Most of us go through life trying to do our best at whatever we do, whether it's our job, family, school or anything else. I feel that way. I try my best. But some time ago, I came to a realization that I wasn't getting much better at the things I cared most about, whether it was being a husband or a friend or a professional or teammate, and I wasn't improving much at those things even though I was spending a lot of time working hard at them. I've since realized from conversations I've had and from research that this stagnation, despite hard work, turns out to be pretty common.
Bijna iedereen doet zijn best op wat hij dan ook maar doet: werk, gezin, school of wat dan ook. Zo voel ik dat ook; ik doe mijn best. Maar een tijdje geleden kwam ik erachter dat ik niet veel beter werd in de dingen waar ik het meest om gaf, zoals echtgenoot of vriend zijn of professional of teamgenoot, ik werd niet beter in die dingen, ook al besteedde ik er veel tijd en aandacht aan. Inmiddels weet ik uit gesprekken en uit onderzoek dat die stagnatie ondanks hard werken redelijk normaal blijkt te zijn.
So I'd like to share with you some insights into why that is and what we can all do about it. What I've learned is that the most effective people and teams in any domain do something we can all emulate. They go through life deliberately alternating between two zones: the learning zone and the performance zone.
Dus ik wil jullie vertellen waarom dat zo is en wat we eraan kunnen doen. Ik heb geleerd dat de meest effectieve mensen en teams in ieder vakgebied iets doen wat we allemaal kunnen nadoen. Zij switchen voortdurend bewust tussen twee gebieden: de leeromgeving en de presteeromgeving.
The learning zone is when our goal is to improve. Then we do activities designed for improvement, concentrating on what we haven't mastered yet, which means we have to expect to make mistakes, knowing that we will learn from them. That is very different from what we do when we're in our performance zone, which is when our goal is to do something as best as we can, to execute. Then we concentrate on what we have already mastered and we try to minimize mistakes.
In de leeromgeving is ons doel om iets te verbeteren. We doen dan activiteiten die gericht zijn op vooruitgang, dingen die we nog niet onder de knie hebben; we gaan ervan uit dat we fouten zullen maken, maar weten dat we daar van leren. Heel anders dan hoe we ons gedragen in de presteeromgeving, wanneer ons doel is om iets zo goed mogelijk uit te voeren. Dan zijn we gericht op wat we al kunnen en proberen we dat foutloos te doen.
Both of these zones should be part of our lives, but being clear about when we want to be in each of them, with what goal, focus and expectations, helps us better perform and better improve. The performance zone maximizes our immediate performance, while the learning zone maximizes our growth and our future performance. The reason many of us don't improve much despite our hard work is that we tend to spend almost all of our time in the performance zone. This hinders our growth, and ironically, over the long term, also our performance.
We zouden ons in beide fases moeten begeven, maar we moeten goed weten wanneer we in welke fase willen zijn, met welk doel en welke verwachtingen, zodat we beter presteren en ons verder verbeteren. De presteeromgeving optimaliseert de directe prestatie en de leeromgeving optimaliseert de groei en toekomstige prestatie. De meeste mensen verbeteren zichzelf niet, ondanks hard werken, omdat we de neiging hebben bijna altijd in de presteeromgeving te zitten. Dat belemmert onze groei en ironisch genoeg op de lange termijn ook onze prestatie.
So what does the learning zone look like? Take Demosthenes, a political leader and the greatest orator and lawyer in ancient Greece. To become great, he didn't spend all his time just being an orator or a lawyer, which would be his performance zone. But instead, he did activities designed for improvement. Of course, he studied a lot. He studied law and philosophy with guidance from mentors, but he also realized that being a lawyer involved persuading other people, so he also studied great speeches and acting. To get rid of an odd habit he had of involuntarily lifting his shoulder, he practiced his speeches in front of a mirror, and he suspended a sword from the ceiling so that if he raised his shoulder, it would hurt.
