Roald Amundsen had spent nearly two years preparing his Arctic expedition. He had secured funding from the Norwegian Crown and hand-picked a trusted crew. He’d even received the blessing of the famed explorer Fridtjof Nansen, along with the use of his ship, Fram, specially constructed to withstand the ice. Now, with the voyage departing, he had one final announcement to his shipmates: They were going to head in the opposite direction.
רואלד אמונדסן בילה כמעט שנתיים בלהתכונן למסע הארקטי שלו. הוא הבטיח מימון מהכתר הנורווגי ובחר בקפידה צוות נאמן. הוא אפילו קיבל ברכה מהחוקר הנודע פרידטיוף ננסן, יחד עם שימוש בספינתו, פראם, שנבנתה במיוחד לעמוד בקרח. עכשיו, כשהמסע יוצא לדרכו, היתה לו הכרזה נוספת אחרונה לצוותו: הם עומדים לצאת בכיוון השני.
By the early 20th century, nearly every region of the globe had been visited and mapped, with only two key locations remaining: the North Pole, deep in the frozen waters of the Arctic region, and the South Pole, nestled within a recently discovered icy continent in the vast Antarctic Ocean. A veteran of several expeditions, Amundsen had long dreamed of reaching the North Pole. But in 1909, amidst his preparations, news came that the American explorers Frederick Cook and Robert Peary had staked rival claims to the achievement. Instead of abandoning the planned voyage, Amundsen decided to alter its course to what he called “the last great problem.”
עד תחילת המאה ה 20, כמעט כל אזור על כדור הארץ זכה לביקור של בני אדם ומופה, ורק שני אזורים עיקריים נשארו: הקוטב הצפוני, עמוק במימי האזור הארקטי, והקוטב הדרומי, נמצא בתוך היבשת הקפואה שהתגלתה לאחרונה באוקיינוס האנטארקטי הרחב. בוגר כמה משלחות, אמונדסן חלם זמן רב להגיע לקוטב הצפוני. אבל ב 1909, בזמן ההכנות, חדשות הגיעו שהחוקרים אמריקאים פרדריק קוק ורוברט פירי העלו טענות יריבות להישג. במקום לנטוש את המסע המתכונן, אמונדסן החליט לשנות את הכיוון למה שהוא קרא "הבעיה הגדולה האחרונה."
But Amundsen’s crew weren’t the only ones kept in the dark. British naval officer Robert F. Scott had already visited the Antarctic, and was leading his own South Pole expedition. Now, as Scott’s ship Terra Nova reached Melbourne in 1910, he was greeted with the news that Amundsen was also heading south. Reluctantly, Scott found himself pitted against the Norwegian in what the newspapers called a ‘race to the Pole.’
אבל הצוות של אמונדסן לא היה היחיד שנשמר באפלה. הקצין הימאי הבריטי רוברט פ. סקוט כבר ביקר באנטארקטיקה, והוביל משלחת משלו לקוטב הדרומי. עכשיו, כשספינתו של סקוט - הטרה נובה - הגיעה למלבורן ב 1910, קיבלו אותו חדשות שאדמונדסון גם יצא לקוטב הדרומי. בניגוד לרצונו, סקוט מצא את עצמו במרוץ מול הנורווגי במה שהעיתונים קראו לו "המרוץ לקוטב הדרומי".
Yet if it was a race, it was a strange one. The expeditions left at different times from different locations, and they had very different plans for the journey. Amundsen was focused solely on reaching the Pole. Informed by his Arctic exploration, he drew on both Inuit and Norwegian experience, arriving with a small team of men and more than a hundred dogs. His explorers were clothed in sealskin and furs, as well as specially designed skis and boots. But Scott's venture was more complicated. Launching an extensive scientific research expedition, he traveled with over three times more men than Amundsen, alongside over 30 dogs, 19 Siberian ponies, and three state-of-the-art motorized sledges. But these additional tools and bodies weighed down the ship as it battled the storms of the southern ocean. And as they finally began to lay supplies, they found both their ponies and motor-sledges ineffective in the harsh ice and snow.
