Οι περισσότεροι από εμάς προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε στη ζωή, είτε αφορά την εργασία, την οικογένεια, το σχολείο, ή οτιδήποτε άλλο. Έτσι το βλέπω κι εγώ. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Αλλά πριν λίγο καιρό συνειδητοποίησα ότι δεν βελτιωνόμουν πολύ σε όσα με ένοιαζαν περισσότερο, -να είμαι καλύτερος σύζυγος ή φίλος, καλύτερος επαγγελματίας ή συνάδελφος- και δεν βελτιωνόμουν πολύ σε αυτά τα πράγματα παρότι αφιέρωνα πολύ χρόνο δουλεύοντας σκληρά γι' αυτά. Έκτοτε κατάλαβα συζητώντας και ψάχνοντας, ότι παρ' όλη τη σκληρή δουλειά, αυτή η στασιμότητα είναι πολύ συνηθισμένη.
Most of us go through life trying to do our best at whatever we do, whether it's our job, family, school or anything else. I feel that way. I try my best. But some time ago, I came to a realization that I wasn't getting much better at the things I cared most about, whether it was being a husband or a friend or a professional or teammate, and I wasn't improving much at those things even though I was spending a lot of time working hard at them. I've since realized from conversations I've had and from research that this stagnation, despite hard work, turns out to be pretty common.
Έτσι θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις γιατί συμβαίνει αυτό και τι μπορούμε όλοι μας να κάνουμε. Έμαθα ότι οι πιο αποτελεσματικοί άνθρωποι και ομάδες σε οποιονδήποτε κλάδο κάνουν κάτι που όλοι μπορούμε να υιοθετήσουμε. Στην πορεία της ζωής τους εναλλάσσονται σκοπίμως ανάμεσα σε δύο ζώνες: τη ζώνη της μάθησης και τη ζώνη της απόδοσης.
So I'd like to share with you some insights into why that is and what we can all do about it. What I've learned is that the most effective people and teams in any domain do something we can all emulate. They go through life deliberately alternating between two zones: the learning zone and the performance zone.
Στη ζώνη της μάθησης ο σκοπός μας είναι η βελτίωση. Έτσι, κάνουμε δραστηριότητες σχεδιασμένες για βελτίωση, εστιάζοντας σε όσα δεν έχουμε κατακτήσει ακόμα, άρα είναι αναμενόμενο πως θα κάνουμε λάθη και ξέρουμε ότι από αυτά θα μάθουμε. Είναι τελείως διαφορετικό από ό,τι κάνουμε στη ζώνη απόδοσης, όπου στόχος μας είναι να κάνουμε κάτι όσο καλύτερα μπορούμε, να εκτελέσουμε. Τότε επικεντρωνόμαστε σε όσα ήδη γνωρίζουμε πολύ καλά και προσπαθούμε να ελαχιστοποιήσουμε τα λάθη.
The learning zone is when our goal is to improve. Then we do activities designed for improvement, concentrating on what we haven't mastered yet, which means we have to expect to make mistakes, knowing that we will learn from them. That is very different from what we do when we're in our performance zone, which is when our goal is to do something as best as we can, to execute. Then we concentrate on what we have already mastered and we try to minimize mistakes.
Και οι δύο ζώνες πρέπει να υπάρχουν στη ζωή μας, αλλά όταν είμαστε ξεκάθαροι πότε θέλουμε να είμαστε στην καθεμία, με ποιους σκοπούς, στόχους και προσδοκίες, μας βοηθάει να αποδίδουμε καλύτερα και να βελτιωνόμαστε. Η ζώνη απόδοσης μεγιστοποιεί την άμεση απόδοσή μας, ενώ η ζώνη μάθησης μεγιστοποιεί την ανάπτυξη και τη μελλοντική μας απόδοση. Ο λόγος που οι περισσότεροι δεν βελτιωνόμαστε αρκετά, παρ' όλη τη σκληρή δουλειά, είναι επειδή τείνουμε να περνάμε σχεδόν όλο τον χρόνο μας στη ζώνη απόδοσης. Αυτό επιβραδύνει την ανάπτυξή μας και μακροπρόθεσμα -είναι ειρωνικό- και την απόδοσή μας.
