Γεια. Έχω εκλάβει μίσος στο διαδίκτυο. Πολύ. Έρχεται με τον τομέα της εργασίας μου. Είμαι ψηφιακός δημιουργός, δημιουργώ ειδικά για το διαδίκτυο. Πριν μερικά χρόνια δημιούργησα μια σειρά βίντεο με το όνομα «Κάθε Μία Λέξη» όπου μόνταρα διάσημες ταινίες κρατώντας μόνο τις λέξεις που έλεγαν έγχρωμοι, ως τρόπο να μιλήσω εμπειρικά και προσιτά για το θέμα της αναπαράστασης στο Χόλιγουντ. Αργότερα, όταν ο τρανσφοβικός νόμος για τις τουαλέτες άρχισε να λαμβάνει προσοχή στα μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρουσίασα και έκανα παραγωγή σε μια σειρά από συνεντεύξεις με το όνομα «Καθισμένος σε Τουαλέτες με Τρανς Άτομα» όπου έκανα ακριβώς αυτό.
Hi. I've received hate online. A lot of it. And it comes with the territory of my work. I'm a digital creator, I make things specifically for the internet. Like, a few years ago, I made a video series called "Every Single Word" where I edited down popular films to only the words spoken by people of color, as a way to empirically and accessibly talk about the issue of representation in Hollywood. Then, later, as transphobic bathroom bill started gaining media attention around the United States, I hosted and produced an interview series called "Sitting in Bathrooms with Trans People" where I did exactly that.
(Γέλια)
(Laughter)
Και μετά -- Εντάξει, θα δεχτώ χειροκρότημα.
And then -- Sure, I'll take applause.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ. Και μετά, γνωρίζετε αυτά τα unboxing βίντεο στο YouTube που οι YouTubers ξετυλίγουν ηλεκτρονικά γκάτζετ τελευταίας τεχνολογίας; Ωραία, τα σατίρισα σε μια εβδομαδιαία σειρά, όπου ξετύλιγα άυλες ιδεολογίες όπως την αστυνομική βιαιότητα, την αρρενωπότητα και την κακομεταχείριση των Ιθαγενών Αμερικανών.
Thank you. And then, are you familiar with those unboxing videos on YouTube where YouTubers open up the latest electronic gadgets? Great, so I satirized those in a weekly series, where instead I unboxed intangible ideologies like police brutality, masculinity and the mistreatment of Native Americans. (Laughter)
(Γέλια)
Η δουλειά μου -- Ευχαριστώ. Ένα άτομο χειροκροτεί, δόξα τω Θεό.
My work -- Thanks. One person applauding, God bless.
(Γέλια)
(Laughter)
Μαμά, γεια.
Mom, hi.
(Γέλια)
(Laughter)
Η δουλειά μου λοιπόν έγινε γνωστή. Πολύ γνωστή. Πήρα εκατομμύρια προβολές, καλή διαφήμιση στον τύπο και πλήθος νέων ακολούθων. Αλλά η άλλη πλευρά της επιτυχίας στο διαδίκτυο είναι το διαδικτυακό μίσος. Με έχουν αποκαλέσει τα πάντα. Από «βήτα» σε «χιονονιφάδα» και, φυσικά, το πασίγνωστο «κερατάς». Μην ανησυχείτε, θα σας εξηγήσω τι σημαίνουν.
So, my work became popular. Very popular. I got millions of views, a ton of great press and a slew of new followers. But the flip side of success on the internet is internet hate. I was called everything. From "beta" to "snowflake" and, of course, the ever-popular "cuck." Don't worry, I will break these terms down for you.
(Γέλια)
(Laughter)
Το «βήτα», για όσους δεν γνωρίζουν, είναι συντομογραφημένη διαδικτυακή αργκό για το «βήτα αρσενικό». Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, φοράω μαργαριταρένια σκουλαρίκια, και το στιλ μου ονομάζεται πλούσια λευκή γυναίκα που τρέχει για δουλειές, οπότε δεν κλίνω και πολύ για άλφα.
