"Can you taste words?"
"Proeft u woorden?"
It was a question that caught me by surprise. This summer, I was giving a talk at a literary festival, and afterwards, as I was signing books, a teenage girl came with her friend, and this is what she asked me. I told her that some people experience an overlap in their senses so that they could hear colors or see sounds, and many writers were fascinated by this subject, myself included. But she cut me off, a bit impatiently, and said, "Yeah, I know all of that. It's called synesthesia. We learned it at school. But my mom is reading your book, and she says there's lots of food and ingredients and a long dinner scene in it. She gets hungry at every page. So I was thinking, how come you don't get hungry when you write? And I thought maybe, maybe you could taste words. Does it make sense?"
Die vraag was een verrassing. Deze zomer gaf ik een toespraak op een literair festival, en daarna, terwijl ik boeken tekende, kwam een tienermeisje met haar vriend me dit vragen. Ik vertelde haar dat bij sommige mensen de zintuigen elkaar overlappen, zodat ze kleuren kunnen horen of geluiden kunnen zien, en dat veel schrijvers, waaronder ikzelf, door dit onderwerp gefascineerd zijn. Maar ze onderbrak me een beetje ongeduldig en zei: "Ja, dat weet ik wel. Het heet synesthesie. Hebben we op school geleerd. Maar mijn moeder is uw boek aan het lezen en ze zegt dat er veel levensmiddelen en ingrediënten in staan en ook een lange dinerscène. Bij elke pagina krijgt ze honger. Toen vroeg ik me af hoe het komt dat u geen honger krijgt terwijl u dit schrijft? En ik dacht dat u misschien woorden kon proeven. Snapt u wat ik bedoel?"
And, actually, it did make sense, because ever since my childhood, each letter in the alphabet has a different color, and colors bring me flavors. So for instance, the color purple is quite pungent, almost perfumed, and any words that I associate with purple taste the same way, such as "sunset" -- a very spicy word. But I was worried that if I tell all of this to the teenager, it might sound either too abstract or perhaps too weird, and there wasn't enough time anyhow, because people were waiting in the queue, so it suddenly felt like what I was trying to convey was more complicated and detailed than what the circumstances allowed me to say. And I did what I usually do in similar situations: I stammered, I shut down, and I stopped talking. I stopped talking because the truth was complicated, even though I knew, deep within, that one should never, ever remain silent for fear of complexity.
En eigenlijk klopte dat ook wel, want al sinds mijn jeugd heeft elke letter van het alfabet een andere kleur en kleuren brengen mij smaken. Zo is bijvoorbeeld de kleur paars heel scherp, bijna geparfumeerd, en alle woorden die ik associeer met paars smaken ook zo. Zoals 'zonsondergang' -- een zeer pittig woord. Maar ik vreesde dat het voor die tiener misschien te abstract of te raar zou klinken, en er was hoe dan ook te weinig tijd voor omdat er mensen in de wachtrij stonden, dus voelde het plotseling aan dat wat ik probeerde over te brengen ingewikkelder en gedetailleerder zou zijn dan wat de omstandigheden toelieten. Ik deed wat ik meestal doe in soortgelijke situaties: ik stamelde, klapte dicht en stopte met praten. Ik stopte met praten omdat de waarheid complex was, al wist ik diep van binnen dat je nooit mag zwijgen uit angst voor complexiteit.
So I want to start my talk today with the answer that I was not able to give on that day. Yes, I can taste words -- sometimes, that is, not always, and happy words have a different flavor than sad words. I like to explore: What does the word "creativity" taste like, or "equality," "love," "revolution?"
Daarom begin ik vandaag mijn talk met het antwoord dat ik toen niet kon geven. Ja, ik kan woorden proeven -- Soms, niet altijd, en gelukkige woorden smaken anders dan verdrietige woorden. Ik hou van verkennen: hoe smaken de woorden 'creativiteit', 'gelijkheid', 'liefde' of 'revolutie'?
