You know, we wake up in the morning, you get dressed, put on your shoes, you head out into the world. You plan on coming back, getting undressed, going to bed, waking up, doing it again, and that anticipation, that rhythm, helps give us a structure to how we organize ourselves and our lives, and gives it a measure of predictability. Living in New York City, as I do, it's almost as if, with so many people doing so many things at the same time in such close quarters, it's almost like life is dealing you extra hands out of that deck. You're never, there's just, juxtapositions are possible that just aren't, you don't think they're going to happen. And you never think you're going to be the guy who's walking down the street and, because you choose to go down one side or the other, the rest of your life is changed forever.
Всі ми зранку прокидаємось, вдягаємось, взуваємось та виходимо у світ. Ми думаємо про те, як повернемось додому, роздягнемось, ляжемо спати і тоді знову прокинемось. І це передчуття, цей ритм, дає нам структуру в якій ми організовуємо наше життя, і надає їй критерію передбачуваності. Я живу в Нью-Йорку, де впритул один до одного величезна кількість людей одночасно займається різними справами так, що, здається, життя наділяє вас ще однією парою рук. Тут можуть трапитись такі зіткнення, про які ви навіть не здогадувались. І вам ніколи б не прийшло в голову, що саме ви будете йти по цій вулиці, і саме через те, що ви вибрали цю сторону, а не іншу, ваше життя зміниться назавжди.
And one night, I'm riding the uptown local train. I get on. I tend to be a little bit vigilant when I get on the subway. I'm not one of the people zoning out with headphones or a book. And I get on the car, and I look, and I notice this couple, college-aged, student-looking kids, a guy and a girl, and they're sitting next to each other, and she's got her leg draped over his knee, and they're doing -- they have this little contraption, and they're tying these knots, and they're doing it with one hand, they're doing it left-handed and right-handed very quickly, and then she'll hand the thing to him and he'll do it. I've never seen anything like this. It's almost like they're practicing magic tricks.
Одного вечора я їхав у метро. Сів на потяг. Зазвичай, я дуже пильний, коли сідаю в метро. Я не з тих, що відсторонено від світу сидять в навушниках чи з книгою. І я заходжу в вагон, дивлюсь і помічаю цю пару, студентського віку. Хлопець та дівчина сидять разом. Її нога звисає з його колін, і у них в руках ця маленька штукенція. Вони в'яжуть вузли, і роблять це то однією рукою, то іншою і дуже швидко. Тоді вона віддає все йому і він починає в'язати. Я в житті не бачив нічого схожого. Так, ніби вони практикують магічні трюки.
And at the next stop, a guy gets on the car, and he has this sort of visiting professor look to him. He's got the overstuffed leather satchel and the rectangular file case and a laptop bag and the tweed jacket with the leather patches, and — (Laughter) — he looks at them, and then in a blink of an eye, he kneels down in front of them, and he starts to say, "You know, listen, here's how you can do it. Look, if you do this -- " and he takes the laces out of their hand, and instantly, he starts tying these knots, and even better than they were doing it, remarkably. And it turns out they are medical students on their way to a lecture about the latest suturing techniques, and he's the guy giving the lecture. (Laughter)
А на наступній зупинці в потяг заходить чоловік, схожий на професора. Він має переповнену шкіряну сумку, квадратну папку, сумку з ноутбуком, твідовий піджак з шкіряними вставками, та - (сміх) - дивиться на пару. І в той же момент стає перед ними на коліна і каже: "Дивіться, це робиться ось так. І, якщо ви зробите так...",- Він бере в них мотузки і починає в'язати вузли і навіть краще, ніж це робили вони. Виявляється, вони студенти-медики, які їдуть на лекцію про новітні техніки накладання швів, а він - викладач цієї дисципліни. (Сміх)
