On the plains of the Serengeti, a dung beetle rolls his perfectly sculpted ball of dung away from competitors.
Een mestkever in de Serengeti rolt zijn perfect gevormde mestbal weg van concurrenten.
In this Canadian river, a beaver rushes to reinforce her dam as it threatens to burst.
In deze Canadese rivier rept een bever zich om haar dam te versterken, die bijna op springen staat.
As the snowball thunders down the mountainside, gaining momentum, the arctic foxes run for cover—
Terwijl de sneeuwbal van de berg afdondert en steeds meer vaart krijgt, rennen de poolvossen weg.
I can't stand these nature programs. Always the same story, and not a rational actor in sight. What else is on?
Ik kan deze natuurprogramma’s niet uitstaan. Altijd hetzelfde verhaal en geen rationele acteur in zicht.
It’s April 1954, and Vietnamese nationalists are on the verge of victory
Wat is er nog meer te zien?
against French forces fighting for control of Vietnam. Their victory could lead to an independent Vietnam under communist leader Ho Chi Minh. The United States President, Dwight D. Eisenhower, is holding a press conference to comment on these developments.
Het is april 1954 en de Vietnamese nationalisten staan op het punt te winnen van het Franse leger, in de strijd om de controle over Vietnam. Deze overwinning zou kunnen leiden tot een onafhankelijk Vietnam onder communistische leider Ho Chi Minh. De Amerikaanse president, Dwight D. Eisenhower, houdt een persconferentie over deze ontwikkelingen.
Well, if you really must.
Nou, als het echt moet.
Eisenhower claims that by virtue of what he calls the “falling domino principle,” communist control of Vietnam would be the “beginning of a disintegration” that would be certain to cause “incalculable loss.”
Eisenhower beweert dat, volgens wat hij "het domino-effect" noemt, de communistisch controle over Vietnam 'een ineenstorting' in gang zou zetten die zeker zou leiden tot 'ontelbare verliezen'.
The beetles and beavers may be beyond my reach, but surely here's someone I can reason with.
De kevers en bevers zijn misschien wat te hoog gegrepen voor mij, maar dit is zeker iemand die ik tot rede kan brengen.
Now, Mr. President, let’s take a deep breath, shall we? It’s a big leap—or, one might say, a long slide— from communist governance of Vietnam to the global spread of authoritarian communist regimes. It’s as if we were to say you were clothed, now you’re in your underwear, so soon everyone in the world will be completely naked.
Nou, meneer de president, laten we eens diep ademhalen. Het is nogal een grote sprong − of moeten we 'een lang vlak' zeggen − van een communistisch bewind in Vietnam naar de wereldwijde verspreiding van autoritaire communistische regimes. Het is alsof we zouden zeggen dat je aangekleed was, je nu enkel nog ondergoed draagt en dat de hele wereld dus weldra helemaal naakt zal zijn.
Don’t worry, I may have that power, but I promise not to use it. Now, as I was saying, this kind of argument, where one step, let’s call it A, kicks off a string of events that inevitably culminates in an extreme scenario, let’s call it Z, is known as a slippery slope. Many such arguments focus on catastrophe, but the slope to an extreme positive outcome can be just as slippery. The trouble with this kind of argument is that, in presenting Z is the inevitable outcome of A, it almost always overstates the likelihood that Z will happen if A happens. Why? Allow me to trouble you with some math.
Maak je geen zorgen, ik heb die kracht, maar ik beloof die niet te gebruiken. Zoals ik al zei, worden dit soort argumenten, waarbij één stap, die we A zullen noemen, een reeks gebeurtenissen in gang zet die uiteindelijk leiden tot een extreem scenario, dat we Z zullen noemen en bekend staat als 'hellend vlak'. De focus ligt vaak op een catastrofe, maar het vlak naar een extreem positieve uitkomst kan even glad zijn. Het probleem met dit soort argumenten, is dat door Z als onontkoombare uitkomst van A voor te stellen, er bijna altijd wordt overschat in welke mate Z waarschijnlijk is als A voorkomt. Waarom? Sta me toe je wat wiskunde bij te brengen.
Let’s assume for the sake of argument that, taken individually, each step between A and Z is independent from the others and very likely— 99%. So the probability that A causes B, that B causes C, that C causes D, and so on, is each 99%. Even so, each additional step adds an opportunity to alter the outcome, and A is only 78% likely to lead to Z— far from an inevitability. If there’s a 95% likelihood of each step, the chance that A leads to Z plummets to about 28%. If there’s a 90% likelihood at each step— still very likely by most standards— the chance that A leads to Z is only 7%. And if 24 of the 25 steps between A and Z are 99% likely, and one is 50% likely, the chance that A leads to Z goes down from 78% to 39%.
