Μπορείτε να ρωτήσετε όποιον θέλετε και θα σας πουν ότι έχουν βαρεθεί να μάχονται για τη δικαιοσύνη. Οι έγχρωμοι και τα μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ έχουν κουραστεί να κουβαλούν το φορτίο να υψώνουν τη φωνή τους και να παρεμβαίνουν, ακόμα κι όταν φιμώνονται και παραγκωνίζονται. Οι λευκοί σύμμαχοι και οι φυλοαμετάβατοι κουράστηκαν κι αυτοί. Κουράστηκαν να τους λένε ότι δεν το κάνουν σωστά ή ότι δεν είναι καν η θέση τους να εμφανίζονται. Αυτή η κόπωση μας επηρεάζει όλους. Και στην πραγματικότητα, πιστεύω ότι δεν θα τα καταφέρουμε έως ότου προσεγγίσουμε τη δικαιοσύνη με έναν νέο τρόπο. Μεγάλωσα την περίοδο του κινήματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον διαχωρισμένο Νότο. Ως ένα πεντάχρονο κορίτσι, με ενδιέφερε πολύ το μπαλέτο. Έμοιαζε κάτι που θα έκανε κάθε πεντάχρονο κορίτσι τη δεκαετία του '60. Η μητέρα μου με πήγε σε μια σχολή μπαλέτου. Το είδος της σχολής η οποία είχε δασκάλες που μιλούσαν για τα ταλέντα σου γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν θα γίνεις μπαλαρίνα.
You can ask anyone you want, and they will tell you that they are sick and tired of fighting for justice. People of color and members of the LGBT community are tired of carrying the burden of speaking up and stepping up even when they're being silenced and pushed back down. And white allies and cis allies are tired, too. Tired of being told they're doing it wrong or that it isn't even their place to show up at all. This fatigue is impacting all of us. And in fact, I believe we won't succeed until we approach justice in a new way. I grew up in the middle of the civil rights movement in the segregated South. As a five-year-old girl, I was very interested in ballet. It seemed to be the five-year-old-girl thing to do in the 1960s. My mother took me to a ballet school. You know, the kind of school that had teachers that talked about your gifts and talents knowing that you'd never be a ballerina.
(Γέλια)
(Laughter)
Όταν φτάσαμε, μας είπαν ευγενικά ότι δεν δέχονταν νέγρους. Γυρίσαμε στο αμάξι σαν να φεύγαμε από ένα παντοπωλείο που ξέμεινε από χυμό. Δεν είπαμε τίποτα. Απλά οδηγήσαμε στην επόμενη σχολή μπαλέτου. Μας είπαν, «Δεν δεχόμαστε νέγρους». Ήμουν μπερδεμένη και ρώτησα τη μητέρα μου γιατί δεν με ήθελαν. Και μου απάντησε, «Δεν είναι αρκετά έξυπνοι για να σε δεχτούν τώρα και δεν ξέρουν πόσο άριστη είσαι».
When we arrived, they said nicely that they "did not accept Negroes." We got back in the car as if we were just leaving a grocery store that was out of orange juice. We said nothing ... just drove to the next ballet school. They said, "We don't accept Negroes." Well, I was confused. And I asked my mother why they didn't want me. And she said, "Well, they're just not smart enough to accept you right now, and they don't know how excellent you are."
(Χειροκρότημα και επευφημίες)
(Cheers)
(Applause and cheers)
Δεν ήξερα τι σήμαινε αυτό.
Well, I didn't know what that meant.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν ήταν καλό, γιατί το έβλεπα στα μάτια της μητέρας μου. Ήταν οργισμένη, και έμοιαζε σαν να ήταν έτοιμη να κλάψει. Αποφάσισα εκείνη τη στιγμή ότι το μπαλέτο ήταν χαζό.
But I was sure it wasn't good, because I could see it in my mother's eyes. She was angry, and it looked like she was on the verge of tears. Well, I decided right then and right there that ballet was dumb.
