You know, we wake up in the morning, you get dressed, put on your shoes, you head out into the world. You plan on coming back, getting undressed, going to bed, waking up, doing it again, and that anticipation, that rhythm, helps give us a structure to how we organize ourselves and our lives, and gives it a measure of predictability. Living in New York City, as I do, it's almost as if, with so many people doing so many things at the same time in such close quarters, it's almost like life is dealing you extra hands out of that deck. You're never, there's just, juxtapositions are possible that just aren't, you don't think they're going to happen. And you never think you're going to be the guy who's walking down the street and, because you choose to go down one side or the other, the rest of your life is changed forever.
Ne trezim dimineața, ne îmbrăcăm, ne încălțăm și pornim în lume. Ai de gând să te întorci, să te dezbraci, să mergi la culcare, să te trezești și s-o iei de la capăt, iar acea anticipare, acel ritm ne conferă o structură la cum ne organizăm viețile și ne dă un sentiment de predictibilitate. Să trăiești, ca mine, în orașul New York, e ca și cum, fiind cu atât de mulți oameni care fac mii de lucruri în același timp, aproape unul de altul, e ca și cum viața îți oferă niște mâini în plus din pachetul ei de cărți. Juxtapunerile, alăturările independente, sunt posibile, dar nu te gândești că se vor întâmpla. Nu crezi că viața ta se va schimba numai pentru că mergi pe stradă și într-o zi alegi să mergi pe partea cealaltă.
And one night, I'm riding the uptown local train. I get on. I tend to be a little bit vigilant when I get on the subway. I'm not one of the people zoning out with headphones or a book. And I get on the car, and I look, and I notice this couple, college-aged, student-looking kids, a guy and a girl, and they're sitting next to each other, and she's got her leg draped over his knee, and they're doing -- they have this little contraption, and they're tying these knots, and they're doing it with one hand, they're doing it left-handed and right-handed very quickly, and then she'll hand the thing to him and he'll do it. I've never seen anything like this. It's almost like they're practicing magic tricks.
Într-o seară, merg cu trenul spre suburbii. Mă urc. Am tendința să fiu atent când mă urc în metrou. Nu sunt genul care bântuie cu căști sau citind cărți. Mă urc în vagon, mă uit și observ un cuplu de tineri ce par studenți, un băiat și o fată, așezați alături. Ea avea piciorul atârnat peste genunchiul lui și țin în mână ceva improvizat și fac noduri cu o singură mână. Le fac foarte rapid cu mâna stângă sau cu mâna dreaptă. Ea îi întinde improvizația lui, ca să continue. Nu mai văzusem așa ceva. E ca și cum ai vedea prestidigitație.
And at the next stop, a guy gets on the car, and he has this sort of visiting professor look to him. He's got the overstuffed leather satchel and the rectangular file case and a laptop bag and the tweed jacket with the leather patches, and — (Laughter) — he looks at them, and then in a blink of an eye, he kneels down in front of them, and he starts to say, "You know, listen, here's how you can do it. Look, if you do this -- " and he takes the laces out of their hand, and instantly, he starts tying these knots, and even better than they were doing it, remarkably. And it turns out they are medical students on their way to a lecture about the latest suturing techniques, and he's the guy giving the lecture. (Laughter)
La următoarea stație, intră în metrou un domn ce părea să fie profesor universitar în vizită. Poartă o geantă îndesată de piele, o servietă dreptunghiulară și o geantă de laptop, într-o tunică tipică peticită cu piele. (Râsete) Îi privește și, într-o clipită, îngenunchează în fața lor și spune: „Iată cum trebuie să faceți. Priviți, dacă faceți așa...”, luându-le șnurul din mână și începând imediat să înnoade, remarcabil, chiar mai bine decât cei doi. Se pare că sunt studenți la medicină pe drum spre un curs despre ultimele tehnici de sutură, iar domnul e cel care ține cursul. (Râsete)
So he starts to tell them, and he's like, "No, this is very important here. You know, when you're needing these knots, it's going to be, you know, everything's going to be happening at the same time, it's going to be -- you're going to have all this information coming at you, there's going to be organs getting in the way, it's going to be slippery, and it's just very important that you be able to do these beyond second nature, each hand, left hand, right hand, you have to be able to do them without seeing your fingers." And at that moment, when I heard that, I just got catapulted out of the subway car into a night when I had been getting a ride in an ambulance from the sidewalk where I had been stabbed to the trauma room of St. Vincent's Hospital in Manhattan, and what had happened was a gang had come in from Brooklyn. As part of an initiation for three of their members, they had to kill somebody, and I happened to be the guy walking down Bleecker Street that night, and they jumped on me without a word. One of the very lucky things, when I was at Notre Dame, I was on the boxing team, so I put my hands up right away, instinctively. The guy on the right had a knife with a 10-inch blade, and he went in under my elbow, and it went up and cut my inferior vena cava. If you know anything about anatomy, that's not a good thing to get cut, and everything, of course, on the way up, and then — I still had my hands up — he pulled it out and went for my neck, and sunk it in up to the hilt in my neck, and I got one straight right punch and knocked the middle guy out. The other guy was still working on me, collapsing my other lung, and I managed to, by hitting that guy, to get a minute. I ran down the street and collapsed, and the ambulance guys intubated me on the sidewalk and let the trauma room know they had an incoming.
