Είσαι ο κυβερνήτης του Μάλορι 7, ενός διαστρικού μεταφορικού πλοίου. Καθ′ οδόν προς το διαστημικό λιμάνι Νιού Λίντνι, λαμβάνεις ένα σήμα κινδύνου. Έγινε μια έκρηξη στο Τέλικ 12 και οι επιβάτες του ξεμένουν από οξυγόνο. Καθώς πορεύεσαι για αναχαίτηση, και ελέγχεις το επιβατολόγιό του. Μεταφέρει 30 άτομα μέσης ηλικίας από τις πιο φτωχές περιοχές της Γης στο εργατικό κέντρο του Νιου Λίντλεϊ, όπου και θα τους ανατεθούν δουλειές.
You are the captain of the Mallory 7, an interstellar cargo transport. On your way to the New Lindley spaceport, you receive a distress call. There’s been an explosion on the Telic 12 and its passengers are running out of oxygen. As you set a course to intercept, you check the Telic 12′s manifest. It’s currently transporting 30 middle-aged individuals from some of Earth’s poorest districts to the labor center on New Lindley, where they'll be assigned jobs on the spaceport.
Αλλά καθώς πλησιάζεις το Τέλικ 12, λαμβάνεις ένα δεύτερο σήμα κινδύνου. Ένα πολυτελές διαστημόπλοιο, το Παρίτο, έχασε έναν προωθητή, παρεκκλίνοντας προς μια ζώνη αστεροειδών. Χωρίς τη βοήθειά σου, 20 φοιτητές που πάνε διακοπές με το Παρίτο είναι καταδικασμένοι.
But as you approach the Telic 12, you receive a second distress call. A luxury space cruiser called the Pareto has lost a thruster, sending them careening towards an asteroid belt. Without your help, the 20 college students headed for vacation aboard the Pareto are all doomed.
Έχοντας χρόνο για να σώσεις μόνο ένα, ποιο θα έπρεπε να διαλέξεις;
So with only enough time to save one ship, which one should you choose?
Το δίλημμα είναι ένα παράδειγμα μιας ευρείας σειράς προβλημάτων εκεί που ένα σωτήριο μέσο, όπως μία δωρεά οργάνου ή ένα εμβόλιο, σπανίζουν. Υπάρχουν πολλές σχολές σκέψης που προσεγγίζουν τέτοια προβλήματα, κι η πιο ισχυρή είναι ο ωφελιμισμός. Μία ηθική οπτική που πρωτοαναπτύχθηκε από τον Τζέρεμι Μπένθαμ και τον Τζον Στιούαρτ Μιλ. Εδώ πρέπει να διαλέξεις την ενέργεια που εξασφαλίζει την μεγαλύτερη ευτυχία. Ωστόσο, η καταμέτρηση της ευτυχίας είναι ένα δύσκολο ερώτημα. Για παράδειγμα, για έναν ηδονιστή μία χαρούμενη ζωή έχει την περισσότερη ευχαρίστηση και τον λιγότερο πόνο. Άλλοι ίσως ισχυριστούν πως είναι η ζωή όπου οι επιθυμίες σου είναι εκπληρωμένες. Όπως κι αν καθορίζεται η ευτυχία, οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν πως η διάσωση 30 ζωών δύναται να εξασφαλίσει περισσότερη ευτυχία από το να σωθούν 20.
This dilemma is an example of a broader class of problems where a life-saving resource— such as a donated organ or vaccine— is scarce. There are many schools of thought on how to approach these problems, and one of the most influential is utilitarianism, an ethical view first systematically developed by Jeremy Bentham and John Stuart Mill. In this view, you should choose the action which promises the greatest sum of happiness. Though, how to define and measure happiness is a difficult question. For example, hedonists would suggest a happy life contains the most pleasure and the least pain. Others might say it’s the life where your desires are most fulfilled. However happiness is defined, most would agree that saving 30 lives has the potential to generate more happiness than saving 20.
Αλλά είναι αρκετό αυτό για να σκεφτείς πόσες ζωές θα είχαν σωθεί; Ή πρέπει να σκεφτείς επίσης πόσα χρόνια ζωής θα ήταν; Θεωρώντας πως το προσδόκιμο ζωής είναι 80, η διάσωση των φοιτητών, με μέσο όρο ηλικίας τα 20, εξασφαλίζονται 1.200 χρόνια ζωής, ενώ η διάσωση των εργατών, με μέσο όρο τα 45, εξασφαλίζονται 1.050 χρόνια ζωής. Μ′ αυτά τα δεδομένα, μια μακρά ζωή θα έπρεπε να διασφαλίζει μεγαλύτερο άθροισμα ευτυχίας από μια πιο σύντομη ζωή. Οπότε, ίσως η διάσωση του μικρού πλοίου να έχει πράγματι την προοπτική να εξασφαλίσει την περισσότερη ευτυχία.
