My journey to coming here today started in 1974. That's me with the funny gloves. I was 17 and going on a peace walk. What I didn't know though, was most of those people, standing there with me, were Moonies. (Laughter) And within a week I had come to believe that the second coming of Christ had occurred, that it was Sun Myung Moon, and that I had been specially chosen and prepared by God to be his disciple.
Het pad dat leidde tot mijn komst hier vandaag begon in 1974. Dat ben ik met die rare handschoenen. Ik was 17 en begon aan een vredesloop. Wat ik evenwel niet wist, was dat de meeste mensen die hier bij me staan, Moonies waren. (Gelach) En binnen een week was ik ervan overtuigd dat de terugkeer van Jezus had plaatsgevonden, en dat het Sun Myung Moon was, en dat ik speciaal door God gekozen en voorbereid was om zijn discipel te zijn.
Now as cool as that sounds, my family was not that thrilled with this. (Laughter) And they tried everything they could to get me out of there. There was an underground railroad of sorts that was going on during those years. Maybe some of you remember it. They were called deprogrammers. And after about five long years my family had me deprogrammed. And I then became a deprogrammer. I started going out on cases. And after about five years of doing this, I was arrested for kidnapping. Most of the cases I went out on were called involuntary. What happened was that the family had to get their loved ones some safe place somehow. And so they took them to some safe place. And we would come in and talk to them, usually for about a week. And so after this happened, I decided it was a good time to turn my back on this work.
Nu klinkt dat misschien 'cool', maar mijn familie was daar niet blij mee. (Gelach) En ze probeerden uit alle macht me daar uit te krijgen. Nu was er een soort ondergrondse beweging actief in die jaren. Misschien herinneren sommigen van u dit nog. Ze werden deprogrammeurs genoemd. En na ongeveer vijf lange jaren liet mijn familie mij deprogrammeren. Daarna werd ik een deprogrammeur. Ik ging op pad voor zaken. En na dit ongeveer vijf jaar gedaan te hebben werd ik gearresteerd voor kidnapping. De meeste gevallen waar ik achteraan ging werden gedwongen genoemd. Het was zo dat de familie hun geliefden ergens in een schuilplaats moesten krijgen. Dus namen ze hen naar zo'n schuilplaats. Dan kwamen wij en spraken met ze, vaak voor ongeveer een week. En dus, na die arrestatie besloot ik dat het tijd werd met dit werk op te houden.
And about 20 years went by. There was a burning question though that would not leave me. And that was, "How did this happen to me?" And in fact, what did happen to my brain? Because something did. And so I decided to write a book, a memoir, about this decade of my life.
En er ging ongeveer 20 jaar voorbij. Toch was er een brandende kwestie die me bezighield. En dat was, "Hoe kon mij dit gebeuren?" En wat gebeurde er feitelijk met mijn hersens? Want daar gebeurde iets mee. Dus besloot ik een boek te schrijven, een memoire, over deze tien jaar van mijn leven.
And toward the end of writing that book there was a documentary that came out. It was on Jonestown. And it had a chilling effect on me. These are the dead in Jonestown. About 900 people died that day, most of them taking their own lives. Women gave poison to their babies, and watched foam come from their mouths as they died.
En tegen het einde van dat schrijven kwam er een documentaire uit. Die ging over Jonestown. En die had een huiveringwekkend effect op me. Dit zijn de doden in Jonestown. Ongeveer 900 mensen stierven die dag. De meesten benamen zichzelf het leven. Vrouwen gaven hun babies vergif, en zagen schuim uit hun mondjes komen terwijl ze stierven.
The top picture is a group of Moonies that have been blessed by their messiah. Their mates were chosen for them. The bottom picture is Hitler youth. This is the leg of a suicide bomber. The thing I had to admit to myself, with great repulsion, was that I get it. I understand how this could happen. I understand how someone's brain, how someone's mind can come to the place where it makes sense -- in fact it would be wrong, when your brain is working like that -- not to try to save the world through genocide.
De bovenste foto is van een groep Moonies die door hun Messias gezegend zijn. Hun partners werden voor ze gekozen. De onderste foto toont Hitlerjugend. Dit is het been van een zelfmoordenaar. Wat ik tegenover mezelf moest toegeven, met grote weerzin, was dat ik het begreep. Ik begreep hoe dit kon gebeuren. Ik begreep hoe iemands hersens, hoe iemands geest op een punt kan komen waar het juist lijkt, waar het in feite verkeerd zou zijn, als je brein op die manier werkt, om niet te proberen de wereld te redden door genocide.
