Όταν πάω σε πάρτι, ο κόσμος μαθαίνει πολύ γρήγορα πως είμαι επιστήμονας και μελετώ το σεξ. Και τότε αρχίζουν οι ερωτήσεις. Ερωτήσεις που έχουν, συνήθως, πολύ συγκεκριμένη μορφή. Αρχίζουν κάπως έτσι: «Ένας φίλος μού είπε...» και τελειώνουν με: «...ισχύει αυτό;» Και συνήθως, μπορώ να πω με χαρά μου πως μπορώ να τις απαντήσω, αλλά μερικές φορές πρέπει να πω «Λυπάμαι πολύ, αλλά δε γνωρίζω γιατί δεν είμαι γιατρός».
When I go to parties, it doesn't usually take very long for people to find out that I'm a scientist and I study sex. And then I get asked questions. And the questions usually have a very particular format. They start with the phrase, "A friend told me," and then they end with the phrase, "Is this true?" And most of the time I'm glad to say that I can answer them, but sometimes I have to say, "I'm really sorry, but I don't know because I'm not that kind of a doctor."
Δηλαδή δεν ανήκω στο ιατρικό επάγγελμα. Είμαι συγκριτική βιολόγος και μελετώ την ανατομία. Η δουλειά μου είναι να εξετάζω διαφορετικά είδη ζώων και να προσπαθώ ν' ανακαλύψω πώς δουλεύουν οι ιστοί και τα όργανά τους όταν λειτουργούν σωστά, και όχι να προσπαθώ να βρω πώς να τα φτιάξω όταν δεν λειτουργούν σωστά, όπως πολλοί από εσάς. Αυτό που κάνω είναι να αναζητώ ομοιότητες και διαφορές στις λύσεις που ανέπτυξαν εξελικτικά απέναντι σε θεμελιώδη βιολογικά προβλήματα.
That is, I'm not a clinician, I'm a comparative biologist who studies anatomy. And my job is to look at lots of different species of animals and try to figure out how their tissues and organs work when everything's going right, rather than trying to figure out how to fix things when they go wrong, like so many of you. And what I do is I look for similarities and differences in the solutions that they've evolved for fundamental biological problems.
Ήρθα λοιπόν σήμερα εδώ να ισχυριστώ πως αυτή η μελέτη δεν είναι μια ακαδημαΐστικη δραστηριότητα που ανήκει μόνο στα πανεπιστήμια, αλλά αντιθέτως, πως η ευρεία μελέτη διαφορετικών ειδών ζώων και ιστών και οργανικών συστημάτων μπορεί να παράγει πληροφορίες και γνώσεις που παίζουν μεγάλο ρόλο στην ανθρώπινη υγεία. Αυτό ισχύει και για την πρόσφατη μελέτη μου πάνω στις διαφορές στο σεξ στον εγκέφαλο και την παλιότερη δουλειά μου πάνω στην ανατομία και τη λειτουργία του πέους σε διάφορα είδη. Τώρα ξέρετε γιατί είμαι περιζήτητη στα πάρτι.
So today I'm here to argue that this is not at all an esoteric Ivory Tower activity that we find at our universities, but that broad study across species, tissue types and organ systems can produce insights that have direct implications for human health. And this is true both of my recent project on sex differences in the brain, and my more mature work on the anatomy and function of penises. And now you know why I'm fun at parties.
(Γέλια)
(Laughter)
Σήμερα θέλω να σας δώσω ένα παράδειγμα από τη μελέτη μου πάνω στα πέη για να σας δείξω πώς η γνώση που προέρχεται από τη μελέτη ενός συστήματος οργάνων μπορεί να διαφωτίσει τη μελέτη ενός πολύ διαφορετικού συστήματος. Σίγουρα όλο το κοινό γνωρίζει αυτό που χρειάστηκε να εξηγήσω στην εννιάχρονη ανιψιά μου τις προάλλες: πως τα πέη είναι δομές που μεταφέρουν σπέρμα από ένα άτομο σε ένα άλλο. Η εικόνα πίσω μου αντιπροσωπεύει στο ελάχιστο την τεράστια ποικιλία ειδών πέους στα ζώα. Οι διαφορές στην ανατομία τους είναι τεράστιες. Υπάρχουν μυώδεις σωλήνες, τροποποιημένα πόδια και πτερύγια, όπως και οι σάρκινοι, φουσκωτοί κύλινδροι των θηλαστικών που όλοι γνωρίζουμε -- ή τουλάχιστον οι μισοί.