Hoe ziet die leeromgeving eruit? Kijk eens naar Demosthenes, politiek leider, redenaar en rechtsgeleerde in het oude Griekenland. Hij werd niet zo goed door constant te werken als redenaar of rechtsgeleerde, wat zijn presteeromgeving was. Maar hij deed ook activiteiten gericht op verbetering. Hij studeerde veel. Hij studeerde rechten en filosofie, begeleid door mentoren, maar hij wist dat hij als rechtsgeleerde ook anderen moest kunnen overtuigen. Dus bestudeerde hij goede toespraken en acteerkunst. Om af te komen van een oude gewoonte, het ongewild optrekken van zijn schouder, oefende hij zijn toespraken voor de spiegel met een zwaard dat aan het plafond hing, zodat als hij zijn schouder optrok, het pijn zou doen.
(Laughter)
(Gelach)
To speak more clearly despite a lisp, he went through his speeches with stones in his mouth. He built an underground room where he could practice without interruptions and not disturb other people. And since courts at the time were very noisy, he also practiced by the ocean, projecting his voice above the roar of the waves.
Hij lispelde en wilde duidelijker spreken, dus oefende hij zijn toespraken met steentjes in zijn mond. Hij had een ondergrondse kamer waar hij kon oefenen zonder onderbrekingen en zonder anderen te storen. En omdat de rechtszalen toen heel druk waren, oefende hij ook aan zee, waar hij probeerde boven het geluid van de golven uit te komen.
His activities in the learning zone were very different from his activities in court, his performance zone. In the learning zone, he did what Dr. Anders Ericsson calls deliberate practice. This involves breaking down abilities into component skills, being clear about what subskill we're working to improve, like keeping our shoulders down, giving full concentration to a high level of challenge outside our comfort zone, just beyond what we can currently do, using frequent feedback with repetition and adjustments, and ideally engaging the guidance of a skilled coach, because activities designed for improvement are domain-specific, and great teachers and coaches know what those activities are and can also give us expert feedback. It is this type of practice in the learning zone which leads to substantial improvement, not just time on task performing. For example, research shows that after the first couple of years working in a profession, performance usually plateaus. This has been shown to be true in teaching, general medicine, nursing and other fields, and it happens because once we think we have become good enough, adequate, then we stop spending time in the learning zone. We focus all our time on just doing our job, performing, which turns out not to be a great way to improve. But the people who continue to spend time in the learning zone do continue to always improve. The best salespeople at least once a week do activities with the goal of improvement. They read to extend their knowledge, consult with colleagues or domain experts, try out new strategies, solicit feedback and reflect. The best chess players spend a lot of time not playing games of chess, which would be their performance zone, but trying to predict the moves grand masters made and analyzing them. Each of us has probably spent many, many, many hours typing on a computer without getting faster, but if we spent 10 to 20 minutes each day fully concentrating on typing 10 to 20 percent faster than our current reliable speed, we would get faster, especially if we also identified what mistakes we're making and practiced typing those words. That's deliberate practice.
