Οι άντρες δεν κλαίνε. Χώνεψέ το. Σκάσε και συνέχισε. Πάψε να κλαις, για να μην σε κάνω εγώ να κλάψεις πραγματικά. Αυτές είναι μερικές από τις εκφράσεις που δηλητηριάζουν την κοινωνία μας, και πιο συγκεκριμένα, τους άντρες μας. Η αρρώστια αυτή ονομάζεται «τοξική αρρενωπότητα». Υπήρξα χρόνιος ασθενής της. Εξαιτίας της, πέρασα 24 χρόνια ισόβιας κάθειρξης στη φυλακή για απαγωγή, ληστεία και απόπειρα δολοφονίας. Είμαι εδώ σήμερα, για να σας πω ότι υπάρχει λύση για αυτή την επιδημία. Γνωρίζω ότι η λύση είναι έγκυρη, γιατί ήμουν μέρος κλινικών μελετών. Η λύση είναι ένα κράμα παραγόντων. Ξεκινά με την προθυμία να αντικρίσεις το σύστημα αξιών σου και πόσο έχεις απομακρυνθεί από αυτό και πώς οι πράξεις σου επηρεάζουν αρνητικά όχι μόνο εσένα αλλά και τους γύρω σου. Το επόμενο συστατικό είναι η προθυμία να είσαι ευάλωτος με τους ανθρώπους που όχι μόνο θα σε στηρίξουν, αλλά θα σε θεωρήσουν υπόλογο. Πριν σας μιλήσω για αυτό, πρέπει να γνωρίζετε ότι για να το μοιραστώ θα σας ανοίξω την ψυχή μου. Όσο στέκομαι εδώ, με τόσα μάτια να με κοιτάζουν, αισθάνομαι ειλικρινής και γυμνός. Όταν νιώθω έτσι, ξέρω ότι η επόμενη φάση της γιατρειάς διαφαίνεται στον ορίζοντα. Αυτό μου επιτρέπει να μοιραστώ την ιστορία μου. Για τα μάτια του κόσμου, γεννήθηκα στο τέλειο οικογενειακό περιβάλλον: μητέρα, πατέρα, αδερφή, αδερφό. Βέρθα, Έλντα Τζούνιορ, Τέντιμα και Έλντα ο τρίτος, ο υποφαινόμενος. Ο πατέρας μου ήταν βετεράνος του Βιετνάμ, που κέρδισε το παράσημο Πορφυρή Καρδιά και γύρισε πίσω για να βρει αγάπη, να παντρευτεί και να νοικοκυρευτεί. Πώς, λοιπόν, εγώ κατέληξα ισοβίτης σε φυλακή στην Καλιφόρνια; Κρατώντας μυστικά, πιστεύοντας αυτό που λένε ότι οι άντρες δεν κλαίνε, χωρίς να ξέρω πώς να εκφράσω με σιγουριά τα συναισθήματά μου, με εξαίρεση τον θυμό, κάνοντας αθλήματα και μαθαίνοντας ότι όσο καλύτερη είναι η επίδοση στο γήπεδο τόσο μικρότερη η ανησυχία για τους κανόνες έξω από αυτό. Είναι δύσκολο να κατονομάσω κάποιο συγκεκριμένο στοιχείο από τα πολλά συμπτώματα που με δηλητηρίαζαν. Μεγαλώνοντας ως νεαρός, έγχρωμος άντρας στο Σακραμέντο της Καλιφόρνια τη δεκαετία του 1980, ήταν δύο οι ομάδες που σεβόμουν: οι αθλητές και οι γκάγκστερς. Διέπρεπα στα αθλήματα μέχρις ότου, μαζί με έναν φίλο μου πήραμε το αμάξι της μαμάς του για πλάκα και το διαλύσαμε. Με τους γονείς μου να μοιράζονται το κόστος ενός κατεστραμένου αμαξιού, τιμωρήθηκα με ένα καλοκαίρι με αγγαρείες μέσα στο σπίτι και καθόλου αθλήματα. Όχι αθλήματα σήμαινε όχι σεβασμός. Όχι σεβασμός ισοδυναμεί με καθόλου δύναμη. Η δύναμη έτρεφε την αρρώστια μου. Σε αυτό το σημείο, πάρθηκε η απόφαση της μετάβασης από αθλητή σε γκάγκστερ και εκτελέστηκε πολύ εύκολα. Οι πρώιμες εμπειρίες ζωής με προετοίμασαν να βλέπω τους ανθρώπους ως αντικείμενα, να είμαι κοινωνικά αποστασιοποιημένος και το κυριότερο, να προσπαθώ να φαίνομαι σαν άτομο σε θέση ισχύος. Η αίσθηση ισχύος (Αναστενάζει) ισοδυναμούσε με σθένος στο περιβάλλον μου, αλλά το κυριότερο είναι ότι αυτό σήμαινε στο μυαλό μου. Το μυαλό μου υπαγόρευε τις επιλογές μου. Οι μετέπειτα αποφάσεις μου επέσπευσαν την εισαγωγή μου στη φυλακή. Ακόμα και μέσα στη φυλακή, εξακολουθούσα να καταπατώ τα δικαιώματα των άλλων, παρ' ότι ήξερα πως εκεί θα πέθαινα. Για μια ακόμη φορά, κατέληξα στην απομόνωση, επειδή μαχαίρωσα έναν φυλακισμένο περίπου τριάντα φορές. Έφτασα στο σημείο να μην με νοιάζει πώς ζούσα ή αν θα πέθαινα. Μα τότε τα πράγματα άλλαξαν. Ένα από τα καλά που μου συνέβησαν τότε ήταν που στάλθηκα στη φυλακή Νιού Φόλσομ. Εκεί, με προσέγγισαν για να ενταχθώ σε μια ομάδα με όνομα «Inside Circle». Στην αρχή, δίσταζα να γίνω μέλος σε ομάδα που αποκαλούσαν στην αυλή ως «αγκαλιά στον κακοποιό». (Γέλια) Στην αρχή, αυτό ήταν άσχημο, αλλά ξεπέρασα τη διστακτικότητά μου. Αποδείχτηκε ότι η ομάδα ήταν το όραμα ενός άντρα με το όνομα Πάτρικ Νόλαν, που ήταν ισοβίτης, και είχε αγανακτήσει να νιώθει αγανακτισμένος εξαιτίας των αλληλοσκοτωμών με αιτία το χρώμα του δέρματος, το χρώμα των συμμοριών, να είσαι από τη βόρια ή νότια Καλιφόρνια, ή απλά επειδή ανέπνευσες προς λάθος μεριά μια μέρα που φυσούσε. Την ώρα