Οι άνθρωποι δεν βλέπουν τα δέντρα. Μας προσπερνούν περπατώντας κάθε μέρα. Κάθονται, κοιμούνται, καπνίζουν και κάνουν πικ-νικ, φιλιούνται κρυφά στη σκιά μας.
Humans do not see trees. They walk by us every day. They sit and sleep, smoke and picnic and secretly kiss in our shade.
Μαδάνε τα φύλλα μας και τρώνε τα φρούτα μας. Σπάνε τα κλαδιά μας ή σκαλίζουν με μαχαίρι το όνομα των αγαπημένων τους στους κορμούς μας, ορκιζόμενοι αιώνια αγάπη. Φτιάχνουν περιδέραια από τις πευκοβελόνες μας και μπογιατίζουν τα άνθη μας στην τέχνη τους. Μας κόβουν σε κούτσουρα, για να ζεστάνουν τα σπίτια τους, και ενίοτε μας αποψιλώνουν απλώς επειδή θεωρούν ότι εμποδίζουμε τη θέα τους.
They pluck our leaves and gorge on our fruits. They break our branches or carve their lover's name on our trunks with their blades and vow eternal love. They weave necklaces out of our needles and paint our flowers into art. They split us into logs to heat their homes, and sometimes they chop us down just because they think we obstruct their view.
Φτιάχνουν κούνιες μωρού, φελλούς κρασιού, τσίχλες, έπιπλα ρουστίκ και παράγουν την πιο ωραία μουσική από εμάς. Μας μεταμορφώνουν σε βιβλία, στα οποία απορροφώνται τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Παίρνουν το ξύλο μας για να κατασκευάσουν φέρετρα για το τέλος της ζωής τους. Ακόμη, συνθέτουν τα πιο ρομαντικά ποιήματα για εμάς, ισχυριζόμενοι ότι εμείς συνδέουμε τη Γη και τον ουρανό. Ωστόσο, δεν μας βλέπουν.
They make cradles, wine corks, chewing gum, rustic furniture and produce the most beautiful music out of us. And they turn us into books in which they bury themselves on cold winter nights. They use our wood to manufacture coffins in which they end their lives. And they even compose the most romantic poems for us, claiming we're the link between earth and sky. And yet, they do not see us.
Μία από τις ομορφιές στην τέχνη της αφήγησης είναι να φαντάζεσαι τον εαυτό σου με τη φωνή κάποιου άλλου. Μα ως συγγραφείς, ακόμη κι αν αγαπάμε τις ιστορίες και τις λέξεις, πιστευώ πως μας ενδιαφέρουν εξίσου και οι σιωπές: τα θέματα για τα οποία δεν μιλάμε εύκολα στις κοινωνίες μας, για τους παραγκωνισμένους, τους αποδυναμωμένους.
So one of the many beauties of the art of storytelling is to imagine yourself inside someone else's voice. But as writers, as much as we love stories and words, I believe we must also be interested in silences: the things we cannot talk about easily in our societies, the marginalized, the disempowered.
Με αυτήν την έννοια, η λογοτεχνία μπορεί και ελπίζω ότι το καταφέρνει, να φέρει την περιφέρεια στο κέντρο, να κάνει το αόρατο λίγο πιο ορατό, το ανήκουστο να ακουστεί και την κατανόηση να ακούγεται πιο δυνατά από τη δημαγωγία και την απάθεια. Οι ιστορίες μάς ενώνουν. Oι ανείπωτες ιστορίες και οι παγιωμένες σιωπές μάς χωρίζουν.
In that sense, literature can, and hopefully does, bring the periphery to the center, make the invisible a bit more visible, make the unheard a bit more heard, and empathy and understanding speak louder than demagoguery and apathy. Stories bring us together. Untold stories and entrenched silences keep us apart.
Μα πώς να αφηγηθείς τις ιστορίες της ανθρωπότητας και της φύσης σε μια εποχή που ο πλανήτης φλέγεται και δεν έχει προηγούμενο αυτό που θα βιώσουμε όλοι μαζί, είτε πολιτικά, κοινωνικά ή οικολογικά; Όμως πρέπει να τις αφηγηθούμε, γιατί αν υπάρχει ένα πράγμα που καταστρέφει τον κόσμο μας περισσότερο από κάθε τι άλλο, αυτό είναι η αδιαφορία. Όταν ο κόσμος απομακρύνεται, απευαισθητοποιείται, αδιαφορεί, όταν σταματούν να ακούν, όταν σταματούν να μαθαίνουν κι όταν σταματούν να νοιάζονται για το τι συμβαίνει εδώ, αλλού και παντού.
But how to tell the stories of humanity and nature at a time when our planet is burning and there is no precedent for what we're about to experience collectively whether it's political, social or ecological? But tell we must because if there's one thing that is destroying our world more than anything, it is numbness. When people become disconnected, desensitized, indifferent, when they stop listening, when they stop learning and when they stop caring about what's happening here, there and everywhere.
Μετράμε τον χρόνο διαφορετικά, για τα δέντρα και τους ανθρώπους. Ο ανθρώπινος χρόνος είναι γραμμικός -- ένα ξεκάθαρο συνεχές που εκτείνεται από ένα παρελθόν που θεωρείται τελειωμένο, προς το μέλλον που θεωρείται άθικτο και παρθένο. Ο χρόνος των δέντρων είναι κυκλικός. Τόσο το παρελθόν, όσο και το μέλλον ζουν στο παρόν. Και το παρόν δεν κινείται προς μια κατεύθυνση. Αντιθέτως, σχεδιάζει κύκλους εντός κύκλων, σαν τους δακτύλιους που βρίσκετε όταν μας κόβετε.
We measure time differently, trees and humans. Human time is linear -- a neat continuum stretching from a past that is deemed to be over and done with towards the future that is supposed to be pristine, untouched. Tree time is circular. Both the past and the future breathe within the present moment. And the present does not move in one direction. Instead it draws circles within circles, like the rings you would find when you cut us down.
Την επόμενη φορά που θα περάσεις δίπλα από ένα δέντρο, επιβράδυνε και άκου, γιατί κάθε ένα από μας ψιθυρίζει στον αέρα. Κοίταξέ μας. Είμαστε γηραιότερα από εσένα και το είδος σου. Άκου τι έχουμε να πούμε, γιατί στην ιστορία μας, κρύβεται το παρελθόν και το μέλλον των ανθρώπων.
Next time you walk by a tree, try to slow down and listen because each of us whispers in the wind. Look at us. We're older than you and your kind. Listen to what we have to tell, because hidden inside our story is the past and the future of humanity.