Roald Amundsen had spent nearly two years preparing his Arctic expedition. He had secured funding from the Norwegian Crown and hand-picked a trusted crew. He’d even received the blessing of the famed explorer Fridtjof Nansen, along with the use of his ship, Fram, specially constructed to withstand the ice. Now, with the voyage departing, he had one final announcement to his shipmates: They were going to head in the opposite direction.
Roald Amundsen Kuzey Kutbu yolculuğuna hazırlanmak için neredeyse iki yılını harcadı. Norveç Kraliyeti'nden maddi destek aldı ve güvenilir ekibini dikkatle seçti. Ünlü kâşif Fridtjof Nansen'in iyi dileklerini ve buza dayanmak üzere inşa edilmiş gemisi Fram'i aldı. Yolculuk başlarken, gemi ekibine son bir duyurusu vardı:
By the early 20th century, nearly every region of the globe had been visited and mapped, with only two key locations remaining: the North Pole, deep in the frozen waters of the Arctic region, and the South Pole, nestled within a recently discovered icy continent in the vast Antarctic Ocean. A veteran of several expeditions, Amundsen had long dreamed of reaching the North Pole. But in 1909, amidst his preparations, news came that the American explorers Frederick Cook and Robert Peary had staked rival claims to the achievement. Instead of abandoning the planned voyage, Amundsen decided to alter its course to what he called “the last great problem.”
Ters yöne gideceklerdi. 20. yüzyıl başlarında yerkürenin neredeyse her bölgesi ziyaret edilip haritalanmıştı, sadece iki önemli yer dışında: Kuzey Kutup bölgesindeki donmuş suların dibindeki Kuzey Kutbu ve büyük Antarktika Okyanusu'ndaki yeni keşfedilmiş buzlu kıtanın içindeki Güney Kutbu. Birçok keşif seferi yapan Amundsen uzun zamandır Kuzey Kutbu'na ulaşmanın hayalini kuruyordu. Ancak 1909'da hazırlık yaparken Amerikan kâşifler Frederick Cook ve Robert Peary'nin başardıklarını iddia eden haber geldi . Planladıkları yolculuğu bırakmak yerine,
But Amundsen’s crew weren’t the only ones kept in the dark. British naval officer Robert F. Scott had already visited the Antarctic, and was leading his own South Pole expedition. Now, as Scott’s ship Terra Nova reached Melbourne in 1910, he was greeted with the news that Amundsen was also heading south. Reluctantly, Scott found himself pitted against the Norwegian in what the newspapers called a ‘race to the Pole.’
Amundsen yönünü “son büyük problem” dediği tarafa değiştirmeye karar verdi. Ancak bir tek Amundsen’in ekibi habersiz değildi. İngiliz deniz subayı Robert F. Scott Antarktika'yı zaten ziyaret etmişti ve kendisi de Güney Kutbu'na yolculuk düzenliyordu. Scott'ın gemisi Terra Nova 1910'da Melbourne'e vardı, orada Amundsen'in de güneye doğru gittiği haberini aldı. İsteksizce Scott kendini Norveçli ile yarışırken buldu, gazeteler buna “Kutba Yarış“ adını verdiler.
Yet if it was a race, it was a strange one. The expeditions left at different times from different locations, and they had very different plans for the journey. Amundsen was focused solely on reaching the Pole. Informed by his Arctic exploration, he drew on both Inuit and Norwegian experience, arriving with a small team of men and more than a hundred dogs. His explorers were clothed in sealskin and furs, as well as specially designed skis and boots. But Scott's venture was more complicated. Launching an extensive scientific research expedition, he traveled with over three times more men than Amundsen, alongside over 30 dogs, 19 Siberian ponies, and three state-of-the-art motorized sledges. But these additional tools and bodies weighed down the ship as it battled the storms of the southern ocean. And as they finally began to lay supplies, they found both their ponies and motor-sledges ineffective in the harsh ice and snow.
