Οταν ξυπνάμε λοιπόν το πρωί, ντυνόμαστε, βάζουμε τα παπούτσια μας και βγαίνουμε από το σπίτι. Υπολογίζουμε ότι θα γυρίσουμε, θα ξεντυθούμε, θα πάμε για ύπνο, θα ξαναξυπνήσουμε, θα κάνουμε τα ίδια πράγματα και αυτή η αναμονή, αυτός ο ρυθμός, μας βοηθάει να έχουμε μια δομή για το πώς οργανώνουμε τη ζωή μας και μας δίνει ως ένα σημείο μια προβλεψιμότητα. 'Οταν κάποιος ζει στην Νέα Υόρκη, όπως εγώ, νιώθει σχεδόν, με τόσους ανθρώπους να κάνουν τόσα πολλά πράγματα ταυτόχρονα σε τόσο πυκνοκατοικημένες περιοχές, ότι είναι σαν να ασχολείται η ζωή μαζί σου με το παραπάνω. Πιστεύεις ότι, αντιπαραθέσεις που δεν επρόκειτο να συμβούν συμβαίνουν, δεν θα συμβούν απλά, δε σκέφτεσαι ότι μπορεί να συμβούν. Και δεν πιστεύεις ότι εσύ θα είσαι αυτός που περπατώντας στο δρόμο, επειδή επέλεξες να περπατήσεις από το ένα ή το άλλο πεζοδρόμιο θα αλλάξει η υπόλοιπη ζωή σου.
You know, we wake up in the morning, you get dressed, put on your shoes, you head out into the world. You plan on coming back, getting undressed, going to bed, waking up, doing it again, and that anticipation, that rhythm, helps give us a structure to how we organize ourselves and our lives, and gives it a measure of predictability. Living in New York City, as I do, it's almost as if, with so many people doing so many things at the same time in such close quarters, it's almost like life is dealing you extra hands out of that deck. You're never, there's just, juxtapositions are possible that just aren't, you don't think they're going to happen. And you never think you're going to be the guy who's walking down the street and, because you choose to go down one side or the other, the rest of your life is changed forever.
Ένα βράδυ λοιπόν, ήμουν στο τρένο που πάει στο κέντρο. Ανεβαίνω, τείνω να είμαι λίγο προσεκτικός όταν παίρνω το μετρό. Δεν είμαι σαν αυτούς που κυκλοφορούν με ακουστικά ή ένα βιβλίο. Ανεβαίνω στο αμάξι, κοιτάω γύρω μου και παρατηρώ ένα ζευγάρι, που μοιάζουν με φοιτητές, έχουν και την αντίστοιχη ηλικία, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, κάθονται δίπλα δίπλα, αυτή έχει κρεμασμένο το πόδι της πάνω από το γόνατό του, και έχουν αυτό το μικρό μαραφέτι και κάνουν αυτούς τους κόμπους με το ένα χέρι, μία με το δεξί, μία με το αριστερό, πολύ γρήγορα και του το δίνει και το κάνει κι αυτός. Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Είναι σχεδόν σαν να κάνουν μαγικά τρικ.
And one night, I'm riding the uptown local train. I get on. I tend to be a little bit vigilant when I get on the subway. I'm not one of the people zoning out with headphones or a book. And I get on the car, and I look, and I notice this couple, college-aged, student-looking kids, a guy and a girl, and they're sitting next to each other, and she's got her leg draped over his knee, and they're doing -- they have this little contraption, and they're tying these knots, and they're doing it with one hand, they're doing it left-handed and right-handed very quickly, and then she'll hand the thing to him and he'll do it. I've never seen anything like this. It's almost like they're practicing magic tricks.