Începe să le vorbească, „Nu, e foarte important: știți, când o să aveți nevoie să faceți nodurile astea o să se întâmple mii de lucruri simultan, o să fie un fluviu de informație revărsat peste voi, o să vă împiedicați de organe, o să vă alunece degetele și-i foarte important ca nodurile astea să fie a doua natură, pentru fiecare mână, stânga sau dreapta, trebuie să le puteți face fără să vă uitați la degete.” În momentul în care am auzit asta, am fost catapultat afară din metrou, într-o noapte în care mergeam cu ambulanța de la trotuarul unde fusesem înjunghiat spre camera de urgențe a spitalului Sf. Vincent din Manhattan. Se întâmplase că o bandă a venit în oraș din Brooklin. O parte a inițierii a trei membri ai bandei era să omoare pe cineva, așadar s-a întâmplat să fiu eu cel care mergea pe strada Bleecker în acea noapte. Au sărit pe mine fără nicio reținere. Am avut mare noroc, că eram în echipa de box a Notre Dame așa că am ridicat pe loc garda, instinctiv. Tipul din dreapta avea un cuțit cu lamă de 25 cm, așa că m-a lovit în coaste, reușind să-mi taie vena cavă inferioară. Dacă știți puțină anatomie, știți că nu e un lucru bine de tăiat, ca niciun alt lucru de deasupra ei. Aveam încă garda sus. A scos cuțitul și l-a îndreptat spre gâtul meu, înfigându-l până la mâner, dar, cu o directă, am reușit să-l dărâm pe tipul din mijloc. Celălalt era în continuare asupra mea, lucrând la celălalt plămân, așa că am reușit, lovindu-l și pe el, să câștig un minut. Am alergat de acolo, apoi m-am prăbușit, iar cei de pe ambulanță mi-au făcut intubație oro-traheală chiar pe trotuar, anunțând la camera de urgență că ne îndreptăm acolo.
And one of the side effects of having major massive blood loss is you get tunnel vision, so I remember being on the stretcher and having a little nickel-sized cone of vision, and I was moving my head around and we got to St. Vincent's, and we're racing down this hallway, and I see the lights going, and it's a peculiar effect of memories like that. They don't really go to the usual place that memories go. They kind of have this vault where they're stored in high-def, and George Lucas did all the sound effects. (Laughter) So sometimes, remembering them, it's like, it's not like any other kind of memories.
Unul dintre efectele pierderii masive de sânge e că ai vedere tubulară, așa că-mi amintesc că eram pe targă și vedeam ca printr-un con cât o monedă, priveam în jur și, ajungând la Sf. Vincent, alergam pe holul spitalului, văzând luminile trecând. Amintirile astea capătă un efect special. Nu ajung în locul obișnuit de depozitare a memoriei. Ajung într-o sferă în care se păstrează cu înaltă definiție cu efecte sonore făcute de George Lucas. (Râsete) Uneori, când mi-aduc aminte, nu e ca și cum aș rememora niște amintiri normale.