So he starts to tell them, and he's like, "No, this is very important here. You know, when you're needing these knots, it's going to be, you know, everything's going to be happening at the same time, it's going to be -- you're going to have all this information coming at you, there's going to be organs getting in the way, it's going to be slippery, and it's just very important that you be able to do these beyond second nature, each hand, left hand, right hand, you have to be able to do them without seeing your fingers." And at that moment, when I heard that, I just got catapulted out of the subway car into a night when I had been getting a ride in an ambulance from the sidewalk where I had been stabbed to the trauma room of St. Vincent's Hospital in Manhattan, and what had happened was a gang had come in from Brooklyn. As part of an initiation for three of their members, they had to kill somebody, and I happened to be the guy walking down Bleecker Street that night, and they jumped on me without a word. One of the very lucky things, when I was at Notre Dame, I was on the boxing team, so I put my hands up right away, instinctively. The guy on the right had a knife with a 10-inch blade, and he went in under my elbow, and it went up and cut my inferior vena cava. If you know anything about anatomy, that's not a good thing to get cut, and everything, of course, on the way up, and then — I still had my hands up — he pulled it out and went for my neck, and sunk it in up to the hilt in my neck, and I got one straight right punch and knocked the middle guy out. The other guy was still working on me, collapsing my other lung, and I managed to, by hitting that guy, to get a minute. I ran down the street and collapsed, and the ambulance guys intubated me on the sidewalk and let the trauma room know they had an incoming.
Професор починає їх повчати: "Цей момент дуже важливий. Коли вам будуть необхідні ці вузли, все буде відбуватись одночасно. На вас навалиться велика кількість інформації, будуть заважати органи, все буде слизьким і дуже важливо, щоб це ввійшло вам у звичку. Чи то лівою чи правою рукою, ви маєте навчитись це робити, навіть не бачачи своїх пальців" . Як тільки я це почув, я перенісся думками в ту ніч, коли мене везли в кареті швидкої допомоги, після того як підібрали пораненого з тротуару, до травматичного відділу лікарні Святого Вінсета в Манхеттені. Що трапилось до цього? З Брукліну приїхала банда. Посвятою для трьох з них було вбивство, а я виявився тим, хто тієї ночі проходив по вулиці Блекер, і вони накинулись на мене, не промовивши ні слова. Мені пощастило, що, коли я вчився в Нотр-Дамі, я займався боксом, тому інстинктивно виставив блок руками. Хлопець справа мав 25-сантиметровий ніж і встромив його мені під лікоть. Він пройшов вверх і зачепив нижню порожнисту вену. Якщо ви знаєте анатомію, то це не дуже вдале місце для порізів, як і інші органи в цій ділянці. А потім, коли мої руки були досі в блоці, він витяг ніж, потягнувся до моєї шиї і встромив його по самісіньку рукоятку. Мені вдалося ударом справа знешкодити хлопця посередині. Другий був досі при справі, і поранив мені легені, але мені вдалось вдарити нападника, щоб виграти час. Я вибіг на вулицю і впав на тротуар, там мене знайшли медики, встромили трубку і повідомили травматологію, що в них новий пацієнт.
And one of the side effects of having major massive blood loss is you get tunnel vision, so I remember being on the stretcher and having a little nickel-sized cone of vision, and I was moving my head around and we got to St. Vincent's, and we're racing down this hallway, and I see the lights going, and it's a peculiar effect of memories like that. They don't really go to the usual place that memories go. They kind of have this vault where they're stored in high-def, and George Lucas did all the sound effects. (Laughter) So sometimes, remembering them, it's like, it's not like any other kind of memories.
Одним з побічних ефектів великої втрати крові є різке звуження поля зору. Я пам'ятаю, як лежав на ношах, і бачив все через тунель, розміром з монетку. Я крутив головою, ми приїхали в лікарню Святого Вінсента, їхали по коридору, я бачив світло і.... провал в пам'яті. Такі моменти зберігаються десь в іншому місці. Вони мають свій склеп, є дуже виразними, і Джордж Лукас там займається звуковими ефектами. (сміх) Тому деколи згадати їх не так легко, як інші події.