So, "beta," for those of you unfamiliar, is shorthand online lingo for "beta male." But let's be real, I wear pearl earrings and my fashion aesthetic is rich-white-woman-running-errands, so I'm not angling to be an alpha.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Δε λειτουργεί και πολύ.
Doesn't totally work.
(Γέλια)
(Laughter)
Τώρα, «χιονονιφάδα» είναι μια προσβολή για αυτούς που είναι ευαίσθητοι και πιστεύουν πως είναι μοναδικοί, είμαι της γενιάς Y και μοναχοπαίδι, οπότε, ορίστε!
Now, "snowflake" is a put-down for people who are sensitive and believe themselves to be unique, and I'm a millennial and an only child, so, duh!
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά το πιο αγαπημένο μου είναι το «κερατάς». Είναι μια προσβολή για τους άντρες που τους έχουν απατήσει οι γυναίκες τους. Αλλά φίλοι μου, είμαι τόσο γκέι, που αν είχα γυναίκα, θα την παρότρυνα να με απατήσει.
But my favorite, favorite, favorite is "cuck." It's a slur, short for "cuckold," for men who have been cheated on by their wives. But friends, I am so gay, that if I had a wife, I would encourage her to cheat on me.
(Γέλια)
(Laughter)
Ευχαριστώ. Ας δούμε λίγη από αυτή την αρνητικότητα εν δράσει. Κάποιες φορές είναι άμεση. Όπως ο Μάρκος, που έγραψε, «Είσαι όλα όσα σιχαίνομαι σε έναν άνθρωπο». Ευχαριστώ, Μάρκος. Άλλοι είναι πιο συνοπτικοί. Όπως ο Ντόνοβαν, που έγραψε, «γκέουλα πουστράκι». Τώρα, έχω να σημειώσω ότι ο Ντόνοβαν δεν έχει άδικο, εντάξει; Για την ακρίβεια, έχει δίκιο και στα δύο, οπότε ας το πούμε αυτό. Ευχαριστώ, Ντόνοβαν. Άλλοι μου γράφουν ερωτήσεις, όπως ο Μπράιαν, που ρώτησε, «Γεννήθηκες τσούλα ή έμαθες πώς να είσαι με τον καιρό;» Αλλά το αγαπημένο μου πράγμα με αυτό είναι ότι όταν ο Μπράιαν τελείωσε να γράφει, το δάχτυλό του πρέπει να γλίστρησε γιατί μου έστειλε ένα thumbs-up emoji.
Thank you. Let's take a look at some of this negativity in action. Sometimes it's direct. Like Marcos, who wrote, "You're everything I hate in a human being." Thank you, Marcos. Others are more concise. Like Donovan, who wrote, "gaywad fagggggg." Now, I do need to point out, Donovan is not wrong, OK? In fact, he's right on both counts, so credit where credit is due. Thank you, Donovan. Others write to me with questions, like Brian, who asked, "Were you born a bitch or did you just learn to be one over time?" But my favorite thing about this is that once Brian was done typing, his finger must have slipped because then he sent me the thumbs-up emoji.
(Γέλια)
(Laughter)
Οπότε, μωρό μου, thumbs-up και σε σένα.
So, babe, thumbs up to you, too.
(Γέλια)
(Laughter)
Έχει πλάκα να συζητάμε αυτά τα μηνύματα τώρα. Σωστά; Είναι καθαρτικό να γελάμε μαζί τους. Αλλά μπορώ να σας πω ότι δεν είναι καθόλου ωραίο να τα λαμβάνεις. Στην αρχή, έσωζα τα σχόλια ως εικόνες και γελούσα με τα ορθογραφικά τους, αλλά σύντομα ένοιωσα ελιτιστικά και εν τέλει όχι πολύ βοηθητικός. Με τον καιρό, ανέπτυξα έναν απρόσμενο μηχανισμό αντιμετώπισης.
