Mám skutečně veliké, veliké štěstí. Sestavil jsem v podstatě své vystoupení ze tří událostí, které se odehrály jen několik dnů po sobě v uplynulých dvou měsících. Zdánlivě spolu nesouvisí, ale jak uvidíte, všechny mají něco do činění s příběhem, který vám dnes chci vyprávět. První z těchto událostí byl pohřeb - nebo, přesněji řečeno, opakovaný pohřeb. Dvacátého druhého května [2010] byl podruhé pohřben, jako hrdina, ve Fromborku v Polsku astronom, který žil v šestnáctém století a který změnil svět. Udělal to doslova tak, že nahradil Zemi Sluncem ve středu sluneční soustavy. Tímto zdánlivě jednoduchým činem pak vlastně zahájil vědeckou a technologickou revoluci, kterou mnozí nazývají koperníkovskou revolucí. Právě touto cestou, paradoxně, a velmi patřičně, jsme objevili jeho hrob. Jak bylo v té době zvykem, Koperník byl jednoduše pohřben v neoznačeném hrobě spolu se čtrnácti dalšími lidmi v tamější katedrále. Analýza DNA, jeden z předních výdobytků vědecké revoluce posledních čtyř set let, kterou tento člověk zahájil, nám ukázala, která skupina kostí patřila ve skutečnosti člověku, jenž četl všechny ty astronomické knížky plné spadaných vlasů, Koperníkových vlasů - zjevně se už moc dalších lidí později neobtěžovalo tyto knížky číst. Ta shoda byla jednoznačná. DNA se shodovala. A víme tedy, že se určitě jednalo o Mikuláše Koperníka.
Well, indeed, I'm very, very lucky. My talk essentially got written by three historic events that happened within days of each other in the last two months -- seemingly unrelated, but as you will see, actually all having to do with the story I want to tell you today. The first one was actually a funeral -- to be more precise, a reburial. On May 22nd, there was a hero's reburial in Frombork, Poland of the 16th-century astronomer who actually changed the world. He did that, literally, by replacing the Earth with the Sun in the center of the Solar System, and then with this simple-looking act, he actually launched a scientific and technological revolution, which many call the Copernican Revolution. Now that was, ironically, and very befittingly, the way we found his grave. As it was the custom of the time, Copernicus was actually simply buried in an unmarked grave, together with 14 others in that cathedral. DNA analysis, one of the hallmarks of the scientific revolution of the last 400 years that he started, was the way we found which set of bones actually belonged to the person who read all those astronomical books which were filled with leftover hair that was Copernicus' hair -- obviously not many other people bothered to read these books later on. That match was unambiguous. The DNA matched, and we know that this was indeed Nicolaus Copernicus.
Spojení mezi biologií a DNA a životem má nesmírně zajímavý náboj, když hovoříte o Koperníkovi, protože již tehdy jeho následovníci velice rychle udělali onen logický krok a položili si otázku: pokud je Země pouze planeta, tak jak je to s planetami kolem ostatních hvězd? Jak je to s existencí více světů, s životem na ostatních planetách? Tyhle věci teď vlastně přebírám z jedné knížky, která byla tehdy velmi populární. V tehdejší době lidé odpověděli na tuto otázku kladně - "ano". Neexistovaly však důkazy. A poté započala čtyři století zklamání, nenaplněných snů - snů Galilea, Giordana Bruna, mnoha dalších, které nikdy nevedly k zodpovězení těch nejzákladnějších otázek, jež si lidstvo neustále kladlo. Co je to život? Jaký je původ života? Jsme tu sami? Platilo to zejména v posledních deseti letech na konci 20. století, v souvislosti s úžasným vývojem na poli molekulární biologie, s rozluštěním kódu života, DNA, kdy nás všechny tyto věci zdánlivě posunuly nikoli blíže, ale naopak dále od zodpovězení těchto základních otázek.