In zijn leeromgeving deed hij heel andere dingen dan in de rechtszaal, zijn presteeromgeving. In de leeromgeving deed hij wat dr. Anders Ericsson omschrijft als 'bewust oefenen'. Hierbij worden vaardigheden opgesplitst in deelvaardigheden en is het duidelijk aan welke deelvaardigheid we gaan werken -- schouders omlaag houden bijvoorbeeld. We zijn daarbij volledig gericht op een uitdaging op hoog niveau -- buiten onze 'comfort zone', net iets moeilijker dan we op dit moment kunnen -- en ontvangen regelmatig feedback, met herhaling en aanpassingen, idealiter onder begeleiding van een ervaren coach, want activiteiten gericht op verbetering zijn domeinspecifiek, en goede docenten en coaches weten wat die activiteiten zijn en kunnen ons voorzien van professionele feedback. Dit oefenen in de leeromgeving leidt tot echte verbetering, uitsluitend presteren doet dat niet. Onderzoek wijst bijvoorbeeld uit dat als we een paar jaar in een functie hebben gewerkt, de prestatie meestal stagneert. Dit is bewezen voor docenten, huisartsen, verpleegkundigen en andere beroepen, en dit is zo omdat, als we eenmaal denken dat we goed genoeg zijn, vakkundig, dan begeven we ons niet meer in de leeromgeving. We doen dan alleen maar ons werk, we presteren, en daar blijken we niet echt beter van te worden. Maar mensen die tijd blijven steken in de leeromgeving, blijven zich wel steeds verbeteren. De beste verkoopmedewerkers doen iedere week activiteiten gericht op verbetering. Ze lezen, ze overleggen met collega's of experts in hun vakgebied, proberen nieuwe strategieën uit, vragen om feedback en evalueren. De beste schakers zijn niet constant aan het schaken, oftewel in hun presteeromgeving, maar proberen de zetten van de grootmeesters te voorspellen en te analyseren. Bijna iedereen heeft waarschijnlijk vele uren besteed aan het typen op een computer, zonder de snelheid te verbeteren, maar als we iedere dag 10 - 20 minuten proberen, volledig geconcentreerd, 10 - 20 procent sneller te typen dan we op dit moment doen, zou onze snelheid verbeteren, vooral als we ook nog onze fouten zouden noteren en die woorden apart zouden oefenen. Dat is bewust oefenen.
In what other parts of our lives, perhaps that we care more about, are we working hard but not improving much because we're always in the performance zone? Now, this is not to say that the performance zone has no value. It very much does. When I needed a knee surgery, I didn't tell the surgeon, "Poke around in there and focus on what you don't know."
In welke andere delen van ons leven, wellicht nog belangrijkere, werken we hard zonder beter te worden, omdat we ons altijd in de presteeromgeving begeven? Ik bedoel niet dat de presteeromgeving niet belangrijk is. Want dat is ze zeker wel. Bij mijn knie-operatie zei ik niet tegen de chirurg: "Probeer maar wat uit."
(Laughter)
(Gelach)
"We'll learn from your mistakes!" I looked for a surgeon who I felt would do a good job, and I wanted her to do a good job. Being in the performance zone allows us to get things done as best as we can. It can also be motivating, and it provides us with information to identify what to focus on next when we go back to the learning zone. So the way to high performance is to alternate between the learning zone and the performance zone, purposefully building our skills in the learning zone, then applying those skills in the performance zone.
"Laten we van je fouten leren!" Ik nam een chirurg van wie ik dacht dat ze capabel was en ik wou dat ze het goed zou doen. In de presteeromgeving krijgen we dingen gedaan, zo goed mogelijk. Het kan ook motiverend zijn en het verschaft ons informatie over waar we op moeten focussen als we terugkeren naar de leeromgeving. Dus om goed te kunnen presteren moeten we afwisselen tussen de leeromgeving en de presteeromgeving, bewust onze vaardigheden opbouwen in de leeromgeving en die vervolgens toepassen in de presteeromgeving.
When Beyoncé is on tour, during the concert, she's in her performance zone, but every night when she gets back to the hotel room, she goes right back into her learning zone. She watches a video of the show that just ended. She identifies opportunities for improvement, for herself, her dancers and her camera staff. And the next morning, everyone receives pages of notes with what to adjust, which they then work on during the day before the next performance. It's a spiral to ever-increasing capabilities, but we need to know when we seek to learn, and when we seek to perform, and while we want to spend time doing both, the more time we spend in the learning zone, the more we'll improve.
Als Beyoncé tourt en ze geeft een concert, dan is ze in haar presteeromgeving, maar als ze 's avonds terugkomt op haar hotelkamer, keert ze terug naar haar leeromgeving. Dan bekijkt ze een video-opname van de show van die avond. Ze kijkt of er dingen zijn die beter kunnen voor haarzelf, haar dansers, haar cameramensen. En de volgende ochtend ontvangt iedereen een lijst met verbeterpunten, waar ze die dag aan werken voor de volgende voorstelling. Het is een spiraal van toenemende vaardigheden, maar we moeten weten wanneer we willen leren en wanneer presteren en ook al moeten we tijd besteden aan beide, hoe langer we in de leeromgeving zijn, hoe beter we zullen worden.