του κύκλου, άντρες κάθονται μαζί και σταματώντας τις χαζομάρες αμφισβητούν δομημένους τρόπους σκέψης. Σκέφτομαι με τον τρόπο που σκέφτομαι και δρω όπως δρω, επειδή δεν τα έχω αμφισβητήσει. Για παράδειγμα, ποιος είπε ότι όταν δω μια γυναίκα να περπατάει στον δρόμο πρέπει να την τσεκάρω και από πίσω; Πώς προέκυψε αυτό; Αν δεν το αμφισβητήσω, ακολουθώ τη μάζα. Αντρικές κουβέντες. Στην ομάδα, καθόμαστε και τα αμφισβητούμε. Γιατί σκέφτομαι με αυτό τον τρόπο; Γιατί συμπεριφέρομαι έτσι; Γιατί όταν έρχεται η ώρα, δεν σκέφτομαι. Δεν είμαι ανεξάρτητος, δεν παίρνω την ευθύνη για το ποιος είμαι και ποια είναι η συμβολή μου στον κόσμο. Σε μια συνεδρία ήταν που άλλαξε η ζωή μου. Θυμάμαι να με ρωτάνε ποιος ήμουν και δεν είχα απάντηση. Ή δεν είχα να δώσω μια ειλικρινή απάντηση σε ένα δωμάτιο γεμάτο με άντρες που αναζητούσαν την αλήθεια. Θα ήταν εύκολο να πω: «Ανήκω στη συμμορία Μπλαντ» ή «Ονομάζομαι Βέγκας» ή κάποιο άλλο από τα προσωπεία, που είχα φτιάξει για να κρύβομαι. Εκείνη την στιγμή, σε εκείνο το μέρος, ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Συνειδητοποίησα ότι όσο έξυπνος και αν πίστευα ότι ήμουν, δεν ήξερα ποιος ήμουν ή γιατί συμπεριφερόμουν με αυτό τον τρόπο. Δεν μπορούσα να βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο με άντρες που ήταν και ζητούσαν στήριγμα και να παρουσιάσω τον αυθεντικό εαυτό μου. Τότε πέρασα σε ένα μέρος μέσα μου που ήταν έτοιμο για την μεταμόρφωση. Για δεκαετίες, κρατούσα μυστικό ότι η νταντά μου με κακοποιούσε σεξουαλικά. Δεν μίλησα, γιατί με απειλούσε ότι θα βλάψει τη μικρή μου αδερφή. Εγώ ήμουν επτά, εκείνη τριών. Πίστευα ότι εγώ ήμουν υπεύθυνος για την ασφάλειά της. Εκείνη ήταν η στιγμή που τέθηκαν τα θεμέλια για μια μακρόχρονη καριέρα στο να πληγώνω άλλους είτε σωματικά, πνευματικά ή ψυχικά. Ανέπτυξα, εκείνη την ώρα, στην ηλικία των έξι ετών, την πεποίθηση ότι για να προοδεύσω στην περίπτωση που κάποιος πληγωνόταν, εγώ θα ήμουν αυτός που θα πλήγωνε. Επίσης, πίστεψα ότι η αγάπη μπορούσε να μου δημιουργήσει μόνο προβλήματα. Ακόμη, έμαθα ότι το να νοιάζομαι για κάποιον με έκανε αδύναμο. Άρα, το να μη νοιάζομαι ήταν δύναμη. Ο καλύτερος τρόπος να κρύψεις την αβεβαιότητα του ποιος είσαι είναι με μια ψεύτικη αίσθηση σεβασμού. Το να κάθεσαι σε κύκλο μοιάζει σαν να στέκεσαι σε φωτιά. Καμίνι είναι, που μπορεί και όντως σπάει. Έσπασε την ιδέα που είχα για εμένα, έφθειρε το σύστημα αξιών μου και τον τρόπο που έβλεπα τους άλλους. Ο ξεπερασμένος τρόπος σκέψης μου ανοίχτηκε για να δω αν αυτός ήθελα να είμαι αιωνίως. Συνοδευόμουν από ικανούς συντονιστές σε ένα ταξίδι στα βάθη του εαυτού μου, για να βρω τα πληγωμένα μέρη που σάπισαν και εξαπλώθηκαν για να δημιουργήσουν επικίνδυνους χώρους και για άλλους. Ώρες ώρες, έμοιαζε με εξορκισμό, και στην ουσία, ήταν. Βγήκε ο παλιός, αρρωστημένος τρόπος που σκεφτόμουν, ήμουν και αντιδρούσα και εισχώρησε η έννοια του σκοπού. Η ένταξη στην ομάδα μού έσωσε την ζωή. Είμαι εδώ σήμερα ως απόδειξη για τη δύναμη της δουλειάς. Αποφυλακίστηκα υπό όρους τον Ιούλιο του 2014, μετά την τέταρτη ακρόαση μπροστά σε επιτροπή από πρώην όργανα επιβολής νόμου που τους ανατέθηκε να καθορίσουν πόσο μεγάλη απειλή είμαι για την κοινωνία. Είμαι εδώ για πρώτη φορά από τα 14 μου έτη χωρίς καμία κρατική παρακολούθηση. Παντρεύτηκα μια απίθανη γυναίκα, τη Χόλι και μαζί αναθρέφουμε δύο γιους που ενθαρρύνω να βιώνουν τα αισθήματά τους με ασφάλεια. Τους αφήνω να με αγκαλιάζουν όταν κλαίω. Βλέπουν ότι δεν έχω όλες τις απαντήσεις. Ο πόθος μου είναι να καταλάβουν ότι το να είσαι άντρας δεν είναι μια καρικατούρα ανδρισμού και χαρακτηριστικά που συνήθως ορίζονται ως αδυναμία αποτελούν κομμάτι ενός υγιούς άντρα. Σήμερα, συνεχίζω να δουλεύω όχι μόνο με τον εαυτό μου, αλλά και βοηθώντας νεαρούς της κοινότητας. Η πρόκληση είναι να εξαλείψουμε τον κύκλο της συναισθηματικής αγραμματωσύνης και της μαζικής σκέψης που επιτρέπουν στους άντρες να θυματοποιούν τους άλλους και τους ίδιους. Ως αποτέλεσμα αυτού, αναπτύσσουν νέους τρόπους σχετικά με το πώς θέλουν να φαίνονται στον κόσμο και πώς αναμένουν αυτός ο κόσμος να φαίνεται εκ μέρους τους. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Big boys don't cry. Suck it up. Shut up and rub some dirt on it. Stop crying before I give you something to cry about. These are just a few of the phrases that contribute to a disease in our society, and more specifically, in our men. It's a disease that has come to be known as "toxic masculinity." It's one I suffered a chronic case of, so much so that I spent 24 years of a life sentence in prison for kidnapping, robbery, and attempted murder. Yet I'm here to tell you today that there's a solution for this epidemic. I know for a fact the solution works, because I was a part of human trials. The solution is a mixture of elements. It begins with the willingness to look at your belief system and how out of alignment it is and how your actions negatively impact not just yourself, but the people around you. The next ingredient is the willingness to be vulnerable with people who would not just support you, but hold you accountable. But before I tell you about this, I need to let you know that in order to share this, I have to bare my soul in full. And as I stand here, with so many eyes fixed on me, I feel raw and naked. When this feeling is present, I'm confident that the next phase of healing is on the horizon, and that allows me to share my story in full. For all appearances' sake, I was born into the ideal family dynamic: mother, father, sister, brother. Bertha, Eldra Jr., Taydama and Eldra III. That's me. My father was a Vietnam veteran who earned a Purple Heart and made it home to find love, marry, and begin his own brood. So how did I wind up serving life in the California prison system? Keeping secrets, believing the mantra that big boys don't cry, not knowing how to display any emotion confidently other than anger, participating in athletics and learning that the greater the performance on the field, the less the need to worry about the rules off it. It's hard to pin down any one specific ingredient of the many symptoms that ailed me. Growing up as a young black male in Sacramento, California in the 1980s, there were two groups I identified as having respect: athletes and gangsters. I excelled in sports, that is until a friend and I chose to take his mom's car for a joyride and wreck it. With my parents having to split the cost of a totaled vehicle, I was relegated to a summer of household chores and no sports. No sports meant no respect. No respect equaled no power. Power was vital to feed my illness. It was at that point the decision to transition from athlete to gangster was made and done so easily. Early life experiences had set the stage for me to be well-suited to objectify others, act in a socially detached manner, and above all else, seek to be viewed as in a position of power. A sense of power (Sighs) equaled strength in my environment, but more importantly, it did so in my mind. My mind dictated my choices. My subsequent choices put me on the fast track to prison life. And even once in prison, I continued my history of running over the rights of others, even knowing that that was the place that I would die. Once again, I wound up in solitary confinement for stabbing another prisoner nearly 30 times. I'd gotten to a place where I didn't care how I lived or if I died. But then, things changed. One of the best things that happened in my life to that point was being sent to New Folsom Prison. Once there, I was approached to join a group called Inside Circle. Initially, I was hesitant to join a group referred to around the yard as "hug-a-thug." (Laughter) Initially, yeah, that was a little much, but eventually, I overcame my hesitancy. As it turned out, the circle was the vision of a man named Patrick Nolan, who was also serving life and who had grown sick and tired of being sick and tired of watching us kill one another over skin color, rag color, being from Northern or Southern California, or just plain breathing in the wrong direction on a windy day. Circle time is