And what about "motherland?" These days, it's particularly this last word that troubles me. It leaves a sweet taste on my tongue, like cinnamon, a bit of rose water and golden apples. But underneath, there's a sharp tang, like nettles and dandelion. The taste of my motherland, Turkey, is a mixture of sweet and bitter.
En hoe het woord 'moederland'? Het is nu vooral dat laatste woord waarover ik pieker. Het laat een zoete nasmaak na op mijn tong, zoals kaneel, wat rozenwater en appels. Maar daaronder zit er een wrange bijsmaak, zoals brandnetels of paardenbloem. De smaak van mijn moederland, Turkije, is een mix van zoet en bitter.
And the reason why I'm telling you this is because I think there's more and more people all around the world today who have similarly mixed emotions about the lands they come from. We love our native countries, yeah? How can we not? We feel attached to the people, the culture, the land, the food. And yet at the same time, we feel increasingly frustrated by its politics and politicians, sometimes to the point of despair or hurt or anger.
Ik vertel jullie dit, omdat ik denk dat meer en meer mensen over de hele wereld vandaag ook gemengde gevoelens hebben over hun thuisland. Wij houden toch van ons land van herkomst? Hoe zouden we niet? We voelen ons verbonden met de mensen, de cultuur, het land, het eten. En toch voelen we ons tegelijkertijd steeds meer gefrustreerd door de politiek en de politici, soms zelf tot op het punt van wanhoop of pijn of woede.
I want to talk about emotions and the need to boost our emotional intelligence. I think it's a pity that mainstream political theory pays very little attention to emotions. Oftentimes, analysts and experts are so busy with data and metrics that they seem to forget those things in life that are difficult to measure and perhaps impossible to cluster under statistical models. But I think this is a mistake, for two main reasons. Firstly, because we are emotional beings. As human beings, I think we all are like that. But secondly, and this is new, we have entered a new stage in world history in which collective sentiments guide and misguide politics more than ever before. And through social media and social networking, these sentiments are further amplified, polarized, and they travel around the world quite fast. Ours is the age of anxiety, anger, distrust, resentment and, I think, lots of fear. But here's the thing: even though there's plenty of research about economic factors, there's relatively few studies about emotional factors.
Ik wil praten over emoties en de noodzaak om onze emotionele intelligentie te stimuleren. Ik vind het jammer dat mainstream politieke theorie weinig aandacht besteedt aan emoties. Vaak zijn analisten en deskundigen zo druk bezig met gegevens en statistieken dat ze de dingen in het leven lijken te vergeten die moeilijk te meten zijn en misschien onmogelijk te vangen in statistische modellen. Maar ik denk dat dit om twee belangrijke redenen een vergissing is. Ten eerste omdat wij emotionele wezens zijn. omdat wij als menselijke wezens nu eenmaal zo zijn. Maar ten tweede, en dit is nieuw, zijn we binnengestapt in een nieuwe fase in de wereldgeschiedenis waarin collectieve gevoelens de politiek leiden en misleiden, meer dan ooit tevoren. Via sociale media en sociale netwerken worden deze gevoelens verder versterkt en gepolariseerd, en reizen ze heel snel de hele wereld rond. We leven in een tijd van bezorgdheid, boosheid, wantrouwen, wrok en, denk ik, hopen angst. Maar hier komt het: zelfs als er volop onderzoek is over economische factoren, zijn er relatief weinig studies over emotionele factoren.
Why is it that we underestimate feelings and perceptions? I think it's going to be one of our biggest intellectual challenges, because our political systems are replete with emotions. In country after country, we have seen illiberal politicians exploiting these emotions. And yet within the academia and among the intelligentsia, we are yet to take emotions seriously. I think we should. And just like we should focus on economic inequality worldwide, we need to pay more attention to emotional and cognitive gaps worldwide and how to bridge these gaps, because they do matter.