(Γέλια)
(Laughter)
Είχα κάμποσες εμπειρίες σαν αυτή στην πορεία, αλλά καθώς μεγάλωνα, άρχισα να θυμώνω. Και όχι μόνο να θυμώνω με τον απόλυτο ρατσισμό και την αδικία. Ήμουν θυμωμένη με τους ανθρώπους που έμεναν απαθείς χωρίς να πουν τίποτα. Όπως, γιατί οι λευκοί γονείς σ' αυτήν τη σχολή μπαλέτου δεν είπαν, «Αυτό είναι λάθος. Αφήστε το κοριτσάκι να χορέψει». Ή γιατί...
You know, I had lots of experiences like that along the way, but as I got older, I started to get angry. And not just angry at the outright racism and injustice. I was angry at people that stood by and didn't say anything. Like, why didn't the white parents in that ballet school say "Uh, that's wrong. Let that little girl dance." Or why --
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ή γιατί οι λευκοί θαμώνες στα διαχωρισμένα εστιατόρια δεν είπαν, «Αυτό δεν είναι σωστό. Αφήστε την οικογένεια να φάει». Δεν μου πήρε πολύ για να συνειδητοποιήσω ότι η φυλετική αδικία δεν ήταν το μόνο σημείο όπου σιωπούσε η πλειοψηφία των ανθρώπων. Όταν καθόμουν στην εκκλησία και άκουγα κάποιο ομοφοβικό σχόλιο που τάχα ανάφεραν οι Γραφές, θα έλεγα, «Με συγχωρείτε, γιατί οι ετεροφυλόφιλοι εκκλησιαζόμενοι δεν διακόπτουν αυτήν την ανοησία;»
Why didn't the white patrons in the segregated restaurants say "Hey, that's not right. Let that family eat." Well, it didn't take me long to realize that racial injustice wasn't the only place that people in the majority were staying quiet. When I'd sit in church and hear some homophobic comment being disguised as something scriptural, I'd say, "I'm sorry, why aren't the heterosexual churchgoers disrupting this nonsense?"
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ή... σε ένα δωμάτιο γεμάτο με μεσήλικες και άτομα της Γενιάς Χ που άρχισαν να μειώνουν τους millennials συναδέλφους τους ως κακομαθημένους, τεμπέληδες και με υπερβολική αυτοπεποίθηση, τους έλεγα, «Με συγχωρείτε, γιατί κάποιος συνομήλικός μου δεν λέει, σταματήστε να βάζετε ταμπέλες;»
Or ... in a room filled with boomers and Gen-Xers who started degrading their millennial colleagues as being spoiled, lazy and overconfident, I'd say, "I'm sorry, why isn't someone my age saying 'stop stereotyping?'"
(Κοινό) Ναι!
(Audience) Yes!
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ήμουν συνηθισμένη ν' αντιστέκομαι σε τέτοια ζητήματα, αλλά γιατί δεν το έκανε κανείς άλλος; Η δασκάλα μου στην Πέμπτη Δημοτικού, η κυρία Μακ Φάρλαντ, μου έμαθε ότι η δικαιοσύνη χρειάζεται έναν συνεργό. Δεν κάνει ο οποιοσδήποτε. Είπε ότι χρειαζόμαστε παράδοξους συμμάχους αν θέλουμε να δούμε μια αληθινή αλλαγή. Και όσοι από εμάς βιώνουμε την αδικία από πρώτο χέρι, οφείλουμε να είμαστε πρόθυμοι να δεχτούμε τη βοήθεια, διότι όταν δεν τη δεχόμαστε, η αλλαγή αργεί πολύ.
I was used to standing up on issues like this, but why wasn't everyone else? My fifth grade teacher, Mrs. McFarland, taught me that justice requires an accomplice. Not just anyone will do. She said we need unlikely allies if we want to see real change happen. And for those of us experiencing injustice up front, we need to be willing to accept the help, because when we don't, change takes too long.