men sitting with men and cutting through the bullshit, challenging structural ways of thinking. I think the way that I think and I act the way that I act because I hadn't questioned that. Like, who said I should see a woman walking down the street, turn around and check out her backside? Where did that come from? If I don't question that, I'll just go along with the crowd. The locker-room talk. In circle, we sit and we question these things. Why do I think the way that I think? Why do I act the way that I act? Because when I get down to it, I'm not thinking, I'm not being an individual, I'm not taking responsibility for who I am and what it is I put into this world. It was in a circle session that my life took a turn. I remember being asked who I was, and I didn't have an answer, at least not one that felt honest in a room full of men who were seeking truth. It would have been easy to say, "I'm a Blood," or, "My name is Vegas," or any number of facades I had manufactured to hide behind. It was in that moment and in that venue that the jig was up. I realized that as sharp as I believed I was, I didn't even know who I was or why I acted the way that I acted. I couldn't stand in a room full of men who were seeking to serve and support and present an authentic me. It was in that moment that I graduated to a place within that was ready for transformation. For decades, I kept being the victim of molestation at the hands of a babysitter a secret. I submitted to this under the threat of my younger sister being harmed. I was seven, she was three. I believed it was my responsibility to keep her safe. It was in that instant that the seeds were sown for a long career of hurting others, be it physical, mental or emotional. I developed, in that instant, at seven years old, the belief that going forward in life, if a situation presented itself where someone was going to get hurt, I would be the one doing the hurting. I also formulated the belief that loving put me in harm's way. I also learned that caring about another person made me weak. So not caring, that must equal strength. The greatest way to mask a shaky sense of self is to hide behind a false air of respect. Sitting in circle resembles sitting in a fire. It is a crucible that can and does break. It broke my old sense of self, diseased value system and way of looking at others. My old stale modes of thinking were invited into the open to see if this is who I wanted to be in life. I was accompanied by skilled facilitators on a journey into the depths of myself to find those wounded parts that not only festered but seeped out to create unsafe space for others. At times, it resembled an exorcism, and in essence, it was. There was an extraction of old, diseased ways of thinking, being and reacting and an infusion of purpose. Sitting in those circles saved my life. I stand here today as a testament to the fact of the power of the work. I was paroled in June 2014, following my third hearing before a panel of former law-enforcement officials who were tasked with determining my current threat level to society. I stand here today for the first time since I was 14 years old not under any form of state supervision. I'm married to a tremendous woman named Holly, and together, we are raising two sons who I encourage to experience emotions in a safe way. I let them hold me when I cry. They get to witness me not have all the answers. My desire is for them to understand that being a man is not some machismo caricature, and that characteristics usually defined as weaknesses are parts of the whole healthy man. So today, I continue to work not just on myself, but in support of young males in my community. The challenge is to eradicate this cycle of emotional illiteracy and groupthink that allows our males to continue to victimize others as well as themselves. As a result of this, they develop new ways of how they want to show up in the world and how they expect this world to show up on their behalf. Thank you. (Applause)