Now, the connection between biology and DNA and life is very tantalizing when you talk about Copernicus because, even back then, his followers very quickly made the logical step to ask: if the Earth is just a planet, then what about planets around other stars? What about the idea of the plurality of the worlds, about life on other planets? In fact, I'm borrowing here from one of those very popular books of the time. And at the time, people actually answered that question positively: "Yes." But there was no evidence. And here begins 400 years of frustration, of unfulfilled dreams -- the dreams of Galileo, Giordano Bruno, many others -- which never led to the answer of those very basic questions which humanity has asked all the time. "What is life? What is the origin of life? Are we alone?" And that especially happened in the last 10 years, at the end of the 20th century, when the beautiful developments due to molecular biology, understanding the code of life, DNA, all of that seemed to actually put us, not closer, but further apart from answering those basic questions.
Teď ty dobré zprávy. V posledních několika letech došlo k mnoha věcem. Začněme s planetami. Začněme starou koperníkovskou otázkou: existují země i kolem jiných hvězd? Jak jsme již slyšeli, existuje prostředek, s jehož pomocí se snažíme a jsme nyní schopni tuto otázku zodpovědět. Je to nový dalekohled. Náš tým jej, myslím vhodně, pojmenoval po jednom z těch snílků z Koperníkových dob, po Johannesi Keplerovi. Jediným úkolem tohoto dalekohledu je dívat se ven, nacházet planety, které obíhají další hvězdy v naší galaxii, a říci nám, jak často se planety podobné naší Zemi ve vesmíru vyskytují. Tento dalekohled je vlastně konstrukčně podobný vám velice dobře známému Hubbleuvu vesmírnému dalekohledu, jen má další čočku navíc - širokoúhlou čočku, jak ji nazval fotograf. A kdybyste v příštích několika měsících vyšli brzy večer ven a podívali se přímo nad sebe a dali si takhle dlaň, tak byste se vlastně dívali na tu část oblohy, kde tento dalekohled hledá a bude hledat planety, dnem i nocí, bez přestávky, další čtyři roky.
Now, the good news. A lot has happened in the last few years, and let's start with the planets. Let's start with the old Copernican question: Are there earths around other stars? And as we already heard, there is a way in which we are trying, and now able, to answer that question. It's a new telescope. Our team, befittingly I think, named it after one of those dreamers of the Copernican time, Johannes Kepler, and that telescope's sole purpose is to go out, find the planets that orbit other stars in our galaxy, and tell us how often do planets like our own Earth happen to be out there. The telescope is actually built similarly to the, well-known to you, Hubble Space Telescope, except it does have an additional lens -- a wide-field lens, as you would call it as a photographer. And if, in the next couple of months, you walk out in the early evening and look straight up and place you palm like this, you will actually be looking at the field of the sky where this telescope is searching for planets day and night, without any interruption, for the next four years.
Při tomto hledání využíváme metodu, kterou nazýváme tranzitní metodou. Jde vlastně o drobná zatmění, k nimž dochází, když planeta přechází před svou hvězdou. Ne všechny planety jsou umístěny tak, abychom mohli tento postup využít, ale když máte milión hvězd, najdete dostatek planet. Jak vidíte na této animaci, Kepler bude zachycovat pouze utlumení světla vyzařovaného danou hvězdou. Neuvidíme obrázky hvězdy a planety jako je tenhle. Pro Keplera jsou všechny hvězdy pouze světelnými body. Můžeme toho však touto cestou hodně zjistit - nejen, že je tam planeta, ale rovněž, jaké má rozměry. Objem utlumeného světla závisí na velikosti planety. Rovněž zjistíme údaje o její oběžné dráze, o tom, jak dlouho jí cesta po oběžné dráze trvá, a tak podobně. Co jsme tedy zatím zjistili? Dovolte mi, abych vás provedl tím, co vlastně vidíme, abyste pak porozuměli zprávě, kterou bych vám zde dnes měl sdělit.
The way we do that, actually, is with a method, which we call the transit method. It's actually mini-eclipses that occur when a planet passes in front of its star. Not all of the planets will be fortuitously oriented for us to be able do that, but if you have a million stars, you'll find enough planets. And as you see on this animation, what Kepler is going to detect is just the dimming of the light from the star. We are not going to see the image of the star and the planet as this. All the stars for Kepler are just points of light. But we learn a lot from that: not only that there is a planet there, but we also learn its size. How much of the light is being dimmed depends on how big the planet is. We learn about its orbit, the period of its orbit and so on. So, what have we learned? Well, let me try to walk you through what we actually see and so you understand the news that I'm here to tell you today.
