<i>Στις πεδιάδες του Σερενγκέτι, </i> <i>ένας σκαραβαίος</i> <i>κατρακυλά την τέλεια φτιαγμένη του μπάλα </i> <i>από κοπριά μακριά από ανταγωνιστές.</i>
On the plains of the Serengeti, a dung beetle rolls his perfectly sculpted ball of dung away from competitors.
<i>Σ′ αυτό το καναδικό ποτάμι ένας κάστορας</i> <i>τρέχει να ενισχύσει το φράγμα του</i> <i>καθώς αυτό κοντεύει να σπάσει.</i>
In this Canadian river, a beaver rushes to reinforce her dam as it threatens to burst.
<i>Καθώς η χιονόμπαλα κινείται</i> <i>με θόρυβο κάθετα στη βουνοπλαγιά,</i> <i>κερδίζοντας ορμή, οι αρκτικές</i> <i>αλεπούδες τρέχουν για κάλυψη.</i>
As the snowball thunders down the mountainside, gaining momentum, the arctic foxes run for cover—
Δεν αντέχω αυτά τα προγράμματα της φύσης. Πάντα η ίδια ιστορία χωρίς ούτε έναν λογικό ηθοποιό. Τι άλλο παίζει;
I can't stand these nature programs. Always the same story, and not a rational actor in sight. What else is on?
<i>Είναι Απρίλιος 1954, και οι Βιετναμέζοι </i> <i>εθνικιστές είναι έτοιμοι να νικήσουν</i> <i>τις γαλλικές δυνάμεις</i> <i>που μάχονται για τον έλεγχο του Βιετνάμ.</i> <i>Η νίκη τους θα μπορούσε να οδηγήσει</i> <i>σε ένα ανεξάρτητο Βιετνάμ</i> <i>υπό τον κομμουνιστή αρχηγό Χο Τσι Μιν.</i> <i>Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών,</i> <i>Ντουάιτ Αϊζενχάουερ,</i> <i>κάνει μια συνέντευξη τύπου</i> <i>για να σχολιάσει αυτές τις εξελίξεις.</i>
It’s April 1954, and Vietnamese nationalists are on the verge of victory against French forces fighting for control of Vietnam. Their victory could lead to an independent Vietnam under communist leader Ho Chi Minh. The United States President, Dwight D. Eisenhower, is holding a press conference to comment on these developments.
Λοιπόν, αν είναι πραγματικά αναγκαίο.
Well, if you really must.
<i>Ο Αϊζενχάουερ ισχυρίζεται ότι λόγω </i> <i>της λεγόμενης «θεωρίας πτώση ντόμινο»,</i> <i>ο κομμουνιστικός έλεγχος του Βιετνάμ </i> <i>θα ήταν η «αρχή της διάλυσης»</i> <i>που σίγουρα θα προκαλούσε</i> <i>«ανυπολόγιστη ζημιά».</i>
Eisenhower claims that by virtue of what he calls the “falling domino principle,” communist control of Vietnam would be the “beginning of a disintegration” that would be certain to cause “incalculable loss.”
Μπορεί να μην μπορώ να καταλάβω τους σκαραβαίους και τους κάστορες, αλλά εδώ υπάρχει σίγουρα κάποιος που μπορώ να λογικέψω.
The beetles and beavers may be beyond my reach, but surely here's someone I can reason with.
Τώρα, κύριε πρόεδρε, ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα, εντάξει; Είναι ένα μεγάλο άλμα, ή θα μπορούσε να πει κανείς, ένα μακρύ γλίστρημα από την κομμουνιστική διοίκηση του Βιετνάμ στην παγκόσμια εξάπλωση απολυταρχικών κομμουνιστικών καθεστώτων. Είναι σαν να λέμε ότι ήσασταν ντυμένος, τώρα είστε με τα εσώρουχα, οπότε σύντομα όλοι στον κόσμο θα είναι εντελώς γυμνοί.
Now, Mr. President, let’s take a deep breath, shall we? It’s a big leap—or, one might say, a long slide— from communist governance of Vietnam to the global spread of authoritarian communist regimes. It’s as if we were to say you were clothed, now you’re in your underwear, so soon everyone in the world will be completely naked.