So today I'm going to give you an example drawn from my penis study to show you how knowledge drawn from studies of one organ system provided insights into a very different one. Now I'm sure as everyone in the audience already knows -- I did have to explain it to my nine-year-old late last week -- penises are structures that transfer sperm from one individual to another. And the slide behind me barely scratches the surface of how widespread they are in animals. There's an enormous amount of anatomical variation. You find muscular tubes, modified legs, modified fins, as well as the mammalian fleshy, inflatable cylinder that we're all familiar with -- or at least half of you are.
(Γέλια)
(Laughter)
Νομίζω πως αυτή η τρομερή ποικιλία προήλθε ως μια πολύ καλή λύση σε ένα πολύ βασικό βιολογικό πρόβλημα, την τοποθέτηση του σπέρματος στην κατάλληλη θέση για να συναντήσει τα ωάρια και να δημιουργήσει ζυγωτά. Το πέος δεν είναι απαραίτητο για εσωτερική γονιμοποίηση, αλλά όταν η εξέλιξη φτάνει στην εσωτερική γονιμοποίηση, συχνά τα πέη την ακολουθούν.
And I think we see this tremendous variation because it's a really effective solution to a very basic biological problem, and that is getting sperm in a position to meet up with eggs and form zygotes. Now the penis isn't actually required for internal fertiliztion, but when internal fertilization evolves, penises often follow.
Η πιο συχνή ερώτηση που ακούω όταν μοιράζομαι αυτές τις πληροφορίες είναι «Τι σας έκανε να ενδιαφερθείτε γι' αυτό το αντικείμενο;» Η απάντηση είναι οι σκελετοί. Δεν φαντάζεται κανείς πως οι σκελετοί και τα πέη έχουν και πολλά κοινά, επειδή τους έχουμε στο μυαλό μας σαν δύσκαμπτα συστήματα μοχλών που παράγουν ταχύτητα ή ενέργεια. Στις πρώτες μου εξορμήσεις στη βιολογική έρευνα, όταν έκανα παλαιοντολογία δεινοσαύρων στο προπτυχιακό μου, επικεντρωνόμουν αυστηρά και μόνο στους σκελετούς.
And the question I get when I start talking about this most often is, "What made you interested in this subject?" And the answer is skeletons. You wouldn't think that skeletons and penises have very much to do with one another. And that's because we tend to think of skeletons as stiff lever systems that produce speed or power. And my first forays into biological research, doing dinosaur paleontology as an undergraduate, were really squarely in that realm.
Όταν όμως πήγα για μεταπτυχιακό στην εμβιομηχανική, ήθελα να βρω μια πτυχιακή που θα διεύρυνε τις γνώσεις μας πάνω στις λειτουργίες του σκελετού. Έκανα διάφορες δοκιμές, πολλές από τις οποίες δεν τελεσφόρησαν. Και μια μέρα άρχισα να σκέφτομαι για το πέος των θηλαστικών. Γιατί πραγματικά αποτελεί παράξενη δομή. Προτού μπορέσει να χρησιμοποιηθεί για εσωτερική γονιμοποίηση πρέπει να αλλάξει την μηχανική του συμπεριφορά με πραγματικά εντυπωσιακό τρόπο. Τις περισσότερες φορές αποτελεί ευέλικτο όργανο. Κάμπτεται εύκολα. Αλλά πριν από τη χρήση του κατά τη διάρκεια της συνουσίας πρέπει να γίνει άκαμπτο, να μη μπορεί να λυγίσει. Και επίσης πρέπει να δουλεύει. Ένα αναπαραγωγικό σύστημα που δεν λειτουργεί παράγει ένα άτομο που δεν έχει απογόνους και άρα απορρίπτεται από τη γονιδιακή δεξαμενή.
