Λοιπόν, όντως, είμαι πάρα πολύ τυχερός. Η ομιλία μου ουσιαστικά γράφτηκε από τρία ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν με διαφορά ημερών τους τελευταίους δυο μήνες - μοιάζουν άσχετα, αλλά όπως θα δείτε, όλα έχουν να κάνουν με την ιστορία που θέλω να σας πω σήμερα. Το πρώτο ήταν στην πραγματικότητα μια κηδεία - για την ακρίβεια, μια επαναταφή. Στις 22 Μαίου, έγινε μια επαναταφή ενός ήρωα, στο Φρόμπορκ της Πολωνίας, του αστρονόμου του 16ου αιώνα που πραγματικά άλλαξε τον κόσμο. Το έκανε, κυριολεκτικά, με την αντικατάσταση της Γης από τον Ήλιο στο κέντρο του ηλιακού μας συστήματος. Και μετά, με αυτή την απλή κίνηση, κυριολεκτικά εκτόξευσε μια επιστημονική και τεχνολογική επανάσταση, που πολλοί αποκαλούν Κοπερνίκεια Επανάσταση. Αυτός ήταν, ειρωνικά και πολύ αρμοδίως, ο τρόπος που βρήκαμε τον τάφο του. Όπως ήταν τα έθιμα της εποχής, ο Κοπέρνικος θάφθηκε απλά σε έναν ανώνυμο τάφο μαζί με δεκατέσσερις άλλους σε εκείνο τον καθεδρικό ναό. Η ανάλυση DNA, ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της επιστημονικής επανάστασης των τελευταίων τετρακοσίων χρόνων που αυτός ξεκίνησε, ήταν ο τρόπος που βρήκαμε ποια ομάδα οστών πραγματικά ανήκε στο πρόσωπο που διάβαζε εκείνα τα αστρονομικά βιβλία τα οποία ήταν γεμάτα με υπολείμματα τριχών - που ήταν τρίχες του Κοπέρνικου - προφανώς όχι και πολλοί άλλοι άνθρωποι μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν αυτά τα βιβλία από τότε. Η ταύτιση ήταν ξεκάθαρη. Το DNA ταυτοποιήθηκε. Και γνωρίζουμε ότι αυτός ήταν όντως ο Νικόλαος Κοπέρνικος.
Well, indeed, I'm very, very lucky. My talk essentially got written by three historic events that happened within days of each other in the last two months -- seemingly unrelated, but as you will see, actually all having to do with the story I want to tell you today. The first one was actually a funeral -- to be more precise, a reburial. On May 22nd, there was a hero's reburial in Frombork, Poland of the 16th-century astronomer who actually changed the world. He did that, literally, by replacing the Earth with the Sun in the center of the Solar System, and then with this simple-looking act, he actually launched a scientific and technological revolution, which many call the Copernican Revolution. Now that was, ironically, and very befittingly, the way we found his grave. As it was the custom of the time, Copernicus was actually simply buried in an unmarked grave, together with 14 others in that cathedral. DNA analysis, one of the hallmarks of the scientific revolution of the last 400 years that he started, was the way we found which set of bones actually belonged to the person who read all those astronomical books which were filled with leftover hair that was Copernicus' hair -- obviously not many other people bothered to read these books later on. That match was unambiguous. The DNA matched, and we know that this was indeed Nicolaus Copernicus.
Τώρα, η σύνδεση μεταξύ βιολογίας και DNA και ζωής είναι πολύ ενδιαφέρον όταν μιλάμε για τον Κοπέρνικο, επειδή, ακόμα και τότε, οι οπαδοί του πολύ γρήγορα έκαναν το λογικό βήμα να ρωτήσουν: Εάν η Γη είναι ένας απλός πλανήτης, τότε τι γίνεται με τους άλλους πλανήτες γύρω από άλλα άστρα; Τι γίνεται με την ιδέα της πληθώρας των κόσμων, για τη ζωή σε άλλους πλανήτες; Στην πραγματικότητα, δανείζομαι από ένα από αυτά τα πολύ δημοφιλή βιβλία της εποχής. Και εκείνη την περίοδο, οι άνθρωποι απαντούσαν ουσιαστικά στο ερώτημα θετικά, "ναι". Αλλά δεν υπήρχαν αποδείξεις. Και εδώ ξεκινούν 400 χρόνια απογοήτευσης, ανεκπλήρωτων ονείρων - τα όνειρα του Γαλιλέου, του Τζορντάνο Μπρούνο και πολλών άλλων, που ποτέ δεν οδήγησαν στην απάντηση αυτών των πολύ βασικών ερωτημάτων που η ανθρωπότητα αναρωτιέται συνεχώς. "Τι είναι η ζωή;" "Ποια είναι η καταγωγή της ζωής;" "Είμαστε μόνοι;" Και αυτό συνέβη τα τελευταία δέκα χρόνια, στο τέλος του 20ου αιώνα, όταν οι όμορφες εξελίξεις λόγω της μοριακής βιολογίας, της κατανόησης του κώδικα της ζωής, το DNA, όλα αυτά έμοιαζαν να μας τοποθετούν στην πραγματικότητα, όχι πιο κοντά, αλλά ακόμα πιο μακριά από το να απαντήσουμε αυτά τα βασικά ερωτήματα.
