Well, indeed, I'm very, very lucky. My talk essentially got written by three historic events that happened within days of each other in the last two months -- seemingly unrelated, but as you will see, actually all having to do with the story I want to tell you today. The first one was actually a funeral -- to be more precise, a reburial. On May 22nd, there was a hero's reburial in Frombork, Poland of the 16th-century astronomer who actually changed the world. He did that, literally, by replacing the Earth with the Sun in the center of the Solar System, and then with this simple-looking act, he actually launched a scientific and technological revolution, which many call the Copernican Revolution. Now that was, ironically, and very befittingly, the way we found his grave. As it was the custom of the time, Copernicus was actually simply buried in an unmarked grave, together with 14 others in that cathedral. DNA analysis, one of the hallmarks of the scientific revolution of the last 400 years that he started, was the way we found which set of bones actually belonged to the person who read all those astronomical books which were filled with leftover hair that was Copernicus' hair -- obviously not many other people bothered to read these books later on. That match was unambiguous. The DNA matched, and we know that this was indeed Nicolaus Copernicus.
Nuž, skutočne som veľmi, veľmi šťastný. Moju prednášku napísali tri historické udalosti, ktoré sa udiali počas niekoľkých dní počas minulých dvoch mesiacov a ktoré spolu zdanlivo nesúvisia, ale uvidíte, že v skutočnosti sa všetky týkajú príbehu, ktorý vám chcem dnes povedať. Prvou udalosťou bol vlastne pohreb, aby som bol presný, opakovaný pohreb. 22. mája bol vo Fromborku v Poľsku opakovaný pohreb hrdinu, astronóma zo 16. storočia, ktorý naozaj zmenil svet. Spravil to doslova tak, že v strede slnečnej sústavy nahradil Zem Slnkom a potom týmto jednoducho vyzerajúcim činom vlastne odštartoval vedeckú a technologickú revolúciu, ktorú mnohí nazývajú kopernikovskou revolúciou. Takto sme, ironicky a veľmi náležite, našli jeho hrob. Kopernik, tak ako to bolo v tom čase zvykom, bol vlastne jednoducho pochovaný v neoznačenom hrobe spolu so 14 ďalšími ľuďmi v tejto katedrále. Analýza DNA jednej z charakteristických osobností vedeckej revolúcie posledných 400 rokov, ktorú sám spustil, bola tým spôsobom, pomocou ktorého sme zistili, ktorá skupina kostí naozaj patrila osobe, ktorá čítala všetky tie astronomické knihy, v ktorých boli zvyšky vlasov a ktoré boli Kopernikovými vlasmi. Očividne sa veľa ľudí neobťažovalo tieto knihy neskôr čítať. Táto zhoda bola jednoznačná. DNA sa zhodovala a vieme, že to bol určite Mikuláš Kopernik.
Now, the connection between biology and DNA and life is very tantalizing when you talk about Copernicus because, even back then, his followers very quickly made the logical step to ask: if the Earth is just a planet, then what about planets around other stars? What about the idea of the plurality of the worlds, about life on other planets? In fact, I'm borrowing here from one of those very popular books of the time. And at the time, people actually answered that question positively: "Yes." But there was no evidence. And here begins 400 years of frustration, of unfulfilled dreams -- the dreams of Galileo, Giordano Bruno, many others -- which never led to the answer of those very basic questions which humanity has asked all the time. "What is life? What is the origin of life? Are we alone?" And that especially happened in the last 10 years, at the end of the 20th century, when the beautiful developments due to molecular biology, understanding the code of life, DNA, all of that seemed to actually put us, not closer, but further apart from answering those basic questions.