Both of these zones should be part of our lives, but being clear about when we want to be in each of them, with what goal, focus and expectations, helps us better perform and better improve. The performance zone maximizes our immediate performance, while the learning zone maximizes our growth and our future performance. The reason many of us don't improve much despite our hard work is that we tend to spend almost all of our time in the performance zone. This hinders our growth, and ironically, over the long term, also our performance.
Πώς μοιάζει λοιπόν η ζώνη μάθησης; Ας πάρουμε τον Δημοσθένη, τον πολιτικό ηγέτη και μεγαλύτερο ρήτορα και δικηγόρο στην Αρχαία Ελλάδα. Για να φτάσει να να γίνει τόσο σπουδαίος, δεν περνούσε όλο τον χρόνο του μόνο ως ρήτορας και δικηγόρος, όπως θα έκανε στη ζώνη απόδοσής του. Αντ' αυτού, έκανε δραστηριότητες που στόχευαν στη βελτίωση. Φυσικά, μελετούσε πολύ. Με καθοδήγηση από μέντορες, σπούδασε δίκαιο και φιλοσοφία, αλλά επίσης κατάλαβε ότι ως δικηγόρος έπρεπε να πείθει τους άλλους, έτσι μελέτησε σπουδαίους λόγους και υποκριτική. Για να αποβάλει ένα τικ που είχε, όπου τιναζόταν ο ώμος του, έκανε πρόβα τους λόγους του μπροστά σε έναν καθρέφτη, και από το ταβάνι είχε κρεμάσει ένα σπαθί, ώστε όταν σηκωνόταν ο ώμος του, αυτό να τον τρυπούσε.
So what does the learning zone look like? Take Demosthenes, a political leader and the greatest orator and lawyer in ancient Greece. To become great, he didn't spend all his time just being an orator or a lawyer, which would be his performance zone. But instead, he did activities designed for improvement. Of course, he studied a lot. He studied law and philosophy with guidance from mentors, but he also realized that being a lawyer involved persuading other people, so he also studied great speeches and acting. To get rid of an odd habit he had of involuntarily lifting his shoulder, he practiced his speeches in front of a mirror, and he suspended a sword from the ceiling so that if he raised his shoulder, it would hurt.
(Γέλια)
(Laughter)
Για να εξομαλύνει ένα τραύλισμα που είχε, προετοίμαζε τους λόγους του με βότσαλα στο στόμα του. Έφτιαξε ένα υπόγειο δωμάτιο, όπου μπορούσε να εξασκείται χωρίς να τον διακόπτουν ή να ενοχλεί τους άλλους. Κι εφόσον τα δικαστήρια της εποχής είχαν πολύ θόρυβο, έκανε εξάσκηση δίπλα στη θάλασσα, φροντίζοντας η φωνή του ν' ακούγεται πάνω από τη βοή των κυμάτων.
To speak more clearly despite a lisp, he went through his speeches with stones in his mouth. He built an underground room where he could practice without interruptions and not disturb other people. And since courts at the time were very noisy, he also practiced by the ocean, projecting his voice above the roar of the waves.