Στην επόμενη στάση, ένας άντρας ανεβαίνει στο βαγόνι, μοιάζει με ένα καθηγητή που πάει κάποια επίσκεψη. Έχει ένα παραγεμισμένο δερμάτινο σακίδιο μια ορθογώνια τσάντα και μια τσάντα υπολογιστή το κλασσικό τουίντ σακάκι με τα δερμάτινα μπαλώματα και - (γέλια) - τους κοιτάει και τότε εν ριπή οφθαλμού, γονατίζει μπροστά τους και αρχίζει να λέει "Να, δείτε, πως μπορείτε να το κάνετε. Κοιτάξτε αν κάνετε αυτό -- " και παίρνει τα κορδόνια από τα χέρια τους και αρχίζει μονομιάς να κάνει τους κόμπους και μάλιστα αξιοθαύμαστα καλύτερα απο αυτούς. Και αποδεικνύεται ότι είναι φοιτητές ιατρικής καθοδόν για μια διάλεξη σχετικά με τις πιο σύγχρονες τεχνικές συρραφής και αυτός είναι που θα κάνει τη διάλεξη. (Γέλια)
And at the next stop, a guy gets on the car, and he has this sort of visiting professor look to him. He's got the overstuffed leather satchel and the rectangular file case and a laptop bag and the tweed jacket with the leather patches, and — (Laughter) — he looks at them, and then in a blink of an eye, he kneels down in front of them, and he starts to say, "You know, listen, here's how you can do it. Look, if you do this -- " and he takes the laces out of their hand, and instantly, he starts tying these knots, and even better than they were doing it, remarkably. And it turns out they are medical students on their way to a lecture about the latest suturing techniques, and he's the guy giving the lecture. (Laughter)
Αρχίζει λοιπόν να τους λέει "Οχι, αυτό εδώ είναι πολύ σημαντικό. Ξέρετε όταν θα τους χρειαστείτε αυτούς τους κόμπους θα είναι, ξέρετε, όλα θα συμβαίνουν ταυτόχρονα, θα είναι... θα σας κατακλύζουν οι πληροφορίες θα υπάρχουν όργανα που θα σας εμποδίζουν θα γλυστράει και είναι πολύ σημαντικό να μπορείτε να τα κάνετε σαν να σας είναι δεύτερη φύση, κάθε χέρι, το δεξί, το αριστερό να μπορείτε να τα κάνετε χωρίς να βλέπετε τα δάχτυλά σας." Και εκείνη τη στιγμή, όταν το άκουσα αυτό, εκτοξεύτηκα από το τρένο του μετρό στη νύχτα όπου βρισκόμουν μέσα σε ένα ασθενοφόρο, αφού με είχαν μαχαιρώσει σε ένα πεζοδρόμιο, και με πήγαιναν στα επείγοντα του νοσοκομείου Σαιντ Βίνσεντ στο Μανχάτταν και αυτό που είχε συμβεί ήταν ότι μια συμμορία είχε έρθει απο το Μπρούκλιν Και σαν μέρος της μύησης τριών μελών της έπρεπε να σκοτώσουν κάποιον και έτυχε να είμαι εγώ αυτός που περπατούσε στην Μπλίκερ Στριτ εκείνη την νύχτα και έπεσαν πάνω μου χωρίς να μου πουν κουβέντα. Για καλή μου τύχη όταν ήμουν στο Νοτρ Ντάμ, ήμουν στην ομάδα του μποξ και έτσι ενστικτωδώς σήκωσα αμέσως τα χέρια μου ψηλά. Ο τύπος στα δεξιά μου είχε ένα μαχαίρι με μια λεπίδα 10 ιντσών, με κάρφωσε κάτω απο τον αγκώνα και ανέβασε το μαχαίρι κοβοντάς μου την κάτω κοίλη φλέβα. Αν γνωρίζετε απο ανατομία αυτό δεν θα έπρεπε να κοπεί... μαζί με, εννοείται, ό,τι άλλο υπάρχει εκεί και τότε - εγώ ακόμα είχα τα χέρια μου ψηλά - το έβγαλε και βρήκε τον λαιμό μου το βύθισε oλόκληρο μέχρι τη λαβή στο λαιμό μου, εγώ με μια δεξιά μπουνιά έριξα κάτω τον τύπο στη μέση. Ο άλλος ήταν ακόμα επάνω μου διαλύοντας τον άλλο μου πνεύμονα και κατάφερα με το να τον χτυπήσω, να κερδίσω ένα λεπτό. Έτρεξα στο δρόμο και κατέρρευσα τα παδιά από το ασθενοφόρο με διασωλήνωσαν και ενημέρωσαν τα επείγοντα για την επερχόμενη εισαγωγή μου.