It's fun to talk about these messages now. Right? And it's cathartic to laugh at them. But I can tell you that it really does not feel good to receive them. At first, I would screenshot their comments and make fun of their typos, but this soon felt elitist and ultimately unhelpful. So over time, I developed an unexpected coping mechanism.
Επειδή τα περισσότερα από τα μηνύματα που λάμβανα ήταν μέσω κοινωνικών δικτύων, συχνά μπορούσα να κλικάρω την εικόνα προφίλ του ατόμου που τα έστελνε και να μάθω τα πάντα για αυτό. Μπορούσα να δω φωτογραφίες που τους είχαν κάνει tag τις δημοσιεύσεις τους, αστεία που είχαν κοινοποιήσει, και με κάποιον τρόπο, βλέποντας ότι υπήρχε ένας άνθρωπος στην άλλη μεριά της οθόνης με έκανε να νοιώθω καλύτερα. Χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω αυτό που έγραψαν, εντάξει; Αλλά για να έχω τα συμφραζόμενα. Αλλά και πάλι, δεν ήταν αρκετό. Έτσι τηλεφώνησα μερικούς -- μόνο όσους ένοιωθα ασφαλής να τους μιλήσω -- με μια απλή εισαγωγική ερώτηση: «Γιατί το έγραψες αυτό;»
Because most of these messages I received were through social media, I could often click on the profile picture of the person who sent them and learn everything about them. I could see pictures they were tagged in, posts they'd written, memes they'd shared, and somehow, seeing that it was a human on the other side of the screen made me feel a little better. Not to justify what they wrote, right? But just to provide context. Still, that didn't feel like enough. So, I called some of them -- only the ones I felt safe talking to -- with a simple opening question: "Why did you write that?"
Το πρώτο άτομο με το οποίο μίλησα ήταν ο Τζος. Μου είχε γράψει για να μου πει ότι ήμουν ένας βλάκας, ότι ήμουν ο λόγος που η χώρα χωριζόταν στα δύο, και στο τέλος πρόσθεσε ότι το να είσαι γκέι είναι αμαρτία. Είχα πολύ άγχος για την πρώτη μας συζήτηση. Αυτό δεν ήταν το μέρος για τα σχόλια. Οπότε δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω εργαλεία όπως τη σίγαση και τον αποκλεισμό. Φυσικά, μάλλον, θα μπορούσα να του το κλείσω. Αλλά δεν ήθελα. Γιατί μου άρεσε να του μιλάω. Γιατί τον συμπάθησα. Εδώ είναι ένα κλιπ από τις συζητήσεις μας.
The first person I spoke to was Josh. He had written to tell me that I was a moron, I was a reason this country was dividing itself, and he added at the end that being gay was a sin. I was so nervous for our first conversation. This wasn't a comments section. So I couldn't use tools like muting or blocking. Of course, I guess, I could have hung up on him. But I didn't want to. Because I liked talking to him. Because I liked him. Here's a clip of one of our conversations.
(Ήχος) Ντίλαν Μάρον: Τζος, είπες ότι θα αποφοιτήσεις σύντομα από το λύκειο, σωστά;
(Audio) Dylan Marron: Josh, you said you're about to graduate high school, right?
Τζος: Μμμ-χμμ.
Josh: Mmm-hmm.
ΝΜ: Πώς σου φαίνεται το λύκειο;
DM: How is high school for you?
Τζος: Επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω τη λέξη Κ-Ο-Λ-Α-Σ-Η;
Josh: Am I allowed to use the H-E-double-hockey-stick word?
ΝΜ: Ω, ναι. Επιτρέπεται.
DM: Oh, yeah. You're allowed to.
Τζος: Ήταν μια κόλαση.
Josh: It was hell.
ΝΜ: Αλήθεια;
DM: Really?
Τζος: Ακόμα είναι, παρόλο που έμειναν μόνο δύο εβδομάδες. Είμαι λίγο μεγαλόσωμος -- δε μ'αρέσει να χρησιμοποιώ τη λέξη «χοντρός», αλλά είμαι λίγο πιο μεγαλόσωμος από πολλούς από τους συμμαθητές μου και φαίνεται να με κατακρίνουν πριν καλά καλά με γνωρίσουν.
