I wanted to just start by asking everyone a question: How many of you are completely comfortable with calling yourselves a leader? I've asked that question all across the country, and everywhere I ask it, no matter where, there's a huge portion of the audience that won't put up their hand. And I've come to realize that we have made leadership into something bigger than us; something beyond us. We've made it about changing the world. We've taken this title of "leader" and treat it as something that one day we're going to deserve. But to give it to ourselves right now means a level of arrogance or cockiness that we're not comfortable with. And I worry sometimes that we spend so much time celebrating amazing things that hardly anybody can do, that we've convinced ourselves those are the only things worth celebrating. We start to devalue the things we can do every day, We take moments where we truly are a leader and we don't let ourselves take credit for it, or feel good about it. I've been lucky enough over the last 10 years to work with amazing people who've helped me redefine leadership in a way that I think has made me happier. With my short time today, I want to share with you the one story that is probably most responsible for that redefinition.
Ik wil starten met iedereen een vraag te stellen: wie noemt zich met gemak een leider? Ik heb die vraag over het hele land gesteld. Overal waar ik ze stel, is er altijd een groot deel van het publiek dat zijn hand niet opsteekt. Dat zegt me dat we leiderschap tot iets gemaakt hebben dat groter is dan onszelf. Iets dat ons overstijgt. Iets over 'de wereld veranderen'. De titel 'leider' behandelen we als iets dat we op een dag zullen verdienen. Als we ons vandaag die titel geven, getuigt dat van arrogantie en haantjesgedrag wat ons ongemakkelijk maakt. Het baart me zorgen dat we zoveel tijd besteden aan het bejubelen van grootse dingen die bijna niemand kan, dat we onszelf hebben wijsgemaakt dat dat de enige dingen zijn die onze lof waard zijn, dat we dingen devalueren die we elke dag doen, dat er momenten zijn waarop we echt een leider zijn en waar we onszelf geen krediet voor gunnen, dat we onszelf de voldoening niet gunnen. Ik heb het geluk gehad om de laatste 10 jaar met fantastische mensen te werken waardoor ik leiderschap kon herdefiniëren op een manier waar ik gelukkiger van werd. In mijn korte tijd wil ik met jullie het ene verhaal delen dat daar het meest toe bijdroeg. Ik ging naar een kleine school,
I went to a little school called Mount Allison University in Sackville, New Brunswick. And on my last day there, a girl came up to me and said, "I remember the first time I met you." And she told me a story that had happened four years earlier. She said, "On the day before I started university, I was in the hotel room with my mom and dad, and I was so scared and so convinced that I couldn't do this, that I wasn't ready for university, that I just burst into tears. My mom and dad were amazing. They were like, "We know you're scared, but let's just go tomorrow, go to the first day, and if at any point you feel as if you can't do this, that's fine; tell us, and we'll take you home. We love you no matter what.'"
Mount Allison University in Sackville, New Brunswick. Op mijn laatste dag daar kwam een meisje op me af: "Ik herinner me onze eerste ontmoeting." Ze vertelde me iets dat vier jaar eerder was gebeurd. "Op de dag voor ik aan de universiteit begon, zat ik op hotel met mama en papa. Ik was doodsbang en zo overtuigd dat ik het niet kon, en niet klaar was voor de universiteit, dat ik in tranen uitbarstte. Mijn ouders waren geweldig. Ze zeiden: 'We weten dat je bang bent, maar laten we gewoon gaan, morgen. Laten we gaan op dag één, en als je het gevoel hebt dat je het niet kan, zeg het dan gewoon, dan gaan we naar huis. We houden in elk geval van je.'
She says, "So I went the next day. I was in line for registration, and I looked around and just knew I couldn't do it; I wasn't ready. I knew I had to quit. I made that decision and as soon as I made it, an incredible feeling of peace came over me. I turned to my mom and dad to tell them we needed to go home, and at that moment, you came out of the student union building wearing the stupidest hat I've ever seen in my life."
Dus de volgende dag stond ik in de rij voor de inschrijving. Ik keek rond en ik wist dat ik het niet kon. Ik was niet klaar. Ik moest stoppen. Ik nam die beslissing, en onmiddellijk kwam een ongelooflijk gevoel van rust over mij. Ik keerde me naar mama en papa om te zeggen dat we naar huis moesten gaan, en net toen kwam jij uit het Studentenverenigingslokaal, met de meest dwaze hoed op die ik ooit had gezien. (Gelach)
(Laughter)
Het was ongelooflijk.
