Roald Amundsen had spent nearly two years preparing his Arctic expedition. He had secured funding from the Norwegian Crown and hand-picked a trusted crew. He’d even received the blessing of the famed explorer Fridtjof Nansen, along with the use of his ship, Fram, specially constructed to withstand the ice. Now, with the voyage departing, he had one final announcement to his shipmates: They were going to head in the opposite direction.
Roald Amundsen hadde brukt nesten to år på å forberede sin arktiske ekspedisjon. Han hadde sikret finansiering fra kong Haakon, og håndplukket et mannskap. Han hadde til og med fått den berømte utforskeren Fridtjof Nansens velsignelse, og tillatelse til å bruke hans skip, Fram, som var spesialkonstruert for å tåle isen. Nå, i det reisen begynte, hadde han én siste kunngjøring til sitt mannskap: De skulle sette kurs i motsatt retning.
By the early 20th century, nearly every region of the globe had been visited and mapped, with only two key locations remaining: the North Pole, deep in the frozen waters of the Arctic region, and the South Pole, nestled within a recently discovered icy continent in the vast Antarctic Ocean. A veteran of several expeditions, Amundsen had long dreamed of reaching the North Pole. But in 1909, amidst his preparations, news came that the American explorers Frederick Cook and Robert Peary had staked rival claims to the achievement. Instead of abandoning the planned voyage, Amundsen decided to alter its course to what he called “the last great problem.”
Ved begynnelsen av det 20.århundre, nesten alle verdenshjørner hadde blitt besøkt og kartlagt, nå gjensto kun to viktige lokasjoner: Nordpolen, dypt inne i det frosne havet i Arktis, og Sydpolen, omsluttet av et nylig oppdaget, islagt kontinent i det enorme Sørishavet. Som en veteran, med flere ekspedisjoner bak seg, hadde Amundsen lenge drømt om å nå Nordpolen. Men i 1909, midt i hans forberedelser, kom nyheten om at de amerikanske oppdagerne Frederick Cook og Robert Peary hadde erklært å ha nådd Nordpolen. I stedet for å avlyse den planlagte ferden bestemte Amundsen seg for en ny kurs, til hva han kalte ‘Det siste store problem.’
But Amundsen’s crew weren’t the only ones kept in the dark. British naval officer Robert F. Scott had already visited the Antarctic, and was leading his own South Pole expedition. Now, as Scott’s ship Terra Nova reached Melbourne in 1910, he was greeted with the news that Amundsen was also heading south. Reluctantly, Scott found himself pitted against the Norwegian in what the newspapers called a ‘race to the Pole.’
Amundsens mannskap var ikke de eneste dette ble hemmeligholdt for. Britisk marineoffiser Robert F. Scott, hadde allerede vært i Antarktis, og ledet sin egen Sydpolekspedisjon. I det Scotts skip, Terra Nova, nådde Melbourne i 1910, ble han møtt med nyheten om at Amundsen også satte siktet sørover. Motvillig fant Scott seg selv satt opp mot nordmannen i det avisene kalte et ‘Kappløp mot polen’
Yet if it was a race, it was a strange one. The expeditions left at different times from different locations, and they had very different plans for the journey. Amundsen was focused solely on reaching the Pole. Informed by his Arctic exploration, he drew on both Inuit and Norwegian experience, arriving with a small team of men and more than a hundred dogs. His explorers were clothed in sealskin and furs, as well as specially designed skis and boots. But Scott's venture was more complicated. Launching an extensive scientific research expedition, he traveled with over three times more men than Amundsen, alongside over 30 dogs, 19 Siberian ponies, and three state-of-the-art motorized sledges. But these additional tools and bodies weighed down the ship as it battled the storms of the southern ocean. And as they finally began to lay supplies, they found both their ponies and motor-sledges ineffective in the harsh ice and snow.
