Στον Μαρκ Ζάκενμπέργκ, ένας δημοσιογράφος του απηύθυνε μια ερώτηση σχετική με τη "ροή ενημερώσεων." Και ο δημοσιογράφος τον ρώτησε: "Γιατί είναι αυτό κάτι το τόσο σημαντικό;" Απαντώντας ο Ζάκενμπέργκ ανέφερε: "Ένας σκίουρος που πεθαίνει στη μπροστινή σου αυλή μπορεί να είναι πολύ πιο συναφές στα ενδιαφέροντά σου αυτή τη στιγμή απ'ότι άνθρωποι που πεθαίνουν στην Αφρική." Θα ήθελα λοιπόν να μιλήσω για το πώς μπορεί να φαίνεται το διαδίκτυο που βασίζεται σε μια τέτοια ιδέα περί συνάφειας.
Mark Zuckerberg, a journalist was asking him a question about the news feed. And the journalist was asking him, "Why is this so important?" And Zuckerberg said, "A squirrel dying in your front yard may be more relevant to your interests right now than people dying in Africa." And I want to talk about what a Web based on that idea of relevance might look like.
Έτσι λοιπόν, καθώς μεγάλωνα σε μια πραγματικά αγροτική περιοχή στο Μέην, η έλευση του διαδικτύου σήμαινε κάτι πολύ διαφορετικό για εμένα. Αντιπροσώπευε μια σύνδεση με τον κόσμο. Κάτι που θα μπορούσε να μας συνδέσει όλους μαζί. Και ήμουν σίγουρος πως θα ήταν υπέροχο για τη δημοκρατία και την κοινωνία μας. Υπάρχει όμως μια εκτροπή σήμερα στο πώς ρέουν οι πληροφορίες διαδικτυακά, και είναι κάτι που συμβαίνει αόρατα. Αν δεν δώσουμε προσοχή, ενδεχομένως να αποτελέσει ένα πραγματικό πρόβλημα. Το πρόσεξα σε ένα μέρος όπου δαπανώ αρκετό χρόνο -- στην ίδια τη σελίδα μου στο Facebook. Είμαι προοδευτικός πολιτικά -- διόλου έξαφνο -- ωστόσο πάντα προσπαθώ πολύ να συναντώ και συντηρητικούς. Μου αρέσει να μαθαίνω τί σκέφτονται, μου αρέσει να βλέπω τους συνδέσμους που μοιράζονται, μου αρέσει να μαθαίνω διάφορα πράγματα. Έμεινα έκπληκτος μια μέρα μόλις ανακάλυψα πως στη ροή νέων του Facebook οι δημοσιεύσεις των συντηρητικών επαφών μου είχαν εξαφανιστεί. Αυτό που είχε συμβεί ήταν πως το Facebook παρακολουθούσε σε ποιους συνδέσμους έκανα κλικ, και αντιλαμβανόταν πως, έκανα κλικ και επισκεπτόμουν περισσότερους συνδέσμους από τους φιλελεύθερους φίλους μου από εκείνους των συντηρητικών. Και δίχως να με έχει συμβουλευτεί για αυτό, τους είχε παρεμβατικά αφαιρέσει. Είχαν εξαφανιστεί.
So when I was growing up in a really rural area in Maine, the Internet meant something very different to me. It meant a connection to the world. It meant something that would connect us all together. And I was sure that it was going to be great for democracy and for our society. But there's this shift in how information is flowing online, and it's invisible. And if we don't pay attention to it, it could be a real problem. So I first noticed this in a place I spend a lot of time -- my Facebook page. I'm progressive, politically -- big surprise -- but I've always gone out of my way to meet conservatives. I like hearing what they're thinking about; I like seeing what they link to; I like learning a thing or two. And so I was surprised when I noticed one day that the conservatives had disappeared from my Facebook feed. And what it turned out was going on was that Facebook was looking at which links I clicked on, and it was noticing that, actually, I was clicking more on my liberal friends' links than on my conservative friends' links. And without consulting me about it, it had edited them out. They disappeared.