Prepojenie medzi biológiou, DNA a životom je napínavé, keď hovoríte o Kopernikovi, pretože dokonca aj vtedy spravili jeho nasledovníci veľmi rýchlo logický krok k tomu, aby sa pýtali: „Ak je Zem len planéta, čo planéty okolo iných hviezd? Čo myšlienka plurality svetov a života na iných planétach?“ V skutočnosti si tu požičiavam myšlienky z jednej z veľmi populárnych kníh tých čias. V tom čase ľudia naozaj odpovedali na túto otázku pozitívne: „Áno.“ Neexistoval však nijaký dôkaz a tu začína 400 rokov frustrácie a nesplnených snov, snov Galilea, Giordana Bruna a mnohých ďalších, ktoré nikdy neviedli k odpovedi na tieto najzákladnejšie otázky, ktoré si ľudstvo celý čas kládlo: „Čo je to život?“ „Aký je pôvod života?“ „Sme sami?“ Stalo sa to najmä v posledných 10 rokoch, na konci 20 storočia, keď došlo k obdivuhodnému rozvoju následkom molekulárnej biológie, pochopenia kódu života, DNA a zdalo sa, že to všetko nás posúva nie bližšie, ale ďalej od zodpovedania týchto základných otázok.
Now, the good news. A lot has happened in the last few years, and let's start with the planets. Let's start with the old Copernican question: Are there earths around other stars? And as we already heard, there is a way in which we are trying, and now able, to answer that question. It's a new telescope. Our team, befittingly I think, named it after one of those dreamers of the Copernican time, Johannes Kepler, and that telescope's sole purpose is to go out, find the planets that orbit other stars in our galaxy, and tell us how often do planets like our own Earth happen to be out there. The telescope is actually built similarly to the, well-known to you, Hubble Space Telescope, except it does have an additional lens -- a wide-field lens, as you would call it as a photographer. And if, in the next couple of months, you walk out in the early evening and look straight up and place you palm like this, you will actually be looking at the field of the sky where this telescope is searching for planets day and night, without any interruption, for the next four years.
Teraz mám však dobré správy. V posledných rokoch sa toho udialo veľa. Začnime planétami. Začnime kopernikovskou otázkou: „Krúžia planéty ako Zem okolo iných hviezd?“ Ako sme už počuli, existuje spôsob, akým sa pokúšame a akým sme dnes schopní odpovedať na túto otázku. Je to nový teleskop. Náš tím ho podľa môjho názoru vhodne nazval po jednom z fantastov kopernikovskej doby, Johannesovi Keplerovi. Jediným cieľom tohto teleskopu je ísť von, nájsť planéty, ktoré obiehajú okolo ostatných hviezd v našej galaxii a povedať nám, ako často sa tam hore vyskytujú planéty podobné Zemi. Tento teleskop je skutočne postavený podobne ako vám známy Hubblov vesmírny teleskop, okrem toho, že má ďalšiu šošovku, širokouhlú šošovku, ako by ste ju nazvali ako fotografi. Ak v nasledujúcich pár mesiacoch vyjdete skoro ráno von a pozriete sa priamo hore a svoju dlaň vystriete nejako takto, budete sa vlastne pozerať na oblasť oblohy, kde tento teleskop hľadá planéty bez prerušenia dňom i nocou a nasledujúce štyri roky.
The way we do that, actually, is with a method, which we call the transit method. It's actually mini-eclipses that occur when a planet passes in front of its star. Not all of the planets will be fortuitously oriented for us to be able do that, but if you have a million stars, you'll find enough planets. And as you see on this animation, what Kepler is going to detect is just the dimming of the light from the star. We are not going to see the image of the star and the planet as this. All the stars for Kepler are just points of light. But we learn a lot from that: not only that there is a planet there, but we also learn its size. How much of the light is being dimmed depends on how big the planet is. We learn about its orbit, the period of its orbit and so on. So, what have we learned? Well, let me try to walk you through what we actually see and so you understand the news that I'm here to tell you today.
Spôsob, akým to vlastne robíme, je metódou, ktorú nazývame metóda prechodu. Sú to vlastne malé zatmenia, ku ktorým dochádza, keď planéta prechádza popred svoju hviezdu. Nanešťastie, nie všetky planéty budú v pozícií, v ktorej ich budeme môcť zachytiť, ale ak máte milión hviezd, tak dostatok planét nájdete. Ako vidíte v tejto animácii, to, čo sa Keplerov teleskop pokúša postrehnúť, je len stlmenie svetla hviezdy. Obrázok hviezdy a planéty, ako je tento, neuvidíme. Všetky hviezdy sú pre Keplerov teleskop len bodmi svetla. Z nich sa však dozvedáme veľa, nielen to, že tam je planéta, ale zistíme aj jej veľkosť. To, koľko svetla sa stlmí, závisí od toho, aká je tá planéta veľká. Zistíme jej obežnú dráhu, čas obehu okolo svojej hviezdy, a tak ďalej. Čo ďalšie sme sa dozvedeli? Dovoľte mi previesť vás tým, čo vlastne vidíte a tak pochopíte novinky, ktoré vám mám dnes povedať.