Μην ανησυχείτε, ίσως έχω αυτήν τη δύναμη, αλλά δεν θα τη χρησιμοποιήσω. Τώρα, όπως έλεγα, αυτός ο τύπος επιχειρήματος, όπου ένα βήμα, ας το πούμε Α, ξεκινά μια σειρά γεγονότων που αναπόφευκτα καταλήγει σε ένα ακραίο σενάριο, ας το πούμε Ζ, είναι γνωστό ως ολισθηρό επιχείρημα. Πολλά παρόμοια επιχειρήματα εστιάζουν στην καταστροφή, αλλά η πλαγιά προς μία ακραία θετική έκβαση μπορεί να είναι εξίσου ολισθηρή. Το πρόβλημα μ′ αυτόν τον τύπο επιχειρήματος είναι ότι με το να παρουσιάζει το Ζ ως την αναπόφευκτη έκβαση του Α, σχεδόν πάντα διογκώνει την πιθανότητα ότι το Ζ θα συμβεί αν γίνει το Α. Γιατί; Επιτρέψτε μου να σας κουράσω με μερικά μαθηματικά.
Don’t worry, I may have that power, but I promise not to use it. Now, as I was saying, this kind of argument, where one step, let’s call it A, kicks off a string of events that inevitably culminates in an extreme scenario, let’s call it Z, is known as a slippery slope. Many such arguments focus on catastrophe, but the slope to an extreme positive outcome can be just as slippery. The trouble with this kind of argument is that, in presenting Z is the inevitable outcome of A, it almost always overstates the likelihood that Z will happen if A happens. Why? Allow me to trouble you with some math.
Ας υποθέσουμε για χάρη του επιχειρήματος ότι μεμονωμένα κάθε βήμα ανάμεσα στο Α και στο Ζ είναι ανεξάρτητο από τα άλλα και πολύ πιθανό. Ενενηντα εννιά τοις εκατό. Οπότε, η πιθανότητα το Α να προκαλέσει το Β, το Β να προκαλέσει το Γ, το Γ να προκαλέσει το Δ, και ούτω καθεξής, είναι καθεμιά 99%. Ακόμα κι έτσι, κάθε επιπλέον βήμα δίνει την ευκαιρία για αλλαγή της έκβασης, και το Α είναι μόνο 78% πιθανό να οδηγήσει στο Ζ. Κάθε άλλο παρά αναπόφευκτο. Αν υπάρχει 95% πιθανότητα στο κάθε βήμα, η δυνατότητα το Α να οδηγήσει στο Ζ πέφτει κατακόρυφα περίπου στο 28%. Αν υπάρχει 90% πιθανότητα σε κάθε βήμα, ακόμα πολύ πιθανό σύμφωνα με τα περισσότερα πρότυπα, η δυνατότητα του Α να οδηγήσει στο Ζ είναι μόνο 7%. Και αν τα 24 από τα 25 βήματα μεταξύ του Α και του Ζ είναι 99% πιθανά, και ένα να είναι 50% πιθανό, η δυνατότητα του Α να οδηγήσει στο Ζ πέφτει από το 78% στο 39%.
Let’s assume for the sake of argument that, taken individually, each step between A and Z is independent from the others and very likely— 99%. So the probability that A causes B, that B causes C, that C causes D, and so on, is each 99%. Even so, each additional step adds an opportunity to alter the outcome, and A is only 78% likely to lead to Z— far from an inevitability. If there’s a 95% likelihood of each step, the chance that A leads to Z plummets to about 28%. If there’s a 90% likelihood at each step— still very likely by most standards— the chance that A leads to Z is only 7%. And if 24 of the 25 steps between A and Z are 99% likely, and one is 50% likely, the chance that A leads to Z goes down from 78% to 39%.
Πίσω στη δική σας κατάσταση. Δεν θα αρνηθώ πως υπάρχει λόγος ανησυχίας. Παρακολουθείτε επιφυλακτικά καθώς ισχυρά απολυταρχικά κομμουνιστικά καθεστώτα σε Σοβιετική Ένωση και Κίνα επιχειρούν να εξαπλώσουν τον τρόπο διοίκησης τους. Αλλά ας ρίξουμε μια ματιά στην αλυσίδα των γεγονότων που προτείνετε. Λέτε πως οι γειτονικές χώρες του Βιετνάμ σύντομα θα ενέπιπταν στο κομμουνιστικό καθεστώς, ότι αυτό θα οδηγούσε σε ζημιά στο βασικό εμπόριο αυτών των χωρών με άλλες, ότι χωρίς άλλα μη κομμουνιστικά έθνη για να εμπορευτούν, η Ιαπωνία θα ωθούνταν προς τον κομμουνισμό και ότι αυτό έπειτα θα απειλούσε την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Ο μεγαλύτερος σας φόβος, αν μπορώ να μαντέψω, είναι ότι αυτό με τη σειρά του θα απειλήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι αυτή μια πιθανότητα; Φυσικά. Εκεί που διαφωνώ είναι η σύγκριση σας με τα ντόμινο. Αυτά τα σύνθετα αληθινά γεγονότα δεν είναι στην ουσία σαν τα ντόμινο, όπου όταν το πρώτο πέφτει, είναι σίγουρο ότι θα πέσει και το τελευταίο. Για το καθένα από αυτά τα γεγονότα υπάρχει πληθώρα πιθανών εκβάσεων, όπου η καθεμία επηρεάζει τα άλλα γεγονότα με διαφορετικούς τρόπους. Οι πιθανότητες δεν είναι αλυσίδα, αλλά ιστός.