Φαίνεται πως το Facebook δεν είναι το μοναδικό μέρος που πραγματοποιεί αυτού του τύπου την "αόρατη", αλγοριθμική παρεμβατική τροποποίηση του διαδικτύου. Η Google το κάνει επίσης. Αν εγώ αναζητήσω κάτι, και εσείς επίσης αναζητήσετε κάτι, ακόμη και τώρα, αυτή τη στιγμή, ενδέχεται να λάβουμε πολύ διαφορετικά αποτελέσματα. Ένας μάλιστα μηχανικός μου ανέφερε πως, ακόμη και αν δεν είστε συνδεδεμένοι, υπάρχουν 57 σημεία που η Google ανιχνεύει -- οτιδήποτε σχετικό, από το σε τί είδους υπολογιστή βρίσκεστε ως τί τύπου περιηγητή διαδικτύου χρησιμοποιείτε ως και πού ακριβώς βρίσκεστε γεωγραφικά -- τα οποία χρησιμοποιεί για να προσαρμόσει ανάλογα τα αποτελέσματα της αναζήτησης. Σκεφθείτε το μονάχα για μια στιγμή: δεν υπάρχει πια μια τυπική Google σελίδα. Και γνωρίζετε, το χαριτωμένο σχετικά με αυτό είναι πως είναι αρκετά δύσκολο να το αντιληφθείς. Δεν μπορείς να δεις πόσο διαφορετικά είναι τα αποτελέσματα της αναζήτησης από κάποιου άλλου χρήστη.
So Facebook isn't the only place that's doing this kind of invisible, algorithmic editing of the Web. Google's doing it too. If I search for something, and you search for something, even right now at the very same time, we may get very different search results. Even if you're logged out, one engineer told me, there are 57 signals that Google looks at -- everything from what kind of computer you're on to what kind of browser you're using to where you're located -- that it uses to personally tailor your query results. Think about it for a second: there is no standard Google anymore. And you know, the funny thing about this is that it's hard to see. You can't see how different your search results are from anyone else's.
Μερικές εβδομάδες πριν, ζήτησα από μερικούς φίλους να αναζητήσουν τη λέξη "Αίγυπτος" και κατόπιν να μου στείλουν στιγμιότυπα της οθόνης τους από το τί τους εμφανίστηκε. Εδώ είναι το στιγμιότυπο της αναζήτησης του φίλου μου Σκοτ. Και εδώ από το Ντάνιελ. Αν τα τοποθετήσετε δίπλα-δίπλα, δεν χρειάζεται καν να διαβάσετε τους υπερσυνδέσμους για να δείτε πόσο διαφορετικές είναι οι σελίδες αυτές. Και αν επιχειρήσετε να διαβάσετε τους υπερσυνδέσμους, είναι αρκετά αξιοσημείωτο. Ο Ντάνιελ δεν έλαβε τίποτε σχετικό με τις διαμαρτυρίες στην Αίγυπτο στην δική του πρώτη σελίδα των αποτελεσμάτων αναζήτησης. Στου Σκοτ αντιθέτως ήταν γεμάτη από τέτοιους υπερσυνδέσμους. Αυτό έγινε η "μεγάλη ιστορία της ημέρας" τότε. Βλέπουμε λοιπόν πόσο διαφορετικά εξελίσσονται τα αποτελέσματα μιας τέτοιας αναζήτησης.
But a couple of weeks ago, I asked a bunch of friends to Google "Egypt" and to send me screen shots of what they got. So here's my friend Scott's screen shot. And here's my friend Daniel's screen shot. When you put them side-by-side, you don't even have to read the links to see how different these two pages are. But when you do read the links, it's really quite remarkable. Daniel didn't get anything about the protests in Egypt at all in his first page of Google results. Scott's results were full of them. And this was the big story of the day at that time. That's how different these results are becoming.
