Θα ήθελα να ξεκινήσω κάνοντας σε όλους σας μια ερώτηση: Πόσοι από εσάς νοιώθετε άνετα με την προσφώνηση «ηγέτης» ; Λοιπόν, έχω απευθύνει αυτό το ερώτημα σε όλη τη χώρα, και όποιους και αν ρώτησα, όπου και αν βρισκόμασταν, πάντα υπήρχε ένα μεγάλο ποσοστό από το ακροατήριο που δεν σήκωνε το χέρι του. Κάπως έτσι λοιπόν συμπέρανα πώς ο όρος ηγεσία έχει «ξεφύγει» εντελώς. Είναι πέρα από τις ανθρώπινες διαστάσεις πλέον. Του έχουμε αποδώσει παγκόσμιες διαστάσεις. Και έχουμε πάρει αυτό τον τίτλο του ηγέτη, και τον έχουμε ανεβάσει σε ένα βάθρο στο οποίο πρέπει να μοχθήσουμε για να ανεβούμε, και σε περίπτωση που το οικειοποιηθούμε νωρίτερα κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε αλαζόνες ή υπερφίαλοι. Και πολλές φορές ανησυχώ πως με το να επαινούμε επιτεύγματα ιδιαίτερα και σπάνια, έχουμε λίγο-πολύ πείσει τους εαυτούς μας πως μόνο αυτά αξίζουν έπαινο και έτσι έμμεσα υποτιμάμε όλα τα μικρά κατορθώματα που φέρνουμε σε πέρας κάθε μέρα και παίρνουμε αυτές τις στιγμές που επίσης επιδεικνύουν τις ηγετικές μας ικανότητες και αποποιούμαστε τα εύσημα και στερούμαστε εαυτόν την ικανοποίηση. Τα τελευταία 10 χρόνια έχω σταθεί αρκετά τυχερός ώστε να δουλέψω με μερικούς καταπληκτικούς ανθρώπους που μου βοήθησαν να επαναπροσδιορίσω την ηγεσία με τρόπο που πιστεύω μ' έχει κάνει ευτυχέστερο. Και στον λίγο χρόνο που μου δίνεται εδώ σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια και μόνο ιστορία που βασικά ευθύνεται για αυτόν τον επαναπροσδιορισμό.
I wanted to just start by asking everyone a question: How many of you are completely comfortable with calling yourselves a leader? I've asked that question all across the country, and everywhere I ask it, no matter where, there's a huge portion of the audience that won't put up their hand. And I've come to realize that we have made leadership into something bigger than us; something beyond us. We've made it about changing the world. We've taken this title of "leader" and treat it as something that one day we're going to deserve. But to give it to ourselves right now means a level of arrogance or cockiness that we're not comfortable with. And I worry sometimes that we spend so much time celebrating amazing things that hardly anybody can do, that we've convinced ourselves those are the only things worth celebrating. We start to devalue the things we can do every day, We take moments where we truly are a leader and we don't let ourselves take credit for it, or feel good about it. I've been lucky enough over the last 10 years to work with amazing people who've helped me redefine leadership in a way that I think has made me happier. With my short time today, I want to share with you the one story that is probably most responsible
Σπούδασα σ' ένα μικρό σχολείο που λέγεται
for that redefinition.
Πανεπιστήμιο ΄Ορους Άλισον στο Σάκβιλ του Νιού Μπρούνσγουικ, και την τελευταία μου μέρα εκεί μια κοπέλα με πλησίασε και μου είπε: «Θυμάμαι τη μέρα που σε γνώρισα». Και μετά μου αφηγήθηκε τι ακριβώς συνέβη πρίν απο 4 χρόνια. Μου είπε: «Τη μέρα πριν ξεκινήσουν τα μαθήματα ήμουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου με τους γονείς μου και ήμουν τόσο τρομοκρατημένη που ήμουν σίγουρη πως δεν θα τα κατάφερνα, πως δεν ήμουν έτοιμη για το πανεπιστήμιο, και ξέσπασα σε κλάματα. Οι γονείς μου ήταν καταπληκτικοί. Μου είπαν, "Κοίτα, ξέρουμε ότι φοβάσαι αλλά ας πάμε αύριο. Ας πάμε και αν τυχόν νοιώσεις ότι αυτό ήταν, δεν μπορείς βρε παιδάκι μου ... όλα καλά. Πες το και φύγαμε. Εμείς σ' αγαπάμε όπως και να ΄χει"».