Οι δραστηριότητές του στη ζώνη της μάθησης διέφεραν τελείως από αυτές στο δικαστήριο, τη δική του ζώνη απόδοσης. Στη ζώνη μάθησης, έκανε αυτό που ο Δρ. Άντερς Έρικσον ονομάζει «ενσυνείδητη πρακτική». Αυτό σημαίνει ότι διαιρούμε τις ικανότητες σε δεξιότητες, διευκρινίζοντας ποια δεξιότητα θέλουμε να βελτιώσουμε, -όπως το να συγκρατούμε τον ώμο μας- δίνοντας όλη μας την προσοχή σε μια μεγάλη πρόκληση έξω από τη ζώνη άνεσής μας, λίγο πέρα απ' αυτά που προς το παρόν μπορούμε να κάνουμε, βλέποντας τα αποτελέσματα των επαναλήψεων και των προσαρμογών, ιδανικά με τη βοήθεια κάποιου έμπειρου καθοδηγητή, καθώς οι δραστηριότητες που στοχεύουν στη βελτίωση είναι πολύ εξειδικευμένες και οι μεγάλοι δάσκαλοι και προπονητές τις γνωρίζουν και μπορούν να μας κάνουν εποικοδομητική κριτική. Αυτού του είδους η εξάσκηση μέσα στη ζώνη μάθησης είναι που μας οδηγεί σε μια ουσιαστική βελτίωση κι όχι μόνο ο χρόνος που αφιερώνουμε στην παραγωγή ενός έργου. Για παράδειγμα, οι έρευνες δείχνουν ότι μετά τα πρώτα χρόνια εργασίας σε έναν τομέα, η απόδοση συνήθως ισοπεδώνεται. Αυτό έχει επαληθευθεί στη διδασκαλία, τη γενική ιατρική, τη νοσηλευτική και άλλους τομείς, και συμβαίνει γιατί άπαξ και σκεφτούμε ότι έχουμε γίνει αρκετά καλοί, ότι είμαστε επαρκείς, σταματάμε να περνάμε χρόνο στη ζώνη μάθησης. Όλος ο χρόνος μας πάει απλώς να κάνουμε τη δουλειά μας, να αποδίδουμε, που μάλλον δεν είναι καλός τρόπος για να βελτιωθούμε. Αλλά οι άνθρωποι που συνεχίζουν να περνούν χρόνο στη ζώνη μάθησης πραγματικά συνεχίζουν να βελτιώνονται. Οι καλύτεροι πωλητές, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, κάνουν δραστηριότητες με στόχο την βελτίωση. Διαβάζουν για να διευρύνουν τις γνώσεις τους, συμβουλεύονται συναδέλφους ή ειδήμονες του τομέα τους, δοκιμάζουν νέες στρατηγικές, ζητούν γνώμες και σχολιασμό. Οι καλύτεροι σκακιστές περνούν πολύ χρόνο όχι παίζοντας κάποιες παρτίδες, όπως θα έκαναν στη ζώνη απόδοσης, αλλά προβλέποντας και αναλύοντας κινήσεις μεγάλων παικτών. Όλοι μας έχουμε πιθανώς περάσει πάρα πολλές ώρες πληκτρολογώντας στον υπολογιστή, χωρίς να γινόμαστε ταχύτεροι, αλλά αν περνούσαμε 10 με 20 λεπτά κάθε μέρα εστιάζοντας πλήρως στο να πληκτρολογούμε 10 με 20% ταχύτερα από την τωρινή μας ταχύτητα, θα γινόμαστε πιο γρήγοροι, ειδικά αν εντοπίζαμε τι λάθη κάναμε και κάναμε εξάσκηση σε αυτές τις λέξεις. Αυτό είναι η ενσυνείδητη εξάσκηση.