But is it enough to consider how many lives would be saved? Or should you also consider how many life years would be? Assuming a life expectancy of 80, saving the lives of the students, with an average age of 20, saves 1,200 life years, while saving the workers, with an average age of 45, saves 1,050. All things being equal, a longer life should promise a greater sum of happiness than a shorter one. So perhaps saving the smaller ship actually has the potential to generate the most happiness.
Εάν αυτοί οι υπολογισμοί φαίνονται ψυχροί, ίσως να θες να δοκιμάσεις μια άλλη προσέγγιση. Ο φιλόσοφος Ντέρεκ Πάρφιτ υποστηρίζει να δίνουμε προτεραιότητα στους ευάλωτους, εφόσον τα οφέλη σ′ αυτήν την ομάδα μετρούν πιο πολύ από τα ισοδύναμα οφέλη για τους ευκατάστατους. Έτσι, είναι αναγκαίο να βοηθηθούν τα άτομα στα οποία υπολείπονται οι βασικές ανάγκες ακόμα και εάν είναι πιο δύσκολο να βοηθηθούν από αυτούς που ακμάζουν. Αλλά συχνά, ο προσδιορισμός για την ομάδα που είναι ευάλωτη περιπλέκεται γρήγορα. Στην περίπωσή μας, η Γη συνεχίζει να πλήττεται από δραστικές ανισότητες στον πλούτο και στις ευκαιρίες. Κι αυτοί που μπορούν να ταξιδέψουν στο Νιου Λίντλεϊ, και να πάνε με ένα πολυτελές διαστημόπλοιο, είναι δίχως αμφιβολία οι πιο ευκατάστατοι άνθρωποι παγκοσμίως. Οι εργάτες, εν αντιθέσει, είναι μεταξύ των λιγότερο ευνοημένων, ταξιδεύοντας μακριά από το σπίτι τους για να εκτελέσουν εργασίες για μήνες. Με λιγότερους πόρους και ευκαιρίες μπορεί να έχουν αντιμετωπίσει περισσότερες δυσκολίες από τους ταξιδιώτες, άρα αξίζουν περισσότερο τη διάσωση; Από την άλλη, οι μαθητές έχουν ελάχιστες εμπειρίες από τη ζωή. Μήπως να είναι αυτοί ευάλωτοι;
If all these calculations feel a bit cold, you may want to consider a different approach. The philosopher Derek Parfit argues we should give priority to the worse off, since benefits to those groups matter more than equivalent benefits to the well-off. In this view, it’s more urgent to help those whose basic needs aren’t met even if they’re harder to help than those who are flourishing. But often, determining which group is truly worse off can get complicated fast. In our case, Earth is still beset by drastic inequalities in wealth and opportunity. And those able to afford a vacation on New Lindley and transport on a luxury cruiser are no doubt among the most well-off people on the planet. The workers, by contrast, are among the most disadvantaged, traveling away from home for months at a time to perform service work. With fewer resources and opportunities, it’s likely they’ve experienced more hardship in their lives than the vacationers, so maybe they’re more deserving of rescue? On the other hand, the students have experienced less life overall— so perhaps they’re worse off?
Ίσως καμία από τις μεταβλητές δεν πρέπει να επηρεάσει την απόφαση μας. Ο φιλόσοφος Τζον Τούρεκ υποστήριξε πως σ′ αυτές τις υποθέσεις, οι αριθμοί δεν μετράνε. Κάθε άνθρωπος αξίζει ισάξια φροντίδα και σεβασμό. Άρα, ο καλύτερος τρόπος να αποφασίσεις είναι να στρίψεις ένα νόμισμα. Αν και αυτό μοιάζει αυθαίρετο αρχικά, αυτή η προσέγγιση είναι ισάξια προς όλους, δίνοντας σε κάθε άτομο ισάξια ευκαιρία για να σωθεί. Θα μπορούσε ένας επιβάτης να ισχυριστεί πως ένα νόμισμα ήταν άδικο; Δεν το ξέρουμε. Αλλά το πώς εκείνοι, και εσύ, νιώθετε για το αποτέλεσμα ίσως να είναι ένα διαφορετικό δίλημμα.
Or maybe none of these variables should influence our decision. The philosopher John Taurek famously argued that in these types of cases, the numbers don’t count. Each person is deserving of equal concern and respect, so the best way to decide which passengers to save is to flip a coin. While this might seem arbitrary at first, this approach treats all parties equally, giving each individual an equal chance of being rescued. Could any passenger argue that they're being treated unfairly by a coin flip? It’s tough to say. But how they— and you— feel about the result may be another dilemma altogether.