Διδάσκω Ιστορία στο Λύκειο Μάρτζορι Στόουνμαν Ντάγκλας. Στις 14 Φεβρουαρίου 2018, το σχολείο βίωσε μία από τις χειρότερες μαζικές ένοπλες επιθέσεις στην Αμερική. Οι άνθρωποι θέλουν να μάθουν τι είδαμε, τι αισθάνθηκα. Δεν τα θυμάμαι όλα, αλλά θυμάμαι πως βρέθηκα σε κατάσταση πανικού, στην κατάσταση της μητέρας. Δεν υπήρχε συναίσθημα. Έβαλα τα παιδιά σε μια γραμμή, κράτησα μια πινακίδα για να με ακολουθούν στην αίθουσα, σαν μια άσκηση πυρκαγιάς. Άκουσα πυροβολισμούς από μία κατεύθυνση. Ευτυχώς, κινούμασταν ήδη προς την αντίθετη κατεύθυνση.
I teach history at Marjory Stoneman Douglas High School. On February 14, 2018, my school experienced one of the worst mass school shootings in American history. People want to know what we saw, what I felt. I don't remember everything, but I do remember I went into crisis mode, mother mode. There was no emotion. I lined up the kids, I held up a sign so they could follow me through the hall, just like a fire drill. I heard shots from one direction. Luckily, we were already moving in the opposite direction.
Βγήκαμε έξω. Καταφέραμε να σωθούμε. Κάλεσα τη μητέρα μου. «Είμαι καλά». Κάλεσα τον άνδρα μου. «Είμαι καλά». Τότε κάλεσε η κόρη μου, η φωνή μου έσπασε, και ήξερα ότι έπρεπε να συνέλθω. Κάθισα μόνη με τις σκέψεις μου, ανήσυχη για τους συναδέλφους μου και τους μαθητές. Καθίσαμε εκεί, συνειδητοποιώντας ότι κάπως, η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου... Καθίσαμε εκεί, συνειδητοποιώντας ότι η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου κατέληξε με τα μωρά μας νεκρά, και δεν ξέραμε τι να κάνουμε μετά.
We made it outside. We made it to safety. I called my mother. "I'm OK." I called my husband. "I'm OK." Then my daughter called, my voice cracked, and I knew I had to pull myself together. I sat alone in my thoughts, worried about my colleagues and students. We sat there, only understanding that somehow, Valentine's Day -- We sat there, only understanding that somehow, Valentine's Day had ended up with our babies dead, and we didn't know what to do next.
Πάνε δύο μήνες, και κάθε μέρα ακούω ακόμα τους ήχους των πυροβολισμών, θυμάμαι τα τρομαγμένα πρόσωπα των μαθητών μου όταν ξέραμε πως δεν ήταν μια άσκηση. Παρ' όλα αυτά, δεν υπάρχει σταθερό συναίσθημα εκτός από πόνο, θλίψη και οργή. που έχουν προκληθεί από τα μέσα ενημέρωσης ή ένα αναίσθητο σχόλιο, ή απλώς από σιωπή.
It's been two months, and every day I still hear the echoes of the "pop, pop" sound of the gunfire. I remember the fearful faces of my students when we knew it wasn't a drill. Still, there's no constant emotion, except for flashes of pain, grief and anger triggered by the news, or an insensitive comment, or just silence.
Το Λύκειο Μάρτζορι Στόουνμαν Ντάγκλας έχασε 17 πολύτιμες ζωές εκείνη την τρομερή μέρα. Αργότερα, οι μαθητές ρώτησαν εμάς, τους ενήλικους την πιο δύσκολη ερώτηση: Πώς μπορούμε να σταματήσουμε αυτή την παράλογη βία; Αυτή ήταν η πιο δύσκολη ερώτηση που μου έχουν κάνει. Αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά που ταπεινώθηκα από μια ερώτηση μαθητή.
Marjory Stoneman Douglas High School lost 17 precious lives on that horrible day. After, students asked us, the adults the hardest question: How can we stop the senseless violence? This was the most difficult question I've been asked. But it was not the first time I've been humbled by a student's question.
