I wanted to just start by asking everyone a question: Neçəniz özünüzü rahatlıqla lider adlandırırsınız? Bu sualı ölkənin hər tərəfində soruşmuşam, və harada soruşmağımdan asılı olmayaraq audutoriyada əksəriyyət əlini qaldırmır. Beləliklə, bu qənaətə gəldim ki, biz liderliyi bizdən böyük bir məfhuma çevirmişik. Özümüzdən üstün görürük. Bunu dünyanı dəyişmək kimi anlayırıq. Liderlik statusunu bir gün bizim də layiq olacağımız bir zirvə olaraq qəbul edir, özümüzü bu zirvəyə layiq görəndə isə, bir növ bizə uyğun olmayan lovğalıq və özündən razılıq hesab edirik. Bəzən narahat oluram ki, çox az adamın etdiyi işlərə heyran olmağa çox vaxt sərf edirik. Yalnız bu cür işlərin qeyd etməyə dəyər olduğuna özümüzü o qədər inandırırıq ki, gündəlik edə biləcəyimiz dəyişikliklərin dəyərini bilmir və həqiqi lider ola bildiyimiz bu anlara görə insanların bizi təqdir etməsinə izn vermir, bu anlara görə sevinmirik. Mən isə şanslıyam ki, son on ildə liderlik anlayışına məni daha xoşbəxt edən yeni bir tərif verməyimə kömək edən möntəşəm insanlarla işləmişəm. Bu qısa müddətdə isə bu anlayışımın yaranmasında ən böyük rol oynayan hekayəni sizinlə paylaşmaq istəyirəm.
I wanted to just start by asking everyone a question: How many of you are completely comfortable with calling yourselves a leader? I've asked that question all across the country, and everywhere I ask it, no matter where, there's a huge portion of the audience that won't put up their hand. And I've come to realize that we have made leadership into something bigger than us; something beyond us. We've made it about changing the world. We've taken this title of "leader" and treat it as something that one day we're going to deserve. But to give it to ourselves right now means a level of arrogance or cockiness that we're not comfortable with. And I worry sometimes that we spend so much time celebrating amazing things that hardly anybody can do, that we've convinced ourselves those are the only things worth celebrating. We start to devalue the things we can do every day, We take moments where we truly are a leader and we don't let ourselves take credit for it, or feel good about it. I've been lucky enough over the last 10 years to work with amazing people who've helped me redefine leadership in a way that I think has made me happier. With my short time today, I want to share with you the one story that is probably most responsible
Mən New Brunswick ştatı, Sackville-də
for that redefinition.
Mount Allison Universitetində oxumuşam. Orada son günümdə bir qız mənə yaxınlaşıb dedi:"Səni ilk gördüyüm anı xatırlayıram." Sonra 4 il əvvəl baş vermiş bir hekayəni danışdı. O deyirdi: "Universitetə başlamazdan bir gün əvvəl ana və atamla oteldə qalırdım. Çox qorxmuşdum, hazırlıqsız idim və oxuya bilməyəcəyimə inanmışdım ki, gözyaşlarına boğulmuşdum. Ana atam da qəribə olsa da, mənə dəstək idilər, "Bilirik ki, qorxursan, ancaq sabah gedək. Birinci gün gedək, əgər nə vaxtsa oxuya bilmədiyini görsən heç nə olmaz. Bizə de, qayıdaq evə. Nə olur olsun, səni sevirik." deyirdilər.
I went to a little school called Mount Allison University in Sackville, New Brunswick. And on my last day there, a girl came up to me and said, "I remember the first time I met you." And she told me a story that had happened four years earlier. She said, "On the day before I started university, I was in the hotel room with my mom and dad, and I was so scared and so convinced that I couldn't do this, that I wasn't ready for university, that I just burst into tears. My mom and dad were amazing. They were like, "We know you're scared, but let's just go tomorrow, go to the first day, and if at any point you feel as if you can't do this, that's fine; tell us, and we'll take you home. We love you no matter what.'"
