Μια αγέλη άγριων ζώων, ένα κοπάδι ψαριών, ένα σμήνος πουλιών. Πολλά ζώα συναθροίζονται σε μεγάλες ομάδες, που είναι ένα από τα πιο υπέροχα θεάματα του φυσικού κόσμου. Όμως γιατί δημιουργούνται αυτές οι ομάδες; Οι κοινές απαντήσεις συμπεριλαμβάνουν πράγματα όπως: αναζητούν την ασφάλεια μέσα στο πλήθος, για να κυνηγήσουν σε αγέλες, για να ζευγαρώσουν ή να αναπαραχθούν, και όλες αυτές οι εξηγήσεις, ενώ είναι συχνά αληθινές, κάνουν μια μεγάλη εικασία για τη συμπεριφορά των ζώων, πως τα ζώα έχουν τον έλεγχο των πράξεών τους, και πως είναι υπεύθυνα για το σώμα τους. Αυτό συχνά δεν ισχύει.
A herd of wildebeests, a shoal of fish, a flock of birds. Many animals gather in large groups that are among the most wonderful spectacles in the natural world. But why do these groups form? The common answers include things like seeking safety in numbers or hunting in packs or gathering to mate or breed, and all of these explanations, while often true, make a huge assumption about animal behavior, that the animals are in control of their own actions, that they are in charge of their bodies. And that is often not the case.
Αυτή είναι μια Αρτέμια, μια γαρίδα της άλμης. Πιθανώς να την ξέρετε καλύτερα ως θαλάσσια μαϊμού. Είναι μικρή και συνήθως ζει μόνη της, όμως μπορεί να συναθροίζεται σε αυτά τα μεγάλα κόκκινα κοπάδια που καλύπτουν πολλά μέτρα, και αυτά σχηματίζονται εξαιτίας ενός παράσιτου. Αυτές οι γαρίδες έχουν μολυνθεί από το παράσιτο ταινία. Η ταινία είναι ουσιαστικά ένα μακρύ, ζωντανό έντερο, με γεννητικά όργανα στο ένα άκρο και με ένα στόμα με γάντζους στο άλλο. Ως ανεξάρτητος δημοσιογράφος, συμπάσχω. (Γέλια) Η ταινία αντλεί θρεπτικά στοιχεία από το σώμα της Αρτεμίας αλλά κάνει και άλλα πράγματα. Τις ευνουχίζει, τους αλλάζει το χρώμα από διάφανο σε έντονο κόκκινο, τις κάνει να ζουν περισσότερο, και όπως ανακάλυψε ο βιολόγος Νίκολας Ρόουντ, τις κάνει να κολυμπούν σε ομάδες. Γιατί; Επειδή η ταινία, όπως και πολλά άλλα παράσιτα, έχει έναν πολύπλοκο κύκλο ζωής που περιλαμβάνει πολλούς, διαφορετικούς ξενιστές. Οι γαρίδες είναι απλώς ένα βήμα στο ταξίδι της. Ο τελικός της προορισμός είναι αυτός: Το μεγαλύτερο φλαμίνγκο. Η ταινία μπορεί να αναπαραχθεί μόνο μέσα σε ένα φλαμίνγκο και για να φτάσει εκεί χειραγωγεί τις γαρίδες-ξενιστές στο να σχηματίσουν αυτά τα εμφανή χρωματιστά κοπάδια τα οποία το φλαμίνγκο μπορεί να διακρίνει ευκολότερα και να τα καταβροχθίσει. Αυτό είναι το μυστικό των κοπαδιών της Αρτεμίας. Δεν είναι κοινωνικές με τη δική τους θέληση, αλλά επειδή ελέγχονται. Δεν έχει να κάνει με την ασφάλεια μέσα στο πλήθος. Για την ακρίβεια, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η ταινία καταλαμβάνει το μυαλό και το σώμα τους και τις μετατρέπει στο μέσον με το οποίο θα φτάσει μέσα σε ένα φλαμίνγκο.