Διδάσκω στα δημόσια σχολεία επί 33 έτη γι' αυτό ξέρω πως πρέπει να παραδεχτείς αυτά που ξέρεις πριν μοιραστείς αυτά που ξέρεις. Βασικά, υπάρχει μια μέθοδος ώστε να γίνεις αφοσιωμένος μαθητής, δάσκαλος, πολίτης. Πρώτον, ακούς προσεκτικά το άτομο που σου κάνει την ερώτηση. Δεύτερον, παραδέχεσαι την αδυναμία σου. Παραδέχεσαι αυτά που δεν ξέρεις. Τρίτον, κάνεις την εργασία σου. Τέταρτον, μοιράζεσαι τη γνώση σου ταπεινά.
I've been teaching in the public schools for 33 years, so I know you have to admit what you don't know before you can share what you do know. In fact, there's a method to being an engaged student, teacher, citizen. First, listen closely to the person asking you a question. Second, admit your vulnerability. Admit what you don't know. Third, do your homework. Fourth, humbly share your knowledge.
Ξέρω όλην αυτήν τη διαδικασία. Οι μαθητές μου κάνουν στοχαστικές ερωτήσεις όλη την ώρα. Είναι ανυπόμονοι να μάθουν, και μερικές φορές είναι ανυπόμονοι να αποδείξουν την ευφυΐα τους. Και πιστέψτε με, ξέρουν όταν δεν γνωρίζω την απάντηση, γι' αυτό σε αυτές τις περιπτώσεις, τους λέω, «Πολύ καλή ερώτηση. Θα το ψάξω και θα σας ενημερώσω».
I know all about this process. My students ask really thoughtful questions all the time. They're eager to learn, and sometimes they're eager to prove their smarts. And believe me, they know when I have no idea of the answer, so in those instances, I say to them, "That's a great question. Let me research that and get back to you."
Όταν ρώτησαν οι μαθητές μου, «Πώς σταματάμε αυτή την παράλογη βία;» Άκουσα, και μετά παραδέχτηκα, «Δεν ξέρω». Και όπως κάνω πάντα όταν δεν ξέρω την απάντηση σε μία από τις ερωτήσεις, άρχισα να κάνω την εργασία μου. Και ως καθηγήτρια ιστορίας, ήξερα ότι έπρεπε να ξεκινήσω με τη Δεύτερη Τροποποίηση και την ΕΕΟ.
So when my students asked, "How do we stop this senseless violence?" I listened, and then I admitted, "I don't know." And like I always do when I don't know the answer to one of my questions, I began doing my homework. And as a history teacher, I knew I needed to start with the Second Amendment and the NRA.
Σε περίπτωση που έχει περάσει καιρός που καθίσατε σε ένα μάθημα ιστορίας, αυτά είναι που λέει η δεύτερη Τροποποίηση: «Μια ορθά ρυθμισμένη Εθνοφρουρά, όντας απαραίτητη για την ασφάλεια ενός ελεύθερου Κράτους, το δικαίωμα του λαού να κρατά και να φέρει οπλισμό, δεν πρέπει να παραβιάζεται». Δηλαδή, κυβέρνηση δεν μπορεί να παραβιάζει το δικαίωμα των πολιτών να συμμετέχουν σε ορθά ρυθμισμένες πολιτοφυλακές. Η Δεύτερη Τροποποίηση επικυρώθηκε πριν 226 χρόνια. Γράφτηκε μια εποχή πριν οι ένοπλες δυνάμεις της κυβέρνησης συμπεριληφθούν στις πιο ισχυρές του κόσμου και όταν οι πολιτοφυλακές θεωρήθηκαν απαραίτητες στην προστασία των πολιτειών.
In case it's been a while since you've been sitting in a history class, here is what the Second Amendment actually says: "A well regulated Militia, being necessary to the security of a free State, the right of the people to keep and bear arms, shall not be infringed." Meaning, the federal government could not infringe on the rights of citizens to participate in well-regulated militias. The Second Amendment was ratified 226 years ago. It was written in a time before the federal government's armed forces were among the most powerful in the world and when state militias were viewed as necessary to protect the states.
Προχωράμε μπροστά 80 χρόνια, το 1871. Ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος είχε τελειώσει μερικά χρόνια νωρίτερα, αλλά μια χούφτα αξιωματικοί της Ένωσης παρέστησαν μάρτυρες σε μια σκάρτη σκοπευτική δεινότητα στο πεδίο της μάχης. Έτσι, για να προετοιμάσουν τους άντρες για οποιαδήποτε μελλοντική σύγκρουση ίδρυσαν την Εθνική Ένωση Οπλοκατοχής για να προάγουν την σκοποβολή.