Kepler dělá to, že objevuje mnoho uchazečů, které pak dále sledujeme a nacházíme jakožto planety, potvrzujeme jakožto planety. V podstatě touto cestou zjišťujeme, jak jsou planety rozděleny podle velikosti. Existují malé planety, větší planety, velké planety, že ano. Můžeme tedy napočítat mnoho, mnoho takových planet, a ty jsou různě veliké. Děláme to v naší sluneční soustavě. Vlastně již ve starověku by sluneční soustava v tomto ohledu vypadala na nákresu následovně. Byly by tam menší planety a byly by tam větší planety, již v dobách Epikúra a samozřejmě později Koperníka a jeho následovníků. Tohle byla donedávna sluneční soustava - čtyři planety podobné Zemi s malým poloměrem, menší než asi dvojnásobek velikosti Země. Byl to samozřejmě Merkur, Venuše, Mars a pochopitelně Země, a pak dvě velké, obrovské planety. Pak koperníkovská revoluce přinesla dalekohledy. Samozřejmě pak byly objeveny tři další planety. Celkový počet planet v naší sluneční soustavě byl nakonec devět. Převládaly malé planety, v čemž byla patrná určitá harmonie, kterou Koperník velice rád zmiňoval a k jejímž rezolutním zastáncům patřil Kepler. Nyní se nám k malým planetám přidal ještě Pluto. Ale do doby před patnácti lety bylo tohle skutečně všechno, co jsme o planetách věděli. Takový byl důvod onoho zklamání. Koperníkovský sen zůstával nenaplněn.
What Kepler does is discover a lot of candidates, which we then follow up and find as planets, confirm as planets. It basically tells us this is the distribution of planets in size. There are small planets, there are bigger planets, there are big planets, okay. So we count many, many such planets, and they have different sizes. We do that in our solar system. In fact, even back during the ancients, the Solar System in that sense would look on a diagram like this. There will be the smaller planets, and there will be the big planets, even back to the time of Epicurus and then of course Copernicus and his followers. Up until recently, that was the Solar System -- four Earth-like planets with small radius, smaller than about two times the size of the Earth -- and that was of course Mercury, Venus, Mars, and of course the Earth, and then the two big, giant planets. Then the Copernican Revolution brought in telescopes, and of course three more planets were discovered. Now the total planet number in our solar system was nine. The small planets dominated, and there was a certain harmony to that, which actually Copernicus was very happy to note, and Kepler was one of the big proponents of. So now we have Pluto to join the numbers of small planets. But up until, literally, 15 years ago, that was all we knew about planets. And that's what the frustration was. The Copernican dream was unfulfilled.
Konečně, před patnácti lety, dospěla technologie do stádia, kdy jsme začali být schopni objevovat planety obíhající jiné hvězdy, a docela se nám to dařilo. Během těchto patnácti let bylo objeveno téměř pět set planet obíhajících jiné hvězdy, za využití různých metod. Naneštěstí, jak vidíte, se nám celkový obrázek výrazně změnil. Samozřejmě se pro to našlo vysvětlení. Vidíme pouze velké planety. Proto je tedy většina z těchto planet zařazena v kategorii "podobné Jupiteru". Jak tedy vidíte, moc daleko jsme se nedostali. Byli jsme pořád tam, kde Koperník. Neměli jsme žádné důkazy o tom, zda existují planety podobné Zemi. A nám záleží právě na planetách podobných Zemi, protože jsme již pochopili, že život jakožto chemický systém skutečně vyžaduje menší planetu s vodou a s horninami s mnoha složitými chemickými procesy, aby mohl vzniknout, objevit se, přežít. A pro tohle jsme neměli žádné důkazy.