And I get into the trauma room, and they're waiting for me, and the lights are there, and I'd been able to breathe a little more now, because the blood has left, had been filling up my lungs and I was having a very hard time breathing, but now it's kind of gone into the stretcher. And I said, "Is there anything I can do to help?" and — (Laughter) — the nurse kind of had a hysterical laugh, and I'm turning my head trying to see everybody, and I had this weird memory of being in college and raising, raising money for the flood victims of Bangladesh, and then I look over and my anesthesiologist is clamping the mask on me, and I think, "He looks Bangladeshi," — (Laughter) — and I just have those two facts, and I just think, "This could work somehow." (Laughter)
Am ajuns la urgențe, mă așteptau, erau multe lumini. Puteam să respir mai bine acum, pentru că se scursese sângele care îmi inundase plămânii și nu mă lăsa să respir. Ajunsese pe targă. Am întrebat, „Pot să ajut cu ceva?” și — (Râsete) — asistenta a râs isteric. Am întors capul, încercând să-i văd pe toți, și mi-am amintit ceva ciudat: eram în facultate și strângeam bani pentru victimele inundațiilor din Bangladesh, iar când l-am văzut pe anestezist punându-mi masca, m-am gândit, „Parcă e din Bangladesh” — (Râsete) — aveam două informații la îndemână, m-am gândit „Asta ar putea să funcționeze.” (Râsete)
And then I go out, and they work on me for the rest of the night, and I needed about 40 units of blood to keep me there while they did their work, and the surgeon took out about a third of my intestines, my cecum, organs I didn't know that I had, and he later told me one of the last things he did while he was in there was to remove my appendix for me, which I thought was great, you know, just a little tidy thing there at the end. (Laughter) And I came to in the morning. Out of anesthetic, he had let them know that he wanted to be there, and he had given me about a two percent chance of living.
Apoi mi s-a tăiat filmul. M-au operat toată noaptea, având nevoie de 20 de litri de sânge ca să mă țină în viață în timp ce încercau să mă slaveze. Chirurgul mi-a scos o treime din intestine, cecum-ul, organe pe care nu știam că le am, iar mai târziu mi-a spus că unul dintre ultimele lucruri a fost să-mi scoată și apendicele, ceea ce era excelent, e bine să faci puțină curățenie la final. (Râsete) M-am trezit dimineața din anestezie. Le spusese că vrea să fie acolo când mă trezesc; îmi dăduse 2% șanse de supraviețuire.
So he was there when I woke up, and it was, waking up was like breaking through the ice into a frozen lake of pain. It was that enveloping, and there was only one spot that didn't hurt worse than anything I'd ever felt, and it was my instep, and he was holding the arch of my foot and rubbing the instep with his thumb.
Așa că era acolo când m-am trezit. Să te trezești din asta e ca și cum ai sparge gheața dintr-un lac înghețat al durerii. Mă împresura și era un singur loc care nu durea mai rău decât mi-a fost dat să simt, și anume în talpă, așa că-mi ținea arcul piciorului și apăsa cu degetul mare.
And I looked up, and he's like, "Good to see you," and I was trying to remember what had happened and trying to get my head around everything, and the pain was just overwhelming, and he said, "You know, we didn't cut your hair. I thought you might have gotten strength from your hair like Samson, and you're going to need all the strength you can get." And in those days, my hair was down to my waist, I drove a motorcycle, I was unmarried, I owned a bar, so those were different times. (Laughter)
Am privit în sus și mi-a zis „Mă bucur să te văd”, iar eu încercam să-mi amintesc ce se întâmplase și să văd ce se întâmplă în jur. Durerea mă copleșea, iar el a zis „Nu ți-am tuns părul. M-am gândit că ai putea să-ți iei puterea din păr, ca Samson, și ai nevoie de orice strop de putere acum.” Pe atunci, aveam părul până la brâu, eram motociclist, neînsurat, proprietarul unui bar. Erau alte vremuri. (Râsete)
But I had three days of life support, and everybody was expecting, due to just the massive amount of what they had had to do that I wasn't going to make it, so it was three days of everybody was either waiting for me to die or poop, and — (Laughter) — when I finally pooped, then that somehow, surgically speaking, that's like you crossed some good line, and, um — (Laughter) — on that day, the surgeon came in and whipped the sheet off of me. He had three or four friends with him, and he does that, and they all look, and there was no infection, and they bend over me and they're poking and prodding, and they're like, "There's no hematomas, blah blah, look at the color," and they're talking amongst themselves and I'm, like, this restored automobile that he's just going, "Yeah, I did that." (Laughter) And it was just, it was amazing, because these guys are high-fiving him over how good I turned out, you know? (Laughter) And it's my zipper, and I've still got the staples in and everything.