Fast-forward 80 years, to 1871. The American Civil War had ended a few years prior, but a couple of Union officers had witnessed some pretty shoddy marksmanship on the battlefield. So in an attempt to prepare their men for any future conflicts, they founded the National Rifle Association to promote rifle practice.
Εν συντομία, η Δεύτερη Τροποποίηση συντάχθηκε για να διασφαλίσει ότι η νεοϊδρυθείσα και εύθραυστη χώρα είχε πρόσβαση σε οργανωμένες πολιτοφυλακές. Και η αρχική αποστολή της ΕΕΟ ήταν να διασφαλίσει ότι οι μελλοντικοί στρατιώτες είχαν καλό σημάδι.
In short, the Second Amendment was written to ensure that our newly formed and fragile country had access to organized state militias. And the NRA's original mission was to ensure future soldiers had good aim.
Ένα ολόκληρο μάθημα μπορεί να διδαχτεί για το πώς τα επόμενα 150 χρόνια επηρέασαν τις συζητήσεις για τη ρύθμιση των όπλων που κάνουμε στις ΗΠΑ και την ερμηνεία μας για τη Δεύτερη Τροποποίηση. Σχεδόν κάθε κρίσιμη στιγμή στην ιστορία του έθνους μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επηρέασε το πώς εμείς κατασκευάζουμε, συζητάμε, ρυθμίζουμε και αισθανόμαστε σχετικά με τα όπλα. Έχουν γίνει πολλές αλλαγές. Στην πραγματικότητα, μόλις το 2008 το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε για πρώτη φορά ότι η Δεύτερη Τροποποίηση προστατεύει το ατομικό δικαίωμα στην κατοχή όπλου που δεν συνδέεται με τη θητεία σε μια πολιτοφυλακή και να χρησιμοποιήσει αυτό το όπλο για παραδοσιακά έννομους σκοπούς, όπως την αυτοάμυνα μέσα στο σπίτι. Μέσα στο σπίτι.
Someone could teach an entire course on how the next 150 years influenced the gun regulation conversations we're having in the United States and our interpretation of the Second Amendment. Almost every pivotal moment in our nation's history in one way or another influenced how we as a people manufacture, debate, regulate and feel about guns. A lot of change has occurred. As a matter of fact, it wasn't until 2008 that the Supreme Court ruled for the first time the Second Amendment protects an individual right to possess a firearm unconnected with service in a militia and to use that arm for traditionally lawful purposes, such as self-defense within the home. Within the home.
Αυτή η αλλαγή με με τον καιρό είναι εντυπωσιακή για μένα, γιατί μας υπενθυμίζει ότι η ερμηνεία της Δεύτερης Τροποποίησης και οι πολιτισμικές τάσεις σχετικά με τα όπλα έχουν αλλάξει με τον χρόνο. Το οποίο μου δίνει ελπίδα ότι μπορούν να αλλάξουν ξανά.
This change over time is striking to me, because it reminds us that the interpretation of the Second Amendment and cultural attitudes about guns have changed over time. Which gives me hope they could change again.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Είναι ένα απίστευτα πολύπλοκο και δυναμικό μάθημα ιστορίας, αλλά δεν είναι το μάθημα που θα διδάξω σήμερα, γιατί δεν έχουμε χρόνο. Δεν μιλάω για τον χρόνο, τον χρόνο που έχω εδώ να στέκομαι και να μιλάω. Μιλάω για το γεγονός ότι δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Σύμφωνα με το ΚΕΠΑ, τα τελευταία πέντε χρόνια, κατά μέσο όρο, κάθε μέρα 96 άνθρωποι σκοτώνονται από όπλα στις ΗΠΑ, και αν δεν καταλάβουμε πώς να απαντήσουμε σύντομα στην ερώτηση των μαθητών μου, ένας από εμάς μπορεί να είναι ο επόμενος.
It's an incredibly complex and dynamic history lesson, but it's not the lesson I'm here to teach today, because we don't have time. I'm not talking about time, the time that I have here to stand and speak. I'm talking about the fact we don't have time to lose. According to the CDC, over the last five years, on average, each day 96 people are killed by guns in the United States, and if we don't figure out how to answer my students' question soon, one of us could be next.
Οπότε, αν η ερώτηση είναι, πώς σταματάμε αυτή την παράλογη βία, ο καλύτερος τρόπος που μπορώ να σκεφτώ να απαντήσω είναι να δούμε την πολλαπλή επιλογή. Θυμάστε τις ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής στο λύκειο, έτσι; Ας αρχίσουμε.