Om det var et kappløp, så var det et merkelig et. Ekspedisjonene dro på ulike tidspunkt, og fra ulike lokasjoner, og de hadde svært ulike planer for ferden. Amundsens eneste fokus var å nå polen. Gjennom sin utforsking i Arktis, hadde han både inuittiske og norske erfaringer å spille på, og han ankom med et lite mannskap, og mer enn 100 hunder. Hans team av oppdagelsesreisende var kledd i selskinn og pels, og med spesialdesignede ski og støvler. Scotts store prosjekt var mer komplisert. Han skulle iverksette en omfattende, vitenskapelig forskningsekspedisjon, og reiste med mer enn 3 ganger så mange menn som Amundsen, i tillegg til over 30 hunder, 19 sibirske ponnier og 3 forseggjorte motoriserte sleder. Men ekstra utstyr, dyr og mennesker tynget skipet, der det kjempet seg vei gjennom stormene i Sørishavet. Da de omsider begynte å klargjøre utstyret oppdaget de at både ponniene og de motoriserte sledene var unyttige i den ekstreme isen og snøen.
In the spring of 1911, after waiting out the long polar night, both parties began the journey south. Scott’s team traveled over the Beardmore Glacier, following the path of Ernest Shackleton's earlier attempt to reach the pole. But although this course had been documented, it proved slow and laborious. Meanwhile, despite an initial false start, Amundsen’s five-man team made good time using a previously uncharted route through the same Transantarctic Mountains. They stayed ahead of Scott’s team, and on December 14, arrived first at their desolate destination.
Våren 1911, etter å ha ventet ut den lange polarnatten, begynte begge teamene på ferden sørover. Scotts team reiste over Beardmore-isbreen, i sporene til Ernest Shackleton, på hans tidligere forsøk på å nå polen. Selv om dette var en dokumentert kurs, viste den seg både langsom og krevende. Samtidig, på tross av en kinkig start, hadde Amundsens femmannsteam god fremdrift i en ny, hittil ukjent rute gjennom de samme transantarktiske fjellene. De lå hele tiden foran Scotts team, og den 14.desember ankom de først til sin øde destinasjon.
To avoid the ambiguity that surrounded Cook and Peary’s North Pole claims, Amundsen’s team traversed the area in a grid to make sure they covered the Pole’s location. Along with flags and a tent marker, they left a letter for Scott, which would not be found until over a month later. But when Scott’s party finally reached the pole, losing the ‘race’ was the least of their problems. On the way back towards the camp, two of the five men succumbed to frostbite starvation, and exhaustion. The remaining explorers hoped for a prearranged rendezvous with a team sent from their base, but due to a series of mishaps, misjudgements and miscommunications, their rescue never arrived. Their remains, along with Scott’s diary, would not be found until spring.
For å unngå uklarheten som hvilte over Cook og Pearys Nordpol-krav, traverserte Amundsens team området i et rutenett, for å forsikre seg om at de fikk dekket polens lokasjon. Sammen med flagg og en teltmarkør, la de igjen et brev til Scott, hvilket ble funnet over en måned senere. Men da Scotts team endelig nådde polen, var det å tape kappløpet det minste av deres problemer. På vei tilbake til campen måtte to av de fem gi tapt for frostskade, sult og utmattelse. De gjenværende tre ventet på et forhåndsavtalt gjensyn med et team sendt fra basen deres, men på grunn av en rekke omstendigheter, feilbedømmelser og miskommunikasjon, kom aldri redningen. Kroppene deres, og Scotts dagbok ble ikke funnet før om våren.
Today, scientists from various countries live and work at Antarctic research stations. But the journeys of these early explorers are not forgotten. Despite their divergent fates, they are forever joined in history, and in the name of the research base that marks the South Pole.
I vår tid er det vitenskapsfolk fra forskjellige land som bor og arbeider på forskningsstasjoner i Antarktis. Men ferden til disse tidlige utforskerne er ikke glemt. På tross av sine ulike skjebner, står de for alltid sammen i historien, og i navnet på forskningsbasen som markerer Sydpolen.