"It was awesome. And you had a big sign promoting Shinerama," -- which is Students Fighting Cystic Fibrosis, a charity I've worked with for years -- "And you had a bucketful of lollipops. You were handing the lollipops out to people in line, and talking about Shinerama. All of the sudden, you got to me, and you just stopped. And you stared. It was creepy."
Je droeg een groot bord om Shinerama te promoten, 'Studenten tegen taaislijmziekte', -- een goed doel waar ik jarenlang voor werkte -- en je had een emmer vol lolly's. Je liep rond en deelde lolly's uit aan mensen in de rij, en je praatte over Shinerama. Toen je bij mij aankwam, stopte je en staarde. Het was eng. (Gelach)
(Laughter)
-- Dat meisje hier weet precies waar ik het over heb. (Gelach) --
This girl knows what I'm talking about.
(Laughter)
Toen keek je naar de jongen naast me,
"Then you looked at the guy next to me, smiled, reached into your bucket, pulled out a lollipop, held it out to him and said, 'You need to give a lollipop to the beautiful woman next to you.'" She said, "I've never seen anyone get more embarrassed faster in my life. He turned beet red, he wouldn't even look at me. He just kind of held the lollipop out like this."
je lachte, greep in je emmer en haalde een lolly boven. Je gaf die aan hem en zei: 'Jij moet een lolly geven aan de mooie vrouw naast jou.' Ik heb nooit iemand sneller in verlegenheid zien raken. Hij werd knalrood en durfde me niet eens aankijken. Hij reikte me de lolly ongeveer zo aan. (Gelach)
(Laughter)
Ik voelde me zo slecht voor die jongen dat ik de lolly aannam.
"I felt so bad for this dude that I took the lollipop. As soon as I did, you got this incredibly severe look on your face, looked at my mom and dad and said, 'Look at that! Look at that! First day away from home, and already she's taking candy from a stranger?'"
Zodra ik dat deed, trok jij een ongelooflijk ernstig gezicht, je keek naar mijn ouders en zei: 'Kijk eens aan. Pas een dag weg van huis, en ze neemt al snoep aan van een vreemdeling ?!' (Gelach)
(Laughter)
Iedereen lag dubbel. Tien meter in de omtrek
She said, "Everybody lost it. Twenty feet in every direction, everyone started to howl. I know this is cheesy, and I don't know why I'm telling you this, but in that moment when everyone was laughing, I knew I shouldn't quit. I knew I was where I was supposed to be; I knew I was home. And I haven't spoken to you once in the four years since that day. But I heard that you were leaving, and I had to come and tell you you've been an incredibly important person in my life. I'm going to miss you. Good luck."
begon iedereen te brullen. Ik weet dat dit klef is, en ik weet niet waarom ik het je vertel, maar op dat moment, toen iedereen lachte, wist ik dat ik niet mocht opgeven. Ik wist dat ik mijn plek gevonden had, dat ik thuis was. Ik heb je de afgelopen 4 jaar niet gesproken, maar ik hoorde dat je wegging, en ik moest je komen zeggen dat je een heel belangrijke persoon bent in mijn leven. Ik zal je missen. Het beste." Ze loopt weg. Ik ben verbijsterd.
And she walks away, and I'm flattened. She gets six feet away, turns around, smiles and goes, "You should probably know this, too: I'm still dating that guy, four years later."
Ze is ongeveer twee meter ver als ze zich omdraait, glimlacht en zegt: "Nog iets dat je moet weten. Die jongen is na vier jaar nog steeds mijn vriendje." (Gelach)
(Laughter)
Anderhalf jaar nadat ik naar Toronto was verhuisd,
A year and a half after I moved to Toronto, I got an invitation to their wedding.
werd ik uitgenodigd voor hun bruiloft.
(Laughter)
Here's the kicker: I don't remember that. I have no recollection of that moment. I've searched my memory banks, because that is funny and I should remember doing it and I don't. That was such an eye-opening, transformative moment for me, to think that maybe the biggest impact I'd ever had on anyone's life, a moment that had a woman walk up to a stranger four years later and say, "You've been an important person in my life," was a moment that I didn't even remember.
Maar nu komt het heikele punt. Ik herinner het me niet. Ik herinner mij dat moment niet. Ik heb mijn hele geheugen afgezocht, want het is grappig, en ik zou het me moeten herinneren, maar dat is niet zo. Dat moment opende me de ogen. De gedachte dat de grootste impact die ik ooit had gehad op iemands leven, en waardoor een vrouw vier jaar later op een onbekende afstapte en zei "Je bent een ongelooflijk belangrijke persoon in mijn leven," een moment was dat ik me zelfs niet herinnerde.