Δεν είναι όμως μονάχα η Google ή το Facebook. Είναι κάτι που καταντά γενικευμένο στον παγκόσμιο ιστό. Υπάρχουν πλήθος εταιρειών που επιτελούν εξατομικευμένες αλλαγές αυτού του είδους. Το Yahoo News, η μεγαλύτερη ειδησεογραφική σελίδα στο διαδίκτυο, είναι πλέον προσωποποιημένη -- διαφορετικοί άνθρωποι λαμβάνουν διαφορετικά πράγματα. Η Huffington Post, η Washington Post, οι New York Times -- όλοι φλερτάρουν με την εξατομικευμένη πληροφόρηση με διάφορους τρόπους. Όλο αυτό φαίνεται να μας οδηγεί πολύ γρήγορα σε έναν κόσμο όπου το διαδίκτυο μας εμφανίζει περιεχόμενο σχετικά με το τί το ίδιο πιστεύει πως θα επιθυμούσαμε να δούμε, αλλά όχι απαραίτητα αυτό που ενδεχομένως θα χρειαζόμασταν να δούμε. Όπως ανέφερε ο Έρικ Σμιντ ανέφερε, "Θα είναι πολύ δύσκολο στους ανθρώπους να δουν ή να καταναλώσουν κάτι το οποίο υπό ένα βαθμό δεν θα έχει εξατομικευθεί για εκείνους."
So it's not just Google and Facebook either. This is something that's sweeping the Web. There are a whole host of companies that are doing this kind of personalization. Yahoo News, the biggest news site on the Internet, is now personalized -- different people get different things. Huffington Post, the Washington Post, the New York Times -- all flirting with personalization in various ways. And this moves us very quickly toward a world in which the Internet is showing us what it thinks we want to see, but not necessarily what we need to see. As Eric Schmidt said, "It will be very hard for people to watch or consume something that has not in some sense been tailored for them."
Νομίζω πως κάτι τέτοιο είναι πραγματικά ένα πρόβλημα. Και θεωρώ, πως αν συγκεντρώσεις όλα αυτά τα "φίλτρα" μαζί, αν συλλέξεις όλους αυτούς τους αλγορίθμους, τότε έχεις αυτό που εγώ ονομάζω "μια φούσκα φίλτρων". Και η δική σας "φούσκα φίλτρων" είναι το προσωπικό σας μοναδικό σύμπαν από πληροφορία μες στο οποίο ζείτε διαδικτυακά. Και ό,τι βρίσκεται μέσα στη δική σας "φούσκα φίλτρων" εξαρτάται από το ποιος είστε, καθώς και το τί πράττετε. Όμως το σημαντικό είναι πως δεν αποφασίζετε εσείς το τί μπαίνει μέσα στη "φούσκα." Κυρίως, το πιο σημαντικό, είναι πως δεν βλέπετε πραγματικά τί μένει απ'έξω. Ένα από τα προβλήματα με τη "φούσκα φίλτρων" ανακαλύφθηκε από μερικούς ερευνητές στη Netflix. Παρακολουθούσαν τις ταινίες σε αναμονή της Netflix, και πρόσεξαν κάτι σχετικά αστείο που πιθανότατα πολλοί από εμάς έχουμε προσέξει, υπάρχουν δηλαδή κάποιες ταινίες που ταξινομούνται και στέλνονται απευθείας στα σπίτια μας για προβολή. Εισάγονται στην ουρά αναμονής, έπειτα απλώς παίζουν. Έτσι, το "Iron Man" βγαίνει αμέσως, ενώ το "Waiting for Superman" μπορεί να παραμείνει σε αναμονή για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα.
So I do think this is a problem. And I think, if you take all of these filters together, you take all these algorithms, you get what I call a filter bubble. And your filter bubble is your own personal, unique universe of information that you live in online. And what's in your filter bubble depends on who you are, and it depends on what you do. But the thing is that you don't decide what gets in. And more importantly, you don't actually see what gets edited out. So one of the problems with the filter bubble was discovered by some researchers at Netflix. And they were looking at the Netflix queues, and they noticed something kind of funny that a lot of us probably have noticed, which is there are some movies that just sort of zip right up and out to our houses. They enter the queue, they just zip right out. So "Iron Man" zips right out, and "Waiting for Superman" can wait for a really long time.
