Ο Ρόαλντ Αμούνδσεν είχε περάσει σχεδόν δύο χρόνια προετοιμασίας για την αποστολή του στην Αρκτική. Είχε εξασφαλίσει χρηματοδότηση από το Νορβηγικό Παλάτι και επέλεξε ένα έμπιστο πλήρωμα. Δέχτηκε ακόμα και την ευλογία του γνωστού εξερευνητή Φρίντγιοφ Νάνσεν, μαζί με τη χρήση του πλοίου, Φραμ, ειδικά κατασκευασμένο για την αντοχή του στον πάγο. Τώρα, στην αναχώρηση του ταξιδιού, είχε μία τελευταία ανακοίνωση στους συναδέλφους του: Θα πήγαιναν προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Roald Amundsen had spent nearly two years preparing his Arctic expedition. He had secured funding from the Norwegian Crown and hand-picked a trusted crew. He’d even received the blessing of the famed explorer Fridtjof Nansen, along with the use of his ship, Fram, specially constructed to withstand the ice. Now, with the voyage departing, he had one final announcement to his shipmates: They were going to head in the opposite direction.
Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, σχεδόν κάθε περιφέρεια της υδρογείου είχε δεχτεί επίσκεψη κι είχε χαρτογραφηθεί με μόνο δύο στρατηγικά σημεία να παραμένουν: τον Βόρειο Πόλο, βαθιά στα παγωμένα ύδατα της περιφέρειας της Αρκτικής, και τον Νότιο Πόλο, που τοποθετείται σε μια νεοανακαλυφθείσα παγωμένη ήπειρο μέσα στον αχανή Ανταρκτικό Ωκεανό. Ως βετεράνος με αρκετές αποστολές, ο Αμούνδσεν είχε ονειρευτεί προ πολλού να φτάσει στον Βόρειο Πόλο. Όμως, το 1909, εν μέσω προετοιμασιών, ήρθαν τα νέα ότι οι Αμερικανοί εξερευνητές Φρέντρικ Κουκ και Ρόμπερτ Πήρι πρόβαλλαν αντίπαλες διεκδικήσεις για την κατάκτηση. Αντί να εγκαταλείψει το προγραμματισμένο ταξίδι, ο Αμούνδσεν αποφάσισε να μεταβάλλει την πορεία του σε αυτό που ονόμασε, «το τελευταίο μεγάλο πρόβλημα».
By the early 20th century, nearly every region of the globe had been visited and mapped, with only two key locations remaining: the North Pole, deep in the frozen waters of the Arctic region, and the South Pole, nestled within a recently discovered icy continent in the vast Antarctic Ocean. A veteran of several expeditions, Amundsen had long dreamed of reaching the North Pole. But in 1909, amidst his preparations, news came that the American explorers Frederick Cook and Robert Peary had staked rival claims to the achievement. Instead of abandoning the planned voyage, Amundsen decided to alter its course to what he called “the last great problem.”
Το πλήρωμα όμως του Αμούνδσεν δεν ήταν το μόνο που δεν ήταν ενήμερο. Ο Βρετανός αξιωματικός του Ναυτικού Ρόμπερτ Φ. Σκοτ είχε ήδη επισκεφτεί την Ανταρκτική, και ήταν επικεφαλής της δικής του αποστολής στον Νότιο Πόλο. Τώρα, καθώς το πλοίο του Σκοτ, Terra Nova, έφτανε στη Μελβούρνη το 1910, δέχτηκε τα νέα ότι ο Αμούνδσεν κατευθυνόταν κι εκείνος στα νότια. Διστακτικά, ο Σκοτ βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Νορβηγό σε αυτό που οι εφημερίδες αποκαλούσαν «Αγώνα για τον Πόλο».
But Amundsen’s crew weren’t the only ones kept in the dark. British naval officer Robert F. Scott had already visited the Antarctic, and was leading his own South Pole expedition. Now, as Scott’s ship Terra Nova reached Melbourne in 1910, he was greeted with the news that Amundsen was also heading south. Reluctantly, Scott found himself pitted against the Norwegian in what the newspapers called a ‘race to the Pole.’
Ωστόσο, αν αυτός ήταν αγώνας, ήταν ένας παράξενος. Οι αποστολές έφυγαν σε διαφορετικές περιόδους από διαφορετικές τοποθεσίες, και είχαν πολύ διαφορετικά σχέδια για το ταξίδι. Ο Αμούνδσεν ήταν εστιασμένος εξ ολοκλήρου στο να φτάσει τον Πόλο. Bασισμένος στην εξερεύνηση της Αρκτικής, εκμεταλλεύτηκε την πείρα των Ινουϊτών και των Νορβηγών, φτάνοντας με μια μικρή ομάδα αντρών και με περισσότερα από 100 σκυλιά. Οι εξερευνητές του ήταν ενδεδυμένοι με δέρματα φώκιας και γούνες, καθώς και με ειδικά σχεδιασμένα χιονοπέδιλα και μπότες. Το εγχείρημα όμως του Σκοτ ήταν πιο περίπλοκο. Ξεκινώντας μια εκτενή επιστημονική ερευνητική αποστολή, ταξίδεψε με τρεις φορές περισσότερους άντρες από τον Άντμουντσεν, μαζί με πάνω από 30 σκυλιά, 19 σιβηρικά πόνυ, και τρία μηχανοκίνητα έλκυθρα προηγμένης τεχνολογίας. Αλλά αυτά τα πρόσθετα εργαλεία και σώματα υπερφόρτωναν το πλοίο καθώς μάχονταν τις καταιγίδες του νότιου ωκεανού. Και καθώς άρχισαν τελικά να αποθέτουν τις προμήθειες, βρήκαν αναποτελεσματικά τα πόνυ και τα μηχανοκίνητα έλκηθρά τους στον σκληρό πάγο και το χιόνι.
