Stojím na tom pobřeží už popáté, na kubánském pobřeží, a dívám se na vzdálený obzor a věřím, znovu věřím, že to udělám a překonám tu nedozírnou, nebezpečnou oceánskou pustinu. Zkoušela jsem to čtyřikrát, nejen já, od roku 1950 to zkoušeli nejlepší světoví plavci a stále ještě nebyla překonaná.
It's the fifth time I stand on this shore, the Cuban shore, looking out at that distant horizon, believing, again, that I'm going to make it all the way across that vast, dangerous wilderness of an ocean. Not only have I tried four times, but the greatest swimmers in the world have been trying since 1950, and it's still never been done.
Tým je na naše čtyři pokusy pyšný. Expedici tvoří nějakých 30 lidí. Bonnie je má nejlepší přítelkyně a hlavní manažerka, která vždycky nějak vzývá pevnou vůli, onu poslední špetku vůle ve mně, když už si po mnoha a mnoha hodinách a dnech tam venku myslím, že mě opustila. Mám nejlepší znalce žraloků na světě -- obrovských predátorů pode mnou. V těchto vodách žije čtyřhranka, má nejsmrtelnější jed ze všech živočichů v oceánech, při předchozím pokusu jsem na něj málem zemřela. Podmínky samy o sobě, kromě vzdálenosti samotné, přes 160 kilometrů vzdušnou čarou přes otevřené moře -- mořské proudy a točící se víry a samotný Golfský proud, nejnepředvídatelnější ze všech mořských proudů na Zemi.
The team is proud of our four attempts. It's an expedition of some 30 people. Bonnie is my best friend and head handler, who somehow summons will, that last drop of will within me, when I think it's gone, after many, many hours and days out there. The shark experts are the best in the world -- large predators below. The box jellyfish, the deadliest venom in all of the ocean, is in these waters, and I have come close to dying from them on a previous attempt. The conditions themselves, besides the sheer distance of over 100 miles in the open ocean -- the currents and whirling eddies and the Gulf Stream itself, the most unpredictable of all of the planet Earth.
A mimochodem, baví mě, jak se mě novináři a lidé před těmi pokusy často ptají: „Poplavete bez doprovodu lodí anebo lidí či čehokoliv?“ Přemýšlím, jak si to vlastně představují? Že se snad orientuji podle hvězd a v zubech držím lovecký nůž a že lovím ryby, zaživa je stahuji a jím a že snad za sebou táhnu odsolovací jednotku, abych měla čerstvou vodu. (Smích)
And by the way -- it's amusing to me that journalists and people, before these attempts, often ask me, "Well, are you going to go with any boats or any people or anything?" (Laughter) And I'm thinking, what are they imagining? That I'll just sort of do some celestial navigation -- (Laughter) And carry a bowie knife in my mouth, and I'll hunt fish and skin them alive and eat them, and maybe drag a desalinization plant behind me for fresh water. (Laughter)
Ano, já mám tým. (Smích) A ten tým je zkušený a odvážný,
Yes, I have a team. (Laughter)
přetéká inovacemi a vědeckými objevy, jak to tak bývá u každé velké expedice na planetě.
And the team is expert, and the team is courageous, and brimming with innovation and scientific discovery, as is true of any major expedition on the planet.