Waarom onderschatten we gevoelens en perceptie? Ik denk dat het gaat om een van onze grootste intellectuele uitdagingen, omdat onze politieke systemen vol zitten met emoties. In land na land hebben we rechtse politici deze emoties zien exploiteren. Toch neemt de academische wereld of de intelligentsia emoties niet serieus. Ik denk dat we dat zouden moeten doen. Net zoals wij ons moeten concentreren op de wereldwijde economische ongelijkheid, moeten we wereldwijd aandacht besteden aan emotionele en cognitieve hiaten en hoe deze te overbruggen omdat ze ertoe doen.
Years ago, when I was still living in Istanbul, an American scholar working on women writers in the Middle East came to see me. And at some point in our exchange, she said, "I understand why you're a feminist, because, you know, you live in Turkey." And I said to her, "I don't understand why you're not a feminist, because, you know, you live in America."
Toen ik jaren geleden nog in Istanboel woonde, zocht een Amerikaanse geleerde me op. Ze werkte aan vrouwelijke schrijvers in het Midden-Oosten. Op een bepaald moment zei ze: "Ik begrijp waarom je een feministe bent, want je woont in Turkije." En ik zei haar: "Ik begrijp niet waarom jij geen feministe bent, want jij woont toch in Amerika."
(Laughter)
(Gelach)
(Applause) And she laughed. She took it as a joke, and the moment passed.
(Applaus) En ze lachte. Ze zag het als een grap, en we gingen verder.
(Laughter)
(Gelach)
But the way she had divided the world into two imaginary camps, into two opposite camps -- it bothered me and it stayed with me. According to this imaginary map, some parts of the world were liquid countries. They were like choppy waters not yet settled. Some other parts of the world, namely the West, were solid, safe and stable. So it was the liquid lands that needed feminism and activism and human rights, and those of us who were unfortunate enough to come from such places had to keep struggling for these most essential values. But there was hope. Since history moved forward, even the most unsteady lands would someday catch up. And meanwhile, the citizens of solid lands could take comfort in the progress of history and in the triumph of the liberal order. They could support the struggles of other people elsewhere, but they themselves did not have to struggle for the basics of democracy anymore, because they were beyond that stage.
Maar de manier waarop ze de wereld verdeelde in twee denkbeeldige kampen, in twee tegengestelde kampen -- hinderde me en bleef me bij. Volgens deze denkbeeldige kaart, waren sommige delen van de wereld 'vloeibare' landen. Ze waren als onrustige wateren, nog niet gekalmeerd. Terwijl andere delen van de wereld, namelijk het Westen, solide, veilig en stabiel waren. Dus waren het de vloeibare landen die het feminisme nodig hadden en activisme en mensenrechten. Wie onder ons de pech had van dergelijke plaatsen te komen, moest blijven worstelen voor deze meest essentiële waarden. Maar er was hoop. Omdat de geschiedenis vooruitgaat, zullen ook de meest woelige landen ooit bijbenen. Ondertussen konden de burgers van de solide landen zich verheugen in het verloop van de geschiedenis en in de triomf van de liberale orde. Ze konden de strijd van mensen elders steunen, maar zij zelf hoefden niet meer te vechten voor de grondbeginselen van de democratie, omdat ze voorbij dat stadium waren.
I think in the year 2016, this hierarchical geography was shattered to pieces. Our world no longer follows this dualistic pattern in the scholar's mind, if it ever did. Now we know that history does not necessarily move forward. Sometimes it draws circles, even slides backwards, and that generations can make the same mistakes that their great-grandfathers had made. And now we know that there's no such thing as solid countries versus liquid countries. In fact, we are all living in liquid times, just like the late Zygmunt Bauman told us. And Bauman had another definition for our age. He used to say we are all going to be walking on moving sands.