I went to a little school called Mount Allison University in Sackville, New Brunswick. And on my last day there, a girl came up to me and said, "I remember the first time I met you." And she told me a story that had happened four years earlier. She said, "On the day before I started university, I was in the hotel room with my mom and dad, and I was so scared and so convinced that I couldn't do this, that I wasn't ready for university, that I just burst into tears. My mom and dad were amazing. They were like, "We know you're scared, but let's just go tomorrow, go to the first day, and if at any point you feel as if you can't do this, that's fine; tell us, and we'll take you home. We love you no matter what.'"
«Έτσι λοιπόν» συνέχισε «πήγα την επόμενη μέρα και μπήκα στη ούρα της γραμματείας και κοιτούσα τριγύρω και πνιγόμουν. Ήξερα πως δεν ήμουν έτοιμη. Ήξερα πως έπρεπε να την κάνω». Και μου λέει, «Πήρα την απόφαση και με το που την πήρα την ίδια κιόλας στιγμή μου έφυγε ένα βάρος. Στράφηκα λοιπόν στην μάνα μου και τον πατέρα μου και τους είπα πως έπρεπε να φύγουμε, και εκείνη ακριβώς τη στιγμή βγήκες εσύ από το κτίριο του Σωματείου Φοιτητών φορώντας το πιο γελοίο καπέλο που είχα δει στη ζωή μου». (Γέλια) «Ήταν απίστευτο. Και κρατούσες μια μεγάλη πινακίδα που διαφήμιζε το Shinerama, την Φοιτητική Οργάνωση κατά της Ινοκυστικής Νόσου» -μια οργάνωση με την οποία εργάζομαι εδώ και χρόνια- «και κρατούσες ένα κουβαδάκι με γλειφιτζούρια. Περπατούσες ανέμελος και μοίραζες τα γλειφιτζούρια σου σ΄αυτούς που στέκονταν στην ουρά και προωθούσες το Shinerama. Και ξαφνικά, σταμάτησες δίπλα μου και το βλέμμα σου καρφώθηκε πάνω μου. Τρόμαξα». (Γέλια) Αυτή εδώ ξέρει ακριβώς για τι πράγμα μιλάω! (Γέλια)
She says, "So I went the next day. I was in line for registration, and I looked around and just knew I couldn't do it; I wasn't ready. I knew I had to quit. I made that decision and as soon as I made it, an incredible feeling of peace came over me. I turned to my mom and dad to tell them we needed to go home, and at that moment, you came out of the student union building wearing the stupidest hat I've ever seen in my life." (Laughter) "It was awesome. And you had a big sign promoting Shinerama," -- which is Students Fighting Cystic Fibrosis, a charity I've worked with for years -- "And you had a bucketful of lollipops. You were handing the lollipops out to people in line, and talking about Shinerama. All of the sudden, you got to me, and you just stopped. And you stared. It was creepy." (Laughter)
«Και μετά στράφηκες στον τύπο δίπλα μου, του χαμογέλασες, έχωσες το χέρι σου στο κουβαδάκι, τράβηξες ένα γλειφιτζούρι, το 'χωσες στην μούρη του και του είπες «Πρέπει να δώσεις ένα γλειφιτζούρι σ' αυτήν την πανέμορφη γυναίκα που στέκεται δίπλα σου». Και μου λέει «ποτέ άλλοτε δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να ντροπιάζεται έτσι. Κατακοκκίνισε, δεν μπορούσε να με κοιτάξει στα μάτια. Απλά στεκόταν αποσβολωμένος και κρατούσε το γλειφιτζούρι έτσι μπροστά του». (Γέλια) «Και τον καημένο τον λυπήθηκα τόσο που άπλωσα το χέρι και το πήρα και με το που πήρα, σοβάρεψες απότομα και γύρισες στην μάνα μου και τον πατέρα μου και τους είπες: «Κοίτα να δεις...Κοίτα να δεις... Ακόμα δεν έφυγε από το σπίτι και ήδη παίρνει γλυκά από ξένους!» (Γέλια) Και μου λέει: «Έγινε της μουρλής. Σε εμβέλεια 10 μέτρων,
This girl knows what I'm talking about. (Laughter) "Then you looked at the guy next to me, smiled, reached into your bucket, pulled out a lollipop, held it out to him and said, 'You need to give a lollipop to the beautiful woman next to you.'" She said, "I've never seen anyone get more embarrassed faster in my life. He turned beet red, he wouldn't even look at me. He just kind of held the lollipop out like this." (Laughter) "I felt so bad for this dude that I took the lollipop. As soon as I did, you got this incredibly severe look on your face, looked at my mom and dad and said, 'Look at that! Look at that! First day away from home, and already she's taking candy from a stranger?'" (Laughter)
όλοι χτυπιόντουσαν. Και ξέρω πως θα ακουστεί κάπως... δεν ξέρω καν γιατί σου το λέω τώρα, αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή που όλοι γελούσαν το ήξερα πώς δεν έπρεπε να τα παρατήσω. Ήξερα πώς εκεί ακριβώς ανήκα, ήμουν στο στοιχείο μου. Και ξέρω πώς δεν σου έχω μιλήσει ούτε μια φορά σ' αυτά τα 4 χρόνια από τότε αλλά με το που έμαθα ότι φεύγεις ήξερα πως έπρεπε να σε βρω και να σου πω πως υπήρξες ένας απίστευτα σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου και πως θα μου λείψεις. Σου εύχομαι τα καλύτερα».