Josh: And it's still hell right now, even though it's only two weeks left. I'm a little bit bigger -- I don't like to use the word "fat," but I am a little bit bigger than a lot of my classmates and they seem to judge me before they even got to know me.
ΝΜ: Χάλια. Εννοώ, θέλω επίσης να σου πω, Τζος, δέχθηκα και εγώ εκφοβισμό στο λύκειο. Οπότε μπόρεσε η κοινή μας εμπειρία με τον εκφοβισμό στο λύκειο να διαγράψει αυτό που μου έγραψε; Όχι. Και μπόρεσε η μοναδική μας τηλεφωνική συζήτηση να επουλώσει ριζικά μια πολιτικά διαχωρισμένη χώρα και να θεραπεύσει τη συστημική αδικία; Όχι, και βέβαια, όχι, σωστά; Αλλά μπόρεσε η συζήτησή μας να μας εξανθρωπίσει περισσότερο από ότι μπορούσαν οι φωτογραφίες προφίλ και οι δημοσιεύσεις; Απολύτως. Δεν σταμάτησα εκεί. Επειδή μερικό από το μίσος που εξέλαβα ήταν από «την πλευρά μου». Οπότε όταν ο Μάθιου, ένας ομοφυλόφιλος φιλελεύθερος καλλιτέχνης σαν εμένα έγραψε δημόσια ότι εκπροσωπούσα τις χειρότερες πτυχές του φιλελευθερισμού, θέλησα να τον ρωτήσω αυτό.
DM: That's awful. I mean, I also just want to let you know, Josh, I was bullied in high school, too. So did our common ground of being bullied in high school erase what he wrote me? No. And did our single phone conversation radically heal a politically divided country and cure systemic injustice? No, absolutely not, right? But did our conversation humanize us to each other more than profile pictures and posts ever could? Absolutely. I didn't stop there. Because some of the hate I received was from "my side." So when Matthew, a queer liberal artist like me publicly wrote that I represented some of the worst aspects of liberalism, I wanted to ask him this.
ΝΜ: Με επισήμανες σ' αυτήν τη δημοσίευση. Ήθελες να το δω;
DM: You tagged me in this post. Did you want me to see it?
Μάθιου (Γελώντας): Ειλικρινά δεν πίστευα ότι θα το έβλεπες.
Matthew (Laughing): I honestly didn't think that you would.
ΝΜ: Σε έχουν δυσφημίσει ποτέ δημόσια;
DM: Have you ever been publicly dragged?
Μάθιου: Ναι. Και απλά είπα, «Όχι, δεν με νοιάζει».
Matthew: I have been. And I just said, "No, I don't care."
ΝΜ: Και δε σε ένοιαζε;
DM: And did you not care?
Μάθιου: Αλλά ήταν δύσκολο.
Matthew: But it was hard.
ΝΜ: Δε σε ένοιαζε;
DM: Did you not care?
Μάθιου: Ω, με ένοιαζε, ναι.
Matthew: Oh, I cared, yes.
ΝΜ: Στο τέλος αυτών των συζητήσεων, υπάρχει συχνά μια στιγμή προβληματισμού. Μια αναθεώρηση. Και αυτό ακριβώς συνέβη στο τέλος της κλήσης μου με έναν τύπο που τον έλεγαν Νταγκ που είχε γράψει πως ήμουν ένα ατάλαντο νούμερο προπαγάνδας.
DM: At the end of these conversations, there's often a moment of reflection. A reconsideration. And that's exactly what happened at the end of my call with a guy named Doug who had written that I was a talentless propaganda hack.
(Ήχος) Η συζήτηση που μόλις κάναμε-- σε κάνει να νιώθεις διαφορετικά για το πώς γράφεις στο διαδίκτυο;
(Audio) Did the conversation we just had -- does it, like, make you feel differently about how you write online?