Maar in het jaar 2016, denk ik, viel dit hiërarchische geografische plaatje uit elkaar. Onze wereld volgt niet langer het dualistische patroon van de geest van die geleerde, als het dat al ooit deed. Nu we weten dat de geschiedenis niet noodzakelijkerwijs vooruitgaat. Soms gaat het in cirkels, gaat ze zelfs achteruit, en generaties kunnen dezelfde fouten maken als hun overgrootvaders. Nu weten we dat er niet zoiets is als solide landen tegenover vloeibare landen. In feite leven we allemaal in vloeibare tijden, net zoals wijlen Zygmunt Bauman ons vertelde. Bauman definieerde ons tijdperk anders. Hij placht te zeggen dat we allemaal in drijfzand gaan terechtkomen.
And if that's the case, I think, it should concern us women more than men, because when societies slide backwards into authoritarianism, nationalism or religious fanaticism, women have much more to lose. That is why this needs to be a vital moment, not only for global activism, but in my opinion, for global sisterhood as well.
Als dat klopt, dan denk ik dat wij vrouwen ons meer dan mannen zorgen moeten maken, want als samenlevingen afglijden naar autoritaire praktijken, nationalisme of religieus fanatisme, hebben vrouwen veel meer te verliezen. Daarom moet dit een cruciaal moment zijn, niet alleen voor globaal activisme, maar naar mijn mening, ook voor een wereldwijd zusterschap.
(Applause)
(Applaus)
But I want to make a little confession before I go any further. Until recently, whenever I took part in an international conference or festival, I would be usually one of the more depressed speakers.
Maar ik wil wat opbiechten voordat ik verder ga. Tot voor kort, was ik op internationale conferenties meestal een van de meer depressieve sprekers.
(Laughter)
(Gelach)
Having seen how our dreams of democracy and how our dreams of coexistence were crushed in Turkey, both gradually but also with a bewildering speed, over the years I've felt quite demoralized. And at these festivals there would be some other gloomy writers, and they would come from places such as Egypt, Nigeria, Pakistan, Bangladesh, Philippines, China, Venezuela, Russia. And we would smile at each other in sympathy, this camaraderie of the doomed.
Toen ik zag hoe onze dromen over democratie en co-existentie in Turkije met voeten werden getreden, geleidelijk aan, maar ook met een verbijsterende snelheid, voelde ik me door de jaren heen nogal gedemoraliseerd. Op deze festivals kwamen ook andere sombere schrijvers van plaatsen als Egypte, Nigeria, Pakistan, Bangladesh, Filipijnen, China, Venezuela, Rusland. We glimlachten naar elkaar in sympathie, een kameraadschap van verdoemden.
(Laughter)
(Gelach)
And you could call us WADWIC: Worried and Depressed Writers International Club.
Je had ons ICBEDS kunnen noemen: Internationale Club van Bange en Depressieve Schrijvers.
(Laughter)
(Gelach)
But then things began to change, and suddenly our club became more popular, and we started to have new members. I remember --
Maar dingen begonnen te veranderen. Plots werd onze club populairder en begonnen we nieuwe leden aan te trekken. Ik herinner me --
(Laughter)
(Gelach)
I remember Greek writers and poets joined first, came on board. And then writers from Hungary and Poland, and then, interestingly, writers from Austria, the Netherlands, France, and then writers from the UK, where I live and where I call my home, and then writers from the USA. Suddenly, there were more of us feeling worried about the fate of our nations and the future of the world. And maybe there were more of us now feeling like strangers in our own motherlands.
Ik herinner me dat Griekse schrijvers en dichters erbij kwamen, gevolgd door schrijvers uit Hongarije en Polen, en dan, interessant, schrijvers uit Oostenrijk, Nederland, Frankrijk, en ook schrijvers uit het VK, waar ik woon en thuis ben. Daarna schrijvers uit de VS. Plotseling waren er meer van ons die zich zorgen maakten over het lot van onze naties en de toekomst van de wereld. En misschien waren er nu meer die zich vreemden voelden in hun eigen moederland.
And then this bizarre thing happened. Those of us who used to be very depressed for a long time, we started to feel less depressed, whereas the newcomers, they were so not used to feeling this way that they were now even more depressed.