Back to your situation. I won’t deny you have reason to be concerned. You’re warily watching as powerful authoritarian communist regimes in the Soviet Union and China try to spread their form of governance. But let’s take a look at the chain of events you suggest: You say that the countries surrounding Vietnam would all soon fall under communist rule; that this would result in a loss of essential trade with these countries for others; that with no non-communist nations left to trade with, Japan would be pressured towards communism and that this, in turn, would threaten Australia and New Zealand. Your ultimate fear, if I may presume, is that this will in turn threaten the United States. Is this a possibility? Sure. Where I take issue is with your comparison to dominos. These complex real-world events are not, in fact, like dominoes, where when the first one falls, it becomes a certainty that the last will fall. For any one of these events, a number of possible outcomes could result, each affecting the other events in different ways. The possibilities are not a chain, they’re a web.
<i>Είναι 1975, και μετά από 20 έτη διαμάχης</i> <i>και εκατομμύρια απώλειες ζωών,</i> <i>οι βόρειες βιετναμέζικες δυνάμεις ελέγχουν</i> <i>την πρωτεύουσα του Νότιου Βιετνάμ.</i> <i>Ο πόλεμος τελείωσε και όλο το Βιετνάμ</i> <i>είναι υπό κομμουνιστικό έλεγχο.</i> <i>Κομμουνιστικά καθεστώτα εξουσιάζουν </i> <i>τις γειτονικές Λάος και Καμπότζη,</i> <i>όπου το καθεστώς θα είναι υπεύθυνο</i> <i>για τους θανάτους περίπου</i> <i>ενός τετάρτου των Καμποτζιανών.</i>
It’s 1975, and after 20 years of conflict, and several million lives lost, North Vietnamese forces have taken control of the capital of South Vietnam. The war is over, and all of Vietnam is under communist control. Communist regimes have come to power in neighboring Laos and Cambodia, where the regime will be responsible for the deaths of an estimated quarter of all Cambodians.
Περιμένετε, υπάρχουν κι άλλα.
Wait, there's more.
Εκείνο το πρώτο βήμα που θέλατε να αποφύγετε συνέβη, αλλά το τελικό αποτέλεσμα που προβλέψατε όχι. Όσο για τα ενδιάμεσα βήματα, μερικά συνέβησαν, πολλά όμως όχι. Δεκαετίες μετά, οι συνάνθρωποι σας ακόμη συζητούν γιατί τα γεγονότα εξελίχθηκαν μ′ αυτόν τον τρόπο.
That first step you were trying to avoid happened, but the end result you predicted did not. As for the steps between, a few happened; many did not. Decades afterward, your fellow humans are still debating why events unfolded the way they did.
Και αυτό είναι το πρόβλημα με τα ολισθηρά επιχειρήματα. Εστιάζουν αποκλειστικά σε ακραίες εκβάσεις, αναθέτοντας σ′ αυτές μία δόση βεβαιότητας ή κάτι το αναπόφευκτο που σπάνια συμβαδίζει με την πραγματικότητα. Αποσπούν την προσοχή από άλλες, πιο πιθανές πιθανότητες, εμποδίζοντας συζητήσεις που ίσως να ήταν πιο παραγωγικές. Και αυτό όταν γίνονται καλή τη πίστει. Ολισθηρά επιχειρήματα μπορούν να να δομηθούν επίτηδες για να εκμεταλλευτούν τους φόβους των ανθρώπων. Οποιαδήποτε κι αν είναι η θέση σας, είναι εύκολο να βρεθεί μια ακραία έκβαση που θα βολεύει τους στόχους σας. Αλλά είναι καλύτερο να τους αποφεύγουμε εντελώς, έτσι;
And this is the trouble with slippery slope arguments. They focus exclusively on extreme outcomes, assigning those outcomes a degree of certainty or inevitability that rarely corresponds to reality. They divert attention from other, more likely possibilities, foreclosing discussions that might be more productive. And that’s when they’re made in good faith. Slippery slope arguments can also be intentionally structured to take advantage of people’s fears— whatever your position on an issue, it’s easy to come up with an extreme outcome that suits your aims. Best to avoid them entirely, eh?