You know, we wake up in the morning, you get dressed, put on your shoes, you head out into the world. You plan on coming back, getting undressed, going to bed, waking up, doing it again, and that anticipation, that rhythm, helps give us a structure to how we organize ourselves and our lives, and gives it a measure of predictability. Living in New York City, as I do, it's almost as if, with so many people doing so many things at the same time in such close quarters, it's almost like life is dealing you extra hands out of that deck. You're never, there's just, juxtapositions are possible that just aren't, you don't think they're going to happen. And you never think you're going to be the guy who's walking down the street and, because you choose to go down one side or the other, the rest of your life is changed forever.
Als je 's ochtends wakker wordt, sta je op, je doet je schoenen aan, en je gaat de wijde wereld in. Je plan is om terug te komen, je uit te kleden, naar bed te gaan, wakker te worden, en opnieuw te beginnen. Die anticipatie, dat ritme helpt ons om structuur te geven aan hoe we onszelf en ons leven organiseren. Het zorgt voor een zekere voorspelbaarheid. Als je zoals ik in New York City woont, waar zoveel mensen zoveel dingen doen, tegelijk, zo dicht bijeen, is het bijna alsof je extra kaarten krijgt uit die stapel. Er staan dingen naast elkaar die onmogelijk zijn, die je niet verwacht. Je denkt dat je nooit de man zal zijn die de straat afloopt, en omdat je kiest voor een bepaalde kant, de rest van je leven voorgoed anders is.
And one night, I'm riding the uptown local train. I get on. I tend to be a little bit vigilant when I get on the subway. I'm not one of the people zoning out with headphones or a book. And I get on the car, and I look, and I notice this couple, college-aged, student-looking kids, a guy and a girl, and they're sitting next to each other, and she's got her leg draped over his knee, and they're doing -- they have this little contraption, and they're tying these knots, and they're doing it with one hand, they're doing it left-handed and right-handed very quickly, and then she'll hand the thing to him and he'll do it. I've never seen anything like this. It's almost like they're practicing magic tricks.
Op een avond neem ik de lokale trein naar de bovenstad. Ik stap in. Ik ben nogal op mijn hoede als ik op de metro stap. Ik trek me niet terug met een koptelefoon of een boek. Ik stap in, ik kijk en ik merk een koppel op, het lijken studenten, een jongen en een meisje. Ze zitten naast elkaar. Zij heeft haar been over zijn knie gelegd. Ze hebben een toestelletje waarmee ze knopen leggen. Ze doen het met één hand, linkshandig en rechtshandig, heel snel. Dan geeft ze het ding aan hem en hij doet het. Ik heb dit nog nooit gezien. Het lijkt alsof ze goocheltrucs oefenen.
And at the next stop, a guy gets on the car, and he has this sort of visiting professor look to him. He's got the overstuffed leather satchel and the rectangular file case and a laptop bag and the tweed jacket with the leather patches, and — (Laughter) — he looks at them, and then in a blink of an eye, he kneels down in front of them, and he starts to say, "You know, listen, here's how you can do it. Look, if you do this -- " and he takes the laces out of their hand, and instantly, he starts tying these knots, and even better than they were doing it, remarkably. And it turns out they are medical students on their way to a lecture about the latest suturing techniques, and he's the guy giving the lecture. (Laughter)
Bij de volgende halte stapt een man in. Hij lijkt een soort gastprofessor. Hij heeft een overvolle leren tas, een rechthoekige dossiertas en een laptopzak, en een tweedjasje met leren lappen en -- (Gelach). Hij kijkt hen aan, en in een oogwenk knielt hij voor hen en zegt: "Kijk, zo kan je het doen. Als je dit doet --" en hij neemt de touwtjes uit hun handen, begint meteen knopen te leggen. Beter dan zij het deden, merkwaardig. Blijkt dat ze geneeskundestudenten zijn, op hun weg naar een lezing over de nieuwste hechtingstechnieken. Hij is de man die de lezing geeft. (Gelach)
So he starts to tell them, and he's like, "No, this is very important here. You know, when you're needing these knots, it's going to be, you know, everything's going to be happening at the same time, it's going to be -- you're going to have all this information coming at you, there's going to be organs getting in the way, it's going to be slippery, and it's just very important that you be able to do these beyond second nature, each hand, left hand, right hand, you have to be able to do them without seeing your fingers." And at that moment, when I heard that, I just got catapulted out of the subway car into a night when I had been getting a ride in an ambulance from the sidewalk where I had been stabbed to the trauma room of St. Vincent's Hospital in Manhattan, and what had happened was a gang had come in from Brooklyn. As part of an initiation for three of their members, they had to kill somebody, and I happened to be the guy walking down Bleecker Street that night, and they jumped on me without a word. One of the very lucky things, when I was at Notre Dame, I was on the boxing team, so I put my hands up right away, instinctively. The guy on the right had a knife with a 10-inch blade, and he went in under my elbow, and it went up and cut my inferior vena cava. If you know anything about anatomy, that's not a good thing to get cut, and everything, of course, on the way up, and then — I still had my hands up — he pulled it out and went for my neck, and sunk it in up to the hilt in my neck, and I got one straight right punch and knocked the middle guy out. The other guy was still working on me, collapsing my other lung, and I managed to, by hitting that guy, to get a minute. I ran down the street and collapsed, and the ambulance guys intubated me on the sidewalk and let the trauma room know they had an incoming.
