Humans do not see trees. They walk by us every day. They sit and sleep, smoke and picnic and secretly kiss in our shade.
בני אדם לא רואים עצים. הם הולכים לידנו כל יום. הם יושבים וישנים, מעשנים ועושים פיקניקים ומתנשקים בסתר בצל שלנו.
They pluck our leaves and gorge on our fruits. They break our branches or carve their lover's name on our trunks with their blades and vow eternal love. They weave necklaces out of our needles and paint our flowers into art. They split us into logs to heat their homes, and sometimes they chop us down just because they think we obstruct their view.
הם מורטים את העלים שלנו וזוללים את הפירות שלנו. הם שוברים את הענפים שלנו או מגלפים את שם המאהב שלהם על הגזעים שלנו עם הלהבים שלהם ונשבעים לאהבה נצחית. הם אורגים שרשראות מהמחטים שלנו וצובעים את הפרחים שלנו לאמנות הם חילקו אותנו לבולי עץ כדי לחמם את בתיהם, ולפעמים הם חותכים אותנו רק בגלל שהם חושבים שאנחנו חוסמים את הנוף שלהם.
They make cradles, wine corks, chewing gum, rustic furniture and produce the most beautiful music out of us. And they turn us into books in which they bury themselves on cold winter nights. They use our wood to manufacture coffins in which they end their lives. And they even compose the most romantic poems for us, claiming we're the link between earth and sky. And yet, they do not see us.
הם מכינים עריסות ,פקקי יין, מסטיק, ריהוט כפרי ומפיקים מוסיקה יפה מאיתנו. והם הופכים אותנו לספרים שבו הם קוברים את עצמם בלילות חורף קרים. הם משתמשים בעץ שלנו כדי לייצר ארונות קבורה שבו הם מסיימים את חייהם והם אפילו מלחינים שירים רומנטיים ביותר עבורנו, וענים שאנחנו הקישור בין כדור הארץ לשמיים. ובכל זאת, הם לא רואים אותנו.
So one of the many beauties of the art of storytelling is to imagine yourself inside someone else's voice. But as writers, as much as we love stories and words, I believe we must also be interested in silences: the things we cannot talk about easily in our societies, the marginalized, the disempowered.
אז מהפנים היפים של אמנות הסיפור היא לדמיין את עצמכם בתוך קול של מישהו אחר. אבל כסופרים, כמה שאנחנו אוהבים סיפורים ומילים, אני מאמינה שאנחנו חייבים גם להתעניין בשתיקות: הדברים שאנחנו לא יכולים לדבר עליהם בקלות בחברות שלנו, השוליים, המוחלשים.
In that sense, literature can, and hopefully does, bring the periphery to the center, make the invisible a bit more visible, make the unheard a bit more heard, and empathy and understanding speak louder than demagoguery and apathy. Stories bring us together. Untold stories and entrenched silences keep us apart.
במובן הזה, ספרות יכולה, ובתקווה מצליחה, להביא את הפריפריה למרכז, להפוך את הבלתי נראה לקצת יותר גלוי, לגרום לבלתי נשמע להישמע קצת יותר, ואמפתיה והבנה מדברות בקול רם יותר מאשר דמגוגיה ואדישות. סיפורים מאחדים בינינו. סיפורים שלא סופרו ושתיקות מבוצרות מבדילות בינינו.
But how to tell the stories of humanity and nature at a time when our planet is burning and there is no precedent for what we're about to experience collectively whether it's political, social or ecological? But tell we must because if there's one thing that is destroying our world more than anything, it is numbness. When people become disconnected, desensitized, indifferent, when they stop listening, when they stop learning and when they stop caring about what's happening here, there and everywhere.
אבל איך לספר את הסיפורים של האנושות והטבע בתקופה שבה הכוכב שלנו נשרף ואין תקדים למה שאנחנו עומדים לחוות באופן קולקטיבי בין אם זה פוליטי, חברתי או אקולוגי? אבל אנחנו חייבים לספר כי אם יש דבר אחד שהורס את עולמנו יותר מכל דבר אחר, זה חוסר תחושה. כשאנשים מתנתקים, חסרי רגישות, אדישים, כשהם מפסיקים להקשיב, כשהם מפסיקים ללמוד וכשמפסיק להיות להם אכפת ממה שקורה כאן, שם ובכל מקום
We measure time differently, trees and humans. Human time is linear -- a neat continuum stretching from a past that is deemed to be over and done with towards the future that is supposed to be pristine, untouched. Tree time is circular. Both the past and the future breathe within the present moment. And the present does not move in one direction. Instead it draws circles within circles, like the rings you would find when you cut us down.
אנחנו מודדים את הזמן בצורה שונה, עצים ובני אדם. הזמן האנושי הוא ליניארי -- רצף מסודר מתוח מהעבר שנחשב לתם ונשלם לקראת העתיד שאמור להיות טהור, לא נגוע. זמן העץ הוא מעגלי. גם העבר וגם העתיד נושמים ברגע וההווה לא זז בכיוון אחד. במקום הוא מצייר עיגולים בתוך עיגולים, כמו הטבעות שתמצאו כשתנסרו אותנו.
Next time you walk by a tree, try to slow down and listen because each of us whispers in the wind. Look at us. We're older than you and your kind. Listen to what we have to tell, because hidden inside our story is the past and the future of humanity.
בפעם הבאה שאתם הולכים ליד עץ, נסו להאט ולהקשיב כי כל אחד מאיתנו לוחש ברוח. תראו אותנו. אנחנו מבוגרים ממכם ומבני מינכם. תקשיבו למה שאנחנו צריכים לספר, כי חבוי בתוך הסיפור שלנו הוא העבר והעתיד של האנושות.