This is Artemia, a brine shrimp. You probably know it better as a sea monkey. It's small, and it typically lives alone, but it can gather in these large red swarms that span for meters, and these form because of a parasite. These shrimp are infected with a tapeworm. A tapeworm is effectively a long, living gut with genitals at one end and a hooked mouth at the other. As a freelance journalist, I sympathize. (Laughter) The tapeworm drains nutrients from Artemia's body, but it also does other things. It castrates them, it changes their color from transparent to bright red, it makes them live longer, and as biologist Nicolas Rode has found, it makes them swim in groups. Why? Because the tapeworm, like many other parasites, has a complicated life cycle involving many different hosts. The shrimp are just one step on its journey. Its ultimate destination is this, the greater flamingo. Only in a flamingo can the tapeworm reproduce, so to get there, it manipulates its shrimp hosts into forming these conspicuous colored swarms that are easier for a flamingo to spot and to devour, and that is the secret of the Artemia swarm. They aren't sociable through their own volition, but because they are being controlled. It's not safety in numbers. It's actually the exact opposite. The tapeworm hijacks their brains and their bodies, turning them into vehicles for getting itself into a flamingo.
Εδώ είναι ένα άλλο παράδειγμα παρασιτικής χειραγώγησης. Αυτός είναι ένας γρύλος με τάσεις αυτοκτονίας. Αυτός ο γρύλος κατάπιε τη νύμφη ενός Γόρδιου σκώληκα, ή αλλιώς, νηματώδη σκώληκα. Το σκουλήκι ενηλικιώθηκε μέσα του, όμως προκειμένου να ζευγαρώσει, πρέπει να φτάσει στο νερό και το κάνει αυτό απελευθερώνοντας πρωτεΐνες που προκαλούν σύγχυση στον εγκέφαλο του γρύλου και τον κάνουν να συμπεριφέρεται παράλογα. Όταν ο γρύλος πλησιάσει σε μια πηγή νερού, όπως αυτή η πισίνα, πηδάει μέσα και πνίγεται και το σκουλήκι βγαίνει έξω από το πτώμα που αυτοκτόνησε. Οι γρύλοι έχουν πολύ χώρο. Ποιος να το φανταζόταν;
And here is another example of a parasitic manipulation. This is a suicidal cricket. This cricket swallowed the larvae of a Gordian worm, or horsehair worm. The worm grew to adult size within it, but it needs to get into water in order to mate, and it does that by releasing proteins that addle the cricket's brain, causing it to behave erratically. When the cricket nears a body of water, such as this swimming pool, it jumps in and drowns, and the worm wriggles out of its suicidal corpse. Crickets are really roomy. Who knew?
Η ταινία και και ο Γόρδιος σκώληκας δεν είναι τα μόνα. Είναι μέρος μιας ολόκληρης σειράς παρασίτων που ελέγχουν τον εγκέφαλο, μυκήτων, ιών, σκωλήκων, εντόμων και άλλων, που ειδικεύονται στο να ανατρέπουν και να παρακάμπτουν τη θέληση του ξενιστή τους. Πρωτοέμαθα για αυτόν τον τρόπο ζωής από το ντοκιμαντέρ του Ντέιβιντ Ατένμπορο «Δοκιμασίες στο Ζωικό Βασίλειο», πριν από περίπου 20 χρόνια και αργότερα από ένα υπέροχο βιβλίο με τον τίτλο «Παράσιτο Rex», του φίλου μου Καρλ Ζίμερ. Από τότε γράφω για αυτά τα πλάσματα. Λίγα θέματα της βιολογίας με γοητεύουν περισσότερο. Λες και τα παράσιτα έχουν υπονομεύσει και τον δικό μου εγκέφαλο, επειδή, παρ' όλα αυτά, είναι πάντα συναρπαστικά και ευχάριστα μακάβρια. Όταν γράφεις για τα παράσιτα, το λεξιλόγιο σου διογκώνεται με φράσεις όπως, «τον καταβρόχθισε ζωντανό» και «ξεπήδησε μέσα από το σώμα του». (Γέλια)
The tapeworm and the Gordian worm are not alone. They are part of an entire cavalcade of mind-controlling parasites, of fungi, viruses, and worms and insects and more that all specialize in subverting and overriding the wills of their hosts. Now, I first learned about this way of life through David Attenborough's "Trials of Life" about 20 years ago, and then later through a wonderful book called "Parasite Rex" by my friend Carl Zimmer. And I've been writing about these creatures ever since. Few topics in biology enthrall me more. It's like the parasites have subverted my own brain. Because after all, they are always compelling and they are delightfully macabre. When you write about parasites, your lexicon swells with phrases like "devoured alive" and "bursts out of its body." (Laughter)