So he starts to tell them, and he's like, "No, this is very important here. You know, when you're needing these knots, it's going to be, you know, everything's going to be happening at the same time, it's going to be -- you're going to have all this information coming at you, there's going to be organs getting in the way, it's going to be slippery, and it's just very important that you be able to do these beyond second nature, each hand, left hand, right hand, you have to be able to do them without seeing your fingers." And at that moment, when I heard that, I just got catapulted out of the subway car into a night when I had been getting a ride in an ambulance from the sidewalk where I had been stabbed to the trauma room of St. Vincent's Hospital in Manhattan, and what had happened was a gang had come in from Brooklyn. As part of an initiation for three of their members, they had to kill somebody, and I happened to be the guy walking down Bleecker Street that night, and they jumped on me without a word. One of the very lucky things, when I was at Notre Dame, I was on the boxing team, so I put my hands up right away, instinctively. The guy on the right had a knife with a 10-inch blade, and he went in under my elbow, and it went up and cut my inferior vena cava. If you know anything about anatomy, that's not a good thing to get cut, and everything, of course, on the way up, and then — I still had my hands up — he pulled it out and went for my neck, and sunk it in up to the hilt in my neck, and I got one straight right punch and knocked the middle guy out. The other guy was still working on me, collapsing my other lung, and I managed to, by hitting that guy, to get a minute. I ran down the street and collapsed, and the ambulance guys intubated me on the sidewalk and let the trauma room know they had an incoming.
Μία απο τις παρενέργειες όταν χάνεις μεγάλη ποσότητα αίματος είναι ότι χάνεις την περιφερειακή όραση. Έτσι λοιπόν θυμάμαι να είμαι πάνω στο φορείο και να βλεπω σαν μέσα απο ένα κώνο στο μέγεθος ενός νομίσματος και κουνούσα το κεφάλι μου γύρω γύρω και φτάσαμε στο νοσοκομείο και τρέχαμε σε ένα διάδρομο και έβλεπα τα φώτα είναι μια παράξενη αίσθηση αυτές οι αναμνήσεις. Δεν πάνε συνήθως εκεί που πηγαίνουν όλες οι αναμνήσεις. Είναι σαν να έχουν μια κρύπτη όπου αποθηκεύονται με υψηλή ευκρίνεια και όπου ο Τζόρτζ Λούκας έχει κάνει όλα τα ηχητικά εφέ. (γέλια) Έτσι λοιπόν όταν κανείς τα θυμάται δεν είναι σαν τις άλλες κοινές αναμνήσεις.
And one of the side effects of having major massive blood loss is you get tunnel vision, so I remember being on the stretcher and having a little nickel-sized cone of vision, and I was moving my head around and we got to St. Vincent's, and we're racing down this hallway, and I see the lights going, and it's a peculiar effect of memories like that. They don't really go to the usual place that memories go. They kind of have this vault where they're stored in high-def, and George Lucas did all the sound effects. (Laughter) So sometimes, remembering them, it's like, it's not like any other kind of memories.
Μπαίνω λοιπόν στα επείγοντα με περιμένουν ήδη και βλέπω τα φώτα και έχω καταφέρει να αναπνεύσω λίγο περισσότερο γιατί το αίμα που γέμιζε τα πνευμόνια μου έφυγε αυτό με εμπόδιζε να αναπνεύσω αλλά ήταν σαν να είχε μείνει στο φορείο. Και λέω "Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για να βοηθήσω;" και - (γέλια) - η νοσοκόμα γελάει υστερικά και γυρνάω το κεφάλι μου για να τους δω όλους και έχω την περίεργη αίσθηση ότι είμαι στο κολλέγιο και κάνω έρανο μαζεύαμε λεφτά για τα θύματα των πλημμυρών του Μπαγκλαντές και τότε κοιτάω και ο αναισθησιολόγος μου βάζει την μάσκα και σκέφτομαι "Μοιάζει σαν να είναι απο το Μπαγκλαντές" - (γέλια) μου έρχονται αυτά τα δύο πράγματα στο μυαλό και σκέφτομαι "Μπορεί και να την γλυτώσω". (γέλια)
And I get into the trauma room, and they're waiting for me, and the lights are there, and I'd been able to breathe a little more now, because the blood has left, had been filling up my lungs and I was having a very hard time breathing, but now it's kind of gone into the stretcher. And I said, "Is there anything I can do to help?" and — (Laughter) — the nurse kind of had a hysterical laugh, and I'm turning my head trying to see everybody, and I had this weird memory of being in college and raising, raising money for the flood victims of Bangladesh, and then I look over and my anesthesiologist is clamping the mask on me, and I think, "He looks Bangladeshi," — (Laughter) — and I just have those two facts, and I just think, "This could work somehow." (Laughter)
Και με πιάνει η αναισθησία και είναι απο πάνω μου όλη την υπόλοιπη νύχτα χρειάστηκα 40 φιάλες αίμα για να παραμείνω ζωντανός όσο έκαναν την δουλειά τους, ο χειρούργος έβγαλε περίπου το ένα τρίτο απο τα έντερά μου όργανα που δεν ήξερα ότι είχα αργότερα μου είπε ότι ένα απο τα τελευταία πράγματα που έκανε όσο ήταν μέσα μου ήταν να βγάλει την σκωληκοειδίτιδα μου πράγμα που μου φάνηκε πολύ καλό, ξέρετε, έτσι, να βάλει λίγη τάξη στο τέλος. (γέλια) Συνήλθα το πρωί απο την αναισθησία, τους είχε πεί ότι ήθελε να είναι εκεί, μου είχε δώσει πιθανότητα επιβίωσης 2%.