Hij zegt: "Nee, dit is heel belangrijk. Als je deze knopen nodig hebt, dan zal alles tegelijk gebeuren, een hoop informatie zal op je afkomen, organen zullen in de weg zitten, het zal glad zijn en het is gewoon erg belangrijk dat je deze kan uitvoeren, vanzelf, met elke hand, links en rechts. Je moet ze kunnen doen zonder je vingers te zien." Toen ik dat hoorde, werd ik uit de metro gekatapulteerd, de nacht in, waar ik een lift kreeg in een ambulance, van de stoep, waar ik neergestoken was, naar de operatiekamer van St Vincent's Hospital in Manhattan. Dit was er aan de hand: er was een bende uit Brooklyn gekomen. Als initiatie moesten drie van hun leden iemand vermoorden. Toevallig was dat de man die Bleecker street afliep, die nacht. Ze sprongen zonder een woord op me af. Een groot geluk: toen ik aan Notre Dame studeerde, zat ik in het boksteam. Mijn handen gingen instinctief omhoog. De man rechts had een mes met een lemmet van 25 cm. Dat ging erin onder mijn elleboog. Het ging omhoog en raakte mijn onderste holle ader, -- als je iets van anatomie kent, dat is geen goede plaats voor een snijwonde -- en ook alles daartussen. Toen -- ik had nog steeds mijn handen omhoog -- trok hij het eruit en mikte op mijn nek. Hij stak het in mijn nek tot aan het lemmet. Met een stevige rechtse sloeg ik de middelste man buiten westen. De andere man was nog met mij bezig. Hij deed mijn andere long klappen. Ik gaf hem een slag en kreeg een minuut respijt. Ik liep de straat af en stortte in. De ambulanciers intubeerden me op de stoep en lieten de operatiekamer weten dat er iemand aankwam.
And one of the side effects of having major massive blood loss is you get tunnel vision, so I remember being on the stretcher and having a little nickel-sized cone of vision, and I was moving my head around and we got to St. Vincent's, and we're racing down this hallway, and I see the lights going, and it's a peculiar effect of memories like that. They don't really go to the usual place that memories go. They kind of have this vault where they're stored in high-def, and George Lucas did all the sound effects. (Laughter) So sometimes, remembering them, it's like, it's not like any other kind of memories.
Eén van de neveneffecten van massaal bloedverlies is dat je tunnelvisie krijgt. Ik weet nog dat ik op de stretcher lag en door een klein tunneltje van een cent groot zag. Ik draaide mijn hoofd. We kwamen aan in St. Vincent's en raceten de gang door. Ik zie de lichten. Herinneringen als deze hebben een merkwaardig effect. Ze gaan niet naar de gewone geheugenopslagplaats. Ze hebben een soort kluis, waar ze in hoge definitie opgeslagen zijn en waar George Lucas de geluidseffecten deed. (Gelach) Soms, als ik ze me herinner, is dat anders dan alle andere herinneringen.