Now, the connection between biology and DNA and life is very tantalizing when you talk about Copernicus because, even back then, his followers very quickly made the logical step to ask: if the Earth is just a planet, then what about planets around other stars? What about the idea of the plurality of the worlds, about life on other planets? In fact, I'm borrowing here from one of those very popular books of the time. And at the time, people actually answered that question positively: "Yes." But there was no evidence. And here begins 400 years of frustration, of unfulfilled dreams -- the dreams of Galileo, Giordano Bruno, many others -- which never led to the answer of those very basic questions which humanity has asked all the time. "What is life? What is the origin of life? Are we alone?" And that especially happened in the last 10 years, at the end of the 20th century, when the beautiful developments due to molecular biology, understanding the code of life, DNA, all of that seemed to actually put us, not closer, but further apart from answering those basic questions.
Τώρα, τα καλά νέα. Πολλά έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια. Και ας αρχίσουμε με τους πλανήτες. Ας αρχίσουμε με το παλαιό Κοπερνίκειο ερώτημα: Υπάρχουν πλανήτες σαν τη Γη γύρω από άλλα άστρα; Και, όπως ήδη ακούσαμε, υπάρχει ένας τρόπος με τον οποίο προσπαθούμε και είμαστε τώρα ικανοί να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα. Υπάρχει ένα νέο τηλεσκόπιο. Η ομάδα μας, αρμοδίως πιστεύω, του έδωσε το όνομα ενός από τους οραματιστές της εποχής του Κοπέρνικου, του Γιοχάνες Κέπλερ. Και ο μόνος σκοπός αυτού του τηλεσκοπίου είναι να πάει εκεί έξω, να βρει πλανήτες που βρίσκονται σε τροχιά γύρω απο άλλα άστρα του Γαλαξία μας και να μας λέει πόσο συχνά πλανήτες σαν τη Γη μας τυγχάνει να υπάρχουν εκεί έξω. Το τηλεσκόπιο είναι στην πραγματικότητα κατασκευασμένο όπως το, γνωστό σε εσάς, διαστημικό τηλεσκόπιο Χάμπλ, με τη διαφορά ότι έχει έναν επιπλέον φακό - έναν ευρυγώνιο φακό, όπως θα τον λέγατε ως φωτογράφος. Και εάν, τους επόμενους μήνες, περπατάτε έξω νωρίς το απόγευμα και κοιτάξετε ψηλά και βάλετε την παλάμη σας κάπως έτσι, στην πραγματικότητα θα κοιτάζετε τον τομέα του ουρανού όπου το τηλεσκόπιο ψάχνει για πλανήτες μέρα - νύχτα, αδιάλειπτα, για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Now, the good news. A lot has happened in the last few years, and let's start with the planets. Let's start with the old Copernican question: Are there earths around other stars? And as we already heard, there is a way in which we are trying, and now able, to answer that question. It's a new telescope. Our team, befittingly I think, named it after one of those dreamers of the Copernican time, Johannes Kepler, and that telescope's sole purpose is to go out, find the planets that orbit other stars in our galaxy, and tell us how often do planets like our own Earth happen to be out there. The telescope is actually built similarly to the, well-known to you, Hubble Space Telescope, except it does have an additional lens -- a wide-field lens, as you would call it as a photographer. And if, in the next couple of months, you walk out in the early evening and look straight up and place you palm like this, you will actually be looking at the field of the sky where this telescope is searching for planets day and night, without any interruption, for the next four years.