So, if the question is, how do we stop this senseless violence, the best way I can think to answer is to look at multiple choice. You remember multiple-choice questions in high school, don't you? Let's start.
Επιλογή Α: αυτό θα τελειώσει όταν καταλογίσουμε τις ευθύνες στους κατασκευαστές όπλων για τη φονικότητα των προϊόντων τους. Mπορεί να εκπλαγείτε μαθαίνοντας ότι, το έχουμε ξανασκεφτεί αυτό. Ανάμεσα στο 1998 και 2000, 30 χώρες και πόλεις μήνυσαν τους κατασκευαστές όπλων, λέγοντας ότι πρέπει να φτιάχνουν πιο ασφαλή τα προϊόντα τους και να ανιχνεύουν καλύτερα πού πωλούνται τα προϊόντα τους. Σε απάντηση, οι κατασκευαστές διαφώνησαν ότι δεν είχαν άμεση ευθύνη στο πώς χρησιμοποιήθηκαν τα προϊόντα τους. Είπαν ότι τα καταστήματα που πουλούν τα όπλα και οι ιδιοκτήτες που τα αγόρασαν ήταν υπεύθυνοι αν συμβεί κάτι κακό. Αντιδρώντας σε αυτή και σε πολλές άλλες αγωγές, η ΕΕΟ πίεσε για την ψήφιση της ΠΝΕΠΟ, την Προστασία του Νόμιμου Εμπορίου Περί Όπλων. Η ΠΝΕΠΟ πέρασε με δικομματική στήριξη το 2005 και εμπιστεύεται τους κατασκευαστές όπλων να σχεδιάζουν όπλα με ασφάλεια, τα καταστήματα να πουλούν αυτά τα όπλα υπεύθυνα και κάποιον να κατέχει και να χρησιμοποιεί το όπλο υπεύθυνα. Κι έτσι όταν 17 μαθητές και οι διδάσκοντες πεθαίνουν στο σχολείο μου, κανείς σε αυτήν την αλυσίδα δεν θα αναλάβει την ευθύνη.
Choice A: this will end when we hold gun manufacturers responsible for the deadliness of their products. It might surprise you to learn that we've actually thought about this before. Between 1998 and 2000, 30 counties and cities sued gun manufacturers, saying they should make their products safer and do a better job of tracking where their products are sold. In response, manufacturers argued that they had no direct liability for how their products were used. They said the stores who sold the guns and the owners who bought them were responsible should anything bad happen. In response to this and many other lawsuits, the NRA lobbied for the passage of the PLCAA, the Protection of Lawful Commerce in Arms Act. The PLCAA passed with bipartisan support in 2005 and entrusts gun manufacturers to design guns safely, stores to sell those guns responsibly and someone to own and use the gun responsibly. And so when 17 students and faculty die at my school, no one in this chain will assume responsibility.
Ας δούμε την άλλη επιλογή, Επιλογή Β: αυτό θα τελειώσει όταν εμείς θεωρηθούμε υπόλογοι και ρυθμίσουμε τα εκτιμώμενα 300 εκατ. όπλα διαθέσιμα στην Αμερική. Ναι, η ψήφος είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους να πάρουμε την προσωπική ευθύνη για την ένοπλη βία. Nα βεβαιωθούμε ότι οι νομοθέτες μας είναι πρόθυμοι να εγκρίνουν λογικές μεταρρυθμίσεις είναι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους να ελέγξουμε αυτά τα 300 εκατ. όπλα. Και επίσης, οι κάτοχοι όπλων να πάρουν την προσωπική πρωτοβουλία. Αν έχετε ένα όπλο, αναρωτηθείτε: Έχω ένα επιπλέον όπλο που δεν χρειάζομαι; Μπορεί να πέσει σε λάθος χέρια; Παρακολούθησα την τελευταία εκπαίδευση; Ίσως ως ένας κάτοχος όπλου, θα πρέπει επίσης να αναρωτηθείτε εάν φροντίζετε την πνευματική σας υγεία. Όσον αφορά την ένοπλη βία, το επιχείρημα της πνευματικής υγείας πέφτει στο κενό αν δεν παραδεχτούμε τις δικές μας προσωπικές αδυναμίες στην ψυχική ασθένεια. Ένας στους έξι Αμερικανούς θα παλεύει με την ψυχική ασθένεια. Aν κατέχουμε ένα όπλο, θα πρέπει να είμαστε αφοσιωμένοι στη διατήρηση της συναισθηματικής μας υγείας για να μην τραβήξουμε τη σκανδάλη σε περιόδους ασθένειας. Διαφορετικά, θα πρέπει να αναρωτηθούμε σοβαρά εάν έχουμε πραγματικά τον χρόνο και την προσοχή να κατέχουμε ένα όπλο. Ίσως για ορισμένους από εμάς είναι ώρα να αφήσουμε κάτω τα όπλα μας.
