Big boys don't cry. Suck it up. Shut up and rub some dirt on it. Stop crying before I give you something to cry about. These are just a few of the phrases that contribute to a disease in our society, and more specifically, in our men. It's a disease that has come to be known as "toxic masculinity." It's one I suffered a chronic case of, so much so that I spent 24 years of a life sentence in prison for kidnapping, robbery, and attempted murder.
"Grote jongens huilen niet." “Zeur niet.” “Zwijg en zand erover.” “Hou op met huilen of ik geef je iets om over te huilen.” Dit zijn slechts een paar zinnen die bijdragen aan een ziekte in onze samenleving, en meer in het bijzonder bij onze mannen. Het is een ziekte die bekend staat als ‘giftige mannelijkheid’. Die ziekte was bij mij chronisch, zozeer zelfs dat ik 24 jaar van een levenslange gevangenisstraf uitzat voor ontvoering, diefstal en poging tot moord.
Yet I'm here to tell you today that there's a solution for this epidemic. I know for a fact the solution works, because I was a part of human trials. The solution is a mixture of elements. It begins with the willingness to look at your belief system and how out of alignment it is and how your actions negatively impact not just yourself, but the people around you. The next ingredient is the willingness to be vulnerable with people who would not just support you, but hold you accountable.
Maar vandaag kom ik jullie vertellen dat er een oplossing bestaat voor deze epidemie. Ik ben er zeker van dat deze oplossing werkt, omdat ik deelnam aan een proefproject. De oplossing is een mix van elementen. Het begint met de bereidheid om te kijken naar je geloofssysteem, hoezeer het is ontspoord en hoe je acties niet alleen jezelf negatief beïnvloeden, maar ook de mensen om je heen. Je moet ook bereid zijn je kwetsbaar op te stellen voor mensen die je niet alleen steunen, maar je ook rekenschap vragen.
But before I tell you about this, I need to let you know that in order to share this, I have to bare my soul in full. And as I stand here, with so many eyes fixed on me, I feel raw and naked. When this feeling is present, I'm confident that the next phase of healing is on the horizon, and that allows me to share my story in full.
Maar voor ik verder ga, moet ik jullie laten weten dat om dit te delen, ik mijn ziel helemaal bloot moet geven. En zoals ik hier sta, met zo veel ogen op mij gericht, voel ik me rauw en naakt. Wanneer dit gevoel er is, weet ik dat de volgende fase van genezing eraan zit te komen, waardoor ik mijn verhaal volledig kan delen.
For all appearances' sake, I was born into the ideal family dynamic: mother, father, sister, brother. Bertha, Eldra Jr., Taydama and Eldra III. That's me. My father was a Vietnam veteran who earned a Purple Heart and made it home to find love, marry, and begin his own brood. So how did I wind up serving life in the California prison system? Keeping secrets, believing the mantra that big boys don't cry, not knowing how to display any emotion confidently other than anger, participating in athletics and learning that the greater the performance on the field, the less the need to worry about the rules off it. It's hard to pin down any one specific ingredient of the many symptoms that ailed me.
Naar alle schijn kwam ik ter wereld in de ideale familiesituatie: moeder, vader, zus, broer. Bertha, Eldra Jr., Taydama en Eldra III. Dat ben ik. Mijn vader was een Vietnamveteraan die een Purple Heart kreeg, terugkwam, de liefde vond, trouwde en aan zijn eigen kroost begon. Hoe kreeg ik dan levenslang in het Californische gevangenissysteem? Geheimen bewaren, de mantra geloven dat grote jongens niet huilen, emoties niet zonder schroom weten te uiten, behalve dan woede, aan atletiek doen en leren dat hoe groter je prestaties zijn op het veld, hoe minder je je hoeft aan te trekken van de regels. Het is moeilijk om één specifiek ingrediënt te noemen van de vele symptomen waar ik last van had.
Growing up as a young black male in Sacramento, California in the 1980s, there were two groups I identified as having respect: athletes and gangsters. I excelled in sports, that is until a friend and I chose to take his mom's car for a joyride and wreck it. With my parents having to split the cost of a totaled vehicle, I was relegated to a summer of household chores and no sports. No sports meant no respect. No respect equaled no power. Power was vital to feed my illness. It was at that point the decision to transition from athlete to gangster was made and done so easily. Early life experiences had set the stage for me to be well-suited to objectify others, act in a socially detached manner, and above all else, seek to be viewed as in a position of power. A sense of power
Voor een jonge zwarte man in Sacramento, Californië in de jaren 80, zag ik dat er twee groepen waren die respect kregen: atleten en gangsters. Ik blonk uit in sport, totdat een vriend en ik met de auto van zijn moeder gingen joyriden en hem in de prak reden. Omdat mijn ouders de helft van de kosten van een total loss moesten betalen, zat er voor mij een zomer van klusjes in ... ... en geen sport. Geen sport betekende geen respect. Geen respect betekende geen macht. Macht was van vitaal belang om mijn ziekte te voeden. Op dat moment nam ik de beslissing om van atleet gangster te worden. Zo eenvoudig ging dat. Mijn vroege levenservaringen hadden voor mij de weg geëffend om goed geschikt zijn om anderen te objectiveren, om sociaal vrijblijvend te gaan handelen en bovenal, om te worden gezien als in een positie van macht. Een gevoel van macht
(Sighs)
(Zucht)
equaled strength in my environment, but more importantly, it did so in my mind. My mind dictated my choices.
betekende macht in mijn omgeving, maar wat nog belangrijker is: het deed dat ook in mijn gedachten. Mijn geest dicteerde mijn keuzes.