And I get into the trauma room, and they're waiting for me, and the lights are there, and I'd been able to breathe a little more now, because the blood has left, had been filling up my lungs and I was having a very hard time breathing, but now it's kind of gone into the stretcher. And I said, "Is there anything I can do to help?" and — (Laughter) — the nurse kind of had a hysterical laugh, and I'm turning my head trying to see everybody, and I had this weird memory of being in college and raising, raising money for the flood victims of Bangladesh, and then I look over and my anesthesiologist is clamping the mask on me, and I think, "He looks Bangladeshi," — (Laughter) — and I just have those two facts, and I just think, "This could work somehow." (Laughter)
Ik kom de operatiekamer binnen. Ze wachten op me. Er is licht. Ik kan wat beter ademen, want het bloed, dat mijn longen vulde, is weg. Ik ademde heel moeilijk, maar nu zit het in de stretcher. Ik zeg: "Kan ik iets doen om te helpen?" -- (Gelach) -- de verpleegster krijgt een hysterische lachbui. Ik draai mijn hoofd om iedereen te zien. Een bizarre herinnering aan mijn studententijd duikt op. Ik zamel geld in voor de slachtoffers van overstromingen in Bangladesh. Ik kijk en mijn anesthesist zet een masker op me. Ik denk: "Hij ziet er Bangladeshi uit." -- (Gelach) -- Ik heb alleen die twee feiten. Ik denk: "Dit kan werken." (Gelach)
And then I go out, and they work on me for the rest of the night, and I needed about 40 units of blood to keep me there while they did their work, and the surgeon took out about a third of my intestines, my cecum, organs I didn't know that I had, and he later told me one of the last things he did while he was in there was to remove my appendix for me, which I thought was great, you know, just a little tidy thing there at the end. (Laughter) And I came to in the morning. Out of anesthetic, he had let them know that he wanted to be there, and he had given me about a two percent chance of living.
Ik verlies het bewustzijn. Ze werken de rest van de nacht aan mij. Ik heb 40 zakjes bloed nodig om me in leven te houden, tijdens het werk. De chirurg haalde er ongeveer een derde van mijn ingewanden uit, mijn cecum, organen waarvan ik niet wist dat ik ze had. Later zei hij me dat één van zijn laatste daden, terwijl hij daarbinnen zat, de verwijdering van mijn appendix was. Dat vond ik geweldig. Even opruimen aan het einde. (Gelach) 's Ochtends kwam ik bij uit de anesthesie. Hij had hen laten weten dat hij er wou zijn. Hij gaf me ongeveer 2% overlevingskans.
So he was there when I woke up, and it was, waking up was like breaking through the ice into a frozen lake of pain. It was that enveloping, and there was only one spot that didn't hurt worse than anything I'd ever felt, and it was my instep, and he was holding the arch of my foot and rubbing the instep with his thumb.
Dus hij was er toen ik wakker werd. Wakker worden was als door het ijs breken in een bevroren meer van pijn. Zo alomvattend was het. Er was maar één plek die niet méér pijn deed dan alles wat ik ooit had gevoeld, en dat was mijn hiel. Hij hield de holte van mijn voet vast en wreef met zijn duim over de hiel.
And I looked up, and he's like, "Good to see you," and I was trying to remember what had happened and trying to get my head around everything, and the pain was just overwhelming, and he said, "You know, we didn't cut your hair. I thought you might have gotten strength from your hair like Samson, and you're going to need all the strength you can get." And in those days, my hair was down to my waist, I drove a motorcycle, I was unmarried, I owned a bar, so those were different times. (Laughter)
Ik keek op en hij zei: "Goed je te zien." Ik probeerde me te herinneren wat er gebeurd was en alles zowat te vatten. De pijn was overweldigend. Hij zei: "We hebben je haar niet geknipt. Ik dacht dat het je misschien kracht zou geven, zoals Samson. Je zal alle mogelijke kracht nodig hebben." Toentertijd had ik haar tot op mijn heupen. Ik reed met een motor, ik was niet getrouwd, ik had een bar, dus dat waren andere tijden. (Gelach)
But I had three days of life support, and everybody was expecting, due to just the massive amount of what they had had to do that I wasn't going to make it, so it was three days of everybody was either waiting for me to die or poop, and — (Laughter) — when I finally pooped, then that somehow, surgically speaking, that's like you crossed some good line, and, um — (Laughter) — on that day, the surgeon came in and whipped the sheet off of me. He had three or four friends with him, and he does that, and they all look, and there was no infection, and they bend over me and they're poking and prodding, and they're like, "There's no hematomas, blah blah, look at the color," and they're talking amongst themselves and I'm, like, this restored automobile that he's just going, "Yeah, I did that." (Laughter) And it was just, it was amazing, because these guys are high-fiving him over how good I turned out, you know? (Laughter) And it's my zipper, and I've still got the staples in and everything.