Ocitli jsme se na cestě. A rozpoutala se diskuze, jestli už od dob starých Řeků nestojí právě cesta za tím vším. Není snad cesta smyslem života, a ne cíl? Byli jsme tedy na cestě a byla opravdu vzrušující. Nedospěli jsme zatím ke druhému břehu, ale stále v nás byl pocit hrdosti a odhodlání, neochvějného odhodlání. Když mi bylo šedesát, žila jsem stále tím snem, jako když jsem to zkoušela ve dvaceti, snila jsem o tom a představovala si to. Nejproslulejší vodní masy na Zemi, malovala jsem si to, vody mezi Kubou a Floridou. Bylo to hluboko ve mně. Hluboko v mé duši. A když mi bylo šedesát, nešlo mi tak úplně o sportovní výsledek, nebylo v tom jen mé ego, že „já chci být ta první“. To tam bylo vždy a nepopírám to. Ale bylo to hlubší. Bylo to o tom, kolik zbývá člověku života. Postavme se tomu čelem, všichni jedeme jednosměrnou ulicí, no ne? Tak co uděláme? Co uděláme, abychom se na cestě vpřed mohli bez výčitek ohlédnout zpátky? A celý předcházející rok jsem si při tréninku musela předříkávat onen citát Teddyho Roosevelta a nechat ho probíhat hlavou: „Můžeš pokračovat, můžeš pokračovat a nečinně sedět ve svém pohodlném křesle a můžeš být tím rýpalem, který sleduje, jak ti stateční jdou do ringu nasazovat svou kůži, jak krvácejí, ušpiní se a prohrávají, znovu a znovu a zase, ale nelekají se a nejsou vystrašení a odvážně jdou životem.“
And we've been on a journey. And the debate has raged, hasn't it, since the Greeks, of isn't it what it's all about? Isn't life about the journey, not really the destination? And here we've been on this journey, and the truth is, it's been thrilling. We haven't reached that other shore, and still, our sense of pride and commitment, unwavering commitment. When I turned 60, the dream was still alive from having tried this in my 20s -- dreamed it and imagined it. The most famous body of water on the Earth today, I imagine, Cuba to Florida. And it was deep. It was deep in my soul. When I turned 60, it wasn't so much about the athletic accomplishment, it wasn't the ego of "I want to be the first." That's always there and it's undeniable. But it was deeper. It was "how much life is there left?" Let's face it -- we're all on a one-way street, aren't we? And what are we going to do? What are we going to do as we go forward, to have no regrets looking back? And all this past year in training, I had that Teddy Roosevelt quote to paraphrase it, floating around in my brain. It says, "You go ahead. You go ahead and sit back in your comfortable chair and you be the critic, you be the observer, while the brave one gets in the ring and engages and gets bloody and gets dirty and fails over and over and over again, but yet isn't afraid and isn't timid and lives life in a bold way."
Samozřejmě, že jsem to chtěla přeplavat. To je ten cíl a měla bych jen tak povrchně říci, že letos byl cíl ještě sladší než samotná cesta. (Smích) (Potlesk) Ale cestu samotnou stálo za to podstoupit. V té době až do začátku léta všichni -- vědci, sportovní odborníci, vytrvalostní odborníci, neurologové, můj vlastní tým, Bonnie -- všichni říkali, že je to nemožné. Zkrátka to nepůjde a Bonnie mi říkala: „Ale jestli tu cestu chceš podstoupit, budu tě na ní provázet až do jejího konce, budu tam.“
And so of course I want to make it across. It is the goal, and I should be so shallow to say that this year, the destination was even sweeter than the journey. (Laughter) (Applause) But the journey itself was worthwhile taking. And at this point, by this summer, everybody -- scientists, sports scientists, endurance experts, neurologists, my own team, Bonnie -- said it's impossible. It just simply can't be done, and Bonnie said to me, "But if you're going to take the journey, I'm going to see you through to the end of it, so I'll be there."