And so what is this? How does this work? And how I've come to view what happened to me is a viral, memetic infection. For those of you who aren't familiar with memetics, a meme has been defined as an idea that replicates in the human brain and moves from brain to brain like a virus, much like a virus. The way a virus works is -- it can infect and do the most damage to someone who has a compromised immune system.
En dus, wat is dit? Hoe werkt het? En zo ben ik er toe gekomen om wat mij gebeurde te zien als een virale memetische infectie. Voor degenen die niet bekend zijn met memetica, een meme wordt gedefinieerd als een idee dat repliceert in de menselijke geest en van geest tot geest springt als een virus, precies als een virus. De manier waarop een virus werkt is -- het kan infecteren en de meeste schade toebrengen bij iemand die een aangetast immuunsysteem heeft.
In 1974, I was young, I was naive, and I was pretty lost in my world. I was really idealistic. These easy ideas to complex questions are very appealing when you are emotionally vulnerable. What happens is that circular logic takes over. "Moon is one with God. God is going to fix all the problems in the world. All I have to do is humbly follow. Because God is going to stop war and hunger -- all these things I wanted to do -- all I have to do is humbly follow. Because after all, God is [working through] the messiah. He's going to fix all this." It becomes impenetrable. And the most dangerous part of this is that is creates "us" and "them," "right" and "wrong," "good" and "evil." And it makes anything possible, makes anything rationalizable.
In 1974 was ik jong, ik was naief, en aardig verdwaald in mijn wereld. Ik was echt idealistisch. Deze makkelijke ideeën voor complexe problemen spreken erg aan als je emotioneel kwetsbaar bent. Wat er gebeurt is dat circulaire logica overneemt. "Moon is één met God. God gaat alle problemen in de wereld oplossen. Ik moet slechts nederig volgen. Omdat God een eind maakt aan oorlog en honger -- al die dingen die ik wilde doen. Ik hoef alleen maar nederig te volgen. Omdat tenslotte, God werkt door de Messias. Hij gaat alles oplossen." Het wordt ondoordringbaar. En het meest gevaarlijke hiervan is dat het "wij" en "zij" creëert, "goed" en "fout", "goed" en "kwaad". En het maakt alles mogelijk, En alles aannemelijk.
And the thing is, though, if you looked at my brain during those years in the Moonies -- neuroscience is expanding exponentially, as Ray Kurzweil said yesterday. Science is expanding. We're beginning to look inside the brain. And so if you looked at my brain, or any brain that's infected with a viral memetic infection like this, and compared it to anyone in this room, or anyone who uses critical thinking on a regular basis, I am convinced it would look very, very different.
En het is zelfs zo dat als je in mijn brein zou kijken tijdens deze jaren bij de Moonies -- Neurowetenschap groeit exponentieel, zoals Ray Kurzweil gister zei. De wetenschap groeit. We beginnen nu binnen in de hersens te kijken. En dus, als je in mijn brein keek, of elk brein dat geïnfecteerd is met een dergelijk virale memetische infectie, en dat zou vergelijken met iemand in deze zaal, of iemand die gewend is regelmatig kritisch te denken, ben ik er van overtuigd dat het er heel, heel anders uit zou zien.
And that, strange as it may sound, gives me hope. And the reason that gives me hope is that the first thing is to admit that we have a problem. But it's a human problem. It's a scientific problem, if you will. It happens in the human brain. There is no evil force out there to get us. And so this is something that, through research and education, I believe that we can solve. And so the first step is to realize that we can do this together, and that there is no "us" and "them." Thank you very much. (Applause)
En dat, hoe vreemd het ook klinkt, geeft me hoop. En de reden waarom het mij hoop geeft is dat we in de eerste plaats toe moeten geven dat we een probleem hebben. Maar het is een menselijk probleem. Een wetenschappelijk probleem, desgewenst. Het gebeurt in het menselijke brein. Er is daar geen kwade macht om ons te pakken. En dus is dit iets dat we, door onderzoek en opvoeding kunnen oplossen, geloof ik. En de eerste stap is dus de realisatie dat we dit samen kunnen doen, en dat er geen "wij" en "zij" is. Dank u zeer. (Applaus)