Όμως υπάρχει και κάτι περισσότερο από αυτό. Είμαι συγγραφέας και οι συνάδελφοί μου στο κοινό γνωρίζουν πως αγαπάμε τις ιστορίες. Τα παράσιτα μας προσκαλούν να αντισταθούμε στο δέλεαρ των προφανών ιστοριών. Ο κόσμος τους είναι ένας κόσμος ανατροπής σεναρίων και απρόσμενων εξηγήσεων. Γιατί, για παράδειγμα, αυτή η κάμπια αρχίζει να χτυπιέται βίαια όταν ένα άλλο έντομο πλησιάζει την ίδια και αυτά τα λευκά κουκούλια τα οποία φαίνεται πως φυλάει; Επειδή προστατεύει τα αδέρφια της; Όχι. Αυτή η κάμπια δέχτηκε επίθεση από μια παρασιτική σφήκα η οποία εναπόθεσε τα αυγά της μέσα της. Τα αυγά εκκολάφτηκαν και οι νεαρές σφήκες καταβρόχθησαν την κάμπια ζωντανή πριν ξεπηδήσουν μέσα από το σώμα της. Καταλάβατε τι εννοώ; Η κάμπια δεν πέθανε. Φαίνεται πως κάποιες σφήκες έμειναν πίσω και την έλεγχαν για να προστατέψει τα αδέρφια τους τα οποία μεταμορφώνονται σε ενήλικες μέσα σε αυτά τα κουκούλια. Αυτή η κάμπια είναι ένας σωματοφύλακας-ζόμπι που υπερασπίζεται τους απογόνους του πλάσματος που τη σκότωσε.
But there's more to it than that. I'm a writer, and fellow writers in the audience will know that we love stories. Parasites invite us to resist the allure of obvious stories. Their world is one of plot twists and unexpected explanations. Why, for example, does this caterpillar start violently thrashing about when another insect gets close to it and those white cocoons that it seems to be standing guard over? Is it maybe protecting its siblings? No. This caterpillar was attacked by a parasitic wasp which laid eggs inside it. The eggs hatched and the young wasps devoured the caterpillar alive before bursting out of its body. See what I mean? Now, the caterpillar didn't die. Some of the wasps seemed to stay behind and controlled it into defending their siblings which are metamorphosing into adults within those cocoons. This caterpillar is a head-banging zombie bodyguard defending the offspring of the creature that killed it.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Έχουμε να πούμε πολλά. Έχω μόνο 13 λεπτά. (Γέλια)
We have a lot to get through. I only have 13 minutes. (Laughter)
Μερικοί από εσάς, πιθανώς να ζητάτε απεγνωσμένα λίγη παρηγοριά στην ιδέα πως αυτά τα πράγματα είναι παραδοξότητες του φυσικού κόσμου, πως είναι κάτι ακραίο, και αυτή η οπτική είναι κατανοητή επειδή από τη φύση τους τα παράσιτα είναι πολύ μικρά και περνούν πολύ χρόνο μέσα στα σώματα άλλων οργανισμών. Είναι εύκολο να τα παραβλέψει κανείς, όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι σημαντικά. Πριν από μερικά χρόνια, ο Κέβιν Λάφερτι, πήγε μια ομάδα επιστημόνων σε τρεις εκβολές ποταμών στην Καλιφόρνια, και λίγο- πολύ, ζύγισαν, διαμέλισαν και κατέγραψαν οτιδήποτε μπόρεσαν να βρουν και αυτό που βρήκαν ήταν πληθώρα παρασίτων. Tα πιο συνηθισμένα ήταν τα τρηματώδη παράσιτα, μικρά σκουλήκια που ειδικεύονται στο να ευνουχίζουν τους ξενιστές τους, όπως αυτό το άτυχο σαλιγκάρι. Το κάθε τρηματώδες παράσιτο είναι μικρό, μικροσκοπικό, όμως όλα μαζί ζύγιζαν όσο όλα τα ψάρια των εκβολών και τρεις έως εννέα φορές περισσότερο από όλα τα πουλιά μαζί. Θυμόσαστε το Γόρδιο σκουλήκι που σας έδειξα, αυτό με τον γρύλο; Ένας Ιάπωνας επιστήμονας, ο Τακούγια Σάτο, ανακάλυψε πως σε ένα ρυάκι αυτά τα πλάσματα οδηγούν τόσους πολλούς γρύλους και ακρίδες στο νερό ώστε τα πνιγμένα έντομα αποτελούν περίπου το 60 τοις εκατό της διατροφής της ενδημικής πέστροφας. Η χειραγώγηση δεν είναι κάτι παράδοξο. Είναι κάτι κρίσιμο και συνηθισμένο στον κόσμο γύρω μας, και τώρα οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει εκατοντάδες παραδείγματα τέτοιων οργανισμών που χειραγωγούν και το πιο ενδιαφέρον είναι πως έχουν αρχίσει να κατανοούν ακριβώς πώς αυτά τα πλάσματα ελέγχουν τον ξενιστή τους.