A teď tam jsme. A když už jsme připraveni vyrazit, nastane před prvním záběrem taková fantaskní chvíle, kdy stojíme na skále v přístavu Marina Hemingway, nad námi vlaje kubánská vlajka, celý můj tým je na lodích, mávají rukama: „Jsme tady, jsme tu pro tebe,“ Bonnie a já se na sebe díváme a říkáme si, pro letošek mantra zní -- používala jsem ji při tréninku -- najdi si cestu. Máš sen a před sebou překážky, jako my všichni. Každý z nás v životě zažil nějaký zármutek, nějaký životní zvrat, a když věříte a máte jistotu v tom, že znovu povstanete, když vás to srazí na kolena a když věříte ve vytrvalost, skvělou lidskou vlastnost, svou cestu najdete, a Bonnie mě popadla za ramena a řekla: „Pojďme najít cestu na Floridu.“
And now we're there. As we're looking out, kind of a surreal moment before the first stroke, standing on the rocks at Marina Hemingway, the Cuban flag is flying above, all my team is out in their boats, hands up in the air, "We're here! We're here for you!" Bonnie and I look at each other and say, this year, the mantra is -- and I've been using it in training -- Find a way. You have a dream and you have obstacles in front of you, as we all do. None of us ever get through this life without heartache, without turmoil, and if you believe and you have faith and you can get knocked down and get back up again and you believe in perseverance as a great human quality, you find your way. And Bonnie grabbed my shoulders, and she said, "Let's find our way to Florida."
Vyrazili jsme a následujících 53 hodin to byla intenzívní, nezapomenutelná životní zkušenost. Euforie dosahovala vrcholu, úcta, nejsem věřící, ale řeknu vám, že když jste v azurově modrém Golfském proudu a dýcháte, celé nekonečné míle hledíte dolů a cítíte majestát modré planety, na které žijeme, vzbuzuje to úctu. Mám seznam asi 85 písní, obzvlášť uprostřed noci, a tu noc, protože nezapínáme světla -- světla lákají medúzy, lákají žraloky, světla přitahují rybky, které jsou návnadou pro žraloky, a tak jsme pluli nocí černou jako uhel. Takovou černotu jste ještě nikdy neviděli. Nedohlédnete si na špičku ruky a ti, co jsou na lodi, Bonnie a můj tým na lodi, slyší jenom plácání paží a tak vědí, kde jsem, protože vůbec nic nevidí. A já si tam plavu na pokraji blouznění a přehrávám si svůj seznámek. (Smích) Na hlavě mám těsnou kapuci, takže nic neslyším. Mám brýle a hlavou otáčím 50krát za minutu a zpívám si ♪ Představ si, že není nebe ♪ ♪ du du du du du ♪ ♪ Když to zkusíš, je to snadné ♪ ♪ du du du du du ♪ Jsem schopná si tu píseň zpívat tisíckrát po sobě. (Smích) Na to musí mít člověk nadání. (Smích) (Potlesk)
And we started, and for the next 53 hours, it was an intense, unforgettable life experience. The highs were high, the awe -- I'm not a religious person, but I'll tell you, to be in the azure blue of the Gulf Stream as if, as you're breathing, you're looking down miles and miles and miles, to feel the majesty of this blue planet we live on -- it's awe-inspiring. I have a playlist of about 85 songs, and especially in the middle of the night ... That night, because we use no lights -- lights attract jellyfish, lights attract sharks, lights attract baitfish that attract sharks, so we go in the pitch black of the night. You've never seen black this black. You can't see the front of your hand, and the people on the boat, Bonnie and my team on the boat -- they just hear the slapping of the arms, and they know where I am, because there's no visual at all. And I'm out there kind of tripping out on my little playlist. (Laughter) I've got tight rubber caps, I don't hear a thing. I've got goggles and I'm turning my head 50 times a minute, and I'm singing ... (Singing) Imagine there's no heaven (Laughter) doo doo doo doo doo It's easy if you try doo doo doo doo doo And I can sing that song a thousand times in a row. (Laughter) Now there's a talent unto itself.
A pokaždé, když dozpívám ♪ Můžeš říct, že jsem snílek, ale nejsem jediný ♪
(Laughter) (Applause) And each time I get done with,
Dvě stě dvacet dva. ♪ Představ si, že není nebe ♪ A na konci tisícího
(Singing) Oh, you may say I'm a dreamer but I'm not the only one 222. (Singing) Imagine there's no heaven (Laughter)
„Imagine“ od Johna Lennona mám uplaváno 9 hodin a 45 minut, přesně.