Αυτό που ανακάλυψαν λοιπόν ήταν πως στις ουρές αναμονής των Netflix ταινιών συνέβαινε μια επική "μάχη" σχετικά με την προσδοκία που έχουμε από το εγγύς μέλλον και την πιο παρορμητική μας τωρινή απαίτηση. Ξέρετε πως όλοι θα θέλαμε να είμαστε κάποιος που θα έχει δει το "Ρασομόν," όμως αυτή τη στιγμή θέλουμε να ξαναδούμε το "Ace Ventura" για τέταρτη κιόλας φορά. (Γέλια) Η καλύτερη μορφή παρεμβατικής εξατομίκευσης μας προσφέρει λίγο και από τα δύο. Μας δίνει λίγο από Τζλαστιν Μπίμπερ και λίγο από Αφγανιστάν. Μας παρέχει λίγο από λαχανικά πληροφορίας, μας παρέχει λίγο από επιδόρπιο πληροφορίας. Η πρόκληση με αυτού του τύπου τα αλγοριθμικά φίλτρα, αυτά τα εξατομικευμένα φίλτρα, είναι πως, επειδή κυρίως βασίζονται στο τί πράγμα επέλεξες στην αρχή, μπορεί να ανατρέψουν αυτή την ισορροπία. Και αντί να προσφέρεται μια ισορροπημένη "δίαιτα" πληροφόρησης, μπορεί να καταλήξεις με άχρηστο πρόχειρο "φαγητό".
What they discovered was that in our Netflix queues there's this epic struggle going on between our future aspirational selves and our more impulsive present selves. You know we all want to be someone who has watched "Rashomon," but right now we want to watch "Ace Ventura" for the fourth time. (Laughter) So the best editing gives us a bit of both. It gives us a little bit of Justin Bieber and a little bit of Afghanistan. It gives us some information vegetables; it gives us some information dessert. And the challenge with these kinds of algorithmic filters, these personalized filters, is that, because they're mainly looking at what you click on first, it can throw off that balance. And instead of a balanced information diet, you can end up surrounded by information junk food.
Αυτό υποδηλώνει πως στην πραγματικότητα μπορεί έχουμε λάθος αντίληψη για το Διαδίκτυο. Σε μια κοινωνία της ευρείας γνωστοποίησης -- κάπως έτσι μπορεί να είναι μια θεμελιώδης μυθολογία -- σε μια κοινωνία της ευρείας γνωστοποίησης, υπήρχαν κάποιοι φρουροί της πύλης, οι συντάκτες, οι οποίοι έλεγχαν τη ροή της πληροφορίας. Και αργότερα ήρθε το διαδίκτυο και τους παραγκώνισε, αφήνοντας όλους εμάς να συνδεθούμε μεταξύ μας, κάτι το οποίο ήταν υπέροχο. Όμως αυτό δεν είναι ακριβώς ό,τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Αυτό που βλέπουμε είναι περισσότερο μία παράδοση των κλειδιών από τους φρουρούς-ανθρώπους σε φρουρούς-αλγορίθμους. Το ζήτημα είναι πως οι αλγόριθμοι δεν έχουν αυτού του είδους την ενσωματωμένη ηθική που είχαν οι άνθρωποι. Εάν λοιπόν πρόκειται να συνεχίσουν οι αλγόριθμοι να συντονίζουν τον κόσμο για εμάς, εάν πρόκειται να συνεχίσουν να αποφασίζουν ποια πράγματα θα βλέπουμε και ποια δεν θα βλέπουμε, τότε θα πρέπει να σιγουρέψουμε πως δεν θα βασίζονται κυρίως στην συνάφεια. Θα πρέπει να σιγουρέψουμε πως μας εμφανίζουν επίσης πράγματα που μπορεί να μας είναι άβολα ή να μας προκαλούν ή να είναι σημαντικά -- αυτό πράττει και το TED -- άλλες γωνίες θέασης.
What this suggests is actually that we may have the story about the Internet wrong. In a broadcast society -- this is how the founding mythology goes -- in a broadcast society, there were these gatekeepers, the editors, and they controlled the flows of information. And along came the Internet and it swept them out of the way, and it allowed all of us to connect together, and it was awesome. But that's not actually what's happening right now. What we're seeing is more of a passing of the torch from human gatekeepers to algorithmic ones. And the thing is that the algorithms don't yet have the kind of embedded ethics that the editors did. So if algorithms are going to curate the world for us, if they're going to decide what we get to see and what we don't get to see, then we need to make sure that they're not just keyed to relevance. We need to make sure that they also show us things that are uncomfortable or challenging or important -- this is what TED does -- other points of view.