Now, some of you are probably just desperately clawing for some solace in the idea that these things are oddities of the natural world, that they are outliers, and that point of view is understandable, because by their nature, parasites are quite small and they spend a lot of their time inside the bodies of other things. They're easy to overlook, but that doesn't mean that they aren't important. A few years back, a man called Kevin Lafferty took a group of scientists into three Californian estuaries and they pretty much weighed and dissected and recorded everything they could find, and what they found were parasites in extreme abundance. Especially common were trematodes, tiny worms that specialize in castrating their hosts like this unfortunate snail. Now, a single trematode is tiny, microscopic, but collectively they weighed as much as all the fish in the estuaries and three to nine times more than all the birds. And remember the Gordian worm that I showed you, the cricket thing? One Japanese scientist called Takuya Sato found that in one stream, these things drive so many crickets and grasshoppers into the water that the drowned insects make up some 60 percent of the diet of local trout. Manipulation is not an oddity. It is a critical and common part of the world around us, and scientists have now found hundreds of examples of such manipulators, and more excitingly, they're starting to understand exactly how these creatures control their hosts.
Αυτό είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου παραδείγματα: Αυτή είναι η Ampulex compressa, η παρασιτική σφήκα των κατσαρίδων, και είναι παγκοσμίως γνωστό πως μια παρασιτική σφήκα των κατσαρίδων με γονιμοποιημένα αυγά πρέπει να έχει ανάγκη μια κατσαρίδα. Όταν βρίσκει μία, την τσιμπάει με το κεντρί της, που είναι επίσης ένα αισθητήριο όργανο. Αυτή η ανακάλυψη ανακοινώθηκε πριν από τρεις εβδομάδες. Την τσιμπάει με το κεντρί της που είναι ένα αισθητήριο όργανο, εξοπλισμένο με μικρούς αισθητήριους δέκτες που της επιτρέπουν να αισθάνεται την ξεχωριστή υφή του εγκεφάλου της κατσαρίδας. Όπως ένας άνθρωπος που ψάχνει στα τυφλά μέσα σε μια τσάντα, βρίσκει τον εγκέφαλο και διαχύνει το δηλητήριό της μέσα σε δύο συγκεκριμένα συμπλέγματα νευρώνων. Οι Ισραηλινοί επιστήμονες Φρέντερικ Λίμπερσατ και Ραμ Γκαλ, ανακάλυψαν πως το δηλητήριο είναι ένα ειδικό χημικό όπλο. Δεν σκοτώνει την κατσαρίδα, ούτε τη ναρκώνει. Η κατσαρίδα θα μπορούσε να φύγει, ή να πετάξει ή να τρέξει, αν το επέλεγε, αλλά δεν το επιλέγει επειδή το δηλητήριο εκμηδενίζει την κινητικότητά της και μόνο αυτή. Βασικά, η σφήκα απενεργοποιεί το σύστημα διαφυγής στο λειτουργικό σύστημα της κατσαρίδας και αυτό της επιτρέπει να οδηγεί το αβοήθητο θύμα της, από τις κεραίες του, πίσω στη φωλιά του, όπως ένας άνθρωπος οδηγεί το σκύλο του. Όταν φτάσει εκεί, τοποθετεί ένα αυγό μέσα της, το αυγό εκκολάπτεται, την καταβροχθίζει ζωντανή, ξεπηδάει από το σώμα της, και τα λοιπά είναι γνωστά. (Γέλια) (Χειροκρότημα)
And this is one of my favorite examples. This is Ampulex compressa, the emerald cockroach wasp, and it is a truth universally acknowledged that an emerald cockroach wasp in possession of some fertilized eggs must be in want of a cockroach. When she finds one, she stabs it with a stinger that is also a sense organ. This discovery came out three weeks ago. She stabs it with a stinger that is a sense organ equipped with small sensory bumps that allow her to feel the distinctive texture of a roach's brain. So like a person blindly rooting about in a bag, she finds the brain, and she injects it with venom into two very specific clusters of neurons. Israeli scientists Frederic Libersat and Ram Gal found that the venom is a very specific chemical weapon. It doesn't kill the roach, nor does it sedate it. The roach could walk away or fly or run if it chose to, but it doesn't choose to, because the venom nixes its motivation to walk, and only that. The wasp basically un-checks the escape-from-danger box in the roach's operating system, allowing her to lead her helpless victim back to her lair by its antennae like a person walking a dog. And once there, she lays an egg on it, egg hatches, devoured alive, bursts out of body, yadda yadda yadda, you know the drill. (Laughter) (Applause)
Θα ισχυριζόμουν πως αφού έχει τσιμπηθεί, η κατσαρίδα δεν είναι πια κατσαρίδα. Είναι περισσότερο μια προέκταση της σφήκας, όπως και ο γρύλος ήταν μια προέκταση του Γόρδιου σκώληκα. Αυτοί οι ξενιστές δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν ή να αναπαραχθούν. Έχουν τόσο έλεγχο πάνω στη μοίρα τους όσο έχει και το αυτοκίνητό μου. Μόλις μπουν μέσα τα παράσιτα, οι ξενιστές δεν έχουν λόγο.