O: "Beləcə növbəti gün, qeydiyyat üçün sırada gözləyirdim. Ətrafa baxdım, hiss edirdim ki, oxuya bilməyəcəm. Hazır deyildim, geri qayıtmalıydım." Və davam edir: "Bu qərara gəldiyim anda inanılmaz bir rahatlıq hissinə qapıldım. Valideynlərimə evə qayıtmalı olduğumuzu demək üçün çevrildiyim anda sən tələbə təşkilatı binasından çıxdın. O günədək gördüyüm ən axmaq şlyapa var idi başında."(Gülüş) "Amma gözəl təsadüf idi. Öd kisəsi fibrozu ilə mübarizə aparan tələbələr birliyi Shinerama-nı dəstəkləyirdin." -bu illərlə çalışdığım xeyriyyə işidir- "və əlində bir qabdolu nabat var idi. Sırada duranlara nabat paylayır və Shinerama haqda danışırdın. Birdən mənə çatanda dayandın, gözümün içinə baxdın. Bu xoşagəlməz idi."(Gülüş) Burdakı qız nə demək istədiyimi tam mənasıyla başa düşdü. (Gülüş)
She says, "So I went the next day. I was in line for registration, and I looked around and just knew I couldn't do it; I wasn't ready. I knew I had to quit. I made that decision and as soon as I made it, an incredible feeling of peace came over me. I turned to my mom and dad to tell them we needed to go home, and at that moment, you came out of the student union building wearing the stupidest hat I've ever seen in my life." (Laughter) "It was awesome. And you had a big sign promoting Shinerama," -- which is Students Fighting Cystic Fibrosis, a charity I've worked with for years -- "And you had a bucketful of lollipops. You were handing the lollipops out to people in line, and talking about Shinerama. All of the sudden, you got to me, and you just stopped. And you stared. It was creepy." (Laughter)
"Və məndən sonrakı oğlana baxıb, güldün, qabdan bir nabat çıxarıb oğlana verdin, və dedin, 'Yanındakı belə gözəl bir qıza mütləq bir nabat verməlisən.'" Qız davam edir: "Həyatda heç kəsin belə tez utandığını görməmişdim. O qıp-qırmızı oldu, hətta mənə baxmadı da. Beləcə başı-aşağı nabatı mənə uzatdı." (Gülüş) "Oğlan üçün elə pis oldum ki, nabatı götürdüm. Elə bu an sən üzündə ciddi ifadə ana və atama baxdın, və belə dedin, 'Görün də, görün. Evdən uzaqda ilk günüdür, və qızınız artıq tanımadığı adamlardan şirni alır?!"(Gülüş) O deyir: "Hamı gülürdü. Dörd tərəfdən
This girl knows what I'm talking about. (Laughter) "Then you looked at the guy next to me, smiled, reached into your bucket, pulled out a lollipop, held it out to him and said, 'You need to give a lollipop to the beautiful woman next to you.'" She said, "I've never seen anyone get more embarrassed faster in my life. He turned beet red, he wouldn't even look at me. He just kind of held the lollipop out like this." (Laughter) "I felt so bad for this dude that I took the lollipop. As soon as I did, you got this incredibly severe look on your face, looked at my mom and dad and said, 'Look at that! Look at that! First day away from home, and already she's taking candy from a stranger?'" (Laughter)
gülüş səsləri ətrafı bürümüşdü. Bir az ucuz səslənə bilər, bunu sənə niyə dediyimi də bilmirəm. Ancaq hamı gülərkən geri qayıtmamalı olduğumu hiss etdim. Burada olmalı olduğumu hiss etdim. Özümü evimdə hiss etdim. Ondan bəri 4 ildə səninlə danışmamışam da. Ancaq eşitdim ki, gedirsən. Gəldim sənə deyim ki, sən həyatımda çox mühüm bir insan olmusan. Sənin üçün darıxacam. Uğurlar.
She said, "Everybody lost it. Twenty feet in every direction, everyone started to howl. I know this is cheesy, and I don't know why I'm telling you this, but in that moment when everyone was laughing, I knew I shouldn't quit. I knew I was where I was supposed to be; I knew I was home. And I haven't spoken to you once in the four years since that day. But I heard that you were leaving, and I had to come and tell you you've been an incredibly important person in my life.
O çıxıb gedir, mən də qürurlanırdım. Bir neçə addım uzaqlaşdıqdan sonra o, geri çevrilib deyir, "Bunu da bilməlisən yəqin ki. Həmin oğlanla hələ də görüşürəm."(Gülüş)
I'm going to miss you. Good luck." And she walks away, and I'm flattened. She gets six feet away, turns around, smiles and goes, "You should probably know this, too: I'm still dating that guy, four years later."
Torontoya köçdükdən bir il yarım sonra
(Laughter)
onların toyuna dəvətnamə aldım.
A year and a half after I moved to Toronto, I got an invitation to their wedding.
(Laughter)
Əsas məsələ isə budur ki, mən bu hadisəni xatırlamıram. O an haqda heç bir xatirəm yoxdur. Bütün xatirələrimi geri qaytarmışam, gülməli bir hadisə olub, xatırlamalıyam, ancaq xatırlamıram. Bu, mənim üçün o qədər göz açıcı və transformativ bir an olub, kiminsə həyatında ən böyük təsirim hesab etdiyim an, 4 il sonra hansısa qadının tanımadığı birinə "Sən həyatımda çox mühüm bir insan olmusan," deməyinə səbəb olmuş o anı mən heç xatırlamıram.
Here's the kicker: I don't remember that. I have no recollection of that moment. I've searched my memory banks, because that is funny and I should remember doing it and I don't. That was such an eye-opening, transformative moment for me, to think that maybe the biggest impact I'd ever had on anyone's life, a moment that had a woman walk up to a stranger four years later and say, "You've been an important person in my life," was a moment that I didn't even remember.