And then I go out, and they work on me for the rest of the night, and I needed about 40 units of blood to keep me there while they did their work, and the surgeon took out about a third of my intestines, my cecum, organs I didn't know that I had, and he later told me one of the last things he did while he was in there was to remove my appendix for me, which I thought was great, you know, just a little tidy thing there at the end. (Laughter) And I came to in the morning. Out of anesthetic, he had let them know that he wanted to be there, and he had given me about a two percent chance of living.
Ήταν λοιπόν εκεί όταν ξύπνησα και η αίσθηση, αυτή του ξυπνήματος ήταν σαν να σπάω ένα πάγο για να βγώ απο μια παγωμένη λίμνη πόνου Με κάλυπτε τόσο πολύ που υπήρχε μόνο ένα σημείο που δεν με πόναγε δεν είχα ξανανοιώσει τόσο χάλια και αυτό το σημείο ήταν ο ταρσός του ποδιού, κρατούσε την καμάρα του ποδιού μου και έτριβε το κουντεπιέ με τον αντίχειρά του.
So he was there when I woke up, and it was, waking up was like breaking through the ice into a frozen lake of pain. It was that enveloping, and there was only one spot that didn't hurt worse than anything I'd ever felt, and it was my instep, and he was holding the arch of my foot and rubbing the instep with his thumb.
Τον κοίταξα και μου λέει "Χαίρομαι που σε βλέπω" και προσπαθώ να θυμηθώ τι είχε συμβεί προσπαθώ να συγκεντρωθώ και ο πόνος είναι τόσο δυνατός και μου λέει "Ξέρεις δεν σου κόψαμε τα μαλλιά. Σκέφτηκα ότι μπορεί να παίρνεις δυναμή από αυτά όπως ο Σαμψών και θα χρειαστείς όλη τη δυναμή σου". Εκείνη την εποχή τα μαλλιά μου φτάνανε μέχρι την μέση οδηγούσα μηχανή, ήμουν ανύπαντρος είχα ένα μπαρ, ήταν άλλες εποχές. (γέλια)
And I looked up, and he's like, "Good to see you," and I was trying to remember what had happened and trying to get my head around everything, and the pain was just overwhelming, and he said, "You know, we didn't cut your hair. I thought you might have gotten strength from your hair like Samson, and you're going to need all the strength you can get." And in those days, my hair was down to my waist, I drove a motorcycle, I was unmarried, I owned a bar, so those were different times. (Laughter)
Ωστόσο είχα μηχανική υποστήριξη για τρεις μέρες και όλοι περίμεναν εξαιτίας όλων αυτών που είχαν αναγκαστεί να μου κάνουν ότι δεν θα τα κατάφερνα έτσι λοιπόν ήταν τρεις μέρες που όλοι περίμεναν ή να πεθάνω ή να ανακάμψω και - (γέλια) όταν τελικά ανέκαμψα, τότε, κατά κάποιο τρόπο από χειρουργικής απόψεως, είναι σα να έχεις διασχίσει μια γραμμή και - (γέλια) - εκείνη την μέρα, ο χειρούργος ήρθε και μου τράβηξε το σεντόνι. Ήταν με τρεις ή τέσσερεις φίλους του κάνει αυτό, όλοι κοιτάνε δεν υπήρχε μόλυνση σκύβουν επάνω μου και με ζουλάνε και με σκουντάνε και λένε "Δεν υπάρχουν αιματώματα, κλπ κλπ κοίτα το χρώμα" και μιλάνε μεταξύ τους και εγώ είμαι σαν αυτοκίνητο που έχει περάσει απο συνεργείο και "Ναι, το έχω φτιάξει και αυτό". (γέλια) Και ήταν απλά εκπληκτικό, γιατί οι άλλοι του δίνουν συγχαρητήρια για το πόσο καλά τελικά πήγε η περίπτωση μου, καταλαβαίνετε... (γέλια) Και είναι το φερμούαρ μου και ακόμα έχω ράμματα και όλα τα υπόλοιπα.