Φανταστείτε αν οι ετεροφυλόφιλοι κι οι ομοφυλόφιλοι δεν είχαν ενωθεί για το ζήτημα του δικαιώματος στο γάμο. Ή τι θα γινόταν αν ο πρόεδρος Κένεντι δεν ενδιαφερόταν για το κίνημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Τα περισσότερα μεγάλα κινήματα σ' αυτήν τη χώρα θα είχαν καθυστερήσει ή θα είχαν διαλυθεί αν δεν υπήρχε η παρουσία παράδοξων συμμάχων. Όταν μιλούν οι ίδιοι άνθρωποι, με τους ίδιους τρόπους που πάντοτε μιλούσαν, το καλύτερο που θα μας συμβεί είναι τα ίδια αποτελέσματα ξανά και ξανά.
I mean, imagine if heterosexual and gay people had not come together under the banner of marriage equality. Or what if President Kennedy just wasn't interested in the civil rights movement? Most of our major movements in this country might have been delayed or even dead if it weren't for the presence of unlikely allies. When the same people speak up in the same ways they've always spoken up, the most we'll ever get are the same results over and over again.
Ξέρετε, οι σύμμαχοι συχνά στέκονται στην άκρη και περιμένουν να τους φωνάξουν. Αλλά τι θα γινόταν αν οι παράδοξοι σύμμαχοι έμπαιναν μπροστά σε διάφορα θέματα; Όπως... αν οι μαύροι κι οι αυτόχθονες δήλωναν το παρών σε θέματα μετανάστευσης;
You know, allies often stand on the sidelines waiting to be called up. But what if unlikely allies led out in front of issues? Like ... what if Black and Native American people stood in front of immigration issues?
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ή... αν οι λευκοί ηγούνταν στην προσπάθεια για να λήξει ο ρατσισμός;
Or what if white people led the charge to end racism?
(Χειροκρότημα και επευφημίες)
(Applause and cheers)
Ή... αν οι άντρες άνοιγαν τον δρόμο στη μισθολογική ισότητα για τις γυναίκες;
Or ... what if men led the charge on pay equity for women?
(Χειροκρότημα και επευφημίες)
(Applause and cheers)
Ή... αν οι ετεροφυλόφιλοι έμπαιναν μπροστά για θέματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας; (Χειροκρότημα και επευφημίες) Κι αν οι αρτιμελείς άνθρωποι υπερασπίζονταν τους ανθρώπους με αναπηρία;
Or ... what if heterosexual people stood in front of LGBTQ issues? (Applause and cheers) And what if able-bodied people advocated for people living with disabilities?
(Χειροκρότημα και επευφημίες)
(Applause and cheers)
Ξέρετε, μπορούμε να πάρουμε θέση σε ζητήματα, να επέμβουμε και να υπερασπιστούμε, ακόμα κι αν το ζήτημα μοιάζει να μην μας αφορά. Και στην πραγματικότητα, αυτά είναι τα πιο δυνατά ζητήματα. Φυσικά, οι άνθρωποι δεν θα έχουν ιδέα γιατί είσαι εκεί, αλλά γι' αυτό, εμείς που αντιμετωπίζουμε αδικίες, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να αποδεχτούμε τη βοήθεια. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε την αδικία με συνειδητή αξιοπρέπεια. Όταν οι λευκοί παίρνουν θέση και μάχονται για την απελευθέρωση των μαύρων και άλλων εθνικών μειονοτήτων, εκείνοι πρέπει να αποδεχτούν τη βοήθειά τους πρόθυμα. Ξέρω ότι αυτό είναι πολύπλοκο, αλλά αυτό είναι η συλλογική εργασία και απαιτεί τη συμμετοχή όλων. Μια μέρα, όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο,
You know, we can stand up for issues, weigh in and advocate even when it seems like the issue has nothing to do with us. And actually, those are the issues that are most compelling. And sure, people will have no idea why you are there, but that's why those of us facing injustice must be willing to accept the help. You know, we have to fight injustice with a consciousness of grace. When white guys stand up to fight for the liberation of Black and Brown people, Black and Brown people will have to be willing to accept their help. And I know that's complicated, but this is collective work and it requires everyone to be all in. One day when I was at kindergarten,
η δασκάλα μας μάς σύστησε μια όμορφή, ψηλή, λευκή γυναίκα που ονομαζόταν δεσποινίς Αν. Σκέφτηκα πως ήταν η πιο όμορφη λευκή κυρία που είχα δει ποτέ. Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω πως ήταν η πρώτη φορά που βλέπαμε λευκή κυρία στο σχολείο μας.