His activities in the learning zone were very different from his activities in court, his performance zone. In the learning zone, he did what Dr. Anders Ericsson calls deliberate practice. This involves breaking down abilities into component skills, being clear about what subskill we're working to improve, like keeping our shoulders down, giving full concentration to a high level of challenge outside our comfort zone, just beyond what we can currently do, using frequent feedback with repetition and adjustments, and ideally engaging the guidance of a skilled coach, because activities designed for improvement are domain-specific, and great teachers and coaches know what those activities are and can also give us expert feedback. It is this type of practice in the learning zone which leads to substantial improvement, not just time on task performing. For example, research shows that after the first couple of years working in a profession, performance usually plateaus. This has been shown to be true in teaching, general medicine, nursing and other fields, and it happens because once we think we have become good enough, adequate, then we stop spending time in the learning zone. We focus all our time on just doing our job, performing, which turns out not to be a great way to improve. But the people who continue to spend time in the learning zone do continue to always improve. The best salespeople at least once a week do activities with the goal of improvement. They read to extend their knowledge, consult with colleagues or domain experts, try out new strategies, solicit feedback and reflect. The best chess players spend a lot of time not playing games of chess, which would be their performance zone, but trying to predict the moves grand masters made and analyzing them. Each of us has probably spent many, many, many hours typing on a computer without getting faster, but if we spent 10 to 20 minutes each day fully concentrating on typing 10 to 20 percent faster than our current reliable speed, we would get faster, especially if we also identified what mistakes we're making and practiced typing those words. That's deliberate practice.
Σε ποια άλλα μέρη της ζωής μας, που ίσως μας νοιάζουν περισσότερο, προσπαθούμε σκληρά χωρίς να βελτιωνόμαστε ιδιαίτερα επειδή είμαστε πάντα στη ζώνη απόδοσης; Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι η ζώνη απόδοσης είναι άνευ αξίας. Έχει πολύ μεγάλη σημασία. Όταν χρειάστηκα εγχείριση στο γόνατο, δεν είπα στο γιατρό, «Ψάξε εκεί μέσα και εστίασε σε όσα δεν γνωρίζεις».
In what other parts of our lives, perhaps that we care more about, are we working hard but not improving much because we're always in the performance zone? Now, this is not to say that the performance zone has no value. It very much does. When I needed a knee surgery, I didn't tell the surgeon, "Poke around in there and focus on what you don't know."
(Γέλια)
(Laughter)
«Θα μάθουμε από τα λάθη μας!» Έψαξα έναν χειρουργό που πίστευα ότι θα κάνει καλή δουλειά, και ήθελα να κάνει καλή δουλειά. Όταν είμαστε στη ζώνη απόδοσης μπορούμε να κάνουμε πράγματα όσο καλύτερα μπορούμε. Μπορεί επίσης να μας δώσει κίνητρα, και μας βοηθά να εντοπίσουμε σε ποια πράγματα πρέπει να εστιάσουμε πριν επιστρέψουμε στη ζώνη μάθησης. Έτσι ο δρόμος προς την υψηλή απόδοση είναι μέσα από την εναλλαγή μεταξύ της ζώνης μάθησης και της ζώνης απόδοσης, προσπαθώντας να χτίζουμε δεξιότητες στη ζώνη μάθησης, και κατόπιν να τις εφαρμόζουμε στη ζώνη απόδοσης.
"We'll learn from your mistakes!" I looked for a surgeon who I felt would do a good job, and I wanted her to do a good job. Being in the performance zone allows us to get things done as best as we can. It can also be motivating, and it provides us with information to identify what to focus on next when we go back to the learning zone. So the way to high performance is to alternate between the learning zone and the performance zone, purposefully building our skills in the learning zone, then applying those skills in the performance zone.
Όταν η Μπιγιονσέ είναι σε περιοδεία, κατά τη συναυλία βρίσκεται στη ζώνη απόδοσης, αλλά κάθε βράδυ που επιστρέφει στο ξενοδοχείο, επιστρέφει αμέσως στη ζώνη μάθησης. Βλέπει το βίντεο της παράστασης που μόλις έδωσε. Εντοπίζει τις ευκαιρίες για βελτίωση, για την ίδια, τους χορευτές, και της ομάδας βιντεοσκόπησης. Και το επόμενο πρωί, όλοι παίρνουν σημειώσεις με όσα πρέπει να τροποποιήσουν, και πάνω στα οποία δουλεύουν πριν την επόμενη παράσταση. Είναι μια συνεχής διαδικασία διαρκούς βελτίωσης ικανοτήτων, αλλά πρέπει να ξέρουμε πότε θέλουμε να μάθουμε και πότε να αποδώσουμε, και αν και θέλουμε να έχουμε χρόνο και για τα δύο, όσο περισσότερο χρόνο περνάμε στη ζώνη μάθησης, τόσο περισσότερο βελτιωνόμαστε.