But I had three days of life support, and everybody was expecting, due to just the massive amount of what they had had to do that I wasn't going to make it, so it was three days of everybody was either waiting for me to die or poop, and — (Laughter) — when I finally pooped, then that somehow, surgically speaking, that's like you crossed some good line, and, um — (Laughter) — on that day, the surgeon came in and whipped the sheet off of me. He had three or four friends with him, and he does that, and they all look, and there was no infection, and they bend over me and they're poking and prodding, and they're like, "There's no hematomas, blah blah, look at the color," and they're talking amongst themselves and I'm, like, this restored automobile that he's just going, "Yeah, I did that." (Laughter) And it was just, it was amazing, because these guys are high-fiving him over how good I turned out, you know? (Laughter) And it's my zipper, and I've still got the staples in and everything.
Και όταν αργότερα έφυγα απο το νοσοκομείο και οι αναμνήσεις και οι εφιάλτες με παίδευαν ξαναγύρισα και τον ρώτησα τι θα κάνω τώρα; Και αυτό που μου είπε, ως χειρούργος, ήταν "Νεαρέ, σου έσωσα τη ζωή. Τώρα μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις πρέπει να προχωρήσεις. Είναι σαν να σου έδωσα ένα καινούργιο αυτοκίνητο και εσύ παραπονιέσαι γιατί δεν βρίσκεις που να το σταθμεύσεις. Δηλαδή, ξέρετε, απλά προχώρα και κάνε το καλύτερο που μπορείς. Είσαι ζωντανός. Αυτό μετράει."
And later on, when I got out and the flashbacks and the nightmares were giving me a hard time, I went back to him and I was sort of asking him, you know, what am I gonna do? And I think, kind of, as a surgeon, he basically said, "Kid, I saved your life. Like, now you can do whatever you want, like, you gotta get on with that. It's like I gave you a new car and you're complaining about not finding parking. Like, just, go out, and, you know, do your best. But you're alive. That's what it's about."
Και τότε ακούω "μπινγκ, μπονγκ" και οι πόρτες του βαγονιού κλείνουν και θα κατέβω στην επόμενη στάση και κοιτάω αυτά τα παιδιά και σκέφτομαι "Θα πάω και θα σηκώσω το πουκάμισό μου και θα τους δείξω." - (γέλια) και τότε σκέφτομαι "Οχι, εδώ είναι το μετρό της Νέας Υόρκης αυτό θα παρερμηνευτεί". (Γέλια)
And then I hear, "Bing-bong," and the subway doors are closing, and my stop is next, and I look at these kids, and I go, I think to myself, "I'm going to lift my shirt up and show them," — (Laughter) — and then I think, "No, this is the New York City subway, that's going to lead to other things." (Laughter)
Σκέφτομαι λοιπόν, πρέπει να πάνε στη διάλεξή τους. Κατεβαίνω, στέκομαι στην αποβάθρα και ακουμπάω το δείκτη μου στην πρώτη ουλή που απέκτησα απο τον ομφάλιο λώρο και γύρω της είναι η τελευταία ουλή που απέκτησα απο τον χειρούργο μου και σκέφτομαι ότι αυτή η τυχαία συνάντηση στον δρόμο με εκείνα τα παιδιά που κουβαλούσαν μαχαίρια με οδήγησε στην χειρουργική μου ομάδα και η δική τους εκπαίδευση και ικανότητα και πάντοτε με λίγη τύχη απώθησε το χάος.
And so I just think, they got their lecture to go to. I step off, I'm standing on the platform, and I feel my index finger in the first scar that I ever got, from my umbilical cord, and then around that, is traced the last scar that I got from my surgeon, and I think that, that chance encounter with those kids on the street with their knives led me to my surgical team, and their training and their skill and, always, a little bit of luck pushed back against chaos.
Σας ευχαριστώ. (Χειροκροτήμα) (Χειροκροτήμα) Σας ευχαριστώ. Είμαι πολύ τυχερός που είμαι εδώ. Σας ευχαριστώ. (Χειροκροτήμα)
Thank you. (Applause) (Applause) Thank you. Very lucky to be here. Thank you. (Applause)