Dan gebeurde er iets raars. Wie zich vroeger lange tijd erg depressief voelde, voelde zich nu minder depressief, terwijl de nieuwkomers, die niet gewend waren aan dit gevoel, nu zelfs nog depressiever werden.
(Laughter)
(Gelach)
So you could see writers from Bangladesh or Turkey or Egypt trying to console their colleagues from Brexit Britain or from post-election USA.
Zo zag je schrijvers uit Bangladesh, Turkije of Egypte bezig met het troosten van hun collega's uit Groot-Brittannië om Brexit of uit de VS om de verkiezingen.
(Laughter)
(Gelach)
But joking aside, I think our world is full of unprecedented challenges, and this comes with an emotional backlash, because in the face of high-speed change, many people wish to slow down, and when there's too much unfamiliarity, people long for the familiar. And when things get too confusing, many people crave simplicity. This is a very dangerous crossroads, because it's exactly where the demagogue enters into the picture.
Maar alle gekheid op een stokje, Ik denk dat onze wereld vol is van ongekende uitdagingen, en dit heeft een emotionele weerslag. Door de snelle veranderingen willen veel mensen afremmen, en tegenover te veel onbekendheid, willen mensen terug naar het vertrouwde. Als dingen te verwarrend worden, snakken veel mensen naar eenvoud. Dit is een zeer gevaarlijk kruispunt, want het is precies daar waar de demagoog op de proppen komt.
The demagogue understands how collective sentiments work and how he -- it's usually a he -- can benefit from them. He tells us that we all belong in our tribes, and he tells us that we will be safer if we are surrounded by sameness. Demagogues come in all sizes and in all shapes. This could be the eccentric leader of a marginal political party somewhere in Europe, or an Islamist extremist imam preaching dogma and hatred, or it could be a white supremacist Nazi-admiring orator somewhere else. All these figures, at first glance -- they seem disconnected. But I think they feed each other, and they need each other.
De demagoog begrijpt hoe collectieve gevoelens werken en hoe hij -- meestal een hij -- er zijn voordeel mee kan doen. Hij vertelt ons dat we allemaal tot onze stammen behoren en dat we veiliger zullen zijn als we omringd zijn door meer van hetzelfde. Demagogen zijn er in alle maten en vormen. Het zou de excentrieke leider van een marginale politieke partij ergens in Europa kunnen zijn, of een islamistische, extremistische imam die dogma en haat predikt, of ergens anders een blanke supremacist en Nazi-vererende redenaar. Deze figuren lijken op het eerste gezicht niets met elkaar te maken te hebben. Maar ik denk dat ze elkaar voeden en elkaar nodig hebben.
And all around the world, when we look at how demagogues talk and how they inspire movements, I think they have one unmistakable quality in common: they strongly, strongly dislike plurality. They cannot deal with multiplicity. Adorno used to say, "Intolerance of ambiguity is the sign of an authoritarian personality." But I ask myself: What if that same sign, that same intolerance of ambiguity -- what if it's the mark of our times, of the age we're living in? Because wherever I look, I see nuances withering away. On TV shows, we have one anti-something speaker situated against a pro-something speaker. Yeah? It's good ratings. It's even better if they shout at each other. Even in academia, where our intellect is supposed to be nourished, you see one atheist scholar competing with a firmly theist scholar, but it's not a real intellectual exchange, because it's a clash between two certainties.
Over de hele wereld, als we kijken naar hoe demagogen praten en hoe ze bewegingen inspireren, denk ik dat ze een onmiskenbaar kenmerk gemeen hebben: ze hebben een sterke, sterke hekel aan pluraliteit. Ze kunnen niet omgaan met meervoudigheid. Adorno zei vaak: "Intolerantie voor onduidelijkheid wijst op een autoritaire persoonlijkheid." Maar dan vraag ik me af: wat als datzelfde signaal, diezelfde onverdraagzaamheid voor onduidelijkheid -- wat als dat nu tekenend is voor onze tijd, de tijd waarin we leven? Want waar ik ook kijk, zie ik de nuances wegdeemsteren. Op tv-shows zien we een anti-iets spreker het opnemen tegen een pro-iets spreker. Dat geeft goede kijkcijfers. Het is nog beter als ze tegen elkaar schreeuwen. Zelfs in de academische wereld, zogenaamd de voedingsbodem voor ons intellect, zie je een atheïstische geleerde debatteren met een theïstische geleerde, maar het is geen echt intellectueel debat, omdat het een botsing is tussen twee zekerheden.