Ο τρόπος που γίνεται αυτό είναι με την αποκαλούμενη μέθοδο διαμετακόμισης. Στην πραγματικότητα είναι μικρές εκλείψεις που συμβαίνουν όταν ο πλανήτης περάσει μπροστά από το άστρο του [τον Ήλιο]. Δεν θα είναι όλοι οι πλανήτες κατάλληλα προσανατολισμένοι ώστε να μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό, αλλά εάν έχετε ένα εκατομμύριο άστρα, θα βρείτε αρκετούς πλανήτες. Και, όπως βλέπεται σε αυτή την απεικόνιση, αυτό που θα εντοπίσει το Κέπλερ είναι μόνο το αμυδρό φως του άστρου. Δεν πρόκειται να δούμε εικόνα του άστρου και του πλανήτη όπως εδώ. Όλα τα αστέρια για το Κέπλερ είναι απλά σημεία φωτός. Αλλά, μαθαίνουμε πολλά από αυτό, όχι μόνο ότι υπάρχει ένας πλανήτης εκεί, αλλά μαθαίνουμε επίσης και το μέγεθός του. Η ποσότητα του φωτός που γίνεται αμυδρή εξαρτάται από το πόσο μεγάλος είναι ο πλανήτης. Μαθαίνουμε για την τροχιά του, την περίοδό της κλπ. Έτσι, τι έχουμε μάθει; Λοιπόν, θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω τι ακριβώς βλέπουμε και έτσι να κατανοήσετε τα νέα που έχω έρθει εδώ να σας πω σήμερα.
The way we do that, actually, is with a method, which we call the transit method. It's actually mini-eclipses that occur when a planet passes in front of its star. Not all of the planets will be fortuitously oriented for us to be able do that, but if you have a million stars, you'll find enough planets. And as you see on this animation, what Kepler is going to detect is just the dimming of the light from the star. We are not going to see the image of the star and the planet as this. All the stars for Kepler are just points of light. But we learn a lot from that: not only that there is a planet there, but we also learn its size. How much of the light is being dimmed depends on how big the planet is. We learn about its orbit, the period of its orbit and so on. So, what have we learned? Well, let me try to walk you through what we actually see and so you understand the news that I'm here to tell you today.
Αυτό που κάνει το Κέπλερ είναι να ανακαλύπτει πολλούς υποψηφίους, που μετέπειτα τους παρακολουθούμε και τους χαρακτηρίζουμε ως πλανήτες, τους επιβεβαιώνουμε ως πλανήτες. Βασικά μας πληροφορεί για την κατανομή των πλανητών ανά μέγεθος. Υπάρχουν μικροί πλανήτες, μεγάλοι, μεγαλύτεροι - εντάξει. Έτσι, μετράμε πολλούς, πάρα πολλούς τέτοιους πλανήτες και έχουν διαφορετικά μεγέθη. Το κάνουμε αυτό στο ηλιακό μας σύστημα. Για την ακρίβεια, ακόμη και για τους αρχαίους πολιτισμούς το ηλιακό σύστημα θα έμοιαζε με ένα διάγραμμα σαν αυτό. Θα υπάρχουν οι μικρότεροι πλανήτες, και οι μεγάλοι πλανήτες, ακόμα και στην εποχή του Κοπέρνικου και μετέπειτα ή στην τάξη του Κοπέρνικου κσι των οπαδών του. Μέχρι πρόσφτατα, αυτό ήταν το Ηλιακό Σύστημα - τέσσερις πλανήτες σαν τη Γη με μικρή ακτίνα, μικρότεροι κατά δύο φορές απο το μέγεθος της Γης. Και αυτός ήταν φυσικά ο Ερμής, η Αφροδίτη, ο Άρης και, φυσικά, η Γη, και μετά οι δυο μεγάλοι, γιγαντιαίοι πλανήτες. Τότε, η Κοπερνίκεια Επανάσταση έφερε τα τηλεσκόπια. Και φυσικά, τρεις ακόμα πλανήτες ανακαλύφθηκαν. Έτσι, ο συνολικός αριθμός πλανητών του ηλιακού μας συστήματος ήταν εννιά. Οι μικροί πλανήτες κυριαρχούσαν και υπήρχε σίγουρα μια αρμονία σε αυτό, που στην πραγματικότητα ο Κοπέρνικος ήταν πολύ ευτυχής να παρατηρήσει, και ο Κέπλερ ήταν ένας από τους μεγάλους υπέρμαχους. Έτσι τώρα, έχουμε τον Πλούτωνα να περιλαμβάνεται στους μικρούς πλανητες. Αλλά πριν από, κυριολεκτικά, 15 χρόνια αυτά ήταν όλα όσα γνωρίζαμε για τους πλανήτες. Και αυτή ήταν η απογοήτευση. Το όνειρο του Κοπέρνικου ήταν ανεκπλήρωτο.
What Kepler does is discover a lot of candidates, which we then follow up and find as planets, confirm as planets. It basically tells us this is the distribution of planets in size. There are small planets, there are bigger planets, there are big planets, okay. So we count many, many such planets, and they have different sizes. We do that in our solar system. In fact, even back during the ancients, the Solar System in that sense would look on a diagram like this. There will be the smaller planets, and there will be the big planets, even back to the time of Epicurus and then of course Copernicus and his followers. Up until recently, that was the Solar System -- four Earth-like planets with small radius, smaller than about two times the size of the Earth -- and that was of course Mercury, Venus, Mars, and of course the Earth, and then the two big, giant planets. Then the Copernican Revolution brought in telescopes, and of course three more planets were discovered. Now the total planet number in our solar system was nine. The small planets dominated, and there was a certain harmony to that, which actually Copernicus was very happy to note, and Kepler was one of the big proponents of. So now we have Pluto to join the numbers of small planets. But up until, literally, 15 years ago, that was all we knew about planets. And that's what the frustration was. The Copernican dream was unfulfilled.