What Kepler does is discover a lot of candidates, which we then follow up and find as planets, confirm as planets. It basically tells us this is the distribution of planets in size. There are small planets, there are bigger planets, there are big planets, okay. So we count many, many such planets, and they have different sizes. We do that in our solar system. In fact, even back during the ancients, the Solar System in that sense would look on a diagram like this. There will be the smaller planets, and there will be the big planets, even back to the time of Epicurus and then of course Copernicus and his followers. Up until recently, that was the Solar System -- four Earth-like planets with small radius, smaller than about two times the size of the Earth -- and that was of course Mercury, Venus, Mars, and of course the Earth, and then the two big, giant planets. Then the Copernican Revolution brought in telescopes, and of course three more planets were discovered. Now the total planet number in our solar system was nine. The small planets dominated, and there was a certain harmony to that, which actually Copernicus was very happy to note, and Kepler was one of the big proponents of. So now we have Pluto to join the numbers of small planets. But up until, literally, 15 years ago, that was all we knew about planets. And that's what the frustration was. The Copernican dream was unfulfilled.
To, čo Keplerov teleskop robí, je objavovanie mnohých kandidátov, ktorých potom sledujeme, vyhlásime za planéty a ako také ich potvrdíme. V podstate nám to hovorí, aké je rozloženie rôzne veľkých planét. Existujú malé planéty, väčšie planéty a veľké planéty. Takto napočítame veľmi veľa podobných planét a tie majú rozdielnu veľkosť. Robíme to tak v našej slnečnej sústave. V skutočnosti by ešte aj v časoch našich predkov vyzerala slnečná sústava v tomto zmysle podobne ako na tomto grafe. Na ňom sa nachádzajú menšie aj väčšie planéty, a to dokonca aj dávno v časoch Epikura a potom samozrejme aj v časoch Kopernika a jeho nasledovníkov. Až donedávna vyzerala naša slnečná sústava takto, 4 planéty podobné Zemi s malým polomerom, menším ako je približne dvojnásobná veľkosť Zeme. Bol to samozrejme Merkúr, Venuša, Mars a pravdaže aj Zem. Ďalej to boli dve veľké, gigantické planéty. Kopernikovská revolúcia priniesla so sebou teleskopy. Samozrejme, potom boli objavené ďalšie tri planéty. Celkový počet planét v našej slnečnej sústave bol deväť. Prevládali malé planéty a existovala určitá harmónia, ktorú Kopernik s potešením poznamenal a ktorej bol Kepler jedným z veľkých zástancov. Pluto sa teraz pripojil k malým planétkam, ale pred 15 rokmi to bolo doslova všetko, čo sme o planétach vedeli. Presne to spôsobovalo našu frustráciu. Kopernikovský sen bol nesplnený.
Finally, 15 years ago, the technology came to the point where we could discover a planet around another star, and we actually did pretty well. In the next 15 years, almost 500 planets were discovered orbiting other stars, with different methods. Unfortunately, as you can see, there was a very different picture. There was of course an explanation for it: We only see the big planets, so that's why most of those planets are really in the category of "like Jupiter." But you see, we haven't gone very far. We were still back where Copernicus was. We didn't have any evidence whether planets like the Earth are out there. And we do care about planets like the Earth because by now we understood that life as a chemical system really needs a smaller planet with water and with rocks and with a lot of complex chemistry to originate, to emerge, to survive. And we didn't have the evidence for that.