Ancak eğer bu bir yarışsa, garip bir yarıştı. Yolculuk farklı zamanlarda, farklı yerlerden başlamıştı ve seyahat için farklı planları vardı. Amundsen sadece Kutba ulaşmaya odaklanmıştı. Kuzey Kutbu keşiflerinden bilgisiyle, hem Eskimo, hem de Norveç deneyimlerinden yararlandı, küçük bir ekiple yüzden fazla köpeği topladı. Kâşifleri fok balığı derisi ve kürkleri, aynı zamanda da özel tasarlanmış kayaklar ve botlar giyiyordu. Ancak Scott'ın macerası daha karmaşıktı. Yoğun bir bilimsel araştrma yolculuğu başlatarak, Amundsen'den üç kat fazla adamla yolculuk yaptı, bunun yanında 30 köpek, 19 Siberya midillisi ve üç tane son teknoloji motorlu kızak vardı. Fakat bu ek araçlar ve cisimler güney okyanusunun fırtınalarında savaş verirken gemiye ağırlık yaptı. Sonunda malzemeleri yaymaya başlayınca, hem midillilerinin, hem de motorlu kızaklarının şiddetli buzda ve karda etkisiz kaldığını anladılar.
In the spring of 1911, after waiting out the long polar night, both parties began the journey south. Scott’s team traveled over the Beardmore Glacier, following the path of Ernest Shackleton's earlier attempt to reach the pole. But although this course had been documented, it proved slow and laborious. Meanwhile, despite an initial false start, Amundsen’s five-man team made good time using a previously uncharted route through the same Transantarctic Mountains. They stayed ahead of Scott’s team, and on December 14, arrived first at their desolate destination.
1911 baharında, uzun kutup gecesini bekledikten sonra, iki ekip de güneye yolculuğuna başladı. Scott’ın ekibi Ernest Shackleton'ın kutba ulaşmak üzere daha önceki denemesinin yolunu takip ederek Beardmore Buzulu'ndan gitti. Ancak bu yol da önce belgelendiyse de, yavaş ve zahmetliydi. Bu arada yanlış başlangıca rağmen Amundsen’in beş kişilik ekibi Transantarktika dağlarından daha önce geçilmemiş bir yolu kullanırken yolu hızla katettiler. Scott’n ekibinin önüne geçtiler ve 14 Aralık'ta ıssız hedeflerine ilk olarak vardılar.
To avoid the ambiguity that surrounded Cook and Peary’s North Pole claims, Amundsen’s team traversed the area in a grid to make sure they covered the Pole’s location. Along with flags and a tent marker, they left a letter for Scott, which would not be found until over a month later. But when Scott’s party finally reached the pole, losing the ‘race’ was the least of their problems. On the way back towards the camp, two of the five men succumbed to frostbite starvation, and exhaustion. The remaining explorers hoped for a prearranged rendezvous with a team sent from their base, but due to a series of mishaps, misjudgements and miscommunications, their rescue never arrived. Their remains, along with Scott’s diary, would not be found until spring.
Cook ve Peary’nin Kuzey Kutbu iddialarını sarmalayan belirsizlikten kaçınmak için Amundsen’in ekibi Kutbun yerini katettiklerine emin olmak için alanı ızgara şeklinde taradılar. Bayraklar ve çadır işaretleri yanında Scott'a bir mektup bıraktılar ki bu bir aydan fazla süre sonra bulunacaktı. Scott’ın ekibi sonunda kutba eriştiklerinde ’yarış’ı kaybetmek sorunlarının en küçüğüydü. Kampa geri dönüşlerinde beş adamdan ikisi soğuktan donmaya, açlığa ve yorgunluğa dayanamadı. Kalan kâşifler üslerinden gönderilen bir ekip ile ayarlanmış buluşma yapmayı umdular ama bir seri aksilik, yanlış hüküm ve yanlış iletişimden kurtarma ekibi hiç gelmedi. Kalıntıları, Scott’ın günlüğüyle beraber bahara kadar bulunamayacaktı. Günümüzde farklı ülkelerden bilim insanları
Today, scientists from various countries live and work at Antarctic research stations. But the journeys of these early explorers are not forgotten. Despite their divergent fates, they are forever joined in history, and in the name of the research base that marks the South Pole.
Antarktika araştırma istasyonlarında yaşıyor ve çalışıyor. Ama bu ilk kâşiflerin yolculukları unutulmadı. Farklı talihlerine rağmen, sonsuza dek tarihte ve Güney Kutbu'na damga vuran araştırma üssünün isminde buluştular.