Dar am avut trei zile de terapie intensivă și din cauza muncii enorme pe care au trebuit să o facă, cu toții se așteptau să nu supraviețuiesc. Așa că, timp de trei zile, toată lumea aștepta fie să mor, fie să fac pe mine — (Râsete) — iar când, în final, am făcut pe mine, atunci, din punct de vedere chirurgical, era ca și cum am trecut un prag. (Râsete) În acea zi, chirurgul a venit și m-a șters la fund. Veniseră și trei-patru prieteni de-ai lui, și a făcut-o în văzul lor. Nu era nicio infecție și erau aplecați deasupra mea, înțepându-mă și palpându-mă spunând că „Nu sunt cheaguri de sânge, bla bla, uite ce culoare are.” Vorbesc între ei, iar eu mă simțeam ca un automobil reînviat, în timp ce medicul spunea: „Da, eu am făcut asta.” (Râsete) Pur și simplu era uluitor, pentru că oamenii aceia băteau palma pentru progresul meu. (Râsete) E cusătura mea și încă am agrafele în ea.
And later on, when I got out and the flashbacks and the nightmares were giving me a hard time, I went back to him and I was sort of asking him, you know, what am I gonna do? And I think, kind of, as a surgeon, he basically said, "Kid, I saved your life. Like, now you can do whatever you want, like, you gotta get on with that. It's like I gave you a new car and you're complaining about not finding parking. Like, just, go out, and, you know, do your best. But you're alive. That's what it's about."
Mai târziu, când am ieșit din spital și amintirile și coșmarurile îmi dădeau de furcă, am mers înapoi la el ca să-l întreb ce pot să fac? Și el mi-a zis, ca orice chirurg, „Copile, ți-am salvat viața. De-acum poți face orice vrei, asta este. E ca și cum ți-aș fi dat o mașină nouă și vii să te plângi că nu-i găsești parcare. Mergi mai departe și dă tot ce poți. Ești viu. Asta e important.”
And then I hear, "Bing-bong," and the subway doors are closing, and my stop is next, and I look at these kids, and I go, I think to myself, "I'm going to lift my shirt up and show them," — (Laughter) — and then I think, "No, this is the New York City subway, that's going to lead to other things." (Laughter)
Apoi aud bing-bong și ușile metroului se-nchid. Cobor la următoarea stație, îi privesc pe acei tineri și plec, gândindu-mă „Ar trebui să-mi ridic cămașa și să le arăt” — (Râsete) — apoi mă gândesc, „Nu, sunt în metroul din orașul New York, cu asta aș da în alte chestii.” (Râsete)
And so I just think, they got their lecture to go to. I step off, I'm standing on the platform, and I feel my index finger in the first scar that I ever got, from my umbilical cord, and then around that, is traced the last scar that I got from my surgeon, and I think that, that chance encounter with those kids on the street with their knives led me to my surgical team, and their training and their skill and, always, a little bit of luck pushed back against chaos.
Dar mă gândeam: ei trebuie să meargă la curs, eu cobor din metrou, stau pe peron și-mi simt degetul arătător în prima cicatrice din viața mea, în buric. În jurul ei, se simte ultima cicatrice din viața mea de la chirurgul meu și cred că, acea întâlnire întâmplătoare cu acei tineri de pe stradă, care m-au înjunghiat, m-a condus la o echipă de chirurgie a cărei pregătire și îndemânare cu puțin noroc, ca întotdeauna, s-au împotrivit și au făcut ordine în haos.
Thank you. (Applause) (Applause) Thank you. Very lucky to be here. Thank you. (Applause)
Vă mulțumesc! (Aplauze) Vă mulțumesc, sunt norocos să fiu aici. Mulțumesc! (Aplauze)