When Beyoncé is on tour, during the concert, she's in her performance zone, but every night when she gets back to the hotel room, she goes right back into her learning zone. She watches a video of the show that just ended. She identifies opportunities for improvement, for herself, her dancers and her camera staff. And the next morning, everyone receives pages of notes with what to adjust, which they then work on during the day before the next performance. It's a spiral to ever-increasing capabilities, but we need to know when we seek to learn, and when we seek to perform, and while we want to spend time doing both, the more time we spend in the learning zone, the more we'll improve.
Πώς λοιπόν θα περάσουμε περισσότερο χρόνο στη ζώνη μάθησης; Πρώτα πρέπει να πιστέψουμε και να καταλάβουμε ότι μπορούμε να βελτιωθούμε, να προσανατολιστούμε προς την ανάπτυξη. Δεύτερον, πρέπει να θέλουμε να βελτιώσουμε τη συγκεκριμένη δεξιότητα. Πρέπει να έχουμε κάποιο σκοπό που μας νοιάζει, γιατί χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια. Τρίτον, πρέπει να έχουμε μια ιδέα πώς μπορούμε να βελτιωθούμε, τι μπορούμε να κάνουμε γι' αυτό, -όχι όπως όταν ήμουν νέος που έκανα εξάσκηση στην κιθάρα, παίζοντας ξανά και ξανά το τραγούδι- αλλά με ενσυνείδητη εξάσκηση. Και τέταρτον, πρέπει να είναι χαμηλό το ρίσκο, διότι αν περιμένουμε να γίνουν λάθη, οι συνέπειες των λαθών δεν πρέπει να είναι καταστροφικές, ούτε καν πολύ σημαντικές. Ο σχοινοβάτης δεν εξασκείται σε κάτι νέο χωρίς δίχτυ ασφαλείας, και ο αθλητής δεν θα επιχειρήσει μια νέα κίνηση σε αγώνα πρωταθλήματος.
So how can we spend more time in the learning zone? First, we must believe and understand that we can improve, what we call a growth mindset. Second, we must want to improve at that particular skill. There has to be a purpose we care about, because it takes time and effort. Third, we must have an idea about how to improve, what we can do to improve, not how I used to practice the guitar as a teenager, performing songs over and over again, but doing deliberate practice. And fourth, we must be in a low-stakes situation, because if mistakes are to be expected, then the consequence of making them must not be catastrophic, or even very significant. A tightrope walker doesn't practice new tricks without a net underneath, and an athlete wouldn't set out to first try a new move during a championship match.
Ένας λόγος που στη ζωή μας περνάμε τόσο πολύ χρόνο στη ζώνη απόδοσης είναι ότι συχνά το περιβάλλον μας έχει υψηλό ρίσκο χωρίς να υπάρχει ανάγκη. Δημιουργούμε κοινωνικά ρίσκα μεταξύ μας, ακόμη και στα σχολεία όπου υποτίθεται ότι προάγεται η μάθηση και δεν εννοώ μόνο τις προαγωγικές εξετάσεις. Εννοώ ότι κάθε λεπτό και κάθε μέρα, πολλοί μαθητές από το δημοτικό ως το πανεπιστήμιο νιώθουν ότι αν κάνουν λάθος οι άλλοι θα τους υποτιμήσουν. Γι' αυτό, φυσικά, νιώθουν πίεση και δεν παίρνουν τα ρίσκα που χρειάζονται για τη μάθηση. Αλλά μαθαίνουν, άθελά τους, ότι τα λάθη είναι απαράδεκτα, όταν δάσκαλοι και γονείς επικροτούν μόνο τις σωστές απαντήσεις και απορρίπτουν τα λάθη αντί να τα αποδέχονται και να τα εξετάζουν ώστε να μάθουν από αυτά, ή όταν ζητούμε περιορισμένες απαντήσεις αντί για έναν πιο διερευνητικό τρόπο σκέψης από τον οποίο όλοι θα μάθουμε. Όταν κάθε εργασία του μαθητή σε σπίτι και σχολείο φέρει έναν βαθμό που μετράει στην τελική βαθμολογία, και δεν χρησιμοποιείται για εξάσκηση, λάθη, κριτική και αναθεώρηση, στέλνουμε το μήνυμα ότι το σχολείο είναι μια ζώνη απόδοσης.