And when I get through the end of a thousand of John Lennon's "Imagine," I have swum nine hours and 45 minutes ... exactly.
A pak přijdou krize. Samozřejmě, že přijdou.
(Laughter)
Začínáte zvracet, mořskou vodu, necítíte se dobře, máte nasazenou masku jako poslední ochranu proti medúzám. Obtížně se v ní plave. Odírá vám to tvář kolem pusy, ale chapadla se na vás nedostanou. Začínáte být podchlazení. Voda má 29 stupňů, a přesto ztrácíte na váze a spalujete kalorie, a jak připlouváte k boku lodi, nesmíte se jí dotknout, nesmíte vylézt z vody, Bonnie a její tým mi podává výživu a ptá se, jak se mi daří, jestli jsem v pořádku, já tu vidím Tádž Mahal.
And then there are the crises. Of course there are. And the vomiting starts, the seawater -- you're not well. You're wearing a jellyfish mask for the ultimate protection. It's difficult to swim in. It's causing abrasions on the inside of the mouth, but the tentacles can't get you. And the hypothermia sets in. The water's 85 degrees, and yet you're losing weight and using calories. And as you come over toward the side of the boat -- not allowed to touch it, not allowed to get out, but Bonnie and her team hand me nutrition and ask me how I'm doing, am I all right. I am seeing the Taj Mahal --
Zažívám úplně zvláštní stavy a přemítám, páni, nikdy jsem si nemyslela,
(Laughter) Over here. I'm in a very different state -- (Laughter)
že tady venku narazím na Tádž Mahal. To je skvostné. Přemýšlím, jak dlouho jim trvalo, než to postavili. To je prostě -- tak, uf, vúúú. (Smích)
And I'm thinking, "Wow! I never thought I'd be running into the Taj Mahal out here. It's gorgeous! I mean, how long did it take them to build that? It's just ... So, uh -- wooo -- you know?
Máme takové základní pravidlo, že se nikdy neptám, jak je to ještě daleko, protože nevíme, jak je to daleko. Na co se mám připravit mezi tímhle a tamtím bodem? Jak se změní počasí a proudy a, chraň Bůh, jestli mě něco žahne, když už jsem si myslela, že se mi to v tomhle brnění nemůže stát a Bonnie se třetího dne ráno rozhodla, že jsem si vytrpěla svoje a že melu z posledního a tak řekla: „Pojď sem“ a já jsem připlavala blíž k lodi, „Podívej, podívej támhle“ a já jsem uviděla světlo, protože ve dne se plave snáz a já jsem myslela, že přichází den a že vidím pruh bílého světla na obzoru a tak jsem řekla: „Brzy bude ráno.“ Odpověděla: „Ne, to jsou světla na Key West.“ Zbývalo ještě 15 hodin, což by pro většinu plavců byla dlouhá doba. (Smích) (Potlesk) Ani nevíte, kolik 15hodinových tréninků jsem absolvovala.
(Laughter) We kind of have a cardinal rule that I'm never told how far it is, because we don't know how far it is. What's going to happen to you between this point and that point? What's going to happen to the weather and the currents and, God forbid, you're stung, when you don't think you could be stung in all this armor. Bonnie made a decision coming into that third morning that I was suffering, and I was hanging on by a thread. And she said, "Come here," and I came close to the boat, and she said, "Look, look out there." And I saw light, because the day is easier than the night, and I thought we were coming into day. I saw a stream of white light along the horizon, and I said, "It's going to be morning soon." And she said, "No, those are the lights of Key West." It was 15 more hours, which for most swimmers would be a long time. (Laughter) (Applause)
You have no idea how many 15-hour training swims I had done.