Finally, 15 years ago, the technology came to the point where we could discover a planet around another star, and we actually did pretty well. In the next 15 years, almost 500 planets were discovered orbiting other stars, with different methods. Unfortunately, as you can see, there was a very different picture. There was of course an explanation for it: We only see the big planets, so that's why most of those planets are really in the category of "like Jupiter." But you see, we haven't gone very far. We were still back where Copernicus was. We didn't have any evidence whether planets like the Earth are out there. And we do care about planets like the Earth because by now we understood that life as a chemical system really needs a smaller planet with water and with rocks and with a lot of complex chemistry to originate, to emerge, to survive. And we didn't have the evidence for that.
Dnes jsem tu tedy proto, abych vám nabídl první ukázku toho, co nám nový dalekohled, Kepler, byl schopen v několika posledních týdnech říci. A hle, vracíme se zpět k té harmonii a k naplnění Koperníkových snů. Jak zde můžete vidět, scénu ovládly malé planety. Planet označených "podobné Zemi" je rozhodně více, než jakýchkoli jiných planet, které vidíme. Je to poprvé, co něco podobného můžeme říci. Musíme na tom ještě pořádně zapracovat. Většina z těchto planet jsou uchazeči. V příštích několika letech jejich statut potvrdíme. Ale statisticky je ten výsledek zřetelný a jasný. A tento statistický výsledek dokazuje, že planety podobné naší Zemi existují. Naše Galaxie, Mléčná dráha, je těmito planetami hojně obdařena.
So today, I'm here to actually give you a first glimpse of what the new telescope, Kepler, has been able to tell us in the last few weeks, and, lo and behold, we are back to the harmony and to fulfilling the dreams of Copernicus. You can see here, the small planets dominate the picture. The planets which are marked "like Earth," [are] definitely more than any other planets that we see. And now for the first time, we can say that. There is a lot more work we need to do with this. Most of these are candidates. In the next few years we will confirm them. But the statistical result is loud and clear. And the statistical result is that planets like our own Earth are out there. Our own Milky Way Galaxy is rich in this kind of planets.
Otázkou nyní je, co udělat dále. Nejdříve ze všeho je můžeme zkoumat, když nyní víme, že existují. A můžeme najít ty, které bychom nazvali obyvatelnými, což znamená, že na nich panují podobné podmínky jako jsou podmínky, se kterými se setkáváme zde na Zemi, a kde může docházet k mnoha složitým chemickým procesům. Můžeme dokonce číselně vyjádřit, kolik takových planet je podle nás v naší Galaxii, v Mléčné dráze. A to číslo, jak možná očekáváte, docela bere dech. Jedná se o sto miliónů podobných planet. To je skvělá zpráva. Proč? Protože i naším malým dalekohledem jen v příštích dvou letech budeme schopni najít minimálně šedesát z nich. Je to skvěle, protože pak je budeme moci vyrazit zkoumat - na dálku, samozřejmě - s pomocí všech technologií, které jsme již v uplynulých pěti letech vyzkoušeli. Budeme moci zjistit, z čeho se skládají, zda jejich atmosféry obsahují vodu, kysličník uhličitý, metan. Víme a očekáváme, že tyto věci zjistíme.
So the question is: what do we do next? Well, first of all, we can study them now that we know where they are. And we can find those that we would call habitable, meaning that they have similar conditions to the conditions that we experience here on Earth and where a lot of complex chemistry can happen. So, we can even put a number to how many of those planets now do we expect our own Milky Way Galaxy harbors. And the number, as you might expect, is pretty staggering. It's about 100 million such planets. That's great news. Why? Because with our own little telescope, just in the next two years, we'll be able to identify at least 60 of them. So that's great because then we can go and study them -- remotely, of course -- with all the techniques that we already have tested in the past five years. We can find what they're made of, would their atmospheres have water, carbon dioxide, methane. We know and expect that we'll see that.
