Lidé stromy nevidí. Denně kolem nás chodí. Sedí a spí, kouří a mají pikniky a tajně se líbají v našem stínu. Trhají naše listy a sytí se našimi plody. Lámou naše větve nebo svými břity vyřezávají do našich kmenů jména svých milých a slibují věčnou lásku. Tkají náhrdelníky z našich jehlic a umělecky ztvárňují naše květy. Štípou nás na polínka, abychom vytápěli jejich domovy, a někdy nás rozsekají jen proto, že si myslí, že jim bráníme ve výhledu. Vyrábějí z nás kolébky, zátky na víno, žvýkačky, rustikální nábytek a vyluzují z nás tu nejkrásnější hudbu. A mění nás v knihy, do nichž se noří během chladných zimních nocí. Používají naše dřevo k výrobě rakví, ve kterých končí jejich životy. A dokonce pro nás skládají ty nejromantičtější básně a tvrdí, že jsme spojnicí mezi zemí a nebem. A přesto nás nevidí. A tak jednou z mnoha krás vypravěčského umění je představit si sebe sama uvnitř hlasu někoho jiného. Ale jako spisovatelé, i přesto, jak moc milujeme příběhy a slova, věřím, že se musíme zajímat i o ticho: o věci, o nichž se v našich společenstvích nedá snadno mluvit, o marginalizovaných, o bezmocných. V tomto smyslu může literatura, a snad tak i činí, přivést periferii do centra, více zviditelnit neviditelné, dát trochu hlasu neslyšenému a nechat empatii a porozumění promluvit hlasitěji, než mluví demagogie a apatie. Příběhy nás spojují. Nevyřčené příběhy a zakořeněná ticha nás oddělují. Jak vyprávět příběhy lidstva a přírody v době, kdy naše planeta hoří a kdy nemáme zkušenost s tím, co se chystáme společně zažít, ať už politickou, sociální nebo ekologickou? Ale vyprávět musíme, protože jestli existuje něco, co ničí náš svět víc než cokoli jiného, pak je to otupělost. To když lidé ztratí spojení, když znecitliví a stanou se lhostejnými, když přestanou naslouchat, když se přestanou se učit a přestanou se starat o to, co se děje zde, tam a kdekoli jinde. Měříme čas odlišně, my stromy a lidé. Lidský čas je lineární – úhledné kontinuum, jež se táhne od minulosti, která se bere za skončenou a dokončenou, směrem k budoucnosti, která má být neposkvrněná, nedotčená. Čas stromů je cyklický. Minulost i budoucnost dýchají v přítomném okamžiku. A přítomnost neplyne jen jedním směrem. Místo toho kreslí kruhy v kruzích, tak jak je tomu s kruhy, které najdete, když nás pokácíte. Až příště půjdete kolem stromu, zkuste zpomalit a naslouchat, protože každý z nás šeptá ve větru. Pohleďte na nás. Jsme starší než vy a vás druh. Naslouchejte tomu, co musíme vyprávět, protože v našem příběhu se skrývá minulost i budoucnost lidstva.
Humans do not see trees. They walk by us every day. They sit and sleep, smoke and picnic and secretly kiss in our shade. They pluck our leaves and gorge on our fruits. They break our branches or carve their lover's name on our trunks with their blades and vow eternal love. They weave necklaces out of our needles and paint our flowers into art. They split us into logs to heat their homes, and sometimes they chop us down just because they think we obstruct their view. They make cradles, wine corks, chewing gum, rustic furniture and produce the most beautiful music out of us. And they turn us into books in which they bury themselves on cold winter nights. They use our wood to manufacture coffins in which they end their lives. And they even compose the most romantic poems for us, claiming we're the link between earth and sky. And yet, they do not see us. So one of the many beauties of the art of storytelling is to imagine yourself inside someone else's voice. But as writers, as much as we love stories and words, I believe we must also be interested in silences: the things we cannot talk about easily in our societies, the marginalized, the disempowered. In that sense, literature can, and hopefully does, bring the periphery to the center, make the invisible a bit more visible, make the unheard a bit more heard, and empathy and understanding speak louder than demagoguery and apathy. Stories bring us together. Untold stories and entrenched silences keep us apart. But how to tell the stories of humanity and nature at a time when our planet is burning and there is no precedent for what we're about to experience collectively whether it's political, social or ecological? But tell we must because if there's one thing that is destroying our world more than anything, it is numbness. When people become disconnected, desensitized, indifferent, when they stop listening, when they stop learning and when they stop caring about what's happening here, there and everywhere. We measure time differently, trees and humans. Human time is linear -- a neat continuum stretching from a past that is deemed to be over and done with towards the future that is supposed to be pristine, untouched. Tree time is circular. Both the past and the future breathe within the present moment. And the present does not move in one direction. Instead it draws circles within circles, like the rings you would find when you cut us down. Next time you walk by a tree, try to slow down and listen because each of us whispers in the wind. Look at us. We're older than you and your kind. Listen to what we have to tell, because hidden inside our story is the past and the future of humanity.