Νταγκ: Ναι! Ξέρεις, όταν σου είπα αυτό, όταν είπα ότι ήσουν ένα «ατάλαντο νούμερο», δεν είχα συζητήσει ποτέ μαζί σου στη ζωή μου. Δεν ήξερα πραγματικά κάτι για σένα. Και νομίζω πολλές φορές, γι' αυτό υπάρχουν οι χώροι για τα σχόλια, είναι στην πραγματικότητα ένας τρόπος να βγάλεις τον θυμό σου στον κόσμο σε τυχαία προφίλ αγνώστων, πάνω κάτω.
Doug: Yeah! You know, when I said this to you, when I said you were a "talentless hack," I had never conversed with you in my life, really. I didn't really know anything really about you. And I think that a lot of times, that's what the comment sections really are, it's really a way to get your anger at the world out on random profiles of strangers, pretty much.
ΝΜ (Γελώντας): Ναι, σωστά.
DM (Laughing): Yeah, right.
Νταγκ: Αλλά σίγουρα με έκανε να ξανασκεφτώ τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρώ με άλλους ανθρώπους στο διαδίκτυο.
Doug: But it definitely has made me rethink the way that I interact with people online.
ΝτΜ: Μάζεψα λοιπόν αυτές τις συζητήσεις και πολλές άλλες για το podcast μου «Συζητήσεις με Άτομα Που Με Μισούν»
DM: So I've collected these conversations and many others for my podcast "Conversations with People Who Hate Me."
(Γέλια)
(Laughter)
Πριν ξεκινήσω αυτό το πρότζεκτ, θεωρούσα ότι ο πραγματικός τρόπος να προκαλέσω μια αλλαγή ήταν να αποκλείσω αντίθετες οπτικές μέσω επικά γραμμένων βίντεο δοκιμίων και σχολίων και δημοσιεύσεων αλλά σύντομα έμαθα ότι αυτά επικροτούνταν μόνο από ανθρώπους που ήδη συμφωνούσαν μαζί μου. Μερικές φορές -- γείτσες. Μερικές φορές, το πιο ανατρεπτικό πράγμα που θα μπορούσες να κάνεις -- ναι, χειροκροτήστε τον.
Before I started this project, I thought that the real way to bring about change was to shut down opposing viewpoints through epically worded video essays and comments and posts, but I soon learned those were only cheered on by the people who already agreed with me. Sometimes -- bless you. Sometimes, the most subversive thing you could do -- yeah, clap for him.
(Γέλια)
(Laughter)
Μερικές φορές, το πιο ανατρεπτικό πράγμα που θα μπορούσες να κάνεις είναι στην πραγματικότητα να μιλήσεις με αυτούς που διαφωνείς, και όχι απλά σε αυτούς.
Sometimes, the most subversive thing you could do was to actually speak with the people you disagreed with, and not simply at them.
Τώρα σε κάθε μία από τις κλήσεις μου, πάντα ζητάω από τους καλεσμένους μου να μου πούνε κάτι για τον εαυτό τους. Είναι η απάντησή τους σε αυτή την ερώτηση που με κάνει να τους συναισθανθώ. Η συναίσθηση τελικά είναι απαραίτητο συστατικό για να απογειωθούν αυτές οι συζητήσεις, αλλά μπορείς να νοιώσεις πολύ ευάλωτος όταν συναισθάνεσαι κάποιον με τον οποίο διαφωνείς βαθύτατα. Βρήκα λοιπόν ένα πολύ βοηθητικό μάντρα. Η συναίσθηση δεν είναι αποδοχή. Με το να συναισθάνεσαι κάποιον με τον οποίο διαφωνείς εις βάθος δεν συμβιβάζεσαι ξαφνικά για τις βαθιές σου πεποιθήσεις και αποδέχεσαι τις δικές τους. Με το να συναισθάνομαι κάποιον που θεωρεί ότι το να είσαι γκέι είναι αμαρτία δεν σημαίνει ότι ξαφνικά θα τα παρατήσω όλα, θα μαζέψω τα πράγματά μου και θα βγάλω εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την κόλαση. Απλά σημαίνει ότι αναγνωρίζω την ανθρωπιά κάποιου που έμαθε να σκέφτεται πολύ διαφορετικά από μένα. Θέλω επίσης να ξεκαθαρίσω κάτι. Αυτό δεν είναι μια συνταγή για ακτιβισμό. Κατανοώ ότι μερικοί δεν αισθάνονται ασφαλείς να μιλήσουν στους δυσφημιστές τους και άλλοι νοιώθουν τόσο περιθωριοποιημένοι που δικαιολογημένα νοιώθουν πως δεν έχουν να προσφέρουν συναίσθηση. Το καταλαβαίνω τελείως αυτό. Αυτό είναι τι ταίριαξε σε εμένα να κάνω.