She said, "Everybody lost it. Twenty feet in every direction, everyone started to howl. I know this is cheesy, and I don't know why I'm telling you this, but in that moment when everyone was laughing, I knew I shouldn't quit. I knew I was where I was supposed to be; I knew I was home. And I haven't spoken to you once in the four years since that day. But I heard that you were leaving, and I had to come and tell you you've been an incredibly important person in my life.
Και σηκώνεται και φεύγει...εγώ έχω μείνει άφωνος. Στα 3 μέτρα σταματά πάλι και γυρνά και μου λέει με χαμόγελο, «Επί τη ευκαιρία, ακόμη τα 'χω με εκείνο τον τύπο που με γνώρισες 4 χρόνια πριν!» (Γέλια)
I'm going to miss you. Good luck." And she walks away, and I'm flattened. She gets six feet away, turns around, smiles and goes, "You should probably know this, too: I'm still dating that guy, four years later."
Ενάμιση χρόνο περίπου αφού μετακόμισα στο Τορόντο,
(Laughter)
μου ΄ρθε το προσκλητήριο από το γάμο τους!
A year and a half after I moved to Toronto, I got an invitation to their wedding.
(Laughter)
Και ακούστε και το καλύτερο! Εγώ δεν θυμάμαι καν το όλο συμβάν! Μιλάμε για το απόλυτο κενό... και ας έχω στύψει μάταια το μυαλό μου... γιατί όπως και να 'χει ήταν αστείο... και κανονικά θα έπρεπε να θυμάμαι έστω κάτι...αλλά που! Εκείνη ακριβώς τη στιγμή έφαγα μια φλασιά. συνειδητοποίησα πως εκείνη τη στιγμή, που έστω άθελά μου «άγγιξα» τη ζωή κάποιου, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που έκανε μια γυναίκα να πλησιάσει ένα ξένο μετά από 4 χρόνια και να του πεί «Υπήρξες ένας σημαδιακός άνθρωπος στην ζωή μου» ήταν μια στιγμή που ούτε καν θυμόμουν.
Here's the kicker: I don't remember that. I have no recollection of that moment. I've searched my memory banks, because that is funny and I should remember doing it and I don't. That was such an eye-opening, transformative moment for me, to think that maybe the biggest impact I'd ever had on anyone's life, a moment that had a woman walk up to a stranger four years later and say, "You've been an important person in my life," was a moment that I didn't even remember.
Πόσοι από εσάς έχετε ζήσει τέτοιες στιγμές που κάποιος λέει κάτι ή κάνει κάτι και που ριζικά αλλάζει τη ζωή σας; Ωραία. Τώρα πόσοι από εσάς όμως έχουν πιάσει αυτό το άτομο και του το έχουν πει; Είδατε...και γιατί όχι παρακαλώ; Απ' τη μια γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας όπου και σιγά τι κάναμε, απλά μείναμε ζωντανοί άλλες 365 μέρες-- (Γέλια)
How many of you guys have a lollipop moment, a moment where someone said or did something that you feel fundamentally made your life better? All right. How many of you have told that person they did it? See, why not? We celebrate birthdays, where all you have to do is not die for 365 days --
και από την άλλη αφήνουμε ανθρώπους που μας έχουν σημαδέψει στη ζωή μας να περιφέρονται πέρα δώθε δίχως ένα ευχαριστώ. Σας το εγγυώμαι πώς όλοι σας είχατε μια τέτοια καταλυτική στιγμή. Έχετε επηρεάσει θετικά τη ζωή κάποιου με κάτι που είπατε ή κάνατε, και αν πιστεύετε το αντίθετο σκεφτείτε όλα τα χέρια που δεν σηκώθηκαν όταν σας ρώτησα νωρίτερα. Άπλα είστε ένας από εκείνους που δεν τους το έχουν πει.
