Πριν από μερικά χρόνια ήμουν στο αεροδρόμιο JFK έτοιμη να επιβιβαστώ, όταν με πλησίασαν δύο γυναίκες που δεν νομίζω να προσβληθούν αν ακούσουν να τις περιγράφω ως μικρόσωμες, ηλικιωμένες Ιταλοαμερικάνες που δε μασάνε τα λόγια τους.
So, a few years ago I was at JFK Airport about to get on a flight, when I was approached by two women who I do not think would be insulted to hear themselves described as tiny old tough-talking Italian-American broads.
Η πιο ψηλή, που μου έφτανε μέχρι εδώ, έρχεται γρήγορα προς εμένα και λέει, «Γλυκιά μου, πρέπει να σε ρωτήσω κάτι. Έχεις κάποια σχέση με όλο αυτό του «Eat, Pray, Love» που συμβαίνει τώρα τελευταία;
The taller one, who is like up here, she comes marching up to me, and she goes, "Honey, I gotta ask you something. You got something to do with that whole 'Eat, Pray, Love' thing that's been going on lately?"
Της είπα, «Ναι, έχω.»
And I said, "Yes, I did."
Δίνει μια στη φίλη της και λέει, «Είδες; Στα 'λεγα εγώ, αυτό είναι το κορίτσι. Αυτή έγραψε το βιβλίο που βασίστηκε σε εκείνη την ταινία». (Γέλια)
And she smacks her friend and she goes, "See, I told you, I said, that's that girl. That's that girl who wrote that book based on that movie." (Laughter)
Οπότε αυτή είμαι. Πιστέψτε με, είμαι πολύ ευγνώμων που είμαι αυτό το άτομο, επειδή όλο αυτό το «Eat, Pray, Love» ήταν μια τεράστια ευκαιρία για μένα. Όμως με άφησε και σε μια πραγματικά περίεργη θέση να προχωρήσω ως συγγραφέας, προσπαθώντας να καταλάβω πώς στην ευχή θα μπορούσα να γράψω ξανά ένα βιβλίο που θα ευχαριστούσε τον οποιονδήποτε, επειδή ήξερα καλά εκ των προτέρων πως όλοι όσοι είχαν λατρέψει το «Eat, Pray, Love» θα απογοητευόνταν πολύ με οτιδήποτε θα έγραφα μετά επειδή δεν θα ήταν το «Eat, Pray, Love» και όλοι αυτοί που μισούσαν το «Eat, Pray, Love» θα απογοητεύονταν πολύ με οτιδήποτε θα έγραφα μετά επειδή αυτό θα αποτελούσε απόδειξη πως ακόμα ζω. Οπότε ήξερα πως δεν υπήρχε τρόπος να κερδίσω και γνωρίζοντας πως δεν είχα τρόπο να κερδίσω, με έκανε να σκεφτώ στα σοβαρά για λίγο να εγκαταλείψω τον αγώνα και να μετακομίσω στην επαρχία για να εκτρέφω κόργκι. Όμως αν είχα παρατήσει το γράψιμο, θα έχανα το αγαπημένο μου επάγγελμα, οπότε ήξερα πως έπρεπε να βρω κάποιο τρόπο για να βρω την έμπνευση για να γράψω το επόμενο βιβλίο ανεξάρτητα από την αναπόφευκτη αποτυχία του. Με άλλα λόγια, έπρεπε κάπως να βεβαιωθώ πως η δημιουργικότητά μου επιβίωσε της επιτυχίας της. Πράγματι, στο τέλος βρήκα αυτή την έμπνευση αλλά τη βρήκα στο πιο ασυνήθιστο και απρόσμενο μέρος. Τη βρήκα σε μαθήματα που είχα μάθει νωρίτερα στη ζωή μου για το πώς η δημιουργικότητα μπορεί να επιβιώσει της αποτυχίας της.
So that's who I am. And believe me, I'm extremely grateful to be that person, because that whole "Eat, Pray, Love" thing was a huge break for me. But it also left me in a really tricky position moving forward as an author trying to figure out how in the world I was ever going to write a book again that would ever please anybody, because I knew well in advance that all of those people who had adored "Eat, Pray, Love" were going to be incredibly disappointed in whatever I wrote next because it wasn't going to be "Eat, Pray, Love," and all of those people who had hated "Eat, Pray, Love" were going to be incredibly disappointed in whatever I wrote next because it would provide evidence that I still lived. So I knew that I had no way to win, and knowing that I had no way to win made me seriously consider for a while just quitting the game and moving to the country to raise corgis. But if I had done that, if I had given up writing, I would have lost my beloved vocation, so I knew that the task was that I had to find some way to gin up the inspiration to write the next book regardless of its inevitable negative outcome. In other words, I had to find a way to make sure that my creativity survived its own success. And I did, in the end, find that inspiration, but I found it in the most unlikely and unexpected place. I found it in lessons that I had learned earlier in life about how creativity can survive its own failure.