One reason that in our lives we spend so much time in the performance zone is that our environments often are, unnecessarily, high stakes. We create social risks for one another, even in schools which are supposed to be all about learning, and I'm not talking about standardized tests. I mean that every minute of every day, many students in elementary schools through colleges feel that if they make a mistake, others will think less of them. No wonder they're always stressed out and not taking the risks necessary for learning. But they learn that mistakes are undesirable inadvertently when teachers or parents are eager to hear just correct answers and reject mistakes rather than welcome and examine them to learn from them, or when we look for narrow responses rather than encourage more exploratory thinking that we can all learn from. When all homework or student work has a number or a letter on it, and counts towards a final grade, rather than being used for practice, mistakes, feedback and revision, we send the message that school is a performance zone.
Το ίδιο ισχύει και στον χώρο εργασίας μας. Στις εταιρείες όπου είμαι σύμβουλος, συχνά βλέπω μια νοοτροπία άψογης απόδοσης που την τρέφουν οι επικεφαλείς ως προτροπή για μια εξαιρετική εργασία. Όμως έτσι ο εργαζόμενος μένει σε όσα γνωρίζει και δεν δοκιμάζει νέα πράγματα, έτσι οι εταιρείες αγωνίζονται για καινοτομία και βελτίωση, και μένουν πίσω.
The same is true in our workplaces. In the companies I consult with, I often see flawless execution cultures which leaders foster to encourage great work. But that leads employees to stay within what they know and not try new things, so companies struggle to innovate and improve, and they fall behind.
Μπορούμε να κάνουμε χώρο για ανάπτυξη αρχίζοντας μεταξύ μας συζητήσεις για το πότε θέλουμε να είμαστε σε κάθε ζώνη. Σε τι θέλουμε να βελτιωθούμε και πώς; Και πότε θέλουμε να δράσουμε και να ελαχιστοποιήσουμε τα λάθη; Με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε ξεκάθαρα τι είναι η επιτυχία, πότε και πώς μπορούμε να υποστηρίξουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον.
We can create more spaces for growth by starting conversations with one another about when we want to be in each zone. What do we want to get better at and how? And when do we want to execute and minimize mistakes? That way, we gain clarity about what success is, when, and how to best support one another.