So how can we spend more time in the learning zone? First, we must believe and understand that we can improve, what we call a growth mindset. Second, we must want to improve at that particular skill. There has to be a purpose we care about, because it takes time and effort. Third, we must have an idea about how to improve, what we can do to improve, not how I used to practice the guitar as a teenager, performing songs over and over again, but doing deliberate practice. And fourth, we must be in a low-stakes situation, because if mistakes are to be expected, then the consequence of making them must not be catastrophic, or even very significant. A tightrope walker doesn't practice new tricks without a net underneath, and an athlete wouldn't set out to first try a new move during a championship match.
Hoe kunnen we nu meer tijd doorbrengen in de leeromgeving? Allereerst moeten we begrijpen en ervan overtuigd zijn dat we kunnen verbeteren, de zogenaamde 'groeimentaliteit'. Ten tweede moeten we die vaardigheid ook echt willen verbeteren. We moeten het belangrijk vinden, want het kost tijd en moeite. Ten derde moeten we weten hoe we beter kunnen worden, wat we kunnen doen om te verbeteren, niet zoals ik met mijn gitaar toen ik een tiener was, telkens opnieuw hetzelfde liedje spelen, maar bewust oefenen. Ten vierde moet er niet te veel op het spel staan, want als fouten te verwachten zijn dan mogen de gevolgen daarvan niet catastrofaal zijn of zelfs maar noemenswaardig. Een koorddanser probeert geen nieuwe kunstjes zonder vangnet en een atleet zou nooit een nieuwe manoeuvre uitproberen tijdens een kampioenschap.
One reason that in our lives we spend so much time in the performance zone is that our environments often are, unnecessarily, high stakes. We create social risks for one another, even in schools which are supposed to be all about learning, and I'm not talking about standardized tests. I mean that every minute of every day, many students in elementary schools through colleges feel that if they make a mistake, others will think less of them. No wonder they're always stressed out and not taking the risks necessary for learning. But they learn that mistakes are undesirable inadvertently when teachers or parents are eager to hear just correct answers and reject mistakes rather than welcome and examine them to learn from them, or when we look for narrow responses rather than encourage more exploratory thinking that we can all learn from. When all homework or student work has a number or a letter on it, and counts towards a final grade, rather than being used for practice, mistakes, feedback and revision, we send the message that school is a performance zone.
Wij brengen zoveel tijd door in de presteeromgeving omdat onze wereld vaak onnodig veeleisend is. Wij creëren sociale risico's voor elkaar, zelfs op scholen, waar alles zou moeten gaan om leren, en dan bedoel ik niet de landelijke toetsen. Ik bedoel dat er iedere minuut van iedere dag leerlingen zijn, van basisschool tot universiteit, die voelen dat als ze een fout maken, anderen op hen neerkijken. Geen wonder dat ze zo gestrest zijn en de risico's vermijden die nodig zijn om te leren. Ze leren, onbedoeld, dat fouten ongewenst zijn als docenten en ouders uitsluitend correcte antwoorden willen horen, fouten afwijzen in plaats van ze te accepteren en te onderzoeken om ervan te leren, of maar één bepaald antwoord willen, in plaats van onderzoekend denken, waar iedereen van kan leren. Als alle huiswerk en iedere opdracht een beoordeling krijgt die meetelt voor een eindcijfer, in plaats van ze te gebruiken voor oefenen, fouten, feedback en herhaling, dan zetten we de school neer als presteeromgeving.
The same is true in our workplaces. In the companies I consult with, I often see flawless execution cultures which leaders foster to encourage great work. But that leads employees to stay within what they know and not try new things, so companies struggle to innovate and improve, and they fall behind.
Hetzelfde geldt voor onze werkplekken. De bedrijven die ik bezoek als consultant hebben vaak een perfectionistische cultuur die managers creëren om goede resultaten te bereiken. Maar zo blijven werknemers hangen in wat ze weten en leren ze niets nieuws, dus bedrijven hebben moeite te innoveren en blijven achter.