Πάω λίγο πίσω και εξηγώ πως το μόνο πράγμα που ήθελα ποτέ να γίνω, σε όλη μου τη ζωή, ήταν συγγραφέας. Έγραφα σε όλη την παιδική μου ηλικία, την εφηβεία και όταν έγινα έφηβη έστελνα τις πολύ κακές ιστορίες μου στο «Τhe Νew Yorker», ελπίζοντας να με ανακαλύψουν. Μετά το πανεπιστήμιο βρήκα δουλειά ως σερβιτόρα, συνέχισα να εργάζομαι, συνέχισα να γράφω, συνέχισα να προσπαθώ σκληρά να εκδώσω ένα βιβλίο, και συνέχισα να αποτυγχάνω. Αποτύγχανα να εκδώσω βιβλίο για περίπου έξι χρόνια. Οπότε, για περίπου έξι χρόνια, καθημερινά, λάμβανα μόνο επιστολές απόρριψης στο γραμματοκιβώτιό μου. Ήταν συντριπτικό, κάθε φορά, και κάθε φορά έπρεπε να αναρωτηθώ αν θα έπρεπε απλώς να παραιτηθώ, να τα παρατήσω και να γλιτώσω από αυτόν τον πόνο, όμως τότε έβρισκα τη λύση, και πάντα με τον ίδιο τρόπο, λέγοντας, «Δεν θα τα εγκαταλείψω, θα γυρίσω στο σπίτι μου».
So just to back up and explain, the only thing I have ever wanted to be for my whole life was a writer. I wrote all through childhood, all through adolescence, by the time I was a teenager I was sending my very bad stories to The New Yorker, hoping to be discovered. After college, I got a job as a diner waitress, kept working, kept writing, kept trying really hard to get published, and failing at it. I failed at getting published for almost six years. So for almost six years, every single day, I had nothing but rejection letters waiting for me in my mailbox. And it was devastating every single time, and every single time, I had to ask myself if I should just quit while I was behind and give up and spare myself this pain. But then I would find my resolve, and always in the same way, by saying, "I'm not going to quit, I'm going home."
Για μένα, το να γυρίσω σπίτι μου δεν σήμαινε να επιστρέψω στην οικογενειακή φάρμα. Για μένα, να επιστρέψω σπίτι μου, σήμαινε να επιστρέψω στο γράψιμο επειδή το γράψιμο ήταν το σπίτι μου, επειδή το αγαπούσα περισσότερο από ότι μισούσα τις αποτυχίες μου, με λίγα λόγια, αγαπούσα το γράψιμο περισσότερο από τον εγωισμό μου και με αυτό θέλω τελικά να πω πως αγαπούσα το γράψιμο περισσότερο από τον εαυτό μου. Έτσι κατάφερα να τα ξεπεράσω αυτά.
And you have to understand that for me, going home did not mean returning to my family's farm. For me, going home meant returning to the work of writing because writing was my home, because I loved writing more than I hated failing at writing, which is to say that I loved writing more than I loved my own ego, which is ultimately to say that I loved writing more than I loved myself. And that's how I pushed through it.
Όμως το περίεργο είναι, πως 20 χρόνια μετά, στην τρελή πορεία του «Eat, Pray, Love», βρέθηκα να ταυτίζομαι ξανά με εκείνη τη νεαρή σερβιτόρα που ήμουν και που δεν είχε εκδώσει κάτι, και να την σκέφτομαι συνεχώς και να αισθάνομαι σαν να ήμουν ξανά εκείνη, κάτι που δεν είχε καμία απολύτως λογική επειδή οι ζωές μας δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν περισσότερο. Εκείνη αποτύγχανε συνεχώς. Εγώ είχα επιτύχει πέρα από τα πιο τρελά μου όνειρα. Δεν είχαμε τίποτα κοινό. Γιατί ξαφνικά αισθανόμουν σαν να ήμουν ξανά εκείνη;
But the weird thing is that 20 years later, during the crazy ride of "Eat, Pray, Love," I found myself identifying all over again with that unpublished young diner waitress who I used to be, thinking about her constantly, and feeling like I was her again, which made no rational sense whatsoever because our lives could not have been more different. She had failed constantly. I had succeeded beyond my wildest expectation. We had nothing in common. Why did I suddenly feel like I was her all over again?