our teacher introduced us to this beautiful, tall, white lady named Miss Ann. I thought she was the prettiest white lady I'd ever seen. Well, if I can be honest with you, I think it was the first time we'd ever seen a white lady in our school ever.
(Γέλια)
(Laughter)
Η δεσποινίς Αν στάθηκε μπροστά μας και μας είπε πως θα διδάξει μπαλέτο στο σχολείο μας κι ότι ήταν περήφανη που θα ήταν η δασκάλα μας του χορού. Ήταν εξωπραγματικό. Και ξαφνικά, (τραγουδιστά) δεν πίστευα πια ότι το μπαλέτο είναι χαζό.
Miss Ann stood in front of us, and she said she was going to start teaching ballet classes right there are our school and that she was proud to be our dance teacher. It was unreal. All of a sudden -- (sings) I didn't think ballet was dumb anymore.
(Γέλια)
(Laughter)
Βλέπετε, αυτό που ξέρω τώρα είναι ότι η δεσποινίς Αν είχε απόλυτη επίγνωση ότι οι σχολές χορού των λευκών δεν θα δέχονταν μαύρα κορίτσια. Αυτό την εξόργιζε. Γι' αυτό ήρθε στη γειτονιά των μαύρων, για να διδάξει η ίδια χορό. Ξέρετε, χρειάζεται αγάπη και θάρρος για να το κάνεις αυτό.
You see, what I know now is Miss Ann was fully aware that the white ballet schools would not accept Black girls. She was incensed by that. So she came to the Black neighborhood to start teaching the dance classes herself. And you know, it took love and courage for her to do that.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Κι εκεί που δεν υπήρχε δικαιοσύνη, τη δημιούργησε. Όλοι μας επιβιώσαμε επειδή στηρηχθήκαμε στις πλάτες των μαύρων προγόνων μας. Όλοι ακμάσαμε, επειδή η δεσποινίς Αν ήταν ένας παράδοξος σύμμαχος.
And where there was no justice, she just built it. We all survived, because we stood on the shoulders of our Black ancestors. We all thrived, because Miss Ann was an unlikely ally.
Όταν συμβάλλετε με τη φωνή σας και τις πράξεις σας σε καταστάσεις που νομίζετε ότι δεν σας αφορούν, στην πραγματικότητα εμπνέετε και άλλους να κάνουν το ίδιο. Η δεσποινίς Αν με ενέπνευσε να ψάχνω πάντα καταστάσεις που δεν με αφορούν άμεσα, αλλά στις οποίες έβλεπα αδικία και ανισότητα. Ελπίζω να εμπνεύσει κι εσάς, επειδή, για να κερδίσουμε τον αγώνα για την ισότητα, πρέπει όλοι να υψώσουμε τη φωνή μας και τ' ανάστημά μας. Πρέπει όλοι να το κάνουμε αυτό. Και πρέπει όλοι να το κάνουμε, ακόμα και όταν είναι δύσκολο, ακόμα κι όταν αισθανόμαστε ότι δεν είναι η θέση μας, επειδή αυτή είναι η θέση σας, και είναι η θέση μας. Η δικαιοσύνη βασίζεται σε όλους μας.
You know, when you add your voice and your actions to situations that you don't think involve you, you actually inspire others to do the same. Miss Ann inspired me to always be on the lookout for situations that weren't about me but where I saw injustice and inequality happening anyway. I hope she inspires you, too, because to win the fight for equity we will all need to speak up and stand up. We will all need to do that. And we will all need to do that even when it's hard and even when we feel out of place, because it is your place, and it is our place. Justice counts on all of us.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα και επευφημίες)
(Applause and cheers)