Je to skvělé, ale není to ještě všechno. Kvůli tomu tady nejsem. Jsem tu proto, abych vám řekl o dalším kroku, který je tím opravdu vzrušujícím. Věc, kterou nám tento krok umožní, přijde na řadu jako další. Vstupuje zde do hry biologie - biologie se svou základní otázkou, která dosud zůstává nezodpovězena a která se dá shrnout následovně: "Pokud existuje život na dalších planetách, očekáváme, že bude podobný životu na Zemi?" A hned na úvod vám řeknu, že když říkám život, nemyslím tím "dolce vita", dobrý život, lidský život. Skutečně tím myslím život na Zemi, v minulosti a v přítomnosti, od mikrobů po nás, lidské bytosti, se svou bohatou molekulární různorodostí, tedy život na Zemi, jak mu rozumíme dnes, jakožto soustavě molekul a chemických reakcí - čemuž souhrnně říkáme biochemie, život jako chemický proces, jako chemický úkaz.
That's great, but that is not the whole news. That's not why I'm here. Why I'm here is to tell you that the next step is really the exciting part. The one that this step is enabling us to do is coming next. And here comes biology -- biology, with its basic question, which still stands unanswered, which is essentially: "If there is life on other planets, do we expect it to be like life on Earth?" And let me immediately tell you here, when I say life, I don't mean "dolce vita," good life, human life. I really mean life on Earth, past and present, from microbes to us humans, in its rich molecular diversity, the way we now understand life on Earth as being a set of molecules and chemical reactions -- and we call that, collectively, biochemistry, life as a chemical process, as a chemical phenomenon.
Otázkou tedy je: "Je tento chemický úkaz něčím univerzálním nebo je to něco, co je závislé na té které planetě?" Je jako gravitace, která všude ve vesmíru funguje stejně, nebo najdeme na každém místě různé biochemické systémy? Musíme vědět, co hledáme, až se budeme snažit to hledat. Jedná se o velice základní otázku, na kterou neznáme odpověď, ale kterou se můžeme snažit - a už se o to snažíme - zodpovědět v laboratoři. Nemusíme cestovat do vesmíru, abychom na tuto otázku mohli odpovědět. O tohle se tedy snažíme. Momentálně se to snaží dělat mnoho lidí. A z této části mostu, kterou se snažíme vybudovat, přichází také mnoho dobrých zpráv.
So the question is: is that chemical phenomenon universal, or is it something which depends on the planet? Is it like gravity, which is the same everywhere in the universe, or there would be all kinds of different biochemistries wherever we find them? We need to know what we are looking for when we try to do that. And that's a very basic question, which we don't know the answer to, but which we can try -- and we are trying -- to answer in the lab. We don't need to go to space to answer that question. And so, that's what we are trying to do. And that's what many people now are trying to do. And a lot of the good news comes from that part of the bridge that we are trying to build as well.
Mám tady jeden příklad, který vám chci ukázat. Když přemýšlíme o tom, co je nezbytné pro úkaz, který nazýváme životem, napadá nás členění, uchovávání molekul důležitých k životu v jakési membráně, izolované od okolního prostředí, ale zároveň v prostředí, ve kterém by molekuly mohly reálně společně vzniknout. V jedné z našich laboratoří, v laboratoři Jacka Szostaka, proběhla série experimentů provedených během posledních čtyř let, která ukázala, že v prostředí velice obvyklém na planetách, na určitých typech planet podobných Zemi, kde se vyskytuje tekutá voda a hlína, můžete najít přirozeně existující molekuly, které samovolně vytvářejí bubliny. Tyto bubliny mají membrány, velice podobné membránám všech buněk všech živých bytostí na Zemi. Vypadají takhle. A tyto membrány skutečně pomáhají molekulám, například nukleovým kyselinám, jak jsou RNA a DNA, aby zůstaly schované uvnitř, vyvíjely se, proměňovaly se, dělily a procházely některými z procesů, které nazýváme životem.
So this is one example that I want to show you here. When we think of what is necessary for the phenomenon that we call life, we think of compartmentalization, keeping the molecules which are important for life in a membrane, isolated from the rest of the environment, but yet, in an environment in which they actually could originate together. And in one of our labs, Jack Szostak's labs, it was a series of experiments in the last four years that showed that the environments -- which are very common on planets, on certain types of planets like the Earth, where you have some liquid water and some clays -- you actually end up with naturally available molecules which spontaneously form bubbles. But those bubbles have membranes very similar to the membrane of every cell of every living thing on Earth looks like, like this. And they really help molecules, like nucleic acids, like RNA and DNA, stay inside, develop, change, divide and do some of the processes that we call life.
