και περισσότερο χρόνο μαζί. Ήταν σαν να ήμαστε μικρές ξανά. Το παρελθόν και το παρόν ενώθηκαν. Μπήκαμε στον βαθύ χρόνο. Άφησα τη ρόδα του χάμστερ της δουλειάς και της ζωής για να συνοδέψω την αδερφή μου σε αυτό το μοναχικό νησί της ασθένειας και της ίασης. Περάσαμε μήνες μαζί, στην μονάδα απομόνωσης, στο νοσοκομείο και στο σπίτι της.
Which I can assure you it is not. And here is my brave, brave sister receiving my cells. After the transplant, we began to spend more and more time together. It was as if we were little girls again. The past and the present merged. We entered deep time. I left the hamster wheel of work and life to join my sister on that lonely island of illness and healing. We spent months together -- in the isolation unit, in the hospital and in her home.
Η πολυάσχολη κοινωνία μας δεν υποστηρίζει, ούτε καν εκτιμά, αυτού του είδους την εργασία. Το βλέπουμε σαν αναστάτωση της αληθινής ζωής και της σημαντικής δουλειάς. Ανησυχούμε για τη συναισθηματική εξάντληση και το οικονομικό κόστος. Ναι, υπάρχει οικονομικό κόστος, αλλά εγώ πληρώθηκα με το είδος του νομίσματος που η κοινωνία μας φαίνεται να έχει ξεχάσει εντελώς: Πληρώθηκα με αγάπη. Πληρώθηκα με ψυχή. Πληρώθηκα με την αδερφή μου.
Our fast-paced society does not support or even value this kind of work. We see it as a disruption of real life and important work. We worry about the emotional drain and the financial cost -- and, yes, there is a financial cost. But I was paid in the kind of currency our culture seems to have forgotten all about. I was paid in love. I was paid in soul. I was paid in my sister.
Η αδερφή μου είπε ότι η χρονιά μετά τη μεταμόσχευση ήταν η καλύτερη της ζωής της, το οποίο με εξέπληξε. Υπέφερε τόσο πολύ. Αλλά είπε πως η ζωή ποτέ δεν είχε τόσο γλυκιά γεύση, και ότι εξαιτίας της απογύμνωσης της ψυχής και της αλήθειας που ειπώθηκε μεταξύ μας, έγινε από μόνη της λιγότερο απολογητική με όλους. Είπε πράγματα που πάντα είχε ανάγκη να πει. Έκανε πράγματα που πάντα ήθελε να κάνει. Το ίδιο συνέβη και με μένα. Έγινα πιο γενναία στο να είμαι αυθεντική με τους ανθρώπους στη ζωή μου. Έλεγα τις αλήθειες μου, αλλά το σημαντικότερο ήταν, πως έψαχνα την αλήθεια των άλλων.
My sister said the year after transplant was the best year of her life, which was surprising. She suffered so much. But she said life never tasted as sweet, and that because of the soul-baring and the truth-telling we had done with each other, she became more unapologetically herself with everyone. She said things she'd always needed to say. She did things she always wanted to do. The same happened for me. I became braver about being authentic with the people in my life. I said my truths, but more important than that, I sought the truth of others.
Μέχρι το τελευταίο κεφάλαιο αυτής της ιστορίας δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο καλά με είχε εκπαιδεύσει η μαιευτική. Μετά από την καλύτερη χρονιά της ζωής της αδερφής μου, ο καρκίνος επέστρεψε δριμύτερος, και αυτή τη φορά οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι. Της έδωσαν απλά δύο μήνες ζωής.
It wasn't until the final chapter of this story that I realized just how well midwifery had trained me. After that best year of my sister's life, the cancer came roaring back, and this time there was nothing more the doctors could do. They gave her just a couple of months to live.
Τη νύχτα πριν πεθάνει η αδερφή μου, έκατσα δίπλα της στο κρεβάτι. Ήταν τόσο μικροκαμωμένη και αδύνατη. Μπορούσα να δω το αίμα να πάλλεται στο λαιμό της. Ήταν το αίμα μου, το αίμα της, το αίμα μας. Όταν πέθανε, πέθανε κι ένα μέρος μου.
The night before my sister died, I sat by her bedside. She was so small and thin. I could see the blood pulsing in her neck. It was my blood, her blood, our blood. When she died, part of me would die, too.
Προσπάθησα να βγάλω νόημα απ' όλα αυτά. Πώς το ότι γίναμε ένα μας έκανε να είμαστε περισσότερο ο εαυτός μας, ο ψυχικός εαυτός μας, και πώς αντιμετωπίζοντας και μένοντας ανοιχτές στον πόνο του παρελθόντος μας, τελικά βρήκαμε η μια την άλλη, και πώς βγαίνοντας έξω από το χρόνο, τώρα είμαστε συνδεδεμένες για πάντα.
I tried to make sense of it all, how becoming one with each other had made us more ourselves, our soul selves, and how by facing and opening to the pain of our past, we'd finally been delivered to each other, and how by stepping out of time, we would now be connected forever.
Η αδερφή μου με άφησε με τόσα πολλά πράγματα, και θα σας αφήσω τώρα με μόλις ένα από αυτά: Δεν χρειάζεται να περιμένετε μια κατάσταση ζωής ή θανάτου για να ξεκαθαρίσετε τις σχέσεις που είναι σημαντικές για εσάς, για να προσφέρετε τον μυελό της ψυχής σας και να τον αναζητήσετε στους άλλους. Όλοι μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Μπορούμε να είμαστε σαν ένα νέο είδος διασώστη, να είμαστε εκείνοι που θα κάνουν το πρώτο γενναίο βήμα προς τον άλλον, και να κάνουμε ή να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό απ' το να απορρίψουμε ή να επιτεθούμε. Μπορούμε να το κάνουμε με τα αδέρφια μας, με τους συντρόφους μας, με τους φίλους και τους συναδέλφους μας. Μπορούμε να το κάνουμε με την αποσύνδεση και τη διχόνοια που υπάρχει γύρω μας. Μπορούμε να το κάνουμε για την ψυχή του κόσμου.
My sister left me with so many things, and I'm going to leave you now with just one of them. You don't have to wait for a life-or-death situation to clean up the relationships that matter to you, to offer the marrow of your soul and to seek it in another. We can all do this. We can be like a new kind of first responder, like the one to take the first courageous step toward the other, and to do something or try to do something other than rejection or attack. We can do this with our siblings and our mates and our friends and our colleagues. We can do this with the disconnection and the discord all around us. We can do this for the soul of the world.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)