Humans do not see trees. They walk by us every day. They sit and sleep, smoke and picnic and secretly kiss in our shade.
Oamenii nu văd copacii. Ei trec pe lângă noi zilnic. Se așază și dorm, fumează și stau la iarbă verde și se sărută pe ascuns în umbra noastră.
They pluck our leaves and gorge on our fruits. They break our branches or carve their lover's name on our trunks with their blades and vow eternal love. They weave necklaces out of our needles and paint our flowers into art. They split us into logs to heat their homes, and sometimes they chop us down just because they think we obstruct their view.
Ne smulg frunzele și se înfruptă cu fructele noastre. Ne rup crengile sau sculptează cu lamele lor numele iubiților pe trunchiurile noastre, jurându-și iubire eternă. Își țes coliere din acele noastre și fac artă din pictarea florilor noastre. Ne despică în bușteni pentru a-și încălzi casele, și uneori ne doboară doar pentru că ei cred că le obturăm priveliștea.
They make cradles, wine corks, chewing gum, rustic furniture and produce the most beautiful music out of us. And they turn us into books in which they bury themselves on cold winter nights. They use our wood to manufacture coffins in which they end their lives. And they even compose the most romantic poems for us, claiming we're the link between earth and sky. And yet, they do not see us.
Fac leagăne, dopuri de vin, gumă de mestecat, mobilă rustică și creează cea mai frumoasă muzică din noi. Și ne transformă în cărți în care se afundă în nopțile reci de iarnă. Folosesc lemnul nostru să-și confecționeze sicrie în care își sfârșesc viețile. Și chiar compun cele mai romantice poezii pentru noi, pretinzând că noi suntem legătura între cer și pământ. Și totuși, ei nu ne văd.
So one of the many beauties of the art of storytelling is to imagine yourself inside someone else's voice. But as writers, as much as we love stories and words, I believe we must also be interested in silences: the things we cannot talk about easily in our societies, the marginalized, the disempowered.
Așadar, unul dintre multele farmece ale artei de a spune povești, este să te imaginezi în vocea altcuiva. Dar, ca scriitori, oricât de mult iubim poveștile și cuvintele, cred că trebuie să fim de asemenea interesați de tăceri, de lucruri despre care nu putem vorbi cu ușurință în societățile noastre, de marginalizați, de cei lipsiți de putere.
In that sense, literature can, and hopefully does, bring the periphery to the center, make the invisible a bit more visible, make the unheard a bit more heard, and empathy and understanding speak louder than demagoguery and apathy. Stories bring us together. Untold stories and entrenched silences keep us apart.
În acest sens, literatura poate aduce periferia la centru, și sperăm că o și face, poate face invizibilul puțin mai vizibil, poate face mai auzit ce nu se aude, și empatia și înțelegerea, să vorbească mai tare decât demagogia și apatia. Poveștile ne unesc. Poveștile nespuse și tăcerile înrădăcinate ne despart.
But how to tell the stories of humanity and nature at a time when our planet is burning and there is no precedent for what we're about to experience collectively whether it's political, social or ecological? But tell we must because if there's one thing that is destroying our world more than anything, it is numbness. When people become disconnected, desensitized, indifferent, when they stop listening, when they stop learning and when they stop caring about what's happening here, there and everywhere.
Dar cum să spunem povești despre omenire și natură, în vremuri în care planeta noastră arde și nu există precedent pentru ceea ce vom trăi împreună, indiferent dacă e de natură politică, socială sau ecologică? Dar trebuie să spunem, deoarece, dacă există un singur lucru care ne distruge lumea, mai mult decât orice, e amorțeala. Atunci când oamenii devin deconectați, insensibili, indiferenți, când încetează să mai asculte, să învețe, și când încetează să le mai pese de ceea ce se întâmplă aici, acolo și pretutindeni.
We measure time differently, trees and humans. Human time is linear -- a neat continuum stretching from a past that is deemed to be over and done with towards the future that is supposed to be pristine, untouched. Tree time is circular. Both the past and the future breathe within the present moment. And the present does not move in one direction. Instead it draws circles within circles, like the rings you would find when you cut us down.
Măsurăm timpul diferit, copacii și oamenii. Timpul omenesc e liniar, un continuum curat întinzându-se dinspre un trecut, considerat a fi încheiat, către un viitor care se presupune a fi curat, neatins. Timpul copacilor e circular. Atât trecutul cât și viitorul respiră în momentul prezent. Și prezentul nu se mișcă într-o singură direcție, în schimb desenează cercuri în cercuri, precum inelele pe care le-ați găsi dacă ne-ați tăia.
Next time you walk by a tree, try to slow down and listen because each of us whispers in the wind. Look at us. We're older than you and your kind. Listen to what we have to tell, because hidden inside our story is the past and the future of humanity.
Data viitoare când treceți pe lângă un copac, încercați să încetiniți și să ascultați, căci fiecare dintre noi șoptește în vânt. Uitați-vă la noi. Suntem mai bătrâni decât voi și seminția voastră. Ascultați ceea ce avem de spus, pentru că ascunse în poveștile noastre sunt trecutul și viitorul omenirii.