But when I went to graduate school to study biomechanics, I really wanted to find a dissertation project that would expand our knowledge of skeletal function. I tried a bunch of different stuff. A lot of it didn't pan out. But then one day I started thinking about the mammalian penis. And it's really an odd sort of structure. Before it can be used for internal fertilization, its mechanical behavior has to change in a really dramatic fashion. Most of the time it's a flexible organ. It's easy to bend. But before it's brought into use during copulation it has to become rigid, it has to become difficult to bend. And moreover, it has to work. A reproductive system that fails to function produces an individual that has no offspring, and that individual is then kicked out of the gene pool.
Έτσι, σκέφτηκα, «Ορίστε ένα πρόβλημα που απαιτεί ένα σκελετικό σύστημα -- όχι σαν αυτό εδώ -- αλλά σαν αυτό -- επειδή, λειτουργικά, "σκελετός" είναι το κάθε σύστημα που υποστηρίζει ιστούς και μεταφέρει δυνάμεις. Ήδη ήξερα πως ζώα όπως αυτός ο γεωσκώληκας, και τα περισσότερα ζώα, δεν υποστηρίζουν τους ιστούς τους τυλίγοντάς τους σε κόκκαλα. Απεναντίας, μοιάζουν πιο πολύ με ενισχυμένα μπαλόνια με νερό. Χρησιμοποιούν κάτι που αποκαλούμε υδροστατικό σκελετό. Οι υδροστατικοί σκελετοί χρησιμοποιούν δύο στοιχεία. Η σκελετική στήριξη προέρχεται από την αλληλεπίδραση ανάμεσα σε ένα υγρό υπό πίεση και ένα τοίχωμα ιστού που το περιβάλλει που κρατιέται σε ένταση και ενισχύεται με ινώδεις πρωτεΐνες. Αυτή η αλληλεπίδραση είναι αποφασιστικής σημασίας. Χωρίς τα δύο αυτά συστατικά δεν υπάρχει υποστήριξη. Αν έχεις το υγρό αλλά δεν το περιβάλλει τοίχωμα για να κρατάει ψηλά την πίεση καταλήγεις να έχεις μια υγρή λακκούβα. Αν έχεις μόνο το τοίχωμα χωρίς υγρό μέσα του για να προκαλεί ένταση στο τοίχωμα καταλήγεις να έχεις ένα βρεγμένο κουρέλι.
And so I thought, "Here's a problem that just cries out for a skeletal system -- not one like this one, but one like this one -- because, functionally, a skeleton is any system that supports tissue and transmits forces. And I already knew that animals like this earthworm, indeed most animals, don't support their tissues by draping them over bones. Instead they're more like reinforced water balloons. They use a skeleton that we call a hydrostatic skeleton. And a hydrostatic skeleton uses two elements. The skeletal support comes from an interaction between a pressurized fluid and a surrounding wall of tissue that's held in tension and reinforced with fibrous proteins. And the interaction is crucial. Without both elements you have no support. If you have fluid with no wall to surround it and keep pressure up, you have a puddle. And if you have just the wall with no fluid inside of it to put the wall in tension, you've got a little wet rag.
Το πέος, όταν το μελετούμε σε εγκάρσια τομή, έχει πολλά από τα χαρακτηριστικά ενός υδροστατικού σκελετού. Έχει ένα κεντρικό κομμάτι με σπογγώδη στυτικό ιστό που γεμίζει με υγρό -- αίμα, στη συγκεκριμένη περίπτωση -- και περιβάλλεται από ένα τοίχωμα ιστού που περιέχει μεγάλες ποσότητες μιας δύσκαμπτης δομικής πρωτεΐνης που λέγεται κολλαγόνο.
When you look at a penis in cross section, it has a lot of the hallmarks of a hydrostatic skeleton. It has a central space of spongy erectile tissue that fills with fluid -- in this case blood -- surrounded by a wall of tissue that's rich in a stiff structural protein called collagen.
Όταν άρχισα αυτή την εργασία, η καλύτερη εξήγηση που μπορούσα να βρω για τη στύση του πέους ήταν πως το τοίχωμα περιέβαλλε αυτούς τους σπογγώδεις ιστούς και οι σπογγώδεις ιστοί γέμιζαν αίμα και η πίεση αυξανόταν και ερχόταν η στύση.
But at the time when I started this project, the best explanation I could find for penal erection was that the wall surrounded these spongy tissues, and the spongy tissues filled with blood and pressure rose and voila! it became erect.