Tohle byl jen jeden příklad toho, jakou cestou se ubíráme, když snažíme odpovědět na tu širší otázku ohledně univerzálnosti zmiňovaného úkazu. V určitém ohledu můžete vnímat tuto práci, které se nyní začínají věnovat lidé po celém světě, jako budování mostu, budování mostu ze dvou břehů řeky. Na jedné straně, na levém břehu řeky, jsou lidé jako já, kteří zkoumají planety a snažit se definovat tamější prostředí. Nechceme zkoušet věci naslepo, protože existuje příliš mnoho různých variant, a kapacita laboratoří a časová kapacita lidí nejsou dostatečné k provedení všech experimentů. Toto tedy budujeme z levé strany řeky. Na pravém břehu řeky jsou experimenty v laboratoři, které jsem vám právě ukázal, kde jsme si tyto věci reálně vyzkoušeli, a ono se to vzájemně doplňuje, a doufáme, že se jednoho dne sejdeme na půli cesty.
Now this is just an example to tell you the pathway in which we are trying to answer that bigger question about the universality of the phenomenon. And in a sense, you can think of that work that people are starting to do now around the world as building a bridge, building a bridge from two sides of the river. On one hand, on the left bank of the river, are the people like me who study those planets and try to define the environments. We don't want to go blind because there's too many possibilities, and there is not too much lab, and there is not enough human time to actually to do all the experiments. So that's what we are building from the left side of the river. From the right bank of the river are the experiments in the lab that I just showed you, where we actually tried that, and it feeds back and forth, and we hope to meet in the middle one day.
Proč by vás to ale mělo zajímat? Proč se vám snažím prodat napůl postavený most? Mám snad takové charisma? Existuje mnoho důvodů a některé z nich jste slyšeli v dnešním krátkém vystoupení. Porozumění chemii nám může pomoci i v našem každodenním životě. Je zde však cosi zásadnějšího, cosi hlubšího. Tou hlubší, podstatnou skutečností je to, že věda se nachází v procesu předefinování života, jak jsme jej dosud znali. Následně se zásadním způsobem změní náš pohled na svět - nebude to nepodobné situaci před čtyřmi sty lety, kdy Koperníkův počin změnil způsob vnímání prostoru a času. V současnosti jde o něco jiného, ale má to stejně zásadní význam. Polovina všeho, co se děje, je spojena s určitým pocitem nevýznamnosti lidstva, Země, ve větším vesmírném prostoru. A čím víc toho poznáváme, tím více tento pocit sílí. Všichni jste se to učili ve škole - jak malá je Země ve srovnání s ohromným vesmírem. A čím větší dalekohled máte, tím víc se ten vesmír zvětšuje. A teď se podívejte na tenhle obrázek titěrné, modré tečky. Tenhle pixel je Země. Je to Země tak, jak ji známe. V tomto případě se na díváme z postavení vně oběžné dráhy Saturnu. Je skutečná titěrná. To víme. Vezměme život jako celou tuto planetu, protože tomu tak v určitém slova smyslu je. Biosféra odpovídá rozměrům Země. Život na Zemi se shoduje s velikostí Země. A nyní to srovnejme se zbytkem světa z vesmírného úhlu pohledu. Co kdyby ta koperníkovská nevýznamnost byla ve skutečnosti naprosto chybná? Stali bychom se odpovědnějšími za věci, které se dnes dějí? Vyzkoušejme si to.