Αλλά τι γίνεται αν βρισκόμαστε σε μια χρόνια κατάσταση υψηλού ρίσκου και νιώθουμε ότι δεν μπορούμε ακόμη να ξεκινήσουμε αυτές τις συζητήσεις; Τότε, ορίστε τρία πράγματα που μπορούμε να κάνουμε ως άτομα. Πρώτον, μπορούμε να φτιάξουμε νησίδες χαμηλού ρίσκου μέσα σε ένα πέλαγος υψηλού ρίσκου. Αυτά είναι χώροι όπου τα λάθη επιφέρουν μικρές συνέπειες. Για παράδειγμα, μπορεί να βρούμε έναν μέντορα ή έναν έμπιστο συνάδελφο ώστε να ανταλλάξουμε ιδέες ή να κάνουμε ευαίσθητες συζητήσεις ή και υποθετικά σενάρια. Ή να ζητήσουμε συναντήσεις σχολιασμού κατά την πρόοδο των έργων. Ή να εξοικονομήσουμε χρόνο για διάβασμα, βίντεο ή διαδικτυακά μαθήματα. Αυτά είναι μόνο κάποια παραδείγματα. Δεύτερον, μπορούμε να εκτελέσουμε και να αποδώσουμε όπως αναμένεται, αλλά μετά να εξετάσουμε τι μπορούμε να βελτιώσουμε την επόμενη φορά, όπως κάνει η Μπιγιονσέ, και να παραδειγματιζόμαστε από τους κορυφαίους. Η παρατήρηση, η επανεξέταση και η διόρθωση ανήκουν στη ζώνη μάθησης. Τέλος, μπορούμε να ανοίξουμε δρόμους και να διευκολύνουμε τους άλλους μοιραζόμενοι τι θέλουμε να βελτιώσουμε, κάνοντας ερωτήσεις για όσα δεν γνωρίζουμε, επιζητώντας σχόλια και κοινοποιώντας τα λάθη μας και όσα μάθαμε από αυτά, ώστε ο άλλοι να νιώσουν πιο σίγουροι να κάνουν το ίδιο.
But what if we find ourselves in a chronic high-stakes setting and we feel we can't start those conversations yet? Then here are three things that we can still do as individuals. First, we can create low-stakes islands in an otherwise high-stakes sea. These are spaces where mistakes have little consequence. For example, we might find a mentor or a trusted colleague with whom we can exchange ideas or have vulnerable conversations or even role-play. Or we can ask for feedback-oriented meetings as projects progress. Or we can set aside time to read or watch videos or take online courses. Those are just some examples. Second, we can execute and perform as we're expected, but then reflect on what we could do better next time, like Beyoncé does, and we can observe and emulate experts. The observation, reflection and adjustment is a learning zone. And finally, we can lead and lower the stakes for others by sharing what we want to get better at, by asking questions about what we don't know, by soliciting feedback and by sharing our mistakes and what we've learned from them, so that others can feel safe to do the same.
Η πραγματική αυτοπεποίθηση βρίσκεται στο σχεδιασμό της διαρκούς μάθησης. Τι θα γινόταν αν αντί να περνάμε τη ζωή μας κάνοντας, κάνοντας, κάνοντας, εκτελώντας, εκτελώντας, εκτελώντας, περνούσαμε περισσότερο χρόνο εξερευνώντας, ρωτώντας, ακούγοντας, πειραματιζόμενοι, στοχαζόμενοι, και προχωρούσαμε με συλλογισμό και προσπάθεια; Τι θα γινόταν αν όλοι μας είχαμε πάντα κάτι που εργαζόμαστε για να το βελτιώσουμε; Τι θα γινόταν αν φτιάχναμε περισσότερες νησίδες και ύδατα χαμηλού ρίσκου; Και τι θα γινόταν αν είμαστε ξεκάθαροι, μέσα μας και με τους συνεργάτες μας, για το πότε θέλουμε να μάθουμε και πότε θέλουμε να αποδώσουμε, ώστε οι προσπάθειές μας να έχουν μεγαλύτερο αποτέλεσμα, η βελτίωσή μας να είναι διαρκής, και το καλύτερό μας να είναι ακόμα καλύτερο;
Real confidence is about modeling ongoing learning. What if, instead of spending our lives doing, doing, doing, performing, performing, performing, we spent more time exploring, asking, listening, experimenting, reflecting, striving and becoming? What if we each always had something we were working to improve? What if we created more low-stakes islands and waters? And what if we got clear, within ourselves and with our teammates, about when we seek to learn and when we seek to perform, so that our efforts can become more consequential, our improvement never-ending and our best even better?
Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Thank you.