Τελικά, πριν από 15 χρόνια, η τεχνολογία έφτασε στο σημείο όπου μπορούσαμε να ανακαλύψουμε ένα πλανήτη γύρω από ένα άλλο άστρο και το κάναμε πραγματικά καλά. Στα επόμενα 15 χρόνια, σχεδόν 500 πλανήτες ανακαλύφθηκαν να περιστρέφονται σε άλλα άστρα, με διαφορετικές μεθόδους. Δυστυχώς, όπως μπορείτε να δείτε, υπήρχε μια πολύ διαφορετική εικόνα. Υπήρχε φυσικά μια εξήγηση για αυτό. Βλέπουμε μόνο τους μεγάλους πλανήτες. Γι' αυτό οι περισσότεροι από αυτούς τους πλανήτες κατατάσσονται στην πραγματικότητα στην κατηγορία "σαν το Δία". Αλλά βλέπετε, δεν έχουμε πάει πολύ μακριά. Ήμασταν πίσω εκεί που ήταν ο Κοπέρνικος. Δεν είχαμε καμία απόδειξη εάν υπάρχουν πλανήτες σαν τη Γη εκεί έξω. Και μας ενδιαφέρουν πλανήτες σαν τη Γη, επειδή έως τώρα κατανοούσαμε τη ζωή ως ένα χημικό σύστημα που πραγματικά χρειάζεται ένα μικρότερο πλανήτη με νερό και με έδαφος και με αρκετά πολύπλοκη χημεία για να δημιουργηθεί, να αναδυθεί, να επιζήσει. Και δεν είχαμε την απόδειξη για αυτό.
Finally, 15 years ago, the technology came to the point where we could discover a planet around another star, and we actually did pretty well. In the next 15 years, almost 500 planets were discovered orbiting other stars, with different methods. Unfortunately, as you can see, there was a very different picture. There was of course an explanation for it: We only see the big planets, so that's why most of those planets are really in the category of "like Jupiter." But you see, we haven't gone very far. We were still back where Copernicus was. We didn't have any evidence whether planets like the Earth are out there. And we do care about planets like the Earth because by now we understood that life as a chemical system really needs a smaller planet with water and with rocks and with a lot of complex chemistry to originate, to emerge, to survive. And we didn't have the evidence for that.
Έτσι, σήμερα, είμαι εδώ για να σας δώσω μια πρώτη ματιά για το τι, το καινούργιο τηλεσκόπιο Κέπλερ, μπόρεσε να μας πει τις τελευταίες εβδομάδες. Και ιδού, γυρνάμε πίσω στην αρμονία και στην πραγματοποίηση των ονείρων του Κοπέρνικου. Μπορείτε να δείτε εδώ ότι, οι μικροί πλανήτες κυριαρχούν στην εικόνα. Οι πλανήτες που είναι σημασμένοι "σαν Γήινοι", είναι σίγουρα περισσότεροι από οποιουσδήποτε άλλους πλανήτες που βλέπουμε. Και τώρα, για πρώτη φορά, μπορούμε να το πούμε αυτό. Πρέπει να γίνει πολύ περισσότερη δουλειά για να το επιτύχουμε. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι υποψήφιοι. Μέσα στα επόμενα χρόνια θα το επιβεβαιώσουμε. Αλλά το στατιστικό αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρο. Και το στατιστικό αποτέλεσμα είναι ότι πλανήτες σαν τη Γη υπάρχουν εκεί έξω. Ο δικός μας Γαλαξίας (Milky Way) είναι πλούσιος σε αυτού του είδους τους πλανήτες.
So today, I'm here to actually give you a first glimpse of what the new telescope, Kepler, has been able to tell us in the last few weeks, and, lo and behold, we are back to the harmony and to fulfilling the dreams of Copernicus. You can see here, the small planets dominate the picture. The planets which are marked "like Earth," [are] definitely more than any other planets that we see. And now for the first time, we can say that. There is a lot more work we need to do with this. Most of these are candidates. In the next few years we will confirm them. But the statistical result is loud and clear. And the statistical result is that planets like our own Earth are out there. Our own Milky Way Galaxy is rich in this kind of planets.