Αυτό, κατ' εμέ, εξηγούσε την διαστολή -- έβγαζε νόημα: περισσότερο υγρό, μεγαλύτερη διαστολή -- αλλά δεν εξηγούσε τη στύση. Επειδή αυτή η εξήγηση δεν περιέχει κάποιο μηχανισμό που να προκαλεί δυσκαμψία σε αυτή τη δομή. Κανείς δεν είχε εξετάσει συστηματικά τους ιστούς του τοιχώματος. Οπότε σκέφτηκα, οι ιστοί του τοιχώματος είναι σημαντικοί στους σκελετούς, άρα πρέπει να παίζουν ρόλο στην εξήγηση.
And that explained to me expansion -- made sense: more fluid, you get tissues that expand -- but it didn't actually explain erection. Because there was no mechanism in this explanation for making this structure hard to bend. And no one had systematically looked at the wall tissue. So I thought, wall tissue's important in skeletons. It has to be part of the explanation.
Σε αυτό το σημείο ο σύμβουλος καθηγητής μού είπε «Εε! Για μισό λεπτό. Μην παίρνεις φόρα!» Γιατί μετά από έξι μήνες που μιλούσα γι' αυτό είχε πλέον καταλάβει πως σκεφτόμουν τα πέη σοβαρά.
And this was the point at which my graduate adviser said, "Whoa! Hold on. Slow down." Because after about six months of me talking about this, I think he finally figured out that I was really serious about the penis thing.
(Γέλια)
(Laughter)
Οπότε με έβαλε να κάτσω και με προειδοποίησε. Είπε «Πρόσεχε, αν πάρεις αυτό το δρόμο, δεν είμαι σίγουρος πως αυτή η εργασία θα φέρει αποτέλεσμα». Επειδή φοβόταν πως θα έπεφτα σε παγίδα, αφού ασχολούμουν με μια ερώτηση που φέρνει κοινωνική αμηχανία με μια απάντηση που εκείνος θεωρούσε πως μπορεί να μην ήταν και πολύ ενδιαφέρουσα. Η αιτία ήταν πως κάθε υδροστατικός σκελετός που είχε βρεθεί μέχρι τότε στη φύση είχε τα ίδια βασικά στοιχεία. Το κεντρικό υγρό, το περιβάλλον τοίχωμα και τις ενισχυτικές ίνες του τοιχώματος που είναι παραταγμένες σε διασταυρούμενες έλικες γύρω από τον μακρύ άξονα του σκελετού.
So he sat me down, and he warned me. He was like, "Be careful going down this path. I'm not sure this project's going to pan out." Because he was afraid I was walking into a trap. I was taking on a socially embarrassing question with an answer that he thought might not be particularly interesting. And that was because every hydrostatic skeleton that we had found in nature up to that point had the same basic elements. It had the central fluid, it had the surrounding wall, and the reinforcing fibers in the wall were arranged in crossed helices around the long axis of the skeleton.
Η εικόνα πίσω μου δείχνει ένα κομμάτι ιστού ενός από αυτούς τους σκελετούς με τις ελικοειδείς σπείρες σε σταυρό, σε κατάλληλη τομή ώστε να βλέπουμε την επιφάνεια του τοιχώματος. Το βέλος δείχνει τον μακρύ άξονα. Βλέπετε τα δύο στρώματα ινών ένα μπλε και ένα κίτρινο, παραταγμένα αριστερόστροφα και δεξιόστροφα. Αν βλέπαμε ένα μεγαλύτερο κομμάτι των ινών, οι ίνες αυτές θα ήταν ελικοειδείς, θα τύλιγαν τον μακρύ άξονα του σκελετού -- σαν το παιχνίδι που παγιδεύει τα δάχτυλα και δε μπορείς να τα βγάλεις.
So the image behind me shows a piece of tissue in one of these cross helical skeletons cut so that you're looking at the surface of the wall. The arrow shows you the long axis. And you can see two layers of fibers, one in blue and one in yellow, arranged in left-handed and right-handed angles. And if you weren't just looking at a little section of the fibers, those fibers would be going in helices around the long axis of the skeleton -- something like a Chinese finger trap, where you stick your fingers in and they get stuck.