Stel dat, individueel bekeken, elke stap tussen A en Z onafhankelijk is van de andere en zeer waarschijnlijk is, 99 procent. De kans dat A leidt tot B, B tot C, C tot D en zo verder, is dus steeds 99 procent. Niettemin voegt elke bijkomende stap een kans toe op een aangepaste uitkomst en is het maar 78 procent waarschijnlijk dat A tot Z zal leiden − helemaal geen onvermijdelijkheid. Als de waarschijnlijkheid van elke stap 95 procent is, zakt de kans dat A tot Z leidt tot ongeveer 28 procent. Als de waarschijnlijkheid van elke stap 90 procent is − wat naar de meeste normen nog steeds zeer waarschijnlijk is − is de kans dat A tot Z leidt maar 7 procent. Als 24 van de 25 stappen tussen A en Z 99 procent waarschijnlijk zijn, en één is 50 procent waarschijnlijk, zakt de kans dat A tot Z leidt van 78 procent naar 39 procent.
Back to your situation. I won’t deny you have reason to be concerned. You’re warily watching as powerful authoritarian communist regimes in the Soviet Union and China try to spread their form of governance. But let’s take a look at the chain of events you suggest: You say that the countries surrounding Vietnam would all soon fall under communist rule; that this would result in a loss of essential trade with these countries for others; that with no non-communist nations left to trade with, Japan would be pressured towards communism and that this, in turn, would threaten Australia and New Zealand. Your ultimate fear, if I may presume, is that this will in turn threaten the United States. Is this a possibility? Sure. Where I take issue is with your comparison to dominos. These complex real-world events are not, in fact, like dominoes, where when the first one falls, it becomes a certainty that the last will fall. For any one of these events, a number of possible outcomes could result, each affecting the other events in different ways. The possibilities are not a chain, they’re a web.
Terug naar jouw situatie. Ik zal niet ontkennen dat er reden tot ongerustheid is. Je kijkt met argusogen hoe machtige, autoritaire, communistische regimes in de Sovjet-Unie en China proberen om hun bestuursvorm te verspreiden. Maar laten we even kijken naar de keten van gebeurtenissen die je suggereert. Je zegt dat de naburige landen van Vietnam weldra allemaal onder communistisch bewind zullen vallen; dat dit voor anderen tot een verlies zal leiden van essentiële handel met deze landen; dat als er geen handel meer mogelijk is met niet-communistische landen, Japan onder druk zal worden gezet richting communisme en dat dit, op zijn beurt, Australië en Nieuw-Zeeland zou bedreigen. Je ultieme angst, als ik daar vanuit mag gaan, is dat dit ten slotte ook de Verenigde Staten zal bedreigen. Kan dat? Zeker. Maar ik heb een probleem met je vergelijking met domino’s. Deze complexe, reële gebeurtenissen zijn in werkelijkheid geen dominostenen, waarbij het vallen van de eerste, met zekerheid leidt tot het vallen van de laatste. Voor elk van deze gebeurtenissen zijn verschillende uitkomsten mogelijk, die de andere gebeurtenissen elk op een andere manier beïnvloeden. De mogelijkheden zijn geen keten, maar een web.
It’s 1975, and after 20 years of conflict, and several million lives lost, North Vietnamese forces have taken control of the capital of South Vietnam. The war is over, and all of Vietnam is under communist control. Communist regimes have come to power in neighboring Laos and Cambodia, where the regime will be responsible for the deaths of an estimated quarter of all Cambodians.
Het is 1975, en na 20 jaar conflict en miljoenen doden, heeft het Noord-Vietnamese leger controle over de Zuid-Vietnamese hoofdstad. De oorlog is voorbij en Vietnam valt nu volledig onder communistische gezag. Communistische regimes kwamen aan de macht in buurlanden Laos en Cambodja, waar het regime verantwoordelijk zal zijn voor de dood van naar schatting een kwart van alle Cambodjanen.
Wait, there's more.
Wacht, er is meer.
That first step you were trying to avoid happened, but the end result you predicted did not. As for the steps between, a few happened; many did not. Decades afterward, your fellow humans are still debating why events unfolded the way they did.
Die eerste stap die je probeerde te voorkomen, gebeurde toch, maar het eindresultaat dat je voorspelde, niet. Sommige tussenstappen gebeurden, vele andere niet. Tientallen jaren later bediscussiëren jouw medemensen nog steeds waarom de gebeurtenissen zich op die manier plaatsvonden.
And this is the trouble with slippery slope arguments. They focus exclusively on extreme outcomes, assigning those outcomes a degree of certainty or inevitability that rarely corresponds to reality. They divert attention from other, more likely possibilities, foreclosing discussions that might be more productive. And that’s when they’re made in good faith. Slippery slope arguments can also be intentionally structured to take advantage of people’s fears— whatever your position on an issue, it’s easy to come up with an extreme outcome that suits your aims. Best to avoid them entirely, eh?
Dat is het probleem met argumenten van het hellend vlak. Men focust enkel op extreme uitkomsten, en kent aan deze uitkomsten een graad van zekerheid of onvermijdelijkheid toe die zelden overeenkomt met de werkelijkheid. Zo wordt de aandacht afgeleid van meer waarschijnlijke mogelijkheden en worden discussies verstoord die productiever hadden kunnen zijn. Dat is wanneer ze in goed vertrouwen worden geuit. Argumenten van het hellend vlak kunnen ook bewust worden gemaakt om misbruik te maken van de angsten van mensen − ongeacht je standpunt over een bepaalde kwestie, is het gemakkelijk om een extreme uitkomst te bedenken die jou ten goede komt. Toch maar ver weg van blijven, hè?