Nakoniec pred 15 rokmi dospela technológia do bodu, keď sme mohli objaviť planétu okolo inej hviezdy a darilo sa nám to vlastne celkom dobre. Počas nasledujúcich 15 rokov sme rozličnými metódami objavili takmer 500 planét obiehajúcich okolo iných hviezd. Nanešťastie, ako vidíte, sa nám naskytol iný obrázok. Samozrejme, existovalo preň vysvetlenie. Vidíme len veľké planéty. Práve preto sa väčšina týchto planét zaraďuje do kategórie planét podobných Jupiteru. Vidíte však, že sme nezašli veľmi ďaleko. Stále sme boli tam, kde aj Kopernik. Nemali sme žiadne dôkazy, či tam niekde hore existujú planéty ako Zem. My sa však zaujímame o planéty podobné Zemi, pretože doteraz sme predpokladali, že život ako chemický systém naozaj potrebuje menšiu planétu s vodou, kameňmi a s množstvom komplexných chemických reakcií, aby mohol vzniknúť, vyvinúť sa a prežiť. Nemali sme na to dôkazy.
So today, I'm here to actually give you a first glimpse of what the new telescope, Kepler, has been able to tell us in the last few weeks, and, lo and behold, we are back to the harmony and to fulfilling the dreams of Copernicus. You can see here, the small planets dominate the picture. The planets which are marked "like Earth," [are] definitely more than any other planets that we see. And now for the first time, we can say that. There is a lot more work we need to do with this. Most of these are candidates. In the next few years we will confirm them. But the statistical result is loud and clear. And the statistical result is that planets like our own Earth are out there. Our own Milky Way Galaxy is rich in this kind of planets.
Dnes som tu vlastne preto, aby som vám poskytol prvé náznaky toho, čo nám nový Keplerov teleskop bol počas posledných pár týždňov schopný povedať. Hľa, pozrite, opäť sa nachádzame v harmónii a napĺňame sny Kopernika. Môžete tu vidieť, že celkovej situácii dominujú malé planéty. Sú to práve planéty označené ako podobné Zemi, ktorých je skutočne viac, ako ostatných planét, ktoré vidíme. Teraz to môžeme prvýkrát povedať. Potrebujeme tu spraviť ešte mnoho práce. Väčšina z nich sú kandidáti. V najbližších rokoch ich potvrdíme, ale štatistický výsledok je jasný a zreteľný. Znie tak, že tam hore existujú planéty ako naša Zem. Naša Galaxia Mliečna cesta je bohatá na tento typ planét.
So the question is: what do we do next? Well, first of all, we can study them now that we know where they are. And we can find those that we would call habitable, meaning that they have similar conditions to the conditions that we experience here on Earth and where a lot of complex chemistry can happen. So, we can even put a number to how many of those planets now do we expect our own Milky Way Galaxy harbors. And the number, as you might expect, is pretty staggering. It's about 100 million such planets. That's great news. Why? Because with our own little telescope, just in the next two years, we'll be able to identify at least 60 of them. So that's great because then we can go and study them -- remotely, of course -- with all the techniques that we already have tested in the past five years. We can find what they're made of, would their atmospheres have water, carbon dioxide, methane. We know and expect that we'll see that.
Otázka teda znie nasledovne: „Čo budeme robiť ďalej?“ Nuž, najprv ich budeme pozorovať, keď už teda vieme, kde sa nachádzajú a môžeme nájsť tie, ktoré by sme mohli nazvať obývateľnými vo význame, že majú podobné podmienky, ako sú tie, ktoré máme tu na Zemi a kde sa môže diať množstvo komplexných chemických reakcií. Teraz dokonca môžeme vyčísliť počet týchto planét, o ktorých predpokladáme, že ich ukrýva naša Galaxia Mliečna cesta. Toto číslo, ako by ste mohli predpokladať, je pomerne závratné. Je to približne 100 miliónov takých planét. Je to skvelá správa. Prečo? Pretože našim malým teleskopom budeme schopní počas nasledujúcich dvoch rokov identifikovať prinajmenšom 60 z nich. Je to skvelé, lebo potom ich budeme môcť skúmať, samozrejme, že len vzdialene, pomocou všetkých dostupných metód, ktoré sme testovali posledných päť rokov. Môžeme zistiť, z čoho pozostávajú, či ich atmosféra obsahuje vodu, oxid uhličitý a metán. Vieme a aj očakávame, že to zistíme.
