On the plains of the Serengeti, a dung beetle rolls his perfectly sculpted ball of dung away from competitors.
בערבות הסרנגטי, חיפושית זבל מגלגלת את כדור הצואה המעוצב בשלמות הרחק מהתחרות.
In this Canadian river, a beaver rushes to reinforce her dam as it threatens to burst.
בנהר הקנדי הזה, בונה ממהר לחזק את הסכר כשהוא מאיים להתפרץ.
As the snowball thunders down the mountainside, gaining momentum, the arctic foxes run for cover—
כשכדור השלג מתגלגל במורד ההר, צובר תאוצה, השועלים הארקטים רצים לתפוס מחסה --
I can't stand these nature programs. Always the same story, and not a rational actor in sight. What else is on?
אני לא יכולה לסבול את תוכניות הטבע האלו. תמיד אותו סיפור, ואין שחקן רציונלי באזור. מה עוד יש?
It’s April 1954, and Vietnamese nationalists are on the verge of victory against French forces fighting for control of Vietnam. Their victory could lead to an independent Vietnam under communist leader Ho Chi Minh. The United States President, Dwight D. Eisenhower, is holding a press conference to comment on these developments.
הזמן הוא אפריל 1954, הלאומנים הויאטנאמים היו על סף ניצחון נגד הכוחות הצרפתים שנלחמו לשליטה בוויאנטם. הניצחון שלהם יכול להוביל לוויאנטנאם עצמאית תחת המנהיג הקומוניסטי הו צ’י מין. נשיא ארצות הברית, דוויט אייזנהאוור, מקיים מסיבת עיתונאים כדי להעיר על ההתפתחויות האלו.
Well, if you really must.
ובכן, אם אתם ממש חייבים.
Eisenhower claims that by virtue of what he calls the “falling domino principle,” communist control of Vietnam would be the “beginning of a disintegration” that would be certain to cause “incalculable loss.”
אייזנהאוור טוען שבשל המעלה שהוא קורא לה “עקרון הדומינו הנופל,” השליטה הקומוניסטית בוויאנטאם תהיה “ההתחלה של ההתדרדרות” שבטוח תגרום ל“אובדן בלתי ניתן לחישוב.”
The beetles and beavers may be beyond my reach, but surely here's someone I can reason with.
החיפושיות והבונים אולי לא ניתנים להגעה, אבל בוודאות הנה מישהו שאני יכול לדבר איתו בהגיון.
Now, Mr. President, let’s take a deep breath, shall we? It’s a big leap—or, one might say, a long slide— from communist governance of Vietnam to the global spread of authoritarian communist regimes. It’s as if we were to say you were clothed, now you’re in your underwear, so soon everyone in the world will be completely naked.
עכשיו אדוני הנשיא, בוא ניקח נשימה עמוקה, בסדר? זו קפיצה גדולה -- או, אולי מישהו יגיד, החלקה ארוכה -- משליטה קומוניסטית בוויאטנם להתפשטות גלובלית של משטרים קומוניסטים אוטוריטרים. זה כאילו היינו אומרים שאתה לבוש, עכשיו בתחתונים, אז במהרה כולם בעולם יהיו לגמרי ערומים.
Don’t worry, I may have that power, but I promise not to use it. Now, as I was saying, this kind of argument, where one step, let’s call it A, kicks off a string of events that inevitably culminates in an extreme scenario, let’s call it Z, is known as a slippery slope. Many such arguments focus on catastrophe, but the slope to an extreme positive outcome can be just as slippery. The trouble with this kind of argument is that, in presenting Z is the inevitable outcome of A, it almost always overstates the likelihood that Z will happen if A happens. Why? Allow me to trouble you with some math.
אל תדאגו, אולי יש לי את הכוח, אבל אני מבטיח לא להשתמש בו. עכשיו, כמו שאמרתי, סוג זה של טיעון, בו צעד אחד, בואו נקרא לו א’, מתחיל שרשרת של אירועים שבסופו של דבר מצטברים למצב קיצון, בואו נקרא לו ת’, שידוע כמדרון החלקלק. הרבה טיעונים כאלה מתמקדים בקטסטרופות, אבל המדרון לקיצון חיובי יכול להיות חלקלק באותה מידה. הבעיות עם סוג זה של טיעון הן, שבהצגת ת′ כתוצאה בלתי נמנעת של א’, כמעט תמיד מדגישים את ההסתברות ש ת′ תקרה אם א′ יקרה. למה? תנו לי להטריד אתכם עם מעט מתמטיקה.
Let’s assume for the sake of argument that, taken individually, each step between A and Z is independent from the others and very likely— 99%. So the probability that A causes B, that B causes C, that C causes D, and so on, is each 99%. Even so, each additional step adds an opportunity to alter the outcome, and A is only 78% likely to lead to Z— far from an inevitability. If there’s a 95% likelihood of each step, the chance that A leads to Z plummets to about 28%. If there’s a 90% likelihood at each step— still very likely by most standards— the chance that A leads to Z is only 7%. And if 24 of the 25 steps between A and Z are 99% likely, and one is 50% likely, the chance that A leads to Z goes down from 78% to 39%.
