A male firefly glows above a field on a summer’s night, emitting a series of enticing flashes. He hopes a nearby female will respond with her own lightshow and mate with him. Sadly for this male, it won’t turn out quite the way he plans. A female from a different species mimics his pulsing patterns: by tricking the male with her promise of partnership, she lures him in– and turns him into an easy meal. He’s been deceived.
Un mascul licurici strălucește deasupra unui câmp într-o noapte de vară, emițând o serie de semnale luminoase ademenitoare. Speră că o femelă din apropiere îi va răspunde cu propria-i gamă de lumini și se vor împerechea. Din păcate pentru acest mascul, nu se va întâmpla așa cum plănuise. O femelă dintr-o specie diferită imită modelul de pulsație luminoasă: păcălind masculul cu promisiunea unui parteneriat, ea îl ademenește și îl transformă într-o pradă ușoară. El a fost înșelat.
Behavioral biologists have identified three defining hallmarks of deception by non-human animals: it must mislead the receiver, the deceiver must benefit, and it can’t simply be an accident. In this case we know that the predatory firefly’s signal isn’t an accident because she flexibly adjusts her flash pattern to match males of different species.
Biologii specialiști în comportamente au identificat trei semne definitorii ale înșelătoriei animalelor: trebuie să deruteze receptorul, înșelătorul trebuie să obțină beneficii și nu poate fi un simplu accident. În acest caz, știm că semnalul prădătorului nu e un accident, deoarece își ajustează cu ușurință modelul luminos pentru a corespunde cu cel al masculilor din diferite specii.
Based on this definition, where is animal deception seen in nature?
Pe baza acestei definiții, unde întâlnim în natură înșelătoria animalelor?
Camouflage is a good starting point– and one of the most familiar examples of animal trickery. The leaf-tailed gecko and the octopus fool viewers by blending into the surfaces on which they rest. Other animals use mimicry to protect themselves. Harmless scarlet kingsnakes have evolved red, yellow, and black patterns resembling those of the venomous eastern coral snake to benefit from the protective warnings these markings convey. Even some plants use mimicry: there are orchids that look and smell like female wasps to attract hapless males, who end up pollinating the plant.
Camuflajul e un bun punct de pornire și unul dintre cele mai comune exemple de înșelătorie printre animale. Geckoul cu coada-frunză și caracatița păcălesc privitorii camuflându-se pe suprafețele pe care sunt așezați. Alte animale folosesc imitația pentru a se proteja. Inofensivul șarpe de lapte a evoluat, căpătând modele roșii, galbene și negre, asemănătoare cu cele ale veninosului șarpe coral estic, pentru a beneficia de protecția pe care acest model o oferă. Chiar și unele plante folosesc imitația: există orhidee care arată și miros ca o femelă viespe ca să atragă bieți masculi care ajung să polenizeze planta.
Some of these animals benefit by having fixed characteristics that are evolutionary suited to their environments. But in other cases, the deceiver seems to anticipate the reactions of other animals and to adjust its behavior accordingly. Sensing a threat, the octopus will rapidly change its colors to match its surroundings. Dwarf chameleons color-match their environments more closely when they see a bird predator rather than a snake– birds, after all, have better color vision.
Unele animale beneficiază de caracteristici fixe care sunt potrivite cu mediul lor din punct de vedere evolutiv. Dar în alte cazuri, înșelătorul pare să anticipeze reacțiile altor animale și să își ajusteze comportamentul corespunzător. Simțind un pericol, caracatița își va schimba rapid culoarea pentru a se potrivi cu împrejurimile. Cameleonul pitic își potrivește cel mai precis culoarea cu mediul când vede o pasăre prădătoare, mai degrabă decât un șarpe: păsările, până la urmă, au o vedere cromatică mai bună.