That's great, but that is not the whole news. That's not why I'm here. Why I'm here is to tell you that the next step is really the exciting part. The one that this step is enabling us to do is coming next. And here comes biology -- biology, with its basic question, which still stands unanswered, which is essentially: "If there is life on other planets, do we expect it to be like life on Earth?" And let me immediately tell you here, when I say life, I don't mean "dolce vita," good life, human life. I really mean life on Earth, past and present, from microbes to us humans, in its rich molecular diversity, the way we now understand life on Earth as being a set of molecules and chemical reactions -- and we call that, collectively, biochemistry, life as a chemical process, as a chemical phenomenon.
Je to skvelé, ale nie sú to všetky správy. Nie som tu však len preto. Som tu preto, aby som vám povedal, že ďalší krok je naozaj vzrušujúcou časťou. Časť, ktorú nám tento krok umožňuje uskutočňovať, prichádza ako ďalšia. Tu prichádza biológia, biológia so svojou základnou otázkou, ktorá stále zostáva nezodpovedanou a ktorá v podstate znie: „Ak na iných planétach existuje život, očakávame, že bude ako život na Zemi?“ Hneď tu mi dovoľte povedať vám, že keď poviem slovo „život“, nemyslím tým „dolce vita“, sladký život, ľudský život. Naozaj tým myslím život na Zemi, dávny aj súčasný, od mikróbov až k nám, ľuďom v jeho bohatej molekulárnej rôznorodosti a tak, ako teraz chápeme život na Zemi, teda ako množinu molekúl a chemických reakcií, čo dohromady nazývame pojmom biochémia, život chemický proces, ako chemický fenomén.
So the question is: is that chemical phenomenon universal, or is it something which depends on the planet? Is it like gravity, which is the same everywhere in the universe, or there would be all kinds of different biochemistries wherever we find them? We need to know what we are looking for when we try to do that. And that's a very basic question, which we don't know the answer to, but which we can try -- and we are trying -- to answer in the lab. We don't need to go to space to answer that question. And so, that's what we are trying to do. And that's what many people now are trying to do. And a lot of the good news comes from that part of the bridge that we are trying to build as well.
Sú tu teda otázky: „Je tento chemický fenomén univerzálny alebo je to niečo, čo závisí od konkrétnych planét? Je to ako gravitácia, ktorá je všade vo vesmíre rovnaká alebo existujú všetky možné druhy rozličných biochémií, kdekoľvek ich nájdeme?“ Musíme vedieť, čo hľadáme, keď sa o to pokúšame. Je to najzákladnejšia otázka, na ktorú nepoznáme odpoveď, ale ktorú sa môžeme pokúsiť, a aj sa pokúšame, zodpovedať v laboratóriu. Nepotrebujeme ísť do vesmíru, aby sme na túto otázku dali odpoveď. Snažíme sa o to a teraz sa o to usiluje mnoho ľudí. Z druhej strany mosta, ktorý sa snažíme postaviť, prichádza tiež veľa dobrých správ.
So this is one example that I want to show you here. When we think of what is necessary for the phenomenon that we call life, we think of compartmentalization, keeping the molecules which are important for life in a membrane, isolated from the rest of the environment, but yet, in an environment in which they actually could originate together. And in one of our labs, Jack Szostak's labs, it was a series of experiments in the last four years that showed that the environments -- which are very common on planets, on certain types of planets like the Earth, where you have some liquid water and some clays -- you actually end up with naturally available molecules which spontaneously form bubbles. But those bubbles have membranes very similar to the membrane of every cell of every living thing on Earth looks like, like this. And they really help molecules, like nucleic acids, like RNA and DNA, stay inside, develop, change, divide and do some of the processes that we call life.
Toto je jeden z príkladov, ktoré vám tu chcem prezentovať. Keď myslíme na to, čo je nevyhnutné pre fenomén, ktorý voláme život, myslíme na rozdeľovanie na oddiely, pričom molekuly, ktoré sú dôležité pre život, ostávajú v membráne izolované od zvyšku vonkajšieho prostredia, a predsa v prostredí, v ktorom vlastne mohli vzniknúť. V jednom z našich laboratórií, v laboratóriách Jacka Szostaka, prebiehala počas posledných štyroch rokoch séria experimentov, kde sa ukázalo, že prostredia, ktoré sú veľmi bežné na planétach, na určitých typoch planét ako Zem, kde máte nejakú vodu v kvapalnom skupenstve a pôdu, skutočne skončíte s molekulami, ktoré sú prirodzene k dispozícii a ktoré spontánne vytvárajú bubliny. Tieto bubliny však majú membrány, ktoré sa veľmi podobajú na membránu každej bunky všetkého živého na Zemi, ako napríklad tu. Naozaj pomáhajú molekulám, ako sú nukleové kyseliny ako RNA a DNA, ostať vnútri, rozvíjať sa, meniť, deliť a vykonávať procesy, ktoré voláme život.