Takže jdeme na to a já jsem nějak bez rozmyslu přestala počítat tempa a přestala zpívat a citovat Stephena Hawkinga a přemýšlet o velikosti vesmíru, prostě jsem začala přemýšlet o tom snu a proč to dělám a jak. Jak jsem řekla, když mi bylo 60, neuvažovala jsem tak vyhraněně o tom, jestli to dokážu. To jsou ty každodenní machinace. To je ta kázeň a příprava a je v tom i určitá hrdost. Ale rozhodla jsem se přemýšlet za pohybu a jak se říkává, dotýkat se hvězd, v mém případě dotýkat se obzorů. Když se obzorů jen dotýkáte, jak jsem si ověřila, možná že se k nim nedostanete, ale obrovsky si tím posílíte charakter a ducha. A jaké ohromné základy si při tom vybudujete.
So here we go, and I somehow, without a decision, went into no counting of strokes and no singing and no quoting Stephen Hawking on the parameters of the universe. I just went into thinking about this dream, and why and how. As I said, when I turned 60, it wasn't about that concrete "Can you do it?" That's the everyday machinations. That's the discipline, and it's the preparation, and there's a pride in that. But I decided to think, as I went along, about -- you know, the phrase usually is, "reaching for the stars." And in my case, it's reaching for the horizon. And when you reach for the horizon, as I've proven, you may not get there. But what a tremendous build of character and spirit that you lay down; what a foundation you lay down in reaching for those horizons.
Pobřeží už se blíží a rmoutí mě to jen málo. Impozantní cesta bude za námi.
And now, the shore is coming. And there's just a little part of me that's sad. The epic journey is going to be over.
Přicházejí ke mně spousty lidí a říkají: „Co bude dál? Tohle zbožňujeme!
So many people come up to me now and say, "What's next?"
(Laughter)
Ten malý tracker, který běžel na počítači? Na kdy plánujete další akci? Prostě se jí už nemůžeme dočkat.“ No, sledovali mě tam jen 53 hodin a já jsem už plavala roky. A tak žádná další impozantní cesta přes oceán nebude.
"We love that!" (Laughter) "That little tracker on the computer? When are you going to do the next one? We can't wait to follow the next one." Well, they were just there for 53 hours, and I was there for years. And so there won't be another epic journey in the ocean.
Ponaučení z toho je a bylo, že každý den v životě je impozantní a řeknu vám, že když jsem vystupovala z vody na pláž, stupínek po stupínku mnohokrát jsem si s velmi povýšeneckým egem nacvičovala, co na té pláži řeknu.
But the point is, and the point was, that every day of our lives is epic. And I'll tell you, when I walked up onto that beach, staggered up onto that beach ... I had so many times, in a very puffed-up ego way, rehearsed what I would say ...
Když si Bonnie myslela, že mi začalo otékat hrdlo, pozvala k nám na loď tým lékařů, aby řekli, kdy opravdu začnu mít potíže s dýcháním. Dalších 12, 24 hodin ve slané vodě, to celé -- prostě jsem si v jedné z mých halucinačních chvilek myslela, že slyším slovo tracheotomie. (Smích) Bonnie říkala doktorovi: „Nebojím se, že by jí došel dech. Jestli nebude schopna mluvit, až se dostane na břeh, bude nasraná.“ (Smích)
(Laughter) on the beach. When Bonnie thought the back of my throat was swelling up, she brought the medical team over to our boat to say, "She's really beginning to have trouble breathing; another 12, 24 hours in the saltwater ..." -- the whole thing -- I just thought, in my hallucinatory moment, that I heard the word "tracheotomy." (Laughter) Bonnie said to the doctor, "I'm not worried about her not breathing. If she can't talk when she gets to the shore, she's going to be pissed off." (Laughter)
Ale je pravdou, že všechny ty proslovy, které jsem si jen tak nacvičovala kvůli motivaci při tréninku, se tomu nakonec nepodobaly. S tím zástupem lidí a mým týmem to byl velmi skutečný okamžik. Dokázali jsme to. Nebyla jsem to já. My jsme to dokázali. A nikdy na to nezapomeneme. Navždy se to stane naší součástí.