Το αξιοπρόσεκτο είναι πως έχουμε ήδη ξαναβρεθεί εδώ ως κοινωνία. Το 1915, οι εφημερίδες δεν ίδρωναν ακριβώς σχετικά με τις κοινωνικές τους ευθύνες. Τότε οι άνθρωποι πρόσεξαν πως έκαναν κάτι πραγματικά πολύ σημαντικό. Πως, στην ουσία, δεν θα είχατε μια λειτουργική δημοκρατία εάν οι πολίτες δεν αποκτούσαν μια καλή ροή πληροφορίας. Οι εφημερίδες ήταν κρίσιμες, καθώς λειτουργούσαν ως το φίλτρο, και έπειτα οι δημοσιογραφικές ηθικές αναπτύχθηκαν. Δεν ήταν κάτι το τέλειο, αλλά μας συντρόφευε κατά τον τελευταίο αιώνα. Έτσι και τώρα, είμαστε κάπως σαν πίσω στο 1915 για το διαδίκτυο. Χρειαζόμαστε τους νέους "φρουρούς της πύλης" να κωδικοποιήσουν αυτού του είδους την υπευθυνότητα μες στον κώδικα που συντάσσουν.
And the thing is, we've actually been here before as a society. In 1915, it's not like newspapers were sweating a lot about their civic responsibilities. Then people noticed that they were doing something really important. That, in fact, you couldn't have a functioning democracy if citizens didn't get a good flow of information, that the newspapers were critical because they were acting as the filter, and then journalistic ethics developed. It wasn't perfect, but it got us through the last century. And so now, we're kind of back in 1915 on the Web. And we need the new gatekeepers to encode that kind of responsibility into the code that they're writing.
Γνωρίζω πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εδώ από το Facebook και τη Google -- ο Λάρυ και ο Σεργκέι -- άνθρωποι που έχουν βοηθήσει να χτισθεί ο παγκόσμιος ιστός όπως είναι σήμερα, και είμαι ευγνώμων για αυτό. Αλλά σας χρειαζόμαστε πραγματικά για να σιγουρέψουμε πως αυτοί οι αλγόριθμοι έχουν κωδικοποιημένη μέσα τους μια αίσθηση της δημόσιας ζωής, μια αίσθηση της κοινωνικής υπευθυνότητας. Χρειάζεται να σιγουρέψουμε πως θα είναι αρκετά διαυγείς ώστε να μπορούμε να δούμε ποιοι είναι οι κανόνες που καθορίζουν ποια πράγματα περνούν από τα φίλτρα μας. Και σας χρειαζόμαστε επίσης για να μας παρέχετε κάποιον έλεγχο, ώστε να μπορούμε να αποφασίζουμε το τί περνά και τί μένει απ'έξω. Διότι θεωρώ πως πραγματικά χρειαζόμαστε το διαδίκτυο να είναι αυτό το δημιούργημα που όλοι μας ονειρευτήκαμε να είναι. Το χρειαζόμαστε για να μας διασυνδέει όλους μαζί. Το χρειαζόμαστε για να μας παρουσιάζει νέες ιδέες και νέους ανθρώπους και διαφορετικές προοπτικές. Δεν πρόκειται να επιτύχει κάτι τέτοιο αν μας αφήνει απομονωμένους στον παγκόσμιο ιστό του ενός.
I know that there are a lot of people here from Facebook and from Google -- Larry and Sergey -- people who have helped build the Web as it is, and I'm grateful for that. But we really need you to make sure that these algorithms have encoded in them a sense of the public life, a sense of civic responsibility. We need you to make sure that they're transparent enough that we can see what the rules are that determine what gets through our filters. And we need you to give us some control so that we can decide what gets through and what doesn't. Because I think we really need the Internet to be that thing that we all dreamed of it being. We need it to connect us all together. We need it to introduce us to new ideas and new people and different perspectives. And it's not going to do that if it leaves us all isolated in a Web of one.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)