How many of you guys have a lollipop moment, a moment where someone said or did something that you feel fundamentally made your life better? All right. How many of you have told that person they did it? See, why not? We celebrate birthdays, where all you have to do is not die for 365 days --
Hoeveel van jullie hebben een lolly-moment gehad, waarbij iemand iets zei of deed dat je leven fundamenteel beter maakte? Hoeveel van jullie hebben die persoon gezegd dat dat zo was? Zie je wel? Waarom niet? We vieren verjaardagen, waarvoor je alleen maar 365 dagen niet hoeft te sterven, -- (Gelach) --
(Laughter)
Yet we let people who have made our lives better walk around without knowing it. Every single one of you has been the catalyst for a lollipop moment. You've made someone's life better by something you said or did. If you think you haven't, think of all the hands that didn't go up when I asked. You're just one of the people who hasn't been told.
en we laten mensen die ons leven beter hebben gemaakt, rondlopen zonder het te weten. Ieder van jullie is de katalysator van een lolly-moment geweest. Je hebt iemands leven beter gemaakt door iets wat je zei of deed, en als je denkt dat het niet zo is, denk dan aan de handen die niet de lucht ingingen toen ik die vraag stelde. Je bent gewoon één van de mensen aan wie het niet is gezegd.
It's scary to think of ourselves as that powerful, frightening to think we can matter that much to other people. As long as we make leadership something bigger than us, as long as we keep leadership beyond us and make it about changing the world, we give ourselves an excuse not to expect it every day, from ourselves and from each other.
Bangelijk idee, dat we zo machtig zijn. dat we zoveel uitmaken voor anderen. Zolang we van leiderschap iets 'groter dan onszelf' maken, iets dat ons overstijgt, iets dat de wereld verandert, geven we onszelf een excuus om het niet elke dag te verwachten, van onszelf en van anderen.
Marianne Williamson said, "Our greatest fear is not that we are inadequate. [It] is that we are powerful beyond measure. It is our light and not our darkness that frightens us." My call to action today is that we need to get over our fear of how extraordinarily powerful we can be in each other's lives. We need to get over it so we can move beyond it, and our little brothers and sisters and one day our kids -- or our kids right now -- can watch and start to value the impact we can have on each other's lives, more than money and power and titles and influence. We need to redefine leadership as being about lollipop moments -- how many of them we create, how many we acknowledge, how many of them we pay forward and how many we say thank you for. Because we've made leadership about changing the world, and there is no world. There's only six billion understandings of it.
Marianne Williamson zei: "Onze grootste angst is niet dat we ongeschikt zijn, maar dat we al te machtig zijn. Het is ons licht, niet onze duisternis, die ons beangstigt. Mijn oproep tot actie vandaag is dat we dat moeten overwinnen. We moeten onze vrees overwinnen voor de impact die we op elkaars leven kunnen hebben. We moeten hem overwinnen en overstijgen, en onze broertjes en zusjes, en later onze kinderen -- onze kinderen vandaag -- kunnen waardering krijgen voor de impact die we op elkaars leven hebben, meer dan voor geld, macht, titels en invloed. Onze nieuwe definitie voor leiderschap moet over lolly-momenten gaan, hoeveel we er hebben, hoeveel we er erkennen, hoeveel we er vooruit betalen, en voor hoeveel we dank zeggen. Want leiderschap gaat zogezegd over de wereld veranderen, maar er is geen wereld. Er zijn 6 miljard interpretaties van de wereld, en als je de interpretatie van één persoon verandert,
And if you change one person's understanding of it, understanding of what they're capable of, understanding of how much people care about them, understanding of how powerful an agent for change they can be in this world, you've changed the whole thing.
haar interpretatie van wat ze kan, van hoeveel mensen om haar geven, van hoe groot haar kracht tot verandering is, dan heb je het hele ding veranderd. Als we leiderschap zo kunnen begrijpen,
And if we can understand leadership like that, I think if we can redefine leadership like that, I think we can change everything. And it's a simple idea, but I don't think it's a small one. I want to thank you so much for letting me share it with you today.
het zo kunnen herdefiniëren, dan kunnen we alles veranderen. Het is een simpel idee, maar volgens mij geen kleintje, dank je wel dat ik het met jullie vandaag kon delen.