But the truth is, all those orations that I had practiced, just to get myself through some training swims as motivation -- it wasn't like that. It was a very real moment, with that crowd, with my team. We did it. I didn't do it. We did it. And we'll never forget it. It'll always be part of us.
A ty tři věci, které jsem nepřipravená vyhrkla, když jsme tam dorazili, bylo za prvé: „Nikdy v životě se nevzdávejte.“ Žiju tím. Jaké že to bylo to dnešní Sokratovo rčení? Být znamená konat. Takže tu nestojím a neříkám: nikdy se nevzdávej. Já jsem se nevzdala a za těmi slovy stály činy.
The three things I did sort of blurt out when we got there, was first: Never, ever give up. I live it. What's the phrase from today from Socrates? Audience: To be is to do. Diana Nyad: To be is to do. So I don't stand up and say, "Don't ever give up." I didn't give up.
Druhá věc byla: „Své sny si můžete plnit
There was action behind these words.
v jakémkoliv věku; nikdy není pozdě.“ To, co ještě nikdo nedokázal, v jakémkoliv věku a lhostejno jakého byl pohlaví, jsem ve čtyřiašedesáti dokázala já a ani na vteřinu nepochybuji, že teď prožívám nejlepší léta svého života. (Potlesk) Jo. Děkuji.
The second is: You can chase your dreams at any age; you're never too old. Sixty-four; a thing no one, at any age, any gender, could ever do has done it. And there's no doubt in my mind that I am at the prime of my life today. (Applause) Yeah. (Applause)
Thank you.
A ta třetí věc, kterou jsem na břehu řekla, byla: „Vypadá to jako nejizolovanější úsilí na světě a v mnoha ohledech tomu tak samozřejmě je, jinak ale, a v tom nejdůležitějším ohledu, je to týmová spolupráce a pokud si myslíte, že jsem drsňák, měli byste se seznámit s Bonnie.“ (Smích)
And the third thing I said on that beach was, it looks like the most solitary endeavor in the world, and in many ways, of course, it is. And in other ways, and the most important ways, it's a team. And if you think I'm a badass, you want to meet Bonnie. (Laughter)
Bonnie, kde jsi? Kde jsi? To je Bonnie Stoll. (Potlesk) Moje kamarádka.
Bonnie, where are you? Where are you? There's Bonnie Stoll. (Applause)
My buddy.
Citát Henryho Davida Thoreaua zní: „Když si splníte své sny, nejste bohatší o to, co dostanete, ale kým se stanete na cestě k jejich dosažení.“ Ano, stojím tu teď před vámi. Během tří měsíců od konce plavby už jsem seděla u Oprah a byla jsem v Oválné pracovně prezidenta Obamy. Dostala jsem pozvání promluvit na vážených shromážděních, jako je to vaše. Podepsala jsem smlouvu na nádhernou, velkou knihu. To vše je skvělé a já to nechci nijak snižovat. Jsem na to hrdá, ale je pravdou, že se tady hrdě nosím, protože já jsem ta odvážná a neohrožená, a budu taková, každý den až do posledních chvil svého života.
(Applause) The Henry David Thoreau quote goes, "When you achieve your dreams, it's not so much what you get as who you have become in achieving them." And yeah, I stand before you now. In the three months since that swim ended, I've sat down with Oprah, and I've been in President Obama's Oval Office; I've been invited to speak in front of esteemed groups such as yourselves; I've signed a wonderful major book contract. All of that's great, and I don't denigrate it. I'm proud of it all, but the truth is, I'm walking around tall because I am that bold, fearless person, and I will be, every day, until it's time for these days to be done.
Děkuji pěkně a užijte si konferenci.
Thank you very much and enjoy the conference.
Děkuji. Děkuji. Děkuji. (Potlesk) Děkuji. Děkuji. Děkuji. Děkuji. Děkuji. Najděte si cestu! (Potlesk)
Thank you. Thank you! (Applause) Thank you. Thank you. Thank you. Thank you! Thank you. (Applause)