Mark Zuckerberg, a journalist was asking him a question about the news feed. And the journalist was asking him, "Why is this so important?" And Zuckerberg said, "A squirrel dying in your front yard may be more relevant to your interests right now than people dying in Africa." And I want to talk about what a Web based on that idea of relevance might look like.
Një gazetar po pyeste Mark Zuckerberg-un rreth prurjes së lajmeve. Dhe gazetari e pyeti, "Pse qenka kaq e rëndësishme?" Zuckerberg-u u përgjigj, "Një ketër që po ngordh në bahçen tuaj mund të jetë më me rëndësi për ju këtë çast sesa njerëzit që vdesin në Afrikë." Dhe unë dua të flas mbi atë se si do dukej Web-i i bazuar në këtë kuptim të rëndësisë.
So when I was growing up in a really rural area in Maine, the Internet meant something very different to me. It meant a connection to the world. It meant something that would connect us all together. And I was sure that it was going to be great for democracy and for our society. But there's this shift in how information is flowing online, and it's invisible. And if we don't pay attention to it, it could be a real problem. So I first noticed this in a place I spend a lot of time -- my Facebook page. I'm progressive, politically -- big surprise -- but I've always gone out of my way to meet conservatives. I like hearing what they're thinking about; I like seeing what they link to; I like learning a thing or two. And so I was surprised when I noticed one day that the conservatives had disappeared from my Facebook feed. And what it turned out was going on was that Facebook was looking at which links I clicked on, and it was noticing that, actually, I was clicking more on my liberal friends' links than on my conservative friends' links. And without consulting me about it, it had edited them out. They disappeared.
Gjatë adoleshencës time në një zonë vërtet rurale në Maine, Interneti përfaqësonte diçka krejt të ndryshme për mua. Përfaqësonte një lidhje me botën. Përfaqësonte diçka që mund të na lidhte krejt ne me njëri-tjetrin. Dhe isha i sigurt se do të ishte i shkëlqyer për demokracinë dhe shoqërinë tonë. Por ja ku ndodhi kthesa në mënyrën se si përhapet informacioni online, dhe që është e padukshme. Dhe nëse nuk i vëmë rëndësi, do të mund të bëhej problem real. Së pari e vura re në një vend ku kaloj mjaft kohë -- në faqen time në Facebook. Politikisht jam progresist -- surprizë e madhe -- por kam qenë përherë i hapur ndaj ideve konservatore. Më pëlqen të dëgjoj se ç'mendojnë; Më pëlqen të shoh se çfarë ndjekin; Më pëlqen të mësoj ndopak gjëra. Ndaj u befasova kur një ditë vura re që konservatorët ishin zhdukur nga prurjet e mia në Facebook. Dhe, siç u mor vesh, çka po ndodhte qe që Facebook-u po shihte se ç'lidhje klikoja unë, dhe kish vënë re se, në të vërtetë, klikoja më tepër lidhje nga miq të mijtë liberalë se sa lidhje nga miqtë e mi konservatorë. Dhe pa më pyetur për këtë, u pat rënë vizë atyre. U zhdukën.
So Facebook isn't the only place that's doing this kind of invisible, algorithmic editing of the Web. Google's doing it too. If I search for something, and you search for something, even right now at the very same time, we may get very different search results. Even if you're logged out, one engineer told me, there are 57 signals that Google looks at -- everything from what kind of computer you're on to what kind of browser you're using to where you're located -- that it uses to personally tailor your query results. Think about it for a second: there is no standard Google anymore. And you know, the funny thing about this is that it's hard to see. You can't see how different your search results are from anyone else's.