Αυτό το είδος σκελετού παρουσιάζει συγκεκριμένες συμπεριφορές που θα σας δείξω σε ένα βίντεο. Είναι ένα μοντέλο σκελετού που έφτιαξα από ένα κομμάτι ύφασμα που τύλιξα γύρω από ένα φουσκωμένο μπαλόνι. Το ύφασμα είναι κομμένο λοξά. Βλέπετε πώς οι ίνες το τυλίγουν σε ελικοειδές μοτίβο, και οι ίνες μπορούν να αναπροσανατολίζονται όπως κινείται ο σκελετός, και άρα ο σκελετός είναι εύκαμπτος. Επιμηκύνεται, συστέλλεται και λυγίζει πολύ εύκολα όταν εφαρμόζονται εσωτερικές ή εξωτερικές δυνάμεις πάνω του.
And these skeletons have a particular set of behaviors, which I'm going to demonstrate in a film. It's a model skeleton that I made out of a piece of cloth that I wrapped around an inflated balloon. The cloth's cut on the bias. So you can see that the fibers wrap in helices, and those fibers can reorient as the skeleton moves, which means the skeleton's flexible. It lengthens, shortens and bends really easily in response to internal or external forces.
Η ανησυχία του καθηγητή μου ήταν πως εάν οι ιστοί του τοιχώματος του πέους αποδεικνύονταν ίδιοι με κάθε άλλο υδροστατικό σκελετό, τι είχε να προσφέρει η εργασία μου στην επιστήμη; Τι καινούριο θα έφερνε στις γνώσεις μας για τη βιολογία; Σκέφτηκα, «Ναι, έχει κάποιο δίκιο». Οπότε το μελέτησα για πάρα πολύ καιρό και με απασχολούσε ένα πράγμα: ότι την ώρα που λειτουργούν αναπαραγωγικά τα πέη δεν κουνιούνται πέρα-δώθε. (Γέλια) Οπότε αναγκαστικά έπρεπε να συμβαίνει κάτι ενδιαφέρον.
Now my adviser's concern was what if the penile wall tissue is just the same as any other hydrostatic skeleton. What are you going to contribute? What new thing are you contributing to our knowledge of biology? And I thought, "Yeah, he does have a really good point here." So I spent a long, long time thinking about it. And one thing kept bothering me, and that's, when they're functioning, penises don't wiggle. (Laughter) So something interesting had to be going on.
Έτσι ξεκίνησα, συνέλεξα ιστούς από το τοίχωμα, το προετοίμασα ώστε να βρίσκεται σε στύση, του έκανα κάθετη τομή, το έβαλα σε μια διαφάνεια κάτω από το μικροσκόπιο, και περίμενα πραγματικά να δω ένα είδος κολλαγόνου σε διασταυρούμενες έλικες. Αντί για αυτό είδα αυτό εδώ: Ένα εξωτερικό και ένα εσωτερικό στρώμα. Το βέλος δείχνει τον μακρύ άξονα του σκελετού.
So I went ahead, collected wall tissue, prepared it so it was erect, sectioned it, put it on slides and then stuck it under the microscope to have a look, fully expecting to see crossed helices of collagen of some variety. But instead I saw this. There's an outer layer and an inner layer. The arrow shows you the long axis of the skeleton.
Έμεινα έκπληκτη, όπως και όλοι οι υπόλοιποι που το έδειξα. Γιατί ήταν τόσο εκπληκτικό; Επειδή γνωρίζαμε θεωρητικά πως υπήρχε και άλλος τρόπος παράταξης ινών σε έναν υδροστατικό σκελετό, με τις ίνες παρατεταγμένες σε γωνία 0 και 90 μοιρών προς τον άξονα της δομής. Όμως ποτέ δεν είχαμε δει παράδειγμα αυτής της παράταξης στη φύση. Και το είχα τώρα μπροστά μου.
I was really surprised at this. Everyone I showed it was really surprised at this. Why was everyone surprised at this? That's because we knew theoretically that there was another way of arranging fibers in a hydrostatic skeleton, and that was with fibers at zero degrees and 90 degrees to the long axis of the structure. The thing is, no one had ever seen it before in nature. And now I was looking at one.