One of the more fascinating examples of animal deception comes from the fork-tailed drongo. This bird sits atop tall trees in the Kalahari Desert, surveying the landscape for predators and calling when it senses a threat. That sends meerkats, pied babblers, and others dashing for cover. But the drongo will also sound a false alarm when those other species have captured prey. As the meerkats and babblers flee, the drongo swoops down to steal their catches. This tactic works about half the time– and it provides drongos with much of their food.
Unul dintre exemplele fascinante de înșelătorie în rândul animalelor este pasărea Drongo cu coadă în formă de furcă. Aceasta stă în vârful copacilor înalți din Deșertul Kalahari, supraveghează peisajul contra prădătorilor și strigă când simte un pericol. Asta face ca suricatele, bablerul sudic și alte animale să alerge după adăpost. Dar pasărea Drongo va da și alarme false când aceste alte specii și-au capturat prada. Pe măsură ce suricatele și bablerii fug, pasărea Drongo plonjează pentru a le fura captura. Tactica aceasta funcționează în proporție de 50% și le oferă păsărilor Drongo multă hrană.
There are fewer solid cases of animals using signals to trick members of their own species, but that happens too. Consider the mantis shrimp. Like other crustaceans, it molts as it grows, which leaves its soft body vulnerable to attack. But it’s still driven to protect its home against rivals. So it has become a masterful bluffer. Despite being fragile, a newly molted shrimp is actually more likely to threaten intruders, spreading the large limbs it usually uses to strike or stab its opponents. And that works – bluffers are more likely to keep their homes than non-bluffers.
Sunt puține cazuri concrete când animalele folosesc semnale pentru a păcăli membri ai propriei specii, dar și asta se mai întâmplă. Gândiți-vă la crevetele-călugăriță. Asemenea altor crustacee, năpârlește pe măsură ce crește, ceea ce-i face corpul moale vulnerabil unui atac. Dar e, totuși, hotărât să-și apere casa împotriva rivalilor. Deci, a devenit un trișor excelent. În ciuda fragilității sale, e mai posibil ca un crevete care tocmai a năpârlit să amenințe intruși întinzându-și membrele mari folosite des pentru a lovi sau înjunghia adversarul. Și asta funcționează - trișorii au șanse mai mari de a-și păstra casa decât cei care nu trișează.
In its softened condition, a mantis shrimp couldn’t withstand a fight– which is why we can be confident that its behavior is a bluff. Biologists have even noticed that its bluffs are tactical: newly molted mantis shrimp are more likely to bluff against smaller rivals, who are especially likely to be driven away. It would seem that instead of just threatening reflexively, the mantis shrimp is swiftly gauging the situation and predicting others’ behavior, to get the best result.
În condiția sa fragilă, un crevete-călugăriță nu ar putea rezista unei lupte, tocmai de aceea putem fi siguri că acest comportament este un truc. Biologii au observat chiar și faptul că trucurile sale sunt tactice: creveții care tocmai au năpârlit tind să înșele rivali mai mici, care sunt predispuși spre a fi alungați. S-ar părea că, în loc să amenințe din reflex, crevetele-călugăriță cântărește situația rapid și prezice comportamentul celuilalt pentru a obține cele mai bune rezultate.
So we know that animals can deceive, but do they do so with intent? That’s a difficult question, and many scientists think we'll never be able to answer it. We can't observe animals’ internal thoughts. But we don’t need to know what an animal is thinking in order to detect deception. By watching behavior and its outcomes, we learn that animals manipulate predators, prey, and rivals, and that their capacity for deception can be surprisingly complex.
Așadar, știm că animalele pot înșela, dar fac asta intenționat? Aceasta e o întrebare dificilă și mulți oameni de știință cred că nu o vom putea răspunde vreodată. Nu putem observa gândurile animalelor. Dar nu trebuie să știm ce gândesc pentru a depista înșelătoria. Urmărind comportamente și rezultatele lor, aflăm că animalele manipulează prădători, prăzi și rivali, iar capacitatea lor de a înșela poate fi surprinzător de complexă.