ועדין, אם זה היה מרוץ, הוא היה מוזר. המשלחות יצאו בזמנים שונים ממקומות שונים, והיו להם תוכניות שונות מאוד למסע. אמונדסן היה ממוקד רק בלהגיע לקוטב. מיודע על ידי החקר הארקטי שלו, הוא השתמש בידע האינואיטי והנורווגי והגיע עם צוות קטן של גברים ויותר ממאה כלבים. החוקרים שלו היו לבושים בעור כלבי ים ופרוות, כמו גם סקי ונעליים מתוכננים במיוחד. אבל התוכנית של סקוט היתה יותר מורכבת. כשהוא יוצא למסע נרחב של מדע ומחקר, הוא יצא עם פי שלושה גברים מאדמונדסון, יחד עם 30 כלבים, 19 פונים סיביריים, ו 3 מזחלות ממונעות משוכללות. אבל הכלים והאנשים הנוספים האלה הכבידו על הספינה כשהיא נלחמה בסערות של האוקיינוס הדרומי. כשהם החלו לבסוף להכין אספקה, הם גילו שגם הפונים וגם המזחלות הממונעות לא יעילים בקרח והשלג הקשים.
In the spring of 1911, after waiting out the long polar night, both parties began the journey south. Scott’s team traveled over the Beardmore Glacier, following the path of Ernest Shackleton's earlier attempt to reach the pole. But although this course had been documented, it proved slow and laborious. Meanwhile, despite an initial false start, Amundsen’s five-man team made good time using a previously uncharted route through the same Transantarctic Mountains. They stayed ahead of Scott’s team, and on December 14, arrived first at their desolate destination.
באביב 1911, אחרי שחיכו שהלילה הקוטבי הארוך יסתיים, שתי המשלחות החלו את המסע דרומה. הצוות של סקוט עבר על קרחון בירדמור, במסלול של הנסיון הקודם של ארנסט שקלטון להגיע לקוטב. אבל למרות שהמסלול תועד, הוא הוכח כאיטי ומפרך. בינתיים, למרות התחלה קשה ראשונית, צוות חמישה האנשים של אמונדסן היו בקצב טוב בשימוש במסלול שלא מופה בעבר דרך אותם הרים טרנס אנטארקטיים. הם נשארו לפני הצוות של סקוט, וב 14 בדצבמר הגיעו ראשונים ליעד המבודד.
To avoid the ambiguity that surrounded Cook and Peary’s North Pole claims, Amundsen’s team traversed the area in a grid to make sure they covered the Pole’s location. Along with flags and a tent marker, they left a letter for Scott, which would not be found until over a month later. But when Scott’s party finally reached the pole, losing the ‘race’ was the least of their problems. On the way back towards the camp, two of the five men succumbed to frostbite starvation, and exhaustion. The remaining explorers hoped for a prearranged rendezvous with a team sent from their base, but due to a series of mishaps, misjudgements and miscommunications, their rescue never arrived. Their remains, along with Scott’s diary, would not be found until spring.
כדי להמנע מדו המשמעות שסבבה את הטענות לקוטב הצפוני של קוק ופרי, הצוות של אמונדסן נע באזור בגריד כדי לוודא שהם כיסו את מיקום הקוטב, יחד עם דגלים וסמן אוהל, הם השאירו מכתב לסקוט, שלא יגלה אותו עד חודש מאוחר יותר. אבל כשהחבורה של סקוט הגיע לקוטב, הפסד ה"מרוץ" היתה האחרונה בדאגותיהם. בדרך חזרה למחנה, שניים מחמשת האנשים נכנעו לכוויות קור רעב ותשישות. החוקרים הנותרים קיוו למפגש מתוכנן מראש עם צוות שנשלח מהבסיס, אבל בגלל סדרה של תקלות, טעויות בשיקול דעת וחוסר תקשורת, ההצלה שלהם מעולם לא הגיעה. שרידיהם, יחד עם יומנו של סקוט, לא יימצאו עד האביב.
Today, scientists from various countries live and work at Antarctic research stations. But the journeys of these early explorers are not forgotten. Despite their divergent fates, they are forever joined in history, and in the name of the research base that marks the South Pole.
היום, מדענים ממדינות שונות חיים ועובדים בתחנות מחקר אנטארקטיות. אבל המסעות של החוקרים הראשונים לא נשכחו. למרות הגורלות השונים שלהם, הם לעולם יהיו מאוחדים בהיסטוריה, ובשם הבסיס שמסמן את הקוטב הדרומי.