And I get into the trauma room, and they're waiting for me, and the lights are there, and I'd been able to breathe a little more now, because the blood has left, had been filling up my lungs and I was having a very hard time breathing, but now it's kind of gone into the stretcher. And I said, "Is there anything I can do to help?" and — (Laughter) — the nurse kind of had a hysterical laugh, and I'm turning my head trying to see everybody, and I had this weird memory of being in college and raising, raising money for the flood victims of Bangladesh, and then I look over and my anesthesiologist is clamping the mask on me, and I think, "He looks Bangladeshi," — (Laughter) — and I just have those two facts, and I just think, "This could work somehow." (Laughter)
Я потрапляю в травмпункт, мене чекають лікарі, світло ввімкнене і дихати мені вже легше тому, що з легень викачали кров, а до того було просто нестерпно. Я сказав: "Чи можу я чимось допомогти?", і - (Сміх) - медсестра істерично засміялась. Я повертаю голову, щоб побачити всіх, і раптово згадую, як збирав гроші для постраждалих від потопу в Бангладеші. Тоді дивлюсь на анастезіолога, що саме надягає на мене маску, і думаю "Він схожий на бангладешця". (Сміх) В голові ці два факти і я думаю: "Може, це якось спрацює".
And then I go out, and they work on me for the rest of the night, and I needed about 40 units of blood to keep me there while they did their work, and the surgeon took out about a third of my intestines, my cecum, organs I didn't know that I had, and he later told me one of the last things he did while he was in there was to remove my appendix for me, which I thought was great, you know, just a little tidy thing there at the end. (Laughter) And I came to in the morning. Out of anesthetic, he had let them know that he wanted to be there, and he had given me about a two percent chance of living.
Тоді я відключаюсь і вони працюють зі мною всю ніч. Їм потрібно було 40 пакетів крові, щоб не дати мені померти на операційному столі. Хірург видалив третину мого кишечнику, сліпу кишку та органи, про існування яких я не здогадувався. Пізніше він сказав мені, що останнім він видалив апендикс. Мені здалось це єдиною корисною річчю. (Сміх) Зранку я відійшов від наркозу. Лікар повідомив, що хоче мене бачити, коли я опритомнію. Він давав лише 2%, що я виживу,
So he was there when I woke up, and it was, waking up was like breaking through the ice into a frozen lake of pain. It was that enveloping, and there was only one spot that didn't hurt worse than anything I'd ever felt, and it was my instep, and he was holding the arch of my foot and rubbing the instep with his thumb.
тому був поруч, коли я прийшов до тями. Я відчував себе так, ніби проломив лід і впав в холодне озеро болю. Мене боліло все тіло. Лише в стопі я відчував такий біль, який ніколи не відчував до того. Лікар масував її великим пальцем.
And I looked up, and he's like, "Good to see you," and I was trying to remember what had happened and trying to get my head around everything, and the pain was just overwhelming, and he said, "You know, we didn't cut your hair. I thought you might have gotten strength from your hair like Samson, and you're going to need all the strength you can get." And in those days, my hair was down to my waist, I drove a motorcycle, I was unmarried, I owned a bar, so those were different times. (Laughter)
Я глянув на нього, і він промовив: "Радий тебе бачити". Я намагався пригадати, що трапилось, і розгледіти все навколо. Біль був просто нестерпним. Тоді він сказав: "Ми не стригли тобі волосся. Я подумав, що воно надасть тобі сили як Самсону, і ця сила тобі була дуже необхідною". На той час моє волосся було по пояс, я їздив на мотоциклі, був неодруженим, мав свій бар - тобто це було зовсім інше життя.(Сміх)
But I had three days of life support, and everybody was expecting, due to just the massive amount of what they had had to do that I wasn't going to make it, so it was three days of everybody was either waiting for me to die or poop, and — (Laughter) — when I finally pooped, then that somehow, surgically speaking, that's like you crossed some good line, and, um — (Laughter) — on that day, the surgeon came in and whipped the sheet off of me. He had three or four friends with him, and he does that, and they all look, and there was no infection, and they bend over me and they're poking and prodding, and they're like, "There's no hematomas, blah blah, look at the color," and they're talking amongst themselves and I'm, like, this restored automobile that he's just going, "Yeah, I did that." (Laughter) And it was just, it was amazing, because these guys are high-fiving him over how good I turned out, you know? (Laughter) And it's my zipper, and I've still got the staples in and everything.