Now this is just an example to tell you the pathway in which we are trying to answer that bigger question about the universality of the phenomenon. And in a sense, you can think of that work that people are starting to do now around the world as building a bridge, building a bridge from two sides of the river. On one hand, on the left bank of the river, are the people like me who study those planets and try to define the environments. We don't want to go blind because there's too many possibilities, and there is not too much lab, and there is not enough human time to actually to do all the experiments. So that's what we are building from the left side of the river. From the right bank of the river are the experiments in the lab that I just showed you, where we actually tried that, and it feeds back and forth, and we hope to meet in the middle one day.
Je to len príklad, ako vám povedať o ceste, ktorou sa snažíme zodpovedať tú väčšiu otázku o univerzálnosti tohto fenoménu. V tomto zmysle môžete o tejto práci, ktorú teraz ľudia na celom svete začínajú robiť, uvažovať ako o budovaní mostu budovaní mostu z oboch strán rieky. Na jednej strane, na ľavom brehu rieky, sú ľudia ako ja, ktorí tieto planéty skúmajú a snažia sa určiť jednotlivé prostredia. Nechceme chodiť slepí, pretože existuje priveľa možností nie je dostatok laboratórií a nemáme dostatok ľudského času, aby sme naozaj spravili všetky experimenty. Toto teda budujeme na ľavej strane rieky. Na jej pravej strane sa nachádzajú experimenty v laboratóriách, ktoré som vám prezentoval, kde sme sa o to naozaj pokúsili. Celé sa to posúva dozadu a dopredu a dúfame, že jedného dňa dôjde v strede k stretnutiu.
So why should you care about that? Why am I trying to sell you a half-built bridge? Am I that charming? Well, there are many reasons, and you heard some of them in the short talk today. This understanding of chemistry actually can help us with our daily lives. But there is something more profound here, something deeper. And that deeper, underlying point is that science is in the process of redefining life as we know it. And that is going to change our worldview in a profound way -- not in a dissimilar way as 400 years ago, Copernicus' act did, by changing the way we view space and time. Now it's about something else, but it's equally profound. And half the time, what's happened is it's related this kind of sense of insignificance to humankind, to the Earth in a bigger space. And the more we learn, the more that was reinforced. You've all learned that in school -- how small the Earth is compared to the immense universe. And the bigger the telescope, the bigger that universe becomes. And look at this image of the tiny, blue dot. This pixel is the Earth. It is the Earth as we know it. It is seen from, in this case, from outside the orbit of Saturn. But it's really tiny. We know that. Let's think of life as that entire planet because, in a sense, it is. The biosphere is the size of the Earth. Life on Earth is the size of the Earth. And let's compare it to the rest of the world in spatial terms. What if that Copernican insignificance was actually all wrong? Would that make us more responsible for what is happening today? Let's actually try that.
Prečo by sme sa o to mali zaujímať? Prečo sa pokúšam predať vám spolovice postavený most? Som taký sympatický? Nuž, existuje mnoho dôvodov a niektoré z nich ste počuli v dnešnej krátkej prednáške. Pochopenie chémie nám naozaj môže pomôcť v našom každodennom živote, ale je tu aj niečo prenikavejšie, niečo hlbšie. Tento hlbší, fundamentálny bod je ten, že veda je v procese predefinovania života, ako ho poznáme. Nesmierne to zmení náš pohľad na svet, podobne, ako to spravil pred 400 rokmi Kopernikov čin tým, že zmenil spôsob, akým sa pozeráme na priestor a čas. Teraz je to o niečom inom, ale je to rovnako hlboké. To, čo sa medzitým stalo, prinieslo tento pocit bezvýznamnosti ľudstvu a Zemi vo väčšom vesmíre. Čím viac sa dozvedáme, tým viac sa posilnil. Všetci ste sa v škole učili, aká je Zem malá v porovnaní s obrovským vesmírom. Čím väčší je teleskop, tým väčší sa tento vesmír stáva. Pozrite sa na tento obrázok malej modrej bodky. Tento pixel je Zem. Je to Zem, ako ju poznáme. V tomto prípade sa na ňu pozeráme z obežnej dráhy Saturnu. Je však veľmi maličká. Vieme to. Uvažujme o živote ako o celej tejto planéte, pretože, v určitom zmysle to tak je. Biosféra má veľkosť Zeme. Život na Zemi je veľký ako Zem. Porovnajme to so zvyškom sveta v rámci priestoru. Čo ak vlastne bola Kopernikovská bezvýznamnosť úplne nesprávna? Boli sme preto zodpovednejší za to, čo sa dnes deje? Naozaj to skúsme.