So why should you care about that? Why am I trying to sell you a half-built bridge? Am I that charming? Well, there are many reasons, and you heard some of them in the short talk today. This understanding of chemistry actually can help us with our daily lives. But there is something more profound here, something deeper. And that deeper, underlying point is that science is in the process of redefining life as we know it. And that is going to change our worldview in a profound way -- not in a dissimilar way as 400 years ago, Copernicus' act did, by changing the way we view space and time. Now it's about something else, but it's equally profound. And half the time, what's happened is it's related this kind of sense of insignificance to humankind, to the Earth in a bigger space. And the more we learn, the more that was reinforced. You've all learned that in school -- how small the Earth is compared to the immense universe. And the bigger the telescope, the bigger that universe becomes. And look at this image of the tiny, blue dot. This pixel is the Earth. It is the Earth as we know it. It is seen from, in this case, from outside the orbit of Saturn. But it's really tiny. We know that. Let's think of life as that entire planet because, in a sense, it is. The biosphere is the size of the Earth. Life on Earth is the size of the Earth. And let's compare it to the rest of the world in spatial terms. What if that Copernican insignificance was actually all wrong? Would that make us more responsible for what is happening today? Let's actually try that.
Ve vesmíru je tedy Země velice malá. Dokážete si představit, jak malá je? Zkusím to. Řekněme, že tohle je velikost pozorovatelného vesmíru, se všemi galaxiemi, se všemi hvězdami, dobře, odsud až sem. Víte, jak velkou část této kravaty by tvořil život? Byl by veliký jako jeden malý atom. Je to něco nepředstavitelně malého. Nedokážeme si to představit. Myslím tím, podívejte, tu kravatu vidíte, ale nedokážete si ani představit, že byste viděli rozměry titěrného, malého atomu. To ale není všechno. Vesmír a život se nacházejí jak v prostoru, tak v čase. Pokud by tohle bylo stáří vesmíru, pak tohle je stáří života na Zemi. Představte si nejstarší živé bytosti na Zemi, avšak z vesmírného úhlu pohledu. Tohle není nevýznamné. Je to naopak velice významné. Život je tedy možná nevýznamný vzhledem ke své velikosti, ale z hlediska času nevýznamný není. Život a vesmír mají mezi sebou podobný vztah jako dítě a rodič, jako rodič a jeho potomek.
So in space, the Earth is very small. Can you imagine how small it is? Let me try it. Okay, let's say this is the size of the observable universe, with all the galaxies, with all the stars, okay, from here to here. Do you know what the size of life in this necktie will be? It will be the size of a single, small atom. It is unimaginably small. We can't imagine it. I mean look, you can see the necktie, but you can't even imagine seeing the size of a little, small atom. But that's not the whole story, you see. The universe and life are both in space and time. If that was the age of the universe, then this is the age of life on Earth. Think about those oldest living things on Earth, but in a cosmic proportion. This is not insignificant. This is very significant. So life might be insignificant in size, but it is not insignificant in time. Life and the universe compare to each other like a child and a parent, parent and offspring.
Co z toho vyplývá? Vyplývá z toho, že ono paradigma nevýznamnosti, které jsme určitým způsobem přejali z koperníkovského principu, je naprosto chybné. Život v tomto vesmíru má ohromný, mocný, potenciál - zvláště nyní, když víme, že místa podobná Zemi jsou častým jevem. A tento potenciál, tento mocný potenciál, je rovněž naším potenciálem, vaším a mým. Máme-li být správci naší planety Země a její biosféry, měli bychom porozumět jejímu významu pro vesmír a něco s tím udělat. A dobrou zprávou je, že to skutečně udělat můžeme. Tak to udělejme. Zahajme novou revoluci, která bude navazovat na tu starou, a kde bude syntetická biologie představovat cestu k proměně jak našeho životního prostředí, tak naší budoucnosti. A doufejme, že společně dokážeme vybudovat ten most a že se sejdeme na polovině cesty.
So what does this tell us? This tells us that that insignificance paradigm that we somehow got to learn from the Copernican principle, it's all wrong. There is immense, powerful potential in life in this universe -- especially now that we know that places like the Earth are common. And that potential, that powerful potential, is also our potential, of you and me. And if we are to be stewards of our planet Earth and its biosphere, we'd better understand the cosmic significance and do something about it. And the good news is we can actually, indeed do it. And let's do it. Let's start this new revolution at the tail end of the old one, with synthetic biology being the way to transform both our environment and our future. And let's hope that we can build this bridge together and meet in the middle.
Mnohokrát vám děkuji.
Thank you very much.
(Potlesk)
(Applause)