Έτσι, το ερώτημα είναι: τι κάνουμε μετά; Λοιπόν, πρώτα απ' όλα μπορούμε να τους μελετήσουμε τώρα που γνωρίζουμε που βρίσκονται. Και μπορούμε να βρούμε αυτούς που θα τους αποκαλούσαμε "κατοικήσιμους", εννοώντας ότι έχουν παρόμοιες συνθήκες με τις συνθήκες που βιώνουμε εδώ στη Γη και όπου μπορεί να πραγματοποιηθεί πολύπλοκη χημεία. Έτσι, μπορούμε να ορίσουμε έναν αριθμό των πλανητών αυτών που αναμένουμε να υπάρχουν στο Γαλαξία μας. Και ο αριθμός αυτός, όπως μπορεί να αναμένατε, είναι αρκετά εντυπωσιακός. Είναι περίπου 100 εκατομμύρια τέτοιοι πλανήτες. Αυτά είναι σπουδαία νέα. Γιατί; Επειδή με το δικό μας μικρό τηλεσκόπιο μόνο στα επόμενα δυο χρόνια, θα μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε τουλάχιστον 60 από αυτούς. Αυτό είναι υπέροχο, γιατί τότε θα μπορούμε να τους μελετήσουμε - από απόσταση φυσικά - με όλες τις τεχνικές που ήδη έχουμε δοκιμάσει τα τελευταία πέντε χρόνια. Μπορούμε να ανακαλύψουμε από τι υλικά είναι φτιαγμένοι, εάν η ατμόσφαιρά τους έχει νερό, διοξείδιο του άνθρακα, μεθάνιο. Γνωρίζουμε και αναμένουμε πως θα το δούμε αυτό.
So the question is: what do we do next? Well, first of all, we can study them now that we know where they are. And we can find those that we would call habitable, meaning that they have similar conditions to the conditions that we experience here on Earth and where a lot of complex chemistry can happen. So, we can even put a number to how many of those planets now do we expect our own Milky Way Galaxy harbors. And the number, as you might expect, is pretty staggering. It's about 100 million such planets. That's great news. Why? Because with our own little telescope, just in the next two years, we'll be able to identify at least 60 of them. So that's great because then we can go and study them -- remotely, of course -- with all the techniques that we already have tested in the past five years. We can find what they're made of, would their atmospheres have water, carbon dioxide, methane. We know and expect that we'll see that.
Είναι υπέροχο, αλλά αυτά δεν είναι όλα τα νέα. Δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο είμαι εδώ. Βρίσκομαι εδώ για να σας πω ότι το επόμενο βήμα είναι πραγματικά το συναρπαστικό. Εκείνο, που αυτό το βήμα μας επιτρέπει να κάνουμε, είναι το επόμενο. Και εδώ έρχεται η βιολογία - η βιολογία, με το βασικό ερώτημα, που παραμένει ακόμα αναπάντητο, και είναι βασικό: "Εάν υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες, περιμένουμε να είναι όπως η ζωή στη Γη;" Και επιτρέψτε μου να σας πω εδώ, όταν λέω "ζωή", δεν εννοώ τη "γλυκιά ζωή", την καλή ζωή, την ανθρώπινη ζωή. Εννοώ τη ζωή στη Γη, στο παρελθόν και στο παρόν, από τα μικρόβια μέχρι εμάς τους ανθρώπους με την πλούσια μοριακή ποικιλία που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή στη Γη ως μια ομάδα μορίων και χημικών αντιδράσεων - αυτό που ονομάζουμε, συλλογικά, βιοχημεία, τη ζωή ως μια χημική διαδικασία, ως ένα χημικό φαινόμενο.
That's great, but that is not the whole news. That's not why I'm here. Why I'm here is to tell you that the next step is really the exciting part. The one that this step is enabling us to do is coming next. And here comes biology -- biology, with its basic question, which still stands unanswered, which is essentially: "If there is life on other planets, do we expect it to be like life on Earth?" And let me immediately tell you here, when I say life, I don't mean "dolce vita," good life, human life. I really mean life on Earth, past and present, from microbes to us humans, in its rich molecular diversity, the way we now understand life on Earth as being a set of molecules and chemical reactions -- and we call that, collectively, biochemistry, life as a chemical process, as a chemical phenomenon.