My subsequent choices put me on the fast track to prison life. And even once in prison, I continued my history of running over the rights of others, even knowing that that was the place that I would die. Once again, I wound up in solitary confinement for stabbing another prisoner nearly 30 times. I'd gotten to a place where I didn't care how I lived or if I died.
Mijn volgende keuzes dirigeerden me linea recta richting gevangenisleven. Eenmaal in de gevangenis ging ik verder met het negeren van de rechten van anderen, ook al wist ik dat het mijn dood zou betekenen. Ik kreeg eens eenzame opsluiting omdat ik een andere gevangene bijna 30 keer had gestoken. Ik was op een plek beland waar het me niet kon schelen of ik bleef leven of stierf.
But then, things changed. One of the best things that happened in my life to that point was being sent to New Folsom Prison. Once there, I was approached to join a group called Inside Circle. Initially, I was hesitant to join a group referred to around the yard as "hug-a-thug."
Maar dan veranderden de zaken. Een van de beste dingen in mijn leven tot dan toe was mijn overplaatsing naar de New Folsom Gevangenis. Daar vroegen ze me om deel uit te maken van een groep genaamd Inside Circle. Eerst was ik nogal terughoudend om aan te sluiten bij een groep die ze daar omschreven als ‘omhels-een-boef’.
(Laughter)
(Gelach)
Initially, yeah, that was a little much, but eventually, I overcame my hesitancy. As it turned out, the circle was the vision of a man named Patrick Nolan, who was also serving life and who had grown sick and tired of being sick and tired of watching us kill one another over skin color, rag color, being from Northern or Southern California, or just plain breathing in the wrong direction on a windy day.
Eerst vond ik dat wat overdreven, maar uiteindelijk ging ik overstag. Later bleek dat Circle het idee was van ene Patrick Nolan, die ook levenslang had gekregen en die het beu was om het beu te zijn dat we elkaar bleven afmaken omwille van huidskleur, plunjekleur, of je van Noord of Zuid-Californië kwam of omdat je de verkeerde kant uit ademde op een winderige dag.
Circle time is men sitting with men and cutting through the bullshit, challenging structural ways of thinking. I think the way that I think and I act the way that I act because I hadn't questioned that. Like, who said I should see a woman walking down the street, turn around and check out her backside? Where did that come from? If I don't question that, I'll just go along with the crowd. The locker-room talk. In circle, we sit and we question these things. Why do I think the way that I think? Why do I act the way that I act? Because when I get down to it, I'm not thinking, I'm not being an individual, I'm not taking responsibility for who I am and what it is I put into this world.
Circle-tijd hield in dat mannen gingen samenzitten om de nonsens bloot te leggen door structurele manieren van denken aan te pakken. Ik denk zoals ik denk en handel zoals ik handel, omdat ik dat nooit in twijfel had getrokken. Zoals, wie zegt dat ik als ik een vrouw zie lopen op straat, ik me moet omdraaien om haar achterkant te bekijken? Waar kwam dat vandaan? Als ik dat niet in vraag stel, blijf ik gewoon met de hoop meelopen. Kleedkamer-praat. In de Circle stelden we deze dingen in vraag. Waarom denk ik zoals ik denk? Waarom handel ik zoals ik handel? Want als ik het eerlijk beschouw, denk ik niet echt, ben ik geen individu, neem ik geen verantwoordelijkheid voor wie ik ben en voor wat ik in deze wereld uithaal.
It was in a circle session that my life took a turn. I remember being asked who I was, and I didn't have an answer, at least not one that felt honest in a room full of men who were seeking truth. It would have been easy to say, "I'm a Blood," or, "My name is Vegas," or any number of facades I had manufactured to hide behind. It was in that moment and in that venue that the jig was up. I realized that as sharp as I believed I was, I didn't even know who I was or why I acted the way that I acted. I couldn't stand in a room full of men who were seeking to serve and support and present an authentic me. It was in that moment that I graduated to a place within that was ready for transformation.
Tijdens een dergelijke Circle-sessie nam mijn leven een wending. Ik herinner me dat ze me vroegen wie ik was en ik kon er geen antwoord op geven, althans niet een dat eerlijk aanvoelde in een kamer vol met mannen die op zoek waren naar de waarheid. Ik had gemakkelijk kunnen zeggen: "Ik ben een Blood", of: "Mijn naam is Vegas", of een aantal andere façades waarachter ik me kon verschuilen. Het was toen en op die plaats dat de maskers vielen. Ik zag in dat hoewel ik dacht dat ik heel slim was, ik niet eens wist wie ik was of waarom ik deed zoals ik deed. Ik kon een kamer vol mannen die me wilden helpen en ondersteunen geen authentieke identiteit aanbieden. Op dat moment was ik klaar voor een ommekeer.