Now I would argue that, once stung, the cockroach isn't a roach anymore. It's more of an extension of the wasp, just like the cricket was an extension of the Gordian worm. These hosts won't get to survive or reproduce. They have as much control over their own fates as my car. Once the parasites get in, the hosts don't get a say.
Οι άνθρωποι, φυσικά, ξέρουν από χειραγώγηση. Παίρνουμε φάρμακα για να μετατρέψουμε τη χημεία του εγκεφάλου μας και να αλλάξουμε τη διάθεσή μας, και τι είναι τα επιχειρήματα ή η διαφήμιση ή οι μεγάλες ιδέες αν όχι μια απόπειρα για να επηρεάσουμε τον εγκέφαλο κάποιου άλλου; Όμως οι προσπάθειές μας όταν το κάνουμε αυτό είναι αργές και αδέξιες σε σύγκριση με τη λεπτεπίλεπτη ακρίβεια των παρασίτων. Ο Ντον Ντρέιπερ θα ήθελε πολύ να είναι τόσο κομψός και ακριβής όσο είναι η παρασιτική σφήκα των κατσαρίδων. Νομίζω πως εν μέρει αυτό κάνει τα παράσιτα τόσο καταχθόνια και συναρπαστικά. Τοποθετούμε τόσο ψηλά την ελεύθερη βούλησή μας και την ανεξαρτησία μας, ώστε η προοπτική να χάσουμε αυτές τις ποιότητες από αόρατες δυνάμεις ενεργοποιεί πολλούς από τους βαθύτερους κοινωνικούς μας φόβους. Οι οργουελικές δυστοπίες, οι σκιώδεις μηχανορραφίες και οι σούπερ-κακοί που ελέγχουν τον εγκέφαλό μας, είναι αλληγορίες που γεμίζουν την πιο σκοτεινή λογοτεχνία μας, αλλά στη φύση συμβαίνουν όλη την ώρα.
Now humans, of course, are no stranger to manipulation. We take drugs to shift the chemistries of our brains and to change our moods, and what are arguments or advertising or big ideas if not an attempt to influence someone else's mind? But our attempts at doing this are crude and blundering compared to the fine-grained specificity of the parasites. Don Draper only wishes he was as elegant and precise as the emerald cockroach wasp. Now, I think this is part of what makes parasites so sinister and so compelling. We place such a premium on our free will and our independence that the prospect of losing those qualities to forces unseen informs many of our deepest societal fears. Orwellian dystopias and shadowy cabals and mind-controlling supervillains -- these are tropes that fill our darkest fiction, but in nature, they happen all the time.