Έτσι, το ερώτημα είναι: είναι αυτό το χημικό φαινόμενο συμπαντικό, ή είναι κάτι που εξαρτάται από τον πλανήτη; Είναι σαν τη βαρύτητα, η οποία είναι ίδια σε όλο το σύμπαν ή μπορούν να υπάρχουν διαφορετικά είδη βιοχημείας οπουδήποτε και τα βρούμε; Πρέπει να γνωρίζουμε τι είναι αυτό που ψάχνουμε όταν προσπαθούμε να το κάνουμε αυτό. Και αυτό είναι ένα πολύ βασικό ερώτημα, για το οποίο δεν έχουμε απάντηση, αλλά μπορούμε να δοκιμάσουμε - και δοκιμάζουμε - να το απαντήσουμε στο εργαστήριο. Δεν χρειάζεται να πάμε στο διάστημα για να απαντήσουμε αυτό το ερώτημα. Αυτό, λοιπόν, προσπαθούμε να κάνουμε. Και αυτό προσπαθούν να κάνουν τώρα πολλοί άνθρωποι. Και πολλά από τα καλά νέα έρχονται από εκείνη την πλευρά της γέφυρας που προσπαθούμε να χτίσουμε.
So the question is: is that chemical phenomenon universal, or is it something which depends on the planet? Is it like gravity, which is the same everywhere in the universe, or there would be all kinds of different biochemistries wherever we find them? We need to know what we are looking for when we try to do that. And that's a very basic question, which we don't know the answer to, but which we can try -- and we are trying -- to answer in the lab. We don't need to go to space to answer that question. And so, that's what we are trying to do. And that's what many people now are trying to do. And a lot of the good news comes from that part of the bridge that we are trying to build as well.
Έτσι, αυτό είναι ένα παράδειγμα που θέλω να σας δείξω εδώ. Όταν σκεφτόμαστε τι είναι απαραίτητο για το φαινόμενο που ονομάζουμε "ζωή", σκεφτόμαστε τη στεγανοποίηση, κρατώντας τα μόρια, που είναι απαραίτητα για τη ζωή μέσα σε μια μεμβράνη, απομονωμένα από το υπόλοιπο περιβάλλον, αλλά ακόμα, μέσα σε ένα περιβάλλον στο οποίο θα μπορούσαν να δημιουργηθούν μαζί. Και σε ένα από τα εργαστήριά μας, το εργαστήριο του Τζακ Ζόστακ, έγιναν μια σειρά από πειράματα τα τελευταία τέσσερα χρόνια που έδειξαν ότι τα περιβάλλοντα - που είναι πολύ κοινά στους πλανήτες, σε ορισμένους πλανήτες όπως τη Γη, όπου υπάρχει λίγο νερό σε υγρή μορφή και λίγος πηλός, τελικά καταλήγεις με φυσικώς διαθέσιμα μόρια που αυθόρμητα δημιουργούν φυσσαλίδες. Αλλά αυτές οι φυσαλλίδες έχουν μεμβράνες παρόμοιες με τις μεμβάνες κάθε κυττάρου που μοιάζουν με αυτές κάθε ζωντανού οργανισμού στη Γη Όπως αυτό. Και πραγματικά βοηθούν τα μόρια, όπως το νουκλεικό οξύ, όπως το RNA και το DNA, να μείνουν μέσα, να αναπτυχθούν, να αλλάξουν, να χωριστούν και να κάνουν μερικές από τις διαδικασίες που ονομάζουμε "ζωή".
So this is one example that I want to show you here. When we think of what is necessary for the phenomenon that we call life, we think of compartmentalization, keeping the molecules which are important for life in a membrane, isolated from the rest of the environment, but yet, in an environment in which they actually could originate together. And in one of our labs, Jack Szostak's labs, it was a series of experiments in the last four years that showed that the environments -- which are very common on planets, on certain types of planets like the Earth, where you have some liquid water and some clays -- you actually end up with naturally available molecules which spontaneously form bubbles. But those bubbles have membranes very similar to the membrane of every cell of every living thing on Earth looks like, like this. And they really help molecules, like nucleic acids, like RNA and DNA, stay inside, develop, change, divide and do some of the processes that we call life.
Τώρα, αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα προκειμένου να σας εξηγήσω τη λογική με την οποία προσπαθούμε να απαντήσουμε το μεγαλύτερο ερώτημα σχετικά με την καθολικότητα του φαινομένου. Και, κατά μία έννοια, μπορείτε να θεωρήσετε αυτή τη δουλειά, που κάποιοι άνθρωποι ανά τον κόσμο ξεκινούν να κάνουν, σαν το χτίσιμο μιας γέφυρας, σαν το χτίσιμο μιας γέφυρας και από τις δυο πλευρές του ποταμού. Από τη μία, στην αριστερή όχθη του ποταμού, είναι οι άνθρωποι σαν εμένα που μελετούν αυτούς τους πλανήτες και προσπαθούν να ορίσουν τα περιβάλλοντα. Δεν θέλουμε να βαδίζουμε στα τυφλά, επειδή υπάρχουν τόσα πολλά ενδεχόμενα και δεν υπάρχουν τόσα πολλά εργαστήρια και δεν υπάρχει αρκετός ανθρώπινος χρόνος για να γίνουν όλα τα πειράματα. Λοιπόν, αυτό χτίζουμε στην αριστερή όχθη του ποταμού. Στη δεξιά όχθη του ποταμού βρίσκονται τα πειράματα του εργαστήριου που μόλις σας έδειξα, όπου πράγματι το δοκιμάσαμε αυτό, και μας τροφοδοτεί, και ελπίζουμε να συναντηθούμε στη μέση κάποια ημέρα.