Now in every one of my calls, I always ask my guests to tell me about themselves. And it's their answer to this question that allows me to empathize with them. And empathy, it turns out, is a key ingredient in getting these conversations off the ground, but it can feel very vulnerable to be empathizing with someone you profoundly disagree with. So I established a helpful mantra for myself. Empathy is not endorsement. Empathizing with someone you profoundly disagree with does not suddenly compromise your own deeply held beliefs and endorse theirs. Empathizing with someone who, for example, believes that being gay is a sin doesn't mean that I'm suddenly going to drop everything, pack my bags and grab my one-way ticket to hell, right? It just means that I'm acknowledging the humanity of someone who was raised to think very differently from me. I also want to be super clear about something. This is not a prescription for activism. I understand that some people don't feel safe talking to their detractors and others feel so marginalized that they justifiably don't feel that they have any empathy to give. I totally get that. This is just what I feel well-suited to do.
Έχω έρθει σε επαφή με πολλούς ανθρώπους για αυτό το podcast. Μερικοί αρνήθηκαν ευγενικά, άλλοι διάβασαν το μήνυμά μου και το αγνόησαν, μερικοί με απέκλεισαν αυτομάτως όταν τους έστειλα την πρόσκληση και ένας τύπος συμφώνησε να το κάνει και μετά, αφού μιλούσαμε για πέντε λεπτά, μου το έκλεισε.
You know, I've reached out to a lot of people for this podcast. And some have politely declined, others have read my message and ignored it, some have blocked me automatically when I sent the invitation and one guy actually agreed to do it and then, five minutes into the call, hung up on me.
Συνειδητοποιώ επίσης πως αυτή η ομιλία θα ανεβεί στο διαδίκτυο. Και με το διαδίκτυο έρχονται και τα σχόλια, και με τα σχόλια έρχεται αναπόφευκτα και το μίσος. Οπότε, όση ώρα παρακολουθείτε αυτή την ομιλία μπορείτε πολύ ευχαρίστως να με αποκαλέσετε ό,τι θέλετε. Μπορείτε να με αποκαλέσετε «πουστράκι», «χιονονιφάδα», «κερατά», «βήτα» ή «όλα όσα πάνε λάθος με τον φιλελευθερισμό». Αλλά να ξέρετε πως αν το κάνετε, μπορεί να σας ζητήσω να μιλήσετε. Και αν αρνηθείτε ή με αποκλείσετε αυτομάτως ή συμφωνήσετε και έπειτα μου το κλείσετε, τότε μάλλον, αγάπη μου, εσύ θα είσαι η χιονονιφάδα.
I'm also aware that this talk will appear on the internet. And with the internet comes comment sections, and with comment sections inevitably comes hate. So as you are watching this talk, you can feel free to call me whatever you'd like. You can call me a "gaywad," a "snowflake," a "cuck," a "beta," or "everything wrong with liberalism." But just know that if you do, I may ask you to talk. And if you refuse or block me automatically or agree and hang up on me, then maybe, babe, the snowflake is you.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you so much.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)
(Φωνές)
(Cheering)
(Χειροκροτήματα)
(Applause)