Три дні я пролежав у реанімації, і після тієї роботи наді мною всі змирилися, що я не опритомнію. Так що три дні всі чекали, що я або помру, або накладу в штани. (Сміх) Коли я нарешті наклав в штани, на мові медицини це означає, що я ніби повернувся з того світу. І - (Сміх)- того ж дня прийшов хірург і забрав з-під мене це простирадло. З ним було троє чи четверо друзів, які на все це дивились. Інфекції не було, вони нахиляються наді мною, натискають, колять, а тодi: " Гематом немає,бла-бла-бла, подивіться на колір". Розмовляють між собою, а я відчуваю себе старим автомобілем після ремонту. І хірург: "Так, я це зробив". (Сміх) І це було просто чудово. Ці хлопці йому кажуть: "Дай п'ять. Чудова робота". (Сміх) А це моя застібка і я досі маю шви та інші сліди.
And later on, when I got out and the flashbacks and the nightmares were giving me a hard time, I went back to him and I was sort of asking him, you know, what am I gonna do? And I think, kind of, as a surgeon, he basically said, "Kid, I saved your life. Like, now you can do whatever you want, like, you gotta get on with that. It's like I gave you a new car and you're complaining about not finding parking. Like, just, go out, and, you know, do your best. But you're alive. That's what it's about."
І пізніше, коли мене вже виписали, спогади та кошмари не давали мені спокою. І я прийшов до нього і запитав: "Що мені робити?". І він, як хірург, сказав: "Хлопче, я врятував тобі життя. Тепер ти можеш робити, що хочеш. Ти справишся. Це ніби я подарував тобі нову машину, а ти скаржишся на відсутність стоянки. Так що всього тобі найкращого. Ти живий, а це головне".
And then I hear, "Bing-bong," and the subway doors are closing, and my stop is next, and I look at these kids, and I go, I think to myself, "I'm going to lift my shirt up and show them," — (Laughter) — and then I think, "No, this is the New York City subway, that's going to lead to other things." (Laughter)
Тут я чую "дін-дон", двері метро закриваються і мені виходити на наступній зупинці. Я дивлюсь на цих дітей і думаю: "Зараз підніму футболку та покажу їм". (Сміх) А тоді думаю :" Це ж Нью-йоркське метро, невідомо, до чого це приведе". (сміх)
And so I just think, they got their lecture to go to. I step off, I'm standing on the platform, and I feel my index finger in the first scar that I ever got, from my umbilical cord, and then around that, is traced the last scar that I got from my surgeon, and I think that, that chance encounter with those kids on the street with their knives led me to my surgical team, and their training and their skill and, always, a little bit of luck pushed back against chaos.
Зараз у них буде лекція. Я виходжу з вагону, стою на пероні, і проводжу вказівним пальцем по найпершому шрамі від пуповини, а навколо нього - шрам від мого лікаря. І думаю про те, що зустріч з хлопцями на вулиці, з ножами, привела мене до моєї команди хірургів, чия підготовка, вміння, та, звичайно ж, трішки удачі, витягнули мене з хаосу.
Thank you. (Applause) (Applause) Thank you. Very lucky to be here. Thank you. (Applause)
Дякую. (Оплески) (Оплески) Дякую. Мені пощастило бути тут. Дякую. (Оплески)