We can create more spaces for growth by starting conversations with one another about when we want to be in each zone. What do we want to get better at and how? And when do we want to execute and minimize mistakes? That way, we gain clarity about what success is, when, and how to best support one another.
We kunnen meer ruimte scheppen voor groei door met elkaar in gesprek te gaan over wanneer we in welke omgeving willen zijn. Op welk vlak willen we ons verbeteren en hoe? En wanneer willen we uitvoeren met zo weinig mogelijk fouten? Op die manier begrijpen we beter wat succes is en hoe we elkaar het beste kunnen helpen.
But what if we find ourselves in a chronic high-stakes setting and we feel we can't start those conversations yet? Then here are three things that we can still do as individuals. First, we can create low-stakes islands in an otherwise high-stakes sea. These are spaces where mistakes have little consequence. For example, we might find a mentor or a trusted colleague with whom we can exchange ideas or have vulnerable conversations or even role-play. Or we can ask for feedback-oriented meetings as projects progress. Or we can set aside time to read or watch videos or take online courses. Those are just some examples. Second, we can execute and perform as we're expected, but then reflect on what we could do better next time, like Beyoncé does, and we can observe and emulate experts. The observation, reflection and adjustment is a learning zone. And finally, we can lead and lower the stakes for others by sharing what we want to get better at, by asking questions about what we don't know, by soliciting feedback and by sharing our mistakes and what we've learned from them, so that others can feel safe to do the same.
Maar wat als we voortdurend in een veeleisende omgeving zitten en we denken dat we zo'n gesprek niet kunnen aangaan? Dan zijn er drie dingen die we zelf toch kunnen doen. Ten eerste kunnen we losse eilandjes creëren in die veeleisende oceaan. Hier zijn de gevolgen van fouten beperkt. We kunnen bijvoorbeeld een mentor of een collega zoeken om ideeën mee uit te wisselen of een gevoelig gesprek te voeren of een rollenspel te doen. Of we kunnen vragen om feedbackgesprekken tijdens projecten. Of we kunnen tijd vrijmaken voor lezen, video's kijken of online cursussen doen. Het zijn maar een paar voorbeelden. Ten tweede kunnen we uitvoeren en presteren naar verwachting, maar ons vervolgens afvragen wat er beter kan, zoals Beyoncé doet, en we kunnen experts observeren en imiteren. Het observeren, reflecteren en aanpassen vormt een leeromgeving. Ten slotte kunnen we de leiding nemen en de drempel verlagen voor anderen door onze verbeterpunten te delen, door vragen te stellen over wat we niet weten, door om feedback te vragen en onze fouten te delen en wat we ervan geleerd hebben, zodat anderen hetzelfde durven te doen.
Real confidence is about modeling ongoing learning. What if, instead of spending our lives doing, doing, doing, performing, performing, performing, we spent more time exploring, asking, listening, experimenting, reflecting, striving and becoming? What if we each always had something we were working to improve? What if we created more low-stakes islands and waters? And what if we got clear, within ourselves and with our teammates, about when we seek to learn and when we seek to perform, so that our efforts can become more consequential, our improvement never-ending and our best even better?
Echt zelfvertrouwen gaat over het vormgeven van een voortdurend leerproces. Stel je voor dat we in plaats van steeds maar te doen, doen, doen, te presteren, presteren, presteren, we meer tijd zouden besteden aan onderzoeken, vragen, luisteren, experimenteren, reflecteren, proberen en op weg zijn? Stel je voor dat iedereen altijd wel bezig was om iets beter te kunnen. Stel je voor dat we meer laagdrempelige eilandjes zouden creëren. En stel je voor dat het helder zou zijn, voor onszelf en voor teamgenoten, wanneer we proberen te leren en wanneer we proberen te presteren, dan zouden onze acties doeltreffender worden, onze vooruitgang oneindig en ons 'best' nog beter?
Thank you.
Bedankt.