Let's take a look at another option, Choice B: this will end when we hold ourselves accountable and regulate the estimated 300 million guns available in America. Yes, voting is one of the best ways to take personal responsibility for gun violence. Making sure that our lawmakers are willing to pass commonsense gun reform is one of the most effective ways to get those 300 million guns under control. And also, gun owners can take personal initiative. If you own a gun, ask yourself: Do I have an extra gun I don't need? Could it fall into the wrong hands? Have I attended the latest training? Perhaps as a gun owner, you should also ask whether you have been taking care of your mental health? When it comes to gun violence, the mental health argument falls flat if we don't acknowledge our own personal vulnerabilities to mental illness. One in six Americans will struggle with mental illness. If we own a gun, we should be rigorously engaged in the upkeep of our emotional well-being so we don't pull a trigger in times of illness. Otherwise, we should seriously ask ourselves whether we really have the time and attention to own a gun. Perhaps for some of us it's time to lay down our arms.
Mετά έχουμε την Επιλογή Γ: αυτό θα τελειώσει όταν κάνουμε καλύτερη δουλειά φροντίζοντας ο ένας τον άλλο. Πολλά κοινωνικά θέματα επηρεάζουν τον λόγο που οι άνθρωποι αγοράζουν όπλα. Το 62 τοις εκατό των θανάτων από όπλα στις ΗΠΑ μεταξύ του 2012 και του 2016 ήταν αυτοκτονίες, όμως αποκαλούμε μανιακούς και ψυχοπαθείς τους ανθρώπους, ντροπιάζοντας τους. Δημιουργούμε εμπόδια σε ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια. Γιατί ντροπιάζουμε ο ένας τον άλλο; Ας κάνουμε πιο εύκολη, όχι πιο δύσκολη, την πρόσβαση των ανθρώπων σε καλύτερη ψυχιατρική περίθαλψη. Τι άλλο; Ο σεξισμός, ο ρατσισμός και η φτώχεια επιδρούν στην κατοχή όπλων και τη θνησιμότητα σχετικά με τα όπλα. Κατά μέσο όρο, υπολογίζεται ότι 50 γυναίκες πυροβολήθηκαν θανάσιμα κάθε μήνα ανάμεσα στο 2010 και το 2014 εξαιτίας της ενδοοικογενειακής βίας, και οι γυναίκες ακόμα πεθαίνουν στα σπίτια τους. Ας δώσουμε δύναμη στις γυναίκες και στα νέα μας αγόρια να μάθουν πώς να δουλέψουν τις διαμάχες τους και τα αισθήματά τους με λέξεις, όχι όπλα. Και η Washington Post ανέφερε ότι πέρυσι, σχεδόν 1.000 άνθρωποι πληγώθηκαν θανάσιμα από αστυνομικούς σε υπηρεσία. Μιλήστε στο Black Lives Matter και την αστυνομική ένωση γι' αυτό. Πρέπει να το αντιμετωπίσουμε αυτό.
Then we have Choice C: this will end when we do a better job of taking care of each other. Many social issues affect why people buy and use guns. Sixty-two percent of US gun fatalities between 2012 and 2016 were suicides, yet we call people maniacs and psychos, shaming them. We are creating barriers for people that need help. Why are we embarrassing each other? Let's make it easier, not harder, for people to access better mental health care. What else? Sexism, racism and poverty affect gun ownership and gun-related fatalities. On average, it's estimated that 50 women were fatally shot each month between 2010 and 2014 due to domestic violence, and women are still dying in their homes. Let's empower women and give our young boys a chance to learn how to work out their conflicts and emotions with words, not weapons. And the "Washington Post" reported that last year, nearly 1,000 people were fatally wounded by on-duty police officers. Talk to Black Lives Matter and the police union about that. We need to tackle this.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Στο τέλος της μέρας, ίσως οι άνθρωποι δεν θα νιώσουν την ανάγκη να αγοράσουν και να χρησιμοποιήσουν ένα όπλο όταν όλοι αισθάνονται ισότιμα ασφαλείς, υγιείς, σεβαστοί και προστατευμένοι.