Por Facebook-u nuk është vendi i vetëm që bën këtë përpunim të padukshëm, algoritmik, në Web. Edhe Google-i e bën. Nëse kërkoj unë për diçka, dhe kërkoni edhe ju për diçka, madje tani, në të njëjtin çast, secili mund të marrë përfundime kërkimi shumë të ndryshme. Edhe pse pa u futur te llogaria juaj, më tha një inxhinier, ka 57 sinjale që Google-i i vëzhgon -- gjithçka, nga lloji i kompjuterit që përdorni deri te lloji i shfletuesit me të cilin punoni dhe vendi ku gjendeni -- krejt kjo përdoret për t'ju personalizuar përfundimet tuaja të kërkimit. Ja mendojeni për një sekondë: nuk ka më Google standard. Dhe më e bukura e kësaj është që është vështirë të shihet. Nuk e shihni dot se sa të ndryshme janë përfundimet tuaja të kërkimit nga ato të dikujt tjetër.
But a couple of weeks ago, I asked a bunch of friends to Google "Egypt" and to send me screen shots of what they got. So here's my friend Scott's screen shot. And here's my friend Daniel's screen shot. When you put them side-by-side, you don't even have to read the links to see how different these two pages are. But when you do read the links, it's really quite remarkable. Daniel didn't get anything about the protests in Egypt at all in his first page of Google results. Scott's results were full of them. And this was the big story of the day at that time. That's how different these results are becoming.
Por para pak javësh, u kërkova një dorë shokëve të kërkonin në Google për "Egjipt" dhe të më dërgonin foto ekrani me përfundimet e kërkimit. Ja fotoja e shokut tim, Skotit. Dhe ja edhe fotoja e mikut tim Daniel. Po t'i vini krah më krah, as që keni nevojë të lexoni lidhjet për të parë se sa të ndryshme janë këto dy faqe. Por po të lexoni lidhjet, është vërtetë për t'u shënuar. Danieli nuk mori gjë fare rreth protestave në Egjipt në faqen e parë të përfundimeve nga Google-i për të. Përfundimet për Skotin qenë plot me të tilla. Dhe këtu bëhej fjalë për lajmin e ditës të atëhershëm. Ja pra se sa të ndryshme po bëhen këto përfundimet.
So it's not just Google and Facebook either. This is something that's sweeping the Web. There are a whole host of companies that are doing this kind of personalization. Yahoo News, the biggest news site on the Internet, is now personalized -- different people get different things. Huffington Post, the Washington Post, the New York Times -- all flirting with personalization in various ways. And this moves us very quickly toward a world in which the Internet is showing us what it thinks we want to see, but not necessarily what we need to see. As Eric Schmidt said, "It will be very hard for people to watch or consume something that has not in some sense been tailored for them."
Por nuk është vetëm Google-i apo Facebook-u. Kjo është diçka që po bën kërdinë në Web. Ka plot kompani që e bëjnë këtë lloj personalizimi. Yahoo News, site-i më i madh për lajme në Internet, tani është i personalizuar -- njerëz të ndryshëm marrim gjëra të ndryshme. Huffington Post, Washington Post, New York Times -- të gjithë flirtojnë në mënyra të ndryshme me personalizimin. Dhe kjo na shpie shumë shpejt drejt një bote në të cilën Interneti na tregon atë që ai mendon se duam të shohim, por jo domosdoshmërisht atë çka ne duam të shohim. Siç tha Eric Schmidt-i, "Për njerëzit do të bëhet shumë e vështirë të shohin apo konsumojnë diçka që, në një farë mënyre, nuk është përshtatur për ta."
So I do think this is a problem. And I think, if you take all of these filters together, you take all these algorithms, you get what I call a filter bubble. And your filter bubble is your own personal, unique universe of information that you live in online. And what's in your filter bubble depends on who you are, and it depends on what you do. But the thing is that you don't decide what gets in. And more importantly, you don't actually see what gets edited out. So one of the problems with the filter bubble was discovered by some researchers at Netflix. And they were looking at the Netflix queues, and they noticed something kind of funny that a lot of us probably have noticed, which is there are some movies that just sort of zip right up and out to our houses. They enter the queue, they just zip right out. So "Iron Man" zips right out, and "Waiting for Superman" can wait for a really long time.