Αυτές οι ίνες σε αυτόν το συγκεκριμένο προσανατολισμό επιτρέπουν πολύ, πολύ διαφορετική συμπεριφορά στο σκελετό. Θα σας δείξω ένα μοντέλο φτιαγμένο από ακριβώς τα ίδια υλικά. Από το ίδιο βαμβακερό ύφασμα, το ίδιο μπαλόνι, την ίδια εσωτερική πίεση. Η μόνη διαφορά είναι πως οι ίνες είναι διαφορετικά παρατεταγμένες. Θα δείτε πως, αντίθετα με το μοντέλο με τις διασταυρούμενες έλικες, αυτό το μοντέλο αντιστέκεται στην επιμήκυνση και τη συστολή και δεν λυγίζει.
Those fibers in that particular orientation give the skeleton a very, very different behavior. I'm going to show a model made out of exactly the same materials. So it'll be made of the same cotton cloth, same balloon, same internal pressure. But the only difference is that the fibers are arranged differently. And you'll see that, unlike the cross helical model, this model resists extension and contraction and resists bending.
Αυτό μας λέει πως οι ιστοί του τοιχώματος κάνουν πολύ περισσότερα από το να καλύπτουν τους αγγειακούς ιστούς. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του σκελετού του πέους. Αν δεν υπήρχε το τοίχωμα γύρω από τον στυτικό ιστό, εάν δεν ήταν ενισχυμένο με αυτό τον τρόπο, το σχήμα θα άλλαζε, αλλά το πέος σε στύση θα ήταν εύκαμπτο, και άρα η στύση δεν θα λειτουργούσε.
Now what that tells us is that wall tissues are doing so much more than just covering the vascular tissues. They're an integral part of the penile skeleton. If the wall around the erectile tissue wasn't there, if it wasn't reinforced in this way, the shape would change, but the inflated penis would not resist bending, and erection simply wouldn't work.
Αυτή η παρατήρηση έχει προφανείς ιατρικές εφαρμογές, και στους ανθρώπους, αλλά μπορεί να παίξει, σε γενικές γραμμές, ρόλο στο σχεδιασμό τεχνητών μελών, μαλακών ρομπότ, σε οτιδήποτε, πιστεύω, όπου είναι σημαντικές οι αλλαγές στο σχήμα και τη σκληρότητα.
It's an observation with obvious medical applications in humans as well, but it's also relevant in a broad sense, I think, to the design of prosthetics, soft robots, basically anything where changes of shape and stiffness are important.
Ανακεφαλαιώνω: Πριν είκοσι χρόνια, ο σύμβουλος καθηγητής μού είπε, όταν πήγα και του είπα «με ενδιαφέρει κάπως η ανατομία,» μου είπε «η ανατομία είναι νεκρή επιστήμη». Έκανε τεράστιο λάθος. Πραγματικά πιστεύω πως έχουμε πολλά ακόμα να μάθουμε για τη φυσιολογική δομή και τη λειτουργία του σώματός μας. Όχι μόνο για τη γενετική και τη μοριακή βιολογία, αλλά και εδώ, στη μεριά που μελετάμε τη σάρκα. Έχουμε χρονικά όρια. Συχνά επικεντρώνουμε σε μια ασθένεια, σε ένα μοντέλο, ένα πρόβλημα, αλλά η εμπειρία μου υποδεικνύει πως πρέπει να επενδύσουμε χρόνο στη γενικότερη εφαρμογή ιδεών σε συστήματα και να δούμε πού καταλήγουμε. Εξάλλου, εάν οι ιδέες για τους ασπόνδυλους σκελετούς μπορούν να προσφέρουν γνώσεις για τα αναπαραγωγικά συστήματα των θηλαστικών, μπορεί να υπάρχουν πολλές άλλες αλλόκοτες αλλά παραγωγικές συνδέσεις εκεί έξω, και περιμένουν να τις βρούμε.
So to sum up: Twenty years ago, I had a college adviser tell me, when I went to the college and said, "I'm kind of interested in anatomy," they said, "Anatomy's a dead science." He couldn't have been more wrong. I really believe that we still have a lot to learn about the normal structure and function of our bodies. Not just about its genetics and molecular biology, but up here in the meat end of the scale. We've got limits on our time. We often focus on one disease, one model, one problem, but my experience suggests that we should take the time to apply ideas broadly between systems and just see where it takes us. After all, if ideas about invertebrate skeletons can give us insights about mammalian reproductive systems, there could be lots of other wild and productive connections lurking out there just waiting to be found.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)