Αυτό με οδηγεί σε μια προφανή και ανησυχητική ερώτηση: Υπάρχουν σκοτεινά και μοχθηρά παράσιτα που επηρεάζουν τη δική μας συμπεριφορά χωρίς εμείς να γνωρίζουμε κάτι γι' αυτά; Πέραν της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας; Αν υπάρχουν κάποια... (Γέλια) (Χειροκρότημα) Έχω μια κόκκινη κουκκίδα στο μέτωπό μου τώρα, έτσι δεν είναι; (Γέλια)
Which leads me to an obvious and disquieting question: Are there dark, sinister parasites that are influencing our behavior without us knowing about it, besides the NSA? If there are any — (Laughter) (Applause) I've got a red dot on my forehead now, don't I? (Laughter)
Αν υπάρχουν κάποια, αυτός είναι ένας καλός υποψήφιος. Αυτό είναι το τοξόπλασμα gondii, ή εν συντομία, τόξο, επειδή όλα τα τρομακτικά πλάσματα δικαιούνται ένα χαριτωμένο παρατσούκλι. Το τοξόπλασμα μολύνει τα θηλαστικά, μια ευρεία γκάμα θηλαστικών, όμως σεξουαλικά μπορεί να αναπαραχθεί μόνο μέσα σε μια γάτα. Οι επιστήμονες, όπως η Τζόαν Γουέμπεστερ, έχουν αποδείξει πως αν το τοξόπλασμα μπει μέσα σε έναν αρουραίο ή σε ένα ποντίκι, μετατρέπει το τρωκτικό σε έναν πύραυλο αναζήτησης γατιών. Αν ο μολυσμένος αρουραίος μυρίσει την εξαίσια οσμή των ούρων της γάτας, πηγαίνει προς την πηγή αυτής της οσμής, αντί να απομακρυνθεί όπως θα ήταν πιο λογικό. Η γάτα τρώει τον αρουραίο. Το τοξόπλασμα κάνει σεξ. Είναι μια κλασσική ιστορία Eat, Prey, Love. (Γέλια) (Χειροκρότημα)
If there are any, this is a good candidate for them. This is Toxoplasma gondii, or Toxo, for short, because the terrifying creature always deserves a cute nickname. Toxo infects mammals, a wide variety of mammals, but it can only sexually reproduce in a cat. And scientists like Joanne Webster have shown that if Toxo gets into a rat or a mouse, it turns the rodent into a cat-seeking missile. If the infected rat smells the delightful odor of cat piss, it runs towards the source of the smell rather than the more sensible direction of away. The cat eats the rat. Toxo gets to have sex. It's a classic tale of Eat, Prey, Love. (Laughter) (Applause)
Είστε πολύ ελεήμονες και γενναιόδωροι άνθρωποι. Γεια σου Ελίζαμπεθ, μου άρεσε πολύ η ομιλία σου.
You're very charitable, generous people. Hi, Elizabeth, I loved your talk.
Πώς ελέγχει το παράσιτο τον ξενιστή του με αυτόν τον τρόπο; Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε πως το τοξόπλασμα απελευθερώνει ένα ένζυμο που παράγει ντοπαμίνη, μια ουσία που σχετίζεται με την ανταμοιβή και το κίνητρο. Γνωρίζουμε πως στοχεύει συγκεκριμένα μέρη του εγκεφάλου του τρωκτικού, συμπεριλαμβανομένων αυτών που σχετίζονται με τον σεξουαλικό ερεθισμό. Όμως το πώς ενώνονται αυτά τα κομμάτια του παζλ δεν είναι ακόμα εντελώς ξεκάθαρο. Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι πως αυτό το πράγμα είναι μονοκύτταρο. Δεν έχει νευρικό σύστημα, δεν έχει συνείδηση, δεν έχει καν σώμα, όμως χειρίζεται ένα θηλαστικό; Εμείς είμαστε θηλαστικά. Είμαστε σίγουρα πιο έξυπνοι από έναν απλό αρουραίο, αλλά οι εγκέφαλοι μας έχουν την ίδια βασική δομή, το ίδιο είδος κυττάρων, τα ίδια χημικά που τα διαπερνούν, και τα ίδια παράσιτα. Οι εκτιμήσεις ποικίλουν πολύ, αλλά κάποιες μετρήσεις εικάζουν πως ένας στους τρεις ανθρώπους στον κόσμο έχει τοξόπλασμα στον εγκέφαλό του. Συνήθως αυτό δεν οδηγεί σε κάποια φανερή ασθένεια. Αυτό το παράσιτο βρίσκεται σε αδράνεια για μεγάλο διάστημα. Όμως υπάρχουν κάποιες ενδείξεις πως οι άνθρωποι που είναι φορείς έχουν λίγο διαφορετικά αποτελέσματα στα ερωτηματολόγια προσωπικότητας από τους άλλους ανθρώπους, πως έχουν λίγο μεγαλύτερη τάση να προκαλέσουν αυτοκινητιστικά ατυχήματα και υπάρχουν κάποιες ενδείξεις πως οι άνθρωποι με σχιζοφρένεια έχουν περισσότερες πιθανότητες να έχουν μολυνθεί. Νομίζω πως αυτές οι ενδείξεις είναι ακόμα ανεπαρκείς, ακόμα και στους ερευνητές του τοξοπλάσματος, οι γνώμες διίστανται ως προς το αν το παράσιτο πράγματι επηρεάζει τη συμπεριφορά μας. Όμως με δεδομένη την εκτεταμένη φύση τέτοιας χειραγώγησης, θα ήταν εντελώς αβάσιμο να πιστεύουμε πως οι άνθρωποι είναι το μόνο είδος που δεν επηρεάζεται με παρόμοιο τρόπο.