Και μόνο όταν προσπάθησα να ξετυλίξω το νήμα μπόρεσα τελικά να καταλάβω την παράξενη και απίθανη ψυχολογική σύνδεση στη ζωή μας ανάμεσα στον τρόπο που βιώνουμε την μεγάλη αποτυχία και τον τρόπο που βιώνουμε τη μεγάλη επιτυχία. Σκεφτείτε το λοιπόν έτσι: Στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής σας, ζείτε την ύπαρξή σας εδώ, στη μέση της αλυσίδας των ανθρώπινων εμπειριών όπου τα πάντα είναι φυσιολογικά, καθησυχαστικά και κανονικά όμως η αποτυχία δρα σαν καταπέλτης και σας στέλνει απότομα εκεί πέρα, στο εκτυφλωτικό σκοτάδι της απογοήτευσης. Η επιτυχία δρα εξίσου απότομα, αλλά σας στέλνει μέχρι εκεί, στην εξίσου εκτυφλωτική επιτυχία της διασημότητας, της αναγνώρισης και του επαίνου. Μία από αυτές τις μοίρες θεωρείται αντικειμενικά από τον κόσμο κακή, και η άλλη, θεωρείται αντικειμενικά καλή, όμως το ασυνείδητο σας είναι εντελώς ανίκανο να δει τη διαφορά ανάμεσα στο καλό και το κακό. Το μόνο που μπορεί να αισθανθεί είναι η απόλυτη αξία αυτής της συναισθηματικής εξίσωσης, την ακριβή απόσταση στην οποία εξσφεντονιστήκατε από τον εαυτό σας. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει ο ίδιος κίνδυνος να χαθείς εκεί έξω, στα ενδότερα της ψυχής.
And it was only when I was trying to unthread that that I finally began to comprehend the strange and unlikely psychological connection in our lives between the way we experience great failure and the way we experience great success. So think of it like this: For most of your life, you live out your existence here in the middle of the chain of human experience where everything is normal and reassuring and regular, but failure catapults you abruptly way out over here into the blinding darkness of disappointment. Success catapults you just as abruptly but just as far way out over here into the equally blinding glare of fame and recognition and praise. And one of these fates is objectively seen by the world as bad, and the other one is objectively seen by the world as good, but your subconscious is completely incapable of discerning the difference between bad and good. The only thing that it is capable of feeling is the absolute value of this emotional equation, the exact distance that you have been flung from yourself. And there's a real equal danger in both cases of getting lost out there in the hinterlands of the psyche.
Όμως και στις δύο περιπτώσεις, αποδεικνύεται πως υπάρχει το ίδιο φάρμακο για την αυτό-ανασυγκρότηση. και αυτό είναι πως πρέπει να βρεις ξανά το δρόμο για το σπίτι σου όσο πιο γρήγορα και ομαλά μπορείς και αν αναρωτιέσαι τι είναι το σπίτι σου, να μια νύξη: Το σπίτι σου είναι οτιδήποτε αγαπάς σε αυτόν τον κόσμο περισσότερο από τον εαυτό σου. Μπορεί να είναι η δημιουργικότητα, η οικογένεια, μια εφεύρεση, μια περιπέτεια, η πίστη, η υπηρεσία, μπορεί να είναι να εκτρέφεις κόργκι, δεν ξέρω, το σπίτι σου είναι αυτό όπου αφιερώνεις την ενέργειά σου με τόσο απόλυτη αφοσίωση ώστε το τελικό αποτέλεσμα να μην έχει σημασία.