I think binary oppositions are everywhere. So slowly and systematically, we are being denied the right to be complex. Istanbul, Berlin, Nice, Paris, Brussels, Dhaka, Baghdad, Barcelona: we have seen one horrible terror attack after another. And when you express your sorrow, and when you react against the cruelty, you get all kinds of reactions, messages on social media. But one of them is quite disturbing, only because it's so widespread. They say, "Why do you feel sorry for them? Why do you feel sorry for them? Why don't you feel sorry for civilians in Yemen or civilians in Syria?"
Ik denk dat je overal die tegenstellingen tegenkomt. Langzaam en systematisch wordt ons het recht ontzegd om complex te zijn. Istanboel, Berlijn, Nice, Parijs, Brussel, Dhaka, Bagdad, Barcelona: we zagen keer op keer verschrikkelijke terroristische aanslagen. En wanneer je je verdriet toont en reageert tegen de wreedheid, krijg je hopen reacties, berichten op sociale media. Maar één ervan is heel storend, omdat het zo wijdverbreid is. Ze zeggen: "Waarom voel je medelijden met hen? Waarom voel je medelijden met hen? Waarom heb je geen medelijden voor de burgers in Jemen of de burgers in Syrië?"
And I think the people who write such messages do not understand that we can feel sorry for and stand in solidarity with victims of terrorism and violence in the Middle East, in Europe, in Asia, in America, wherever, everywhere, equally and simultaneously. They don't seem to understand that we don't have to pick one pain and one place over all others. But I think this is what tribalism does to us. It shrinks our minds, for sure, but it also shrinks our hearts, to such an extent that we become numb to the suffering of other people.
Ik denk dat de mensen die dat schrijven, niet begrijpen dat we medelijden kunnen voelen en solidair zijn met slachtoffers van terrorisme en geweld in het Midden-Oosten, in Europa, in Azië, in Amerika, overal, overal, evenzeer en tegelijkertijd. Ze lijken niet te begrijpen dat we geen pijn of plaats boven alle andere moeten plaatsen. Maar ik denk dat het dit is wat tribalisme met ons doet. Het vernauwt onze geest, zeker, maar het vernauwt ook onze harten, zozeer dat we gevoelloos worden voor het lijden van andere mensen.
And the sad truth is, we weren't always like this. I had a children's book out in Turkey, and when the book was published, I did lots of events. I went to many primary schools, which gave me a chance to observe younger kids in Turkey. And it was always amazing to see how much empathy, imagination and chutzpah they have. These children are much more inclined to become global citizens than nationalists at that age. And it's wonderful to see, when you ask them, so many of them want to be poets and writers, and girls are just as confident as boys, if not even more.
De trieste waarheid is dat we niet altijd zo waren. Ik gaf een kinderboek uit in Turkije. Toen het werd gepubliceerd, heb ik veel sessies georganiseerd. Ik ging naar veel basisscholen, zodat ik jonge kinderen in Turkije kon observeren. Het was altijd geweldig om te zien hoe veel empathie, verbeelding en bravoure ze hadden. Die kinderen zijn op die leeftijd veel meer geneigd om wereldburgers te worden dan nationalisten. Het is prachtig om zien dat, wanneer je ze bevraagt, hoeveel ervan dichters en schrijvers willen worden, en meisjes evenzeer als jongens, zo niet zelfs meer.
But then I would go to high schools, and everything has changed. Now nobody wants to be a writer anymore, now nobody wants to be a novelist anymore, and girls have become timid, they are cautious, guarded, reluctant to speak up in the public space, because we have taught them -- the family, the school, the society -- we have taught them to erase their individuality.