Aranızda neçə insanın belə nabat anları olub? Elə an ki, kiminsə dediyi bir söz ya etdiyi bir şey həyatınızda təməl pozitiv dəyişiklik etsin? Bəs, neçəniz həmin insana bu haqda danışmısınız? Niyə də yox? Biz ad günlərini qeyd edirik. Bunun üçün sadəcə 365 gün ölmüyüb sağ qalmalıyıq. (Gülüş)
How many of you guys have a lollipop moment, a moment where someone said or did something that you feel fundamentally made your life better? All right. How many of you have told that person they did it? See, why not? We celebrate birthdays, where all you have to do is not die for 365 days --
Və həyatımızı yaxşıya doğru dəyişən insanlar bundan bixəbər yaşayırlar. İçinizdən hər biriniz belə bir "nabat anı"nın səbəbkarı olmusunuz. Kiminsə həyatını dəyişəcək bir söz və ya hərəkət etmədiyinizi fikirləşirsinizsə, ilk sualımı verəndə əlini qaldırmayan o insanları düşünün. Siz də yəqin ki, bunu etdiyinizdən bixəbərsiniz.
(Laughter) Yet we let people who have made our lives better walk around without knowing it. Every single one of you has been the catalyst for a lollipop moment. You've made someone's life better by something you said or did. If you think you haven't, think of all the hands that didn't go up when I asked. You're just one of the people who hasn't been told.
Ancaq özümüzü bu qədər güclü saymaq qorxuludur. Başqa insanlara belə böyük əhəmiyyət kəsb etdiyimizi düşünmək qorxuludur, çünki liderliyi özümüzdən böyük bir şey hesab etdiyimiz, onu dünyanı dəyişmək kimi qəbul etdiyimiz müddətcə, liderliyi özümüzdən və bir-birimizdən gözləməmək üçün bəhanəmiz olur.
It's scary to think of ourselves as that powerful, frightening to think we can matter that much to other people. As long as we make leadership something bigger than us, as long as we keep leadership beyond us and make it about changing the world, we give ourselves an excuse not to expect it every day, from ourselves and from each other.
Marianne Williamson deyirdi: "Bizim ən böyük qorxumuz özümüzü qeyri-qənaətbəxş saymağımız deyil, biz əslində hədsiz güclüyük. Qaranlıq tərəfimiz deyil, işıq tərəfimiz bizi qorxudur." Bu gün sizə çağırışım bu qorxunu məğlub etmək üçündür. Bir-birimizin həyatına necə böyük ölçüdə təsir edə biləcəyimiz qorxusunu yenməliyik. Bu qorxuya qalib gəlib, irəli getməliyik ki, balaca bacı-qardaşlarımız, gələcək və ya hazırkı uşaqlarımız bizə baxıb insanların bir-birinin həyatına təsirini pul, güc, titul və vəzifədən daha yüksək qiymətləndirsinlər. Liderlik anlayışını nabat anları ilə bağlamalı, neçəmizin belə anlara səbəb olduğumuzu, qeyd etdiyimizi, neçəsini başqasına ötürdüyümüzü, neçəsinə görə təşəkkür etdiyimizi düşünməliyik. Çünki liderliyi dünyanı dəyişməklə əlaqələndiririk, ancaq dünya dediyimiz şey 6 milyard insanın qavrayışının məhsuludur və bu insanlardan ancaq birinin anlayışını dəyişə bilsək, nəyə qadir olduqları fikrini dəyişə bilsək, bircə insana başqalarının onun üçün necə qayğı göstərdiyini aşılaya bilsək, bu dünyada dəyişiklik daşıyıcısı olma potensialını bircə adama çatdıra bilsək, bütün dünyanı dəyişmiş olarıq. Liderliyi də belə qəbul etsək,
Marianne Williamson said, "Our greatest fear is not that we are inadequate. [It] is that we are powerful beyond measure. It is our light and not our darkness that frightens us." My call to action today is that we need to get over our fear of how extraordinarily powerful we can be in each other's lives. We need to get over it so we can move beyond it, and our little brothers and sisters and one day our kids -- or our kids right now -- can watch and start to value the impact we can have on each other's lives, more than money and power and titles and influence. We need to redefine leadership as being about lollipop moments -- how many of them we create, how many we acknowledge, how many of them we pay forward and how many we say thank you for. Because we've made leadership about changing the world, and there is no world. There's only six billion understandings of it. And if you change one person's understanding of it, understanding of what they're capable of, understanding of how much people care about them, understanding of how powerful an agent for change they can be in this world, you've changed the whole thing.
liderlik anlayışını bu yöndə dəyişəcəyimizi fikirləşsək, məncə, hər şeyi dəyişə bilərik. Və məncə, bu, sadə ancaq kiçik olmayan bir ideyadır. Bu ideyanı paylaşmağıma icazə verdiyiniz üçün sizə də çox sağolun demək istəyirəm.
And if we can understand leadership like that, I think if we can redefine leadership like that, I think we can change everything. And it's a simple idea, but I don't think it's a small one. I want to thank you so much for letting me share it with you today.