Yet if it was a race, it was a strange one. The expeditions left at different times from different locations, and they had very different plans for the journey. Amundsen was focused solely on reaching the Pole. Informed by his Arctic exploration, he drew on both Inuit and Norwegian experience, arriving with a small team of men and more than a hundred dogs. His explorers were clothed in sealskin and furs, as well as specially designed skis and boots. But Scott's venture was more complicated. Launching an extensive scientific research expedition, he traveled with over three times more men than Amundsen, alongside over 30 dogs, 19 Siberian ponies, and three state-of-the-art motorized sledges. But these additional tools and bodies weighed down the ship as it battled the storms of the southern ocean. And as they finally began to lay supplies, they found both their ponies and motor-sledges ineffective in the harsh ice and snow.
Την άνοιξη του 1911, μετά την αναμονή της μακράς πολικής νύχτας, κι οι δυο ομάδες άρχισαν το ταξίδι στον Νότο. η ομάδα του Σκοτ ταξίδεψε προς τον Παγετώνα Μπέρντμορ, ακολουθώντας την παλιά πορεία του Έρνεστ Σάκλετον για να φτάσει στον Πόλο. Παρόλο όμως που καταγράφηκε αυτή η πορεία, αποδείχτηκε αργή και κοπιαστική. Στο μεταξύ, παρά την αρχική εσφαλμένη εκκίνηση, Η πενταμελής ομάδα του Αμούνδσεν έκανε καλό χρόνο χρησιμοποιώντας μια παλαιότερη ανεξερεύνητη πορεία μέσα από τα ίδια Διανταρκτικά Όρη. Προηγούνταν της ομάδας του Σκοτ, και στις 14 Δεκεμβρίου έφτασαν πρώτοι στον έρημο προορισμό τους.
In the spring of 1911, after waiting out the long polar night, both parties began the journey south. Scott’s team traveled over the Beardmore Glacier, following the path of Ernest Shackleton's earlier attempt to reach the pole. But although this course had been documented, it proved slow and laborious. Meanwhile, despite an initial false start, Amundsen’s five-man team made good time using a previously uncharted route through the same Transantarctic Mountains. They stayed ahead of Scott’s team, and on December 14, arrived first at their desolate destination.
Για να αποφύγει την ασάφεια σχετικά με τους ισχυρισμούς του Κουκ και του Πήρι, η ομάδα του Αμούνδσεν κάλυψε την περιοχή σε ένα πλέγμα για να βεβαιωθεί ότι κάλυψαν την τοποθεσία του Πόλου. Μαζί με σημαίες κι έναν σημαντήρα σκηνής, άφησαν ένα γράμμα στον Σκοτ, το οποίο θα βρισκόταν μετά από έναν μήνα. Αλλά όταν η ομάδα του Σκοτ έφτασε τελικά τον Πόλο η ήττα του «αγώνα» ήταν το ελάχιστο των προβλημάτων της. Στην επιστροφή του καταυλισμού, δύο από τους πέντε άντρες υπέκυψαν σε κρυοπαγήματα, στην πείνα και την εξάντληση. Οι εξερευνητές που έμειναν ήλπιζαν σε μια προκαθορισμένη συνάντηση με μια ομάδα από τη βάση τους, αλλά εξαιτίας μιας σειράς κακοτυχιών, λανθασμένων κρίσεων και κακών πληροφοριών η διάσωσή τους δεν έφτασε ποτέ. Τα λείψανά τους, μαζί με το ημερολόγιο του Σκοτ, δεν βρέθηκαν μέχρι την άνοιξη.
To avoid the ambiguity that surrounded Cook and Peary’s North Pole claims, Amundsen’s team traversed the area in a grid to make sure they covered the Pole’s location. Along with flags and a tent marker, they left a letter for Scott, which would not be found until over a month later. But when Scott’s party finally reached the pole, losing the ‘race’ was the least of their problems. On the way back towards the camp, two of the five men succumbed to frostbite starvation, and exhaustion. The remaining explorers hoped for a prearranged rendezvous with a team sent from their base, but due to a series of mishaps, misjudgements and miscommunications, their rescue never arrived. Their remains, along with Scott’s diary, would not be found until spring.
Σήμερα, επιστήμονες διαφόρων χωρών ζουν κι εργάζονται σε ερευνητικούς σταθμούς της Ανταρκτικής. Tα ταξίδια όμως αυτών των πρώτων εξερευνητών δεν ξεχάστηκαν. Παρά τις αποκλίνουσες μοίρες τους, μπήκαν για πάντα στην ιστορία, και στο όνομα της ερευνητικής βάσης που σηματοδοτεί τον Νότιο Πόλο.
Today, scientists from various countries live and work at Antarctic research stations. But the journeys of these early explorers are not forgotten. Despite their divergent fates, they are forever joined in history, and in the name of the research base that marks the South Pole.