Maar als ik naar middelbare scholen ging, was alles veranderd. Nu wil niemand meer een schrijver worden, niemand meer een novelist. Meisjes zijn timide geworden, voorzichtig, bewaakt, terughoudend om te spreken in de openbare ruimte, omdat we hen leerden -- de familie, de school, de maatschappij -- hen leerden hun individualiteit uit te wissen.
I think East and West, we are losing multiplicity, both within our societies and within ourselves. And coming from Turkey, I do know that the loss of diversity is a major, major loss. Today, my motherland became the world's biggest jailer for journalists, surpassing even China's sad record. And I also believe that what happened over there in Turkey can happen anywhere. It can even happen here. So just like solid countries was an illusion, singular identities is also an illusion, because we all have a multiplicity of voices inside. The Iranian, the Persian poet, Hafiz, used to say, "You carry in your soul every ingredient necessary to turn your existence into joy. All you have to do is to mix those ingredients."
Ik denk dat we in Oost en West onze diversiteit kwijtraken zowel binnen onze samenlevingen als in onszelf. Afkomstig uit Turkije, weet ik dat het verlies van diversiteit een groot, groot verlies is. Vandaag is mijn moederland 's werelds grootste gevangenis voor journalisten, en overtreft zelfs het trieste record van China. Ik geloof ook dat wat er daar in Turkije gebeurd is overal kan gebeuren. Het kan zelfs hier gebeuren. Dus net zoals solide landen een illusie bleken, zijn enkelvoudige identiteiten ook een illusie, omdat we van binnen allemaal een veelvoud aan stemmen hebben. De Iraanse, de Perzische dichter Hafiz placht te zeggen: "In je ziel heb je elk ingrediënt nodig voor een vreugdevol leven. Alles wat je hoeft te doen, is die ingrediënten te mengen."
And I think mix we can. I am an Istanbulite, but I'm also attached to the Balkans, the Aegean, the Mediterranean, the Middle East, the Levant. I am a European by birth, by choice, the values that I uphold. I have become a Londoner over the years. I would like to think of myself as a global soul, as a world citizen, a nomad and an itinerant storyteller. I have multiple attachments, just like all of us do. And multiple attachments mean multiple stories.
Ik denk dat we kunnen mengen. Ik ben een Istanboelse, maar zit ook vast aan de Balkan, de Egeïsche zee, de Middellandse Zee, het Midden-Oosten, de Levant. Ik ben Europeaan door geboorte, door keuze, door de waarden die ik koester. Ik ben een Londenaar geworden door de jaren heen. Ik zou mezelf graag zien als een mondiale ziel, een wereldburger, een nomade en een rondreizende verteller. Ik heb meerdere banden, net zoals wij allemaal. En meerdere banden betekenen meerdere verhalen.
As writers, we always chase stories, of course, but I think we are also interested in silences, the things we cannot talk about, political taboos, cultural taboos. We're also interested in our own silences. I have always been very vocal about and written extensively about minority rights, women's rights, LGBT rights. But as I was thinking about this TED Talk, I realized one thing: I have never had the courage to say in a public space that I was bisexual myself, because I so feared the slander and the stigma and the ridicule and the hatred that was sure to follow. But of course, one should never, ever, remain silent for fear of complexity.
Als schrijvers jagen we natuurlijk altijd op verhalen, maar ik denk dat we ook geïnteresseerd zijn in de stiltes, de dingen waarover we niet kunnen praten, de politieke taboes, de culturele taboes. We zijn ook geïnteresseerd in onze eigen stiltes. Ik ben ook altijd opgekomen -- en heb er uitgebreid over geschreven -- voor rechten van minderheden, vrouwen en lhbt's. Maar terwijl ik over deze TED Talk zat te denken, realiseerde ik me iets: Ik had nooit de moed gehad om publiekelijk toe te geven dat ik zelf biseksueel was, omdat ik zozeer vreesde voor de laster het stigma, het bespotten en de haat die zeker zouden volgen. Maar natuurlijk moet je nooit blijven zwijgen uit angst voor complexiteit.