At the end of the day, perhaps people won't feel the need to buy and use a gun when they all equally feel safe, healthy, respected and cared for.
Εντάξει, η ώρα της συζήτησης τελείωσε. Είναι ώρα να απαντήσουμε στην ερώτηση. Πώς σταματάμε αυτή την παράλογη βία; Είναι η Επιλογή Α, η Επιλογή Β, η Επιλογή Γ; Τώρα, ξέρω τι σκέφτεστε όλοι σας. Θυμάστε ότι οι ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής δεν τελειώνουν σχεδόν ποτέ μόνο με τρεις πιθανότητες. Υπάρχει πάντα αυτή η τέταρτη, η επιλογή Δ: όλα τα παραπάνω. Ίσως αυτή να είναι η απάντηση εδώ. Ή ίσως το «όλα τα παραπάνω» είναι πολύ εύκολο, κι αυτό δεν είναι εύκολο πρόβλημα. Aπαιτεί μια βαθιά αναλυτική σκέψη από όλους μας. Οπότε αντ' αυτού, σας ζητάω να κάνετε την εργασία σας, γράψτε τη δική σας επιλογή Δ χρησιμοποιώντας υποβοηθητικές λεπτομέρειες. Κι αν δεν είστε σίγουροι πού να αρχίσετε, κοιτάξτε τους μαθητές μου ως πρότυπα. Είναι οπλισμένοι με απίστευτες ικανότητες επικοινωνίας και την αίσθηση της ιδιότητας του πολίτη που βρίσκω πολύ συναρπαστική.
All right, discussion time is over. It's now time to answer the question. How do we stop this senseless violence? Is it Choice A, Choice B, Choice C? Now, I know what you're all thinking. You remember that multiple-choice questions almost never end with just three possibilities. There's always that fourth, Choice D: all of the above. Maybe that's the answer here. Or maybe "all of the above" is too easy, and this is not an easy problem. It requires deep analytical thinking by all of us. So instead, I'm asking you to do your homework, write your own Choice D using supporting detail. And if you're not sure where to start, look to my students as role models. They are armed with incredible communication skills and a sense of citizenship that I find so inspiring.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Είναι παιδιά δημοσίων σχολείων αφοσιωμένα στο θέμα της ρύθμισης των όπλων, κι η προσπάθειά τους έχει συγκινήσει τις καρδιές μας. Και δεν θα πρέπει να το κάνουν αυτό από μόνα τους. Ζητούν από εσάς, ζητάνε από όλους εμάς, να συμμετέχουμε. Δεν είναι άθλημα θεατών αυτό. Λοιπόν, ποια είναι η σωστή απάντηση;
These are public school kids engaged in the issue of gun regulation, and their endeavor has moved our hearts. And they shouldn't have to do this on their own. They're asking you, they're asking all of us, to get involved. This isn't a spectator sport. So what's the right answer?
Δεν ξέρω. Ακούστε, δεν είμαι ειδική στον έλεγχο των όπλων. Διδάσκω ανθρωπιστικές επιστήμες. Είναι ανθρώπινο να μαθαίνεις και το ότι είσαι μέρος ενός πολιτισμού σημαίνει ότι μοιράζεσαι τη γνώση σου. Αυτού του είδους την ειλικρινή, γενναία και αληθινή αφοσίωση είναι που ζητάω από τους μαθητές μου, αυτό που περιμένω ως δασκάλα και αυτό που απαιτώ τώρα από εσάς. Ο καθένας από εσάς πρέπει να κάνει την εργασία του. Και μετά τι; Μοιραστείτε ταπεινά τη γνώση σας ο ένας με τον άλλο. Παρακαλώ, δώστε ένα μάθημα στην οικογένειά σας, στην κοινότητά σας, στο δημοτικό σας συμβούλιο, στο νομοθετικό σας σώμα. Δώστε ένα μάθημα στο Κογκρέσο.
I don't know. Listen, I'm no gun control expert. I teach the humanities. To be human is to learn, and to be part of a civilization is to share your knowledge. This kind of honest, brave and sincere engagement is what I ask of my students, what I expect of myself as a teacher and what I demand of you now. Every one of you needs to do your homework. And then what? Humbly share your knowledge with each other. Please teach your family, teach your community, your city council, your state legislature. Teach Congress a lesson.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ.
Thank you. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)