Mendoj se ky është problem. Dhe mendoj se, po t'i bëni bashkë gjithë këta filtra, po të merrni gjithë këto algoritme, ju del ajo që unë e quaj flluska filtrash. Dhe flluska juaj e filtrave është universi juaj unik, personal, i informacionit në të cilin banoni online. Dhe se ç'përmban flluska juaj e filtrave varet se kush jeni, dhe se çfarë bëni. Por rëndësi ka fakti që nuk e vendosni ju se ç'hyn në të. Dhe akoma më e rëndësishme, ju nuk shihni në fakt se ç'u la jashtë. Një nga problemet me flluskën e filtrave u zbulua nga disa kërkues në Netflix. Duke vëzhguar radhët e porosive për marrje filmash me qira te Netflix, vunë re diçka të çuditshme që ndoshta e kanë vënë re shumë prej nesh, se ka disa filma që sikur i bëjnë bisht radhës e mbërrijnë në shtëpinë tuaj. Dalin nga radha pa hyrë mirë në të. P.sh. "Iron Man" fluturon prej radhe, ndërsa "Waiting for Superman" mund të presë për një kohë të gjatë.
What they discovered was that in our Netflix queues there's this epic struggle going on between our future aspirational selves and our more impulsive present selves. You know we all want to be someone who has watched "Rashomon," but right now we want to watch "Ace Ventura" for the fourth time. (Laughter) So the best editing gives us a bit of both. It gives us a little bit of Justin Bieber and a little bit of Afghanistan. It gives us some information vegetables; it gives us some information dessert. And the challenge with these kinds of algorithmic filters, these personalized filters, is that, because they're mainly looking at what you click on first, it can throw off that balance. And instead of a balanced information diet, you can end up surrounded by information junk food.
Ajo çfarë zbuluan qe që në radhët tona të porosive te Netflix-i zhvillohet kjo betejë epike mes asaj si e duam veten në të ardhmen dhe asaj vetes më impulsive siç jemi faktikisht. Dihet se të tërë duam të jemi nga ata që e kanë parë "Rashomon,"-in por mu tani duam të shohim për të katërtën herë "Ace Ventura"-n. (Të qeshura) Në rastin më të mirë të përpunimit, na jepet pak nga të gjitha. Na jepet pak Justin Bieber dhe pak Afganistan. Na jepet ca informacion për perimet; na jepet dhe ca informacion për ëmbëlsirat. Çështja me këta lloj filtrash algoritmikë, këta filtra të personalizuar, është se mund të ndikojnë në këtë ekuilibër, ngaqë ata kryesisht vërejnë së pari se çfarë klikoni ju. Dhe në vend të një diete të baraspeshuar për informacionin, përfundoni i rrethuar nga informacion që është për t'u hedhur në kosh.
What this suggests is actually that we may have the story about the Internet wrong. In a broadcast society -- this is how the founding mythology goes -- in a broadcast society, there were these gatekeepers, the editors, and they controlled the flows of information. And along came the Internet and it swept them out of the way, and it allowed all of us to connect together, and it was awesome. But that's not actually what's happening right now. What we're seeing is more of a passing of the torch from human gatekeepers to algorithmic ones. And the thing is that the algorithms don't yet have the kind of embedded ethics that the editors did. So if algorithms are going to curate the world for us, if they're going to decide what we get to see and what we don't get to see, then we need to make sure that they're not just keyed to relevance. We need to make sure that they also show us things that are uncomfortable or challenging or important -- this is what TED does -- other points of view.