(Laughter) Yet we let people who have made our lives better walk around without knowing it. Every single one of you has been the catalyst for a lollipop moment. You've made someone's life better by something you said or did. If you think you haven't, think of all the hands that didn't go up when I asked. You're just one of the people who hasn't been told.
Και ναι, είναι τρομακτικό αν αναλογιστούμε για τι δύναμη μιλάμε. Είναι τρομακτικό αν σκεφτούμε ότι έχουμε τόση αξία για κάποιους διότι όσο θεωρούμε τον εαυτό μας ανίκανο για ηγεσία, όσο τη θεωρούμε απρόσιτη, όσο της δίνουμε παγκόσμιες διαστάσεις, έχουμε δικαιολογία να μην την αναγνωρίζουμε σ' εμάς και στον περίγυρό μας.
It's scary to think of ourselves as that powerful, frightening to think we can matter that much to other people. As long as we make leadership something bigger than us, as long as we keep leadership beyond us and make it about changing the world, we give ourselves an excuse not to expect it every day, from ourselves and from each other.
Η Μαριάν Γουίλιαμσον είπε, «Ο μεγαλύτερος μας φόβος δεν είναι να φανούμε ανεπαρκείς. Ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι να αποδειχθούμε πανίσχυροι. Είναι το φως μας, και όχι το σκοτάδι που μας φοβίζει». Σας καλώ λοιπόν όλους σήμερα εδώ να το ξεπεράσουμε αυτό. Να ξεπεράσουμε αυτό τον φόβο του πόσο βαθιά μπορούμε να επηρεάσουμε ο ένας τη ζωή του άλλου. Μόνο έτσι θα αποκτήσουμε μακροπρόθεσμη προοπτική και τα αδέλφια μας, τα παιδιά μας τώρα και στο μέλλον να δουν και να καταλάβουν τον αληθινό αντίκτυπο που έχουμε ο ένας στη ζωή του άλλου πέρα από τα λεφτά, την ισχύ, τους τίτλους και την επιρροή. Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την ηγεσία βάσει αυτών των στιγμών με το γλειφιτζούρι, πόσες από αυτές δημιουργούμε, πόσες αναγνωρίζουμε, πόσες ξεπληρώνουμε και για πόσες εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας. Επειδή έχουμε δώσει παγκόσμιες διαστάσεις στην ηγεσία, ενώ δεν υπάρχει μία παγκόσμια ερμηνεία. Υπάρχουν μόλις 6 δις ερμηνείες και αν δείξουμε έστω σ' έναν τις αληθινές του δυνατότητες, τη σημασία που του δίνουν οι άλλοι, την ικανότητά του ν' αλλάξει τον κόσμο, τότε τα πάντα θα αλλάξουν. Και αν φτάσουμε σε σημείο να αντιλαμβανόμαστε έτσι την ηγεσία
Marianne Williamson said, "Our greatest fear is not that we are inadequate. [It] is that we are powerful beyond measure. It is our light and not our darkness that frightens us." My call to action today is that we need to get over our fear of how extraordinarily powerful we can be in each other's lives. We need to get over it so we can move beyond it, and our little brothers and sisters and one day our kids -- or our kids right now -- can watch and start to value the impact we can have on each other's lives, more than money and power and titles and influence. We need to redefine leadership as being about lollipop moments -- how many of them we create, how many we acknowledge, how many of them we pay forward and how many we say thank you for. Because we've made leadership about changing the world, and there is no world. There's only six billion understandings of it. And if you change one person's understanding of it, understanding of what they're capable of, understanding of how much people care about them, understanding of how powerful an agent for change they can be in this world, you've changed the whole thing.
και να την επαναπροσδιορίσουμε αντίστοιχα, τότε μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα. Είναι απλή σκέψη, αλλά κατ' εμέ όχι αμελητέα, και σας ευχαριστώ όλους εδώ που μου επιτρέψατε να τη μοιραστώ μαζί σας.
And if we can understand leadership like that, I think if we can redefine leadership like that, I think we can change everything. And it's a simple idea, but I don't think it's a small one. I want to thank you so much for letting me share it with you today.