For decades, I kept being the victim of molestation at the hands of a babysitter a secret. I submitted to this under the threat of my younger sister being harmed. I was seven, she was three. I believed it was my responsibility to keep her safe. It was in that instant that the seeds were sown for a long career of hurting others, be it physical, mental or emotional. I developed, in that instant, at seven years old, the belief that going forward in life, if a situation presented itself where someone was going to get hurt, I would be the one doing the hurting. I also formulated the belief that loving put me in harm's way. I also learned that caring about another person made me weak. So not caring, that must equal strength. The greatest way to mask a shaky sense of self is to hide behind a false air of respect.
Al decennia lang had ik geheim gehouden dat een babysitter me ooit had gemolesteerd. Ik deed dat onder de bedreiging dat mijn jongere zus ervoor zou boeten. Ik was zeven, zij drie. Ik geloofde dat ik verantwoordelijk was voor haar veiligheid. Op dat moment werd het zaad gezaaid voor een lange carrière van anderen pijn doen, hetzij fysiek, mentaal of emotioneel. Ik ontwikkelde toen, op mijn zevende, het geloof dat voortaan, als zich een situatie voordeed waarbij iemand gewond zou raken, ik degene zou zijn die de klappen uitdeelde. Ik ontwikkelde ook de overtuiging dat liefhebben me in gevaar zou brengen. Ik leerde ook dat om iemand geven me zwak zou maken. Dus niet om iemand geven, moest dan kracht betekenen. Een wankel zelfbeeld kan je het best maskeren met een valse houding van respect.
Sitting in circle resembles sitting in a fire. It is a crucible that can and does break. It broke my old sense of self, diseased value system and way of looking at others. My old stale modes of thinking were invited into the open to see if this is who I wanted to be in life. I was accompanied by skilled facilitators on a journey into the depths of myself to find those wounded parts that not only festered but seeped out to create unsafe space for others. At times, it resembled an exorcism, and in essence, it was. There was an extraction of old, diseased ways of thinking, being and reacting and an infusion of purpose.
In de Circle zitten, lijkt op in een vuur zitten. Het is een smeltkroes die kan en zal breken. Het brak mijn oude zelfbeeld, mijn zieke waardesysteem en de manier van kijken naar anderen. Mijn oude muffe denkwijzen werden blootgelegd om te zien of het dit was wat ik wilde zijn in het leven. Ervaren begeleiders vergezelden me op een reis naar de diepten van mezelf, om die wonden te vinden die niet alleen etterden, maar uitbraken en aldus een onveilige ruimte voor anderen creëerden. Soms leek het op een exorcisme en in wezen kwam het daarop neer. Het was het verwijderen van oude, zieke manieren van denken, zijn en reageren, en het injecteren van een bestemming, van zin.
Sitting in those circles saved my life. I stand here today as a testament to the fact of the power of the work.
Die kringen hebben mij het leven gered. Ik sta hier vandaag als een bewijs van het feit van de kracht van het werk.
I was paroled in June 2014, following my third hearing before a panel of former law-enforcement officials who were tasked with determining my current threat level to society. I stand here today for the first time since I was 14 years old not under any form of state supervision. I'm married to a tremendous woman named Holly, and together, we are raising two sons who I encourage to experience emotions in a safe way. I let them hold me when I cry. They get to witness me not have all the answers. My desire is for them to understand that being a man is not some machismo caricature, and that characteristics usually defined as weaknesses are parts of the whole healthy man.
Ik kwam voorwaardelijk vrij in juni 2014 na mijn derde hoorzitting voor een panel van voormalige politieambtenaren die belast waren met het bepalen van mijn huidige dreigingsniveau voor de samenleving. Ik sta hier vandaag voor het eerst sinds mijn veertiende zonder enige vorm van toezicht door de staat. Ik ben getrouwd met een geweldige vrouw. Ze heet Holly en samen brengen we twee zonen groot, die ik aanmoedig om emoties te ervaren op een veilige manier. Ik laat ze me vasthouden als ik huil. Ze mogen weten dat ik niet op alles een antwoord heb. Ik wil dat ze begrijpen dat een man niet een of andere machismo-karikatuur is en dat kenmerken meestal gezien als zwakheden, horen bij een gezond iemand.
So today, I continue to work not just on myself, but in support of young males in my community. The challenge is to eradicate this cycle of emotional illiteracy and groupthink that allows our males to continue to victimize others as well as themselves. As a result of this, they develop new ways of how they want to show up in the world and how they expect this world to show up on their behalf.
Dus werk ik vandaag niet alleen aan mezelf, maar ook voor jonge mannen in mijn gemeenschap. De uitdaging is om een einde te maken aan de cyclus van emotioneel analfabetisme en groepsdenken waardoor onze mannen maar slachtoffers blijven maken, zowel anderen als zichzelf. Hierdoor ontwikkelen ze nieuwe manieren van hoe ze in de wereld willen staan en hoe ze verwachten dat de wereld zich namens hen zal voordoen.
Thank you.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)