Kjo të bën të mendosh që ne, në fakt, mund ta kemi zënë së prapthi punën me Internetin. Në një shoqëri transmetimesh -- kështu thotë miti i themeleve të paktën -- në një shoqëri transmetimesh, kishte roje, redaktorët, dhe këta kontrollonin fluksin e informacionit. Dhe më vonë erdh Interneti dhe i hoqi qafe ata, u lejoi të tërëve të lidhen me njëri-tjetrin, dhe deri këtu bukuri. Por kjo nuk po ndodh tani. Ajo që po shohim është më shumë kalim i stafetës nga rojet njerëzore te ato algoritmike. Dhe puna është se algoritmet ende nuk kanë të trupëzuar atë lloj etike që kishin redaktorët. Nëse për botën tonë do të kujdesen algoritmet, nëse do të vendosin ata se çfarë të shohim dhe çfarë jo, atëherë na duhet të sigurohemi që nuk merren vetëm me gjërat e rëndësishme për dikë. Na duhet të bëjmë të mundur që të na tregojnë edhe gjëra që janë të sikletshme, dyshuese, me rëndësi -- kjo është ajo që bën TED-i -- këndvështrime të tjera.
And the thing is, we've actually been here before as a society. In 1915, it's not like newspapers were sweating a lot about their civic responsibilities. Then people noticed that they were doing something really important. That, in fact, you couldn't have a functioning democracy if citizens didn't get a good flow of information, that the newspapers were critical because they were acting as the filter, and then journalistic ethics developed. It wasn't perfect, but it got us through the last century. And so now, we're kind of back in 1915 on the Web. And we need the new gatekeepers to encode that kind of responsibility into the code that they're writing.
Dhe çështja është që ne, si shoqëri, e kemi kaluar një herë këtë. Më 1915, gazetat nuk djersinin dhe aq shumë lidhur me përgjegjësitë e tyre civile. Dhe ja ku njerëzit vunë re që ato po bënin diçka vërtet me rëndësi. Që, në fakt, nuk mund të kishte demokraci funksionale po qe se qytetarëve nuk u shkonte një rrymë e shëndoshë informacioni, që roli i gazetave ish kritik ngaqë funksiononin si filtër, e kështu zuri fill etika e gazetarëve. Nuk qe e përsosur, por na bëri punë gjatë shekullit të kaluar. Dhe sot në Web, jemi paksa si më 1915-n. Dhe na duhet që rojet e reja ta fusin këtë lloj përgjegjësie në kodin që po shkruajnë.
I know that there are a lot of people here from Facebook and from Google -- Larry and Sergey -- people who have helped build the Web as it is, and I'm grateful for that. But we really need you to make sure that these algorithms have encoded in them a sense of the public life, a sense of civic responsibility. We need you to make sure that they're transparent enough that we can see what the rules are that determine what gets through our filters. And we need you to give us some control so that we can decide what gets through and what doesn't. Because I think we really need the Internet to be that thing that we all dreamed of it being. We need it to connect us all together. We need it to introduce us to new ideas and new people and different perspectives. And it's not going to do that if it leaves us all isolated in a Web of one.
E di që ka plot nga Facebook-u dhe Google-i këtu -- Larry dhe Sergey -- persona që kanë dhënë ndihmesë në ndërtimin e Web siç është sot, dhe u qofsha falë për këtë. Por na duhet vërtet të sigurojmë që në këto algoritme të kodohet një ndjesi e jetës publike, një ndjesi e përgjegjësisë civile. Kemi nevojë për ju që të bëjmë të mundur transparencën e mjaftueshme për to që të mund të shohim se cilat janë rregullat që përcaktojnë se çfarë kalon nëpër filtrin tonë. Dhe është e nevojshme të na lejoni një farë kontrolli që të mund të vendosim çfarë kalon e çfarë jo. Sepse mendoj se kemi vërtet nevojë që Interneti të jetë ajo çka krejt ne kemi ëndërruar të jetë. Na duhet që të lidhemi me njëri-tjetrin. Na duhet që të njihemi me ide të reja dhe njerëz të rinj, këndvështrime të reja. Dhe kjo nuk ka për t'u bërë, po qe se lihemi të gjithë të izoluar në një Web individual.
Thank you.
Faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)