But in both cases, it turns out that there is also the same remedy for self-restoration, and that is that you have got to find your way back home again as swiftly and smoothly as you can, and if you're wondering what your home is, here's a hint: Your home is whatever in this world you love more than you love yourself. So that might be creativity, it might be family, it might be invention, adventure, faith, service, it might be raising corgis, I don't know, your home is that thing to which you can dedicate your energies with such singular devotion
Για μένα, αυτό το σπίτι ήταν πάντα το γράψιμο. Οπότε μετά από αυτή την περίεργη αποπροσανατολιστική επιτυχία που πέρασα με το «Eat,Pray, Love», συνειδητοποίησα πως το μόνο που είχα να κάνω ήταν ακριβώς το ίδιο που έκανα συνεχώς όταν βρισκόμουν σε μια εξίσου αποπροσανατολιστική αποτυχία. Έπρεπε να στρωθώ στη δουλειά και αυτό έκανα, και έτσι, το 2010, μπόρεσα να εκδώσω την επίφοβη συνέχεια του «Eat, Pray, Love». Ξέρετε τι συνέβη με αυτό το βιβλίο; Ήταν μια παταγώδης αποτυχία, αλλά δεν πειράζει. Για την ακρίβεια, αισθανόμουν κάπως στο απυρόβλητο επειδή ήξερα πως είχα σπάσει την κατάρα και είχα βρει ξανά το δρόμο προς το σπίτι μου, το γράψιμο, μόνο και μόνο χάρις στην αφοσίωσή μου σε αυτό. Και μετά παρέμεινα στο σπίτι του γραψίματος και έγραψα ένα άλλο βιβλίο που εκδώθηκε πέρσι και το αποδέχτηκαν πραγματικά όμορφα που είναι ωραίο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι πως γράφω και άλλο ένα και θα γράψω άλλο βιβλίο μετά από αυτό κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο, και πολλά από αυτά θα αποτύχουν, και μερικά μπορεί να επιτύχουν, όμως θα είμαι πάντα ασφαλής από τους τυχαίους ανεμοστρόβιλους του αποτελέσματος όσο δεν ξεχνώ, ποτέ, πού δικαιωματικά ζω.
that the ultimate results become inconsequential. For me, that home has always been writing. So after the weird, disorienting success that I went through with "Eat, Pray, Love," I realized that all I had to do was exactly the same thing that I used to have to do all the time when I was an equally disoriented failure. I had to get my ass back to work, and that's what I did, and that's how, in 2010, I was able to publish the dreaded follow-up to "Eat, Pray, Love." And you know what happened with that book? It bombed, and I was fine. Actually, I kind of felt bulletproof, because I knew that I had broken the spell and I had found my way back home to writing for the sheer devotion of it. And I stayed in my home of writing after that, and I wrote another book that just came out last year and that one was really beautifully received, which is very nice, but not my point. My point is that I'm writing another one now, and I'll write another book after that and another and another and another and many of them will fail, and some of them might succeed, but I will always be safe from the random hurricanes of outcome as long as I never forget where I rightfully live.
Κοιτάξτε, δεν ξέρω πού ζείτε δικαιωματικά, αλλά ξέρω πως υπάρχει κάτι στον κόσμο που αγαπάτε περισσότερο από τον εαυτό σας. Κάτι που παρεμπιπτόντως να αξίζει, οπότε ο εθισμός και το ξεμυάλισμα δεν μετράνε, επειδή όλοι ξέρουμε πως αυτά δεν είναι ασφαλή μέρη για να ζει κανείς. Σωστά; Το μόνο κόλπο είναι πως πρέπει να αναγνωρίσετε το καλύτερο κι αξιότερο πράγμα που αγαπάτε περισσότερο και μετά να χτίσετε το σπίτι σας ακριβώς πάνω του και να μην το κουνήσετε από εκεί. Κι αν κάποια μέρα, με κάποιο τρόπο, σας πετάξει κάτι από το σπίτι σας, είτε η μεγάλη αποτυχία, είτε η μεγάλη επιτυχία, τότε πρέπει να παλέψετε να ξαναβρείτε το δρόμο σας με τον μόνο τρόπο που γίνεται αυτό: Κατεβάζοντας το κεφάλι και εφαρμόζοντας με ζήλο και αφοσίωση και σεβασμό και ευλάβεια, οποιαδήποτε εργασία σας ζητάει η αγάπη να κάνετε μετά. Κάντε απλώς αυτό και συνεχίστε να το κάνετε ξανά και ξανά και ξανά, και μπορώ να σας υποσχεθώ, από μακρά προσωπική εμπειρία, σε κάθε τομέα, σας διαβεβαιώνω πως όλα θα πάνε καλά. Σας ευχαριστώ (Χειροκρότημα)
Look, I don't know where you rightfully live, but I know that there's something in this world that you love more than you love yourself. Something worthy, by the way, so addiction and infatuation don't count, because we all know that those are not safe places to live. Right? The only trick is that you've got to identify the best, worthiest thing that you love most, and then build your house right on top of it and don't budge from it. And if you should someday, somehow get vaulted out of your home by either great failure or great success, then your job is to fight your way back to that home the only way that it has ever been done, by putting your head down and performing with diligence and devotion and respect and reverence whatever the task is that love is calling forth from you next. You just do that, and keep doing that again and again and again, and I can absolutely promise you, from long personal experience in every direction, I can assure you that it's all going to be okay. Thank you. (Applause)