(Applause)
(Applaus)
And although I am no stranger to anxieties, and although I am talking here about the power of emotions -- I do know the power of emotions -- I have discovered over time that emotions are not limitless. You know? They have a limit. There comes a moment -- it's like a tipping point or a threshold -- when you get tired of feeling afraid, when you get tired of feeling anxious. And I think not only individuals, but perhaps nations, too, have their own tipping points. So even stronger than my emotions is my awareness that not only gender, not only identity, but life itself is fluid. They want to divide us into tribes, but we are connected across borders. They preach certainty, but we know that life has plenty of magic and plenty of ambiguity. And they like to incite dualities, but we are far more nuanced than that.
Hoewel ik aan angsten geen gebrek heb en ik hier spreek over de kracht van emoties -- ik ken de kracht van emoties -- ontdekte ik na verloop van tijd dat emoties begrensd zijn. Ze hebben een limiet. Er komt een moment -- iets als een kantelpunt of een drempel -- als je moe wordt om bang te zijn, moe om je angstig te voelen. Ik denk dat niet alleen individuen, maar misschien ook naties hun eigen kantelpunt hebben. Dus zelfs sterker dan mijn emoties is mijn bewustzijn dat niet alleen geslacht, niet alleen identiteit, maar het leven zelf vloeibaar is. Ze willen ons verdelen in stammen, maar wij zijn verbonden over de grenzen heen. Zij preken zekerheid, maar wij weten dat het leven zelf magisch en dubbelzinnig is. Zij willen aanzetten tot dualiteiten, maar wij zijn veel genuanceerder dan dat.
So what can we do? I think we need to go back to the basics, back to the colors of the alphabet. The Lebanese poet Khalil Gibran used to say, "I learned silence from the talkative and tolerance from the intolerant and kindness from the unkind." I think it's a great motto for our times.
Wat kunnen we dan doen? Ik denk dat we moeten teruggaan naar de basis, terug naar de kleuren van het alfabet. De Libanese dichter Khalil Gibran placht te zeggen: "Ik leerde stilte van de lawaaierige, tolerantie van de intolerante en vriendelijkheid van de onvriendelijke." Ik denk dat dat een groot motto is voor onze tijd.
So from populist demagogues, we will learn the indispensability of democracy. And from isolationists, we will learn the need for global solidarity. And from tribalists, we will learn the beauty of cosmopolitanism and the beauty of diversity.
Van populistische demagogen zullen we de onmisbaarheid van de democratie leren en van isolationisten de noodzaak voor wereldwijde solidariteit, van tribalisten de schoonheid van kosmopolitisme en de schoonheid van diversiteit.
As I finish, I want to leave you with one word, or one taste. The word "yurt" in Turkish means "motherland." It means "homeland." But interestingly, the word also means "a tent used by nomadic tribes." And I like that combination, because it makes me think homelands do not need to be rooted in one place. They can be portable. We can take them with us everywhere. And I think for writers, for storytellers, at the end of the day, there is one main homeland, and it's called "Storyland." And the taste of that word is the taste of freedom.
Ik wil eindigen met één woord, of één smaak: het woord 'yurt' betekent in het Turks 'moederland'. Het betekent 'thuisland'. Maar interessant is dat het woord ook betekent: een tent van nomadische stammen. Ik hou van die combinatie, omdat ze me laat denken dat thuislanden niet op één plaats geworteld hoeven te zijn. Ze kunnen draagbaar zijn. We kunnen ze overal meenemen. Ik denk dat er voor schrijvers, verhalenvertellers uiteindelijk maar één belangrijkste vaderland is, en dat heet 'Verhaalland'. De smaak van dat woord is de smaak van vrijheid.
Thank you.
Dank u.
(Applause)
(Applaus)