בואו נניח לצורך הטיעון שאם, לוקחים אותם עצמאית, כל שלב בין א′ ל ת′ עצמאי מהאחרים ובהסתברות גבוהה -- 99%. אז ההסתברות ש א′ יגרום ל ב‘, שב’ יגרום ל ג’, שג′ גורם ל ד′ וכך הלאה, כל אחת היא 99%. אפילו, כל שלב נוסף מוסיף הזדמנות לשנות את התוצאה, וא′ בהסתברות של 78% בלבד להוביל לת′ -- הרחק מלהיות בלתי נמנע. אם יש סיכוי של 95% לכל שלב, הסיכוי שא′ יוביל לת′ צונח לבערך 28%. אם יש הסתברות של 90% לכל שלב -- עדיין די סביר בכל הסטנדרטים -- הסיכוי שא′ יוביל לת′ הוא רק 7%. ואם 24 מתוך 25 הצעדים בין א′ ל ת′ בהסתברות של 99%, ואחד בהסתברות של 50%, הסיכוי שא′ יוביל לת′ יורד מ 78% ל 39%.
Back to your situation. I won’t deny you have reason to be concerned. You’re warily watching as powerful authoritarian communist regimes in the Soviet Union and China try to spread their form of governance. But let’s take a look at the chain of events you suggest: You say that the countries surrounding Vietnam would all soon fall under communist rule; that this would result in a loss of essential trade with these countries for others; that with no non-communist nations left to trade with, Japan would be pressured towards communism and that this, in turn, would threaten Australia and New Zealand. Your ultimate fear, if I may presume, is that this will in turn threaten the United States. Is this a possibility? Sure. Where I take issue is with your comparison to dominos. These complex real-world events are not, in fact, like dominoes, where when the first one falls, it becomes a certainty that the last will fall. For any one of these events, a number of possible outcomes could result, each affecting the other events in different ways. The possibilities are not a chain, they’re a web.
חזרה למצב שלכם. אני לא אכחיש שיש לכם סיבה להיות מודאגים. אתם צופים בדאגה כשמשטרים קומוניסטיים אוטוריטריים חזקים בברית המועצות וסין מנסים להפיץ אל צורת המשטר שלהם. אבל בואו נביט בשרשרת הארועים שאתם מציעים: אתם אומרים שהמדינות שמקיפות את ויאטנאם יפלו במהרה תחת שלטון קומוניסטי; שהתוצאה תהיה אבדן המסחר החיוני עם המדינות האלו ואחרות; שבלי אומות לא קומוניסטיות שנשארו לסחור איתן, יפן תילחץ לכיוון הקומוניזם ושזה בתמורה, יאיים על אוסטרליה וניו זילנד. הפחד האולטימטיבי שלכם, אם מותר לי להניח, הוא שזה יאיים בסוף על ארצות הברית. האם זו אפשרות? בטח. המקום בו יש לי בעיה הוא ההשוואה שלכם לדומינו. הארועים האמיתיים המורכבים האלה הם למעשה לא דומינו, בהם כשהראשון נופל, זה הופך לוודאות שהאחרון יפול. לכל אחד מהארועים האלה, מספר תוצאות אפשריות יכולות להיות התוצאה, כל אחד משפיע על ארועים אחרים בדרכים אחרות. האפשרויות הן לא שרשרת, הן רשת.
It’s 1975, and after 20 years of conflict, and several million lives lost, North Vietnamese forces have taken control of the capital of South Vietnam. The war is over, and all of Vietnam is under communist control. Communist regimes have come to power in neighboring Laos and Cambodia, where the regime will be responsible for the deaths of an estimated quarter of all Cambodians.
השנה היא 1975, ואחרי 20 שנה של קונפליקט, ומספר מיליוני מתים, כוחות צפון ויאטנאמים השתלטו על הבירה של דרום וייטנאם. המלחמה נגמרה, וכל וויטנאם תחת שליטה קומוניסטית. השלטונות הקומוניסטים עלו לשלטון בלאוס וקמבודיה השכנות, שם השלטונות יהיו אחראים למוות של בערך רבע מהקמבודים.
Wait, there's more.
חכו, יש עוד.
That first step you were trying to avoid happened, but the end result you predicted did not. As for the steps between, a few happened; many did not. Decades afterward, your fellow humans are still debating why events unfolded the way they did.
השלב הראשון הזה שניסיתם להמנע ממנו קרה, אבל התוצאה הסופית שחזיתם לא. ובאשר לשלבים ביניהם, כמה קרו; הרבה לא. עשורים לאחר מכן, חבריכם האנשים עדיין דנים למה הארועים התגלגלו בצורה שהתרחשו.
And this is the trouble with slippery slope arguments. They focus exclusively on extreme outcomes, assigning those outcomes a degree of certainty or inevitability that rarely corresponds to reality. They divert attention from other, more likely possibilities, foreclosing discussions that might be more productive. And that’s when they’re made in good faith. Slippery slope arguments can also be intentionally structured to take advantage of people’s fears— whatever your position on an issue, it’s easy to come up with an extreme outcome that suits your aims. Best to avoid them entirely, eh?
וזו הבעיה עם טיעוני המדרון החלקלק. הם התמקדו אקסקלוסיבית בתוצאות הקיצוניות, ושייכתם לתוצאות האלו רמה של וודאות או בלתי נמנעות שלעיתים נדירות מתאימות למציאות. הן מפנות את תשומת הלב מאפשרויות יותר סבירות, סוגרים דיונים שאולי יותר פרודוקטיביים. וזה כשהם נעשים ברצון טוב. טיעוני המדרון החלקלק יכולים להיות גם מובנים בכוונה לנצל את הפחדים של אנשים -- מה שלא תהיה הדעה שלכם על הנושא, זה קל להעלות תוצאה קיצונית שמתאימה למטרות שלכם. הכי טוב להמנע מהן לגמרי, הא?