How does the parasite control its host in this way? We don't really know. We know that Toxo releases an enzyme that makes dopamine, a substance involved in reward and motivation. We know it targets certain parts of a rodent's brain, including those involved in sexual arousal. But how those puzzle pieces fit together is not immediately clear. What is clear is that this thing is a single cell. This has no nervous system. It has no consciousness. It doesn't even have a body. But it's manipulating a mammal? We are mammals. We are more intelligent than a mere rat, to be sure, but our brains have the same basic structure, the same types of cells, the same chemicals running through them, and the same parasites. Estimates vary a lot, but some figures suggest that one in three people around the world have Toxo in their brains. Now typically, this doesn't lead to any overt illness. The parasite holds up in a dormant state for a long period of time. But there's some evidence that those people who are carriers score slightly differently on personality questionnaires than other people, that they have a slightly higher risk of car accidents, and there's some evidence that people with schizophrenia are more likely to be infected. Now, I think this evidence is still inconclusive, and even among Toxo researchers, opinion is divided as to whether the parasite is truly influencing our behavior. But given the widespread nature of such manipulations, it would be completely implausible for humans to be the only species that weren't similarly affected.
Νομίζω πως η ικανότητα να ανατρέπουμε συνεχώς τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, κάνει τα παράσιτα καταπληκτικά. Μας προσκαλούν συνεχώς να κοιτάξουμε τον φυσικό κόσμο από όλες τις πλευρές και να αναρωτιόμαστε αν οι συμπεριφορές που βλέπουμε, είτε είναι απλές και προφανείς, είτε είναι μπερδεμένες και αινιγματικές, δεν είναι το αποτέλεσμα ατόμων που δρουν με τη δική τους θέληση, αλλά επειδή έχουν υποκύψει στον έλεγχο κάποιου άλλου. Παρ' όλο που αυτή η ιδέα μπορεί να είναι ανησυχητική, και ενώ οι συνήθειες των παρασίτων μπορεί να είναι πολύ φρικαλέες, νομίζω πως αυτή η ικανότητά τους να μας εκπλήσσουν, είναι αυτό που τα κάνει εξίσου υπέροχα και χαρισμάτικά όσο ένα πάντα, μια πεταλούδα ή ένα δελφίνι.
And I think that this capacity to constantly subvert our way of thinking about the world makes parasites amazing. They're constantly inviting us to look at the natural world sideways, and to ask if the behaviors we're seeing, whether they're simple and obvious or baffling and puzzling, are not the results of individuals acting through their own accord but because they are being bent to the control of something else. And while that idea may be disquieting, and while parasites' habits may be very grisly, I think that ability to surprise us makes them as wonderful and as charismatic as any panda or butterfly or dolphin.
Στο τέλος του βιβλίου «Η Καταγωγή των Ειδών», ο Κάρολος Δαρβίνος γράφει για το μεγαλείο της ζωής και τις ατελείωτες, πανέμορφες και υπέροχες μορφές. Θέλω να πιστεύω πως θα μπορούσε να αναφερόταν σε μια ταινία που κάνει τις γαρίδες κοινωνικές ή σε μια σφήκα που βγάζει τις κατσαρίδες βόλτα.
At the end of "On the Origin of Species," Charles Darwin writes about the grandeur of life, and of endless forms most beautiful and most wonderful, and I like to think he could easily have been talking about a tapeworm that makes shrimp sociable or a wasp that takes cockroaches for walks.
Όμως μπορεί απλώς να μιλάει ένα παράσιτο για μένα.
But perhaps, that's just a parasite talking.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)