So in space, the Earth is very small. Can you imagine how small it is? Let me try it. Okay, let's say this is the size of the observable universe, with all the galaxies, with all the stars, okay, from here to here. Do you know what the size of life in this necktie will be? It will be the size of a single, small atom. It is unimaginably small. We can't imagine it. I mean look, you can see the necktie, but you can't even imagine seeing the size of a little, small atom. But that's not the whole story, you see. The universe and life are both in space and time. If that was the age of the universe, then this is the age of life on Earth. Think about those oldest living things on Earth, but in a cosmic proportion. This is not insignificant. This is very significant. So life might be insignificant in size, but it is not insignificant in time. Life and the universe compare to each other like a child and a parent, parent and offspring.
Vo vesmíre je Zem veľmi malá. Viete si predstaviť aká je malá? Dovoľte mi vyskúšať to. Dobre, povedzme, že toto je veľkosť pozorovateľného vesmíru so všetkými galaxiami a všetkými hviezdami, odtiaľto sem. Viete, aká bude veľkosť života na tejto kravate? Bude mať veľkosť jediného malého atómu. Je nepredstaviteľné malý. Nedokážeme si to predstaviť. Mám na mysli toto, pozrite, vidíte kravatu, ale neviete si ani predstaviť ako vidíte niečo s veľkosťou malého drobného atómu. Viete, nie je to však celý príbeh. Vesmír a život sa nachádzajú aj v priestore, aj v čase. ak by to bol vek vesmíru, toto je potom trvanie života na Zemi. Pomyslite si na všetky tie najstaršie živé bytosti na Zemi, ale v kozmických proporciách. Nie je to bezvýznamné. Je veľmi dôležité. Život môže byť síce svojou veľkosťou nepodstatný, ale nie je taký bezvýznamný z časového hľadiska. Život a vesmír sú medzi sebou ako dieťa a rodič, rodič a potomok.
So what does this tell us? This tells us that that insignificance paradigm that we somehow got to learn from the Copernican principle, it's all wrong. There is immense, powerful potential in life in this universe -- especially now that we know that places like the Earth are common. And that potential, that powerful potential, is also our potential, of you and me. And if we are to be stewards of our planet Earth and its biosphere, we'd better understand the cosmic significance and do something about it. And the good news is we can actually, indeed do it. And let's do it. Let's start this new revolution at the tail end of the old one, with synthetic biology being the way to transform both our environment and our future. And let's hope that we can build this bridge together and meet in the middle.
Čo nám to hovorí? Hovorí nám to o tom, že vzor bezvýznamnosti, že sa nejako musíme učiť z kopernikovského princípu, je úplne nesprávny. V živote v tomto vesmíre je obrovský významný potenciál, najmä teraz, keď vieme, že miesta, ako je Zem, sa bežne vyskytujú. Tento potenciál, tento významný potenciál, je tiež našim potenciálom, vašim a mojim. Ak by sme mali byť správcami našej planéty Zem a jej biosféry, lepšie by sme pochopili kozmický význam a niečo s ním robili. Dobrá správa je, že to vlastne skutočne môžeme robiť. Spravme to. Začnime túto novú revolúciu na konci tej starej, kde syntetická biológia bude spôsobom na premenu nášho prostredia a našej budúcnosti. Dúfajme, že tento most dokážeme budovať spolu a že sa uprostred stretneme.
Thank you very much.
Ďakujem vám veľmi pekne.
(Applause)
(Potlesk)