Maar ik had drie dagen aan de machines gelegen en iedereen verwachtte, op basis van de massale ingrepen die ze hadden gedaan, dat ik het niet zou halen. Dat waren dus drie dagen waarop iedereen wachtte of ik zou sterven of schijten, en -- (Gelach) -- toen ik eindelijk kon schijten, is dat in zekere zin, chirurgisch gezien, een belangrijke mijlpaal, ahem, -- (Gelach). Op die dag kwam de chirurg binnen en sloeg het laken van me af. Hij had 3 of 4 vrienden bij zich. Hij doet dat, ze kijken allemaal. Er was geen infectie. Ze buigen zich over me, duwen en porren en zeggen: "Geen hematomen, blabla, kijk naar de kleur." Ze praten onder elkaar. Ik voel me als een herstelde auto. Hij zegt: "Ja, mijn werk." (Gelach) Het was gewoon fantastisch, want die jongens geven hem een high five omdat ik zo goed gelukt ben. (Gelach) Dat is mijn rits, de nietjes zitten er nog in en zo.
And later on, when I got out and the flashbacks and the nightmares were giving me a hard time, I went back to him and I was sort of asking him, you know, what am I gonna do? And I think, kind of, as a surgeon, he basically said, "Kid, I saved your life. Like, now you can do whatever you want, like, you gotta get on with that. It's like I gave you a new car and you're complaining about not finding parking. Like, just, go out, and, you know, do your best. But you're alive. That's what it's about."
En later, toen ik naar huis mocht, en de flashbacks en nachtmerries me het leven moeilijk maakten, zocht ik hem weer op. Ik vroeg hem: wat ga ik doen? Als chirurg zei hij: "Jongen, ik heb je leven gered. Je kan nu alles doen wat je wil, daar moet je mee verder. Het is alsof ik je een nieuwe auto heb gegeven en jij klaagt omdat je geen parking vindt. Ga erop uit en doe gewoon je best. Je leeft. Daar gaat het om."
And then I hear, "Bing-bong," and the subway doors are closing, and my stop is next, and I look at these kids, and I go, I think to myself, "I'm going to lift my shirt up and show them," — (Laughter) — and then I think, "No, this is the New York City subway, that's going to lead to other things." (Laughter)
Ik hoor 'bing-bong' en de metrodeuren sluiten. Dit is mijn halte. Ik kijk naar die gasten en ik bedenk: "Ik trek mijn hemd op en toon hen" -- (Gelach) -- en dan "Nee, dit is de New York City-metro, daar komen problemen van." (Gelach)
And so I just think, they got their lecture to go to. I step off, I'm standing on the platform, and I feel my index finger in the first scar that I ever got, from my umbilical cord, and then around that, is traced the last scar that I got from my surgeon, and I think that, that chance encounter with those kids on the street with their knives led me to my surgical team, and their training and their skill and, always, a little bit of luck pushed back against chaos.
Dus denk ik: zij gaan naar hun lezing. Ik stap af en sta op het perron. Ik voel mijn wijsvinger in mijn eerste litteken ooit, van mijn navelstreng, en daarrond zit mijn laatste litteken ooit, van mijn chirurg. Ik bedenk dat die toevallige ontmoeting met die jongens op straat met hun messen mij heeft geleid naar mijn team van chirurgen en hun opleiding en hun vaardigheden, met altijd een beetje geluk tegen de chaos aangedrukt.
Thank you. (Applause) (Applause) Thank you. Very lucky to be here. Thank you. (Applause)
Dankuwel (Applaus) (Applaus) Dankuwel. Blij dat ik hier ben. Dankuwel. (Applaus)