Now this is just an example to tell you the pathway in which we are trying to answer that bigger question about the universality of the phenomenon. And in a sense, you can think of that work that people are starting to do now around the world as building a bridge, building a bridge from two sides of the river. On one hand, on the left bank of the river, are the people like me who study those planets and try to define the environments. We don't want to go blind because there's too many possibilities, and there is not too much lab, and there is not enough human time to actually to do all the experiments. So that's what we are building from the left side of the river. From the right bank of the river are the experiments in the lab that I just showed you, where we actually tried that, and it feeds back and forth, and we hope to meet in the middle one day.
Γιατί λοιπόν θα πρέπει να σας ενδιαφέρει κάτι τέτοιο; Γιατί προσπαθώ να σας "πουλήσω" μια μισοχτισμένη γέφυρα; Είμαι τόσο γοητευτικός; Λοιπόν, υπάρχουν πολλοί λόγοι και ακούσατε μερικούς από αυτούς σε αυτή τη σύντομη ομιλία σήμερα. Η κατανόηση της χημείας μπορεί να μας βοηθήσει πραγματικά στην καθημερινότητά μας. Αλλά υπάρχει κάτι βαθύ εδώ, κάτι βαθύτερο. Και αυτό το βαθύτερο, υποκείμενο σημείο είναι ότι η επιστήμη βρίσκεται στη διαδικασία επαναπροσδιορισμού της ζωής όπως την ξέρουμε. Και αυτό πρόκειται να αλλάξει την κοσμοθεωρία μας, με ένα βαθύ τρόπο, όχι με ένα αταίριαστο τρόπο όπως έκανε 400 χρόνια πριν η ενέργεια του Κοπέρνικου, αλλάζοντας τον τρόπο που βλέπουμε το χώρο και το χρόνο. Τώρα πρόκειται για κάτι διαφορετικό, αλλά εξίσου βαθύ. Και στο μισό χρόνο, αυτό που συνέβη είναι πως σχετίστικε αυτού του είδους το αίσθημα ασημαντότητας για την ανθρωπότητα, με τη Γη, σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Και όσα περισσότερα μαθαίναμε, τόσο περισσότερο αυτό ενισχύθηκε. Όλοι σας το μάθατε αυτό στο σχολείο - πόσο μικρή είναι η Γη σε σχέση με το αχανές σύμπαν. Και όσο μεγαλύτερο είναι το τηλεσκόπιο, τόσο πιο μεγάλο γίνεται το σύμπαν. Και δείτε σε αυτή την εικόνα τη μικρή μπλε κουκίδα. Αυτό το εικονοστοιχείο είναι η Γη. Είναι η Γη όπως την ξέρουμε. Είναι ορατή, σε αυτή την περίπτωση, έξω από τη τροχιά του Κρόνου. Αλλά είναι πολύ μικρή. Το γνωρίζουμε αυτό. Ας σκεφτούμε τη ζωή όπως αυτός ολόκληρος ο πλανήτης, γιατί, κατά μία έννοια, έτσι είναι. Η βιόσφαιρα είναι στο μέγεθος της Γης. Η ζωή στη Γη είναι στο μέγεθος της Γης. Και ας το συγκρίνουμε με τον υπόλοιπο κόσμο με διαστημικούς όρους. Και αν αυτή η Κοπερνίκεια ασημαντότητα ήταν όλη λάθος; Θα μας έκανε αυτό πιο υπεύθυνους από αυτό που συμβαίνει σήμερα; Ας το δοκιμάσουμε αυτό.
So why should you care about that? Why am I trying to sell you a half-built bridge? Am I that charming? Well, there are many reasons, and you heard some of them in the short talk today. This understanding of chemistry actually can help us with our daily lives. But there is something more profound here, something deeper. And that deeper, underlying point is that science is in the process of redefining life as we know it. And that is going to change our worldview in a profound way -- not in a dissimilar way as 400 years ago, Copernicus' act did, by changing the way we view space and time. Now it's about something else, but it's equally profound. And half the time, what's happened is it's related this kind of sense of insignificance to humankind, to the Earth in a bigger space. And the more we learn, the more that was reinforced. You've all learned that in school -- how small the Earth is compared to the immense universe. And the bigger the telescope, the bigger that universe becomes. And look at this image of the tiny, blue dot. This pixel is the Earth. It is the Earth as we know it. It is seen from, in this case, from outside the orbit of Saturn. But it's really tiny. We know that. Let's think of life as that entire planet because, in a sense, it is. The biosphere is the size of the Earth. Life on Earth is the size of the Earth. And let's compare it to the rest of the world in spatial terms. What if that Copernican insignificance was actually all wrong? Would that make us more responsible for what is happening today? Let's actually try that.
Έτσι, στο διάστημα, η Γη είναι πολύ μικρή. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο μικρή είναι; Ας το προσπαθήσω. Εντάξει, ας πούμε ότι αυτό είναι το μέγεθος του ορατού σύμπαντος, με όλους τους γαλαξίες, με όλα τα άστρα, εντάξει, από εδώ έως εκεί. Ξέρετε ποιο θα είναι το μέγεθος της ζωής σε αυτή την περιοχή; Θα είναι στο μέγεθος ενός μόνου, μικρού ατόμου. Είναι αφάνταστα μικρό. Δεν μπορούμε να το φανταστούμε. Δηλαδή, κοιτάξτε, βλέπετε την περιοχή, αλλά δεν μπορείτε ούτε να φανταστείτε να δείτε το μέγεθος ενός μικρού, μικρού ατόμου. Αλλά, βλέπετε, αυτή δεν είναι ολόκληρη η ιστορία. Το σύμπαν και η ζωή βρίσκονται και τα δυο εντός του χώρου και του χρόνου. Εάν αυτό ήταν η ηλικία του σύμπαντος, τότε αυτό είναι η ηλικία της ζωής στη Γη. Σκεφτείτε τα γηραιότερα ζωντανά όντα στη Γη, αλλά με μια κοσμική αναλογία. Αυτό δεν είναι ασήμαντο. Είναι πολύ σημαντικό. Η ζωή μπορεί να είναι μηδαμινή στο μέγεθος, αλλά δεν είναι ασήμαντη στο χρόνο. Η ζωή και το σύμπαν συγκρινόμενα μεταξύ τους είναι όπως το παιδί και ο γονέας, ο γονέας και ο απόγονος.
So in space, the Earth is very small. Can you imagine how small it is? Let me try it. Okay, let's say this is the size of the observable universe, with all the galaxies, with all the stars, okay, from here to here. Do you know what the size of life in this necktie will be? It will be the size of a single, small atom. It is unimaginably small. We can't imagine it. I mean look, you can see the necktie, but you can't even imagine seeing the size of a little, small atom. But that's not the whole story, you see. The universe and life are both in space and time. If that was the age of the universe, then this is the age of life on Earth. Think about those oldest living things on Earth, but in a cosmic proportion. This is not insignificant. This is very significant. So life might be insignificant in size, but it is not insignificant in time. Life and the universe compare to each other like a child and a parent, parent and offspring.
Τι μας λέει αυτό λοιπόν; Μας λέει ότι αυτό το ασήμαντο παράδειγμα που κάπως μάθαμε από την Αρχή του Κοπέρνικου, είναι όλο λάθος. Υπάρχει τεράστια, ισχυρή, δυναμική στη ζωή σε αυτό το σύμπσν ειδικά τώρα που ξέρουμε πως μέρη σαν τη Γη είναι κοινότυπα. Και η δυναμική, η πανίσχυρη δυναμική, είναι επίσης η δυναμική μας, για εμένα και εσένα. Και αν ήταν να είμαστε οργανωτές του πλανήτη μας και της βιόσφαιράς του, καλό θα ήταν να κατανοούσαμε τη κοσμική σημασία και να κάναμε κάτι για αυτό. Και τα καλά νέα είναι ότι μπορούμε πράγματι να το κάνουμε. Και ας το κάνουμε. Ας ξεκινήσουμε αυτή τη νέα επανάσταση στο τέλος της παλαιάς, με τη συνθετική βιολογία να αποτελεί τον τρόπο για να διαμορφώσουμε τόσο το περιβάλλον μας όσο και το μέλλον μας. Και ας ελπίζουμε ότι θα μπορέσουμε να χτίσουμε αυτή τη γέφυρα μαζί και θα συναντηθούμε στη μέση.
So what does this tell us? This tells us that that insignificance paradigm that we somehow got to learn from the Copernican principle, it's all wrong. There is immense, powerful potential in life in this universe -- especially now that we know that places like the Earth are common. And that potential, that powerful potential, is also our potential, of you and me. And if we are to be stewards of our planet Earth and its biosphere, we'd better understand the cosmic significance and do something about it. And the good news is we can actually, indeed do it. And let's do it. Let's start this new revolution at the tail end of the old one, with synthetic biology being the way to transform both our environment and our future. And let's hope that we can build this bridge together and meet in the middle.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)